คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~+*:บทนำที่2:*+~
“ทาคุยะคุง...ชั้นรักเธอนะ”
“ชั้นก็รักเธอ...ซาจิโกะ” ผมกอดซาจิโกะ ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต
“ชั้นสัญญาว่า...ชั้นจะรักและปกป้องซาจิโกะตลอดไป” ซาจิโกะยิ้มให้ผม ผมเอามือเธอมาแนบที่อกผม
“แน่ใจเหรอว่าเธอพูดจริงเหรอ” เสียงเธอที่อ่อนหวานกลับแข็งกร้าวขึ้น จากซาจิโกะกลับกลายเป็นยูเมะ “แล้วนังนี่มันเป็นใคร...”
“ยูเมะ...” หน้าของยูเมะเริ่มมีเส้นเลือดขึ้นชัดเจน ผิวก็ซีดสนิท ที่ตาของเธอเริ่มแดงไปด้วยเลือดและไหลออกมาจนเปรอะมือผม ผมก็ยาวขึ้นและปลิวสยายไปทั่ว กลีบกุหลาบสีแดงสดปลิวว่อน
“ไหนสัญญาว่าจะรักชั้นคนเดียว!!! กรี๊ด.........................” ยูเมะวิ่งไปที่หน้าผาที่เดิมในฝันผม แล้วเธอก็หันมามองผม
“อย่ากระโดดนะยูเมะ...!!!” ผมพยายามจะห้ามเธอ
“ลาก่อน...” ยูเมะเชือดคอตัวเองก่อนจะเอนตัวลงสู่หน้าผา
“ยูเมะ.............................”
ผมฝันเห็นเหตุการณ์เดิมอีกครั้ง ที่จริงผมน่าจะชินกับมันได้แล้ว แต่ครั้งนี้กลับมียูเมะมาเกี่ยวข้องด้วย หรืว่าซาจิโกะไม่ต้องการให้ผมยุ่งกับยูเมะ ผมพาชิโอะไปส่งที่ร.ร.และรีบไปร.ร.เพื่อดูว่ายูเมะยังคงสบายดีหรือไม่ แต่ก็ปรากฏว่าเธอไม่มาร.ร. ผมก็ยิ่งเป็นห่วงยูเมะมากขึ้น ผมจึงตัดสินใจไปหาเธอที่บ้าน
“♪~♪...” ผมกดกริ๊งที่หน้าบ้านยูเมะ 5นาทีผ่านไป ยังไม่มีใครเปิดประตู“♪~♪...” ผมกดอีกครั้ง เมื่อผมแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บ้าน ผมคิดว่าเธอคงออกไปกับพ่อแม่เธอแน่นอน
“บ่าย4แล้วเหรอเนี่ย...”ผมไปรับชิโอะที่ร.ร. และฝากเธอไว้กับคุณป้าทานาดะข้างบ้าน ผมเดินไปสถานที่แห่งหนึ่ง...พร้อมกับช่อดอกไม้ และผมจะมาที่นี่เป็นประจำ ผมวางช่อดอกไม้ลง
“ซาจิโกะ...ชั้นมาเยี่ยมเธอแล้วนะ”
“สวัสดีค่ะ...คุณวาตาเสะ” นางพยาบาลคนหนึ่งทักผม
“สวัสดีครับ...อาการซาจิโกะเป็นไงบ้างครับ”
“ยังไม่ได้สติเลยค่ะ และอีกอย่างนึง....”นางพยาบาลเงียบไป
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ...”
“ตอนประมาณเที่ยงคืนค่ะ ชั้นมาเปลี่ยนขวดน้ำเกลือค่ะ ชั้นสังเกตเห็นหน้าคุณมายูเบะซีดสนิท และมีเส้นเลือดขึ้น พอชั้นกลับมาดูอีกทีก็กลับเป็นปกติในพริบตาเลยหล่ะค่ะ”
“ยังไงก็ผมฝากดูแลซาจิโกะด้วยนะครับ...”
“ค่ะ...ชั้นขอตัวก่อนนะค่ะ”
“เชิญครับ”
นางพยาบาลเดินออกจากห้องไป ผมมองไปที่ซาจิโกะ เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่ได้สติมาตลอด1ปี เธอต้องเป็นอย่างนี้เพราะว่าผมเอง ถ้าเธอไม่เจอผมและเราไม่คิดที่จะคบกัน ซาจิโกะคงไม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้เธอมีชีวิตอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น ผมเอามือซาจิโกะมาจับไว้ มือเธอเย็นเฉียบ แล้วผมก็ค่อยๆฟุบหน้าลงบนเตียงพยาบาล สมองเริ่มสับสน บรรยากาศหวนกลับสู่อดีต ช่วงเวลาที่คนเราเรียกว่าความสุขที่แท้จริง
เมื่อ1ปีที่แล้ว
ผมเรียนอยู่ม.ต้นปี2 ที่ร.ร.มัธยมต้นซึบาตะ ซาจิโกะ มายูเบะลูกสาวสุดหวงของ นาโอคิ มายูเบะเจ้าของร้านขนมญี่ปุ่นเก่าแก่ที่มีสาขาอยู่2สาขา และขนมของเขาต้นตำรับและอร่อยที่สุดในโอกินาว่า ซาจิโกะเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย นิสัยดี และเรียนเก่งมาก พ่อของเธอคาดหวังที่จะให้เธอสืบทอดกิจการของร้าน ผมได้แต่แอบมองเธอ เพราะผมรู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับผมเท่าไร จนกระทั่งเทศกาลดอกซากุระบาน ซึ่งครอบครัวผมจะเลี้ยงฉลองที่สวนชินวาเระเป็นประจำ แต่วันนั้นแม่ใช้ให้ผมไปซื้อขนมที่ร้านของซาจิโกะแต่เช้า เพราะถ้าไปสายคนจะเยอะมาก ผมนั่งรอที่หน้าร้านอยู่นานพอสมควร ภาพที่ผมจำได้ดีคือ ซาจิโกะเดินมาเปิดหน้าร้านและเมื่อเธอเห็นผมเธอก็ทักผมว่า...
“มารอซื้อขนมหรือค่ะ” ผมหันไปตามเสียงนั้น ซาจิโกะก้มหน้ามาคุยกับผม หน้าเธอใกล้ผมมากจนผมใจเต้น หน้าเธอขาวเนียน แก้มแดง ปากแดงโดยที่ไม่ต้องแต่ง ผมสีดำออกน้ำตาลและยาวถึงกลางหลัง “ร้านยังไม่เปิดค่ะ พอดีว่าช่วงเทศกาล ร้านเราจะเปิดช้าหน่อย เพราะต้องทำขนมไว้เยอะๆ”
“อ๋อ...เอ่อ...ครับ” ผมพูดไม่ถูกได้แต่ใจเต้น ผมลุกขึ้นแล้วจะเดินกลับไปที่สวนชินวาเระ
“เดี๋ยวก่อนค่ะ...”ซาจิโกะเรียกผม “ถ้าวาตาเสะคุงอยากได้ขนมล่ะก็ เดี๋ยวเอาไปส่งให้ก็ได้นะ ไม่ทราบว่าครอบครัวเธอเลี้ยงกันที่ไหนเหรอ”
“สวนชินวาเระ...ว่าแต่มายูเบะรู้ชื่อชั้นได้ไง”
“เธอสีไวโอลินเก่งจะตาย ชั้นชอบมากเลย...เดี๋ยวจะให้คนไปส่งให้นะ”
ผมมีความสุขที่สุด และไม่นานก็มีคนมาส่งขนมให้ และคนนั้นก็คือซาจิโกะ เพราะไม่มีคนว่างเธอถึงต้องมาเอง ผมก็เลยได้โอกาสชวนเธอมาสนุกกับพวกผม ในเวลาไม่นานเราก็สนิทกัน ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเทศกาลทานาบาตะ ผมตัดสินใจบอกรักเธอ และเราก็คบหากันโดยที่พ่อของซาจิโกะไม่รู้ เพราะเขาหมายหมั้นให้เธอแต่งงานกับสึยูกิโนะ ชิเมเระลูกชายเจ้าของตำหรับการชงชาที่เก่าแก่ และร่ำรวยมากคนหนึ่ง ครอบครัว2ครอบครัวนี้สนิทกันมาก แต่ลูกชายเขาก็อายุ20ปีแล้ว แก่กว่าซาจิโกะ6ปี ซาจิโกะไม่ต้องการหมั้นหมายกับเขา เธอขอให้ผมพาเธอหนี ซึ่งถึงเราจะเด็กทั้งคู่แต่ผมรักซาจิโกะมาก เธอร้องไห้ไม่หยุด ผมเลยนัดรอเธอที่หน้าบ้านเธอตอนเที่ยงคืน เรา2คนคิดว่าทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีแต่เราก็ถูกพ่อของซาจิโกะจับได้ เธอถูกจับขังไว้ในห้อง ส่วนผมก็ถูกพ่อซาจิโกะต่อว่าด้วยถ้อยคำดูถูก และเขาก็เขาไม้พายทำขนมตีผม ผมเจ็บยังไงก็ไม่เท่าซาจิโกะ ผมขาดเรียนไปหลายวัน ทางพ่อแม่ผมเมื่อเขารู้เรื่องที่ผมทำลงไปก็ต่อว่าผมเป็นอย่างมาก ผมไปร.ร.โดยสภาพที่น่วมไปทั้งตัวและจิตใจ และสุดท้ายที่ผมทรมานใจสุดๆก็คือข่าวที่ซาจิโกะลาออกจากร.ร. เพื่อนของเธอบอกว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับคนที่พ่อเธอเลือกไว้ ผมไปแอบดูที่บ้านซาจิโกะ มีผู้คนมาที่งานมากมาย ผมเดินเลาะไปตามสวนเพื่อหาห้องของซาจิโกะ และผมก็แอบดูเธอที่หลังพุ่มไม้
“ซาจิโกะ...”ผมพึมพำเบาๆ
ซาจิโกะอยู่ในชุดกิโมโนสีขาวลายดอกซากุระ โอบิสีชมพูเข้ม ผมสีดำน้ำตาลถูกรวบไว้ หน้าถูกแต่งแต้มสีสันต่างไปจากเดิม คิ้วโค้งพอดี ปากทาสีแดงเข้ม ทำให้ดูไม่รู้ว่าอายุ14ปีเท่านั้น แม่ของซาจิโกะเข้ามาดูความเรียบร้อยของลูกสาว ซาจิโกะไม่ยิ้ม เธอได้แต่นั่งเงียบเพื่อรอเริ่มพิธี เมื่อแขกที่มามากซาจิโกะจึงถูกทิ้งไว้โดยลำพัง ผมค่อยๆเดินไปที่ห้องเธอ ผมสังเกตเห็นหยดน้ำตากำลังไหลออกมาจากสายตาที่นิ่งเฉยไร้ความรู้สึก
“ซาจิโกะ...”ผมเรียกเธอ
“ทาคุยะคุง....”เธอเดินมาหาผมที่ริมระเบียงทางเดินที่ติดกับสวน แล้วมองว่ามีใครอยู่แถวนี้รึเปล่า ผมกอดเธอจนแน่นและน้ำตาก็เริ่มไหล “ทาคุยะคุง ชั้นจะทำยังไงดี ชั้นไม่อยากแต่งงานกับคนที่ชั้นไม่ได้รัก”
“ซาจิโกะ...ผู้ชายคนนี้เขามีพร้อมทุกอย่าง และคู่ควรกับเธอ ซึ่งต่างกับชั้นที่ไม่มีอะไรเลยเป็นหลักประกัน ที่ชั้นมาที่นี่ เพราะได้ทราบข่าวทั้งหมด และมาดูให้แน่ใจว่าเธอสบายดี ตอนนี้ชั้นมั่นใจแล้วหล่ะ...ว่าเธอสบายดี ขอให้เธอโชคดีนะ ชั้นรักเธอจริงๆซาจิโกะ” ผมค่อยๆคลายกอดออกและพยายามออกไปจากที่นี่ เพราะกลัวพ่อซาจิโกะจะมาเห็น
“ขอร้องหล่ะ...ทาคุยะ อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียว ได้โปรดพาชั้นไปด้วยได้ไหม”ซาจิโกะร้องไห้ออกมา
“ไม่ได้หรอก ชั้นจะไม่ยอมให้เธอลำบากเด็ดขาด...” ผมรีบเดินออกไปทางเดิม
“ทาคุยะ.......”
เสียงซาจิโกะดังตามผมมา ความจริงผมอยากพาเธอไปด้วย แต่เรา2คนต้องลำบากแน่ๆ แม่ซาจิโกะพาตัวเธอออกไปที่งาน ผมเดินมาดูเธอครั้งสุดท้าย และเธอก็สังเกตเห็นผม ซาจิโกะเดินแหวกฝูงคนที่มางานกันหนาแน่น
“ขอโทษค่ะ...ขอทางหน่อยนะค่ะ”
“คุณซาจิโกะนั่นคุณจะไปไหนครับ” สึกิโนะถามซาจิโกะ “คุณซาจิโกะ....” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ซาจิโกะ...ลูกจะไปไหน กลับมาเดี๋ยวนี้” พ่อของเธอเรียก ทำให้ซาจิโกะยิ่งรีบวิ่ง แต่ชุดกิโมโนที่แคบทำให้วิ่งลำบาก
“ทาคุยะ...ทาคุยะ” ผมหันไปตามเสียงเธอ “ขอร้องหล่ะ พาชั้นไปจากที่นี่ทีเถอะ ชั้นทรมานจะแย่อยู่แล้ว”
ผมรู้สึกสงสารซาจิโกะจับใจ ผมจึงคว้าแขนเธอแล้วพาวิ่งทันที เมื่อพ่อของซาจิโกะเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบสั่งให้ลูกน้องวิ่งตามทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคน” ชุดกิโมโนเป็นอุปสรรคอย่างมาก มันทำให้ซาจิโกะล้มลงจนขาแพลงและวิ่งไม่ไหว
“ซาจิโกะ...ไหวไหม” เธอพยักหน้าแล้วพยายามลุกขึ้น
“ชั้นไปไม่ไหวแล้ว” ซาจิโกะร้องออกมา ผมพยายามจะอุ้มเธอ แต่แล้วพวกพ่อของซาจิโกะก็ตามทัน เขาคว้าซาจิโกะและจับเรา2คนแยกจากกัน
“ซาจิโกะ.........!!!”
“ทาคุยะ..........!!!”
หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยได้ยินข่าวของเธออีกเลย ผมรู้แต่เพียงว่าการแต่งงานต้องเลื่อนออกไป เพราะสภาพจิตของซาจิโกะไม่ดีนัก ผมตัดสินใจไปที่บ้านเธอตอน4ทุ่มกว่าพร้อมกับไวโอลิน ผมลัดเลาะไปตามสวนเหมือนเดิม ผมเฝ้ามองเธออย่างห่างๆ และเริ่มบรรเลงไวโอลิน... ~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:ติดตามต่อนะค่ะ~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:
ความคิดเห็น