คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [os] you're my present. {minhyunbin}
Winter
night.
Hyunbin
X Minhyun
ท่ามลาสภาพอาาศอันหนาวเหน็บและรอบๆเมือนั้น็โรยรายไป้วยหิมะสีาวที่ลมาาท้อฟ้า
ในเือนธันวามที่เ็มไป้วยวันหยุพัผ่อนแสนสบายแบบนี้
แ่สำหรับฮวัมินฮยอนนั้นไม่ใ่ ใน่ววันหยุที่ผู้นมามายไ้พัผ่อนันนั้น ฮวัมินฮยอน็ยั้อทำานอยู่
“มินฮยอนฮยอะลับันแล้วนะรับ”
“โอเินยออ่า”
ร่าโปร่เพรียวอฮวัมินฮยอนที่พัผ่อนอยู่บนโฟา็่อยลืมาึ้นมารับแสไฟาหลอนีออนภายในห้อพัศิลปินภายในสถานที่ัานนั้นถูเปิึ้นมาเพื่อให้วามสว่าภายในห้อนาว้า
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยฮยอ
พวฮยอที่เหลือให้ผมมาเรียเนี่ย เร็วๆนะรับเี๋ยวรถะออแล้ว”
“โอเ”
ร่าโปร่เพรียวหยัายอนเอลุึ้นเ็มวามสูเพื่อัารเ็บสำภาระเ้าระเป๋าเป้ใบโปรอนเอและเ้าห้อน้ำเพื่อทำารเปลี่ยนุเพื่อเป็นุลำลอเหมือนอย่าอนามา
“วันนี้าราานเสร็ทุอย่าแล้วนะ”
เมเนเอร์ไ้พุุยและบอเรื่อานราวและเรื่ออื่นๆเพิ่มเิมให้ับให้ทุนสมาิทุนไ้ฟั
“ส่วนพรุ่นี้ว่านะ”
“โอเพาันไปึ้นรถลับันไ้แล้ว”
เมื่อเมเนเอร์ล่าวบทุน็พาไปึ้นรถู้และประำที่นั่อนเอเพื่อเินทาไปยัหอพั
ริ๊ ริ๊..
KWON HYUNBIN
ฮยอรับ
พรุ่นี้ว่าไหม
HWANG
MINHYUN
นายนี่น้า
ว่าสิ
มีอะไรไหม
KWON
HYUNBIN
ผมแ่ิถึฮยอเอ
อยาเอ
อยาอฮยอมาๆ
HWANG
MINHYUN
ฮยอ็ิถึนายเหมือนัน
แ่ว่าฮยอไม่ว่าเลย
วันหลัไหม
KWON HYUNBIN
แ่ว่าผมอยาเอฮยอนี่
พรุ่นี้อนห้าทุ่มไ้ไหมรับ
HWANG
MINHYUN
ฮึมม…็ไ้
เอันพรุ่นี้็ไ้
ที่เิมนะ
KWON HYUNBIN
รันะรับ
HWANG
MINHYUN
รัเหมือนัน
เอันพรุ่นี้นะฮยอนบิน
มือเรียวอบ้อวามอนในแทแล้ว็แอบยิ้มเบา
่อนะพิมพ์ประโยสุท้ายแล้วเ็บโทรศัพท์เรื่อหรูนั้นเ้าระเป๋าเป้ใบโปรอน
ทันทีที่รถเทียบเ้าที่หน้าบริเวหน้าหอพัทุน็ลมาารถและึ้นห้อพัันไปอย่ารวเร็ว
่าน่าแยย้ายไปอาบน้ำแ่ัวและมานั่รวมันที่ห้อนั่เล่นนาพอเหมาะภายในหอพั
“พรุ่นี้ทำอะไรินันที่หอีอะ”
“เนื้อย่า!!”
“พรุ่นี้ันับนีเอละออไปเที่ยวเว้ย”
อออูพูึ้น
“ันสัาับอนโฮไว้ว่าไปหาอ่ะ” ไลวานลินพูึ้นอีน
“พรุ่นี้ไม่ว่า” มินฮยอนอบ
“โอเๆๆๆ
เอาเป็นว่าะไปไหน็ไปันเนอะ ทีมเนื้อย่าะไ้ไม่มีนมาแย่ินันเยอะแยะ”
พัีฮุนพูเสริมึ้นมา
“นายินทุอย่าที่วาหน้าอะีฮุน” พัอูินเอ่ยแ็วีฮุนไปหนึ่อ
“ย่า!!พัอูิน”
และแล้ว็เิสรามนาย่อมภายในห้อนั่เล่นแห่นี้…
26
December 2017
วอนฮยอนบินเินเล่นอยู่ภายในสวนสาธาระยออีโ
ึ่ใน่วลาืนผู้น็ไม่เินเยอะมาและพลุพลานเท่าใน่วอนลาวัน
วอนฮยอนบินอยู่ในเสื้อสเวเอร์หนาสีำัวให่และสวมเสื้อโลท์ทับอีที
และาแมสปิปาเอาไว้็นั่อยู่ใ้้นไม้นาให่ในบริเวที่ลับาผู้น
HWANG
MINHYUN
อยู่รไหนแล้ว
ฮยอนบินอา
KWON
HYUNBIN
ใ้้นไม้ที่เรานัเอันบ่อยๆไรับ
ผมรออยู่นะ
อยาฟัฮยอแล้ว
HWANG MINHYUN
ไอ้เ็บ้า
รู้แล้วน่า
KWON HYUNBIN
เิน
พิมพ์ี้นะฮวัมินฮยอน
HWANG
MINHYUN
ฮึยย…ไปแล้ว
เี๋ยวะไปีนาย
KWON HYUNBIN
ี้วยปานะรับที่รั
ฮวัมินฮยอนอ่าน้อวามบรรทัสุท้ายบ็อยาะวิ่ไปีวอนฮยอนบินแรๆหนึ่ทีโทษานที่อบทำัววนประสาทฮวัมินฮยอนในทันที
ร่าโปร่ึเพรียวเินฝ่าลมหนาวและหิมะไปยัุนัหมายระหว่าเาับวอนฮยอนบิน และ็พบับวอนฮยอนบินที่นั่รออยู่ใ้้นไม้
“้าไปหน่อยนะรับุฮวั”
“็มาหาแล้วนี่ไ”
ฮวัมินฮยอนพูพร้อมเินเ้าไปหาวอนฮยอนบินและทิ้ัวนั่ล้าๆัน
“รอนานไหม”
ฮวัมินฮยอนหันไปถามวอนฮยอนบิน
“ไม่นานเท่าไหร่หรอ”
“ิถึัรับ”
วอนฮยอนบิน้มลไประิบ้าหูฮวัมินฮยอน
และโอบไหล่ฮวัมินฮยอนให้เยเ้ามาที่หน้าออัวเอ
“ิถึเหมือนัน”
“ฮยอไม่่อยมีเวลาให้นายเลย”
“ไม่เป็นไรหรอรับ”
วอนฮยอนบินอุ้มัวฮวัมินฮยอนให้มานั่อยู่ระหว่าาอนทำให้อนนี้วอนฮยอนสามารถอเ้าที่เอวและเยาเ้าไหล่าวอฮวัมินฮยอน
“ูบหน่อยสิ”
“ฮยอนบินเี๋ยวนเห็นนะ”
“ไม่มีนผ่านมาหรอรับ”
“ไม่...อะ” ร่าสูประอใบหน้าเรียวอฮวัมินฮยอนให้หันเ้าหาัวเอและัารรอบรอริมฝีปาอิ่มที่ึ้นสีแประนึลูเอร์รี่และ่อยูึริมฝีปาอิ่มนั้นอย่า้าๆ
ฝ่ามือาวเรียวโอบที่ไหล่อร่าสูและอบรับสัมผัสริมฝีปาเรียวอร่าสูรหน้าเป็นเวลานาน
นฮวัมินฮยอนเริ่มะหายใไม่ทันึเริ่มเลื่อนมือที่โอบอยู่ที่ไหล่อร่าสูเปลี่ยนำแหน่ไปที่หน้าอและีเบาๆ
“อื้ออ…”
ร่าโปร่เพรียวส่เสียออมาทำให้วอนฮยอนบินำใ้อผละริมฝีปาเรียวอนเอออาริมฝีปาอิ่มอฮวัมินฮยอนอย่าน่าเสียาย
“เหนื่อยหรอรับ”
“ไอ้บ้า”
ฮวัมินฮยอนัารีนรหน้าไปอีหนึ่ที
“หูแไปหมเลยนะที่รั”
“พอเลยนะ”
“หิวแล้ว”
“ินผม่อนไหม”
“ฮยอนบิน!!”
“ผมอร้านไว้เรียบร้อยรับ
เราไปันีว่า” ร่าสูัารูมือฮวัมินฮยอนให้เินไปยัร้านอาหารที่อไว้
ึ่เป็นร้านอาหารอิาเลี่ยนนาเล็ ที่มีวามเป็นส่วนัวในระับหนึ่
ภายในร้านแ่้วย้นริส์มาสอละวไฟเล็ๆหลายๆวเพื่อที่ะให้เ้าับ่วเทศาลริส์มาส
และเทศาลปีใหม่ที่ำลัะเ้ามาถึในอีไม่้า
“ผมสั่อาหารไว้ล่วหน้าแล้ว”
“มีแ่อโปรฮยอนะ”
“อบใมานะ”
และทัู้่็พูุยันเรื่อยเปื่อย เรื่อทั่วๆไป ระหว่ารออาหารมาเสิร์ฟ
ึ่็ใ้เวลาไม่นานอาหารทั้หมที่สั่็มาเสิร์ฟบนโ๊ะรบทุอย่า
“อิ่มมาๆเลย”
“ิน็เยอะนะรับ
แ่ทำไมเวลาอัวูบาั” ฮยอนบินเอ่ยแ็วฮวัมินฮยอนไปหนึ่รอบ
“ทีหลัอย่ามาอละัน”
“เราลับันีว่า” ทั้สอนั่รอพนัานเ็บิลไม่นาน็เินออาร้านอาหารแห่นั้นท่ามลาหิมะสีาวที่ลมา
และเินเล่นัน่อในสวนสาธาระใล้ๆสัพัและนั่ลที่เ้าอี้ที่ั้อยู่บริเวริมทาเิน
“หนาวอะ” ฮวัมินฮยอนเอ่ยึ้นเบาๆ
“หนาว็อันสิ”
“ไม่อ้วยหรอ”
“ใร้ายันะรับ”
แ่วอนฮยอนบิน็ไม่ไ้ฟัแ่อย่าใมือปลาหมึว้าเ้าที่เอวอฮวัมินฮยอนและึัวเ้ามาิๆัน
่อนที่ร่าสูหยิบล่อำมะหยี่สีเินออมาาระเป๋าเสื้อโลท์และยื่นล่อนั้นให้ฮวัมินฮยอน
“ให้ฮยอหรอ”
“ใ่รับอวัริส์มาสย้อนหลั”
“เปิเลยนะ”
ฮวัมินฮยอนเปิล่อำมะหยี่สีน้ำเินออมา็พบับแหวนทอำาวที่สลัำว่า
H
& M ไว้ที่ัวอแหวน ่อนะหันไปมอฮยอนบิน
“ใส่ไ้เลยนะรับ
ผมใส่ให้ไหม” ฮยอนบินหยิบแหวนทอำาววนั้น
และับเ้าที่ฝ่ามือเรียว้า้าย และสวมแหวนวนั้นเ้าที่นิ้วนา้า้ายและเ้าทีู่บที่ฝ่ามือหนึ่ที
“อบุสำหรับอวันะ”
“รับ”
“แ่ฮยอน่ะเป็นอวัที่ีที่สุสำหรับผมเลย่าหา”
fin:)
talk: ฟิั่ววูบอเราเอ่ะมันั่ววูบริๆ เห็นโมเม้นท์และอใไม่ไหวริๆ่ะ ริไหมไม่รู้แ่อหยาฟินอ่ะะ ถ้าอ่านแล้วๆ็อย่าว่าันเนอะ เพราะแ่สๆเลย้า อบุ่าา
ความคิดเห็น