คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Drawing
วันนี้ก็เหมือนกับทุกๆวันเพิ่มเติมคือการบ้านที่ไม่ว่าจะทำหมดเรียบร้อยเท่าไหร่ก็มักจะได้เพิ่มมาเสมอ เห็นแล้วท้อเลยอ่อแถมมีงานพิเศษด้วยนั้นคือการวาดภาพเสมือนอะไรก็ได้มาหนึ่งอย่างซึ่งฉันคิดไว้แล้วว่าจะวาดภาพเรือนร่างของบุรุษเพศ ใช่ฟังดูเหมือนง่ายแต่การที่ฉันไม่ได้จับดินสอมาทางสายศิลป์มานานทำให้ผลลัพธ์ที่ได้ออกมาไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ ประจวบกับการที่ฉันไม่มีอารมณ์ใจการวาดด้วยล่ะมั้งเลยต้องมานั่งให้หัวโล่งๆเข้าไว้ โดยที่มีเจ้าสุนัขเรือนขนสีดำที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีอยู่ข้างกาย
"นี่ เจ้าหมา"มันหันมามองร่างบางอย่างสงสัย สายตาที่มองมาถ้าเป็นมนุษย์คงจะถามว่า 'มีอะไรหรอ?'
"ทำยังไงให้มีอารมณ์" เมื่อร่างบางพูดออกมา เจ้าสุนัขแสนรู้แสดงอาการที่ร่างบางแล้วมองด้วยสายตาว่างเปล่า เพราะท่าทางที่มันแสดงออกมาเหมือนสาวน้อยเขินอายที่อยู่ในวัยเเรกแย้ม มันเสตาไปมองทางอื่นพลางใช้ขาหน้าตีที่หน้าขาของร่างบางเบาๆ ยิ่งเหมือนสาวน้อยที่เขินอายแล้วตีคนรักอย่างเขินอายอะไรเทือกนั้น
'นี่มันคิดว่าเป็นสาวน้อยตัวเล็กๆรึไง?'
"ฉันหมายถึงอารมณ์ในการวาดภาพต่างหาก" สิ่งมีชีวิตเรือนขนสีดำหยุดชะงักกึกก่อนจะมองมาที่เธออย่างกับสตั้นไปแล้ว
"ช่างมันเถอะ ได้เวลาที่ฉันต้องไปแล้วไว้เจอกันใหม่นะ" เมื่อร่างบางพูดจบก็สังเกตเห็นว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ตนมักจะอยู่เล่นด้วยบ่อยๆดูหงอยลงทันตา ร่างบางลูบเรือนขนนุ่มผสมความสากดล็กน้อยก่อนจะหอมไปที่ดวงตาของเจ้าตูบอย่างเอ็นดู แล้วเดินออกจากบริเวณนี้ทันที ร่างของสุนัขค่อยๆกลายร่างเป็นบุรุษวัยกลางคนที่หน้าตาหล่อเหลาชวนให้สาวน้อยใหญ่หลงใหล ที่ตอนนี้มือกุมใบหน้าอย่างเสียอาการ
ตึกตัก ตึกตัก
"อ่า ยัยหนูนี่อันตรายจริงๆ"
ณ ห้องสมุด
ร่างบางย่างกายเข้ามาในห้องสมุดใหญ่ที่มีหนังสือหลากหลายประเภทให้เลือกอ่าน ร่างบางกวาดสายตาสักพักก่อนจะตรงไปยังโซนที่ตนเองค้นหา นิ้วเรียวไล่ไปตามสันหนังสืออย่างรวดเร็วก่อนจะหยุดอยู่หนังสือเล่มหนึ่งประจวบเหมาะกับสัมผัสอุ่นบริเวณหลังมือเมื่อมองตามสัมผัสบริเวณมือนั้นก็พบกับ
"สวัสดีคุณพาร์กินสัน" ศาสตราจารย์ริดเดิ้ลเจ้าเก่าเจ้าเดิม ร่างบางมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าปลาตายก่อนจะหยิบหนังสือออกจากชั้นทันทีแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะชายหนุ่มข้างๆนั้นใช้มือยื่อแย่งกับเธออยู่นั้นเอง
"กรุณาปล่อยด้วยค่ะ ศาตราจารย์ริดเดิ้ล" ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไป แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนช่างสังเกตทำให้เห็นว่าอีกฝ่ายยกอยู่
'นี่มันDaddyชัดๆ Daddyที่ไม่ได้เเปลว่าพ่อน่ะ'
"ทำไมผมต้องปล่อยล่ะคุณพาร์กินสันในเมื่อผมหยิบได้ก่อน" กล้าพูดเนอะพ่อคุณ
"ศาตราจารย์คงจะความจำเสื่อมนะคะ หนูเป็นคนหยิบก่อนต่างหาก" สำหรับท่านที่ผ่านไปผ่านมาเห็นทั้งสองคนนี้ก็รีบสาวเท้าหนีทันที ก็เล่นปล่อยบรรยากาศชวนอึดอัดใส่กันแบบนั้น ไหนจะสายตาที่จ้องกันอีกเหมือนจะเห็นสายฟ้าเล็กๆแหะ
"แล้วคุณจะเอาไปทำอะไรล่ะคุณพาร์กินสัน"
"หนังสือก็มีไว้อ่านถูกไหมคะ?"
"หืม ไม่คิดว่าคุณจะสนใจหนังสือเกี่ยวกับสรีรวิทยาน่าแปลก"
"ก็จะเอาไปเป็นแบบในการทำงานไงคะ" ร่างบางตอบก่อนจะฉวยโอกาสกระชากหนังสือออกจากอีกฝ่ายได้ในที่สุดก่อนจะสาวเท้าหนีชายหนุ่มพลางมองหาโต๊ะมุมดีๆที่ไม่ค่อยมีผู้คน
เมื่อพบสิ่งที่ต้องการแล้วก็วางสำภาระเครื่องเขียนหนังสือก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมากาง และเริ่มลงมาสานต่องานที่ยังไม่ได้เริ่ม
ครืด
เสียงลากเก้าอี้ดังด้านขวามือเธอไม่ได้หันไปมองเพียงแค่เสตามองผู้มาใหม่ว่าเป็นใคร ก่อนจะได้คำตอบว่าเป็นศาตราจารย์หนุ่มคนเดิม พ่อริดเดิ้ลทรงแด๊ดดี้นี่เอง
"งานที่ว่าคือวาดภาพ?"
"ก็เห็นนิ" ร่างบางตอบอีกฝ่ายที่น้ำเสียงดูฉายแววกวนประสาทอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะลบภาพที่ร่างไว้เพราะมันยังไม่สมบูรณ์แบบ ชายหนุ่มเท้าคางมองเด็กสาวด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่หากใครได้รู้จักจริงๆจะรู้ว่าในตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกมีความสุขเล็กๆ ที่ได้มองร่างบางจดจ่อกับบางอย่างมันดูมีเสน่ห์แปลกๆ ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองที่กระดาษของร่างบางที่วาดแล้วก็ลบแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเขาสงสัยว่าลบทำไมนักหนาในเมื่อมันออกมาสวยแล้ว
"ลบเยอะแบบนี้กระดาษเสียพอดี" ร่างบางตวัดสายตามองชายหนุ่ม ที่สื่อประมาณว่า 'อย่ายุ่งดิ' ชายหนุ่มเคาะไปที่ศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ
"คุณ!!! " ชายหนุ่มยกนิ้วจรดริมฝีปากตนเองเป็นการบอกว่าให้เงียบ ร่างบางที่เห็นแบบนั้นก็ยอมเงียบอย่างขัดใจเพราะว่าอยู่ในห้องสมุดถึงยอมหรอกนะ ก่อนจะกลับไปสนใจงานต่อ
"ก็สวยไม่ใช่หรอ ลบทำไม"
"มันยังได้สมบูรณ์แบบ" เธอตอบอีกฝ่ายก่อนจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง บรรยากาศยังคงเงียบเช่นเคย
"ถ้าได้สัมผัสของจริงคงจะสามารถ ถ่ายทอดภาพได้แบบมากกว่านี้" ร่างบางพึมพัมกับตัวเองเบาๆ แต่คำพูดทั้งหมดนั้นชายหนุ่มได้ยินหมดทุกอย่างก่อนจะค่อยๆยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ขึ้น แล้วค่อยๆปลดเนคไทสีกรมท่าออกก่อนจะนำไปปิดตาของร่างบางข้างตน
"!!!!!"
"นิ่งๆสิ" เสียงนุ่มทุ่มเอ่ยขึ้น ร่างบางพยายามเเกะเนคไทออกเพื่อจะได้กลับมามองเห็นอีกครั้ง แต่มือทั้งสองข้างก็ถูกจับกุมไว้
"นี่คุณจะทำอะไร!" ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่มแต่อีกฝ่ายกลับดึงมีของเธอไปสัมผัสกับบางสิ่งที่อบอุ่นและแข็ง เธอชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะมีแรงดึงให้มือค่อยลูบไล้ไปตามร่างกายของอีกฝ่าย ร่างบางที่มีเนคไทปิดส่วนของดวงตาอยู่ พวงแก้มมีสีแดงระเรื่อปรากฏให้เห็น ชายหนุ่มที่เห็นแบบนั้นรู้สึกชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาก่อนจะลากมือบางให้ไปสัมผัสกับอกแกร่งของตน ก่อนจะปลดปล่อยพันธนาการที่จับกุมมือบางออก
"จับต่อสิ" เขามองอีกฝ่ายด้วยความสนุกที่ตอนนี้มือนุ่มชะงักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มสัมผัสไปที่ร่างกายของเขาเริ่มจากหน้าแผ่นอก มือบางลูบไล้จนเชียดยกอกชมพูของอีกฝ่ายจนเขาสะดุ้ง ร่างบางที่รู้สึกได้ว่าเขานั้นมีปฏิกิริยาอย่างไรก็แกล้งทำเป็นโดนจุดนั้นตลอดและผลที่ได้คือ ในตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างค่อยๆก่อตัวขึ้นอยู่ภายใน ลมหายใจสูดเข้าออกด้วยความรุนแรงเขารู้สึกอุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้น หากร่างบางไม่มีเนคไทมาปิดดวงตาไว้คงได้เห็นศาตราจารย์หนุ่มเย็นชาทรงแด๊ดดี้กำลังหน้าแดง ตามกรอบหน้าเริ่มมีเม็ดเหงื่อสีใสผุดขึ้น มือบางเริ่มชินกับร่างบางอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือลงต่ำลงเรื่อยๆจนเจ้าของเรือนร่างรู้สึกวูบวาบต้องท้องน้อย เขากลั้นเสียงเอาไว้แทบไม่อยู่ ร่างบางลูบไล้เรือนร่างของชายหนุ่มจนพอใจก่อนจะค่อยๆเปิดเนคๆทที่ปิดตาออก ทำให้เห็นภาพตรงหน้าชายที่ขึ้นชื่อว่าศาตราจารย์ที่แสนเย็นชาจนน้ำแข็งยังอาย กำลังนั่งหอบบริเวณกรอบหน้ามีเหงื่อเพิ่มความเซ็กซี่แถมหน้าแดงจะคล้ายมะเขือเทศสดใหม่ ไหนจะเสื้อเชิ้ตที่ไม่มีกระดุมติดไว้สักเม็ดจนทำให้เห็นกล้าหน้าท้องที่สมบูรณ์แบบราวกับพระเจ้าปั้นไว้ ร่างบางมองภาพตรงหน้าก่อนจะตั้งสติได้แล้วรีบจัดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายให้เรียบร้อย
"ท ทำอะไรของคุณ คุณพาร์กินสัน" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นพลางจ้องมองกับร่างบางตรงหน้า เธอแบบกลืนน้ำลายลงคออย่างเงียบๆ
'แม่งเอ้ย ทำไมโครตน่ากินแบบนี้เลยวะ'
"ก็จัดเสื้อผ้าให้คุณไง ก็มันดู....." ร่างบางพยายามตั้งสติไม่ให้จับกดคนตรงหน้า เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเหลือแค่เนคไท เธอกำลังจะผูกมันแต่ถูกอีกฝ่ายจับมือไว้
"เก็บมันไว้เถอะ" คราวก่อนก็เสื้อ คราวนี้ก็เนคไท อะไรของเขาเนี่ย
"แต่ว่-" ยังพูดไม่ทันจบชายหนุ่งก็สาวเท้าหายไปกับชั้นหนังสือทันที
"...........ต้องรู้สึกไงเนี่ย"
ในต้องนี้ร่างบางได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในหอพักกระดาษแผ่นใหม่ถูกกางออก ก่อนจะเริ่มลงมือสะเก็ดภาพจู่ๆความรู้สึกและร่องรอยสัมผัสก็ปรากฏขึ้นในหัว มือบางวาดและแรเงาก่อนจะเป็นอันเสร็จสิ้น ร่างบางมองภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะเหลือไปเห็นเนคไทของใครบางคนที่พับเก็บไว้อย่างดี ร่างบางหยิบขึ้นมาดูก่อนจะได้กลิ่นหอมเย็นชวนให้ใจสงบ เมื่อลองดมกลิ่นดีๆแล้วก็พบว่ามาจากเนคไทเส้นนี้นี่เอง
"ไว้ค่อยหาอะไรไปตอบแทนเขาล่ะกัน"
_____________________________________________
พี่ทอมโว้ยยยยยยยยย 555555 จะแกล้งเขาแต่ตัวเอง......ซะเอง เจอกันใหม่ตอนหน้า มาช้าแต่มานะครับ~
ความคิดเห็น