คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 14
บทที่ 14
ใบหน้าหล่อเหลาล้ายหลุารูปภาพ น่าเสียายที่ใบหน้ารึ่้ายล้ายมีเส้นเลือสีำผุลามไปนถึหัวิ้ว ทำลายภาพลัษ์เทพบุรรูปามนสิ้น
เินอันอ๋อ้อพิษแทนฮ่อเ้นเือบาย
โีหมอหลวหาสมุนไพร้านพิษมามอบให้ ทว่าสิ่เหล่านี้เพียบรรเทาพิษร้ายที่สะสมในายหลายปี
อ์ฮ่อเ้รู้สึผิยิ่นัในเหุาร์รั้นั้น ึมอบราอทัพให้อีฝ่ายูแล
ไม่มีผู้ใาิว่าอทัพทมิฬะแ็แร่ เ็มไป้วยผู้มีวามสามารถ เิบให่นแทบ่มแผ่นินไ้แล้ว
ยัีที่อ์ฮ่อเ้มีวามสัมพันธ์ที่ี่อน้อายนนี้ ึยอมผ่อนปรน้อำหนมามาย นทำให้หลายนอิา
วามยิ่ให่อเินอันอ๋อสร้าวามเรลัว่อุนนาทั้ฝ่ายบุ๋นและบู๊ไม่น้อย
ายหนุ่ม่อศัรูทั่วสารทิศอย่าไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม
แม้ะทำเพื่อผลประโยน์อประเทศาิ ทว่าย่อมระทบนบาลุ่ม นเิลื่นใ้น้ำอยโมีอีฝ่าย
พิษร้ายยาะรัษา็เป็นส่วนหนึ่ที่ศัรูทิ้ไว้ให้ หมอหลวมามาย่าส่ายหน้า ไม่อาทำารรัษาไ้เพราะาสิ่สำัในารผสมัวยาแ้พิษนินี้
ยัไม่มีใรหาสมุนไพรสำั…เี้ยวมัรไ้เอ เาึ้อทนทุ์ทรมานับพิษร้าย นลายเป็นนอารม์แปรปรวนยิ่นั
วามสีทอเปล่ประายในวามมื ยามสัมผัสสิ่ผิปิ ่อนะว้าาบและสวมใส่หน้าาเิน
เร้!
ายหนุ่มวัมือรับมาบไ้ทัน ่อนะยาถีบศัรูระเ็นไปนู้ไม้เสียัโรม!
เหล่าอรัษ์่าสู้ับลุ่มายุำที่้านนออย่าิพัน
เพียไม่นานายุำปีนเ้ามาในห้อบรรทมอีห้าน รุมล้อมเ้าอห้อนยาะหลบหนี
ริมฝีปาสีแสัับผิวาวสีแสยะยิ้ม วาสีทอเปล่ประายวาววับ ยามที่ล่มโรร้ายเรียมแทาบเ้าใส่ายหนุ่มพร้อมัน
เพียท่านอ๋อสะบัาบยามที่แสสีเินพุ่รเ้ามา ระแสลมปราพลุ่พล่าน าบสีเินัาทุสรรพาวุธ ่อนะปาอเหล่าวายร้ายทั้ห้านสิ้นใในราวเียว
อรัษ์อยระมัระวัวามปลอภัยโยรอบ ไม่ล้าเ้ามาัวาารรบอายผู้ไ้รับนานามว่าอ๋อปีศา
แ่วัาบสามารถเ่น่าศัรูราวผัปลา ยาะมีผู้ใทัเทียม ทั้ที่ร่าาย้อพิษ แ่วามสามารถและพละำลัไม่ลลเลย
เพียไม่นานทุอย่า็สบสุอีรั้ เหลือเพียร่าไร้ีวิอผู้บุรุ
“ท่านอ๋อ ามัวอพวมันไม่มีสัลัษ์อะไรบ่บอเลยว่าใรส่มาอรับ”
น้ำเสียเย็นาเอ่ยถาม “แล้วนที่ยัมีีวิล่ะ”
“เอ่อ…พวมันินยาพิษนหมสิ้น ไม่เหลือใรให้สอบวามอรับ”
“หึๆ ้าะรอูว่าพวมันะส่ใรมาอี เ้าไปัารวามเรียบร้อย ้าะออไป้านอ”
วามุปรายมอภาพวาพู่ันที่อนนี้เปรอะเปื้อนเลือนแทบมอภาพเิมไม่ออ
ายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อลุมที่เปรอะเลือศัรู ่อนี่ม้าออไปนอวนพร้อมทหารอรัษ์ำนวนหนึ่
หาเียนระรอน้อยในร่าลู่อิอิรู้ว่ามีนทำลายภาพวาแสนาม มันะ้อไปเอาเรื่ออย่าแน่นอน
เ็สาวไ้แ่อ้าปาหาวยามปล่อยให้สาวใ้พาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ร่าบาอ่อนแรนบ่าวรับใ้้อแบหามพาเธอไปนอนเล่นในอ่าน้ำอุ่นที่ัเรียมไว้
พวเานึสสัยในใ ่อนหน้านีุ้หนูยันันแ็ ทำไมวันนี้ี้เียยิ่นั ท่านอาารย์ะมาสอนแล้วยัไม่ยอมื่นนอนอี
หานายท่านทราบเรื่อ พวเาะถึราววย ันั้นึ้อพยายามทำทุวิถีทาเพื่อให้ผ่าน่านนเียร้านไปให้ไ้
บ่าวรับใ้สาละวนัารูแลเ็สาวที่ปรือาล้ายนอนหลับไม่ยอมื่น พวเาถอนหายใยามับแ่เสื้อผ้าใหุ้หนูไ้สำเร็ ่อนะพาร่าบาไปนั่บนโ๊ะไม้
เ็สาวทำัวล้ายไร้ระูเริ่มเอนัวไป้านหน้า่อนะแนบแ้มลับโ๊ะไม้พลาส่เสียรนอย่าเป็นสุ
บ่าวรับใ้สบาันพลาพยัหน้ารับ พวเาเินหายไป่อนะลับมาพร้อมถาอาหารมามาย
ปีมูไ้รูปสวยยับฟุฟิไปมา ล้ายผีเสื้อระพือปี ริมฝีปาไ้รูปอ้าหาว ่อนะยืัวบิี้เีย
วาที่เยหรี่ปรือลมโ้อมออาหาร้วยวามสนใ
“หอมมา…อาหารเ้าวันนี้น่าินั”
ยามที่เธอเรียมะยถ้วยเ้าปา ท่านอาารย์ผู้สอนมารยาทเ้ามาห้ามพอิบพอี
“หยุมือ่อน…ุหนูลู่อิอิทำแบบนี้ไม่ไ้ รุาใ้้อนัุป ระหว่ารับประทานอาหาร ห้ามส่เสียัโยเ็า”
เ็สาวเบ้ปา ยามเออาารย์อมเฮี้ยบ ทว่าไม่อาไล่หินนี้ไ้เหมือนนอื่น เธอลาที่ะหลอล่อเ็สาว ึไม่ถู่อ้านเท่าที่วร
ลู่อิอิ้มหน้ามอถ้วยุปอย่าหุหิ ่อนะยอมหยิบ้อนมาัน้ำุปทีละำ
“แผ่นหลั้อั้รลอเวลา” รูสาวเอ่ยสอน่อไปพลาใ้มือ่วยัท่าทาที่เหมาะสม
เียนระรอน้อยล้ำลืนฝืนทน ยอมทำามำสอน มิะนั้นะไม่ไ้ทาน อนนี้ท้อหิว ลิ่นอาหารยั่วน้ำลายยิ่นั
มันไ้แ่ปลอบัวเอ…ยอมนิยอมหน่อยะเป็นไรไป
ลู่อิอิเหลือบมออย่าหมายมาไปยัร่าระรอน้อยสีาวที่ำลัินผลผิั่วอย่าเป็นสุ ระรอน้อยวิ่ไปสอยผลไม้า้นที่มันปล่อยปุ๋ย
ระบบื่นเ้นที่ะรอิมผลลูท้อหลัาปล่อยปุ๋ยไปให้ทุวัน ้นล้าเิบให่มาึ้นแล้ว มันินผลไม้้วยวามเพลิเพลิน
เียนระรอน้อยยยิ้มที่มุมปายาม้อมอร่าำลออระบบ…รออีเพียนิเียวเท่านั้น
***
น้อเฝ้ารอโอาสสส
ความคิดเห็น