My Teacher \'s Love สอนรักให้ใจรู้

ลำดับตอนที่ #4 : .,*:::Lesson 4 ข้อตกลงในการเรียน:::*,.

Lesson 4 ข้อตกลงในการเรียน



คุณครูสาวยังคงนอนหลับตานิ่ง.....



ส่วนลูกศิษย์หนุ่มเมื่อเห็นดังนั้นก็เหยียดยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างมีเลศนัย

ก่อนย้ายตัวเองจากเก้าอี้ข้างเตียง ขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างร่างบางที่แสร้งหลับตาอยู่



ร่างบางขยับกายนิดๆ พลางคิดในใจไปอย่างหวาดระแวง

\'....อีตาบ้านี่จะทำอะไรกันนะ เอาไงดีล่ะที่นี้ ตื่นเลยดีมั้ย....\'



คิดหาทางหนีทีไล่ไม่ทันจะเสร็จดีที เสียงทุ้มนุ่มก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างหู

ด้วยท่าที่เสมือนกำลังคร่อมอยู่บนตัวหญิงสาว



\" ตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ คุณพิงค์กี้ แต่ว่าไอ้ที่แกล้งหลับเนี่ย กะจะรอให้ผมทำอะไรๆ รึไง \"

เท่านั้นล่ะ.....ร่างบางเบิกตาโพลงขึ้นมาโวยวายทันที



\" อะไรของนายล่ะ อีตาบ้า นี่ออกไปนะ >o< \"



\" ไม่ออก!! คุณนี่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลยนะ แอบฟังแม่ลูกเขาคุยกัน \"

ชายหนุ่มยังคงพูดอยู่ในท่าเดิม ส่วนร่างบางที่อยู่ใต้วงแขนเริ่มมีการยกมือขึ้นดัน

อกกำยำของร่างที่ก้มต่ำลงมาใกล้เรื่อยๆ



\" แบบนี้ต้องลงโทษใช่มั้ยครับ คุณครู \"

เขาก้มลงมาใกล้จนเธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ นั่น แพรชมพูพยายามบ่ายหน้าหนีสุดชีวิต

  

ชายหนุ่มก้มลงสูดความหอมของแก้มนวลที่วันนี้ไร้สีสันแต่งแต้มอย่างถือโอกาส

ครูสาวเจ้าของแก้มหลับตาปี๋ พลางขืนตัวหนี หากแต่พละกำลังที่มีกลับสู้ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่า

ไม่ได้เลย



\" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ นายแซค !!! >o< \"

แพรชมพูร้องเสียงดัง หากแต่พิชานนท์ไม่สนใจ เขาซุกไซร้ต่อไปยังซอกคอหอมหวาน

และต่ำลงไปเรื่อยๆ



เมื่อรู้ว่าไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการนี้ได้ หญิงสาวจึงนอนนิ่งแข็งเป็นท่อนไม้

ไร้ซึ่งการขัดขืนใดๆอีกต่อไป

จนกระทั่งชายหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกตินั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจ

เมื่อเห็นหยาดน้ำตากำลังไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยช้าๆ



\" พะ...พิงค์กี้ ผมขอโทษ อย่าร้องไห้สิ \" ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก นี่เป็นครั้งที่สอง

แล้วที่เขาได้เห็นน้ำตาของหญิงสาว และทั้งสองครั้งก็ล้วนเกิดจากการกระของเขาทั้งสิ้น



\" พิงค์กี้ หยุดร้องเถอะนะ ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว ผมขอโทษ \"  เขาลุกขึ้นนั่งพลางบอก

เสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด  หากแต่ร่างบางยังคงนอนน้ำตาไหลเงียบ

ไม่แม้แต่จะหันมองสบตาเขาสักนิด



พิชานนท์ยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา

นั่นทำให้หญิงสาวยอมหันมามองเขา ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง



ชายหนุ่มเริ่มยิ้มออกมาอย่างใจชื้น

แต่แล้ว.....



เพี้ยะ.....



\" คุณฉวยโอกาสกับฉันถึงสองครั้งแล้วนะ!! \" แพรชมพูตะคอกใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา



\" พิงค์กี้.... ผมขอโทษ \"



\" ออกไป!!! ฉันอยากอยู่คนเดียว \"



\" พิงค์กี้ \"



\" ออกไปสิ!!!! \"



หญิงสาวตะคอกเสียงแข็ง ทำให้พิชานนท์ยอมลุกขึ้นเดินออกไปโดยดี



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



\" คุณหนูค่ะ คุณครูเธอกลับไปแล้วนะค่ะ \" เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เดิน

เข้ามายังห้องนั่งเล่น ทำเอาคนที่กำลังนั่งมองมือถือรุ่นพับที่ห้อยพวงกุญแจ

ตุ๊กตาหมีสีชมพู บนโซฟา ลุกขึ้นทันที



\" ว่าไงนะ ป้าให้เขากลับไปได้ยังไง ผมบอกแล้วไงล่ะ ว่าถ้าเขาออกมา

ให้เรียกผม \"

ชายหนุ่มต่อว่าอย่างหัวเสีย



\" คุณครูเธอขอร้องป้าน่ะค่ะ คุณหนูใจเย็นๆ แล้วนั่งลงก่อนเถอะนะค่ะ \"



ป้าอร แม่บ้านผู้ดูแลคฤหาสถ์วรธานันท์ บอกคุณหนูคนเล็กของบ้านอย่างใจเย็น

ซึ่งพิชานนท์ก็ยอมทำตาม เมื่อป้าอรก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เขาให้ความเคารพเสมือน

แม่คนที่สองซึ่งคอยดูแลเขามาตลอด



\" เขากลับยังไง \"



\" ป้าให้คนรถไปส่งเธอค่ะ อ้อ เธอให้ป้ามาบอกคุณหนูด้วยนะค่ะ ว่าจะไม่มาสอน

คุณหนูแล้ว \"  



\" ว่าไงนะ!!! \"



\" ป้าคงไม่ต้องพูดซ้ำแล้วมั้งค่ะ เพราะคุณหนูเองน่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด

ว่าทำอะไรลงไป \"

ป้าอรบอกเสียงเรียบก่อนเดินออกไป ทิ้งพิชานนท์ไว้ให้ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง



ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบแก้มสากที่มีรอยแดงๆปรากฎขึ้นเล็กน้อย



.....ไม่ได้เจ็บที่หน้าเลยสักนิด แต่ทำไมเขาต้องรู้สึกเจ็บๆในหัวใจด้วยนะ



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



แพรชมพูกลับมาถึงหอพักด้วยอาการเหนื่อยล้าบวกกับสภาพโทรมๆ

ที่ผมเผ้าไม่เข้ารูปทรงเหมือนเดิม เสื้อผ้ายับยู่ยี่

เมทสาวที่คบกับมาเกือบสองปีอย่างเจนจิราสังเกตเห็นได้ถึง

ความผิดปกตินั้น



\" ไอ้พิงค์ นักเรียนของแกโง่ขนาดที่ต้องสอนกันจนหัวฟูเลยเหรอว่ะ  \"

เมทสาวเข้ามาแหย่เล่น พลางเสิร์ฟน้ำหวานให้อย่างเอาอกเอาใจ

เนื่องจากยังสำนึกผิดอยู่ที่ไม่ดูแลเพื่อนจนต้องมือถือหาย (แต่ก็ได้ไปกับนาย

แซคนักร้องขวัญใจเธอทั้งคืน เรื่องนี้ขอแอบอิจฉานิดส์นึง >_<)



\" ไม่ได้โง่หรอก ออกจะฉลาดเกินเด็กม.6 เสียด้วยซ้ำ \"...ฉลาดในเรื่องอย่างว่าน่ะสิ

แพรชมพูต่อท้ายในใจ



\" จริงเหรอ ! ถ้างั้นแล้วเขาจะให้แกไปสอนทำไมล่ะ \"



\" ฉันคงไม่ไปอีกแล้วล่ะ -_-\' \"



\" อ้าว อย่างงี้ก็อดได้ตังค์เลยล่ะสิ แล้วเรื่องมือถือแกล่ะ จะว่าไง

นี่ฉันลองโทรหาให้แล้วนะ แต่ว่ามันไม่ยอมกดรับอ่ะ

สงสัยจะถูกขโมยจริงๆนั่นล่ะ \"  



\" ช่างมันเหอะ ฉันยังไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไรตอนนี้

ฉันไปอาบน้ำก่อนนะเจน -_- \"

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นออกไปยังห้องส่วนตัว ทิ้งให้เมทสาวงุนงงกับความผิดปกติที่เกิดขึ้น



\" ร้อยวันพันปี ไอ้พิงค์มันไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่หว่า หรือว่ายังลืมไอ้พี่ไวน์ไม่ได้อีก \"



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



\'...ในเมื่อบอกว่าจะไม่มาสอน ก็ดี! จะได้ไม่ต้องเรียน \'



พิชานนท์ จอดรถบีเอ็มดับบลิวเข้าที่ซองประจำของตน ด้านหลังผับในย่านแสงสี

ยามค่ำคืน



เขาเดินเข้าทางประตูหลังก็พบว่า มีเพียงคนเดียวที่กำลังนั่งลองเครื่อง

เสียงอยู่ในห้องซ้อมดนตรี



\" อ้าว แซค ทำไมวันนี้มาเร็ววะ \"



\" เลิกเรียนเร็วน่ะพี่ \"



\" มาทุกวันอย่างนี้ พ่อแม่แกไม่ว่าเอาแล้วเหรอวะ \"

พี่ไม้ มือกลองหัวหน้าวงถามขึ้นอย่างรู้จักในตัวเด็กหนุ่มรุ่นน้อง

ผู้มีตำแหน่งเป็นนักร้องนำของวงคนนี้ดี



\" ช่วงนี้พ่อผมไม่อยู่ ไปฮ่องกงสามอาทิตย์ \"



\" เอ้อ ก็ดีสิวะ งั้นสามอาทิตย์นี้ ก็มาเล่นได้ทุกวันล่ะสิ

แล้วนั่นแกจะทำหน้าเครียดไปหาพระแสงอะไรล่ะวะ \"

นักร้องหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับเดินเลี่ยงออกไปตรงทางเดินที่ไร้ซึ่งผู้คน



.....ทำไมกัน ภาพสาวขี้เมากำลังร้องไห้ถึงยังติดอยู่ในสมอง

ราวกับฉากหนังที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด....

.....เขาเองก็ไม่เข้าใจ



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



หลังจากที่คุณหญิงชรินทร์ทิพย์รับทราบเรื่องราวทั้งหมดจากปาก

ป้าอร ก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมา จนต้องโทรศัพท์ไปหาแม่ของแพรชมพู



แม้จะไม่ทราบว่าเกิดอะไรในห้องนั้น แต่ทั้งคุณหญิงและป้าอร

ซึ่งเป็นคนที่รู้จักกับบุตรชายคนเล็กของบ้านวรธานันท์เป็นอย่างดีก็พอจะเดาได้



เด็กดื้อแผลงฤทธิ์กับครูสอนพิเศษอีกแล้วน่ะสิ....



แม่ของแพรชมพูก็ตกปากรับคำคุณหญิงไปแล้วว่าจะช่วยขอร้องให้ลูกสาว

ยอมกลับไปสอนด้วยความเกรงใจ



เป็นเหตุให้แพรชมพูต้องก้าวเข้ามานั่งหน้าเอ๋อรอยู่ในคฤหาสถ์วรธานันท์อีกครั้ง

หลังจากที่คิดทบทวนกลับไปกลับมานานทั้งคืน กับคำขอร้องของคุณหญิง

ผ่านทางคุณแม่ของเธอ

คำนวณส่วนได้ส่วนเสียทั้งหมด ที่คิดแล้วได้ผลลัพธ์ออกมาว่า

ถ้าเธอตกลงรับข้อเสนอของคุณหญิง ยอมสอนลูกชายหัวดื้อให้

สามารถเอนท์ฯติดคณะที่คุณพ่อของเขาต้องการ

คุณหญิงจะเพิ่มโบนัสพิเศษให้ เธอก็จะสามารถช่วยแม่ประหยัด

รายจ่ายกับค่าเทอมของเธอไปได้หลายเดือนทีเดียว



\" คุณหญิงไม่อยู่ค่ะ ส่วนคุณหนูก็ใกล้เวลากลับมาจากโรงเรียนแล้ว

เชิญคุณครูนั่งรอก่อนนะค่ะ \" ป้าอรเดินออกมาบอกอย่างสุภาพ ก่อนขอตัวออกไป

หาน้ำหาขนมมาให้ทาน



แต่แล้ว

สองชั่วโมงผ่านไป!!!....

ก็ยังมีทีท่าว่านักเรียนของเธอจะโผล่หน้าเข้ามาเลยสักนิด



\" คุณครูจะให้ป้าโทรเรียนคุณหญิงมั้ยค่ะ \"

ป้าอรถามขึ้น หลังจากที่กดโทรศัพท์หาคุณหนูคนเล็ก

เป็นรอบที่ยี่สิบ แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ



\" ไม่ต้องหรอกค่ะ ป้าพอจะทราบมั้ยค่ะ ว่าเขาอยู่ที่ไหน \"



\" ไม่ทราบหรอกค่ะ แต่ปกติเลิกเรียนแล้วจะกลับมาที่บ้านก่อน

ถ้าวันไหน คุณพ่อคุณแม่เธอไม่อยู่ก็จะออกไปข้างนอกตอนค่ำๆ กลับมาอีกทีก็

ห้าทุ่มเที่ยงคืนนู่นแหล่ะค่ะ \" ป้าอรรายงาน ครูสอนพิเศษสาวลุกขึ้นพรวดทันที



เธอคิดว่าเธอรู้.......ว่าเขาอยู่ที่ไหน



ผับชื่อดังในย่านแสงสียามราตรี



\' อยู่นี่จริงๆด้วย แหม๊ ทำไมไอ้ตอนซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้างนะ \'



หญิงสาวที่ก้าวเข้ามาในผับต้องส่ายศีรษะอย่างระอาใจ เมื่อเห็น

ภาพนักเรียนหนุ่มของเธอกำลังนั่งหันหลังให้กับเวทีร้องเพลงสากล

ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการร้องเพื่อลองเครื่องเสียงกับนักดนตรีอยู่บนเวที



แพรชมพูเลือกที่นั่งหน้าเวที เธอเป็นแขกคนแรกเลยทีเดียวก็ว่าได้

เนื่องจากเวลานี้เป็นเวลาที่ผับเพิ่งเปิดให้บริการ



และในขณะที่บริกรเดินเข้ามารับออเดอร์ที่โต๊ะเธอ

\" ขอน้ำส้มค่ะ \" แพรชมพูสั่งด้วยสีหน้าแหยงๆ

เพราะนึกได้ว่านี่เป็นครั้งที่สองที่เข้ามาในสถานที่ที่มีเสียงดัง

กับกลิ่นเหล้าเคล้าบุหรี่อย่างนี้ แถมคราวนี้ยังเข้ามาคนเดียว

โดยปราศจากเพื่อนสาวอย่างเจนจิรา



แล้วนักดนตรีคนหนึ่งที่กำลังเกากีต้าร์อยู่ก็สังเกตเห็นหญิงสาว

ท่าทางแปลกๆที่กำลังนั่งมองมายังเวที

เขาจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเธอคือสาวสวยสายเดี่ยวสีแดงสุดเปรี้ยว

คนที่เดินฉับๆเข้ามาหน้าเวทีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา

แล้วยังกระชากไทของนักร้องนำลงไปสั่งให้ร้อง

เพลงเศร้าๆ อีกเสียด้วย แถมท้ายด้วยการอ้วกกระจายใส่คนถูกสั่งหน้าเวที



หากแต่วันนี้สาวเปรี้ยวขี้เมากลับอยู่ในชุดเสื้อยืดกระโปรงยีนส์ธรรมดาๆ



มือกีตาร์หลิ่วตาให้นักร้องนำหันหลังไปยังโต๊ะที่หญิงสาวนั่งอยู่

เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร พิชานนท์ก็ลุกขึ้นพรวดลงจากเวทีทันที



\" พิงค์กี้ คุณมาที่นี่ทำไม!!!? \"



\" ฉันก็มาตามหานักเรียนหัวดื้อ ไร้มารยาทที่ปล่อย

ให้ครูสอนพิเศษนั่งรอถึงสองชั่วโมงน่ะสิ นายพอจะรู้จักเขามั้ย ~.~\"



\" เหรอ เสียใจด้วยนะที่ผมไม่รู้จัก \" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงกวน

ประสาทเต็มที่แพรชมพูถลึงตาใส่ไปที ก่อนงัดทีเด็ดขึ้นมาใช้



\" ไม่รู้จักเหรอ ถ้าอย่างงั้นฉันคงต้องกลับไปบอกพ่อกับแม่เขาแล้ว

ล่ะว่าลูกชายตัวดีน่ะ หนีมาร้องเพลงอยู่ในผับ ไม่ยอมร่ำยอมเรียน!!! \"



\" อย่ามาขู่ผมนะ พิงค์กี้ \"

พิชานนท์บอกเสียงเย็นๆ ในขณะที่นักดนตรีเพื่อนร่วมวงบนเวที

ต่างก็มองมาอย่างสนใจ รวมทั้งพวกบริกรในผับด้วยเช่นกัน



\" แต่แม่นายจ้างฉันแล้ว \" แพรชมพูเสียงแข็งขึ้น ในขณะที่นักร้องหนุ่มเริ่ม

รู้สึกตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาจึงกระชากแขนเรียวเล็กให้เดนตามออกไปข้างนอก



\" นี่ นายแซค ปล่อยฉันนะ จะพาฉันไปไหน ~o~ \"



\" ออกมาคุยกันข้างนอก!! \"



พิชานนท์พาร่างบางออกทางประตูข้างหลังผับที่ไร้ซึ่งผู้คน



\" ปล่อยสิ ฉันเจ็บ ~_+ \"



\" ผมไม่เรียน ได้ยินมั้ย!!! ผมจะร้องเพลง \"

ชายหนุ่มตวาดเสียงดัง ทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือจากแขนเล็กของหญิงสาว

ให้เป็นอิสระ



\" โอ้ย พูดเบาๆ ก็ได้ ฉันอยู่ใกล้ๆตรงนี้เนี่ย ~.+ \"

ครูสาวโวยวาย ส่วนลูกศิษย์หนุ่มยังคงแววตาแข็งกร้าวแฝงไปด้วยความดื้อรั้น

ไม่ยอมใคร



\" ฉันตกลงกับคุณหญิงแม่นายไปแล้วนะ นายแซค \"



\" แต่ผมไม่เรียน ทำไมผมต้องทำตามความต้องการของคุณพ่อด้วย!!! \"



\" ไม่รู้ล่ะ ก็ฉันตกลงกับคุณแม่นายไปแล้ว นายต้องเรียน แต่ถ้านายจะร้องเพลง

ที่นี่ไปด้วยก็เรื่องของนาย แต่นายก็ต้องแบ่งเวลามาเรียนกับฉันด้วย \"

แพรชมพูเสนอข้อตกลงที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับเด็กหัวดื้ออย่างพิชานนท์



\" ฝันไปหรือเปล่า พิงค์กี้ ผมจะร้องเพลงอย่างเดียว

จะไม่มีการเรียนพิเศษอะไรทั้งนั้น!!! \"

พิชานนท์ตอบหน้าตาย



\" อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ของนายรู้เรื่องที่นายแอบหนีออกมาร้องเพลง

ในผับทุกคืนมั้ยล่ะ!!? \"

หญิงสาวงัดไม้ตายขึ้นมาใช้อีกครั้ง เธอพอจะเดาได้คร่าวๆว่าเด็กดื้อคนนี้หนี

พ่อแม่มาทำตามความฝันของตัวเองโดยไม่บอกใคร

พิชานนท์นิ่งไป ก่อนมองสบดวงตาคู่กลมโตที่กำลังยิ้มอย่าง

เป็นต่อ



\" นายเรียนกับฉันแค่วันละสามชั่วโมง พอเลิกแล้วจะไปร้องเพลง

หรือจะไปทำอะไร ก็เรื่องของนาย แล้วพอนายเอนท์ฯติด เข้าคณะที่

พ่อนายต้องการ ถึงตอนนั้นชีวิตนายก็จะมีอิสระทุกอย่าง ไม่ดีรึไง!!? \"  



แพรชมพูชักแม่น้ำทั้งหมดที่มีในประเทศไทยมากล่อมคนหัวดื้อ แทบจะเป็นครู

สอนพิเศษคนแรกที่จับทางของนักเรียนจอมแสบคนนี้ได้เลยทีเดียว

เพราะเหตุที่ได้มารู้ว่าเขามาเป็นนักร้องในผับโดยความบังเอิญ

แท้ๆ



พิชานนท์มองครูสาวอย่างอ่อนใจ เขารู้สึกว่ามันก็เป็นข้อตกลงที่ดีอยู่เหมือนกัน

อย่างน้อยความคิดที่ว่าจะให้พ่อเขารับรู้เรื่องที่เขาหนีออก

มาร้องเพลงในผับมันก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีเอาเสียเลย



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *