สาวโก๊ะทะลุมิติมาใช้ชีวิตในยุคโบราณ

“ถ้าถามว่าเรื่องที่จะทำให้ข้ามีความสุขได้ในแต่ละวัน ก็มีแต่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเป็นติ่งดารา นักร้อง ศิลปิน ที่หน้าตาแบบฟ้าประทานมาให้ ไม่รู้พวกเขาทำบุญด้วยอะไรมา จะหยิบจับหรือทำอะไรก็ดูดีไปซะหมดทุกอย่าง โอ๊ยยย พูดแล้วก็คิดถึงเมื่อชาติก่อนจริงๆ แค่มองรูปถ่ายของพวกเขาก็สามารถทำให้ข้ายิ้มเหมือนคนบ้าได้ตลอดทั้งวันแล้ว ฮ่าๆๆ”

ฟางเหนียงคิดถึงดารา นักร้อง ศิลปินที่นางชื่นชอบเมื่อชาติก่อน คิดไปนางก็หัวเราะไป คนอะไรก็ไม่รู้ทำไมพากันเกิดมาหน้าตาดีได้ขนาดนี้นะ

“ข้านึกออกแล้ว ว่าเป้าหมายของข้าจะทำอะไรดี”

ฟางเหนียงยิ้มเยาะออกมากับความคิดของตัวเอง หากนางมีเมนที่ชอบในยุคนี้ นั้นก็จะทำให้นางมีพลังจะใช้ชีวิตให้อยู่รอด ณ ยุคแห่งนี้ได้แน่นอน

“แต่เอ๋!!! ผู้ชายที่นี้จะมีคนหน้าตาดีเหมือนเมื่อชาติก่อนไหมล่ะ ขนาดลูกค้าผู้ชายที่มาซื้อของ แต่ละคนถึงจะดูดีกว่าผู้ชายทั่วไปที่เคยเจอก็เถอะ แต่ยังไม่โดนใจข้าเลยสักคน  เฮ้อออ แต่ลู่จื่อก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ข้าว่าต้องมีคนอื่นที่หล่อกว่านี้อยู่ที่นี้แหละน่าา”

นางเถียงกับตัวเองไปมาเรื่องเมน ที่นางอยากจะเป็นติ่งของเขา หากนางมีเมนก็จะทำให้นางไม่เหงามากนักเมื่ออยู่ที่นี้ อย่างน้อยเวลานางเหนื่อย ท้อ เหงา พอนึกถึงหน้าเมนแล้ว นางก็พอจะได้มียาบรรเทาบ้าง อิอิ

“เอ่ออ พอดีข้าหยิบมันก่อน”

ฟางเหนียงพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมองคนปริศนาผู้นั้น แต่แล้วสิ่งที่นางเคยวาดฝันไว้ก็เกิดขึ้นในที่สุด มือของนางที่ถือกำไลหยกอยู่นั้นตอนนี้นางได้ปล่อยกำไลหยกชิ้นนั้นให้กับเขาไปแล้ว

“ไม่เป็นไร ข้าหยิบช้าเอง กำไลหยกชิ้นนี้ควรเป็นของเจ้า”

ลีหยางยื่นกำไลหยกคืนฟางเหนียง แต่เมื่อนางได้ยินเสียงอันไพเราะนั้นที่ออกมาจากปากเรียวบางมีสีชมพูอ่อนของคนผู้นั้นอย่างนิ่งอึ้ง พร้อมกับที่นางกำลังสำรวจใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงของเขา ดวงตากลมโตมีประกาย ขนตายาว คิ้วเข้มไม่หนา จมูกโด่งนิดหน่อย  ทั้งหมดนี้สมส่วนกันมากจริงๆ ผู้หญิงเช่นข้าเห็นแล้วยังอายจนอยากเอาหัวมุดใต้ดินไปเลยล่ะ หน้าตาละอ่อนอย่างกับเด็กน้อยอายุ 15-16 ปี สรุปคือดูดีมากจนทำให้หัวใจดวงน้อยของข้าน้อยผู้นี้เต้นอย่างไม่เป็นสุข

“นี่เจ้า น้ำลายของเจ้าไหลออกมาจากปากแล้วนะ”

ฟางเหนียงที่ตอนแรกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอได้ยินเช่นนั้นนางรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำลายตัวเองอย่างไม่นึกคิดอะไร แต่แล้วนางก็ต้องหน้าอายเพราะน้ำลายของนางไม่ได้ไหลออกมาอย่างที่เขาบอก

“ฮ่าๆๆ เจ้านี่ตลกดีจัง ข้าแค่หยอกเจ้าเล่นเองนะ แต่จะว่าไปหน้าตาของเจ้าก็แสดงออกมาเช่นนั้นจริงๆนั้นแหละ ฮ่าๆๆ”

ลีหยางหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่เกรงใจคนอื่น ว่าคนอื่นจะมองมาทางนางและเขาไหม

“ก็ใครให้เจ้าหน้าตาดีขนาดนี้ล่ะ ผู้หญิงคนไหนได้มองใกล้ๆก็ต้องเป็นแบบข้าทั้งนั้น ชิ”

ฟางเหนียงพูดแล้วสบัดตัวออกมาเลือกเครื่องประดับอีกโต๊ะที่น่าจะเหมาะกับผู้ชาย ลีหยางเห็นดังนั้นก็เดินตามนางมาด้วยเสียงหัวเราะที่ขบขัน ลีหยางแปลกใจยิ่งนักทำไมสตรีนางนี้ถึงได้พูดซื่อขนาดนี้ เขาไม่เคยเห็นใครเหมือนนางมาก่อน ส่วนมากก็มีแต่เขินอายเวลาเจอเขาแล้วก็ไม่พูดอะไรมีแต่ยิ้มอายจนดูแล้วน่าเบื่อยิ่งนัก

#นิยายเรื่องแรกของไรท์เองนะทุกคน #ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ

#ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยนำเด้อจ้า #เนื้อเรื่อง ตัวละคร ยุคสมัย ทั้งหมดนี้เป็นการจินตนาการขึ้นมาของไรท์เอง #ไม่อิงเรื่องจริง # วิจารณ์ได้นะคะ แต่อย่าแรงมากเนาะ #สงสารไรท์นิดนึงนะคะ