คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันของฉันและเธอ
"หนูเมย์ตื่นได้แล้วลูก" คุณแม่สุดที่รักของฉันเข้ามาปลุกพร้อมกับเขย่าตัวฉันเบาๆ
"อีกแปบนึงนะคะคุณแม่ หนูยังง่วงอยู่เลย" ฉันงัวเงียสุดๆ
"รีบตื่นไปอาบน้ำแต่งตัวรอน้องได้แล้ว" คุณแม่พูดพร้อมกับเสียงหัวเราะกรุ้มกริ่มอย่างพอใจ
"เห? น้อง" ฉันโผล่ออกมาจากผ้าห่มทำหน้างงใส่คุณแม่
"ฮะๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิจ้ะ นี่แม่ยังไม่ได้บอกหรอว่าแม่รับ'นิค'ลูกชายของน้าแพทที่พึ่งเสียไปมาเลี้ยง" คุณแม่ยิ้มตอบอย่างภูมิใจ
"หา?" ฉันเกาหัวแกรกๆ งงเป็น2เท่า
"เอาน่า นะจ๊ะ รีบลงไปอาบน้ำได้แล้ว" คุณแม่พูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฉันทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งพลางคิดไป
อืม น้าแพทเพื่อนสนิทที่สุดของคุณแม่ ที่จะแวะมาหาแม่ทุกครั้งเมื่อกับจากต่งประเทศพร้อมของฝากมากมาย
แต่ก็ต้องประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตจากเครื่องบินตกเนี่ยล่ะน้า ฉันจำได้อยู่แล้วล่ะ
แต่ว่าทำไมแม่ต้องรับนิคมาเลี้ยงด้วยนะ? เอ แล้วนิคจะเป็นคนแบบไหนนะ??
ฮื่ม~แต่มีน้องชายก็ดีเหมือนกัน คงช่วยอะไรฉันได้เยอะ คิคิ ชักตื่นเต้นซะแล้วสิ รีบไปอาบน้ำดีกว่าเรา ^^
หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยยืนส่องกระจกเชคความพร้อม ก็พบว่ามี สาวน้อยวัยใสใส่ชุดกระโปรงวันพีช ขอกลม ผูกโบว์ แขนเสื้อเป็นแขนตุ๊กตา
ชายกระโปรงยาวพอดีเข่า และมีระบายลูกไม้อยู่ข้างใน แล้วที่สำคัญทั้งชุดเป็นสีชมพูอ่อน ให้ตายสิ ใครเนี่ยน่ารักชะมัดเล๊ยยย!! > w < ไม่หลงตัวเองเลยเนอะ คิคิ
โอเควันนี้ ฉันพร้อมที่จะพบน้องชายชั่วคราวที่จะได้มาอยู่ด้วยกันในอีกไม่ช้าแล้ว ^O^
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
"คุณแม่ขา~~~เช้านี้มีอะไรกินบ้างค่า" หลังจากที่ฉันแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็รีบลงบันไดมาอย่างรวดเร็วเพื่อรับประทานอาหารเช้า
"เอาอีกแล้วนะเมย์ แม่สอนกี่ครั้งแล้วว่าให้พูดว่า ทาน ไม่ใช่ กิน มันดูไม่สุภาพรู้มั้ยจ๊ะ" คุณแม่กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
เนื่องจากสอนข้อนี้ฉันบ่อยมากเลย แต่ฉันก็ไม่จำ -*-
"ค่า"
"นี่แล้วใส่กระโปรงน่ะเดินให้มันเรียบร้อบหน่อยสิ อีกอย่างหัดลงบันไดให้มันเบาๆด้วยนะลูก ไม่ต้องรีบ เกิดพลาดพลั้งขึ้นมาแย่กันพอดี เป็นสาวเป็นนางขนาดนี้แล้ว"
คุณแม่พูดพร้อมกับถอนหายใจเล็กๆ หนูขอโทษค่ะคุณแม่ ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่นา >.<
"เอ แล้วไหนละคะ น้องนิคที่คุณแม่บอก ^^" ฉันถามคุณแม่ในขณะที่กำลังเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบแครอทที่คุณแม่หั่นไว้เข้าปากหนึ่งชิ้น
"อีกสักพักก็คงมาถึงจ้ะ คุณพ่อเขาจะขับมาส่งที่นี่" คุณแม่ตอบอย่างหน้าชื่นตาบานแล้วหั่นแครอทต่อไป
"อ้าว นิคให้คุณพ่อมาส่ง เอ๊ะ! แล้วไหงนิคไม่ไปอยู่กับคุณพ่อของนิคล่ะค่ะ ทำไมคุณแม่ต้องรับมาเลี้ยงด้วย"
"อ้อ ก็เดี๋ยวคุณพ่อเขาต้องไปรับงานที่เชียงใหม่น่ะจ่ะ ตอนแรกเขาก็ว่าจะให้นิคไปอยู่หอ
แต่ก็กลัวว่าลูกชายจะอยู่และดูแลตัวเองไม่ได้ แม่ก็เลยรับเลี้ยงมา" ^^ คุณแม่พูดไปยิ้มไป ฮ้า~~แม่ฉันนี่แสนดีจริงๆ
รักคุณแม่จังเลย >_< ฉันเดินเข้าไปกอดคุณแม่
"เอ๊ะ อะไรเนี่ยเด็กคนนี้ อยู่ก็มากอดแต่เช้า บ้าไปแล้วนะเรา"
"แฮะๆ ก็หนูรักคุณแม่นี่คะ" ^^
"อ่าจ้า แต่ปล่อยให้แม่ทำอาหารก่อนนะจ๊ะ" คุณแม่ลูบหัวฉันเบาๆ
ปิ๊น! ปิ๊น!
เสียงบีบแตรของรถโตโยต้าสีบลอนด์ที่มาจอดหน้าบ้นาฉัน
"อ๊ะ! คงมากันแล้ว เมย์ออกไปรับก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปล้างมือก่อน จะได้เตรียมน้ำไว้ด้วย"
"ค่า~~" ฉันตรงไปหยิบกุญแจประตูหน้าบ้านแล้วเดินออกไปเปิดให้รถของคุณพ่อนิคขับเข้ามาเพื่อที่จะได้ยกของสะดวก
"สวัสดีค่ะ คุณน้า เข้าไปข้างในก่อนนะคะ เดี๋ยวตรงนี้หนูช่วยนิคยกของเอง"
"อื้ม วานทีนะ น้าจะเข้าไปคุยกับคุณแม่ของหนูหน่อย ยังไงก็ทำความรู้จักกันไว้ซะเลยนะ" คุณหน้าพูดแล้วยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
คุณพ่ออ่อนโยนแบบนี้ ลูกชายก็ต้องน่ารักน่ะสิ คิคิ น้องชายของฉัน
ปึง!
เสียงปิดประตูรถฝั่งคนนั่งด้านหลัง
"นิค ของเยอะมั้ยให้พี่ช่วยนะ" ฉันพูดพร้อมกับเดินจากทางประตูคนขับรถที่ฉันยืนรับคุณน้าเมื่อกี้อ้อมไปทางหน้ารถ นิคหันมาตามเสียงพูดของฉัน
และแล้วนี่ก็คือการพบกันครั้งแรกของพี่สาวและน้องชาย(ชั่วคราว)คนใหม่ที่คุณแม่รับมาเลี้ยงไว้ในขณะที่คุณพ่อของนิคไม่อยู่ ... (ตื่นเต้นบ้างไหมคะเนี่ย - -")
เมื่อนิคหันมาฉันก็พึ่งสังเกตว่านิคสูงมากเหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะสูงกว่าฉันซะด้วยสิ - -
สูงประมาณ 175 ผมสีน้ำตาลอ่อนสไลด์ยาวประบ่าสีเดียวกับดวงตาคมที่เข้าคู่กับใบหน้าเรียวยาวได้รูป
ให้ตายสิ นี่เจ้าชายประเทศไหนมายืนอยู่ตรงหน้าฉันเนี่ย! O_O" ถึงจะแต่งตัวไม่ให้ก็เถอะนะ
แต่ก็ดูดีจริงๆ เสื้อขอกลมสีครีมกระดุม2เม็ดที่ถูกทับด้วยเสื้อชั้นนอกสีแดงเข็มจนเกือบน้ำตาล
กางเกงยีนส์ตัวยาวจนปลายขาย่นและร่นขึ้นมาเป็นรอยยับชั้นๆเพราะใส่ผ้าใบคู่ใหญ่สีน้ำตาล
โอย นี่ถ้าฉันไม่นับว่านิคว่าเป็นว่าที่น้องชายชั่วคราวที่อายุอ่อนกว่า2ปีและในอนาคตนี้จะต้องมาอยู่ร่วมใต้ชายคาบ้านหลังเดียวกันละก็
ฉันคงใจละลายเพราะคิดว่าเป็นหนุ่มมหาลัยชื่อดังจากไหนมาเดินหว่านเสน่ห์แถวนี้แล้วล่ะนะ - -" เดี๋ยวนี้นี่โตกันเร็วจังเลยแฮะ
"ว่าไง ช่วยได้มั้ย" เสียงนิคทำให้ฉันหลุดออกจากความคิด
"เอ๊ะ .. อ๊ะ .. เอ่อ เมื่อกี้ว่าไงนะ จะให้ช้วยถืออะไรนะ?" ฉันเอ๋อไปชั่วครู่ ตายจริง นี่ฉันมั่วเพ้อคิดอะไรไปเนี่ย >_<"
"ผมบอกว่าให้พี่ช่วยถือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่นั่นให้ผมหน่อย" นิคพูดหน้านิ่งแล้วก็เหล่ไปทางตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่ที่วางอยู่บนกล่องเสื้อผ้าของของนิค
"อ้อ ได้จ้ะๆ" ฉันยิ้ม แล้วรีบตรงไปหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่ตัวนั้น
"..." นิคก็ตามมาหยิบกล่องเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่พูดอะไร
"..." ฉันก็ไม่ทันได้พูดอะไร ได้แต่เดินตามเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ ให้ตายสิ ทำไมบรรยากาศการพบกันครั้งแรกมันถึงเป็นแบบนี้เนี่ย - -"
โครม!
"อ๊ะ!" ฉันอุทานเพราะเดินเซไปชนโคมไฟตั้งพื้นที่วางอยู่ข้างๆโซฟาจนล้ม ฉันรู้สึกว่าเจ้าหมีตัวโตนี่จะใหญ่จนฉันมองทางแทบไม่เห็นแล้ว >.<
"เมย์! ไม่เป็นอะไรนะลูก" คุณแม่รีบเดินมาดูเพราะได้ยินเสียงโคมไฟล้ม
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่โคมไฟล้มเท่านั้น ขอโทษนะคะที่รบกวนตอนที่พวกคุณแม่คุยกันอยู่"
"อะไรกันล่ะหนูเมย์ ก็มันเป็นอุบัติเหตุนี่นะ ไม่ได้รบกวนพวกน้าหรอกจ่ะ อีกอย่างก็คุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ" คุณน้ายิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไปทางประตู
"นี่เด็กๆจ๊ะ แม่ออกไปส่งคุณน้าก่อนนะ" คุณแม่ยิ้ม ^^ แล้วเดินตามคุณน้าไป
"นิค ไม่ไปส่งคุณพ่อหรอ" ฉันพึ่งจะสังเกตว่านิคเงียบตั้งแต่เมื่อกี้ แล้วก็สงสัยว่าทำไมไม่ออกไปส่งคุณ? - -^
"ไม่ ผมไม่ต้องการไปส่งคนที่ไม่ใช่พ่อ" นิดตอบสั้นๆแล้วหันมามองด้วยหางตาก่อนที่จะเดินไปที่โซฟา อะไรนะ? คนที่ไม่ใช่พ่อ??
นิคทำฉันถึงกับตกใจไปชั่วขณะกับคำพูดนั้น
"เอ๊ะ ว่าไงนะ เดี๋ยวก่อน!" ฉันเดินตามนิคไปที่โซฟา แต่โชคไม่ดีของฉันอีกครั้งที่กำลังจะเดินไปถึงตัวนิค ฉันสะดุดขาเจ้าหมีตัวใหญ่นั้น - [] -"
"เห้ย!" นิคตะโกนเสียงดัง เพราะตัวฉันกำลังล้มไปทางนิคแล้ว
"กรี๊ด!" >O<
"โอย~ลุกออกไปได้แล้วคุณพี่สาว ตัวหนักชะมัดเลยนะ" นิคบ่นเพราะตอนนี้ฉันกำลังนอนทับขานิคอยู่
"เดี๋ยวสิ พี่ก็เจ็บนะ รู้สึกว่าหัวจะกระแทกเข่าเธอด้วย!" T^T เข่าแข็งชะมัดเลย
"จะเจ็บไม่เจ็บก็ชั่ง ลุกออกไปได้แล้ว คุณกระต่ายสีชมพู" - -*
"ไร้น้ำใจจริง ไม่คิดจะช่วยพยุงแล้วยังจะไล่ให้ฉันรีบลุกทั้งๆที่ยังเจ็บหัวเนี่ยนะ นายนี่มัน!" ฉันเริ่มโมโห
"..."
"ห๊ะ! อะไรนะ คุณกระต่ายสีชมพูงั้นหรอ?" ฉันต้องตกใจจนแทบจะต้องกรี๊ดลั่นบ้านอีกครั้งเมื่อหันไปดูที่กระโปรงของตัวเองว่ามันถลกขึ้นซะจนเห็น
กกน. ลายกระต่ายสีชมพูที่ฉันใส่นะสิ้ O_o"
"กกน. เธอไง" นิคพูดหน้าตาเฉยแล้วชี้มาที่ กกน. ฉันก่อนที่จะเมินไปทางอื่นอย่างไม่รู้ไม่ชี้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!! ไอ้เด็กลามก!" ฉันกรี๊ดลั่นบ้าน (จริงๆ) แล้วรีบลุกขึ้นมา หน้าฉันแดงก่ำจนไปถึงหูจนไม่รู้จะไปเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว ว่าไปแบบนั้น
ถึงนิคจะไม่ผิด เพราะยังไงฉันก็เป็นคนที่ซุ่มซ่ามล้มลงเอง แต่ว่าการที่ชี้ กกน. ของผู้หญิงแล้วพูดอย่างเมินเฉยเนี่ย ฉันรับไม่ได้!!!! >O<*
"อะไรกันคุณพี่สาว ก็พี่เป็นคนล้มใส่ผมแล้วยังมาโชว์ กกน. ให้ผมดูเองนะ" นิคยิ้มเล็กๆอย่ามีชัย บ่งบอกว่ายังไงซะฉันก็เป็นคนผิด!
"หึ้ย! นายนี่มัน" ฉันทนไม่ไหวจนแทบจะง้างมือต่อย จนคุณแม่เข้ามา
"อะไรกันน่ะเด็กๆ เจอกันครั้งแรกก็จะมีเรื่องทะเลาะวิวาดกันแล้วหรอเนี่ย" คุณแม่พูด
"คุณแม่ครับ! ช่วยผมด้วย ดูคุณพี่สาวสิ ง้างมือจะต่อยผมด้วย" นิคพูดแล้ววิ่งไปเกาะหลังคุณแม่
"ว่าไงนะ?" ฉันงงกับคำพูดและการกระทำของนิค
"อะไรกันเนี่ยเมย์ นี่แกล้งน้องหรอเนี่ย" คุณแม่เริ่มว่าฉัน
"อ๊ะ ไม่ใช่นะคะ คือหนู" อะไรกันนี่ฉันถูกกล่าวหานะ
"ใช่ครับ ผมแค่จะไปพูดทักทายแต่อยู่ๆพี่เมย์ก็อารมณ์เสียใส่ผมเฉยเลย" นิคพูดอล้วยิ้มใส่ฉันอย่างมีชัยอยู่ข้างหลังคุณแม่
"หา? หนูเปล่านะคะคุณแม่!" >_<
"เอาเถอะๆ เอาเป็นว่าอย่าทะเลากันอีกละกัน นั่งปรับความเข้าใจกันซะ แม่จะไปเตรียมอาหาร ถ้าอาารเสร็จแล้วยังไม่เข้าใจกันละก็ ได้มีคนอดมื้อเช้าแน่ๆ" คุณแม่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินเข้าครัวไปโดยไม่ได้ฟังเสียงใครอีก
"นิค! ทำไมทำแบบนี้ ถึงพี่จะผิดที่เป็นคนซุ่มซ่ามล้มใส่เธอ แต่เธอก็ไม่น่าพูดให้แม่เข้าใจผิดแบบนี้เลยนะ เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย" ฉันเริ่มต่อว่านิค ฉุนสุดๆให้ตายสิ ไม่เคยมีใครหน้าไหนมาเห็น กนน. ฉันแล้วทำกับฉันแบบนี้เลยนะยะ >O<
"ฮึ! คงเรียกว่าเป็นการเอาตัวรอดมั้ง" นิคยิ้มอย่างมีชัยอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปทางโซฟาเพื่อจะดูทีวี ให้ตายสินายยิ้มแบบนี้มา 3 รอบแล้วนะ
"เดี๋ยว!" ฉันเดินตามไปอย่างเร็ว
"อ๊ะอา! หยุดเลยคุณพี่สาว" นิคหันกลับมาโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวจนทำให้หน้าพวกห่างกันแค่ 10 ซม.
"อะ - ไร - ยะ!" ฉันพูดช้าๆเน้นคำอย่างเสียงแข็ง
"หยุดเถอะน่า ก่อนที่จะมีคนไม่ได้กินข้าว แล้วผมก็ไม่อยากเห็นคุณกระต่ายน้อยสีชมพูอีกเป็นครั้งที่2 อย่างที่พี่เดินตามมาแล้วล้มใส่ผม" นิคพูดแล้วขำ
"ว่าไงนะ" ฉันกำมัดแน่นแล้วกำลังจะง้างอีกครั้ง แต่นิคก็จับข้อมือฉันเอาไว้
"เอาเป็นว่าถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับผมแล้วกัน" นิคพูดพร้อมยิ้มแล้วขยิบตาให้ฉัน ทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติสุดๆ
"นายนี่มันนน!!!" นิครีบวิ่งไปที่โซฟาตัวใหญ่
"เอ้อ คุณพี่สาวตุ๊กตาหมีตัวนั้นน่ะ ช่วยเอาไปเก็บในห้องพี่ด้วยนะครับ"
"หา? หมายความว่าไง? นายจะให้ฉันหรอ???" ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็ก
"ผมไม่ได้ให้ แต่คุณพ่อ ไม่สิ หมายถึงตาลุงนั่นน่ะ ซื้อแล้วบอกว่าให้เอามาให้พี่น่ะ" นิคพูดแล้วหันไปหยิบรีโมทเพื่อเปิดทีวี
"อ่ะ..อื้ม" ฉันนิ่งไปซักพัก
"แต่ก็ขอบใจนะคุณพี่สาว สำหรับของขวัญของพี่ที่ให้ผมแบบไม่ได้ตั้งใจ" นิคยิ้ม
"เอ๋?" อะไรนะ ของขวัญหรือว่า..
"ควบคุมน้ำหนักเก่งมาก ขาสวยดีนะครับ คุ้มจริงที่แบกเจ้าหมีมา" ^^
"ไอ้เด็กบ้าาา!!" >O< ฉันหยิบหมอนคว้างใส่นิคแล้วลุกเดินเข้าห้องครัว
เฮ้อ คิดดีแล้วหรอคะคุณแม่ที่รับไอ้เด็กนี่มาเลี้ยง T^T มันทำให้ชีวิตอันสงบสุขของหนูวุ่นวายขึ้นแล้วค่าาาา! TOT
ความคิดเห็น