คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เลขาใหม่ผู้ใสซื่อ
อนที่ 2 เลาใหม่ผู้ใสื่อ
อนที่ 2
“ุันารับ ทาบริษัทอเรา้อออภัยเป็นอย่าสู ในวามผิพลาที่เิึ้นนะรับ” ปอพลล่าวำอโทษ่อันา
“แ่ว่า..ุสนใที่ะลอทำานในำแหน่เลานีู้่อนไหมรับ”
“อะไรนะะ ให้หนูลอทำเหรอะ แ่..หนูไม่ทราบเลยนะะว่านเป็นเลาเา้อทำอะไรันบ้า แล้วะให้หนูทำไ้ยัไล่ะะ ือ..ำแหน่านที่หนูสมัรเ้ามา ถ้าหนูไปทำในำแหน่นั้นไม่ไ้เหรอะ” ันาเอ่ยถามปอพล
“ุันาะ อนนี้ำแหน่ทีุ่สมัรมา..ทาบริษัทเราไ้นมาแล้ว่ะ และามโรสร้าอบริษัท อนนี้ำนวนพนัานอแผนออแบบ็ไม่สามารถรับเพิ่มไ้แล้ว่ะ” ยุพินพูอธิบายให้ันาฟั
“ั้นเหรอะ” ันาพูเสียอ่อนเมื่อไ้ยินำอบอยุพิน
“ุันา ุ็รู้ใ่ไหมรับ ว่าบริษัทอเราไม่ใ่ว่าใร็เ้ามาทำานันไ้่ายๆ ผมอเสนอวามิเห็นอผมใหุ้ฟั่อนไ้ไหมรับ” ปอพลหันไปพูับันา
“หมายวามว่ายัไะ..ุปอพล” ันาเริ่มสสัยในำพูอปอพล
“ที่ผมะบอ็ือ ใหุ้ลอทำานในำแหน่เลาท่านประธานไปู่อนรับ ยัไ็เป็นโอาสีอุแล้วที่ไ้้าวเ้ามาเป็นพนัานอเรา หลัานี้ถ้าำแหน่ในแผนออแบบว่าล ุ็สามารถย้ายไปทำานามวามถนัอุไ้ไรับ ถือว่าเป็นสิทธิพิเศษสำหรับุเลยนะรับ” ปอพลพยายามพูโน้มน้าวันา
“เอาริๆ ที่หนูห่วไม่ใ่อะไรหรอ่ะุปอพล อย่าที่หนูบอไะ หนูไม่รู้้วย้ำว่านเป็นเลา้อทำอะไร ลอทำ็ลอไ้อยู่หรอ่ะ แ่ะทำไ้หรือไม่นั้น หนูเอ็ไม่สามารถอบไ้เลย” ันาอธิบายวามิเห็นอเธอให้ปอพลฟั
“เรื่อนั้นุไม่้อห่วเลยรับุันา มีผมอยู่ทั้น ผมะเป็นนสอนานใหุ้เอ ผมือนที่ใล้ิับท่านประธานที่สุในโลใบนี้แล้วรับ รับรู้เรื่อราวทุอย่าทั้เรื่อานและเรื่อส่วนัวอท่านประธาน มีผมอยูุ่ไม่้อัวลอะไรเลยรับ ผมพูแบบนี้แล้ว ลว่าุันาสนใะลอทำู่อนไหมรับ” ปอพลพูพร้อมับ้อมอไปยัใบหน้าอหิสาวรหน้าเา
“เอ่อ..ั้นหนูลอู็ไ้่ะุปอพล” หลัาันาทำท่ารุ่นิไปสัรู่หนึ่ เธอึอบลับปอพลไป เพราะเธอเอ็ิว่า ารมีโอาสไ้เ้ามาทำานในบริษัทีๆแบบนี้ ไม่ไ้เิึ้นบ่อยๆเ่นัน
“โอเรับ ั้น็ลามนี้นะรับ เี๋ยวุันา็ทำเรื่อั้นอนารเ้าทำานให้เรียบร้อย่อนนะรับ นี่ใล้ถึเวลาที่ท่านประธานะเ้ามาที่บริษัทแล้ว ผมะไปเรียนแ้ับท่านประธาน่อน เี๋ยวผมะิ่อุยุพินมานะรับ ให้พาุไปที่ห้อทำานอท่านประธาน” ปอพลแ้รายละเอียับันา ่อนที่เาะเินออไปาห้อทำานอยุพิน
ห้อทำานอภาิน
“หมายวามว่ายัไปอพล นี่ำลัพูเรื่ออะไร” ภาินเอ่ยถามปอพล เมื่อเาไ้ยินเรื่อที่ปอพลแ้ให้เาทราบเี่ยวับันา
“็ามนั้นแหละรับท่านประธาน อีอย่านนี้็เป็นนที่ท่านประธานเลือมาเอับมือเลยนะรับ”
“นี่..ะโทษว่าันเป็นนผิั้นเหรอ ทั้ที่แผนบุลเป็นนัเอสารมาผิเอ” ภาินพูเสียแ็ใส่ผู้่วยอเา
“ผมเปล่าหมายวามแบบนั้นนะรับ แ่ะให้ทำยัไล่ะรับท่านประธาน แผนออแบบ็ไ้นไปแล้ว อีอย่าเธอ็ูีใมาที่ไ้าน ะให้เธอลับบ้านไปเยๆ็ไม่ไ้หรือเปล่ารับ เรื่อนี้มันเป็นวามผิอทาบริษัทเรานะรับ เธอ็แ่ผู้ที่มาสมัรานามั้นอนนหนึ่็แ่นั้น” ปอพลพยายามพูโน้มน้าวภาิน เพื่อให้เายอมรับันามาเป็นเลาอเา
“ั้น็ลอมาทำู่อน แ่ถ้าไม่ผ่านารทลอานนั่น็อีเรื่อหนึ่นะ ถ้าแบบนั้น็แสว่าเธอไม่สามารถทำานไ้อย่ามีประสิทธิภาพ เพราะะนั้นหาถึเวลานั้นึ้นมา นายไม่้อมายืนัแม่น้ำทั้ห้าแบบวันนี้แล้วนะปอพล” ภาินพูพร้อมทำหน้าุใส่เา
“๊อๆๆ” เสียเาะประูห้อทำานอภาินัึ้น
“เิรับ” ปอพลอบรับออไปทันที
“สวัสี่ะท่านประธาน” ยุพินล่าวทัทายภาินเมื่อเธอเินเ้ามาในห้อพร้อมับันา เธอ้มหน้าลไม่ล้าสบสายาับภาินแม้แ่น้อย เพราะเธอรู้ัวีเรื่อวามผิพลาในารทำานรั้นี้อเธอ
“ทำานีรินะ ุยุพิน!” ภาินพูออมา้วยน้ำเสียประประันใส่เธอในทันที
“อโทษ่ะท่านประธาน” ยุพินล่าวอโทษเา ทั้ที่เธอยั้มหน้าอยู่เ่นเิม
“ยัไมัน็เิึ้นแล้วรับุยุพิน ุออไป่อนเถอะ” ปอพลรีบพูับทสนทนาอบุลทั้สอ
“ุันานีุ่ภาิน ประธานบริษัทอเรารับ” ปอพลแนะนำให้ันารู้ัับเ้านายอเธอ หลัายุพินออไปาห้อแล้ว
“สวัสี่ะุภาิน หนูื่อันานะะ ะมาเป็นเลานใหม่อุ่ะ” ันาล่าวแนะนำัวเอ้วยรอยยิ้มว้าแสนสใสบนใบหน้าอเธอ
ภาินึ่นั่อยู่หลัโ๊ะทำานอเา เยหน้าึ้นมามอหิสาวร่าเล็ หน้าาน่ารัสใส รหน้าอเา แ่็ยัไม่ไ้อบรับอะไรเธอ
“หรือว่า..หนู้อเรียุเาว่า..ท่านประธานเหมือนทีุ่ปอพลเรียเหรอะ” ันารีบหันไปถามปอพล ึ่ยืนอยู่้าๆเธอ เมื่อเธอเห็นท่าทีที่ไม่มีารอบโ้ใๆอภาิน
“ะเรียอะไร็เรียไป” ภาินพูึ้นมา้วยน้ำเสียุันอเา ึ่็นับว่าเป็นเรื่อปิ
ภาิน้อมอหิสาวร่าเล็รหน้าอเา ั้แ่หัวรเท้า ทรผมสั้นประบ่าอเธอ ทำให้เธอูเ็มาในสายาอเา เาำลัสสัยว่าเธอถึวัยทำานแล้วริๆหรือ นระทั่สายาอเาไปหยุนิ่อยู่ที่เท้าอเธอ
ันาทำท่ายเท้าอเธอึ้นมามอทันที เมื่อเธอเห็นสายาอภาินที่ับ้อมา
‘หรือว่า..พวเลานี่้อใส่รอเท้าส้นเ็ม ใสุ่สูทระโปรรัรูปเหมือนในละรั้นเหรอ’
ันาิึ้นในะที่เธอ้มลมอูรอเท้าผ้าใบอเธอเอ และเธอ็ิถึภาพเลาสาวามในละรทีวีที่เธอเยเห็น
“ทำอะไรรับุันา” ปอพลเอ่ยถามเธอ เมื่อเห็นท่าทายเท้าไปมาอเธอ
“เป็นเลาใส่รอเท้าผ้าใบไม่ไ้เหรอะ เห็น..ท่านประธานมอหนูแบบนั้น” ันาพูโพล่ออมาามวามิอเธอ แล้วเธอยัี้ให้ปอพลมอไปยัภาิน ึ่ำลั้อมอเท้าอเธออยู่
ปอพลหัวเราะเบาๆออมา เมื่อเาเห็นหน้าอภาิน ประอบับำพูอันา ที่เธอพูออมารๆ ื่อๆ
“ปอพล!!” ภาินพูออมา้วยน้ำเสียำหนิเาเล็น้อย เมื่อเห็นท่าทายิ้มน้อยยิ้มให่อเา
“ทำไมเธอถึิว่าเลาใส่รอเท้าผ้าใบไม่ไ้” ภาินเอ่ยถามเธอึ้นมา
“อืม..ไม่ทราบสิะ หนูแ่..ิถึในละร ในีรี่ย์ที่หนูเยู ็พวเลาเาอบใส่รอเท้าส้นสูสวยๆ ใสุ่สูทรัๆ เ็ี่ๆ อะไรแบบนั้นไะ” ันาอบภาินไปรๆ ามวามิอเธอ
ภาินถึับยมือึ้นมาุมมับเลยทีเียว เมื่อเาไ้ยินำอบประหลาๆอันา
“หนู้อแ่ัวแบบนั้น้วยเหรอะ ถ้าั้น..หนูเินหล้มหัวทิ่มวันล่ะร้อยรอบแน่ๆ่ะ” ันาเธอยัพูออมา้วยรอยยิ้ม
“ันาใ่ไหม เธอะใส่อะไร็ใส่ไปเถอะันา แ่ันะบอให้นะ ที่พวเลาเาพยายามแ่ัวให้ัวเอูีันนั้น มัน็เพราะำแหน่เลา ็เป็นหน้าาส่วนหนึ่อเ้านายเหมือนัน ารแ่ายให้ถูาลเทศะอพนัาน นับเป็นส่วนหนึ่ในารวัุภาพและประสิทธิภาพอบริษัทนั้นๆเ่นัน ำเอาไว้้วย” ภาินพูพร้อมับถอนหายใออมาเบาๆ
“พาเธอออไปูโ๊ะทำานอัวเอเถอะปอพล” ภาินพูพร้อมับทำท่าสะบัมือเบาๆ ให้ปอพล พาหิสาวนนี้ออไปาห้อทำานอเา
“ุหนูวันนี้็ไม่ไ้แย่ไหมะ ุปอพล” ันาหันไปพูับปอพล ะที่เธอเพิ่ะหันหลัออาหน้าโ๊ะทำานอภาิน
“รับๆ ไม่แย่เลยรับุันา ูีเลยรับ” ปอพลอบำถามอเธอ พร้อมับหัวเราะเบาๆในลำอ
ภาิน ไ้ยินำพูอเธอ เาเผลอยิ้มออมาเล็น้อยโยที่เาไม่รู้ัว
“เ็นี่ ะทำานไ้ริๆั้นเหรอ” ภาินพูพึมพำับัวเอเบาๆ ในะที่เาำลัมอามันาและปอพล ที่เินออาห้อทำานอเาไป
ปอพลพาันามาส่ที่โ๊ะทำานอเธอ ึ่อยู่้านหน้าประูห้อทำานอภาินนั่นเอ
“ุันา เี๋ยวุเปิูไฟล์เอสาร่าๆในอมพิวเอร์พลาๆ่อนนะรับ พอีผมมีาน่วน้อรีบไปัาร่อน เี๋ยวเสร็านแล้วผมะมาสอนานุนะรับ” ปอพลพูับเธอ้วยท่าทาเร่รีบ
“อ๋อ..ไ้่ะุปอพล” ันารีบอบลับเา
“แล้ว็ุเห็นไฟสัารนี้ไหมรับ” ปอพลี้ให้เธอูสัาไฟ้าๆับเรื่ออมพิวเอร์รหน้าอเธอ
“่ะุปอพล มันืออะไรเหรอะ”
“ถ้าไฟนี้สว่าแสว่าท่านประธาน้อารใหุ้เ้าไปในห้อนะรับ แสว่าท่านมีานะสั่ใหุ้ทำ แ่ถ้ามีเรื่ออื่นท่านะ่อสายโทรศัพท์มาหาุเอ โทรศัพท์เรื่อนี้บนโ๊ะอุ แ่ยหูึ้นมา ็ะเป็นาร่อสายเ้าไปหาท่านประธานโยรเลย อย่ายเล่นนะรับ” ปอพลอธิบายให้ันาฟั
“รับทราบ่ะ” ันาอบลับเาไปพร้อมรอยยิ้มสใสบนใบหน้าอเธอเ่นเิม
เวลาผ่านไปสัพั ันาเปิูไฟล์เอสาร่าๆ ในเรื่ออมพิวเอร์บนโ๊ะทำานอเธอ หลัๆ็ะเป็นบันทึารประุมในแ่ละวัน และาราารทำาน รวมถึาราารนัหมายอภาิน
“ไฟแเหรอ แสว่าเรา้อเ้าไปสินะ” ันาพู เมื่อเธอเห็นสัาไฟบนโ๊ะทำานอเธอสว่าึ้นมา เธอรีบลุึ้นอย่ารวเร็วเพื่อเินไปหาภาินในห้อทำานอเา
“๊อๆๆ” ันาเาะประูห้ออเา่อนะเ้าไป้านใน
“มีอะไรหรือเปล่าะท่านประธาน” เธอรีบเอ่ยถามายรหน้าอเธอทันที
“ันา..นี่เธอ..ำเป็น้อยิ้มอยู่ลอเวลาั้นเหรอ” ภาินเอ่ยถามเธอออมา เมื่อเามอเห็นรอยยิ้มสใสบนใบหน้าอเธออีแล้ว
“หมายวามว่ายัไะ ท่านประธานะให้หนูทำหน้าบึ้ใส่ท่านประธานเหรอะ” หิสาวสสัยในำถามอเา
“็ไม่ใ่แบบนั้น แ่..เธอยิ้มเยอะเินไปหรือเปล่า”
“ไม่นะะ หนูว่า็ไม่ไ้ยิ้มเยอะนะะ หนู็ยิ้มามปิอหนู ท่านประธานสิะ เยยิ้มบ้าหรือเปล่า” หิสาวพูเื้อยแ้วใส่เา โยไม่มีท่าทีเรลัวเา เหมือนพนัานนอื่นๆในบริษัทเลย
“่าเถอะๆ ิเสียว่าันไม่ไ้ถามอะไรเธอแล้วัน ที่เรียมาะให้ไปเอาเอสารที่ห้อปอพลให้ันหน่อย ห้อปอพลอยู่้าๆห้อันรู้หรือยั” ภาินสั่าน พร้อมทั้เอ่ยถามเธอ
“รู้สิะ เห็นุปอพลเินเ้าไปอยู่่ะ” เธอยัอบำถามเา้วยน้ำเสียสใส
“อืมๆ ไปเถอะรีบไป ันบอปอพลไว้แล้ว”
“รับทราบ่ะท่านประธาน” ันาอบรับำสั่อเา ่อนะรีบวิ่ออไป
“๊อๆๆ”
ันาเาะประูห้อทำานอภาินอีรั้ เมื่อเธอลับมาาห้อทำานอปอพล
“เ้ามา” ภาินอบรับเธอ
เธอเปิประูห้อเ้ามาทันที เมื่อไ้ยินเสียอบรับอเา แ่ทว่า..วามไม่ระวัอเธอ ทำให้ัหวะที่เธอเินเ้ามานั้น เธอสะุเท้าอัวเอ ล้มหน้าว่ำลไปบนพื้นห้ออย่าแร
“เฮ้ย!! เป็นอะไรหรือเปล่าันา” ภาินอุทานเสียัออมา้วยวามใ เารีบลุึ้นาโ๊ะทำาน เินรเ้าไปหาเธอ
“่วยหน่อย่ะท่านประธาน ่วยหนูหน่อย” หิสาวที่นั่ฟุบอยู่บนพื้นห้อ ทำท่าโบมือไปมาอวาม่วยเหลือาภาิน
เารีบย่อัวลไปนั่้าๆ เพื่อะประอเธอึ้นมา แ่มืออเธอลับโบไปมา นมาโนแผหน้าออเาเ็มๆ
“ทำอะไรอเธอันา” ภาินพูออมา้วยวามใ เมื่อมือสอ้าอหิสาว ำลัลำไปมาบริเวหน้าออเา
“หนูมอไม่เห็น่ะท่านประธาน อนแทเลนส์หนูหลุ หายไปแล้วแน่ๆเลย หลุทั้สอ้าเลย ่วยหาหน่อยสิะ มอไม่เห็นเลย่ะ” มือ้าหนึ่อเธอว้าไปมาอยู่บนพื้นห้อ ส่วนมืออี้าเธอ็ับแน้าหนึ่อเาเอาไว้แน่น
“นี่ๆ ไม่้อหาแล้วันา ถึหาเอมัน็สปรหมแล้ว พื้นนานั้น ะเอามาใส่อีไ้ยัไัน ลุึ้นๆ” ภาินพูพร้อมับพยายาม่วยประอร่าอเธอให้ลุึ้นยืน
้วยวามที่ันายัไม่ไ้เรียมัวให้ี เพื่อะลุึ้นยืน และเธอ็ไม่มีวามมั่นใเพราะเธอมอเห็นไม่ั ทำให้ัหวะที่ภาินำลัประอเธอลุึ้นนั้น เธอ็เสียหลัล้มล
ร่าเล็ๆอเธอ ลไปนอนทับอยู่บนร่าสูให่อายรหน้าอย่าแร ทำเอาเาุไปเลย
“อึ!!..ันา เธอูัวเล็ๆ แ่ทำไมถึหนัแบบนี้” ภาินพูึ้นมาในะที่หิสาวนอนทับร่าอเาอยู่
“อโทษ่ะ..หนูอโทษ่ะท่านประธาน หนูไม่ไ้ั้ในะะ” ันาพู้วยท่าทาลุลี้ลุลน เธอรีบะเียะายลุึ้นาร่าอเาโยเร็ว
แ่เพราะเธอพยายามลุึ้นเร็วเินไปนั่นแหละ เลยทำให้เธอเสียหลัล้มลไปทับเาอีรั้ แถมยัรุนแรว่ารั้แรไปเสียอี
“โอ๊ย!! ันา!! นี่เธอะ่าันหรือไ นอะไรหัวแ็นานี้” ภาินเอามือไปับหน้าผาอัวเอ ที่เพิ่ะโนหน้าผาอันานเ้ามาอย่าเ็มแร
“อโทษท่านประธาน หนูอโทษ เ็บมาไหมะ หนููหน่อย เ็บมาไหม” หิสาวยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆับใบหน้าอเา นมูอเธอเือบะมานับแ้มอเาอยู่แล้ว เธอไม่ทันรู้ัว้วย้ำ ที่เธอ้อเ้ามาใล้นานั้น เพราะวาอเธอมอเห็นไม่ันั่นเอ
“ท่านประธาน..ุันา..”
“เอ่อ..นั่นพวุสอนำลัทำอะไรันอยู่เหรอรับ”
เสียอปอพลัึ้น เมื่อเาเปิประูเ้ามาในห้อทำานอภาิน แล้วภาพรหน้าที่เามอเห็นอยู่ในะนี้ ็ือ...ายหิทั้สอนอนทับันอยู่บนพื้นห้อ แถมใบหน้าอพวเายัอยู่ใล้ิันมาๆอี้วย
ความคิดเห็น