คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 13
บทที่ 13
เียนระรอน้อยลอบลานไปามหลัา วาลมโมอเห็นทหารยามแสสีหน้าแื่น่อนวิ่ันเ้าไป้านใน
มันไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น อนนี้ัหวะสะว ร่านาเล็าแนาโผบินึ้นฟ้า้ามไปยัำแพอย่าล่อแล่ว ่อนระโวิ่ไ่้ามไปยั้นไม้ให่
ร่าระรอสีาวนาเล็ระโไปมา้าม้นไม้ ่อนหยุแวะพัที่้นท้อที่มีลูท้อสุ
วาสีำแวววาวหรี่เล็ล มุมปายยิ้มยามเห็นผลไม้สุโปร มูสีมพูยับสูมลิ่นหอม านั้นเลือผลไม้ที่สุอมอร่อยที่สุมารับประทาน
มันเอนายนอนพิลำ้น พลาอุ้มผลท้อใส่ปาเี้ยวอย่าเพลิเพลิน น้ำหวานาผลไม้สร้าวามุ่มื่นให้แ่ร่าายและหัวในลายวามเหนื่อยล้า อยานอนหลับเอาเสียอนนี้เลย
ระรอน้อยลืนินเนื้อสีเหลือนวลนหมเปลือเพียเมล็พันธุ์ มันอยาเอาไปเ็บใส่มิิ น่าเสียายที่ไม่มีพื้นที่แล้ว มันเอามือนาเล็โอบอเมล็ลูท้อ ่อนะอ้าปาหาวหลับาอย่าเป็นสุยามที่สายลมเย็นพัผ่าน้นไม้ให่นใบไม้ปลิวไสว
ไม่รู้ว่าระรอน้อยนอนหลับไปนานนาไหน ทว่าบาสิ่าภายในระุ้นเือนว่าเวลาไม่อยท่าแล้ว
ระรอเบ้ปา่อนัาบเมล็อท้อ เริ่มระโปีนป่ายลับบ้านพัทันที
“โฮส์ลับมาแล้ว”
“อืม” ระรอน้อยเริ่มวนเวียนหาพื้นทีุ่ิน่อนะวาเมล็อท้อลไปพลาเอาเท้านาเล็บผืนิน
ระบบมอพฤิรรมที่แสนุ้นเย็ัวสั่นอีรั้
“อย่าลืมให้ปุ๋ย”
ยามเียนระรอพูบ ระบบ็ถูึมาอยู่ในร่าระรอที่ยืนอยู่เหนือส้วมหลุม
ใบหน้าอระบบบิเบ้ปาอย่ารับไม่ไ้ มันอุส่าห์นึีใที่ไม่้อไปให้ปุ๋ย้นผิั๋ว่อนหน้านี้ ราวนี้เ้าัวแสบเอาอะไรมาปลูอีล่ะเนี่ย
หิสาวร่าบาถอนหายใโล่อที่มาทันเวลาพอี
วามลับที่ไม่ยอมให้เ้าระบบนั่นรับรู้...เธอไม่อาอยู่ในร่าระรอามใอยา ยามที่พลัเียนสะสมหมไป เธอ้อลับเ้ามาอยู่ในร่ามนุษย์นนี้
เธอ้อนั่ัลายมือ เรียนหนัสือามำสั่บิาเ้าอร่านระทั่ปวเมื่อยมือนไม่อยาหยิบับอะไร
เียนระรอน้อยำ้อรอให้พลัวิเศษสะสมอีรั้ึะแย่ิร่าเล็มาใ้านไ้
เ็สาวเินลับเ้าบ้านพั หลับาึเอาอในมิิที่ผสานับวิวิาออมา
มือเรียวเล็ถือยาลูลอน วาลมโมออย่าไม่พอในั่อนะยัใส่ปา
ร่าบาหอบหายใัวสั่นสะท้าน เมื่อนึอะไรึ้นมาไ้็พยายามเินไปยัห้ออาบน้ำ่อนะนั่ลทำสมาธิเพื่อับพิษร้ายออไป
อเสียสีำ่อยๆ ไหลออาร่าายามรูุมน
ระบบสัเเห็นสิ่ผิปิ ึระโวิ่เ้ามาทาหน้า่า มอหาเ้านายสาว ่อนะปีนวิ่ไปทาหน้า่าห้อน้ำ
วาลมโเอียอมออย่าสสัย ยามเห็นพิษร้ายที่ออมาพร้อมเลือสีำ็ื่นระหน
โฮส์หายไปเือบวัน ไ้ยาล้าพิษลับมาแล้ว…ว่าแ่ไปเอามาาไหนันแน่นะ
มันยอมรับวามสามารถอโฮส์นนี้มาเลย
ระรอน้อยนอนหมอบพลา้อมอร่าบาเพิ่สมาธิัพิษออาร่าายอย่าำนา
วาระบบเห็นแสสีเียวเริ่มเรือรอเปล่ประายใน่อท้ออนาร้าย
“แฮๆ” เ็สาวหอบหายใลืมาื่นึ้นมอสบาเ้าระรอน้อย
มือเรียวปาเหื่อเห็นเพียราบสีำเปรอะามัวเ็มไปหม แถมลิ่นล้ายไ่เน่า
“ยี้! สปรมา” เ็สาวลุึ้นยืน
ระบบเอ่ยถามอย่าสสัย “โฮส์ไปที่ไหนมาน่ะ”
“ไม่รู้ิ วิ่เล่นไปทั่ว”
“อันรายนะ ผมบอแล้วว่าสมุนไพรหายา นธรรมาไม่มีทาไ้รอบรอหรอ”
“แล้วไล่ะ”
“็ไม่วรเอาัวเ้าไปเสี่ยไ”
“ยั้อไปอีอย่าน้อยหนึ่รั้ ไม่ั้นที่ทำไปทั้หมไม่มี่า”
ระรอน้อยเรียมะอ้าปาั้าน “แ่…”
“้าะอาบน้ำแล้ว อยาูไหมล่ะ” เ็สาวปลเสื้อผ้าที่เปรอะราบเลือสีำออนเห็นแผ่นหลัาวเนียน
“เอะ อยาทำอะไร็ทำ แ่อย่าเอาร่าผมไปาย็ละัน” ระรออนระโหนีหายไปแล้ว
เ็สาวไ้แ่ถอนหายใ ่อนะถอเสื้อผ้าทุิ้นออาร่าาย
มือเรียวลูบไปามเรือนร่า หน้าอที่แบนราบเพราะาสารอาหารทำให้เริเิบโ้าว่าเ็สาวทั่วไป ประอบับพิษร้ายนั่นทำให้มีวามผิปิ
เ็สาวัน้ำราเอาราบสปรออาร่าาย่อนเินลไปแ่น้ำในอ่า ฮัมเพลอย่าพอใ่อนนำผ้าสะอาเ็ามร่าาย สวมเสื้อผ้าเนื้อีที่ัเรียมไว้
ยามนี้พิษับออไ้รึ่ เหลืออีส่วนที่้อับออให้ไ้ มิะนั้นพิษที่มีอยู่ะแพร่ระายอีรั้และหนัึ้นว่าเิม
ระรอน้อยเื่อว่าผู้สูศัิ์ะ้อมียามามายที่สามารถแบ่ปันให้มันไ้อย่าแน่นอน
สัเานาวน เรือนนอสวยามที่ว้าให่ อแ่ประับ้วยทอำบ่บอานะที่ไม่ธรรมา
ยามนึถึภาพวาที่บรรปั้นแ่ ใบหน้าหวานแย้มยิ้มอย่าเป็นสุ พลาเท้าามอไปนอหน้า่าในำแหน่ที่มีวนหรูหราั้อยู่ ไม่รู้ว่าเ้าอะพอใผลานศิลปินเอนนี้ไหมนะ
เ้าอห้อนนั้นะ้อื่นอบผลานที่มันทุ่มสุัวอย่าแน่นอน
***
น้อมั่นใฝีมือมา
ความคิดเห็น