ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : .,*:::Lesson 6 วันที่แสนวุ่นวายกับแฟนใหม่จำเป็น:::*,.
Lesson 6 วันที่แสนวุ่นวายกับแฟนใหม่จำเป็น1
\" โห เนี่ยน่ะเหรอ วิธีการลงโทษของครู!!!? \"
เด็กหนุ่มมัธยมปลายร่างสูงที่กำลังยืนจับกับราวเหล็กบนเพดานของรถไฟฟ้า
บ่นกับหญิงสาวร่างบางที่ยืนอยู่ข้างกาย
\'.....ใช่ ก็นายอยากแต่งตัวช้าเกินสิบห้านาทีเองนี่....^o^\' ครูสาวยิ้มร่าตอบในใจ
ดวงตาคมที่เคยแสดงความดื้อรั้นออกมาวันนี้กลับมองไปยังรอบๆ
ด้วยความตื่นตาตื่นใจ
....ก็เกิดมาเคยขึ้นรถไฟฟ้ากับเขาเสียที่ไหนกันล่ะ!!?....
จริงอยู่ที่ว่าเขาไม่เคยทำตัวไฮโซ แต่ก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าเขาติดดิน....
พิชานนท์ วรธานันท์ เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
เพียงแต่บ้านของเขา อาจจะใหญ่โตเกินกว่าใครๆไปหน่อย
นามสกุลของเขา อาจจะมีชื่อเสียงจนใครต่อใครรู้จัก
และเขาก็แค่ไปโรงเรียนด้วยรถบีเอ็มดับบลิวซีรี่ส์เจ็ด
ที่คุณพ่อคุณแม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อตอนอายุครบ 18 ปี
ก็เท่านั้นเอง
แต่จริงๆแล้วคนที่กำลังยืนบ่นพลางโบกมือพัดวีให้ตัวเองไปมา
ก็เป็นแค่เด็กม.6 ธรรมดาๆคนหนึ่ง......เท่านั้นเอง
แพรชมพูอมยิ้มขำๆ ให้กับท่าทีของเขา
ถึงจะร้อน ถึงจะบ่นยังไง แต่ก็ยังสนอกสนใจกับสิ่งแปลกตาที่ไม่เคยพบเห็น
นี่ล่ะน้า.....เด็กธรรมดาๆ
\" ยิ้มอะไร ครับ ครูพิงค์กี้ ดูท่าทางคุณจะขำผมซะเหลือเกินนะ \"
เด็กหนุ่มมองครูสาวที่ยืนยิ้มขำอย่างหมั่นไส้ อยากนักที่จะยื่นมือ
ไปบีบจมูกรั้นๆนั้น ติดก็ตรงที่ว่าคนตัวเล็กข้างหน้านี่ ไม่ใช่เพื่อนเล่นของเขา
คุณเธอเป็นถึงอาจารย์สอนพิเศษระดับเจ้าแม่ (ที่แก้เผ็ดเขาได้อยู่
เสมอ) น่ะสิ
\" นี่ ตรงนั้นคนลุกแล้ว ไปนั่งกันเถอะ \"
แพรชมพูหันไปเห็นที่ว่างที่ผู้โดยสารคนอื่นเพิ่งลุกออกไป จึงสะกิด
นักเรียนหนุ่มเบาให้เดินตามมา
แต่พอทั้งสองนั่งลงได้ไม่นาน....ก็มีคุณป้าวัยกลางคนหนึ่งหิ้วตะกร้าใบโตเดินมา
ยืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่
ครูสาวกำลังจะอ้าปากสั่งอยู่ทีเดียวเชียว แต่ก็ไม่ทันที่นักเรียนหนุ่มของเธอลุก
ขึ้นเสียก่อน
\" ขอบใจนะ พ่อหนุ่ม \" คุณป้าบอกขอบคุณด้วยรอยยิ้มหลังจากนั่งลง
ก่อนจะหันไปกระซิบกับหญิงสาวที่อยู่ข้างๆว่า...
\" แฟนหนูเนี่ย ดีจริงๆเลยนะ \"
\" มะ..ไม่ใช่ค่ะ>o< \" แพรชมพูรีบปฏิเสธทันควัน หากแต่คุณป้าที่อมยิ้ม
อย่างเอ็นดู คงเข้าใจผิดอย่างไม่ต้องบอกไปเรียบร้อยแล้ว
หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ หน้าขาวๆของตัวเองขึ้นเป็น
สีแดงระเรื่อแค่ไหน
และโดยที่ไม่รู้ตัวอีกเช่นกัน สายตาของเธอก็จับจ้องอยู่ที่เขาเสียแล้ว
แพรชมพูเพิ่งจะได้สังเกตนักเรียนหนุ่มของเธอจริงๆจังๆก็วันนี้แหล่ะ
ตัวของเขาสูงสง่าโดดเด่นเกินวัย ผิวขาวสะอาดราวกับสตรีเพศ
ดูแล้วออกจะขาวกว่าเธอด้วยซ้ำ ใบหน้าคมเข้มราวกับนายแบบ
ที่ขึ้นรูปอยู่ตามปกนิตยสาร.....เผลอๆ อาจจะดูดีกว่าด้วยซ้ำ
แถมยังเสียงร้องเพลงที่เป็นเอกลักษณ์กระชากใจสาวๆหลายต่อหลายคน
ยามค่ำคืนนั่นอีก
จะเสียก็แต่ตรงนิสัยหัวดื้อ เอาแต่ใจ กวนประสาท แล้วก็ทะลึ่งนิดๆ นั่นแหล่ะ
อีกนิดเดียว.....นักเรียนของเธอก็เข้าใกล้คำว่า perfect แล้ว
รถไฟฟ้าจอดเทียบท่าพร้อมกับที่หญิงสาวสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิด
เมื่อเด็กหนุ่มที่ใกล้ perfect ของเธอสะกิดเบาๆที่แขนให้ลุกขึ้นลงจากรถไฟฟ้า
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
\" หนังสือเล่มนี้ ดีนะ อ่านเข้าใจง่ายดี \"
แพรชมพูเดินถือหนังสือเล่มโตเข้ามาหาเด็กหนุ่มที่กำลังยืนมอง
แผ่นโปรแกรมเกี่ยวกับดนตรีอย่างสนอกสนใจ
\" ก็เอาสิ ตามใจครู \" พิชานนท์บอกโดยไม่หันมามองดูหนังสือเลยสักนิด
ทำเอาครูสาวแหวขึ้น
\" นี่ ตกลงฉันหรือนายกันแน่ห๊ะ ที่จะสอบเอนท์!!!? \"
\" อ้าว ก็ผมไง \" พิชานนท์หันมายิ้มทะเล้นใส่ครูสาว
ก่อนกลับไปสนใจที่แผ่นดนตรีตรงหน้าอีกครั้ง
\" ใช่!! นายสอบ เพราะฉะนั้นก็มาดูสิ ว่าจะซื้อเล่มไหน
ยังไง \"
\" โธ่ ก็ผมเชื่อใจครูไง ว่าครูจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้สำหรับผม \"
พูดเป็นโฆษณาไปได้..... แพรชมพูเอียงคอมองคนตรงหน้าแววตาเริ่มหาเรื่อง
\" ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนายคืออะไร เพราะฉะนั้น นาย ต้อง มา เลือก เอง !! \"
เด็กหนุ่มหันมองครูสาวร่างบางที่กอดอกพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำก็นึกขำ
จึงก้มหน้าลงไปใกล้ๆครูสาวอย่างตั้งใจ แล้วพูดด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา
\" ถ้างั้นครูก็ต้องหัดรู้ไว้ เพราะผมอยากให้ครูเป็นคนเดียวที่รู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับ
ผมคืออะไร \"
ครูสาวยืนตัวแข็งนิ่งเป็นรูปปั้นตาโตหน้าเหวอไปเลยเมื่อเจอลูกศิษย์หนุ่มมาไม้นี้
ใบหน้านวลที่เคยเป็นสีขาว บัดนี้ขึ้นสีเรื่อนิดๆอย่างไม่ตั้งใจ
\" เพราะอะไร รู้มั้ย?? \" เสียงทุ้มกระซิบถามขึ้นอีก
....ตึกตัก....ตึกตัก....ตึกตัก..... ครูสาวหัวใจเต้นรัว เมื่อใบหน้าคมของเด็กหนุ่ม
ยังไม่ยื่นห่างออกเลยสักนิด
ดวงตาสบมองนิ่งลึกลงไปข้างใน........เนิ่นนาน
กว่าครูสาวจะได้สติ ก็ส่ายหน้าอย่ารวดเร็ว พร้อมกับถอยห่างจากร่างสูง
ออกมาหนึ่งก้าวใหญ่ๆ
\" มะ....ไม่รู้...เดี๋ยว...เดี๋ยวไปเลือกให้ก็ได้ \" พูดตะกุกตะกักแล้วหันหลังเดินกึ่งวิ่ง
ออกไปทันที
ทำเอาร่างสูงของนักเรียนหนุ่มมองตามหลังไปอย่างขำๆ
....รู้อยู่หรอกว่าขี้อาย แต่ไม่นึกว่าจะหน้าแดงมากขนาดนี้ นี่เหรอ สาวนักเที่ยวขี้เมา
ที่เขาเคยเจอเมื่อวันก่อน.....
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
หญิงสาวที่กำลังเดินเลือกหนังสือโดยมีร่างสูงเดินตามไม่ห่าง
อยู่นั้น ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง
ที่มีแขนเรียวเล็กเกี่ยวกระหวัดแขนข้างหนึ่งของตัวเองอยู่
\" อุ๊ย!! นั่นยัยพิงค์กี้ แฟนเก่าของพี่นี่ค่ะ \" เจ้าของแขนเรียวที่ควงเกี่ยวแขน
ชายหนุ่มอยู่นั้นเอ่ยขึ้น เมื่อมองไปเห็น...
\" เราเข้าไปทักกันเถอะค่ะ \"
\" อย่าเลยเม \"
\" ทำไมค่ะ หรือว่าพี่ไวน์ยังลืมมันไม่ได้!!?? \" สรรพนามที่เธอใช้เรียกผู้หญิงที่เรียกได้ว่า
เป็นคนรักเก่าทำเอาวายุเริ่มฉุน
\" อย่าชวนทะเลาะน่า เม \"
\" ถ้างั้นก็เข้าไปด้วยกันค่ะ!!! \" เมริญเสียงแข็งขึ้น พร้อมทั้งลากชายหนุ่มให้เดินตรงเข้า
ไปในร้านหนังสือ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
\" สวัสดีจ๊ะ พิงค์กี้ \" แพรชมพูหันมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเบิกตากว้าง ยืนนิ่งแข็ง
ใบหน้าซีดไร้สีเลือดเป็นรูปปั้นไป เมื่อเห็นว่าคนเรียกและคนข้างกายของเธอคนนั้น....เป็นใคร
วายุ ผู้ชายที่เธอรัก กับ เมริญ ผู้หญิงคนสุดท้าย ที่ในชีวิตเธอจะนึกถึงว่ามีตัวตนอยู่บนโลก
....อะไรก็ไม่เท่า...แขนที่เกาะเกี่ยวแนบแน่นสนิทอยู่นั่นสิ!!!
\" ...พี่ไวน์....เม \"
\" ใช่จ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พิงค์กี้!! \" เมริญบอกเสียงหวาน
พลางเหยียดยิ้มที่เต็มไปด้วยการเย้ยหยัน ไร้ซึ่งความจริงใจให้
แพรชมพูไม่ตอบ หากแต่ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงข้างกายสาวในชุดสายเดี่ยวสีชมพู
....พี่ไวน์......นี่น่ะเหรอ เหตุผลของการบอกเลิก
....นี่น่ะเหรอ....ที่เขาบอกว่าเธอดีเกินไป....
ทั้งหมดที่จริงแล้วเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ต่างหาก.....เมริญ
\" พิงค์กี้มากับใครเหรอจ๊ะ ไม่คิดจะแนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยหรือไง!!? \"
เมริญถามขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบๆ
อยู่ข้างหลังแพรชมพู
\" เอ่อ..คือ \" หญิงสาวรู้สึกว่าลำคอตัวเองแห้งผากเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปได้
ยิ่งมองไปเห็นแววตาของคนคุ้นเคยที่สบมองเธออย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยืนแทบไม่ไหว
\'....หยุดนะ พิงค์กี้ กลั้นเอาไว้ อย่าร้องไห้ให้ใครเห็นเด็ดขาด...โดยเฉพาะยัยเมริญ \'
แพรชมพูสั่งตัวเองในใจ.....ก่อนสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีมือใหญ่เอื้อมมาแตะที่เอวบาง
\" บอกเขาไปสิจ๊ะ พิงค์กี้ ว่าผมเป็นใคร \" เสียงทุ้มนุ่มก้มลงเอ่ยข้างริมหูด้วยท่าทางราวกับกระซิบ
แต่เสียงกลับดังอย่างที่ต้องการจะอีกฝ่ายได้ยินด้วย
แพรชมพูตัวชาวาบกับสัมผัสที่เปลี่ยนมาเป็นการโอบรอบเอวแทน เธอหันหน้ามองนักเรียนหนุ่ม
ด้วยความมึนงงสุดชีวิต
แต่เมื่อจะอ้าปากต่อว่า...
\" จะเขินทำไมกันล่ะครับ ที่รัก....ต้องขอโทษด้วยนะครับ แฟนผมน่ะขี้อายอย่างนี้แหล่ะ
คุณทั้งสองคงเป็นเพื่อนของพิงค์กี้ใช่มั้ยครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อ แซค \"
พิชานนท์ทักทายคนทั้งคู่ด้วยสีหน้าเริงรื่นสุดๆ มือยังคงโอบเอวหญิงสาวไว้
แถมยังรั้งให้เข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย
ทั้งหมดที่ได้ยินคำแนะนำตัวเองของชายหนุ่มถึงกับตะลึงไปเลย
โดยเฉพาะแพรชมพูและวายุ แต่คนที่ได้สติรีบทักตอบขึ้นมาก่อน ก็คือ....
\" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณแซค ฉันชื่อเมริญ เรียนอยู่คณะมนุษย์ฯค่ะ \"
เมริญทักทายด้วยสายตาที่สื่อความหมายได้ทั้ง โปรยเสน่ห์ และเชิญชวนเต็มที่
...ดูๆไปแฟนใหม่ยัยพิงค์กี้นี่ก็หน้าตาไม่เลวเหมือนกัน.....
\" เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าค่ะ \"
\" อ้อ คงไม่หรอกครับ!! \" พิชานนท์ตอบสั้นๆ แต่น้ำเสียงยังคงเรียบเฉย ไม่แสดงออก
ถึงความรังเกียจอย่างที่ใจคิด
ทำเอาเมริญถึงกับหน้าเสียไปเลยทีเดียว....แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่หมดความมั่นใจ
\" แต่เมว่า เมเคยเจอคุณมาก่อนนะค่ะ ที่ไหนซักแห่ง \" เมริญยิ้มหวานก่อนทำท่าครุ่นคิด
\" งั้นเหรอครับ ถ้างั้นก็ขออย่าให้เราเจอกันอีกเลยนะครับ \" ชายหนุ่มตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
สาวสายเดี่ยวยิ้มพรายตอบ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ถึงความหมายในคำพูดนั้น
\" เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะค่ะ!!!? \" เมริญเสียงดังลั่น จนชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบเอ่ยปาก
\" ออกไปกันเถอะ เม \"
\" เดี๋ยวสิพี่ไวน์!!! เมยังคุยกับคุณแซคไม่จบ \"
วายุไม่ฟัง จับแขนเจ้าหล่อนลากออกไป เมริญสะบัดหน้าใส่แพรชมพู
อย่างหมั่นไส้ก่อนยอมเดินตามวายุออกไปโดยดี
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
หุ่นขี้ผึ้งสาวที่ยืนนิ่งแข็งอยู่นั้น รวบรวมความรู้สึกหลากหลายชนิดเข้าไว้ด้วยกัน
ทั้งมึนชา สับสน โกรธแค้น ปวดร้าว พูดไม่ออกกับสิ่งที่เห็น
พิชานนท์พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าได้ เมื่อเอาเหตุการณ์ที่เขาเจอสาวสวยสายเดี่ยว
สีแดงเพลิงนั่งซดเหล้าเป็นน้ำ แถมยังพาตัวเองเข้ามาหน้าเวทีเพื่อที่จะกระฉอกมันออกมาใส่เขา
บวกเข้ากับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ทำให้สาวสวยคนนั้นยืนนิ่งแข็ง หน้าซีดราวกับจะร้องไห้ให้ได้
จนกระทั่งกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งไร้การตอบสนองใดทั้งสิ้นตอนนี้
และเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเสนอตัวเข้าไปช่วย...
\" ครูพิงค์กี้.....ครูพิงค์กี้....\"
หุ่นขี้ผึ้งสะดุ้งรู้สึกตัว
...เธอทำได้ กดเก็บความรู้สึกเศร้าเสียใจมากมายเอาไว้ได้ แม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มนัก
แต่เธอก็ไม่มีน้ำตาออกมาให้ใครเห็น
ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะมีพระเอกไม่ได้รับเชิญเข้ามาช่วยได้ทันเวลา ทำให้เธอไม่ต้องเสียหน้าเพราะ
นางมารร้ายคนนั้น.....เมริญ
นี่ใช่มั้ย....คนเลวที่พี่ไวน์ชอบ...ไปสิ ไปเลย ไปรักกันให้ไกลๆเลย!!!
แพรชมพูนึกอย่างเจ็บใจ หญิงสาวถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วรวมรวมความเข้ม
แข็งทั้งหมดที่มีให้กับตัวเอง ก่อนจะนึกได้ว่าต้องทำอะไรบางอย่าง
อะไรที่ว่านั่นก็คือ....หันไปเอาเรื่องพระเอกจำเป็น
\" เมื่อกี้น่ะ ใครแฟนนาย \"
\" อ้าว ก็ครูไง แฟนผม \" พระเอกไม่ได้รับเชิญตอบหน้าซื่อ แต่เมื่อเห็นแววตาประทุไปด้วยเพลิงพิโรธราวกับนางแมวป่าของครูสาว....
\" โธ่ อย่าทำหน้าดีใจขนาดนั้นสิครับ ที่ได้เป็นแฟนกับผม^_^ \" ว่าเสร็จนางแมวป่าก็จิกเล็บลงที่ต้นแขนของคนกวนประสาททันที
\" หนอยย ย ย !!นี่แน่ะ เด็กบ้า ใครใช้ให้นายทำอย่างนี้ ฉันน่ะ ครูสอนพิเศษนายนะยะ >o<\"
\" โอ๊ย ย ย พอแล้วคร้าบ พอแล้ว ผมเจ็บนะ >_< \" พิชานนท์ร้องเสียงดังลั่น เมื่อถูกหยิกซะเต็มแรง
ก่อนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมราวกับเด็กเพิ่งพ้นจากการถูกทำโทษ
\" ผมไม่ทำแล้วคร้าบ คุณครูอย่าโกรธผมน้า า า ผมจะไม่ทำแจกันแตกอีกแล้ว \"
\" แจกันอะไรของนาย o_o? \"
\" อ้าว ครูนี่เชยจริงๆ ไม่เคยฟังรึไง น้องพลับอ่ะ.... คุณครูจะโกดมั้ยคร้าบ คุณครูจะโกดมั้ยคร้าบ......\"
น้องพลับตัวโค่งดัดเสียงแหลมร้องเพลง แถมด้วยท่าเต้นประกอบเวอร์ชั่นพิสดาร
แพรชมพูถึงกับอมยิ้มขำกิ๊กกับความทะเล้นของน้องพลับพิสดาร
\" ฮั่นแน่!! ยิ้มได้แล้วใช่มะ \" ประโยคคำถามสั้นๆที่ไม่ต้องการคำตอบใด ทำให้แพรชมพูรู้สึกผ่อนคลาย
ขึ้นมาก อย่างน้อยในตอนนี้ เธอก็ยังมีเขาที่ยืนอยู่ข้างเดียวกับเธอ ไม่เหมือนกับใครบางคน.....
ใครบางคนที่ตอนนี้ เธอไม่อยากจะนึกถึงอีกต่อไปแล้วสักวินาทีและพร้อมจะจัดให้เขาเป็นผู้ชาย
คนสุดท้ายบนโลกที่เธอจะนึกถึงเช่นเดียวกับผู้หญิงอย่าง...เมริญ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
พิชานนท์ก้าวออกมาจากร้านหนังสือพร้อมกับถุงหนังสือถุงใหญ่ในมือและร่างบางที่เดินตามหลัง
ออกมาด้วยกัน
นางแมวป่าของเขาดูอารมณ์ดีขึ้นมาก หลังจากที่เขาพาเธอไปที่ล๊อคหนังสือสำหรับเด็ก
หยิบเล่มนู้น เปิดเล่มนี้ดูกัน ระลึกถึงวัยเด็กกันอย่างสนุกสนาน
ก่อนจะวนมาจบลงที่ล๊อคหนังสือเตรียมสอบเอนท์ฯ จนได้เล่มหนาๆ
สามสี่เล่มกับหนังสือดนตรีอีกหนึ่งเล่มติดไม้ติดมือกลับมา
\" หิวจัง เหนื่อยด้วย>o< \" พิชานนท์บ่น
\" งั้นก็ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยกลับ \"
แพรชมพูเสนอ พร้อมกับเลือกร้านอาหาร แต่ไม่ทันทีทั้งคู่จะได้ก้าวเข้าไปในร้าน
เสียงใสเสียงหนึ่งก็ร้องทักทายพร้อมกับร่างของสามสาวที่เดินเข้ามา
\" แซค!!! \"
\" อ้าว ข้าวฟ่าง ลูกปัด ลูกแพร์ มาได้ไงเนี่ย \" พิชานนท์ทักทายกลุ่มเพื่อนสาวร่วมชั้นเรียน
ข้าวฟ่าง เด็กสาวร่างเพรียวในชุดเสื้อแขนกุดกระโปรงยีนส์
คือคนที่เรียกเขา และเดินตรงเข้ามาเกาะเข้าที่แขนข้างหนึ่งของเขา
อย่างสนิทสนมทันที
ทำแพรชมพูที่ยืนอยู่ข้างๆต้องถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวเพื่อไม่ให้ถูกชน
\" ข้าวฟ่างสิ ต้องถามแซคว่าแซคมาได้ไง ปกติข้าวฟ่างชวนไปไหนด้วยไม่เคยจะไป แล้วเนี่ยมากับใครกัน!!?? \"
เด็กสาวที่แทนตัวเองว่า\'ข้าวฟ่าง\' ปรายตามองมาทางแพรชมพู
พิชานนท์พยายามแกะแขนของข้าวฟ่างที่เกาะเกี่ยวกับแขนตัวเองอยู่ให้ออก
\" คือ เอ่อ เรามากับ.... \"
\" แฟน \" แพรชมพูพึมพำเบาๆ อย่างหมั่นไส้ เมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ของพิชานนท์ที่ถูกเพื่อนสาวที่ชื่อข้าวฟ่างเกาะติดเป็นปลาหมึก
\" อ้อ ใช่ๆ แฟนเราเอง \" พิชานนท์แกะแขนปลาหมึกตัวเอ้ออกสำเร็จ ก่อนก้าวถอยหลังมายืนข้างๆ
แพรชมพู ทำเอาครูสาวออกอาการเหวออีกครั้ง
\" O_O \"
....นี่วันนี้ฉันต้องแฟนนายนี่ถึงสองครั้งเชียวหรือนี่!!!....ไม่มีทางหรอก
แต่เมื่ออ้าปากจะเถียงสถานภาพของตัวเอง นายตัวดีก็รั้งร่างบางให้เข้าชิดข้างกาย
พร้อมกับแนะนำตัวให้เป็นเรื่องเป็นราว
\" นี่พิงค์กี้ แฟนเราเอง \"
\" ห๊า!! ว่าไงนะOoO \" สามสาวเบิกตากว้างตกใจ โดยเฉพาะข้าวฟ่างถึงกับหน้าถอดสีเลยทีเดียว
\" ไม่จริง!!! ทำไมแซคไม่เคยบอกข้าวฟ่างล่ะ ไม่จริงใช่มั้ย \"
\" เอ่อ คือ พวกเรารีบไปน่ะ ขอโทษด้วยนะ ข้าวฟ่าง ลูกปัด ลูกแพร์ \"
พิชานนท์รีบจูงมือแพรชมพูออกไปจากสามสาวทันที โดยไม่สนใจคำร้องเรียก
ของหนึ่งในนั้น
\" ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ!! \" ข้าวฟ่างโกรธจนตัวสั่น ในขณะที่ยังมองตามหลังคนทั้งคู่
เดินจูงมือออกไปด้วยกัน ลูกปัดพยายามบอกเพื่อนสาวให้ใจเย็นๆ
ส่วนลูกแพร์ยังงุงงนกับเรื่องที่ได้รับรู้ แต่ก็มองตามคนทั้งคู่ด้วยความไม่เข้าใจ
\" ฉันน่ะ ชอบแซคมาตั้งแต่ม.4แล้ว ยัยนั่นเป็นใครมาจากไหนกัน อยู่ๆ ก็มาชุบมือเปิบไป ฉันไม่ยอม
เด็ดขาด \"
....ไม่มีทางหรอก ฉันต่างหากที่จะเป็นตัวจริง ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่ใครหน้าไหนทั้งนั้น!!!...
ข้าวฟ่างคิดอย่างเจ็บใจ
\" โอ๊ย ย วันนี้มันอะไรนักหนาเนี่ย เราสองคนเจอโจทก์ทั้งคู่เลย \"
พิชานนท์บอกหลังจากที่ทั้งคู่เดินออกห่างมาจากสามสาวเพื่อนร่วมชั้นเรียนได้ไกลแล้ว
\" เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ฉันไม่มีโจทก์ที่ไหน \"
\" อ้าว อย่าบอกนะว่า ผู้ชายคนนั้นที่มากับคนที่ชื่อเมริญน่ะ ไม่ใช่แฟนเก่าคุณ \"
แพรชมพูอึ้งไปเลยเมื่อเจอคำถามตรงๆ แบบนี้
\" อ๋อ งั้นเมื่อกี้แฟนเก่านายงั้นสิ!!!?? \" ครูสาวถามกลับรวนๆ
\" ไม่ใช่!!!สามคนนั้นเป็นเพื่อนห้องเดียวกับผมต่างหาก \"
\" ก็แล้วไปบอกเขาว่าฉันเป็นแฟนนายทำไมกัน \" พิชานนท์มองครูสาวที่เริ่มแปลงร่างเป็นนางแมวป่าอีกครั้ง
จะให้ตอบยังไงล่ะ...ว่าความจริงแล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมต้องอ้างไปอย่างนั้น
\" ไม่รู้ -_- \"
\" @#$!%^#!! \" นางแมวป่าพูดไม่ออก เมื่อได้รับคำตอบลอยๆ แบบนั้น
ได้แต่จ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น