ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .,*:::Lesson 7 ปฏิบัติการจุดถ่านไฟเก่า:::*,.
Lesson7 ปฏิบัติการจุดถ่านไฟเก่า
หญิงสาวร่างสูงเพรียวในชุดสายเดี่ยวสีดำสนิทที่กำลังเคาะประตูห้องพักอยู่นั้น สีหน้าบ่งบอก
อารมณ์หงุดหงิดอย่างหนัก หลังจากที่เมื่อคืนทะเลาะกับเจ้าของห้องทางโทรศัพท์ไปครั้งหนึ่งแล้ว
\" พี่ไวน์ เมรู้นะว่าพี่อยู่ในห้อง ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ \"
เสียงแหลมเล็กตะโกนสั่งพลางรัวเคาะประตูอย่างไม่สนใจห้องข้างๆ แต่อย่างไร
ทำเอาคนที่ในห้องต้องลุกขึ้นมาเปิดอย่างเอือมระอาเต็มทน
\" มาทำไม เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว \" วายุพูดเสียงเครียดหลังเปิดประตูออกกว้าง
แต่ยังยืนขวางไว้ไม่ให้ผู้หญิงตรงหน้าก้าวเข้ามาได้
\" ไม่!! พี่ไวน์ยังคิดถึงมันอยู่ใช่มั้ย ตอบมาสิ \"
\".....\"
\" พี่ยังคิดถึงนังพิงค์กี้มันอยู่ใช่มั้ย!!!? \"
\" ใช่!!! \" วายุตวาดใส่หน้าคนตรงหน้าเหลืออด เมริญหน้าชา ตัวสั่นสะท้านด้วยความโมโหสุดขีด
หญิงสาวยกมือขึ้นชี้หน้าประกาศเสียงกร้าว
\" คอยดูนะ ฉันไม่ยอมเลิกกับพี่หรอก และก็จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันมาแย่งพี่ไปด้วย คอยดูสิ!!!! \"
ประกาศเสร็จก็กระแทกเท้าเดินออกไปอย่างเจ็บใจ วายุปิดประตูไล่หลังโครมก่อนทรุดตัวลงนั่งอย่างเสียอารมณ์
....ไม่คิดเลยว่าเมริญคนสวย เนื้อในจะร้ายกาจ เอาแต่ใจได้เช่นนี้ ไม่เหมือนแพรชมพู ตุ๊กตาแก้วเนื้อบาง
ของเขาเลยสักนิด ให้ตายเถอะ!!! นี่เขาทิ้งหล่อนมาได้ยังไงกัน....
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
แพรชมพูสวมชุดนอนเสร็จเรียบร้อยเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบเมทสาวของเธอนอนอ่านหนังสือการ์ตูน
อย่างสบายอุราอยู่บนเตียงนอน แทบจะเป็นครั้งแรกในสัปดาห์นี้ที่เธอได้เห็นหน้าเมทของสาวก่อนนอน
\" เจน รู้มั้ยเมื่อวานฉันเจอใคร \"
\" ใคร?? \"
\" พี่ไวน์ \" เจนจิราเงยหน้าขึ้นจากการ์ตูนทันที \" ห๊าา O_O!!! \"
\" แล้วรู้มั้ย อยู่กับใคร \"
\" ใคร?? \"
\" เมริญ \"
\" ห๊าาา า าา OoO นังรถด่วนขบวนสุดท้าย ดาวมนุษย์ฯนั่นน่ะเหรอ ไปด้วยกันได้ไง แล้วแกไปเจอได้ไง
ที่ไหน เมื่อไหร่ ยังไง เซดมาเดี๋ยวนี้ >o
เจนจิรารัวคำถามเป็นชุดด้วยความอยากรู้ เป็นอันว่าคืนนี้ สองสาวไม่เป็นอันหลับอันนอนกันเลยทีเดียว
เพราะเรื่องราวชนิดที่เรียกว่าอินไซด์แพรชมพู ตั้งแต่เหตุการณ์ในผับวันนั้นจนถึงวันนี้ที่นักร้องหนุ่มเสียงทรงเสน่ห์
ขวัญใจเมทสาว กลายมาเป็นนักเรียนหนุ่มตัวแสบของเธอ แถมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังได้รับเกียรติ
แสดงเป็นแฟนกับเธออีกต่างหาก!! เรื่องราวทั้งหมดถูกถ่ายทอดจากแพรชมพูสู่เจนจิราด้วยเวลาเกือบ
สองชั่วโมง
\" โอ้โห ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าน้องแซคเนี่ยเป็นเด็กม.ปลาย ไอ้เราก็นึกว่าอยู่มหาลัยไหนซะอีก
นี่ คราวหน้าฉันตามแกไปสอนพิเศษน้องเขาได้ม่าา า^.^ \"
เจนจิราทำตาฝันๆ พลางกระแซะเข้ามาถาม แต่ก็กลับได้รับคำตอบแบบเบื่อๆ กลับมา
\" เอาสิ ดีเลย แกจะได้ช่วยฉันสอน เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้ จะเอนท์ฯอยู่สามเดือนนี่แล้ว
ไม่คิดจะอ่านหนังสือซักตัว -_- \"
\" บ้าดิ! ล้อเล่นยะ หน้าอย่างฉันจะไปสอนใครได้ ไม่ใช่อย่างเธอนี่ย่ะ แม่คุณครูคนเก่ง >.< \"
พูดจบก็ล้มตัวลงนอนกันทั้งคู่ ก่อนที่เมทสาวของแพรชมพูจะนึกขึ้นได้
\" พิงค์ แล้วเรื่องมือถือแกล่ะ!!?? \"
\" เออ จริงสิ ลืมไปเลยนะเนี่ย แต่ว่าฉันคงยังไม่ซื้อใหม่ตอนนี้อ่ะ ไม่อยากรบกวนแม่ รอให้ได้
ตังค์ค่าสอนพิเศษก่อนแล้วค่อยซื้อใหม่แล้วกัน ช่วงนี้ก็ต้องพึ่งแกไปก่อน ^_^\"
แพรชมพูส่งยิ้มออดอ้อนเพื่อนสาวราวกับลูกแมว
\" จ้า า แม่เพื่อนทูนหัว อยากใช้เท่าไหร่ก็ใช้เลยย่ะ -.^ \" เจนจิราผลักศีรษะเพื่อนเบาๆ แบบที่เคยเล่น
กันมาเสมอ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วแพรชมพูก็มีเพียงเมทสาวคนนี้แหล่ะ
ที่เป็นเสมือนทั้งเพื่อนและพี่สาวในเวลาเดียวกัน
เจนจิราคบกับแพรชมพูมาหลายปี เธอรู้....ครอบครัวของแพรชมพูอยู่ในฐานะปานกลาง ไม่เหมือนกับเธอ
ที่ใครๆมักบอกว่าเธอคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด หากแต่เธอก็รักเพื่อนสาวคนนี้ด้วยความจริงใจ
...หนอย ไอ้พี่ไวน์ บังอาจควงนังเมริญรถด่วนมาเย้ยพิงค์กี้ของเราได้!! ถ้ารู้อย่างงี้นะ จะไม่เป็นแม่สื่อ
แม่ชักให้เล้ย ย ย ย @$#%!^#!!!...เสียงสบถดังขึ้นในใจเจนจิราที่ยังหลับตาไม่ลง
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
\" น้องเจน \" เสียงเรียกดังมาจากทางชั้นสอง คนเรียกรีบวิ่งลงมาจากบันไดทันทีที่เห็นว่าคนถูกเรียกหันหลังกลับมา
สบตาด้วยแล้ว
\" มีไร!!? \" เจนจิราถามเสียงห้วน ตาขวาง
\" โธ่ อย่ามองพี่แบบนี้สิ คือพี่มีเรื่องจะถามน่ะจ๊ะ \" หลังจากที่นั่งคิด ยืนคิด นอนคิดมาทั้งคืนถึงเรื่องของแพรชมพู
และผู้ชายที่อยู่ข้างเธอที่ร้านหนังสือวันนั้น วายุก็ตัดสินใจที่จะมาถามความเอากับเจนจิรา
\" ไม่มีอะไรจะตอบ ~.~ \" วายุหน้าเจื่อนลงทันตาเมื่อเห็นสีหน้าไม่รับแขกของรุ่นน้องสาว แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้
\" โธ่ น้องเจน...พี่ขอร้องล่ะ พี่รู้แล้วว่าพี่ผิด \"
\" เออ รู้ก็ดีนี่ ที่เลิกกับเพื่อนเจนเพราะไปหลงเสน่ห์แม่ดาวมนุษย์ฯนี่เอง แถมยัง
ควงมาเย้ยกันซะอีก เป็นความรู้สึกผิดที่น่าเห็นใจมาก!! \" เจนจิราแค่นยิ้ม แววตาฉายชัดถึงความไม่พอใจ
\" เจน พี่แค่อยากขอโทษพิงค์กี้ \" วายุบอกเสียงละห้อย
\" เหรอ เสียใจนะ ถ้าจะมาขอให้ช่วยน่ะ เจนไม่ว่าง \" ว่าเสร็จก็เดินออกมาอย่างไร้เยื่อไย
ไม่คิดจะสนใจคำร้องเรียกของรุ่นพี่ เลยสักนิด
ลับจากสายตาของวายุแล้ว เจนจิราก็รีบตรงมาหาแพรชมพูที่นั่งรออยู่หน้าตึกเรียนทันที แต่กลับพบว่าแพรชมพูกำลัง
ถือโทรศัพท์ของเธอคุยอยู่...
\" ก็ได้ๆ จอดรอตรงหน้าตึกนะ \"
ราวกับกำลังนัดใคร...เจนจิรายืนฟังอย่างสงสัยจนกระทั่งเพื่อนสาววางโทรศัพท์
\" เจน เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ \" แพรชมพูส่งโทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วคืนให้เจนจิราก่อนเดินเข้าตึกไป
หญิงสาวบรรจงสวมแว่นตากรอบสีชมพูลงบนใบหน้าเข้ารูป ซึ่งทุกครั้งที่สอนพิเศษเธอจะสวมมันเสมอ
ก่อนจะสำรวจตรวจตราความเรียบร้อยผ่านกระจกใสในห้องน้ำเสร็จแล้วจึงเดินออกมา
แต่ก็ต้องชะงักไป เมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
\" พิงค์กี้ \"
\" พี่ไวน์ \" แพรชมพูเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างยากเย็น
\" คือ....พี่... \" วายุเอง เมื่อมาอยู่ตรงหน้าตุ๊กตาแก้วเนื้อบางของเขา เอาเข้าจริงก็กลับพูดไม่ออก
แพรชมพูมองคนที่กำลังอ้ำอึ้งๆอยู่อย่างชั่งใจ ก่อนตัดสินใจจะเดินออกไป
\" ถ้าไม่มีอะไร พิงค์กี้ขอตัวนะค่ะ \"
\" เดี๋ยวสิ พิงค์กี้ \" วายุคว้าข้อมือเรียวเอาไว้ได้ทัน ทำเอาเจ้าของมือมุ่นคิ้วขึ้นมอง
แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยถามอะไร ก็มีเสียงแหลมเล็กขัดขึ้นเสียก่อน
\" หยุดนะ พี่ไวน์!! \"
ดาวคณะมนุษย์ฯเดินตึงๆเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธจัด เมื่อเห็นภาพผู้ชายที่เธอรักกำลังจับไม้จับมือ
อยู่กับแฟนเก่า เมริญเดินเข้ากระชากมือวายุออกจากแพรชมพูทันที
\" ทุเรศที่สุด !! แอบมาเจอกัน อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ \" เมริญพูดใส่หน้าแพรชมพูอย่างโมโห
ดวงตาจ้องหมายหาเรื่องเต็มที่ แพรชมพูจ้องกลับนึกในใจ
....คนอะไรมารยาทไม่ได้ไปทางเดียวกับหน้าตาเลยสักนิด
\" หยุดนะ!! เม พี่กับพิงค์กี้ยังไม่ได้คุยอะไรกันทีเลย \" วายุบอกอย่างหงุดหงิด
ไม่นึกว่าเมริญจะตามมาหาเรื่องเขาถึงที่คณะขนาดนี้
\" ไม่ได้คุย งั้นเหรอ แล้วจับไม้จับมือกันทำไมล่ะ!!!? \"
เมริญยังจ้องเพื่อนสาวคู่อาฆาตไม่วางตา ตั้งแต่สมัยมัธยมมาแล้ว ที่เธอไม่ถูกกับทั้งแพรชมพู
และเจนจิรา จะด้วยสาเหตุอะไรก็ช่าง เธอลืมมันไปแล้ว จำได้ก็เพียงแต่ว่าตอนนี้
เกลียด เกลียด แล้วก็เกลียดคนตรงหน้านี้สุดจะทน !!!
\" ก็ถามแฟนเธอเอาเองสิ เมริญ \" แพรชมพูตอกกลับ เมริญหันขวับมาหาเรื่องทางผู้ชายคนเดียวทันที
แต่ก่อนที่วายุจะอ้าปากเถียงขึ้น ก็ปรากฎชายหนุ่มอีกคนแบบไม่ได้รับเชิญ เข้ามาร่วมวงสนทนาที่
บรรยากาศมาคุขึ้นทุกที
\" คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ ท่าทางสนุกกันจัง^_^ \" พิชานนท์เข้ามายืนข้างๆแพรชมพูพลางส่งยิ้มทักทาย
คนทั้งสามอย่างเริงร่า
แพรชมพูค่อยๆกระเถิบเข้ามาใกล้ร่างสูงที่ยืนข้างๆแล้วกระซิบถามไม่ให้อีกสอนคนได้ยิน
\" ฉันบอกให้นายจอดรถรออยู่ที่หน้าตึกไม่ใช่เหรอ \"
\" เอ้า ! ก็ถ้าไม่ลงมา ผมพลาดชอตเด็ด คนดังสิครับ ครู^_^ \" เด็กหนุ่มมัธยมปลาย
ในคราบชายหนุ่มร่างสูงดูดีในชุดเสื้อยืดลำลองกระซิบตอบยิ้มๆ ก่อน
แกล้งโอบไหล่ครูสาวอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว แล้วเงยหน้าขึ้นบอกวายุและเมริญอย่างอารมณ์ดี
\" ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าผมกับพิงค์กี้ มีอะไรๆ ต้องไปทำกันต่อ ขอตัวก่อนนะครับ \"
\" เฮ่ยย ย ยย OoO \" แพรชมพูหลุดอุทานออกมาเบาๆ ออกอาการเหวอรับประทานพอๆกับวายุและเมริญ
แต่พิชานนท์ก็ไม่ยอมให้ร่างในวงแขนเหวออยู่ได้นาน เขารีบพาแพรชมพูเดินหันหลังออกไป
ดาวคณะมนุษย์ฯตอนนี้ยืนนิ่งใบ้ไร้คำพูด แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความอิจฉา
ส่วนร่างสูงที่ยืนข้างๆ ก็ยังคงมองตามอดีตคนรักเดินออกไปพร้อมใครอีกคนด้วยสายตาอาวรณ์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ตุ๊กตาหน้ารถบีเอ็มดับบลิวซีรี่ส์เจ็ดคนสวยที่กำลังหน้างออยู่ข้างๆ นั้นทำเอาคนขับรถ
แทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ แต่คนที่หลุดเสียงหัวเราะออกมาจริงๆ กลับเป็นอีกคนที่นั่งอยู่เบาะนั่งด้านหลัง
\" จะหัวเราะอะไรนักหนา!! ยัยเจน~.~ \" แพรชมพูดุเพื่อนที่อ้อนขอตามมาด้วย
\" แหม ก็สะใจยัยรถด่วนน่ะสิ แกไม่เห็นหน้ามันอึ้งเหรอ ตอนที่น้องแซคโอบแกซะหวานขนาดนั้นน่ะ ^o^\"
เจนจิรายื่นหน้ามาบอก ทำเอาคนขับรถยิ้มรับหน้าบานจนแพรชมพูเหล่มองค้อนด้วยความหมั่นไส้
ก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้\'อะไรๆ\' ที่ว่ามันหมายถึงการสอนพิเศษ แต่คนอื่นเขาไม่รู้ด้วยนี่นา
ดูเหมือนนักเรียนของเธอจะเล่นละครเกินค่าตัวไปหน่อยซะแล้ว ( ก็ไม่มีค่าตัวซะหน่อยนี่ -_-\")
แม่ผู้กำกับตัวดีอย่างยัยเจนจิรานี่ก็เหมือนกัน....คิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเมื่อคืน
กลายเป็นรวมหัวกันเปิดกล้องละครไปเลย ป่านนี้พี่ไวน์กับยัยเมริญเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้งเนี่ย
แต่ก็ช่างเหอะ ดีเหมือนกัน สองคนนั้นจะได้ไม่มาก่อกวนอีก....แพรชมพูนึกในใจ
พิชานนท์เลี้ยวรถเข้ามาในคฤหาสถ์วรธานันท์ ที่เจนจิราต้องเบิกตากว้างตกใจ
บ้านเธอว่ากว้างใหญ่แล้วนะ แต่คฤหาสถ์นี่มันแทบจะสองเท่าของบ้านเธอเข้าไปอีก....
ต้องนี่สิที่เรียกว่าคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดตัวจริง!!
\" โอ้โห บ้านน้องแซคนี่ยังกับคฤหาสถ์เลยนะo_O \" เจนจิรากระซิบบอกอย่าตื่นเต้นขณะเดินตามแพรชมพูกับนักเรียน
ของเธอเข้ามาในบ้าน
\" วันแรกที่ฉันมา ฉันตกใจยิ่งกว่าแกอีก -.- \"
\" แล้วนี่เรียนกันที่ไหนเหรอ อย่าบอกนะว่าบนห้องน้องเขา \"
\" บ้าเหรอ !! คุณหญิงแม่เขาจัดให้ฉันสอนที่ห้องนั่งเล่นห้องเล็กข้างล่างย่ะ บางวันที่อากาศดีๆ
ก็ออกไปเรียนกันที่ศาลานอกบ้านโน่น แกนี่คิดอกุศลตลอดเลยนะ \"
แพรชมพูดุเพื่อนที่กำลังหัวเราะกิ๊ก
\" เดี๋ยวผมขอตัวขึ้นไปเอาหนังสือบนห้องแป๊บนะครับ \" พิชานนท์หันมาบอก
\" พี่ไปช่วยถือมั้ยค่ะ น้องแซค^o^ \" เจนจิราแกล้งบอกเสียงหวาน แต่มันกลับดูตลกมากกว่า
จนแพรชมพูอมยิ้มให้กับความทะเล้นของเพื่อน
\" ไม่เป็นไรครับพี่เจน เดี๋ยวแฟนผมหึง ^.^\" นักเรียนหนุ่มหันมาบอกเป็นนัยก่อนเดินขึ้นบันไดไปอย่างอารมณ์ดี
ทำเอาครูสาวหน้าแดงวาบกับคำล้อเล่นนั่น
เจนจิราได้ที แซวทับเข้าไปอีก
\" ไหนๆ ขอดูหน้าซิ อยู่แถวไหน แฟนน้องแซค ^ ^!? \"
\" หยุดเลย เจน ฉันไม่ใช่แฟนใครทั้งนั้น ถ้าแซวอีกฉันจะไม่ให้แกมาอีกแล้วนะ \" คนถูกแซวทำดุกลบเกลื่อนความอาย
เจนจิรามองตามเพื่อนที่เดินหนีไปยังห้องนั่งเล่นที่สอนพิเศษสลับมองขึ้นไปยังบันไดชั้นบน
ก่อนอมยิ้มอย่างมีเลศนัย ด้วยรู้สึกตะหงิดๆใจอะไรขึ้นมานึดนึง....
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ดูเหมือนตอนนี้นักเรียนของแพรชมพูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกินกับเมทสาวของเธอ
ทั้งคู่กำลังคุยกันอย่างออกรส ในช่วงที่เธอให้พิชานนท์พักสมองสักนิด
แพรชมพูได้แต่นั่งฟังเงียบๆ เพราะเจนจิรามักเป็นฝ่ายชวนคุยก่อนเสมอด้วยความที่เป็นคนอารมณ์ดี
เข้าได้กับทุกคน แถมยังมีความสามารถพิเศษคือ พูดได้ฮายิ่งกว่าทอล์คโชว์เรื่องไหนๆซะอีก
\" เอ แล้วตอนที่น้องแซคไปร้องเพลงดึกๆเนี่ย บอกคนในบ้านยังไงล่ะ \" อยู่ๆเมทสาวของแพรชมพูก็ถามขึ้น
แพรชมพูชะงักนิดๆ ไม่นึกว่าเพื่อนจะกล้าถามเรื่องส่วนตัวขนาดนี้
\" ผมบอกว่าไปบ้านเพื่อน แต่ส่วนใหญ่เขาก็ไม่อยู่ถามหรอกพี่เจน \"
พิชานนท์เริ่มเปิดใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สองสาวฟัง เรื่องที่เขารักดนตรีมากกว่าที่จะเรียนตามสายที่บิดา
เลือกไว้ให้ เรื่องที่เขาได้รู้จักกับพี่ไม้ หัวหน้าวงที่เขาร้องเพลงอยู่ จนกระทั่งได้ร่วมวงกันและ
เรื่องที่เขาให้เพื่อนของเขาช่วยปิดบังพ่อแม่ในวันที่เขาไปร้องเพลง ไปซ้อมดนตรี
\" แหม ถ้างั้นต่อไปนี้ น้องแซคบอกว่าไปค้างบ้านพี่ก็ได้นะจ๊ะ ถ้าพ่อน้องแซคโทรมาเดี๋ยวพี่รับหน้าเอง^o^ \"
เจนจิราแกล้งเย้านักร้องหนุ่ม
\" แหะๆ อย่าเลยครับ เกรงใจ -_-\"
\" อู๊ย ยย เกรงจงเกรงใจอะไรกันล่ะ เกรงใจพี่หรือเกรงใจคนแถวนี้กัน!? ^.^ \"
พิชานนท์ไม่ตอบ แต่ยิ้มรับเจนจิราอย่างเป็นที่รู้กัน ส่วนคนแถวนี้ที่ถูกพาดพิงถึงกลับนั่งเงียบทำไม่รู้ไม่ชี้อะไร
\" แหม พี่ขอยอมเป็นแค่ชู้ก็ได้จ๊ะ น้องแซค \" คนชอบแซวทำตาวิบวับล้อพิชานนท์
จนครูสาวที่นั่งเงียบมาตลอดค้อนเพื่อนสาวเข้าให้ครั้งหนึ่งก่อนจะ
หยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมสอนต่อ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
\" พิงค์ ฉันว่าฉันรู้สึกอะไรๆบางอย่างได้นะ \" เมทสาวของแพรชมพูพูดขึ้น ขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่
ในผับที่เดียวกับที่ทั้งคู่มากันเมื่อคราววันเกิดของแพรชมพู ที่ที่บนเวทีมีนักร้องหนุ่มเสียงดี
นักเรียนของแพรชมพูกำลังร้องเพลงอยู่
\" อะไร !!? \"
\" ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่านักเรียนของแกดูท่าทางแปลกๆนะ \"
\" เหรอ ไม่รู้สิ o.O!!? \" แพรชมพูส่ายหัวไปมา ดวงตากลมโตจ้องเพื่อนสาว เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
\" แกไม่รู้จริงๆง่ะ แกไม่รู้สึกอะไรเหมือนที่ฉันรู้สึกเลยหรือไง \"
\" ก็ไม่เห็นว่าเค้าจะแปลกตรงไหนเลยนี่ \"
\" เออ ฉันลืมไป -_- แกน่ะ มันพวกความรู้สึกช้า \" เจนจิราผลักหัวเพื่อนสาวเบาๆ แบบที่ทำอยู่เป็นประจำ \" ก็ฉันน่ะ รู้สึกว่า
น้องแซคน่าจะ เอ่อ...อืม มันพูดยากจังเลยแฮะ ฉันน่ะรู้สึกว่าน้องแซคเค้าตกหลุมรักฉัน ^o^ \" แพรชมพู
แทบสำลักน้ำอัดลม เมื่อเห็นคนพูดทำตาเพ้อฝัน
แบบที่มักจะล้อเล่นอยู่เป็นประจำ...
เอาอีกแล้ว คนนั้นก็ตกหลุมเจน คนนี้ก็ตกหลุมเจน คนหล่อๆขอให้บอก ตกหลุมรักเจนเป็นทุกคน....แพรชมพูนึกในใจขำๆ
\" แหม แกก็ ฉันว่าแกน่าจะรู้นะ ท่าทางน้องเขาเหมือนจะชอบๆแก \" แพรชมพูสำลักออกมาจริงๆ
\" แค่กๆ....จะบ้าเหรอ ไม่ใช่หรอก o_O \"
\" ไม่รู้สิแก เซนส์ฉันมันบอก ^.^\"
\" เซนส์มั่วนิ่มของแกน่ะสิ เจน \" ดีนะที่ในผับแสงมันมืดๆ ช่วยกลบหน้าแดงๆของแพรชมพูได้ แต่ถึงกระนั้นเพื่อนสาว
ผู้มีเซนส์ก็ยังจับได้ถึงอาการแปลกของแพรชมพู
\" อ้าว อย่าดูถูกเซนส์ฉันนะยะ คนมีประสบการณ์เรื่องรักช่ำชองอย่างฉันน่ะ มองไม่พลาดหรอก \"
แพรชมพูสาบานได้เลยว่าตั้งแต่คบกันมายังไม่เคยเห็นเจนจิรามีแฟนสักคน.....
\" ช้ำรักสิไม่ว่า ไม่จริงหรอก เค้าก็แค่แกล้งฉันเล่นเท่านั้นแหล่ะ \" แพรชมพูตอบพลางมองไปที่เวที แต่เมื่อสายตา
สบเข้ากับนักร้องหนุ่มที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวที หญิงสาวก็กลับหลบสายตานั้นทันที
ราวกับว่าเธอถูกจ้องมองอยู่นานแล้ว....แพรชมพูค่อยๆเหลือบมองสายตาคู่คมนั่นอีกครั้ง
ดวงตาคมที่สบจ้อง แน่วแน่ และสื่อความหมาย แบบที่ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา
เค้าก็แค่แกล้งเธอเท่านั้นแหล่ะ.... คงติดภาพสาวขี้เมาจอมโวยวายในวันแรกที่เจอกัน
แถมไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นครูสอนพิเศษได้ ก็เลยหาเรื่องแกล้งเล่นไปอย่างนั้นต่างหาก
แพรชมพูนึก แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่คิดจะมองไปยังเวทีอีกเลย
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Lesson 7 ครบแล้วค่า อย่าลืมคอมเมนท์กันด้วยนะค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น