Evil-นางร้ายคนนี้ขอเอาคืน!!

เลล่า  สเตฟานีย์

< ชิมชิม >

อายุ 17 ปี

นิสัย(คนใหม่) กวนประสาท,เหมือนชายมากกว่าสตรี,ชอบเอาชนะ,ชอบทำหน้านิ่ง,เฉลียวฉลาด,หงุดหงิดง่าย ถ้าหงุดหงิดจะพาลทุกอย่าง

"เห้อ...เสร็จสักที!"

      เด็กสาวที่เหมือนชายพูดออกมาด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากฝ่าฟันอุปสรรคกับการบ้านเป็นกองภูเขา

"หยุดแค่ไม่กี่ชั่วโมง ให้การบ้านเหมือนหยุดเป็นปี!!!"

      เด็กสาวนามว่า 'ชิมชิม' บ่นเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นไปทาแป้งBBแบบลวกๆแล้วเติมสีปากด้วยลิปทินท์น้ำสีแดงสดดั่งเลือดแต่พอทาแล้วกลับอมชมพูสวย ร่างบางรีบเดินออกจากห้องทันทีโดยลืมส่องความเรียบร้อยของใบหน้า 

"หิวโว้ย!!"

      ร่างบางบ่นออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะขี่จักรยานไปยังเซเว่นหน้าปากซอย ร่างบางสังเกตเห็นคนเริ่มมองมาทางเธอ บางคนอึ้งๆบางคนแอบหัวเราะ หน้าเธอมีอะไรติดกัน? นึกเสร็จก็รีบลงจากจักรยานทันที แล้วตรงไปยังกระจกรถมอเตอร์ไซต์(ของใครไม่รู้)ภาพที่สะท้อนกับกระจก เธอพอรู้แล้วทำไมคนถึงมอง เพราะ..

หน้าลอยเวอร์!!

       อะไรกันนักหนาวะ อายเลยT^T ร่างบางที่กำลังยื่นมือไปลบแป้งบนใบหน้าชะงักทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนสัตว์วิ่งมา ร่างบางรีบหันไปก็พบเข้ากับลูกสุนัขตัวเล็กกระจ่อยร่อย

ฮ่อง!!ฮ่องๆ!!!!

"ไอ*****!!"

       ร่างบางตะโกนออกมาอย่างตกใจสุดขีด แล้วรีบวิ่งโดยไม่ระวังหันไปชนเสาเตนท์ใหญ่(ที่เอาไว้ให้ชาวบ้านทำบุญ)อย่างแรง

"เอามาวางได้ถูกเวลาจริงๆ!!"

       ร่างบางบ่นเสร็จก็หันไปมองลูกสุนัขตัวเล็กที่กำลังวิ่งตรงเข้ามาทางเธอ เห็นอย่างนั้นเธอก็รีบวิ่งอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอวิ่งไปชนรถ(หืม??)ที่ขับเข้าซอยด้วยความเร็ว 

ตู้ม!!!

        คนที่ขับรถตกใจกับภาพตรงหน้าพร้อมรีบเดินลงมาดูอาการของเด็กสาวที่วิ่งชนรถ(-.-อนาถแท้)นาทีสุดท้ายนั้นร่างบางที่นอนจมกองเลือด พลันนึกถึงภาพความสุขที่เธอได้อยู่กับพ่อที่เป็นเนื้องอกในสมอง ภาพเหล่านั้นฉายขึ้นมาเรื่อยๆ เธอจะไม่ได้อยู่ดูรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว..เธอจะไม่ได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่มีพ่อคนนั้นอยู่ด้วยอีกแล้ว..เธอจะไม่ได้เห็นเขาอีกต่อไปแล้ว....

"พ่อคะ...หนูขอโทษที่อยู่รักษาพ่อไว้ไม่ได้ตามคำสัญญาที่ให้ไว้ หนูรักพ่อนะคะ และ ลาก่อนค่ะ........"

       ร่างบางพูดก่อนสิ้นลมหายใจหยดน้ำตาใสไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอ คนที่ขับรถที่มองดูเหตุการณ์ถึงกับตลึงกับ....

ความหน้าลอยของเธอ..

---------------------------

 ชิมชิมรู้สึกเหมือนถูกส่งไปไหนสักแห่ง แล้วมีเสียงผู้หญิงคนนึงพูดกับเธอว่า'ช่วยดูแลร่างข้าด้วย ขอบใจนะ"

....

"อือ..."

       เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังหลับตาพริ้ม ครางเสียงเบา แต่พอจะทำให้สาวใช้ได้ยิน พวกสาวใช้ต่างวุ่นวายกับการเตรียมน้ำและอาหารให้เด็กสาวที่เพิ่งฟื้นจากการนิทราถึง3สัปดาห์(ไม่ค่อยนานเท่าไหร่นะ)

      เด็กสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมองเพดานห้อง แล้วหรี่ตาเพื่อปรับความสว่าง เด็กสาวนิ่งไปชั่วครู่ ดูก็รู้แล้วว่าเพดานห้องนี้ไม่ใช่เพดานห้องเธอ เด็กสาวค่อยๆหันมาทางสาวใช้ที่ยกน้ำเปล่าและข้าวต้มมาให้เธอ

"คุณหนูคะ เชิญทานน้ำก่อนค่ะ"

"........???????"

      ณ เวลานี้ เด็กสาวมีเพียงคำถามเต็มหัวไปหมด ที่นี่ที่ไหน?ภาพเหมือนในอนิเมะ..? แล้วตอนนี้เธอเป็นใคร?

"..อ่ะ"

      ความทรงจำบางอย่างโลดแล่นเข้าสู่สมอง ที่นี่เป็นโลกในเกมOtomeจีบหนุ่มที่ฉันเพิ่งเล่นจบไปทุกรูท  บ้าน่า..นี่มัน.......

โคตรดีใจ!!

เธอคิดพลางทำหน้าตาดีใจสุดๆ ไม่น่าเชื่อ เธออ่านนิยายที่ตายแล้วไปเกิดใหม่ในเกมหรือนิยายแล้วเป็นนางร้ายบ่อยๆ ว่าแล้ว เธอก็รีบลุกขึ้นเพื่อจะไปดูใบหน้าว่าเธอได้เป็นนางร้ายรึป่าว แต่เรี่ยวแรงเธอกลับไม่มี 

"..คุณหนูคะ!!!"

"ฮะ ฮะ!!?"

"คุณหนูเป็นอะไรคะ เห็นเหม่อๆ"

"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ข้าแค่หิวๆน่ะ"

       เธอว่าพลางหยิบน้ำมาดื่ม แล้วทานข้าวต้มจนหมด แล้วเธอก็ไล่สาวใช้ออกไปโดยให้เหตุผลว่าเธอขออยู่คนเดียวสักพัก

"สวยจัง..."

      'ชิมชิม'ในร่างของ'เลล่า'กล่าวชมตังเอง หมุนซ้ายหมุนขวาให้กับกระจกบานใหญ่ใสไร้รอยฝุ่น

"ไม่คิดว่าความฝันจะเป็นจริง แต่นางร้ายต้องมีจุดจบคือความตายในที่สุดนี่นา.."

      เลล่า(คนใหม่)มองใบหน้าตนเอง ผิวขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะ แก้มอมขมพูธรรมชาติ จมูกโด่งรั้น(ที่ชาติก่อนไม่ค่อยมี-.-) ปากรูปกระจิบอมชมพู คิ้วสวยได้รูป เรือนผมสีเงินสลวยยาวเกินกลางหลังมาหน่อย ดวงตาสีแดงสดดุจเลือด เอวคอดเหมือนชาติก่อน(22นิ้ว) ร่างเล็กบาง สูงประมาณ161เซนติเมตร 

หน้าอกหน้าใจดูตู้มๆ(ที่ชาติก่อนไม่มีสักนิด)ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน..(-.-)

Layla part

(เลล่า)

       รู้สึกเหมือนความทรงจำของร่างนี้คือ เธอเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านดยุคสเตฟานีย์ เธอมีพี่ชาย1คนคือ 'เซน สเตฟานีย์' และ น้องชาย1คน คือ 'ซีโน่ สเตฟานีย์'

"พี่ชายและน้องชายรังเกียจฉันเข้าไส้สินะ ที่ไปรังแกยัยแม่นางเอกแอ๊บใสนั่น"

       อ่านไม่ผิดหรอก พวกเขารังเกียจเลล่าและร่วมมือกันร่ายเวทย์พร้อมกับตัวเอกอีกมากมายที่รังเกียจฉันแต่รักยัยแอ๊บนั่น เหอะ พวกผู้ชายนี่โดนผู้หญิงหลอกง่ายจังนะ

 

ก๊อกๆๆๆๆ

      เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้หลุดออกจากความคิด 

"เชิญ"

      ฉันพูด แล้วประตูค่อยๆเปิดเข้ามาเผยร่างน้องชายของเธอ

"มีอะไร"

      ฉันพูดเสียงเรียบ ใบหน้านิ่ง

Write part

(ผู้เขียน)

  ชายหนุ่มผู้เป็นน้องชายของเลล่าแปลกใจกับท่าทางของพี่สาวของตน แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก

"ป่าว เห็นว่าฟื้นแล้ว เลยอยากมาแสดงความเสียใจน่ะ ไม่น่าฟื้นเลยจริงๆน้าาา"

  ชายหนุ่มนามว่า'ซีโน่'พูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนเบื้องล่างปนทะเล้นๆ

"หึ..งั้นข้าขอแสดงความเสียใจกับเจ้าด้วยละกัน เพราะข้าฟื้นขึ้นมาแล้วร่างกายแข็งแรงดี และก็นะ ข้าไม่มีทางเป็นสตรีโลกสวย ใสซื่อ ไร้เดียงสา แอ๊บใส..เหมือนสตรีบางคนหรอกน้าาาา"

"นี่เจ้า!กล้าดียังไงมาล้อเลียน'แคลร์'ฮะ!?"

"นี่ๆข้าเป็นพี่เจ้านะ คำพูดคำจาให้สุภาพหน่อยสิจ๊ะ น้องชายผู้โง่งม"

"..จะ เจ้า ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นพี่อยู่แล้ว!!"

"เอ๋..งั้นหรอ แต่ที่จำความได้ตอนเด็กๆเจ้าเรียกข้าว่า'พี่'ตลอดนี่นา"

"ก็นั่นมันตอนเด็ก! ตอนนี้ข้าโตแล้ว!!"

"หืม..ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลยนี่นา~~"

"อย่ามาปากดีให้มาก ยัยไม่มีคนคบ มีแต่คนรังเกียจ หึ!"

  ผู้เป็นน้องชายพูดจาเสียดสีพี่สาวของตนด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเย้ยหยัน ดูถูกดูแคน

"........"

  เลล่านิ่งเงียบทันที ความรุ้สึกของร่างนี้ก็มีมุมอ่อนไหวต่อคำดูถูกเหมือนกันแฮะ ซีโน่แปลกใจมากที่เลล่าไม่โวยวายกรี๊ดกร๊าดเหมือนที่ผ่านมา แถมยังดูนิ่งๆ สุขุม เยือกเย็น แต่มีออร่าความสดใสแทรกเข้ามา

"คงพูดแทงใจดำล่ะสิ"

  เลล่าเงยหน้ามองคู่สนทนาด้วยสีหน้าเสียใจนิดๆก่อนเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยเหมือนเดิมทันที 

"คำพูดของเจ้าไม่แหลมคมพอที่จะแทงใจของข้าหรอกนะ และหัวใจข้า..มันไม่มีอีกแล้ว"

  เลล่าพูดพร้อมทำสีหน้านิ่ง สายตาว่างเปล่า จนซีโน่ผู้เป็นน้องชายยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก พลางคิดในใจ'นางเปลี่ยนเป็นคนละคน'

"...เจ้าก็ดีแต่ปาก สมแล้วสิ ที่ไม่มีใครรักเจ้า ยัยผู้หญิงโสโครก!"

"ขอบใจ^_^"

"เจ้านี่มัน!!! ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!"

  หลังจากนั้นซีโน่รีบพรวดพราดออกจากห้องเลล่า เลล่ายืนนิ่งสักพัก จู่ๆน้ำตาก็พลันไหลออกมา..

Layla part

(เลล่า)

  ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากกับคำพูดพวกนั้น ฉันลองคิดว่าถ้าฉันเป็นเลล่าจริงๆก็คงไม่ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่ ฉันเป็นนักเลง ที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเป็น.ในชาติก่อน ฉันแค่ปกป้องเพื่อนของฉันด้วยการใช้กำลัง พอทางนั้นมีถึง14คน ส่วนพวกฉันมีแค่4คน พอข่าวปลอมถูกปล่อยออกไปว่าฉันหาเรื่องยัยพวกนั้น ผู้คนที่รักฉันกลับตีตัวออกห่างฉัน ทั้งเพื่อนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ใช่! พวกเธอทิ้งฉันด้วยเหตุผลที่ว่า มะ-

"คณหนูคะ พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกพอดี คุณหนูไปไหวมั้ยคะ?"

"ไหว"

  จากนั้นฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน พลางคิดเรื่องของซีโน่

"..เห้อ ก็นะ ไม่แปลกที่เขาจะกล้าทำร้ายฉัน ก็เขาเป็นน้องชายบุญธรรมนี่นา.."

  ใช่ อ่านไม่ผิดหรอกซีโน่เป็นน้องชายบุญธรรมของฉัน 

   ฉันคิดอะไรไปเพลินๆแล้วเผลอหลับไป

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

"คุณหนูคะ ตื่นแล้วแล้วค่ะ"

"ม่ายยยย ข้าขออีก10ปีนะ..."

"............"

///////////////////////////////////

*นี่เป็นเรื่องแรกของไรท์นะคะ หากมีตรงไหนผิดพลาดติเตือนได้ค่ะ ไรท์จะได้นำไปพัฒนาค่ะ!!*

<สายตามุ่งมั่นแปป>