[- -@ไม่ต้องบอกก็ได้นะ@- -]

เนื้อเรื่อง

ตอนเช้าของวันศุกร์ที่สดใส เพราะในวันนี้โรงเรียนจัดงานวิชาการ ฉันอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า เพราะวันนี้ฉันจะไม่ได้เรียน ต้องไปขายของส่งเสริมชุมนุม อะไรจะมีความสุขปานนั้น

"ครูเอ๋ จะไปตั้งที่ไหนอะ"

"ไม่รู้สิ แต่ต้องไปตั้งกับรุ่นพี่เค้านะ"ครูเอ๋ ครูประจำชุมนุม ครูแกเป็นคนอารมณ์ดี ถึงบางเวลาจะอารมณ์เสีย แต่ครูก็ยังพูดได้ไม่หยุด มันเป็นนิสัยของครูเอ๋คนนี้ แต่ครูยังสอนไหวพริบอีกเยอะ

หลังจากพวกเราตั้ง ร้านเล็กๆขายของไว้หลังห้องพักครูประถม แถวนั้นคนผ่านเยอะเพราะต่อจากนี้จะเป็นซุ้มของพี่ม.6 พวกเราตั้งร้านขายกิ๊ฟช็อป ซึ่งมีคนผ่านไปผ่านมาเยอะเหมือนกัน

"เฮ้อ นี่เดี๋ยวฉันไปหาอะไรกินหน่อยนะ"ฉันพูดกับหมู่เพื่อนซึ่งง่วนกับการขายของ เพื่อนทั้งหมดหันมามองและสั่ง

"นี่ซื้อของกินมาด้วย"

"ไม่เอาหรอกไปซื้อเองดิ"

"ถ้าแกไม่ซื้อฉันจะไปบอกพี่ยูแน่"

"อะไรว้า พวกแกน่ะ"

"จะไปไม่ไป"

"ไปก็ได้ว่ะ"

ฉันสบถไปเรื่อยๆและลากตัวขิมเพื่อนตัวเล็กๆแต่สมองไม่เล็กมาด้วย เพื่อพวกนี้มันยังเป็นเพื่อรึเปล่าเนี่ย อะไรๆก็สั่งงานฉัน ทำรายงานฉันก็ซื้อของแล้วพวกแกก็ไม่ยอมจ่าย แล้วไหนจะแกล้งฉันสารพัด อยากจะออกจากโรงเรียนไปเร็วๆเลย เพื่อนพวกนี้มันงี่เง่า ไม่สมควรเป็นเพื่อนกันไม่เห็นหัวอกกันบ้างเลย

ฉันเดินไปเรื่อยๆจนเจอกับคนๆหนึ่ง ซึ่งทำให้ฉันหัวใจเต้นถี่ทุกครั้งที่เห็นหน้า

"นั่นพี่ยูไม่ใช่เหรอ"ขิมชี้ไปที่พี่ยูทำเอาฉันตาแทบถลน

"ชู่ว เบาๆสิ เดี๋ยวความแตกหรอก"ฉันห้ามปรามขิมและลากเพื่อนตัวดีออกห่างๆทันที ฉันแอบมองพี่ยูจนรู้ว่าพี่เค้าไปที่วุ้มขายของของฉันเหมือนกันถึงจะแค่เดินผ่านก็เถอะ ถ้าฉันไม่ปลีกตัวออกมามีหวังพวกเพื่อนบ้าต้องเล่นงานฉันแน่เลย

หลังจากเย็นแล้ว พวกเราเหนื่อยกันมากโดยเพาะเพื่อนแสนดีที่หน้าตาน่ารักเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนแถมนิสัยยังดีแต่อารมณ์ขึ้นบ่อยและมีความดื้อนิดหน่อย เธอชื่อ อาย และก็มี เต้าทึงเพื่อหญิงตัวคลำเป็นที่ชื่นชอบ แต่นิสัยจะเห็นแก่ตัวไปซักหน่อยและชอบสงสัยคนนู้นคนนี้เรียกง่ายๆคือคนขี้ระแวง และมีรองหัวหน้าชุมนุมอย่าง ข้างแกง ตาคุณเธอแทบจะมองไม่เห็นเพราะตาตี่มาดเหมือนพี่ยูไม่มีผิด และมีสี่คนคือ เต้าเจี้ยว สาวแว่นหนาเก่งเรียน นิสัยดีไว้วางใจได้ เจีย สาวร่างสองชอบกรี๊ดลั่น ทำให้โรงเรียนพัง จูน สาวอ้วนมีแฟนหล่อแต่ก็ยังชอบคนอีกหลายคน ไว้วางใจได้บางเรื่องและชอบเล่นเน็ตเป็นชีวิตจิตใจ และคนสุดท้ายคนที่ฉันไม่สนิทที่สุดเพราะเธอคนนี้เคยชอบพี่ยู แต่ตอนนี้น่าจะยังชอบและเธอคนนี้จะเสียดสีฉันตลอดเวลา ไม่เคยดีกับฉัน ชอบแกล้งชอบทำร้ายฉัน ซำยังซำเติม เธอคนนี้ถือว่าหน้าตาสวยแต่มันก็แค่ภายนอก เพราะในใจนั้นมืดดำเหมือนทะเล เธอชื่อ เรียม

หลังจากแยกแล้วปกติทุกวันฉันจะไปนั่งรอรถที่ตึกเล็ก ร่มรื่นด้วยต้นไม้

ระหว่างทางฉันไปกับ อาย เต้าทึงและเจีย แต่คนที่ไม่ได้คาดหมายคือเรียม ไม่รู้ว่าเธอคนนี้มาได้ยังไงและการที่เธอมาครั้งนี้คือจุดเปลี่ยนแปลงความรักของฉันทั้งชีวิต

ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ คุยกับเพื่อนๆที่มักจะละเลยฉัน และฉันก็ใจเต้นถี่ที่เห็นพี่ยูกับเพื่อนๆเดินมาจะสวนทางกัน เพื่อนๆสามคนมองหน้าฉันแล้วยิ้มทั้งสามคนคงไม่บอกแต่ เรียมที่สิ

และที่ฉันห่วงก็เป็นจริง ไม่ทันไรมันก็เกิดขึ้น

"พี่ค่ะ"เรียมไปดักหน้าพี่ยู แล้วฉันก็ต้องแทบจะหยุดเดินแต่เปลี่ยนเป็นเดินช้านฉันจะไม่หันหลังไปหรอก

"ยัยนี่ชอบพี่ค่ะ"เรียมชี้มาที่ฉันและฉันก็แทบจะทรุดพี่ยุพูดอะไรมาบ้างฉันไม่รู้รูแต่
ตอนพี่แกไปพวกนั้นหัวเราะกันใหญ่

"พี่เค้าพูดว่าไง"ฉันถามเจีย ยัยเจียตอบมาอย่างไม่มีเยื่อยใยทำเอาฉันแทบจะทรุดลงไปที่พื้น

"พี่ไม่ชอบน้องครับบบบบบบ"ยัยเจียพูดแล้วหัวเราะดัง

และยัยพวกนี้ก็ล้อฉันจนไปที่โตะก็ยังล้อไม่หยุด ฉันทำหน้าเฉยชาทั้งๆที่ใจบอบชำและรำไห้แล้ว ทำไม...ทำไมนะ เรียมทำไมเธอทำกับฉันได้ ทำไมกัน และฉันก็ทำท่าจะร้องไห้ทุกคนหยุดล้อและเงียบเสียงเว้นแต่ยัยเรียมที่ยังคงทำหน้าสะใจและยังคงพูดต่อไป ทำไมเธอต้องทำอย่างนี้นะ ฉันเป็นคนนะเธอทำกับฉันได้ยังไงเพราะอะไรเรียนเพราะอะไร หลังกลับบ้านไปฉันไม่ร้องไห้แต่ยังคงนิ่งซึม แต่บางครั้งฉันเองยังคงร้องไห้ออกมาบ้าง ฉันหวนคิดว่าทุกๆครั้งที่ฉันเจอพี่ยูฉันจะใจเต้นไม่เป็นสายและมักจะหลบ และคอยดุพี่ยูเสมอ แต่ทำไมวันนั้นฉันไม่หลบเหมือนทุกทีละ ถ้าฉันทำฉันอาจไม่ต้องเจอการทรยศของเพื่อนเลวๆคนนี้ก้ได้ แต่มันก็ไม่แสนสาหัสแค่มันเจ็บจากข้างใน มันเป็นโรคที่ไม่มีวันรักษาได้ มันเป็นโรคที่ไม่อาจตรวจได้ มันคือโรคที่เกิดขึ้นด้วยตัวเองและจบด้วยตัวเอง 'โรคใจ' มันจะหายเองถ้าเราทำใจกับมันให้ได้ ทุกๆนาทีที่ฉันยังเจอพี่ยูเหมือนกับว่ามันสั้นนัก

นับตั้งแต่วันนั้นทำให้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไป ฉันไม่ร่าเริง ฉันไม่พูดถึงพี่ยูอีกทั้งที่ใจยังรักและหวงแหน แม้กระทั่งเพื่อนๆทั้งหลายยังคงวนเวียนกับคำๆนั้น วึ่งฉันเองก็ทำใจรับมันได้ แต่ฉันยังคิดเสมอว่า พวกเราเป็นเพื่อนกันจริงรึเปล่า แล้วเพื่อนรักกันทำกันอย่างนี้เหรอ ไม่เข้าใจจริง พวกเธอแค่เอาผลประโยชน์สินะ พวกเธอไม่ได้ต้องการฉันเลยฉันมันนแค่คนนอกสายตา บทเรียนครั้งนั้นสอนให้ฉันได้รู้ว่าบางครั้งการที่เราบอกรักใครซักคนอาจไม่ใช่ทางที่ดีหรอก  เราอาจจะเจ็บปวดก็ได้ถ้าเขาไม่รักเรา เพราะฉะนั้นเวลารักใครอย่าบอกให้เขา หรือใครๆรู้เพราะมันจะทำร้ายตัวเองไปตลอดกาล...

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ปล.อยากให้ทุกสิ่งที่ฉันบรรยายทำให้ทุกคนได้คิด ชีวิตจริงทุกอย่างไม่เป้นอย่างที่ฝัน การคิดไปเองว่าถ้าเราบอกรักเค้าแล้วเค้าจะมารักเรามันอาจจะ เป็นไปไม่ได้....