คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
เรื่อราวที่ำหนโะาอนาร้ายเริ่ม้น้วยวามอับโผสมวามสะเพร่าอแม่นมนามว่าูเินที่ทำหน้าทีู่แลรับใ้ระูลลู่ที่แสนเรียไร ระูลอเสนาบีลาโหมที่ทรอำนา ปิเธอูแลทุเรื่ออย่ารอบอบนไ้รอำแหน่สำัิาม้าายฮูหยินลู่หมิเยว่ลับบ้านเิเพื่อลอเ็ทาร
ทุอย่าถูเรียมารอย่าเรียบร้อย ทั้หมอำแย บ่าวรับใ้ ัเรียมน้ำอุ่นร้อนไว้เพียบพร้อม
ยามนั้นเสนาบีลาโหมิทำธุระให้อ์ฮ่อเ้ึไม่อาิามภรรยาลับบ้านเิ ทำไ้เพียให้อรัษ์ิามอารัาบวนเินทานถึที่หมายอย่าปลอภัย
อนนี้ถึเวลาสำัแล้ว หมอำแยและผู้่วยเ้าไปในห้อนอนที่ัเรียมไว้
หิามส่เสียร้อรา่ำอย่าเ็บปว
“ปาทาเปิว้าแล้ว ฮูหยินเบ่แรๆ”
ทุน่า่วยันประอร่าบาที่นอนีิ้นบนเียว้า
น้ำร่ำไหลออนเปียแะ บ่บอถึารำเนิอีีวิใล้เ้ามาทุที
“แฮๆๆ โอ๊ย ้าเ็บเหลือเิน”
“ทนอีนิ ้าเห็นหัวเ็แล้ว เบ่แรๆ” หมอำแยใ้ผ้าับเหื่อที่เปรอะเปื้อนใบหน้าาม
หิสาวอ้าปาัผ้า่อนะเ้นพลัทั้หมออมา “อือออ”
มาราและบิาอหิสาว่ายืนอให้ำลัใันอยู่หน้าห้อ หัวใเ็บปวยามไ้ยินเสียลูสาวรีร้อ
ทว่ามาราทุน้อผ่านพ้นเรื่อนี้ไปให้ไ้ พวเาไ้แ่ภาวนาให้ทั้ลูสาวและหลานปลอภัย
ายลานอ่านหมายที่ส่มาาอรัษ์พลาถอนหายใโล่อ“เมีย้าลอแล้ว”
“ยินี้วยนายท่าน ไม่ทราบว่าเป็นบุรายหรือบุรสาวอรับ!” พ่อบ้านีฮันเอ่ยถาม
“บุรสาว”
พ่อบ้านแย้มยิ้ม “นายท่านเรียมื่อให้นาแล้วใ่หรือไม่”
ายลานแย้มยิ้มยามเินลับไปหยิบระาษที่รายื่อมามาย มีทั้รอยี่า วลมนเปรอะเปื้อน
นิ้วเรียวยาวไล่ไปามัวอัษร “้าะั้นามให้นาว่า…ลู่อันอัน เ้ารีบมา่วย้าฝนหมึอบหมายภรรยา”
พ่อบ้านรีบเินเ้ามา่วยหยิบถาใส่น้ำหมึพร้อมระาษพู่ันอย่าีส่ให้นายท่านอย่าล่อแล่ว
เพียไม่นานระาษสอสามแผ่น็เ็มไป้วยลายลัษ์อัษร ที่บท้ายประโยว่า “้าะเินทาไปรับเ้าและลูสาวหลัผ่านพ้นฤูหนาวผ่านไป”
ระหว่านี้ฮูหยินพัรัษาัว โยมีแม่นมอย่วยูแลเ็ทารน้อยอย่าั้ใ ไม่เพียเท่านั้นเ็น้อยยัรอใายายอยู่หมันแทบไม่ไ้ลับมานอนเล่นในห้อนอนอมารา
ลู่อันอันเป็นเ็ที่โี ไ้เิมาในระูลที่ทั้ร่ำรวยและทรอิทธิพล
บิาไ้รับวามไว้วาใาอ์ฮ่อเ้ ถึลับเปรยว่าะให้บุรายหรือบุรสาวอเสนาบีลาโหมมาเ้าเรียนร่วมับบรราอ์หิอ์าย
อนาที่ถูวาไว้เ็มไป้วยลีบุหลาบ
เวลาผ่านไปเป็นเือนเ็เล็าผิวายที่เหี่ยวย่นแลู้ำม่ำ ผิวพรรแลูเ่ึ าวนวลล้ายน้ำนม
วาลมโสีำมอาแป๋ว อ้าปาร้ออ้อแอ้ ยามไ้ลิ่นายอมารา
“ลู่อันอัน อีไม่นานท่านพ่อะมารับพวเราลับบ้านแล้ว ีใไหม ลูรั”
“แอ้..แอ” เ็น้อยโบมือไปมาล้ายพยายามลำหาหน้าอมารา
“หิวแล้วินะ แม่ะป้อนนมให้เ้า” แม่นม่วยโอบประอเ็ทาร ยามฮูหยินแ้วามประส์ะให้น้ำนม้วยนเอ
เสื้อผ้าถูปลอออย่าเื่อ้านล้ายไม่ทันใเ้าัวน้อย
เ็ทารพยายามโน้มายเ้าหามารา “แอ้ๆ”
ฮูหยินแย้มยิ้มอย่าเอ็นู รีบโอบประอเ็น้อยเ้าสู่อ้อมอ
เพียไม่นานริมฝีปานาเล็็ลำหาแหล่อาหาร ูื่มเสียั๊วบๆ พลายิ้มาหยีอย่าเป็นสุ
“ุหนูน่าัยิ่นั” แม่นมูเินเอ่ยยามมอเ็น้อยในอ้อมอมารา
“เ้า้อนแป้อแม่ินเ่ยิ่นั นีอแม่ อให้เ้ามีสุภาพแ็แร ไร้โราพยาธิ”
เพียไม่นานเ็น้อย็นอนหลับในอ้อมอแสนอบอุ่น
เวลาผ่านไปไวเหมือนโห เพียไม่นานฤูหนาวพัผ่านไปแล้วเือบเือน
อนแรไ้รับแ้ว่าะมารับยามผ่านพ้นฤูหนาว ทว่ายัไม่มี่าวราวาสามีเลย
แม่นมเินอุ้มเ็น้อยเ้ามาในห้อ เธอมอเห็นฮูหยินำลั้มหน้าอ่านหมายที่เพิ่ไ้รับ ิ้วเรียวมวมุ่นยามอ่านัวอัษรนถึบรรทัสุท้าย
“นายท่านแ้หมายำหนารเินทามารับฮูหยินและุหนูแล้วใ่ไหมเ้าะ”
“ท่านพี่ิาน ไม่อาปลีัวเินทามาไ้ พวเราเรียมัวเินทาลับันในสามวัน้าหน้า”
“วามริรอนายท่านเินทามารับีว่าไหมเ้าะ”
“อีนานว่าสรามะสบ อีอย่า้าทิ้เรือนมานานนนึเป็นห่ว หาเลือเส้นทาลับที่ปลอภัย็ใ้เวลาเือบสามเือนแล้ว ้าไม่อยาเฝ้ารอท่านพี่ สู้เินทาลับไป้อนรับท่านพร้อมบุรสาวที่บ้านีว่า”
ฮูหยินลู่หมิเยว่อาศัยอยู่บ้านบิามารามานานหลายเือน นเิเสียนินทาว่าโนสามีทอทิ้แล้ว หาไม่เป็นเพราะสรามายแนที่ไม่สบสุ เธอร้อนใหลเื่อำลว
สามี้อไปร่วมบัาารรบ้วย ึไม่อาเินทามารับไ้ามสัา เาบอให้เธอรออยู่บ้านบิามารา่อไป ทว่าำนินทาเหล่านั้นระุ้นวามโรธ เธอไม่อยาให้เสียื่อระูล ึัสินใออเินทา ำนวเวลาแล้วน่าะพอีลับที่สามีเสร็านลับบ้าน
ฮูหยินอ้าแนโอบอธิาสุที่รั พลาหอมแ้มนวลนุ่มที่เ็มไป้วยลิ่นนมอย่าอ่อนโยน “หนูอยาเินทาลับบ้านไปพบพ่อไหม๊ะ”
“แอ้ๆ” เสียเ็น้อยานรับสใส
***
น้อน่ารันะ อนเ็
ความคิดเห็น