ไอหมอกเหนือสมุทร : ป๋อจ้าน

ลำดับตอนที่ #6 : ละอองไอที่ 6 เสียงกระซิบจากความมืด

ไอหมอกเหนือสมุทร

ละอองไอที่ 6 เสียงกระซิบจากความมืด

ห้องพักสุดหรูของโรงแรมห้าดาวติดแม่น้ำสายหลัก กำลังร้อนระอุไม่ต่างจากแสงแดดด้านนอกยามเที่ยงวัน หญิงสาวหนึ่งเดียวนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ด้านหนึ่งเป็นชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักการเมืองใจบุญของใครหลาย ๆ คน อีกคนสายเลือดเดียวกันแต่ชีวิตอยู่ในวงการสีเทาอย่างเปิดเผย และคนสุดท้าย เจ้าของเรือลำใหญ่ที่จอดเทียบท่าเพื่อถ่ายเทสินค้าเมื่อหลายวันก่อน ทุกคนกำลังดื่มด่ำกับมื้อเที่ยงอย่างสบายใจ ยกเว้นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวที่ยังคงนั่งนิ่งไม่แตะต้องอาหารแม้แต่นิดเดียว

"อาหารไม่ถูกปากเหรอครับมามา" ราฟาเอลเอ่ยถามหญิงสาวด้วยรอยยิ้มบาง

"อ้อ ไม่ใช่สิ ผมต้องเรียกว่าคุณอดีตภรรยาของผมดีนะ" สีหน้ายียวนราวงูร้าย สายตามองมาราวจับจ้องเหยื่อ แต่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเกรงกลัวเหมือนอย่างคนอื่น

หญิงสาวยังคงเงียบงัน ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างไม่คิดยอมก้มหัวให้อีกฝ่ายง่าย ๆ ทั้งไม่ได้สนใจอาวุธปืนมันวาวที่วางอยู่บนโต๊ะข้างมือราฟาเอลเลยสักนิด

"ยังคงเย่อหยิ่งไม่เปลี่ยนนะที่รัก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพ่อหน้าโง่ของฉันถึงได้หลงเธอหัวปักหัวปำขนาดนั้น" ชิ้นเนื้อขนาดพอดีคำถูกส่งเข้าปากสีสด นัยน์ตาเจ้าเล่ห์จดจ้องหญิงสาวไม่วางตา

"แต่พ่อหน้าโง่ของฉันคงภูมิใจในตัวลูกชายอย่างฉันไม่น้อย หลังจากที่เขาตายไปอย่างน่าสมเพช ฉันก็รับช่วงต่อดูแลภรรยาเขาอย่างดี ดูแลไปจนถึง...เรื่องบนเตียง" ราฟาเอลหัวเราะอย่างถูกใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวมองมาด้วยสายตาเจ็บปวดแค่ไหน

"ไม่ให้เกียรติฉันไม่ว่า แต่ให้เกียรติพ่อตัวเองหน่อยก็ดีนะราฟาเอล อย่าให้ใครเขามาว่าได้ว่าโตมาไม่มีแม่สั่งสอน"

เพียะ!

ใบหน้าสวยหันไปตามแรงปะทะของฝ่ามือใหญ่ เลือดไหลจากมุมปากถึงปลายคาง หยดลงใส่หลังมือสีแทนที่กำเอาไว้แน่นบนตัก เธอไม่ร้องออกมาแม้ครึ่งคำ แม้ว่าตอนนี้มือใหญ่ข้างเดียวกันนั้นจะกระชากผมให้เธอเชิดหน้าขึ้นเพื่อมองสบตาวาวโรจน์คู่นั้น

"ถ้ายังไม่อยากตายก็อยากปากดีให้มากนักนะบาดาร์ ฉันไม่ได้หลงเธอเหมือนพ่อหน้าโง่ของฉัน" แววตากลมโตจ้องตาราฟาเอลอย่างไม่ลดละก่อนจะเผยรอยยิ้มเย้ยหยันออก

ราฟาเอลเห็นแบบนั้นยิ่งรู้สึกราวกับโดยเหยียดหยาม "ฉันจะส่งเธอไปพบพ่อฉันตอนไหนก็ได้ หรือไม่ก็ส่งคุณหมอคนนั้นไปขอขมาพ่อฉันในนรกก่อนดีไหม หึหึ นังผู้หญิงชั้นต่ำ! "

"อึก คุณแตะต้องเขาไม่ได้หรอก" ผิดคาด แทนที่เธอจะหวาดหวั่น กลับยิ้มหวานให้ราฟาเอลอย่างไม่ทุกข์ร้อนแทน

"หมายความว่าไง" คราวนี้เป็นพิสุทธิ์เอ่ยถามออกมา เพราะเท่าที่ผ่านมาหมอคนนี้แทบไม่มีพิษมีภัย เป็นแค่หมอธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้น

"เพราะเขาเป็นคนดียังไงล่ะ เป็นคนดีที่คนชั่ว ๆ อย่างพวกแกไม่มีทางแตะต้องเขาได้ ฮ่า ๆๆๆ " คราวนี้หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เธอกวาดสายตามองคนทั้งห้องด้วยสีหน้าเหยียดหยามอย่างถึงที่สุด

ราฟาเอลเงื้อมือขึ้นสูงหวังทำให้หญิงสาวเงียบเสียงลง โชคดีของเธอที่ใครอีกคนเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน อสรพิษหนุ่มจึงพยักหน้าให้การ์ดปิดปากเธอไว้แทน เธอยอมหยุดนิ่งแต่โดยดีเพราะไม่งั้นแค่อีกฝ่ายขยับมือ คอเธอจะเหลวแหลกแน่นอน

พิศักดิ์ที่นั่งฟังอยู่ด้วยกันกลับเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น "อย่ามาเสียเวลาเพราะเรื่องไร้สาระได้ไหม เรามีสิ่งที่สำคัญกว่าต้องรีบจัดการนะ เสร็จเรื่องแล้วนายค่อยกลับมาเคลียร์ปัญหาครอบครัวกับผู้หญิงคนนี้ก็ยังไม่สายนะราฟาเอล"

ใจหนึ่งของพิศักดิ์โกรธแค้นราฟาเอลเรื่องที่ลงมือหนักจนทำให้ทัพฟ้าต้องตาย แม้ไม่ใช่สายเลือดแท้ ๆ แต่เขาก็เลี้ยงเด็กคนนั้นมากับมือ และเป็นสิ่งเดียวที่ภรรยาเหลือเอาไว้ให้ก่อนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

"นายยังโกรธฉันเรื่องทัพฟ้าอยู่เหรอโต ฉันขอโทษแล้วไง" ราฟาเอลว่าเสียงอ่อน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มอบให้เพื่อนสนิทที่มองมาเงียบ ๆ น้ำเสียงแสร้งพูดออกมาราวกับเสียใจอย่างสุดซึ้ง

"ทัพฟ้าไม่ควรตาย นายทำเกินไป"

"ทำเกินไป? ฉันน่ะเหรอทำเกินไป" ราฟาเอลยอมรามือจากหญิงสาวหนึ่งเดียว เขาเดินอ้อมโต๊ะมาด้านหลังพิศักดิ์ สองมือวางบนไหล่หนา พูดด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกผิด

"นั่นเพราะเด็กคนนั้นขโมยชิปไปไม่ใช่เหรอ หรือว่าที่จริงแล้วคนที่สมควรตายคือนายกันแน่ที่ทำพลาดในเรื่องนี้" คราวนี้เล็บทั้งสิบจิกลงบนไหล่จนพิศักดิ์ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ

"ถ้าข้อมูลในนั้นหลุดออกไป นายรู้ไหมว่าความร้ายแรงมันมากแค่ไหน เพื่อนร่วมอุดมการณ์ทั้งรายใหม่รายเก่าอีกนับร้อยจะต้องซวยไปด้วยเพราะความสะเพร่าของนาย และเมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นคนจากที่ลับหรือที่แจ้งก็จะพุ่งมาหานายแน่นอน โต" เสียงกระซิบแหบพร่า แต่ได้ยินกันทั้งห้อง เพราะทุกอย่างเงียบกริบไม่มีแม้เสียงลมหายใจ

"ไม่ว่าจะนาย ฉัน หรือเล็ก ก็จะถูกพวกมันฉีกกระชากออกเป็นชิ้น ๆ ไม่เหลือแม้แต่กระดูก ...ฉันข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่นี่ เพราะมาช่วยนายรับผิดชอบเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นคิดซะว่าทัพฟ้าคือสิ่งที่นายต้องจ่าย ทดแทนความผิดพลาดที่เกิดขึ้น" เสียงกระซิบของความจริงกระแทกความรู้สึกคนฟังให้หวาดหวั่นขึ้นมา

พิศักดิ์กำมือแน่น พิสุทธิ์เองแม้ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ราฟาเอลพูดทั้งหมด แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นคือความจริง

"...แม้ว่ามันจะทดแทนกันไม่ได้เลยก็ตาม เข้าใจไหมโต" ราฟาเอลตบไหล่หนาเบา ๆ แล้วผละออก

พิศักดิ์สะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เขาจะเอาความรู้สึกส่วนตัวมาทำให้ส่วนรวมพังไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นสิ่งที่สร้างมาเกือบตลอดชีวิตคงพังพินาศ รวมทั้งตัวเขาด้วย "เข้าใจแล้ว"

"ดีมากเพื่อนรัก และฉันขอโทษจากใจจริงเรื่องลูกบุญธรรมนาย ไว้ผ่านเรื่องนี้ไป นายค่อยรับเด็กมาอุปการะอีกกี่คนก็ได้"

เรื่องราวตึงเครียดผ่านไป เพื่อให้เรื่องชวนเครียดกว่าได้สำแดงผล พิสุทธิ์ที่คิดว่าทุกคนคงใจเย็นลงแล้วจึงเอ่ยถึงประเด็นสำคัญที่มารวมตัวกันในวันนี้ขึ้นมา "แล้วจะเอาไงต่อ เรื่องชิปนั่น หมอคนนั้นด้วย"

"นายได้เรื่องยังไงบ้างโต" ราฟาเอลถามพิศักดิ์ที่ตั้งสติกลับมาได้แล้ว … 

******

ไอหมอกเหนือสมุทร

******

…เดินตามเข้าไปในครัว เลื่อนเก้าอี้ให้อีกฝ่ายนั่งลงก่อนที่ตัวเองจะเอาน้ำกับยามาให้คนเมาค้างกินเข้าไป เขาเห็นสีหน้าย่ำแย่ของไอหมอก เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ของเหนือสมุทรที่จับจ้องใบหน้ามน สุดท้ายเคนจิต้องเป็นพยานรู้เห็นเมื่อไอหมอกแสดงอาการดื้อออกมาจนโดนหัวหน้าของตัวเองลากแขนพาเข้าห้องนอนไป

หนุ่มญี่ปุ่นอดคิดไม่ได้ว่าไอหมอกยามเมามายดื้อรั้นกว่าปกติ และคนอย่างเหนือสมุทรไม่ชอบคนเอาแต่ใจ แต่ในตอนนี้คนคนนั้นกลับเผยรอยยิ้มเอ็นดู ทั้งขยี้ผมนุ่มจนคุณหมอหนุ่มหันมาแยกเขี้ยวใส่แต่ก็ยอมให้หัวหน้าตัวเองจับจูงเข้าห้องนอนไปอยู่ดี

นี่มันอะไรกันวะ!?

*-*-*

อ่านให้สนุกนะคะ

#ไอหมอกเหนือสมุทร 

T : Mairymii

แจ้งเพื่อทราบค่าา : เนื่องจากตอนนี้ไรต์มีปัญหาเรื่องเอ็นข้อมืออักเสบ ใช้งานได้ไม่นานก็ต้องหยุดเป็นพัก ๆ ทำให้ลงให้อ่านช้ากว่าปกติ หรืออาจไม่ตรงตามที่เคยแจ้งเอาไว้ว่าจะลงทุกวันเสาร์ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงนะคะ แต่จะรีบมาต่อให้เร็วที่สุด ขอบคุณค่ะ