คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ลีโอ..ม้าแสนรัก
อนที่ 11 ลีโอ..ม้าแสนรั
อนที่ 11
“นับาว วันนี้..เี๋ยวพี่ายมารับ เาบอเธอไว้แล้วใ่ไหม” อีวาเอ่ยถามเพื่อนอเธอ ในั่วโมเรียนสุท้ายอวันนี้
“อื้ม..บอแล้ว” เ็สาวอบลับเพื่อนอเธอ พร้อมแสท่าทาเินอายเล็น้อย
“ีเหมือนัน ันยัไม่เยไปที่ฟาร์มม้าอพ่อเธอเลย ะไ้ถือโอาสไปเที่ยว้วย เห็นอีธานบอว่าฟาร์มบรรยาาศีมา” อีวาพูไปยิ้มไป
“เธออบแน่นอนอีวา เี๋ยวะพาไปี่ม้าเล่นนะ” เ็สาวทั้สอพูุยันอย่ามีวามสุ
“ว่าแ่..นับาว เธอว่า..พี่ายันเป็นยัไบ้า” อีวาเอ่ยถามเพื่อนสาวอเธอพร้อมทำท่ายิ้มน้อยยิ้มให่
“เป็นไ นี่ือยัไอีวา ถามแบบนี้ ะให้ันอบว่าอะไร” นับาวทำท่าสสัย ในำถามอเพื่อนเธอ
“็..อีธานเาีพอ เหมาะสมที่ะเป็นสามีในอนาอเธอหรือเปล่า ยัไล่ะ”
“อีวา!! พูอะไรอเธอ สาม สามีอะไร เี๋ยวเถอะอีวา” พูบนับาว็ีเบาๆ ลบนแนอเพื่อนเธอ
“โอ๊ย!! ะมารัแน้อสาวว่าที่สามีแบบนี้ ไม่ไ้นะะพี่สะใภ้ ฮ่าๆๆ” อีวาพูไปพลาหัวเราะไปพลา อย่ามีวามสุ
“อีวา!!” นับาวะโนเรียเพื่อนอเธอ ที่ิลุึ้นวิ่หนีเธอออาห้อเรียนไปเสีย่อนแล้ว เพราะเวลานั้นเป็นเวลาเลิเรียนในั่วโมสุท้ายอารเรียนพอี ่อนที่เธอะรีบลุึ้นเินามเพื่อนอเธอไป
“อีธาน!!” อีวาะโนเรียพี่ายอเธอ ึ่ำลัยืนรอเธอและนับาวอยู่หน้าอาารเรียน
“มายืนเท่ๆ เรียสาวเหรอะพี่าย” อีวาพูพร้อมับมอูพี่ายอเธอ ึ่อยู่ในุสูทสีำ ยืนเอามือออ พร้อมับพิไปที่รถันหรูอเา
“ไม่้อพูมาเลยอีวา นับาวล่ะ” อีธานเอ่ยถามน้อสาวอเาทันที
“โน่นไะ เินามมา้านหลัแล้ว ไม่้อสนใันแล้วสินะ ับน้อสาวัวเอเนี่ย” อีวาทำท่าประประันแล้พี่ายอเธอ ่อนะเินไปเปิประูรถ้านหน้า ึ่เป็นที่นั่้าๆนับ เพื่อให้พี่ายอเธอะไ้นั่บริเวเบาะ้านหลัับนับาวนั่นเอ
“มาถึนานหรือยัพอล” อีวาล่าวทัทายพอล ึ่นั่อยู่ที่เบาะฝั่นับรถ
“ไม่นานรับุอีวา..นายหิมาถึแล้ว ผมลไปเปิประูให้นายท่านับนายหิ่อนนะรับ” พอลรีบบอับอีวา เมื่อเห็นนับาวเินมาใล้ะถึรถ
“ไม่้อเลยพอล อย่าลไปนะ!! นายท่านเายืนรออยู่ ให้เาบริารนายหิ้วยัวเอเถอะ นายนี่นะพอล ไม่เ้าใหรือไ” อีวารีบพูยั้พอลเอาไว้ไ้ทันท่วที ่อนที่เาะเปิประูรถลไป
“สวัสี่ะุอีธาน” นับาวล่าวทัทายอีธาน
“มาแล้วเหรอนับาว ึ้นรถเถอะ”
อีธานเปิประูรถให้เธอ เาใ้มือป้อเอาไว้เหนือศีรษะอเธอ เพื่อป้อันไม่ให้ศีรษะอเธอไปนับอบประูรถ้านบน ะที่เธอำลั้มัวึ้นไปนั่บนรถ
“เห็นไหมพอล นายะัวาวามโรแมนิเล็ๆนี่หรือไ” อีวาระิบเบาๆับพอล้วยรอยยิ้ม เมื่อพวเาทั้สอเห็นภาพนั้นพร้อมๆัน
“ุอีธานะ ลีโอล่ะะ ลับไปที่ฟาร์มหรือยัะ” นับาวเอ่ยถามอีธานึ้นมา ะที่ำลัเินทา
“ลับแล้ว เมื่อบ่ายเราให้นพาลีโอลับไปแล้ว ไม่้อห่วหรอ เ้านั่นูปิมีวามสุี” อีธานอบเ็สาว้วยรอยยิ้ม
“ไม่ไ้ห่วอะไรหรอ่ะ แ่ะพาอีวาไปรู้ัลีโออหนูหน่อย”
“ลีโอือใร ัน้อรู้ัเหรอนับาว” อีวาหันมาเอ่ยถามเพื่อนอเธอ เมื่อเธอไม่รู้ว่าเพื่อนและพี่ายำลัพูถึใรอยู่
“ไม่ใ่ใรที่ไหนหรออีวา แ่..เป็นม้าัวโปรอันเอ ื่อว่าลีโอ น่ารัมา เธอ้ออบแน่ๆ” นับาวอธิบายให้อีวาฟั
“มีม้าัวโปรเสีย้วย ฟัูน่าสนุนะนับาว” อีวาส่ยิ้มให้เพื่อนอเธอ
“อื้ม..เอาเ้าริ ลีโอถือว่าเป็นพี่ายฝาแฝอันเลยนะอีวา”
“พูแบบนี้..หมายวามว่ายัไเหรอนับาว” อีวาเอ่ยถามนับาว้วยวามสสัย เมื่อไ้ยินำพูอเธอ
“พ่อเยเล่าให้ฟัว่า..อนนั้น..วันที่ลีโอเิ แม่อัน็ท้อแ่ใล้ลออยู่เหมือนัน วันนั้นพ่อับแม่ื่นเ้นมา ่าพาันไปเฝ้าูแม่ม้าที่ำลัะออลู พอลีโอออมาาท้อแม่อมันไ้ไม่นาน ู่ๆแม่ัน็ปวท้อึ้นมา ลายเป็นว่าลีโอับันเิวันเียวันะั้น” นับาวเล่าเรื่อราวให้เพื่อนอเธอและอีธานฟั อย่ามีวามสุ
“ฟัูพิเศษมาเลยนะนับาว หนูรัเ้าลีโอมาเลยสินะ” อีธานพูออมาเมื่อเาฟัเรื่อราวที่นับาวเล่าบ
“ใ่่ะุอีธาน ลีโอับหนูเิบโมาพร้อมๆัน มีรั้หนึ่นะะ มีลู้าะื้อลีโอไป อนนั้นหนูเริ่มำวามไ้บ้าแล้ว พ่อบอว่าหนูร้อไห้นป่วยไปเลย่ะ าวันนั้นมา..พ่อ็ไม่ิะายลีโออีเลย ถึหนูะ้อไปอยู่ที่อื่นับแม่ แ่หนู็ลับมาเยี่ยมพ่อับลีโอลอ”
“ลีโอ..ไม่ใ่แ่สัว์เลี้ยนะะ แ่ว่าเาเป็น..ส่วนหนึ่ในรอบรัวอหนู” แววาอเ็สาวเ็มไป้วยประายแห่วามสุ เมื่อเธอเอ่ยถึม้าแสนรัอเธอ
อีธานมอเ็สาวรหน้าอเา้วยแววาแห่วามสุเ่นัน
‘นับาว...เราะไม่ให้ผู้ใหรืออะไรมาทำลายแววาสใสนี้อหนูเ็า ะไม่ให้ใรหน้าไหนมาทำร้ายหนูไ้อี’
ายหนุ่มิอยู่ในใ ะที่สายาอเายัับ้อไปที่ใบหน้าอเ็สาว
ฟาร์มม้าอธนา
“สวัสีรับุธนา” อีธานล่าวทัทายธนาเมื่อมาถึฟาร์ม
“นับาว..ทำไมลูถึมาับุอีธานไ้ล่ะ วันนี้รถโรเรียนไปไหน” ธนาเอ่ยปาถามลูสาวอเา
“ผมอาสามาส่นับาวเอรับ ุธนาไม่ว่าอะไรใ่หรือไม่” อีธานอบำถามธนาแทนลูสาวอเา
“ผมะไปว่าอะไรุไ้..” ธนาเอ็ไม่รู้ว่าวระอบำถามอเาเ่นไร
“พ่อะ นี่อีวา่ะ น้อสาวอุอีธาน เพื่อนสนิทหนูเอ เธออยามาเที่ยวมฟาร์มอเรา่ะ วันนี้พวเราเลยมา้วยันับุอีธาน่ะ” นับาวรีบแนะนำเพื่อนอเธอให้พ่อรู้ั
“ุนิาล่ะรับ” อีธานเอ่ยถามถึแม่อนับาว เมื่อไม่เห็นเธอออมาหานับาว้วยันับธนา
“แม่ลับไปั้แ่เ้าแล้ว่ะุอีธาน เห็นว่า..มีเรื่อาน้อัารเยอะแยะเลย่ะ อีนานเลย..ว่าแม่ะมาหาหนูอี” นับาวบอับอีธาน
“พ่อะ หนูพาอีวา ไปี่ม้าเล่นหน่อยนะะ” นับาวพูออนุาพ่ออเธอ
“เอาสิลู ามสบายเลยนะหนูอีวา” ธนาพูับอีวา้วยท่าทาอบอุ่น
“ุอีธาน ไป้วยันไหมะ หรือะอยูุ่ยับพ่อ” นับาวหันมาเอ่ยถามอีธาน
“หนูไปับอีวาเถอะนับาว เราว่า..เราอยูุ่ยับุธนาีว่า” อีธานอบลับนับาวพร้อมรอยยิ้ม
“ั้น..เราไปันเถอะอีวา เี๋ยวไปเปลี่ยนุี่ม้าที่ห้อัน่อน” นับาวพูับอีวา ่อนะูเธอวิ่เ้าไปในบ้าน้วยท่าทาื่นเ้นแสนนามประสาเธอ
อีธานและธนา ่า็มอามเ็สาวทั้สอ ที่ำลัวิ่าไป ้วยสายาที่มีวามสุ
“เินั่่อนสิรับุอีธาน” ธนาเิอีธานนั่ ในบริเวโนร้านอาหารอเา
“เหมือนว่า..ุับนับาวะูใล้ิันมาึ้นนะรับ” ธนาเอ่ยปาพูึ้นมาับอีธาน่อน
“ผมแ่เอาัวเอเ้าไปอยู่ใล้เธอให้มาึ้นรับ ุไม่้อเป็นห่วนะรับุธนา ผมไม่ทำอะไรไม่ี หรือเป็นารทำร้ายเธอหรอรับ ผมแ่อยาอยูแลเธอ็แ่นั้น”
“แล้ว..ลูสาวผมรู้หรือเปล่า วามิอุ วามรู้สึอุที่มี่อเธอ” ธนายัถามำถามายรหน้าอเา
“รับ..ผมบอให้นับาวรู้แล้ว” อีธานอบำถามอธนาอย่ารวเร็ว
‘บอแล้วั้นเหรอ..ทั้ที่ผู้ายบอวามรู้สึไปแล้ว แ่ลูเรา็ยัมีท่าทีเป็นปิับเานานั้นเหรอ’
‘นี่..นับาวยัไม่เ้าใวามรั หรือว่า..ลูเอ็อบพอเา้วย เป็นแบบไหนันแน่นะ’
ธนาทำท่าทารุ่นิ เมื่อเาไ้ยินำอบออีธาน
“ุธนารับ ุธนา!!” อีธานเรียื่ออธนาเมื่อเห็นว่า อยู่ๆเา็เียบไป
“อ๋อ..รับๆ” ธนาอบรับำเรียออีธาน
“มีอะไรหรือเปล่ารับ เห็นุนิ่ไป” อีธานเอ่ยถามเา้วยวามสสัย
“ไม่มีอะไรหรอุอีธาน ผมแ่ำลัิ..ว่าลูสาวผม เธอมอุในานะผู้ายนนึ หรือเธอยัไม่เ้าใในเรื่อวามรู้สึระหว่าายหิันแน่” ธนาพูพร้อมับถอนหายใออมาเบาๆ
“นับาวโแล้วนะรับุธนา อายุ 18 ็ไม่ใ่เ็สาววัยแรรุ่นแล้ว ผมมอว่า..เธอเ้าในะรับ” อีธานพูพร้อมับเผยรอยยิ้มอเาออมาเล็น้อย
“นเป็นพ่อแม่ทุน..ไม่ว่าลูะโแ่ไหน ็ยัมอว่าลูเป็นเพียเ็ัวน้อยๆลอไปแหละรับ วันหนึ่้าหน้าถ้าุมีลูเป็นอัวเอ ุเ้าใ”
“ุธนาวาใเถอะรับ ผมะอยูแลลูสาวอุอยู่เสมอ ให้เธอไ้เป็นสาวน้อยแสนสใสอุลอไป” อีธานยัพูับธนา้วยท่าทาหนัแน่น เสมือนรั้ที่เาเยสารภาพับธนาเรื่อวามรู้สึอเาที่มี่อนับาว
“ุธนารับ พอะทราบไหมรับ ว่านับาวอยาเรียน่อมหาวิทยาลัยทา้านไหน” อีธานเอ่ยถามธนาึ้นมา
“อืม..เหมือนเธออยาะเป็น..สัวแพทย์นะรับ หลัๆ็เพราะเ้าลีโอ ม้าที่เธอรัมาัวนั้นนั่นแหละ อนยัเป็นเ็ นับาวเยถามผมว่าถ้าลีโอป่วยึ้นมา ะ้อทำยัไ อนนั้นผมอบเธอไปว่า ็ให้สัวแพทย์มารัษา านั้นมาเธอ็พูย้ำๆมาลอ ว่าถ้าเ่นนั้นเธอ็ะเป็นสัวแพทย์ที่อยูแลลีโอ้วยัวเอ แล้วมัน็ลายเป็นอาีพในฝันอเธอไปโยปริยาย” ธนาพูอธิบายให้อีธานฟั
“ว่าแ่..ุถามผมเรื่อนี้ทำไมเหรอรับุอีธาน”
“ือ..ผมำลััารเรื่อมหาวิทยาลัยให้นับาวรับ ผมให้โลล่าำเนินารเรื่อนี้อยู่ ทุอย่าะเรียบร้อย่อนที่นับาวะเรียนบแน่นอนรับ” อีธานอบำถามอธนา
“ุอีธาน..ุแน่ใใ่ไหมรับ ว่าุมอลูสาวผมในมุมมออนรั ไม่ใ่ว่า..ะมาเป็นพ่ออเธอแทนผม” ธนาอที่ะหัวเราะออมาไม่ไ้ เมื่อไ้ยินเรื่อที่อีธานพูออมา
“ทำไมุพูแบบนั้นล่ะรับุธนา” อีธานเลิิ้วสอ้าอเาึ้นสู เาแสสีหน้าสสัยในวามิอธนา
“็ุิเรื่ออนาอลูผม มาว่าผมที่เป็นพ่อเสียอีไรับ ผมเลยสับสนไว่าุอบพอลูสาวผมในานะผู้ายนนึ หรือะมาเป็นพ่อบุธรรมอเธอันแน่” ธนายัหัวเราะเบาๆ เาเอ็ิไม่ถึเหมือนัน ว่าในโลนี้ะยัมีผู้ายแบบอีธานหลเหลืออยู่
เ้าวันถัมา
“พี่ะ อีธาน อีธาน!!” อีวาะโนเสียัเรียพี่ายอเธอ
“เสียัโวยวายอะไรแ่เ้าอีวา” อีธานึ่ำลัเินลมาาบันไอฤหาสน์ เอ่ยถามน้อสาวอเา ที่ส่เสียัอยู่ในบริเวห้อโถั้นล่า
“ไป่ะพี่ รีบไปที่ฟาร์มม้าเร็วเ้า” อีวายัพูาลนลานฟัไม่ไ้ศัพท์
“เิอะไรึ้นอีวา พู้าๆ พูให้รู้เรื่อ” อีธานเินเ้ามาใล้น้อสาวอเา ที่มีท่าทีลุลี้ลุลนผิปิ
“นับาวสิะ เิเรื่อที่ฟาร์ม่ะ”
“เิอะไรอีวา พูให้ีๆเี๋ยวนี้!!” อีธานใมา เมื่อไ้ยินน้อสาวอเาพูออมาเ่นนั้น
“ือ..นับาวโทรมา่ะ ว่าวันนี้ให้ลาเรียนแทนเธอ เธอไปโรเรียนไม่ไ้แล้ว เธอบอว่าเิเรื่อับลีโอ่ะ แล้วเธอ็ร้อไห้หนัมา” อีวารีบอธิบายให้อีธานฟั
“ลีโอเป็นอะไร เิอะไรึ้น” อีธานยัเอ่ยถามเธอ่อ
“น้อ็ไม่รู้ไะ นับาวเอาแ่ร้อไห้ น้อเลยรีบมาามพี่ไป้วยันนี่ไ”
“พอล!! รีบเอารถออ” อีธานะโนเสียั นเสียอเา้อัวาลไปทั่วทั้ฤหาสน์
ฟาร์มม้าอธนา
“นับาว..นับาว!!” อีธานรีบวิ่ไปหานับาวบริเวอม้าอลีโอ นานในฟาร์มทุนอธนา ่ามายืนมุูสถานาร์อยู่ที่นี่้วยันทั้หม
อีธานมอเห็นเ็สาวที่นั่อยู่บนพื้นห้า ร้อไห้นร่าายหมเรี่ยวแรอยู่ภายในอ้อมอพ่ออเธอ เารีบวิ่เ้าไปหาเ็สาวอย่ารวเร็ว
“นับาว..นับาว” ายหนุ่มเรียื่ออเ็สาวอย่าแผ่วเบา เาุมมือทั้สอ้าอเธอเอาไว้
“ุอีธาน..ฮือๆๆๆ ุอีธาน..่วยลีโอ้วย ฮือๆๆๆ”
เ็สาวผละัวเอออาอ้อมออพ่อ ้วยเรี่ยวแรเพียเล็น้อยอเธอที่ยัเหลืออยู่ เธอโผร่าบาๆอเธอ เ้ามาในอ้อมอออีธาน พร้อมับร้อไห้ออมาอย่าหนั
อีธาน ่อยๆใ้มืออเาลูบศีรษะอเธอเบาๆ เพื่อปลอบประโลมวามเ็บปวอเธอ เธออเาแน่นมายิ่ึ้น อีธานรับรู้ถึวามเ็บปวในหัวใอเธอ ธนาและนานทุน่าพาันร้อไห้ามๆัน เมื่อเห็นวามทุ์ใแสนสาหัสอนับาว
“นับาว..เราอยู่รนี้แล้ว เราอยู่ที่นี่แล้วนับาว” อีธานระิบเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ
“อหนูแน่นๆว่านี้หน่อย อแน่นอีไ้ไหม” เ็สาวพูออมา ทั้ที่เธอยัร้อไห้สะอึสะอื้น
อีธานรีบลมืออเาที่ำลัลูบศีรษะเธอลมา เาอเธอเอาไว้แน่น้วยสอแนอเา
อีธานเหลือบสายาไปมอร่าที่ไร้วิาอ ลีโอ ึ่นอนอยู่้าๆนับาว แ่ทว่าม้าหนุ่มที่ร่าายเยแ็แรำยำ เพียั่ว้ามืนร่าไร้วิานั้นอมัน ลับเหลือเพียหนัหุ้มระู ูบผอมนไม่เหลือเ้าโรเิมแม้แ่น้อย
“พี่ะ..แบบนี้มัน..หรือว่า..” อีวาที่ยืนอยู่้าๆอีธานและนับาวเอ่ยปาพูับพี่ายอเธอ้วยน้ำเสียแผ่วเบา
ความคิดเห็น