คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อยู่ด้วยกัน
อนที่ 13 อยู่้วยัน
อนที่ 13
‘วามฝันริๆใ่ไหมนะ ถ้าเป็นวามฝัน..ทำไมเราถึรู้สึไ้ เหมือนสิ่เหล่านั้นเยเิึ้นริ’
‘อีธานในวามฝันนั่น ับุอีธานที่อยู่รหน้าเรา พวเา..ือนนเียวันหรือเปล่า’
เ็สาวยันอนอยู่บนเียนอนอเธอ เธอ้อมอไปที่ใบหน้าอายที่ำลัุมมืออเธอเอาไว้ ในใอเธอเ็มไป้วยวามสับสน เหมือนว่าเธอะแยเรื่อราวอวามฝันและวามริ ออาันให้ัเนไม่ไ้
“นับาว..นับาว ทำไมหนู้อมอเราแบบนั้นล่ะ หนูเป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียเรียออีธาน ทำให้สิอนับาวลับืนมา น้ำาอเธอไหลลมาอาบสอแ้มอเธออีรั้
“ุอีธาน..ลีโอ..ลีโอาไปแล้วริๆเหรอะ บอหนูไ้ไหม ว่าหนูแ่ฝันร้ายไป็แ่นั้น” เ็สาวเอ่ยถามายรหน้าอเธอ ในใหวัเพียว่า เรื่อราวที่เิึ้นับลีโอะลายเป็นเพียภาพฝันอเธอ
อีธานไม่ไ้อบอะไรเ็สาว เาเพียยื่นมือเ้าไปเ็ราบน้ำาบนแ้มอเธอเบาๆ
“ทำยัไีะ หนู้อทำยัไ” เ็สาวยัร้อไห้สะอึสะอื้น ในเวลานี้เธอเอ็ยัไม่สามารถัารับอารม์แห่ารสูเสียนี้ไ้เลย
ายหนุ่ม่อยๆโน้มัวเ้าไปประอร่าอเ็สาว ให้เธอลุึ้นนั่พิับหัวเียอเธอ เาึ้นไปนั่้าๆเธอบนเีย พร้อมโอบอร่าบาๆอเธอเอาไว้
“อทนหน่อยนะนับาว ลีโอทุ์ใมาเ่นัน ที่้อาหนูไปแบบนี้ หาอนนี้ลีโอำลัมอูหนูอยู่ ลีโอ้อเสียใมาึ้นไปอี ถ้าเห็นหนูเป็นทุ์นานี้ เ้มแ็ึ้นอีหน่อยเถอะนะนับาว เราะอยู่้าๆหนู ผ่านเรื่อนี้ไป้วยันนะนับาว” อีธานใ้ฝ่ามืออุ่นๆอเา ลูบแผ่นหลัอเ็สาวเบาๆ
“นับาว..เราไปหาอะไรให้หนูทานรอท้อสัหน่อยีว่า หนูร้อไห้นหมแรแบบนี้ ุพ่อเป็นห่วหนูมารู้ไหม ทานอะไรสัหน่อย อย่าให้ท่าน้อัวลเลยนะ”
เ็สาวไม่ไ้พูอะไร เธอเพียพยัหน้าเบาๆ เป็นารอบรับำพูออีธาน
“ุธนา..มาพอีเลยรับ นับาวฟื้นแล้วรับ ผมว่าหาอะไรให้เธอทานรอท้อสัหน่อยน่าะี” อีธานลมาาั้นสออัวบ้าน มอเห็นธนาเินเ้ามาในบ้านพอี
“ั้น..เิทานี้รับุอีธาน” ธนาเินนำอีธานไปทาห้อรัวอเา
“เี๋ยวผมทำแน์วิให้นับาวเอรับ นมอยู่ในู้เย็น ุเอานมมาอุ่นสัแ้ว็ไ้รับ” ธนาพูับอีธาน เมื่อพวเาทั้สอยืนอยู่หน้าเาน์เอร์รัว
“ุธนา..ผมเรว่านับาวทำใเรื่อลีโอไ้ยาริๆนะรับ เราวรทำยัไับเรื่อนี้ันีรับ” อีธานึ่ำลัรินนมใส่แ้วเพื่ออุ่นให้นับาว หันไปพูับพ่ออเธอ
“ผมเอ็ิหนัเหมือนัน อนนี้ทาเ้าหน้าที่รมปศุสัว์็ยัไม่รู้สาเหุแน่ัเรื่อารายอลีโอ พวเาะเอาร่าลีโอไปันสูรเพิ่มรับ ไม่รู้ะบอลูยัไี” ธนาพูพลาถอนหายใไปพลา
“ุธนา..ให้เธอไปพัที่บ้านอผมสัระยะ ุว่าีไหมรับ อย่าน้อย..่วนี้เธอ็ะไ้ไม่้อเห็นอม้าอลีโอ ทุวามทรำอเธอับลีโอล้วนอยู่รอบๆฟาร์มแห่นี้ หาเวลาผ่านไปสัระยะ เธออาะทำใไ้มาึ้น” อีธานเสนอวามิอเาับธนา
“ุไม่้อห่วเรื่อวามสัมพันธ์อผมับนับาวนะรับ ผมไม่ทำให้เธอ้อเสื่อมเสียเียริแน่นอนรับ น้อสาวผม็อยู่้วย อย่าน้อยเธอ็มีเพื่อนสนิทอยู่้าๆัว้วย” อีธานรีบพูอธิบายับธนา เพราะลัวว่าธนาะเ้าใเาในทาที่ผิ เรื่อที่เาะให้นับาวไปอยู่้วยันที่บ้านอเา
“ผมรู้รับ ว่าุไม่ใ่นแบบนั้นุอีธาน แ่เรื่อนี้..้อถามวามสมัรใอนับาวะีว่ารับ ให้เธอัสินใเอะีที่สุ” ธนาหันไปพูับอีธาน เาูไว้วาใอีธานมาึ้นริๆ
“นับาว ันเห็น้วยับที่พี่ายพูมานะ เธอไปอยู่้วยันับพวเราสัพัเถอะ ให้เธอสบายใึ้นหน่อย อยู่ที่ฟาร์มมีแ่ะทำให้เธอิถึลีโอมาึ้น ไม่ใ่ะให้เธอลืมลีโอ แ่..แ่่วแรนี้ให้เธอมีเวลาทำใ” อีวาพูับนับาวในห้อนอนอเธอ หลัาอีธานบอับนับาวเรื่อที่เาพูุยับพ่ออเธอ
“ลีโอไม่ไ้าหนูไปไหนหรอนะนับาว เ้าลีโอแ่ย้ายเ้ามาอยู่ในวามทรำอหนู ในหัวใอหนู และมันะอยู่ลอไป ไม่มีวันหายไปาวามทรำอหนู” อีธานเินเ้ามาใล้เียนอนอนับาว และพูปลอบโยนเธอ
“หนู..ไปไ้เหรอะพ่อ” เ็สาวหันไปเอ่ยถามวามิเห็นาพ่ออเธอ
“แล้วแ่หนูเลยนับาว อแ่หนูสบายใึ้น พ่อ็อนุา บ้านุอีธานไม่ไ้ห่าาฟาร์มอพ่อมามายอะไร พ่อไปหาลูไ้ลอเวลา ไว้ทารมปศุสัว์ส่ร่าอลีโอืนลับมา เรา่อยมาฝัเ้าลีโอ้วยัน” ธนาเินเ้ามานั่้าๆลูสาวอเา บนเียนอนอเธอ เาพูพลาใ้มือลูบลบนศีรษะอเ็สาวเบาๆ
ฤหาสน์ออีธาน
“ที่นี่สวยามเหมือนที่หนูเล่าให้พ่อฟัริๆ้วย” ธนามาส่ลูสาวอเาที่ฤหาสน์ออีธาน้วยัวเอ เาพูึ้นมาทันที เมื่อสายาอเามอเห็นฤหาสน์ที่ั้ระห่านอยู่รหน้า
“่ะพ่อ..ที่นี่สวยมา” นับาวพยายามยิ้มอ่อนๆับพ่ออเธอ เพื่อไม่ให้พ่ออเธอ้อัวลใมานั
“เิ้านในเลยรับุธนา ผมให้แม่บ้านเรียมห้อพัไว้ให้นับาวแล้ว ุธนาะไ้เ้าไปู้วยไรับ” อีธานพูบ็เินนำธนาเ้าไปภายในฤหาสน์อเา
อีธานพาธนาและนับาวึ้นมาบนั้นสออฤหาสน์
“เิรับ นี่เป็นห้อนอนอนับาวรับ ฝั่ร้าม็เป็นห้อออีวาน้อสาวผมรับ” อีธานเปิประูให้ธนาและนับาวเ้ามาในห้อ โยมีอีวาเินามเ้ามาไม่ห่า
“ถ้าืนไหนไม่อยานอนนเียว ็ไปนอนับันไ้นะนับาว” อีวาพูับเพื่อนอเธอ้วยรอยยิ้ม
“แล้วห้อุอีธานล่ะรับ อยู่ั้นนี้้วยไหม” ธนาเอ่ยถามอีธานึ้นมา ในใอพ่อนหนึ่ ็ยัเป็นห่วลูสาวอนอยู่มาเ่นเิม
“ห้อผมอยู่ั้นสามรับุธนา” อีธานอบลับธนา้วยท่าทาสุภาพ
“พัอยู่ที่นี่ให้สบายในะนับาว รู้สึีึ้นเมื่อไหร่..็ลับบ้านเรา อย่าื้อับุอีธานเา้วย แล้วพ่อะมาหาบ่อยๆ” ธนาเอ่ยำลาับลูสาวอเา ่อนะึ้นรถลับฟาร์มอเา
“มอไม่เห็นแล้วรับุธนา” เมึ่ำลัับรถให้ธนาอยู่ พูับเาึ้นมา เมื่อเห็นว่าธนายัหันไปมอนับาวนลับสายา
“เฮ้อ..ลัวเหลือเินเม” ธนาพูพร้อมับถอนหายใออมา
“ลัวอะไรรับ” เมถามเาลับ้วยวามสสัย
“็..ลัวว่าลูนที่บินออมาารั ะหนีไปสร้ารอบรัวอัวเอ ไม่ลับมานอนรัอีล่ะสิ” ธนาแสสีหน้าัวลออมาเล็น้อย
“ุธนา..ลูน็้อเิบโไปามาลเวลานะรับ ะให้อยู่แ่ในรัลอไป็ไม่ไ้..ไม่ใ่เหรอรับ หาไ้เอรัีๆ ปป้อลมฝนให้ลูนไ้ลอไป พ่อน็้อทำใยินีแหละรับ” เมพูับเ้านายอเา้วยรอยยิ้ม
“เฮ้อ...” ธนาทำเพียถอนหายใยาวๆออมาอีรั้ และหันหน้าไปมอทิวทัศน์้าถนนอย่าทอถอนใ
ใน่วเวลาลาึอ่ำืนนั้น
“โลล่า นับาวเ้านอนแล้วเหรอ” อีธานเอ่ยถามโลล่า
“่ะนายท่าน หลับไปแล้ว่ะ ึนานี้แล้ว”
“ไปามทุนมาประุมที่ห้อหนัสือเี๋ยวนี้เลย เเมียน้วยนะ” อีธานออำสั่ับโลล่า
“รับทราบ่ะนายท่าน”
ห้อหนัสือออีธาน อีวา โลล่า พอล และเเมียน ่าเ้ามาพร้อมหน้าพร้อมาันแล้วในะนี้
“โลล่าทราบรายละเอียอเรื่อราวที่เิึ้นที่ฟาร์มม้าวันนี้แล้วใ่ไหม” อีธานเอ่ยถามโลล่า เพราะวันนี้เธอไปัารธุระเรื่อื้อายมหาวิทยาลัยให้อีธาน เธอเลยไม่ไ้อยู่ในสถานาร์ที่ฟาร์มม้าอธนา
“ทราบแล้ว่ะนายท่าน พอลแ้ให้ทราบหมทุอย่าแล้ว่ะ” โลล่ารีบอบลับนายอเธอ
“วันนี้เ้าหน้าที่อรมปศุสัว์ ปิบัิานเป็นยัไบ้า พวเาพบเอ้อสสัยอะไรบ้าไหม” อีธานเอ่ยถามทุนึ้นมา
“พวเาไม่ไ้อะไรมา่ะพี่อีธาน เ้าหน้าที่เอ็ใมาเหมือนัน ว่าทำไมสภาพอม้าถึลายเป็นแบบนั้น” อีวาเอ่ยอบำถามออีธาน
“อนผมับพอลเ้าไป เ้าหน้าที่พยายามะูเลืออม้า เพื่อเอาไปรวเพิ่มเิมรับ แ่ว่า..เหมือนะไม่มีเลือเหลืออยู่เลยแม้แ่หยเียว” เเมียนพูเสริมึ้นมา
“รอยัล่ะ” อีธานถามึ้นมาอีรั้
“มีรับ เ้าหน้าที่เลยาเาเบื้อ้น ว่า..น่าะเิาสัว์ทีู่เลือสัว์้วยัน อย่าพว..้าาวรับ แ่็แ่าเาเยๆ เพราะรอยัมีแุ่เียว ้าาวัวเียวะูเลือม้าหมัวไ้ยัไ พวเา็นปัาับเรื่อนี้เหมือนัน เลยัสินใเอาร่าอม้าลับไปรับ” พอลพูอธิบายให้อีธานฟั
“ิว่าเป็นพวไหนะนายท่าน” โลล่าเอ่ยถามวามิเห็นออีธาน
“อบยานะโลล่า แ่เรามอว่าเรื่อนี้มันแปลๆ มีอะไรไม่อบมาพาลแน่นอน เราว่าไม่ใ่เหุบัเอิ ที่เรื่อมาเิึ้นับนับาว ม้ามีไปทั่วทุที่ ทำไมถึเิับลีโอล่ะ” อีธานทำท่ารุ่นิ
“โลล่า..รู้วันที่อีริะลับมาหรือยั” ู่ๆ อีธาน็หันไปถามโลล่าถึน้อายอเา
“สัปาห์หน้า่ะนายท่าน”
“ว่าอะไรนะะ อีริะลับมาเหรออีธาน” อีวาเอ่ยถามพี่ายอเธอึ้นมา้วยสีหน้าท่าทาใ
“เป็นำสั่อท่านผู้อาวุโส่ะุอีวา ท่านเห็นว่านายน้อยสำนึในวามผิอัวเอแล้ว เลยะส่ลับมาที่นี่่ะ” โลล่าหันไปอบำถามออีวา
“แล้ว็เิเรื่อนี้ึ้น ในอนที่นายนั่นำลัะลับมาั้นเหรอ” อีวาพูออมา้วยท่าทาสสัยเ่นเียวับอีธาน
“โลล่า พอล ่วนี้รู้สึอะไรไ้บ้าไหม ว่ามีใรแอบิามพวเราหรือเปล่า” อีธานหันไปถามพอลับโลล่าเพิ่มเิม
“หานายท่านหมายถึ พวที่เป็นเผ่าพันธุ์เียวับเรา ผมว่าไม่มีแน่นอนรับ เรารับรู้ไ้ทันทีอยู่แล้วไรับ ถ้าพวเาเ้ามาใล้เรา” พอลอบำถามออีธาน
“แ่ถ้าเป็นมนุษย์ อาเล็ลอสายา และสัมผัสอเราไปไ้นะะนายท่าน เพราะเราเอ็ไม่ไ้ใส่ใพวมนุษย์รอบัวเราสัเท่าไหร่” โลล่าพูเสริมำพูอพอลึ้นมา
“นั่นสินะ เราะรู้สึไ้ทันที เมื่อเผ่าพันธุ์เียวันับเราเ้ามาใล้ เหมือนอนนี้ไล่ะ” สายาออีธานับ้อไปทาประูห้อหนัสืออเา
ทันในั้นประูห้อหนัสืออเา็ถูเปิว้าออ หิสาวสวยนหนึ่้าวเ้ามาในห้อพร้อมรอยยิ้มว้าบนใบหน้าอเธอ
“อโทษ่ะนายท่าน ิันวาเธอเอาไว้ไม่ไ้” แม่บ้านนหนึ่วิ่ามหิสาวนนั้นเ้ามา พร้อมเอ่ยำอโทษนายอเธอ
“มาทำอะไรที่นี่ มีแน!! มีสิทธิ์อะไรเหยียบเท้าอเธอเ้ามาในพื้นที่อเรา” แววาที่เยอบอุ่นออีธาน เปลี่ยนเป็นสีแเ้ม ้อมอไปยัหิสาวรหน้าอเา้วยวามเลียั
“ทัทายเราแบบนี้ไ้ยัไอีธาน พูาีๆับู่หมั้นัวเอหน่อยสิ” หิสาวยัแสท่าทามั่นอมั่นใ เินรเ้ามาหาอีธาน
“ใรเป็นู่หมั้น หุบปาอเธอไปเสียีว่า ่อนะไม่มีปาให้พูอี” อีธานยัพูออมา้วยน้ำเสียุัน แ็ร้าว
สายาอทุนในห้อ ่า็ับ้อไปที่หิสาว้วยวามเลียัเ่นัน
“ระูลอเรา ไม่เยยเลิ้อลที่ท่านผู้อาวุโสอนายทำไว้ับพวเรานะอีธาน เรายัเป็นว่าที่นายหิอที่นี่เ่นเิม” มีแนพูออมาให้อีธานและทุนในห้อหนัสือฟั
“นายหิอพวเรามีเพียหนึ่เียว และมันไม่มีวันเป็นุหรอนะ มีแน!!” เเมียนพูออมาทันที เมื่อมีแนพูบประโย
“นายหมายถึ หิมนุษย์วาันทร์นั่นหรือเเมียน นาายไปแล้วไ นายลืมแล้วเหรอ” มีแนพูพร้อมเลิิ้วทั้สอ้าอเธอึ้น ้อเม็ไปยัใบหน้าอเเมียน
“ไม่ใ่สินะ อนนี้นายหมายถึ เ็สาวที่ื่อ..นับาว่าหา”
ไม่ทันสิ้นเสียพูอเธอ รเล็เรียวแหลมออีธาน็บีบลบนลำออเธออย่ารุนแร เล็บมริบอเาปัลในั้นผิวหนัอเธอ นอเหลวสีแาายเธอ ่อยๆไหลึมออมา
“อย่าใ้ปาสปรนั่น เอ่ยื่ออเธอออมาอี มีแน!!”
ความคิดเห็น