โทสะ ของ ฮองเฮา

เพียงเพราะข้านั้นเป็นผู้มีแต่ความเมตตากรุณา ทั้งยังอ่อนหวาน อ่อนโยน และอ่อนน้อม ไม่มีปากเสียงมากความ จึงคิดว่าข้าไม่มีความรู้สึกชีวิตจิตใจคิดจะกระทำสิ่งใดต่อข้าก็ได้อย่างนั้นหรือ จะเหยียบย่ำเกียรติศักดิ์ศรีของข้าอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ

คิดจะผิดต่อข้าอีกสักกี่ครั้งก็ได้อย่างนั้นหรือ...

งั้นนี่จะเป็นครั้งสุดท้าย

“หม่อมฉันเพียงใคร่อยากถามฝ่าบาทเพียงคำถามเดียวเพคะ”

“ตั้งแต่หม่อมฉัน ‘ตอนนั้น’ ตั้งแต่ที่หม่อมฉันเป็นเพียงคุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพประจิม เป็นคู่หมั้นขององค์ชายสาม เป็นคู่หมั้นของอ๋องสาม แต่งเป็นหวางเฟยของอ๋องสาม เป็นไท่จื่อเฟยขององค์ไท่จื่อ จวบจนวันนี้หม่อมฉันเป็นฮองเฮา เป็นมารดาแห่งแผ่นดินเหนือหญิงใดทั้งปวง แทบทั้งชีวิตแล้วที่หม่อมฉันอยู่เคียงข้างยืนเคียงคู่กับฝ่าบาทมาตลอด หม่อมฉันจะถามเพียงคำถามเดียว... ตลอดชีวิตที่ผ่านมาฝ่าบาททรงเคยเห็นหม่อมฉันนั้นมีโทสะต่อผู้ใดสักครั้งหรือไม่เพคะ”

“.....”

“ตอบหม่อมฉันเถิดเพคะ”

“ไม่เคย... เจิ้นไม่เคยเห็นเจ้ามีโทสะต่อผู้ใดเลยสักครั้งในชีวิตนี้”

“ใช่ เพคะ”

“ไม่เคยมี ไม่เคยเลย... แต่ตอนนี้หม่อมฉันกำลังมีโทสะต่อพระองค์เพคะ !”

“แล้วเช่นนี้ฝ่าบาทจะทรงกล้าหรือไม่เพคะ ทรงกล้าหรือเปล่า... กล้ารับโทสะของหม่อมฉันหรือไม่ พระองค์ทำให้หม่อมฉันมีโทสะหนักแล้วจะทรงกล้ารับโทสะของหม่อมฉันหรือไม่ !”

“ ! ”

“บอกมาเลยว่าพระองค์กล้าหรือไม่กล้า !”

ฮองเฮาเอ่ยถามเสียงดังกร้าวด้วยความโกรธกริ้วดังลั่นทั่วห้องทรงพระอักษร และมิใช่เพียงแค่นั้นแม้แต่กระทั่งเหล่าขันทีนางกำนัลชิดใกล้ด้านนอกล้วนได้ยินสดับรับฟังคำกล่าวนั้นที่เล็ดลอดตำหนักออกมาทั้งสิ้น ต่างพาให้รู้สึกอกสั่นขวัญผวาลมหายใจแทบสะดุดหยุดนิ่งกึกเนื้อตัวเหยียดเกร็งกริ่งเกรงกันไปหมด มิใช่เกรงต่ออาญาของฝ่าบาทผู้เปี่ยมด้วยความสามารถแต่อย่างใดหากแต่เกรงต่อโทสะของฮองเฮาผู้มีแต่ความเมตตากรุณาและมิเคยมีโทสะต่อสิ่งใดเลยสักครั้งในชีวิตต่างหากเล่า

พวกเขาทั้งหลายเพียงก้มหน้าลงคุกเข่าภายในทันทีคล้ายมิกล้าแม้กระทั่งจะหายใจเสียงดังเพียงหนึ่งเพราะเกรงว่าโทสะของฮองเฮานั้นจะมาลงที่ตน

เพ้ย ! ข้าอกขวัญสั่นผวายิ่งนัก

เพ้ย ! เป็นเจ้า เจ้ามิกริ่งเกรงรึ

เพ้ย ! เป็นเจ้า เจ้ากล้ารึ

เป็นเจ้า... เจ้ากล้าหรือที่จะรับโทสะของฮองเฮาผู้มีแต่ความเมตตากรุณาเสียยิ่งกว่าผู้ใดในทั่วใต้หล้านี้น่ะ ขนาดฝ่าบาทยังถึงกับนิ่งสงัดเลยแล้วพวกข้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้ตัวน้อยๆมีเพียงชีวิตเดียวมีหรือที่ยังจะกล้ายืนนิ่งเฉยอยู่ได้ ขอน้อมคุกเข่าหมอบแทบเท้าต่อโทสะของฮองเฮาเสียตอนนี้เสียดีกว่าที่จะต้องมารับโทสะนั้น !

ทิ้งท้ายที่...

“ฮองเฮาที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม มีเมตตากรุณา อ่อนหวานอ่อนโยน ทั้งยังเชื่อฟังสั่งได้ ไม่เก็งแย่งชิงอำนาจทั้งฝ่ายในฝ่ายนอกกันให้วุ่นเช่นอื่นฝ่าบาทมิทรงชอบหรือเพคะ... ดีเพคะ งั้นหม่อมฉันจะจำไว้ว่าฝ่าบาทมิทรงชอบ”

ไรท์ขอเรียกนางว่า ‘แม่’ นะคะ เพราะต้องเรียกแม่ว่าแม่ แล้วจะอุทานว่า โอ๊ย แม่มากค่ะ แม่ต้องมาแล้ว แม่ฟาดมากจ้า แม่ต้องจัดการแล้ว !

***คืออีกที่ตรงนี้ไรท์ตั้งใจนะคะ ที่แม่มีการถามแบบซ้ำๆบ้าง คือนี่ตั้งใจนะคะ คล้ายประมาณว่า แม่ทนไม่ไหวแล้วจ้าความโทสะความกริ้วมันต้องลงมาแบบหนักๆมงจะต้องลงที่แม่รัวๆ เลยถามเฮียเต้แบบย้ำๆเลยว่า เฮียกล้ารับโทสะของแม่ไหม เข้าใจตรงกันนะคะ 

อีกข้อคือ บอกตรงๆให้ไม่ต้องลุ้นไม่ต้องกลัวมากเกินไป คือแม่เราเขาไม่เคยกลัวฮ่องเต้หรือกลัวผู้ใดนะจ๊ะ

สรุปอีกคือ... แม่คือแม่นั่นแหละค่ะ

ดูเหมือนว่าทั้งฮ่องเต้ทั้งวังหน้าราชสำนักทั้งวังหวังจะมาแหย่หนวดแม่เสือสาวหลับให้ตื่นขึ้นเสียแล้ว

ฮองเฮา : หึๆช่างกล้ากันนัก ดี มันต้องลุกเป็นไฟให้เผาไหม้กันไปข้าง !

[ ฮ่องเต้ : (แหม ทีมพ่อบ้านใจกล้าก็บอก //ค่ะ เฮียเต้ไม่ได้กล่าวไรท์กล่าวเอง ฮ่าๆฮ่าๆ) ]

พูดคุยอีกนิด

สวัสดีค่ะ หยูอี้ นะคะ 

ขอบอกก่อนเลยว่าแต่งนิยายจีนเป็นครั้งแรก ด้วยความอยากลองแต่งดูด้วย ไรท์แต่งตามจินตนาการของตนเองล้วนๆสนองความต้องการอยากอ่านแบบนี้ ฮ่าๆฮ่าๆ เรื่องนี้ก็ตามชื่อเรื่องค่ะคงพบกับโทสะของฮองเฮาแน่ๆล่ะ วางพล็อตไว้คร่าวๆแล้วและหนทางของนิยายอาจได้แนวความคิดหนทางมาจากคอมเมนต์ของนักอ่านบ้าง(ถ้ามีคอมเมนต์นะ) และสุดท้ายนี้ก็ขอความกรุณาและคำชี้แนะด้วยนะคะ

- เรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาตร์ใดๆทั้งสิ้นทั้งตัวบุคคล ชื่อแคว้น ชื่อเมืองเป็นเพียงจินตนาการของไรท์นะคะ

- อาจมีคำถูกคำผิดบ้างแนะนำชี้แนะได้ค่ะ แต่ขอกรุณาแนะนำด้วยความสุภาพด้วยนะคะ ไรท์พร้อมปรับปรุงพัฒนาค่ะ

ขอบคุณนักอ่านที่เข้ามาอ่านทุกท่านนะคะ

หยูอี้