คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นายหญิง
อนที่ 5 นายหิ
อนที่ 5
“โอ๊ย!!”
นับาวใ้มือสัมผัสบริเวหน้าอ้าน้ายอน พร้อมับส่เสียร้อออมา้วยวามเ็บปว หลัาเธอหันไปเอ่ยถามอีธานบ ว่าหิสาวในภาพวาใ่เธอหรือไม่
“นับาว!! เป็นอะไร หนูเ็บรไหน” อีธานรีบวิ่เ้ามาประอร่าอเ็สาวที่ำลัทรุัวนั่ลบนพื้นห้อหนัสืออเา
“เป็นอะไร พูับเราสินับาว” อีธานเอ่ยถามนับาว้วยวามห่วใย
“เ็บ่ะ..หนูเ็บ เหมือนว่าใรเอาอะไรมาแทรหัวใหนู” นับาวบอับอีธาน ใบหน้าอเธอแสอาารเ็บปวออมา
“อีธาน...” นับาวึ่อยู่ในอ้อมอออีธาน ู่ๆเธอ็ยมือ้าหนึ่ึ้นมา ับที่ใบหน้าอายรหน้าเธอ และเอ่ยื่อเาออมาเบาๆ ่อนที่เธอะหมสิไป
“นับาว..นับาว!!” อีธานเรียื่อเธอออมา้วยวามใ เมื่อเาเห็นเธอหมสิไป่อหน้าเา
“เเมียน!!” อีธานะโนเรียื่อเเมียนเสียั เสียออีธานั้อไปทั่วทั้ฤหาสน์ แม้ระทั่โลล่า ที่ำลัูแลม้าเ้าออยู่ในสวนหลัฤหาสน์ ็้อใเมื่อเธอไ้ยินเสียอเาระทบเ้าประสาทหูอเธอ
อีธานเรียื่อเเมียน เพื่อให้เามาูอาารอนับาวนั่นเอ เเมียนนอาะมีวามรู้้านวิทยาศาสร์มามาย เายัมีวามรู้ทาารแพทย์อยู่มาเ่นัน
“นายท่าน!! เิอะไรึ้นรับ” เเมียนวิ่หน้าาื่นเ้ามาในห้อหนัสือออีธานอย่ารวเร็ว โยมีโลล่าามเ้ามาิๆ
“มาูอาารเธอหน่อยเเมียน อยู่ๆ็หมสิไป เท่าที่เราฟัู หัวใอเธอ็เ้นปิี แ่่อนที่เธอะหมสิ เธอบอเราว่ารู้สึเ็บที่หัวใ เหมือนมีใรเอาอะไรมาแทเ้าไปที่หัวใอเธอ” อีธานยัประอร่าอนับาวเอาไว้ในอ้อมแนอเา และพยายามอธิบายอาารอเธอให้เเมียนฟั
“นั่น..นายหิ..เหรอรับ” เเมียนยืนนิ่อึ้ ้อมอเ็สาวที่อยู่ภายในอ้อมแนออีธาน
“เร็วเ้าสิเเมียน ะยืนนิ่อีนานไหม เราให้มาูอาารอเธอไ”
“รับๆ นายท่าน” เเมียนรีบเ้ามาสัเอาารอนับาว ามำสั่ออีธาน
“เธอปินี่รับนายท่าน ผมว่าร่าายเธอไม่มีอะไรผิปินะรับ” เเมียนรีบบอให้อีธานรับรู้
“หาไม่เป็นอะไร ทำไมเธอถึหมสิไปแบบนี้” อีธานเอ่ยถามเเมียน่อ ้วยวามสสัย
“่อนเธอะหมสิ มีอะไรที่ทำให้เธอใ หรือเหุาร์อะไรเิึ้นบ้ารับ” เเมียนสอบถามถึสถานาร์่อนหน้าับอีธาน
อีธานทำท่าทารุ่นิ เา่อยๆเยหน้าึ้นไปมอภาพวาอหิสาวโบรา หลัโ๊ะอ่านหนัสืออเา เาย้อนระลึถึ่วเวลาที่นับาวสัมผัสใบหน้าและเรียื่อเา
“วาันทร์..” เาเอ่ยื่อหิสาวนหนึ่ออมาเบาๆ
“นายท่าน..หมายวามว่ายัไะ” โลล่าเอ่ยถามอีธานทันที ที่เธอไ้ยินเาเอ่ยื่ออวาันทร์
“่วเวลารู่หนึ่ ่อนที่เธอะหมสิไป เราว่า..เหมือนเธอะเหมือนวาันทร์ในอนนั้น อนที่..เธอำลัะาเราไป” อีธานอบำถามโลล่า แ่วาอเายั้อมออยู่ที่ใบหน้าอนับาว
“หรือว่า..วามรู้สึเ็บปวที่เธอรู้สึ ะเป็น..อนนั้นเหรอรับ อนที่..นายหิ”
“ไม่้อพูแล้วเเมียน!!” เเมียนยัไม่ทันะพูบประโย โลล่า็หยุไม่ให้เาพู่อเสีย่อน
“นี่มันเิอะไรึ้นะ” อีวาที่เพิ่เินเ้ามาในห้อหนัสือออีธาน ใับภาพที่เธอเห็นรหน้า
“นับาว..เธอเป็นอะไรไปะพี่ แล้ว..ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่” อีวารีบวิ่เ้ามานั่ใล้ๆนับาว และสอบถามอาารอเธอ้วยวามห่วใย
“อีวา..เหรอ” นับาวที่่อยๆลืมาึ้นมา เห็นหน้าออีวาพอี
“อื้ม..ันเอนับาว เธอโอเไหม” อีวาถามไถ่อาารอนับาวทันที เมื่อเห็นเธอฟื้นึ้นมา
“เป็นอะไรเหรออีวา ันทำไม” เหมือนนับาวะไม่รู้ัวว่าเธอหมสิลไป
“ุอีธาน หนู..เป็นอะไรไปเหรอะ” เธอหันหน้าไปเอ่ยถามายที่ประอเธอเอาไว้ในอ้อมแนอเา
“ไม่เป็นอะไร็ีแล้วนับาว ่อยๆลุนะ วันนี้หนูโนแอนี่ม้าเยอะไป หนูเลยเป็นลมไป” อีธานทำทีเป็นอบำถามอนับาว
“หนูเนี่ยนะ เป็นลม เิมาหนูยัไม่เยเป็นลมสัรั้เลยนะะ” นับาวพูึ้นมา้วยสีหน้าแปลใ
“อนนี้นายหิรู้สึยัไบ้ารับ” เเมี่ยนมอมาที่นับาวพร้อมับเอ่ยปาถามเธอ หลัาอีธานประอเธอมานั่บนโฟาแล้ว
“พี่พูับใรอยู่เหรอะ ถะ..ถามหนูเหรอ” นับาวหันมอ้านหลัอัวเอ พบว่าไม่มีใรยืนอยู่ เธอเลยเอ่ยถามเเมียนว่าำลัพูับเธออยู่หรือไม่
“ใ่รับ..ผมถามว่าอนนี้นายหิรู้สึยัไบ้า มีอาารเ็บปวรไหน หรือว่าปวศีรษะหรือไม่” เเมียนเอ่ยถามนับาวอีรั้
“นะ..นายหิ เหรอะ อันนั้นเรียหนูเหรอ หรือหนูไ้ยินผิ ทำไมเรียหนูแบบนั้นล่ะะ” นับาวแสสีหน้าสสัยออมา
“เเมียน!!” อีวาพู้วยน้ำเสียเหมือนะำหนิเเมียนเบาๆ
“นับาว อย่าไปสนใหมอนี่เลย ูละรเยอะแหละ อบพูอะไรลิเๆ แบบนี้ประำ” อีวารีบพูหา้อแ้ัวให้ับเเมียน
“ลเธอรู้สึยัไ ปิีไหม” อีวารีบถามอาารอนับาวแทนเเมียน
“อื้ม..ปิีนะ ไม่ไ้รู้สึว่ามีอะไรแปลไป” นับาวอบำถามเพื่อนอเธอ
“ว่าแ่..อีวา ทำไมเธอถึมาอยู่ที่นี่ล่ะ” นับาวเอ่ยถามเพื่อนอเธอ
“เอ่อ...ือ”
“อีวา..เธอเป็นน้อสาวอเราเอ แล้วนี่สอนรู้ัันเหรอ” อีธานิพูอบนับาว ่อนที่อีวาะพูออมา
“ริเหรอะ ที่แท้อีวาเป็นน้อสาวอุอีธานเหรอะ เธอเรียนอยู่ห้อเียวับหนู่ะ” นับาวรีบอบลับอีธานในทันที
“ห๊ะ!! เรียนเหรอรับ” เเมียนพูเสียัึ้นมา
“เเมียน นายมีาน้อทำอีเยอะไม่ใ่เหรอ ไปับันเถอะ เี๋ยวัน่วยนายเอ” โลล่ารีบเินเ้ามาึัวอเา แล้วเินออไปาห้อหนัสือออีธาน
“อ้อ..นาย..ไม่ใ่สิ ุอีธานะ ุที่มาส่ม้าับุหนูนับาว รอเธออยู่้านนอแล้วนะะ” โลล่าหันมาบอับอีธาน ่อนที่เธอและเเมียนะเินพ้นประูออไป
“ะลาผมไปไหนล่ะโลล่า” เเมียนโวยวายับโลล่า เมื่อเินออมา้านนอห้อหนัสือแล้ว
“นายมันปาไม่มีหูรูไเเมียน เรียเธอว่านายหิๆอยู่ไ้ เี๋ยวเธอ็ใหนีไปหรอ” โลล่าพูำหนิเเมียน
“็เธอือนายหิไม่ใ่เหรอ ไม่ให้เรียนายหิแล้วะให้เรียอะไร เมื่อ่อนผม็เรียนายหิมาลอ” เเมียนโ้เถียำพูอโลล่าลับทันที
“อนนี้เ็สาวที่นายเห็น เธอยัไม่รู้เรื่อราวอะไรทั้นั้น ทั้เรื่อในอี และัวนอพวเรา เพราะะนั้น นายพูอะไร้อระมัระวัว่านี้ำเอาไว้ เธอื่อนับาว ท่อำเอาไว้ เธอไม่ใ่นายหิวาันทร์อพวเราอีแล้ว” โลล่าอธิบายให้เเมียนเ้าใ
“แ่ไม่ว่ายัไ เธอ็ะมาเป็นนายหิอยู่ีไม่ใ่เหรอโลล่า” เเมียนยัเอ่ยปาถามโลล่า่อ
“เป็น็้อเป็นอยู่แล้ว นาย็่อยเรียอนเธอมาเป็นโน่นสิ ไม่ใ่อนนี้ สมออัริยะอนายใ้ารไม่ไ้ั่วราวหรือไันนะ เรื่อแ่นี้็ไม่เ้าใ ไม่พูับนายแล้วเเมียน อารม์เสีย” โลล่าเินระฟัระเฟียออไป ้วยวามเบื่อหน่ายเเมียน
“อบุ่ะุอีธาน อุส่าห์เินมาส่หนูที่รถอี” นับาวล่าวอบุอีธาน่อนเธอะออไปาฤหาสน์อเา
“นับาว ไว้มาเที่ยวเล่นที่นี่อีนะ” อีวาพูับเธอ้วยรอยยิ้ม
“นั่นสิ ไว้มาบ่อยๆล่ะนับาว หนัสือทั้หมในห้อหนัสืออเรา รอหนูมาเปิอ่านอยู่นะ” อีธานพูับนับาว้วยน้ำเสียอบอุ่น
นับาวไม่ไ้อบรับำเิออีธาน เธอเพียแ่ส่ยิ้มว้าแสนสใสให้เา ่อนะยมือไหว้เป็นารอำลาเา และโบมือลาอีวาเพื่อนร่วมั้นเรียนอเธอ
อีธานยืนมอรถที่พานับาวออไปาพื้นที่ฤหาสน์อเานลับสายา
“อีธาน เธอไปแล้ว่ะพี่ เ้าไป้าในเถอะ่ะ ไม่้าพี่็ไ้เอเธออี” อีวาพูับพี่ายอเธอ ที่ยัยืนแสท่าทาอาลัยอาวร์อยู่
“เอ้อ!! ใ่สิ..ภาพวา เราลืมไปไ้ยัไันนะเมื่อรู่นี้” อยู่ๆนับาว็พูพึมพำึ้นมา ะที่เธอนั่อยู่ในรถ ึ่ำลัเินทาลับฟาร์มม้าอพ่อเธอ
“อะไรเหรอ หนูนับาว หนูว่าภาพอะไรนะ” เมึ่ำลัับรถอยู่เอ่ยถามนับาว เพราะเาไ้ยินที่เธอพูไม่ถนั
“ไม่มีอะไร่ะลุเม หนูแ่ิอะไรออนิหน่อย”
“พ่อ่ะ นับาวลับมาแล้ว่ะ” นับาวทัทายพ่ออเธอ เมื่อเธอลับมาถึบ้าน
“เป็นไบ้าลู บ้านุอีธานเา สวยอย่าที่ลุเมเยบอพ่อหรือเปล่า” ธนาเอ่ยถามลูสาวอเา
“บ้านอะไรล่ะพ่อ อย่าใ้ำนั้น่ะ อย่าบ้านเราเนี่ย ถึะเรียว่าบ้าน แบบทีุ่อีธานอยู่อาศัยนั่น เรียฤหาสน์เถอะ่ะ ไม่็เรีย..ปราสาท ะูถู้อมาว่า่ะพ่อ” นับาวรีบเล่าพ่ออเธอ้วยวามื่นเ้น
“สวยสุๆ ไปเลย่ะ ทั้ภายนอทั้ภายใน หนูบรรยายออมาไม่หมหรอ่ะ ถึวามอลัารนั้น ที่สำัมีห้อหนัสือที่สวยมา มาๆๆ ้วย่ะพ่อ เหมือนหนัสือาทั้โลไ้มาอยู่ในห้อนั้นหมแล้ว หนูนะะลึไปเลย” นับาวยัพูเื้อยแ้วไม่หยุ
“แล้วพ่อรู้ไหมะ หนูเพิ่รู้ว่าเพื่อนนนึที่โรเรียน ถือว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทหนูแหละ่ะ เธอื่ออีวา เธอเป็นน้อสาวแท้ๆอุอีธาน หนูนี่อึ้ไปอี่ะพ่อ”
“แล้วเป็นไ เธอนิสัยีหรือเปล่าเพื่อนอลูนนั้น” ธนาเอ่ยถามนับาว่อ
“ี่ะพ่อ บาทีเหมือนเธอะูร้ายๆนะะ ที่โรเรียนไม่่อยมีใรล้าเ้าใล้เธอหรอ่ะ แ่เอาริๆ เธอเป็นนริในะะ แถมไม่เยอวใร้วยว่าโรเรียนนั้นเป็นอรอบรัวเธอ เธอร่ำรวยนานั้น แ่ทำัวธรรมามาๆ่ะพ่อ” นับาวรีบเล่าเรื่อราวอเพื่อนเธอให้ธนาฟั
“ั้น..็ีแล้ว ที่ลูไ้เอเพื่อนีๆที่โรเรียน มีอะไระไ้่วยเหลือัน พึ่พาันไ้” ธนาพูพร้อมับส่ยิ้มให้ับลูสาวอเา
“เริ่ม่ำแล้ว ลูไปอาบน้ำแล้วลมาทานอาหารเย็นันเถอะ พ่อเรียมับ้าวไว้ให้แล้ว อโปรหนูทั้นั้นเลย”
“โอเ่ะ..ุพ่อ ั้นหนูไปอาบน้ำนะะ” นับาวบอพ่ออเธอ ่อนะเินึ้นไปบนั้นสออัวบ้าน เพื่อลับไปอาบน้ำที่ห้ออเธอเอ
“วาันทร์ เ้ารู้ใ่หรือไม่ ว่า้ารัเ้าเพียใ” ายผู้หนึ่เอ่ยถามหิสาวึ่เาำลัยืนโอบอ าทา้านหลัอเธอ
“ในืนที่วันทร์สวยเ่นนี้ เหุใท่านึไม่มันทร์ ไยึมอแ่ใบหน้าอ้า” หิสาวในุไทยสมัยโบรา เธอห่มสไบเียและนุ่โระเบน แหนหน้าึ้นมอใบหน้าอายหนุ่ม้านหลัอเธอ ่อนะเอ่ยปาถามเา
“ันทร์บนฟ้าที่ว่าสวย ็ไม่อาเทียบับหิรหน้าอ้าหรอ ้ารัเ้านะวาันทร์”
“้า็รัท่านเหมือนัน ไม่ว่าะนานเพียใ ้าอสัาว่า้าะรัเพียท่านลอไป”
นับาวสะุ้ื่นึ้นาวามฝัน ในอนลาึอืนนั้น เธอใ้มือ่อยๆปาเหื่อบนใบหน้าอเธอ
“นี่มันอะไรัน ทำไมถึฝันอะไรแปลๆแบบนั้นไ้นะ” นับาวใ้มือับไปรบริเวหัวใอเธอ เธอยัหายใหอบ และหัวใเ้นรัว
“ฝันอะไรเหมือนรินานั้น แล้วใรือวาันทร์ แ่ในฝันนั่นไม่ใ่ัวเราเหรอ แล้วผู้ายนนั้นในฝันือใรันนะ ทำไมถึมอไม่เห็นหน้า” นับาวพยายามิถึภาพฝันอเธอเมื่อรู่
“เป็นเพราะเราไปเห็นภาพวานั่นมาเหรอ”
“เฮ้อ..่าเถอะ นอน่อเถอะนับาว อย่าิอะไรเพ้อเ้อ”
ความคิดเห็น