พญานกใหญ่ต้องมนตรา

เมื่อเธอถูกคำสาปจากต้นตระกูล ทำให้ไม่สามารถมีคนรักได้ เพราะต้องรอคอยท่านพญานกใหญ่มาครองคู่ตามสัญญา

หากอีกฝ่ายไม่มา จนเวลาล่วงเลยไป ถึงอายุครบยี่สิบห้าขวบปีเต็ม เธอก็จะสามารถหลุดพ้นจากคำสาปนี้ได้

แต่ใครจะคิดล่ะ... ว่าช่วงเวลาสุดท้ายของการหลุดพ้น พญานกใหญ่ตนนั้น จะกลับมาทวงสัญญาคืน ทำให้เธอได้พบกับสิ่งเร้นลับของคำสาป และสาเหตุของต้นต่อเรื่องราวทั้งหมด นั้นเกิดจากอะไร แล้วทำไมเขาถึงต้องกลับมาตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยกลับมาเลย ทำไมต้องเป็นเธอ?

---

ก่อนรอยยิ้มของทิชากรจะค่อย ๆ จางหายไป เมื่อมีเสียงหนึ่งพูดขึ้น “แหม...ดีจังนะ ให้ลุงเกล้ากับป้ามาใส่แหวนให้กันเองได้ แต่ของมนตราเจ้าต้องเป็นคนใส่ให้ มันแปลกดีจริง ๆ ”

คำพูดนั้นทำเอามาตรากับเกล้าถึงกับยิ้มค้างกลางอากาศไปเลย ส่วนมนตราก็หันไปมองทางชัชเทพอย่างไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้ แต่คำพูดของทิชากรที่พูดออกมานั้น กลับทำเอาเธอถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย

“หากอยากใส่ให้จริง ๆ ก็ถอดแหวนวงนั้นออกมาจากคู่หมั้นเจ้า แล้วเอาแหวนคู่นี้ไปแทน” ทิชากรพูดออกมาเสียงเรียบ และยื่นกล่องแหวนสีทองอีกตลับไปตรงหน้าของชัชเทพ 

เขารีบหยิบขึ้นไปเปิดดูทันที จึงได้เห็นแหวนคู่ลวดลายไม่ต่างไปจากแหวนสองวงก่อน ทำให้มนตราถึงกับน้ำตาไหลรินออกมา เธอมองไปทางทิชากรอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะดึงตลับแหวนนั้นออกมาจากมือของชัชเทพ “ฮือออ มะ...ไม่ ข้าไม่เอา...”

คำพูดนั้นทำให้ชัชเทพถึงกับอ้าปากค้าง ส่วนมาตรากับเกล้าก็หันไปมองสบตากัน ก่อนที่ทิชากรจะพูดขึ้น “ข้าให้เป็นของขวัญสำหรับงานแต่งงานของพวกเจ้า ข้าลานะครับท่านลุงท่านป้า”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินจากไปทันที โดยมีจันทรากับจันทีเงยหน้าขึ้นมาเม้มปากมองไปทางแม่นายของตนอย่างสงสารขึ้นมาจับใจ และต่างฝ่ายก็ต่างตะโกนว่าทิชากรในใจแบบเปิดเผยให้เขาได้ยินและได้รู้ว่าพวกเธอกำลังไม่พอใจเขา 

"นายท่านใจร้าย" จันทีพูดขึ้น 

"ข้าเกลียดนายท่าน กล้าทำอย่างนี้กับแม่นายของข้าได้อย่างไร" จันทราพูดเสริม

"พวกข้าเกลียดท่าน ท่านทำให้แม่นายร้องไห้" พวกเธอตะโกนออกมาเสียงดังภายในใจ 

“ไอ้นกบ้า...กึก เอาคืนไปเลยนะ ข้าไม่เอา” มนตราปาตลับแหวนใส่หลังคืนให้เขาไป  

ทำให้เกล้ามาตราและชัชเทพที่ไม่เคยเห็นเธอทำแบบนี้มาก่อนถึงกับนิ่งค้างไปเลย แต่มนตราไม่สนใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินหนีไปไม่สนใจตนก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังพร้อมกับเดินปึงปังไปเก็บตลับแหวนบนพื้น และวิ่งตามเขาออกไป