นางเอกตัวร้ายกับนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #1 : 1

 1

       "เอ้า คัตๆๆ โอย" เสียงผู้ช่วยผู้กำกับจอมโหดสั่งการมา อู้ยยย น่ากลัวจัง

                "นี่! น้องลูกตาลครับ น้องลูกตาลช่วยเล่นบทเศร้าให้มันสมจริงสมจังหน่อยได้มั๊ยครับ เล่นแข็งทื่อเป็นสากกะเบืออย่างเนี้ย วันนี้จะได้พักกองมั๊ย" พี่ปูจ๋าที่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับ (ซึ่งชื่อขัดกับหน้าตามาก) มาดุฉัน อะไรกันนี่ฉันร้องไห้จนน้ำตาจะท่วมกองถ่ายอยู่แล้วเนี่ย จะอะไรกันนักกันหนานะ

                "พี่ปูคะ นี่ตาลก็ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไงแล้วนะคะ ไม่รู้ว่าพี่จะให้ตาลร้องอะไรนักหนา พอร้องไห้มากไปก็บ่นว่าเดี๋ยวหน้าที่แต่งไว้ลบหมด พอร้องน้อยก็บ่นว่าเล่นแข็งทื่อเป็นสากกะเบือ ตาลไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ตามใจพี่แล้วนะคะ" ฉันโวยวายกลับไปมั่ง ฮึ! เรื่องอะไรฉันจะยอมให้โวยอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ลูกตาลสิ

                ฉัน ลูกตาล หรือพลอยนภัทร อังศิยานนท์ เป็นลูกสาวไฮโซชื่อดัง และคุณพ่อก็ยังเป็นประธานบริษัทส่งออกน้ำมันรายใหญ่ในภูมิภาคเอเชียอีก ตอนนี้ฉันเป็นดาราซึ่งเป็นนางเอกที่ฮอตที่สุดในประเทศพอๆกับ อั้ม พัชราภาเลยด้วยน้าาา นิสัยส่วนตัวฉันอ่ะเหรอ ก็ออกจะซุ่มซ่ามนะ แล้วก็เป็นคนตรงๆ  ไม่ค่อยยอมใครด้วย จะให้ใครมาโวยวายใส่ฉันฝ่ายเดียวเนี่ยไม่ได้หรอกนะ เหมือนอย่างเหตุการณ์นี้เป็นต้น

                "นี่ น้องลูกตาลกล้าเถียงพี่เหรอครับ" พี่ปูจ๋ากัดฟันกรอดถามฉัน

                "ตาลไม่ได้เถียงค่ะ แต่ตาลกำลังอธิบายความจริงให้เข้าใจอยู่ต่างหาก"ฉันโต้กลับไป จะว่าฉันเถียงก็ไม่เชิงนะเพราะฉันก็ใส่อารมณ์ไปหน่อยๆด้วยแหละ ก็มันน่าโมโหนี่นา

                " เดี๋ยวเถ....."

                "นี่ อะไรกันอ่ะ ฮะ เถียงอะไรกันอยู่ได้ ปูนี่ก็ไม่ไหวเลยเป็นผู้ใหญ่แล้วยังไปเถียงกับเด็กอยู่อีก โอเค พักกองได้ครับทุกคน ฟิล์มที่ถ่ายไปยังเก็บไว้อยู่ใช่มั๊ยปู เดี๋ยวฉันเช็คเอง"พี่ต้นกล้า ซึ่งเป็นผู้กำกับรูปหล่อพ่อรวย มาห้ามศึกระหว่างฉันกะพี่ปูจ๋าเอาไว้ได้ ทำเอาพี่ปูจ๋าหน้าเสียไปเลย อิอิ สมน้ำหน้า

                "น้องลูกตาลไปพักเถอะนะครับ ตอนนี้เลิกกองแล้ว เอาไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ ปู นายมากับฉัน มาช่วยฉันดูซิว่าน้องลูกตาลเค้าเล่นไม่ดีตรงไหน"พี่ต้นกล้าสั่งพี่ปูจ๋าซึ่งตอนนี้หงอยเหมือนไก่เป็นไข้หวัดนกเลย หุหุ

                "ครับ"พี่ปูจ๋าเดินตามพี่ต้นกล้าไป แต่ไม่วายส่งสายตาอาฆาตแค้นมาทางฉัน ดูท่าทางจะออกแนวแค้นฝังหุ่นนะเนี่ย

                "งั้นตาลไปก่อนนะคะพี่ต้น พรุ่งนี้เจอกันนะคะ สวัสดีค่า แบร่~" ฉันลาพี่ต้นกล้า ก่อนที่จะหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่ปูจ๋า โดยที่พี่ปูจ๋าหน้าแดงเพราะความโกรธ ฮิๆ สะใจเป็นบ้า

                ขณะที่ฉันกำลังขับรถ BMW คันสวยกลับบ้าน

                ~~ติ๊ดตี่ดิ๊ดดิ๊ด ติ๊ดตี่ดิ๊ดดิ๊ด~~

เอ๋! ใครโทมาหว่า เบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ

                "สวัสดีค่ะ ลูกตาลพูดค่า"ฉันกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์อย่างงงๆ

                ( ฮัลโหล สวัสดีค่ะ นั่นคุณหมวยเละใช่มั๊ยคะ อิอิ )ปลายสายถามมา เอ๊ะใครเนี่ย แล้วยังมารู้ฉายาที่เพื่อนๆเรียกฉันตอนสมัยเรียนอีก ชักยังไงๆอยู่แฮะ

                "ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่านั่นใครคะ"ฉันจำเป็นต้องกัดฟันพูดคะขาเพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์นางเอกที่แสนดี (ชั่วมั่ก...มาก)

                ( คุณหมวยเละจำคุณตาตี่ไม่ได้เหรอคะ) เอ๋ ตาตี่เหรอ ตาตี่ๆๆๆ ฮะ!! อย่าบอกนะว่า......

                "ยัยปูเป้!!!!" ฉันตะโกนด้วยเสียงที่ดีใจสุดขีด

                ( เยสสสส แม่นแล้ว พูดเบาๆก็ได้ย่ะหูฉันจะแตกอยู่แล้วนะหล่อน )ยัยปูเป้ต่อว่า

                "ยัยบ้า เธอกลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมไม่บอกฉันเลย แล้วตอนนี้อยู่ไหนว่างรึเปล่า แล้ว...."

                ( นี่ๆๆ ถามทีละข้อสิยะ แหม พูดรัวเป็นจรวดตั้งแต่มหาลัยป่านนี้ยังไม่หายอีกเหรอไง )

                "ก็ฉันดีใจนี่ เพื่อนรักกลับมาทั้งที แล้วเธอโทรไปบอกยัยเจนนี่หรือยัง"

                (ยังเลย พอว่างปุ๊ปฉันก็โทร.มาหาเธอเลยเนี่ย แล้วตอนนี้เธอยังถ่ายละครอยู่รึเปล่า)

                "เลิกกองแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังขับรถกลับบ้าน ดีแล้วๆ เธออย่าเพิ่งบอกยัยเจนนี่นะ ให้ยัยนั่นเซอร์ไพรส์ เอางี้เดี๋ยวเราไปนั่งคุยกันที่ร้านคอฟฟี่ช้อปร้านเดิมที่เราเคยนั่งกินด้วยกันดีกว่า ฉันจะนัดยัยเจนไปด้วย ให้มันตกใจเล่น ยัยนั่นต้องกรี๊ดแน่ถ้ารู้ว่าเธอกลับมาแล้วอ่ะ"

                (โอเคๆ ได้ๆงั้นอีก 20 นาทีเจอกันที่ร้านCoffee Chocky Barนะ)

                "จ้า แล้วเจอกัน บาย" ยัยปูเป้กับยัยเจนนี่เป็นเพื่อนสนิทมากๆๆๆๆของฉันตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย สนิทชนิดที่ว่าเห็นไส้เห็นพุงเห็นนมเห็นต้มกันหมดแล้ว แค่มองตาก็จะรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ และเราก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กันและกันด้วย ยัยปูเป้ไปช่วยแม่ทำร้านอาหารที่อังกฤษปีกว่าแล้ว ส่วนยัยเจนนี่ก็เป็นรองประธานบริษัทแม็กกาซีนต่อจากพ่อ แต่ก็ไม่ต้องทำไรมากหรอกเป็นลูกประธานก็นั่งๆนอนๆอ่ะแหละเลยว่างแต่ยัยเนี่ยมีคู่หมั้นแล้วนะ หล่อด้วยชื่อพี่วี หมั้นกันตั้งแต่เรียนจบ ตอนนี้ก็จะ4ปีแล้ว แล้วพี่วีก็น่ารักมากๆเลยด้วย หล่อ เท่ เป็นสุภาพบุรุษ ดูแลยัยเจนนี่กับพวกฉันอย่างดีเลย แล้วทางบ้านยังเป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อีกต่างหาก น่าอิจฉายัยเจนชะมัด และระหว่างที่ฉันคิดอะไรเพลินๆอยู่...

                เอี๊ยดดด!!

                โครมมม!!

                ว้าย ตายแล้ว รถที่ไหนไม่รู้พุ่งออกมาจากซอยมาชนรถฉัน หนอยยย อย่างนี้ต้องมีเคลียร์ ฉันและเจ้าของรถคนนั้นขับรถไปจอดที่ริมฟุตบาทซึ่งไม่ค่อยมีรถพลุกพล่านนัก ฉันดับเครื่องเปิดประตูเดินลงจากรถแล้วก็ไปเคาะกระจกคู่กรณี

                "นี่คุณคะ กรุณาลงมาพูดกันให้รู้เรื่องหน่อยจะได้มั๊ยคะ" ฉันพยายามพูดอย่างอ่อนหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ (แต่ในใจนี่โกรธแทบจะระเบิด)

                "คุณคะ นี่คุณ อย่ามาทำ...."ฉันพูดไม่จบก็ต้องหยุดชะงักเพราะอีกฝ่ายเปิดประตูรถลงมาพอดี

          "รู้แล้วคร้าบบบ รู้แล้ว โอย เฮ้ย!! นี่เธอเองเหรอยัยหมวยเละ"อีกฝ่ายชี้หน้าฉัน

                "ฮะ นี่ นายเองเหรอไอ้แว่นหงอคง"ฉันก็ชี้หน้าอีกฝ่ายกลับเหมือนกัน ก็เพราะนายเนี่ยเป็นคู่กัดของฉันสมัยเรียนน่ะสิชื่อนายนัท หรือชื่อจริงๆว่าธีรนัท  และมีฉายาว่าซึงหงอคง เพราะเวลาทำหน้าบูดหรือหน้าเครียดๆเซ็งๆจะหน้าเหมือนลิงสุดๆเลย แต่นายนี่ก็หล่อไม่เบานะ สาวๆติดตรึมเลยตอนอยู่มหาวิทยาลัยอ่ะ ตอนนี้นายนี่เป็นหมอศัลยกรรมและฉันก็มีความลับที่บอกใครไม่ได้กับนายนี่อยู่ด้วย อนาคตของฉันก็ขึ้นอยู่กับนายนี่น่ะแหละ แต่จุ๊ๆๆฉันบอกไม่ได้หรอก บอกแล้วว่ามันเป็นความลับระหว่างฉันกะนายหงอคง อ้อ คนที่รู้ความลับนี้ก็มีคนในครอบครัวฉันแล้วก็ยัยปูเป้กะยัยเจนนี่อ่ะแหละ

                "นี่ นายนัท นายขับรถพุ่งมาชนฉันเนี่ย จะจ่ายค่าเสียหายให้ฉันหรือจะให้ฉันเรียกตำรวจยะ"

                "นี่ๆแม่คุณ ตาบอดหรือซื่อบื้อกันแน่ฮะ ไม่เห็นหรอไงว่ามันไฟแดงอยู่เนี่ย เห็นมั๊ยเนี่ยไฟแดงอ่ะไฟแดง เธอฝ่าไฟแดงมาอ่ะไม่รู้เรื่องเลยเหรอไง"นายนัทจับหัวฉันให้หันไปทางสัญญาณไฟจราจรแล้วชี้ไปที่ไฟแดง เออ จริงด้วยแฮะ แล้วฉันจำทำไงล่ะเนี่ย

                "เอ่อ...คือ ก็- -ก็เมื่อกี๊มันไฟเขียวอยู่นี่ นายอ่ะแหละมาจากไหนอยู่ดีๆมาชนฉันอ่ะ"ฉันเถียงไปข้างๆคูๆ

          "เธอนี่ซื่อบื้อหรือโง่กันแน่เนี่ย เป็นดาราบ้านรวยซะเปล่าแต่ตาบอด ว่างๆไปตรวจสายตามั่งนะเธอ"

          "นี่- - นาย...."ฉันเถียงไม่ออก

                "รู้ไว้ซะด้วย ว่าฉันขับของฉันมาดีๆ เธออ่ะฝ่าไฟแดงออกมาแล้วก็มาชนฉันเนี่ย ตำรวจไม่จับเธอก็บุญเท่าไหร่แล้ว เธออ่ะแหละผิดเต็มๆเลย 2 กระทง ทีนี้จะเอาไง จะให้ฉันคิดค่าเสียหายหรือจะให้แจ้งตำรวจ"หนอยยย นี่นายย้อนฉันเรอะ

                "ฮึ่ย เอ้า จะเอาเท่าไหร่ล่ะ"ฉันเตรียมหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าสะพาย

                "หึหึ ใครว่าฉันจะเอาค่าเสียหายเป็นเงินเล่า"นายนัทยิ้มแล้วส่งสายตามีเลศนัยมาให้ฉัน

                "นี่ นายจะเอาอะไรล่ะฮะ เอ๊ะ หรือว่านายต้องการจะได้ความบริสุทธิ์ฉันหรอ กรี๊ดดดดไอ้หงอคงบ้ากาม ไอ้บ้า นายอย่ามาทำอะไรฉันน้าาาา แง้ๆๆๆๆ"

                "-*- เธอนี่สวยซะเปล่านะ แต่ทำไมติงต๊องปัญญาอ่อนอย่างนี้เนี่ย เป็นถึงนางเอกไฮโซ คิดเป็นแต่เรื่องอย่างนี้รึไงฮะ ใครจะไปอยากได้เวอร์จิ้นเธอกัน บ๊องออกอย่างเนี้ย"

                "นายอย่ามาดูถูกฉันนะ ผู้ชายเกือบทั้งประเทศแล้วกันละที่ใฝ่ฝันน่ะ" เฮ้ย นี่ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย

                "เฮ้อ หัดมียางอายซะมั่งนะเธอน่ะ เดี๋ยวนี้เธอไม่ได้เป็นยัยหมวยเละที่จะติงต๊องไปได้วันๆแล้วนะ เธอเป็นคนของประชาชนแล้ว รักษาภาพพจน์ตัวเองหน่อยสิ"นายนัทพูดอย่างเอือมระอา

                "ย่ะๆๆๆ ฉันรู้น่า นายเป็นพ่อฉันรึไงฮะมาบ่นๆๆๆอย่างเงี้ย เรื่องรถเนี่ยจะเอายังไงบอกมาเลยดีกว่าจะได้จบๆ ฉันไม่ได้ว่างมากเหมือนนายนะยะ ฉันมีธุระ"

                "เธอเอานามบัตรเธอมาให้ฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะโทรไปบอกว่าเธอจะต้องชดใช้ยังไง หึๆ"นายนัทยิ้มที่มุมปาก

                "อ่ะๆๆเอาไปเลย จะเอายังไงก็โทรมาบอกด้วยแล้วกัน ฉันไปล่ะ"ฉันรีบพูดแล้วก็รีบเดินกลับมาที่รถ

                "เดี๋ยวสิยัยหมวยเละ"นายนัทตะโกนเรียกฉัน

                "อะไรของนายอีก"ฉันหันกลับมาถาม

                "เอ่อ รักนะจุ๊บๆ"นายนัทส่งจูบมาให้ฉัน อี๋ อยากจะอ้วกแตก

                "ไอ้บ้า"

                "ฮะๆๆๆ"ดูๆๆดูมัน ยังจะมีหน้าหัวเราะอีกนะ ฮึ่ม ฉันรีบเดินกลับไปที่รถเพื่อสตาร์ทรถแต่ว่า...

                แชะ แชะ~

                แชะ แชะ~ อ้าว ทำไมรถสตาร์ทไม่ติดอ่ะ

                แชะ แชะ~แง้ ไม่น้าาา รถจ๋าอย่าเพิ่งเป็นอะไรตอนนี้ได้ม๊ายยยย

                ฉันมองไปที่กระจกหลังก็เห็นนายนัทยังไม่ขับรถออกไปฉันจึงเดินลงจากรถเพื่อไปให้เค้ามาช่วยดูรถให้

                ก๊อกๆ ฉันเคาะกระจกรถนายนัท

                "หืม มีอะไรเหรอ"นายนัทลดกระจกลงและยื่นหน้ามาถามฉัน

                "นายช่วยไปดูรถให้ฉันหน่อยสิ เป็นอะไรก็ไม่รู้อ่ะ น้าาา นะๆๆ"

                "เฮ้อ อ่ะๆ ไปสิ"นายนัทถอนหายใจ แต่ก็ยอมลงจากรถมาดูรถให้ฉัน

                "ไม่มีอะไรหรอกแบตหมดน่ะ เธอขับยังไงให้แบตมันหมดได้ล่ะ"นายนัทพูดหลังจากที่ตรวจดูรถฉันแล้ว

                "ฉันก็ขับเหมือนที่นายขับนั่นแหละน่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแบตถึงหมดได้ แล้วฉันจะไปหายัยปูเป้กะยัยเจนนี่ยังไงล่ะเนี่ย"ฉันเกาหัวอย่างหมดหนทาง เพราะถ้าจะไปแท็กซี่ก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวเกิดเจอแท็กซี่หื่นกามบ้าดาราขึ้นมาล่ะฉันจะซวย โอ๊ย จะทำยังไงล่ะเนี่ย

                "เอาอย่างนี้มั๊ยล่ะ รถเธอน่ะเดี๋ยวฉันจะโทรเรียกอู่ฝีมือดีๆให้ช่างเค้าเอารถเธอไปซ่อม แล้วส่วนเธอน่ะจะไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งให้"

                "อย่าดีกว่า ฉันไม่ไว้ใจนาย"

                "โห นี่ เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงฮะ ไม่ไว้ใจฉันแล้วจะมาเป็นคนไข้ให้ฉันทำ--"

                "อ๊ายยย นี่นายเงียบปากไปเลยนะ ห้ามพูดเรื่องนี้เด็ดขาดเลยเข้าใจมั๊ย"ฉันรีบเอามือไปปิดปากนายนัทไว้ เพราะกลัวมีใครแถวนั้นจะแอบฟังแล้วได้ยินความลับฉัน

                "(-_-) (_ _) (-_-) (_ _)" นายนัทพยักหน้าหงึกหงักเพราะมีมือฉันปิดปากไว้

                "แหวะ มือเธอนี่เค็มชะมัดเลย ไม่รู้ว่าปากเธอเนี่ยจะเค็มด้วยรึเปล่าน้า อย่างนี้ต้องชิมซะแล้ว"นายนัทยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ทำให้ฉันถอยหลังจนตัวติดรถ

                "ไอ้บ้ากามนัท ไอ้หงอคงอย่ามาทำทะลึ่งกับฉันน้าาาา"ฉันรีบผลักเค้าออกไป เอ๊ะทำไมหน้าฉันมันร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้แฮะ

                "ฮะๆๆๆ เธอคิดว่าฉันจะจูบคนบ๊องๆอย่างเธอเหรอไง ดูสิ เธอหน้าแดงด้วยล่ะ ฮะๆๆ เขินเป็นด้วยเหรอเธออ่ะ"นายนัทแซวพลางหัวเราะ

                "ฉันไม่ได้เขินย่ะ ฉันโกรธต่างหากล่ะ แล้วอย่างเนี้ยนายจะให้ฉันไว้ใจไปกับนายได้ยังไงกันเล่า"

                "ฮะๆๆ โอเคๆ ฉันสัญญาฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ฉันก็แค่แกล้งแหย่เธอเล่นๆเท่านั้นแหละ บอกแล้วไงว่าฉันไม่ทำอะไรคนบ๊องๆอย่างเธอหรอก"

                "-_-"

          "แล้วนี่เธอจะไปที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งให้"

                "ร้าน Coffee Chocky Bar ตรงแถวๆสุขุมวิทอ่ะ"

                "อ๋อ ร้านนั้นเอง ที่ตอนสมัยเรียนเธอกะแก๊งนกขุนทองนกหัวขวานของเธอชอบมานั่งกันบ่อยๆใช่มั๊ย"

                "ตาบ้า พวกฉันไม่ใช่นกขุนทองนกหัวขวานอะไรทั้งนั้นนะยะ เอ๊ะแล้วนี่-- นายรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบมานั่งที่ร้านนี้อ่ะ"

                "เหอๆๆๆ ฉันเก่งมั๊ยล่ะ ขึ้นรถซักทีสิฉันจะไปส่ง"นายนัทพูดพลางเปิดประตูรถแล้วเริ่มสตาร์ทเครื่อง

                "อ๊ะ อืมๆๆ"ฉันรีบเดินขึ้นไปที่ฝั่งนั่งข้างคนขับ พอฉันปิดประตูรถเสร็จนายนัทก็พุ่งรถออกไปทันที....