ห้วงคะนึงหา

หลังมหาสงครามเทพบรรพกาลสิ้นสุดเผามาร พิภพทมิฬพ่ายแพ้และถูกกำจัดจนสิ้น เหลือเพียงพยามารลู่ซือฉางที่ถูกจองจำไว้ในค่ายกลแดนมายา กาลเวลาผันผ่านนับเวลาร่วมหมื่นปีจอมมารแซ่ลู่ถูกลืมท่ามกลางความมืดมิดทว่าความแค้นที่สุมอกอย่างลึกซึ้งในทุกเมื่อเชื่อวันเขาจึงมีงานอดิเรกเป็นการกร่นดาสาปแช่งเหล่าทวยเทพ นานวันเข้าพยามารผู้ถูกลืมเลือนก็เพิ่มงานอดิเรกเป็นการปลูกผัก ดื่มสุรา ปรุงยาพิษ และเพิ่มอรรถรสด้วยการตีฝีปากวิวาทกับผู้คุมแดนมายาอย่างผู้เฒ่าเหยาอิง ช่างเป็นสีสันแห่งความวายป่วงของแดนมายาอันเงียบสงบตลอดหมื่นกว่าปี กระทั้งเจ็ดร้อยให้หลังบรรพตเทียนฮุ่ยเปิดหุบเขาอีกครั้งเป็นจังหวะที่ค่ายกลของแดนมายาอ่อนกำลัง ลู่ซือฉาง อาศัยจังหวะนี้แอบหนีออกจากแดนมายา ครั้นหนี้ออกมาได้สมใจ จอมมารผู้ยิ่งใหญ่หมายอยากใช้ชีวิตอย่างสันโดด ทว่าเหตุเพราะสุราไม่กี่ไหทำให้ลู่ซือฉางจำต้องเข้าร่วมงานชุมนุมเปิดหุบเขาของสำนักจิ้นเป่ยและด้วยเหตุนี้ทำให้ลู่ซือฉางได้พบกับบางคนอย่างไม่คาดคิด ใบหน้าคมคายผิวพรรณผุดผ่องดุจเทพเซียนจุตติตรงหน้า เขาจำไม่เคยลืม ยิ่งเห็นแจ่มชัดเต็มสองตา สองมือพลันสั่นเทา ลู่ซือฉางเบิกตากว้างสีหน้าตะลึงงันในหัวพลันปรากฎภาพทรงจำเบาบางละลอกหนึ่ง คำกล่าวเพียงไม่กี่คำยังก้องสะท้อนวนเวียนในความคิดจนบัดนี้  “เสินอวี่ครั้งนี้ข้ายกชีวิตให้เจ้า แต่ครั้งหน้าชีวิตเจ้าต้องเป็นของข้า”  ลู่ซือฉางรีบปรับสีหน้าสะกดอารมย์คุกรุ่นในทันทีแม้สายตาเกรี้ยวกราดยังคงจับจ้องผู้ที่อยู่บนลานประลองไม่วางตา 
         “ฮึ!! เสินอวี่ครั้งนี้ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือคู่นี้ของข้าให้จนได้” 
ว่าจบสายตาเกรี้ยวกราดก่อนหน้าพลันแปลเปลี่ยน ลู่ซือฉางยกมือข้างหนึ่งขึ้นป้องปากพิเคราะห์พิจารณาสีหน้าแววตาเยือกเย็นอาบด้วยไอสังหาร ไม่นานรอยยิ้มชั่วร้ายพลันปรากฎขึ้นที่มุมปากดวงเนตรราชันแห่งปรภพของเขาจับจ้องไปยังบางคนก่อนหน้าอีกครั้ง ไม่รู่ว่าโชคชะตาครั้งนี้ใครกันแน่ที่ไม่อาจหลีกหนี้พ้นเมื่อความแค้นที่เขาถือไว้มาตลอดเป็นตัวชักนำให้คนทั้งสองเดินทางมาบรรจบกับในท้ายที่สุด

---

ทักทายผู้อ่านทุกท่าน   (^0^)
** ฝากติดตามผลงาน เรื่อง ห้วงคะนึงหา ไว้พิจจารณาด้วยนะคะ **