คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความใกล้ชิด
อนที่ 12 วามใล้ิ
อนที่ 12
“ันา เ็บมาไหม ันอโทษ ันไม่ไ้ั้ใ” ภาินในร่าอถั่วน้อย นั่้อมอแผลอันาอยู่บนเบาะหลัรถ ในะที่ปอพลำลัับรถ พาันาไปโรพยาบาล
แมวาวัวน้อย เลียเบาๆไปที่ราบเลือบนแนอันา
“ท่านประธาน อย่าเลียสิะ มันสปรนะ” ันารีบบอให้เาหยุทำแบบนั้นในทันที
“แล้ว้อทำยัไ” เสียอภาินยัสั่นเรือ เาเสียใมาๆที่เป็น้นเหุให้ันา้อเ็บัวนานี้
“ุันารับ ลว่า..เิอะไรึ้นันแน่รับ” ปอพลมอันาผ่านระมอหลัอรถ ่อนะเอ่ยถามเธอึ้นมา
“็ท่านประธานอุปอพลไะ เล่นพุ่ระโนเ้าไปะทำร้ายุธาวิน หนูเลยเ้าไปวาเอาไว้่ะ แผลนี้เลยมาอยู่ที่หนูแทน” ันาบอถึเรื่อราวที่เิึ้นให้ปอพลฟั มือ้าหนึ่อเธอยัลูบไปที่ลำัวอเ้าแมวาวอย่าแผ่วเบา
“แล้วุะเ้าไปวาไว้ทำไมล่ะรับุันา ไม่ั้นไม่้อเ็บัวแบบนี้” ปอพลพูพร้อมับถอนหายใออมา
“ุปอพล อนนี้ท่านประธานเป็นแ่แมวัวหนึ่เอนะะ ถ้าไปทำร้ายนอื่นเ้า เาะไม่ับไปปล่อยที่อื่นเหรอะ แล้วถ้าเาทำร้ายท่านประธานลับึ้นมาะทำยัไ หนูไม่ยอมให้เิเรื่อแบบนั้นหรอ่ะ หนูไม่ไ้ปป้อุธาวินนะะ แ่นที่หนูปป้อือ..ุภาิน่ะ” ันาพูพร้อมับ้อมอไปยัใบหน้าอเ้าแมวน้อย
ภาินที่ไ้ยินันาพูเ่นนั้น เารีบเินึ้นไปนั่บนัอันา และัวลในัอเธอ
“เป็นอะไรไปะท่านประธาน ห้ามรู้สึผิเ็าเลยนะรู้ไหม หนูรู้ว่าท่านประธานไม่ไ้ั้ใะทำร้ายหนู อย่าเศร้าแบบนี้สิะ” ันารีบใ้แนอเธอ ้าที่ไม่ไ้รับบาเ็บ โอบอเ้าแมวาวเอาไว้ทันที
ปอพลที่ำลัมอภาพเหล่านั้น ผ่านทาระมอหลัรถ เาเผลอยิ้มว้าออมา เมื่อเห็นวามใล้ิสนิทสนมอันาและเ้าแมวน้อย
‘ท่านประธาน รีบื่นึ้นมาเถอะรับ อ้อมอาุันา หาุที่อยู่ในร่าอมนุษย์เป็นผู้ไ้รับมัน ุะมีวามสุเหมือนอนเป็นเ้าถั่วน้อยไหมรับ ผมอให้เป็นเธอไ้ไหมนะ นที่ะมอบรอยยิ้มลับืนมาใหุ้’
ปอพลิึ้นมาในใ ะที่เามอเห็นสายาที่ันา้อมอไปยัเ้าแมวน้อยบนัอเธอ
“อโทษนะะ าิและสัว์เลี้ยเ้าไปไม่ไ้นะะ”
พยาบาลหน้าห้อุเินพูับปอพล พร้อมทั้้อมอไปยัเ้าแมวัวน้อยที่อยู่บนัอันา ในะที่เธอนั่อยู่บนรถเ็นอโรพยาบาล ึ่เ้าหน้าที่อโรพยาบาลเ็นเธอมาถึบริเวหน้าห้อุเิน
“ไม่เอาันา ันะเ้าไปูเธอ ันเป็นห่ว” เ้าแมวาวิ้นไปมา เมื่อปอพลมาอุ้มเาออาัอันา
“อยู่ับุปอพล ห้ามื้อนะะ หนูทำแผลไม่นานหรอ่ะ” ันาหันไปพูับท่านประธานอเธอ ที่ิ้นไปิ้นมาอยู่ในมืออปอพล ่อนที่เ้าหน้าที่อโรพยาบาละพาเธอเ้าไปในห้อุเิน
“ท่านประธานรับ อ้อนุันาเหมือนแมวริๆเลยนะรับ วันไหนวิาลับเ้าร่าแล้ว ะยัอ้อนเ่อยู่ไหมนะ” ปอพลพูพร้อมับหัวเราะเบาๆ ในลำอ
“ปอพล!!!”
“อุ๊ย!! นี่ท่านประธานำลัพูื่อผม้วยเสียเรี้ยวราอัวเออยู่แน่ๆเลยใ่ไหมรับ ูาหน้าแล้ว ่อให้ผมไม่ไ้ยินเสีย ็รับรู้ไ้ทันทีเลย” ปอพลพยายามลั้นเสียหัวเราะอนเอเอาไว้ เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใอเ้าแมวาว ที่นั่อยู่บนเ้าอี้ัวยาวอโรพยาบาล้าๆเา
“ุะ หมอิว่า สามรอยรลานี้ลึมานะะ ้อเย็บ่ะ ส่วนอีสอรอย้าๆ แผลไม่ไ้ลึมา รอให้แผลปิไ้เอ่ะ แ่ว่า..เย็บไปแล้ว เรื่อรอยแผลเป็นห้ามไม่ไ้หรอนะะ” หมอบอับันา เมื่อเาล้าทำวามสะอาแผลและรวูแผลอเธอแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอ่ะุหมอ ถึเป็นแผลเป็นหนู็ไม่เป็นไร อย่าน้อยร่อรอยนี้ ็เิาารปป้อนนหนึ่เอาไว้ ไม่ใ่วามทรำแย่ๆอะไรหรอ่ะ” ันาอบหมอ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าอเธอ
“โอเ่ะ ถ้าเป็นอย่านั้น หมอ็สบายใที่ะเย็บแผลให้นะะ ุ้อูแลแผลให้ี ไม่ให้อัเสบ อยทารีมบำรุหลัาัไหมออ หมอว่าอาะเหลือแ่รอยาๆนะะ ไม่น่าเลียหรอ่ะ” หมอพยายามพูเพื่อให้นไ้อเธอไม่้อัวลใ
“ุันาออมาแล้วรับท่านประธาน” ปอพลหันไปพูับเ้าแมวาวทันที เมื่อเห็นันาเินออมาาห้อุเินอโรพยาบาล เารีบอุ้มภาินึ้นมา แล้วเินไปหาันา
“ทำไม พันมานานั้นล่ะันา ูน่าลัวมาเลย นี่..หมอทำอะไรับเธอ” ภาินในร่าอถั่วน้อย ใที่เห็นผ้าพันแผลบนแนอันา
“หัวเราะอะไรรับุันา ท่านประธานพูอะไรแปลๆหรือเปล่า” ปอพลเอ่ยถามันา เมื่อเห็นว่าเธอหัวเราะออมา
“เหมือนว่า ท่านประธานแมวเหมียวอุปอพล ะใผ้าพันแผลอหนูนะะ” ันาพูพร้อมทั้ลูบหัวอเ้าแมวน้อยเบาๆ
“แล้วนี่เป็นยัไบ้ารับ หมอว่าไบ้า แผลรุนแรมาไหมรับ” ปอพลถามันา่อ้วยวามเป็นห่ว
“อืม...มีรอยที่้อเย็บสามรอย่ะุปอพล โนไปหลายเ็มเลย อย่าอื่น็ไม่มีอะไร่ะ หมอียา่าเื้อให้ แล้ว็้อมาีวัีนป้อันพิษสุนับ้าามำหน้วย่ะ ามธรรมาเพราะเป็นแผลที่เิาสัว์เลี้ยลู้วยนม” ันาอบปอพล
“ั้นวันนี้ผมไปสุ่ันาับท่านประธานลับบ้าน่อนีว่ารับ ุวรพัให้ีึ้น่อน่อยเ้ามาที่บริษัทนะรับุันา”
“แล้วเรื่อนร้ายที่ทำร้ายท่านประธานล่ะะุปอพล อีอย่ายัมีเรื่อทีู่่ๆุธาวิน็เ้ามาที่บริษัทอี มันะมีวามเี่ยว้อันไหมะ” ันาถามปอพลลับไป้วยสีหน้าัวล
“ันา เรื่อนั้นให้ปอพลเป็นนไปัารเถอะ เธอลับบ้านไปพัผ่อนให้แผลหายี่อน ่อยว่าัน” ภาินรีบบอเธอทันที
“ท่านประธานเห็น้วยับผมใ่ไหมรับุันา” ปอพลเอ่ยถามันา เพราะเาิว่าภาิน้อมีวามิเห็นรันับเาแน่นอน
“็ามนั้นแหละ่ะ” ันาอบลับปอพล้วยน้ำเสียเอื่อยๆ
“เรื่อุธาวิน เี๋ยวผมไปหาเาเอรับ ุันาไม่้อห่ว ผม้อรู้ให้ไ้ว่าวันนี้เาเ้ามาที่บริษัทเรา้วยุประส์อะไร แล้วะเี่ยว้ออะไรับเรื่ออุบัิเหุอท่านประธานหรือไม่” ปอพลพูับันา ะที่พวเาำลัเินไปที่ลานอรถอโรพยาบาล
“่ะุปอพล ไ้วามยัไ ุรีบบอหนูนะะ หนูะไ้รายานให้ท่านประธานทราบ”
“ุันาพัผ่อนให้หายีเถอะรับ ผมะแวะเ้าไปหาที่บ้านทุๆวันเอรับ” ปอพลพูย้ำับันา เพื่อให้เธอสบายใ
บ้านเรือนไม้อันา
“ท่านประธานะ ไม่้อเินามหนูไปทุที่ลอเวลาแบบนี้็ไ้นะะ หนูเป็นแผลที่แนอย่าเียว รอื่นยัปิีทุอย่า่ะ” ันาหันไปบอับเ้าแมวาว เพราะเาเอาแ่เินามเธอไปทุที่ในบ้าน อยู่ใล้ิับเธอลอเวลา ไม่ยอมให้เธอห่าสายาแม้แ่น้อย
“ันไม่โอเเลยันา ทำไม้อมาิอยู่ในร่าเ้าแมวนี้้วย ถ้าันเป็นมนุษย์ปิ ัน็สามารถูแลเธอไ้ แ่นี่...ทำอะไรไม่ไ้เลย” แมวาว้มหน้าล เมื่อสิ้นเสียอภาิน
“ท่านประธานะ้อฟื้นึ้นมาอย่าปลอภัยแน่นอน่ะ หนูเื่อแบบนั้น” ันาย่อัวลนั่้าๆเา พร้อมใ้มือลูบหัวเ้าแมวน้อยเบาๆ
“ันา!! เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียอภาินเ็มไป้วยวามใ เมื่อเาเห็นร่าที่โอนเอนไปมาอันา ในอนที่เธอลุึ้นยืน
“รู้สึ..มึนๆหัวนิหน่อย่ะท่านประธาน” ันาพูพร้อมับใ้มือ้าหนึ่อเธอ้ำไว้ับผนัไม้อบ้าน
“ทำยัไีันา โทรศัพท์อยู่ไหน โทรหาปอพลสิันา หรือไม่็ เพื่อนอเธอไ ื่ออะไรนะวีาใ่ไหม เาลับมาา่าัหวัหรือยั ้อมีนทีู่แลเธอไ้นะันา” เ้าแมวสีาววิ่ไปวิ่มาอยู่รหน้าอเธอ ้วยวามลุลี้ลุลน
“ท่านประธานะ ุภาิน ไม่้อโทรหาใรหรอ่ะ หนูไม่ไ้เป็นอะไรมา อาะเพราะลุึ้นเร็วไปหน่อย นี่็ใล้่ำแล้ว หนูึ้นไปนอนพัสัหน่อยะีึ้น” ันายัพูพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้าอเธอ
ันาเินึ้นั้นสออัวบ้าน้าๆ เหมือนเธอะมีไ้เล็น้อย เธอรู้สึเวียนศีรษะ และปวเมื่อยามลำัว ึ่อาารเหล่านี้ ็ถือว่าเป็นอาาร้าเียที่สามารถเิึ้นไ้ หลัาไ้รับารีวัีนป้อันโรพิษสุนับ้านั่นเอ
“หนูไม่ปิประูห้อนอนนะะ แ้มไว้แบบนี้ เผื่อหนูหลับไปแล้วท่านประธานะออไปนอห้อ” ันาพูเมื่อเินผ่านประูห้อนอนอเธอ ่อนที่เธอะเินรไปล้มัวนอนลบนเียนอน
“ถ้ามีอะไร เรียหนูไ้เลยนะะท่านประธาน” ันาสอัวเอเ้าไปใ้ผ้าห่ม แล้วหลับาล้าๆ
ภาินในร่าอถั่วน้อยระโึ้นไปบนเียนอนอเธอ เานั่เฝ้ามอเธออย่าใล้ิ
“ันา..เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนอนนานนานี้ ้าวปลา็ยัไม่ไ้ิน” ภาินเป็นห่วันามา เมื่อเวลาล่วเลยมานถึลาึอืนนั้น
“ัวยัร้อนอยู่เลย” เสียอภาินัึ้น เมื่อเ้าแมวาวพยายามใ้มูอมันแะลไปบนหน้าผาอันา
“อโทษนะันา เพราะันแท้ๆ เธอถึเป็นแบบนี้ แล้วันยั่วยอะไรเธอไม่ไ้อี อยู่ในร่าแมวนี่ ่วยเหลืออะไรเธอ็ไม่ไ้” ภาิน้อมอไปยัไปหน้าอเธอที่หลับาพริ้มอยู่ แ้มอเธอแระเรื่อเพราะพิษไ้
“ท่านประธาน..ุภาิน หนูหนาวัเลย” เสียันาเพ้อออมาเบาๆ
“หนาวเหรอันา ผ้า็ห่มอยู่ ทำยัไี หนาวมาไหม” เ้าแมวาวรีบมุัวเ้าไปในผ้าห่มอเธอ
ันาว้าัวอเ้าแมวน้อยมาโอบอเอาไว้ในทันที
“อุ่นีั...” เสียอเธอัึ้น ่อนเธอะผล็อยหลับไปอีรั้
‘ถ้าันอยู่ในร่ามนุษย์ปิ ันะโอบอเธอไว้เอันา’
ภาินในเวลานี้ลับทำไ้เพียแ่ิเท่านั้น เาเพิ่รู้สึเสียใริๆ็ในวันนี้ ที่ัวเา้อมาอยู่ในร่าอเ้าแมวน้อยเ่นนี้
เ้าวัน่อมา
“ลุ!! ไม่ใ่สิ..ุปอพล มาแ่เ้าเลยนะะ มารับันาับท่านประธานอุไปทำานเหรอะ” เสียอวีาัึ้น ที่หน้ารั้วบ้านเรือนไม้อันา เมื่อเธอำลัะเ้าไปในบ้าน แ่เห็นปอพลอรถ และเินลมาารถพอี
“สวัสีรับุวีา เพิ่ลับมาา่าัหวัเหรอรับ เห็นุันาบอว่าุไปทำาน่าัหวั” ปอพลเอ่ยถามหิสาวรหน้าอเา
“ลับมาั้แ่เมื่อืนแล้ว่ะ แ่ถึมาึแล้ว วันนี้บริษัทให้หยุพั่ะ เลยแวะเอาอฝามาให้ันา” วีายิ้มว้า พร้อมทั้ยถุอฝาพะรุพะรัในมือเธอึ้นมาให้ปอพลู
“มารับผม่วยถือ” ปอพลรีบเ้ามา่วยเธอถืออทันที
“อะไรนะะ!! แล้วนี่..ันาเ็บมาหรือเปล่าะ” วีาอุทานออมา้วยวามใ ะที่ำลัเินเ้าไปในบ้าน เมื่อปอพลเล่าเรื่อที่ันาไ้รับบาเ็บให้เธอฟั
“็เ็บอยู่นะรับุวีา หวัว่าะไม่มีรอยแผลเป็นให่ๆ บนแนสวยๆอเธอนะรับ” ปอพลพูพร้อมับถอนหายใยาวออมา
“นี่็เริ่มสายแล้วนะะ ันายัไม่เปิบ้านอีเหรอ หรือว่ายัไม่ื่นนอน” วีาแปลใ เพราะปิเพื่อนอเธอไม่ใ่นนอนื่นสาย เธอรีบวานหาุแบ้านในระเป๋าถืออเธอ
“ันา..ันา” เธอะโนเรียื่อเพื่อนอเธอ แ่ไม่มีารอบรับลับมา
“ท่านประธานรับ..ุันา..” ปอพล็เรียหาภาินเ่นัน
“น่าะยันอนอยู่เหรอะุปอพล แ่เ้าเหมียวท่านประธานอุ ็ไม่ไ้อยู่ั้นล่า้วยนะะ นี่พวเา...นอน้วยันเหรอะ” วีาพูและหันมามอหน้าับปอพล
“ึ้นไปู้าบนันเถอะ่ะ” วีาวนปอพลึ้นไปบนั้นสออัวบ้านทันที
“ประูห้อนอนไม่ไ้ปินี่ะ พวเราเ้าไปันเถอะ” วีาและปอพลเินเ้าไปในห้อนอนอันา
พวเาทั้สอน้อหยุนิ่ทันที เมื่อมอเห็นภาพรหน้า ันาและเ้าแมวาวำลันอนอันลมอยู่บนเียนอนอเธอ
“ุปอพละ ทำไมภาพพวเาไม่ไ้ให้วามรู้สึเหมือนสัว์เลี้ยับเ้าอทั่วๆไปเลยะ แ่เหมือน....”
“เหมือน...ู่รัใ่ไหมรับ” ปอพลพูออมาพร้อมรอยยิ้มว้าบนใบหน้าอเา
ความคิดเห็น