คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 3 (II)
ศานนท์ูบไล้ลมานถึหน้าท้ออเธอ หยุหยอเย้าับหลุมลึ ะที่มือให่อเาลูบไล้ไปทั่วผิวเนียนละเอียทั่วทุอมุมเพื่อปลุเร้าอารม์วาบหวามรัวน วนให้ิใระเิระเิ ทั้ปาเี่ยวาและมือ่ำอ่าทำานสอล้อันอย่าไม่มีาบพร่อ เ้าพ่อารเินหนุ่มเลื่อนัวึ้นอีรั้ฝัใบหน้าหล่อมฝัลรร่อออวบอิ่ม มือหนาเล้าลึสะโพผายหนั่นแน่น พร้อมับลูบไล้าหนัเป็นแผ่วเบาามัหวะอารม์ ทำให้นใ้ร่าให่โบิัวไปมา้วยวามเสียว่านที่แล่นลิ่วลสู่ท้อน้อย ราวับมีผีเสื้อฝูให่บินวน สร้าวามเสียวระสันนหูาอื้ออึ
แ่เอวิรา็ไม่ยอมถูเาทรมานอยู่ฝ่ายเียว เธอรวบรวมเรี่ยวแรที่ยัพอมีเหลือเล็น้อยผลัร่าให่ที่ร่อมบนเหนือายเปล่าอเธอพลิลมาอยู่้านล่า ่อนะเป็นฝ่ายทาบทับายแร่เอาไว้้วยร่าเปลือยร้อนระอุทั่วทุอศาอัวเธอเอ หิสาว้มลสบาส่แววปรารถนาร้อนแรอย่าแ่มั ่อนะหน้าเนียนลมาอย่ารวเร็ว หวัที่ะประทับริมฝีปาอ่อนนุ่มอเธอับเรียวปาหยัลึอเา และแลุมพิันอย่าเร่าร้อน ทว่า...ศานนท์ลับเบี่ยหน้าหลบ มูโ่รั้นและปาเรียวบาอเ้าหล่อนึฝัลบนออหนา เอวิราวาลวลายสาวร้อนรั้วยารูบระเรื่อยาหูมานถึแผอล่ำสัน สัมผัสเา้วยท่าทาหิวระหายแสนะยั่วยวน ่อนะรอบรอยออสีเ้ม้วยปาร้อนื้น เรียเสียราเยี่ยบุรุษเพศาลำอแร่ให้เล็ลอผ่านริมฝีปาหยั
“เป็นไะที่รั ทรมานีไหม”
เธอถามเสียพร่าวาหยาเยิ้ม้วยแรเสน่หา
“เอ... วิรา...”
ายหนุ่มัฟันรอ ร่าเล็้านบนมอเา้วยสายาอนทีุ่มัยนะเหนือบุรุษเพศ มือเรียวบายัลูบไล้ไปทั่วร่าายที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อหนั่นแน่นอย่าเป็นัหวะะโลนอย่านรู้าน ประหนึ่ว่าผ่านสัเวียนรบบนเียมานนับรั้ไม่ถ้วน แ่มีหรือนอย่าศานนท์ ฟรานเสโ ศัิเเา ะยอมอยู่ภายใ้อำนาพิศวาสอนที่เาเห็นเป็นเพียเรื่อระบายวามใร่ ายหนุ่มับราบาพลิให้อยู่ใ้ร่าอเาอีรั้ แล้วัารรอบรอเธออย่าเร่าร้อนรุนแร เพียเพื่อสั่สอนให้เอวิราไ้รู้ว่า ผู้หิอย่าเธอไม่มีทาที่ะุมัยนะเหนือเาไม่ว่าะบนเีย หรือที่แห่ใในโลนี้
ายหนุ่มและหิสาวผลัันรุผลัันรับอย่าเร่าร้อน ไม่มีใรยอมใร แ่สุท้ายเอวิรา็้อยอมสยบแทบเท้าอเา้วยั้นเิที่เหนือว่าหลายุม ายแร่โถมเ้าใส่ร่าบาไม่มียั้ ร่าอรรอ้อนแอ้น็รับและอบลับอย่าเร่ร้อน เ็มแร ไฟราะำลัแผเผาุึให้เธอลในหลุมแห่เสน่หาที่เาุล่อเอาไว้
“นนท์....า”
เอวิราเร่เาเสียระเส่า ายหนุ่มัฟันรอ ่อนะถาโถมร่าให่้วยเรี่ยวแรพละำลัที่มีเ้าใส่นที่อยู่ใ้ร่าอย่าไม่หยุหย่อน เพียไม่ี่วินาที่อมา เสียรีร้ออเอวิรา็ัลั่นห้อ ศานนท์ึโถมแรใส่น้านล่าเป็นรั้สุท้าย ่อนะฟุบหน้าลับออวบอู่านปัุบันพร้อมส่เสียำรามประสานเสียราอเอวิรา เมื่อเพลรัำเนินมาถึท่อนสุท้ายใน่ำืนนี้
ายหนุ่มพลิัวลนอน้าๆ ไม่มีารุมพิอบุ ไม่มีอ้อมอหลัาพาันไปแะฝั่ฝันนสำเร็ ั่วอึใเียวเา็ลุึ้นนั่เรียมะแ่ัว เอวิราผวาาม เธออเาา้านหลับเบียออวบับแผ่นหลัว้าอย่าเิวน มือบาลูบไล้ไปทั่วอแร่อายหนุ่มอย่ายั่วยวนแล้วไล้่ำลมานถึหน้าท้อเป็นลอนล้ามเนื้อ และทำท่าว่าะ่ำลไปเรื่อยๆ เธอยั้อารเา
“ปล่อยผมวิรา ผมะลับ”
ายหนุ่มเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียราบเรียบเย็นา
“้าับวิราสัืนนะะ นนท์ไม่เยนอนอวิราให้วิราหายิถึเลยนะะ”
หิสาวัพ้อเารายๆ
“ุ็รู้ีเท่าๆผมนะวิรา ระหว่าเราไม่เยมีวามรู้สึทาใเ้ามาเี่ยว้อ เรื่ออเรามันแ่วามพอใอันและันเริ่มบนเีย และบลบนเียเท่านั้น”
“ูบวิราสัรั้ไ้ไหมะนนท์ นะะวิราอยาใหุู้บวิรา”
เอวิราร้ออเสียแผ่ว
“ุไม่มี่าพอที่ะไ้รับูบาผม”
ศานนท์อบอย่าไร้เยื่อใย น้ำเสียเรียบสนิท ่อนะปลแนเรียวที่รัรอบเอวสอบอเาออ แล้วลุาเีย ายหนุ่มเินเ้าห้อน้ำเพื่อแ่ัวโยไม่หันลับมามอร่าบาเปล่าเปลือยที่แสนะยั่วยวนอีเลย
ความคิดเห็น