คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~+*:บทนำที่ 1:*+~
ที่นี่ที่ไหน...ผมมองไปรอบๆตัว แต่สิ่งที่พบกลับมีแต่ความมืดและความว่างเปล่า ในสถานที่ที่ผมไม่รู้จักหรือคุ้นเคย ผมพยายามเดินหาทางออก แต่ไม่ว่าเดินไปทางไหนก็ไม่มีที่สิ้นสุด มีสายฝนโปรยลงมา และเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
"นี่มันอะไรกัน...."
ผมพยายามวิ่งหาที่หลบฝน ไม่ว่าจะมองหาที่ไหนก็ไม่พบ บรรยากาศรอบๆตัวผมเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง พื้นที่ผมยืนอยู่เป็นพื้นหญ้า เมื่อผมมองขึ้นไปข้างบนก็เห็นท้องฟ้าที่มืดครึ้มเป็นสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ เมื่อผมก้มหน้าลงมาแล้วเพ่งไปที่ข้างหน้ากลับกลายเป็นหน้าผา มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ตรงนั้น เธอใส่ชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนยาวประมาณเข่า ผมยาวถึงกลางหลังได้พลิ้วไหวไปตามแรงลม ผมพยายามเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อมองหน้าเธอชัดๆ แต่แล้วเธอก็ค่อยๆหันมามองหน้าผมแค่เพียงมองเห็นด้วยหางตาเท่านั้น มันทำให้ผมรู้ทันทีว่าเธอเป็นใคร สีหน้า แววตาที่เศร้าหมองนั้น แล้วเธอก็เดินไปหยุดที่สุดปลายหน้าผา และกระโดดลงหน้าผาทันทีผมพยายามวิ่งไปห้ามเธอแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ขาผมอ่อนแรงและทรุดลงที่ตรงหน้าผานั้น และน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา มีมือมือหนึ่งยื่นขึ้นมาจากหน้าผาโดยที่ผมไม่ได้สังเกตเห็น มือที่ซีดสนิท เปียกชุ่มไปด้วยน้ำและดิน รอยเลือดและเศษเนื้อที่ติดที่เล็บ เมื่อผมก้มไปดูก็เห็นร่างของเธอเกาะอยู่ที่หน้าผา
"ทา....คุ...ยะ...คุง..." เธอเรียกผมเบาๆ มือนั้นกำลังจะจับที่แขนผมอย่างช้าๆ
"ไม่...................!!!"
"เฮอ...เฮอ...." ผมหายใจหอบเพราะฝันร้ายที่เกิดติดต่อกันเป็นเวลา1ปี ฝันที่ทำให้ผมหลับได้ไม่มีความสุขนัก และก่อสร้างกำแพงขึ้นในใจผม ผมหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง และคิดว่าคงได้เวลาที่ต้องไปร.ร.
"อรุณสวัสดิ์ครับแม่" ผมนั่งลงที่โต๊ะกินข้าวพร้อมหน้าทั้งพ่อแม่และน้องสาวชื่อชิโอะวัย5ขวบ
"พี่ทาคุ หนูอยากให้พี่ไปส่งที่ร.ร.ได้ไหมค่ะ"
"ไปส่งน้องหน่อยสิลูก"แม่บอกผม
"ได้สิครับ ถ้างั้นไปเลยดีกว่านะชิโอะ"
"ค่ะ"
"ทาคุยะดูแลน้องด้วยนะ แม่กับพ่อต้องไปต่างจังหวัด2-3วัน" แม่ตะโกนตามหลัง
"ครับ...."
ผมเดินไปร.ร.พร้อมน้องสาว ซึ่งนานๆครั้งจะได้ไปส่งเธอ มันจึงทำให้ผมยิ่งรักเธอมากขึ้น ผมส่งเธอให้ครูอนุบาล แล้วผมก็เดินไปร.ร.ของผมเอง ผมชื่อทาคุยะ วาตาเสะ เรียนอยู่ม.ปลายปี1 ร.ร.มัธยมสึบารากิโนะ โอกินาว่า วันนี้ที่ร.ร.ดูคึกคัก แต่ผมกลับรู้สึกหดหู่ เพราะที่นี่มีความทรงจำที่ดีและไม่ดีมากมาย ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนและไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างที่ประจำของผม และข้างๆผมก็จะไม่มีใครนั่งข้างเสมอ ไม่ค่อยมีใครพูดคุยกับผมมากนัก เพราะพวกเขาคิดว่าผมหยิ่ง ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างเสมอ เหมือนกำลังรอใครบางคน และไม่รู้เมื่อไรเขาจะมาสักที
"ครืด......." อาจารย์โนบุระเดินเข้ามาในห้องเรียน ตามด้วยน.ร.ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งผมคาดว่าคงเป็นนักเรียนใหม่ สร้างความฮือฮาเป็นอย่างมาก ยกเว้นผม
"ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย วันนี้มีน.ร.ย้ายมาใหม่จากฮอกไกโด นานาฮาระ แนะนำตัวสิ" น.ร.ใหม่พยักหน้า
"สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อยูเมะ นานาฮาระ ย้ายมาจากเมืองฮอกไกโดค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ" เวลายูเมะยิ้มแก้มเธอจะแดงจัด ผมเธอยาวปะบ่า ตากลมโตและสดใส การแต่งกายเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน
"ครับ...ยินดีต้อนรับครับ"พวกผู้ชายในห้องตอบกลับ ยูเมะยิ้ม
"เชิญเลือกที่นั่งที่ว่างได้เลยนะ"อาจารย์โนบุระบอก ยูเมะมองไปรอบๆห้อง ทันทีที่เธอหันมาเจอหน้าผม และสังเกตเห็นที่ว่างข้างๆ เธอเลยตัดสินใจมานั่งทันที แน่นอนที่พวกผู้ชายในห้องต่างไม่พอใจ เธอหันมายิ้มให้ผม ผมจึงยิ้มให้เธอกลับไป
ทันทีที่อาจารย์ออกจากห้องเพราะหมดเวลาโฮมรูม ยูเมะก็เริ่มบทสนทนา
"ทาคุคุงใช่ไหม เธอจำชั้นได้รึเปล่ายูจังไง เราเคยเรียนที่ร.ร.ประถมเดียวกัน"
"อ๋อ...ยูเองเหรอ ชั้นนึกออกแล้ว ว่าแต่เธอทำไมไปอยู่ฮอกไกโดหล่ะ"
"พอดียายชั้นเสีย ก็เลยย้ายตามแม่ไปงานศพ แล้วก็ตัดสินใจอยู่ที่บ้านยายเลยจ๊ะ"ยูเมะกับผมคุยกันอย่างกันเอง เพราะเราเคยเรียนที่เดียวกันตอนอยู่ประถม
"ทาคุคุง...ยังไงก็...ชั้นเพิ่งย้ายมายังไม่มีเพื่อนเลย ชั้นขออยู่กับทาคุได้ไหม"
"จะดีเหรอ...ยูเมะ" ผมลังเลเพราะตอนนี้ไม่อยากยุ่งกับผู้หญิง
"ดีสิ...เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนนะ และเราก็สนิทกันมากด้วย เวลามีอะไรทาคุคุงก็จะได้บอกชั้นไง" ผมทนลูกตื้อไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจทำตามที่ยูเมะต้องการ และผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อน
"ตามใจยูเมะแล้วกัน" ยูเมะยิ้มอย่างดีใจ ไม่ว่าจะไปกินข้าวเที่ยง หรือวิชาพละ เธอก็จะไปกับผมเสมอ แต่ผมไม่เคยรังเกียจเธอเลย
ตอนเย็นหลังร.ร.เลิก
"ยูเมะ...เธอกลับคนเดียวได้รึเปล่า เพราะว่าชั้นจะต้องไปซ้อมไวโอลินที่ห้องดนตรี คงกลับประมาณทุ่มกว่าๆ" ผมบอกเธอขณะที่กำลังเอารองเท้าพละเก็บใส่ล็อกเกอร์
"ไวโอลินเหรอ...ชั้นจำได้ว่าเคยได้ยินทาคุคุงบอกตอนป.1นะ ว่าอยากเป็นนักไวโอลิน"ยูเมะจำเรื่องในอดีตของผมได้ดี "ชั้นอยากดูเธอซ้อมไวโอลินจัง ให้ชั้นไปด้วยได้ไหม...นานเท่าไรก็รอ"
"อยากดูเหรอ...ตามมาสิ" ผมเดินไปที่อาคาร2 เพื่อไปห้องดนตรี
"ตื่นเต้นจัง..."ยูเมะบอก
"เธอนี่...ร่าเริงตลอดเวลาเลยนะยูเมะ เหมือนกับ..."
"เหมือนใครเหรอ..."
"ปะ...เปล่าไม่มีอะไร" ผมเกือบพลั้งเผลอพูดชื่อคนคนหนึ่งออกมา
ผมเอากระเป๋าตั้งไว้ที่ริมฝาผนังในห้องดนตรี แล้วเอากุญแจไปไขเอาไวโอลินออกมา ผมนั่งที่เก้าอี้เปียโน ส่วนยูเมะเธอเอาเก้าอี้มานั่งตรงหน้าผม โดยหันพนักผิงมาทางผม แล้วเธอก็นั่งกวม แล้วเอาแขนทั้ง2มาพาดที่พนักเก้าอี้
"♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫....."
ผมเริ่มบรรเลงเพลงและหลับตาลงเพื่อเรียกสมาธิ ยูเมะฟังอย่างเคลิบเคลิ้ม แล้วเธอก็หลับตาตาม แล้วเอาหน้าซุกแขน แล้วผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเพ่งมองไปที่ยูเมะ ก็พบว่าตรงนั้นไม่ใช่เธอ ผมจึงเลิกสีไวโอลินทันที ผมที่ยาวปะบ่ากลับกลายเป็นเป็นเส้นผมที่ยาวสยายถึงกลางหลัง เสื้อผ้าที่ใส่ก็เป็นชุดกระโปรงสีชมพู เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ ตาสีแดงก่ำมีเลือดไหลออกมาเป็นทางเลอะเสื้อผ้าที่ใส่ นัยน์ตานั้นไม่มีตาดำ มีรอยข่วนหรือถูกของมีคมบาดทั้งตัวและเลือดไหลซึมออกมา
"ทา....คุ...ยะ...คุง..."เสียงที่ดังแว่วมาตามลม ทำให้ผมกลัวจับใจ ผมยืนขึ้นและถอยหลังไปจนติดผนัง ตัวผมสั่นเทาและไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน "ทา....คุ...ยะ...คุง..." เธอยื่นมือออกมาจะแตะผม
"อย่า....!!!" ผมเอาแขนขึ้นบังหน้า มีมือจับที่แขนผม
"ทาคุคุง...ทาคุคุง"ยูเมะตกใจในท่าทีของผม เธอเรียกผมให้ได้สติ ผมค่อยๆเอาแขนออก และมองดูอีกทีให้แน่ใจ
"ยูเมะเองเหรอ..."
"ทาคุคุงเป็นอะไร...เหงื่อออกเต็มเลย" ยูเมะเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้ผม แต่ผมกลับเอามือปัดออก ยูเมะมองหน้าผมด้วยความประหลาดใจ
"กลับกันเถอะ..." บ้านยูเมะอยู่ซอยแรก แต่บ้านผมต้องนับไปอีก2ซอย ยูเมะไม่ได้พูดกับผมสักคำ ผมเองก็ด้วย เธอคงผิดหวังกับพฤติกรรมแย่ๆของผม
"ขอบคุณนะ..." ยูเมะกำลังเดินเข้าบ้าน
"เดี๋ยว..." ผมเรียกเธอ "ยูเมะ...ที่ชั้นทำเมื่อกี้ชั้นมีเหตุผลนะ"
"ชั้นรู้...ว่าเธอรำคาญชั้น" ยูเมะเดินเข้าบ้านไป เธอไม่มองหน้าผม ซึ่งผมมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถบอกใครได้ ผมเดินคิดตลอดทางที่เดินกลับบ้านผมคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมประสาทหลอน หรือเพราะใครบางคนที่ต้องการอะไรสักอย่างจากผมกันแน่
ที่บ้าน
"กลับมาแล้วครับ" ในบ้านเงียบสนิท และมืดเพราะไม่ได้เปิดไฟ
"แม่กับพ่อไปต่างจังหวัดนี่หน่า แล้วชิโอะก็ยังไม่มีใครไปรับ" ผมหันไปมองนาฬิกา "ลืมได้ไงเนี่ย..." ผมเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้อง ขณะที่ผมผ่านห้องชิโอะ ประตูห้องที่เปิดแง้มมีแสงไฟและเสียงคนคุยกันเล็ดลอดออกมา ผมจึงแอบฟัง
"แล้วตอนจบเป็นไงค่ะ"เสียงชิโอะ "เจ้าหญิงคงมีความสุขมากนะค่ะ หนูอยากให้เจ้าหญิงอยู่กับเจ้าชาย"
"ชิโอะพูดกับใคร..."ผมพึมพำกับตัวเอง
"พี่จะกลับแล้วเหรอค่ะ...บ๊ายบายค่ะ" ผมเอามือผลักประตูอย่างช้าๆ ปรากฏว่าชิโอะนั่งอยู่คนเดียว เธอหันมามองผมขณะที่มือกำลังเปิดหนังสือนิทาน และเปิดไฟที่หัวเตียง
"พี่กลับมาแล้วเหรอ...หนูรอพี่แทบแย่" ชิโอะหันกลับไปอ่านหนังสือตามเดิม
"ชิโอะ...ใครไปรับที่ร.ร."
"พี่ที่สวยๆ ใส่ชุดสีชมพูค่ะ เขาบอกว่าพี่ซ้อมไวโอลินและคงจะกลับดึกค่ะ" ผมเริ่มขนลุกทันทีที่ชิโอะพูดถึงผู้หญิงคนนี้
"ละ...แล้ว เธอไปไหนแล้วหล่ะ"
"กลับไปแล้วค่ะ เมื่อกี้เพิ่งเดินสวนกับพี่ พี่ไม่เห็นเหรอ..." ผมรู้สึกเสียวสันหลัง แล้วหันไปมองที่บันไดก็สังเกตเห็นเงาคนเดินลงบันได เงาของผู้หญิงผมยาว
"นอนได้แล้วนะชิโอะ กว่าพ่อกับแม่จะกลับก็อีก2-3วัน พี่จะไปส่งที่ร.ร.แล้วกัน"
"ค่ะ" ผมปิดประตูห้อง แล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน มีอะไรมากมายให้ผมคิด ผมเพ่งมองรอยเลือดที่ติดมาที่แขน มันมาจากไหนกันนะ แล้วเมื่อไรกันที่ผมจะได้ไม่ต้องเจอกับฝันร้ายที่ยังคงติดตาผมอยู่ตลอดเวลาและไม่ลบเลือนสักที....
~+*:~+*:~+*:~+*:~+*:ติดตามตอนต่อไป~+*:~+*:~+*:~+*:
ความคิดเห็น