เมื่อเธอมาหาผม

ข้อมูลเบื้องต้น

 ทายซิว่าเราเอานิสัยการบ่นของพระเอกมาจากเรื่องอะไร?
(คิดชื่อเรื่องดีๆไม่ได้เลยแฮะ -*-)

เนื้อเรื่อง

...ผมเป็นคนธรรมดาๆที่ใช้ชีวิตอย่างปกติคนหนึ่ง... ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรเกินกว่านี้หรอก...

 นี่คือความคิดที่ผมคิดมาตลอด ชีวิตผมจนถึงตอนนี้ช่างปกติจนเรียกได้ว่าไม่มีอะไรแปลกเลยสักนิด ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนธรรมดาๆแห่งหนึ่ง ผลการเรียนก็อยู่ระหว่างเกรด4-3 ผมอยู่บ้านกับพ่อแม่ที่ทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา ชีวิตผมมีทั้งเรื่องดีและไม่ดี... เหมือนคนปกติทั่วๆไป

 ผมคิดว่าเรื่องผิดปกติคงเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนี้ล่ะมั้ง...

"นายต้องช่วยฉัน"

 วันหนึ่ง พอผมกลับบ้าน ผมก็เจอเด็กสาวตัวเล็กอายุราวๆ10ปีนั่งอยู่ที่โซฟา แล้วก็พูดประโยคข้างบนกับผม...  อะไรกันเนี่ย

 ผมไม่เชื่อหรอกว่าจะมีเจ้าหญิงจากโลกอื่นมาขอความช่วยเหลือกับผมเนื่องจากว่ามีจอมมารมาบุกปราสาทของพ่อของเธอ  หรืออยู่ๆก็มาบอกว่าผมมีพลังมหาศาลหลับใหลอยู่ในตัว หรือบอกว่าผมเป็นผู้กล้ากลับชาติมาเกิด ไอ้เรื่องแบบนั้นน่ะ ให้ตายก็ไม่มีวันเป็นจริงหรอก

"อย่าเงียบสิ จริงๆฉันไม่อยากมาหานายหรอกนะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ" เธอพูด... แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ?

"เอาเป็นว่า ให้ฉันอยู่บ้านนายก่อนละกัน ไหนๆพ่อแม่นายก็ยังไม่อยู่นี่" สาวน้อยน่ารักในความคิดของผมพูดต่อ... เธอรู้ได้ไงน่ะว่าพ่อแม่ฉันจะไม่อยู่บ้านอีกหลายวัน สงสัยว่าชีวิตผมคงเริ่มไม่ปกติแล้วล่ะ

"ฉันชื่อริง... เรียกแบบนี้ละกัน ขอมาอยู่ด้วยสักพักนะ ช่า" เธอแนะนำตัวเองจนได้... แล้วใครให้เธอเรียกฉันด้วยชื่อนั้นน่ะ ไม่สิ... เธอรู้ชื่อฉันได้ไงกัน แล้วทำไมฉันต้องให้เธออยู่ด้วยล่ะ

  ถึงจะบ่นในใจยังไงก็คงไม่มีประโยชน์ สุดท้ายผมก็ยอมให้เธอใช้ห้องนอนของแม่อยู่ไปจนได้... ยังงงๆอยู่เลยว่าทำไม แล้วผมยังแนะนำบ้านซะดิบดีอีกแน่ะ  เอาเถอะ... มีเด็กน่ารักมาอยู่ด้วยก็ไม่เลวนักหรอก แต่จะเกิดเรื่องแปลกๆรึเปล่านะ ตามหลักของการ์ตูนแล้ว ผมคงต้องหลงรักเธอในภายหลังสินะ... คงไม่เป็นงั้นหรอกน่า

"นายคงงงๆอยู่สินะ จะฟังเรื่องของฉันหน่อยไหม" เธอถาม ผมก็พยักหน้าตอบไป เธอคงไม่บอกว่าเธอเป็นมนุษย์ต่างดาวใช่ไหม

"พูดง่ายๆคือฉันมาจากโลกอื่น มันเกิดปัญหานิดหน่อยน่ะ"  นั่น... ผมคิดยังไง ผลก็ออกมาตรงข้ามทุกที

"นายก็อยู่ไปตามปกติละกัน ฉันไม่กวนหรอก แต่ต้องให้ฉันอยู่ที่นี่นะ"  โอเค ผมจะคิดว่าผมเชื่อเธอ100%ละกัน เรื่องแบบนี้ผมเจอในนิยายและการ์ตูนบ่อยจนชินแล้วล่ะ  ไปทำการบ้านดีกว่า...

  เดี๋ยวสิ... เธอทำอย่างนี้ได้ไงน่ะ มันไม่ง่ายไปหน่อยเรอะ? อยู่ๆก็มาบอกว่า 'ฉันเปลี่ยนความทรงจำของทุกคนให้คิดว่าฉันเป็นน้องสาวนายแล้ว ฉะนั้น ทำตัวเป็นพี่ให้ดีๆด้วยล่ะ'

 และด้วยเหตุนั้น ผมเลยต้องพาเธอมาโรงเรียน เดินไปส่งเธอที่อาคารเรียน แล้วถึงเดินไปที่ห้องของตัวเอง... นี่ผมทำอะไรอยู่กันแน่? แล้วยัยริงนั่นคิดจะทำอะไรอยู่?

"เธอบอกได้ยังว่าเธอคิดจะทำอะไร"  หลังจากกลับบ้าน ผมรีบถามเธอทันที

"เอาน่า... ฉันจำเป็นต้องอยู่กับนายนะ แล้วฉันก็ไม่ได้มาอยู่เฉยๆซักหน่อย อุตส่าห์ช่วยทำงานบ้านตั้งเยอะ" เธอตอบ มันก็จริงหรอกนะ ตอนนี้บ้านผมสะอาดเอี่ยมเลย แต่ผมว่าเธอคงใช้เวทมนตร์ทำให้เป็นอย่างนั้นมากกว่า อย่างเธอคงทำได้สบายๆอยู่แล้วล่ะ

  ริงมาอยู่บ้านผมได้เดือนหนึ่งแล้ว พ่อแม่ผมที่กลับมาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกไปสักนิด พวกท่านคงคิดว่ายัยนี่เป็นลูกตัวเองจริงๆแหละ  พวกเพื่อนๆก็พูดถึงริงบ้าง โดยไม่มีความสงสัยเลยสักนิด

 ผมสงสัยจริงๆ เธอทำได้ถึงขนาดเปลี่ยนความคิดของคนตั้งมากมาย แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ทำไม?  เอาเถอะ... เธอเป็นใครผมยังไม่รู้เลย...

"คืนนี้จะมีแขกมานะ ต้อนรับดีๆล่ะ" ริงพูดขึ้นในเย็นวันหนึ่งที่พ่อแม่ผมไม่อยู่บ้าน...

"ใครเหรอ?" อย่าบอกนะว่าเป็นมนุษย์ต่างดาวเพื่อนเธอน่ะ

"เพื่อนฉันเอง แต่ตอนนี้เป็นศัตรูไปแล้ว" อืม... ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นศัตรูงั้นหรือ... มันก็มะนาวต่างดุ๊ดอยู่ดีไม่ใช่เรอะ!!

"แล้วจะให้ต้อนรับยังไงล่ะ"

"ไม่ต้องแล้วล่ะ มาแล้ว..." เธอว่า แล้วห้องนั่งเล่นบ้านผมก็หายไป เหลือแต่พื้นสีขาวโพลนกว้างสุดลูกหูลูกตา... นี่เธอพาฉันมามิติที่4เรอะ!!

"ที่นี่คือโลกปิด นายไม่ต้องรู้รายละเอียดหรอก แค่อยู่ใกล้ๆฉันก็พอ"  เอ้า... สั่งมาก็ทำไป ถึงยังไงฉันก็ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่...  ผมยืนอยู่ข้างๆเธอ รออะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้

  ริงยืนนิ่งอยู่สัก3นาที... แค่3นาที ทำไมผมถึงเมื่อยขาจัง จะล้มอยู่แล้วนะนี่... หรือว่าเธอดูดพลังฉันอยู่? คงไม่หรอกน่า...

"เฮ้ย!" ผมอุทานขึ้น อยู่ดีๆเธอก็เซมาพิงผมอย่างนี้ ผมก็ตกใจสิ เป็นอะไรไปอีกล่ะ  เอ้า! หลับซะอีกแน่ะ เธอเป็นไรเนี่ย?

 หลังจากที่ริงสลบไปสักพัก  ผมก็กลับมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นโดยไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ผมลองปลุกเธออยู่นาน แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย  ผมลองฟังเสียงลมหายใจ... ก็ปกติอยู่นี่นา  แปลว่าเธอคงหลับไปเฉยๆสินะ

 ผมชักจะสงสัยตัวเองแล้วว่าจะห่วงเธอไปทำไม คงเพราะว่าเธอมาอยู่กับผมนานพอควรล่ะมั้ง ผมเลยเริ่มคิดว่าเธอเป็นน้องสาวของผม... แต่ผมรู้ดีหรอกน่าว่าเธอไม่ใช่

 ช่างเถอะ ถึงยังไงผมก็ปล่อยให้เด็กสาวน่ารักๆเป็นอะไรไปไม่ได้หรอก มันขัดกับหลักการของผมอย่างรุนแรงเลยล่ะ...  ว่าแต่... ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย? เที่ยงคืน? ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันอาทิตย์ ไม่ต้องไปเรียนก็เหอะ แต่ตอนนี้ผมง่วงมากเลยล่ะ...

 ตอนเช้า ผมถูกปลุกขึ้นมาด้วยการเขย่าตัวเบาๆ แปลกแฮะ ถ้าเป็นยัยริงนั่นน่ะ ต้องผลักผมตกเตียงไปเลยนี่นา  ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปข้างๆ ริงนั่งอยู่ข้างผมบนเตียง

"เป็นอะไรไปน่ะ"

"ฉันคงต้องบอกเรื่องทั้งหมดกับนายแล้วล่ะ" เธอพูด  ก็ดี ผมสงสัยมาตั้งนานแล้วว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน ทำไม

"นายมีพลังที่ฉันต้องการอยู่"  อืม... เรื่องนั้นฉันพอจะเดาได้อยู่แล้วล่ะ ไม่งั้นเธอจะมานี่ทำไม

"ฉันเป็นนักเวทธาตุความมืดจากดาวLMY ที่นั่นฉันก่อปัญหาไว้นิดหน่อยน่ะ ก็เลยต้องหนีมาหานายที่นี่ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกผู้คุมกฎมาจับตัวฉันไป"  ปัญหานิดหน่อยเรอะ? ถึงกับต้องหนีมาดาวอื่น ฉันว่าเธอคงถล่มเมืองสักเมืองแน่ๆ

"เอ... จริงๆก็ไม่นิดหรอก ฉันเผลอลืมร่ายเวทจำกัดพลัง เวทของฉันก็เลยจมเกาะไปเกาะนึง..." เธอพูดอย่างอายๆ... นี่เธออายเป็นด้วยเรอะ... แต่เล่นจมเกาะอย่างนี้ ก็สมควรล่ะ

"เอาเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญ  เหตุผลที่ฉันมาหานาย ก็เพราะนายมีพลังต่อต้านแล้วก็พลังเวทที่เข้ากับฉันมากๆ ฉันเลยมาขอใช้พลังของนายซึ่งทำให้พวกผู้คุมกฎหาตัวฉันไม่เจอ... จนเมื่อคืน เพื่อนฉันที่เป็นผู้คุมกฎหาตัวฉันเจอแล้วมาจับฉันตามคำสั่ง" อ้อ... ตอนที่นิ่งไปสามนาทีนั่นน่ะเหรอ

"ตอนนั้นฉันโดนคำสาปเข้า ก็เลยต้องใช้พลังของนาย ถึงชนะผู้คุมกฎได้  ก็ขอโทษละกันที่ทำให้นายเดือดร้อนน่ะ" เธอพูดอย่างสำนึกผิด... ผมเริ่มเข้าใจเรื่องต่างๆแล้วล่ะ

"สุดท้าย ก่อนจะสลบไป ฉันตกลงกับผู้คุมกฎถึงเรื่องการเปลี่ยนการลงโทษได้... นายอยากรู้มั้ยว่าเปลี่ยนเป็นอะไร"

"ฉันยังไม่รู้เลยว่าตอนแรกเธอโดนลงโทษแบบไหน"

"โดนขังตลอดชีวิตน่ะ แล้วฉันก็ตกลงเปลี่ยนใหม่ได้ว่า..." ทำไมเธอไม่พูดทีเดียวไปเลยเนี่ย ฉันไม่ตื่นเต้นตามเธอหรอกนะ

"ว่า..."

"ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ตลอดน่ะสิ แล้วก็ใช้เวทไม่ได้อีกต่อไป" เอ้า... เธอโดนลงโทษซะรุนแรงแบบนี้ แล้วทำไมพูดยังกับว่าเป็นเรื่องที่ดีสุดๆล่ะ? น้ำเสียงเธอดูจะดีใจมากเลยนะ...

"แล้วมันน่าดีใจตรงไหนล่ะ?"

"ก็... ฉันชอบนายนี่... ก็เลย..."  อืม... เธอชอบฉันงั้นเรอะ... เฮ้ย!!!

"พูดจริงอะ" ขอให้เธอบอกว่าล้อเล่นเถอะ

"จริงสิ นายจะไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันจะอยู่ที่นี่ แล้วก็จีบนายให้ได้เลย คอยดู!!" เธอพูดอย่างแน่วแน่ อา... ผมงงไปหมดแล้ว...

"แต่ตอนนี้เราเป็นพี่กับน้องกัน... แล้วเธอคิดจะจีบฉันได้ไง" ผมพยายามใช้เหตุผลมาพูด

"ฉันขอสิทธิ์การใช้เวทไว้1ครั้ง... นายคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ?" เธอยิ้มอย่างผู้ชนะ... โอ้... ไม่นะ

  ชีวิตอันแสนสงบของผมได้จบลงแล้ว...  ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป...

(แต่บางที แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...)