อากาศแจ่มใส..สดชื่น..กับแสงอาทิตย์สาดส่องมา  ฉันพยายามลืมตาตื่นขึ้นมา  แต่เช้า  วันนี้อากาศดีจิงๆ พี่ชายของฉันพูดอะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้คงจะไม่ใช่ละมั้ง  พูดอยู่กับชินหม่าเจ้าเหมียวตัวโปรดน่ะเอง  ฉันอยากลุกขึ้นไปสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าข้างนอกมากๆ  แต่คงไม่ได้หรอกนะ  ฉันแทบจะทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้เลย  ช่างน่าสงสารจิงๆใครเห็นก็คงต้องสมเพช  กับสายน้ำเกลือและสายอะไรก็ไม่รู้ที่ห้อยระโยงระยางอยู่รอบร่างกาย  ขยับตัวก็ไม่ได้  แม้แต่หันเอียงคอยังทำไม่ได้เลย  ลืมตาได้อย่างเดียวแค่นี่เอง..ตลอดเวลาที่เป็นอย่างนี่  คิดเพียงแต่ว่าอยากตายยยย..ไม่ต้องทนอยู่แบบนี่อีก 
           
          มีเรื่องหนึ่งที่ฉันยังไม่ลืมมันจะจำมันไปตลอดชีวิต  ถ้าฉันย้อนเวลาได้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับมันเลย  มันน่ะหรือก็มันที่ทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ไงล่ะ เสียงหัวเราะเยาะที่ดังก้องมันยังคงตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลาาา
    ..ย้อนเวลาไปเมื่อ  3  อาทิตย์ที่แล้ว    ตอนนั้นฉันเข้าไปหาหนังสือที่ห้องสมุดสาธารณะแห่งหนึ่งใหญ่มากๆ ใหญ่ขนาดเท่าราชวังบักกิ้งแฮมก็ว่าได้  เหตุที่ไปยังห้องสมุดนั้นเพราะเพื่อนฉันบอกไว้ว่า  ที่นั่นมีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง  ใครที่สามารถหาหนังสือเล่มนั้นเจอจะได้รับพรหนึ่งข้อ..โดยต้องให้มือซ้ายเขียนสิ่งที่อยากได้โดยพู่กันสีดำ  หนังสือเล่มนั้นชื่อว่า  “njo#g”  แปลว่าอะไรฉันก็ยังไม่รู้เลยได้ชื่อมาจากเพื่อนอีกนั่นแหละ  เพื่อนน่ะหรอ..ฉันไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจซักคนหรอกฉันจึงไม่เคยคิดว่าเพื่อนคนไหนเป็นเพื่อนเลย  นอกจากเพื่อนคนหนึ่งที่แสนดีที่สุดของฉันเค้าจะคอยแนะนำฉันทุกๆเรื่อง  และเรื่องหนังสือนี้เค้าก็เเนะนำฉัน  ฉันไม่เคยเห็นตัวตนที่แท้จิงของเค้าเลย  ฉันเจอเค้าในฝันทุกๆคืน  ฉันจึงใช้เวลาส่วนมากกับการนอน  นอน  แล้วก็นอน  เพื่อไปเที่ยวกับเพื่อนที่ฉันรักทุกๆคืน 
            ตอนเจอเค้าคืนแรก..ก่อนนอนคืนนั้นฉันได้อธิฐานขอให้ได้เจอเพื่อนแท้ซักคนเถิด  คืนนั้นฉันนอนหลับทั้งน้ำตาด้วยเรื่องที่ฉันไม่สามารถบอกกับทุกคนได้ ฉันขอเก็บไว้ในใจก็พอนะ    แล้วอยู่ๆก็มีแสงวาบเข้ามาทางหน้าต่างเป็นแสงสีม่วงอ่อนๆ  แล้วฉันก็วูบหลับไป  แล้วก็ฝันถึงเพื่อนรักคนนี่ล่ะ  เค้าพาฉันไปเที่ยวอุทยานต่างๆมากมายแต่ที่เเปลกมากก็คือ  ฉันถามชื่อเค้าแต่เค้าก็ไม่ยอมบอกเลย  ฉันจึงไม่เคยถามอีกเลย  ฉันเรียกเค้าว่า  “เพื่อน”  ส่วนเค้าก็เรียกฉันว่าเพื่อนเช่นกัน..ฉันหาหนังสือจนตลอดหลายวันมาแล้วทุกๆหลังเลิกเรียนก็ไม่พบซักที ฉันก็ไปบอกเค้าๆก็ให้หาต่อไป  จน  1  อาทิตย์ผ่านไป ฉันเริ่มหมดหวัง  แล้วอยู่ๆก็มีลมแรงๆพัดมา  หนังสือเล่มหนึ่งก็ตกลงมาจากชั้นบนสุด  นั่นแหละ  คือหนังสือที่ฉันต้องการ  “njod#g” แต่เพื่อนฉันบอกว่ามันเป็นเล่มสีน้ำเงินนี่นา  แต่นี่เป็นเล่มสีแดงออกเลือดหมู  น่ากลัวจิงๆเลย  แต่เอ๊ะดูดีดีแล้วที่ฉันต้องการมันชื่อ  “njo#g”  แต่หนังสือเล่มนี้ชื่อ  “njod#g”  ฉันคิดว่ามันคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่หรอกนะ..มันคงมีหลายแบบ
            ในคืนนั้นฉันรีบไปหยิบพู่กันสีดำมาแล้วเปิดหนังสือนั้นทีละหน้า  ทีละหน้า อย่างช้าๆ ข้างในเป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้  เป็นตัวอังกฤษ  แต่เรียงไม่เป็นคำเลย เมื่อถึงหน้าสุดท้ายคงจะไว้สำหรับขอพรฉันก็เลยบรรจงเขียนพรที่อยากได้ลงไป  แล้วฉันก็หลับตาลงนอน  อย่างช้าๆโดยวางหนังสือนั้นไว้ได้หมอน  แต่แปลกมากๆที่คืนนี้ฉันไม่เห็นเพื่อนที่รักเลย  แล้วเมื่อตื่นขึ้นมาอีกที  ก็พบว่าหนังสือเล่มนั้นหายไป  ฉันก็ไม่ได้สนใจ  รีบไปเรียนตามปกติ  และก็แปลกอีกนั่นแหละที่คนในห้องที่โรงเรียนของฉันกลับมาสนใจฉันมากขึ้น  เข้ามาสนิทสนมกับฉัน  จนฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลย ในที่สุดก็มีเพื่อนที่ฉันสามารถเรียกว่าเพื่อนได้แล้ว  ฉันเริ่มมีความสุขมากขึ้น  ไม่ต้องไปนอนร้องไห้คนเดียวเหมือนแต่ก่อน  แต่เพื่อนที่รักของฉันหายไปไหนแล้วล่ะ..ฉันอยากเจอเค้าจิงๆอยากไปเล่าความสุขที่ฉันได้พบจิงๆ  และแล้ววันหนึ่งฉันก็ไปบอกรักกับคนๆหนึ่งแต่เค้าปฏิเสธฉันไป  ความสุขของฉันเริ่มหดหายไปเพื่อนๆต่างก็หนีหายไป  ไม่สนใจฉันเหมือนแต่ก่อน  เวลาแห่งความสุขของฉัน  มีแค่ 1  อาทิตย์เองหรอเนี่ย..  วันนี้ฉันมานอนร้องไห้คนเดียวอีกแล้ว  แล้วก็หลับไป  เพื่อนที่รักกลับมาแล้ว  ฉันฝันถึงเค้าแล้ว  ใช่แล้ว!เพื่อนที่รักเค้าจะมาเฉพาะเวลาที่ฉันเศร้าเค้าจะมาเพื่อปลอบโยนฉัน  เค้าคือเพื่อนแท้จิงๆ  แต่เค้าดูไม่เหมือนเก่าเลย  เค้าดูซีดลงไปมาก ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร  5  วันต่อมาครอบครัวฉันไปเที่ยวกันที่ต่างจังหวัด แล้วฉันก็นอนหลับในรถในคืนนั้นเค้ามาบอกลาฉัน..เค้ามาบอกว่าเค้าต้องไปแล้ว  แล้วฉันก็ไม่ยอมให้เค้าไป  ฉันดึงเค้าไว้  แต่แรงของเค้ามากซะจนฉันกระเด็นลอยขึ้นไปลอยไป  ลอยเคว้งคว้างไปแล้วฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัว  ฉันจำเสียงเค้าได้เพื่อนที่รักของฉัน  เค้าหัวเราะเยาะฉันทำไม  แล้วฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาแสงไฟสว่างจ้าในห้องฉุกเฉินของโรงบาลเอกชนแห่งหนึ่ง  นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน  พ่อ  แม่  อยู่ที่ไหน  ช่วยฉันด้วย  !!
            นี่มัน..มันเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้  อาจจะมีคนจงใจทำให้มันเกิดขึ้น  เหตุการนั้นคืออุบัติเหตุหรอกหรือ  พ่อ  แม่  ปลอดภัย ไม่เป็นอะไรเลย  แต่ฉัน  ฉันคนเดียวที่เป็นอย่างนี้  ฉันจะโทษใครได้ล่ะ  ในเมื่อคนที่ทำให้มันเกิดขึ้นคือฉัน กับข้อความที่อธิฐาน  ใช่แล้ว  ผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดคือเพื่อนรักของฉันหนังสือนั่น  มันไม่ใช่ของจิง หนังสือนั้นเป็นเพียงจินตนาการ..มันไม่มีในโลกหรอก  แล้วเพื่อนล่ะเพื่อนเป็นใครเป็นสิ่งที่ฉันสมมติขึ้นมาอีกน่ะหรือ  มันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่ง..ที่คอยเที่ยวแกล้งเค้าไปทั่วแกล้งฉัน..ให้ความหวังกับฉัน  มันคืออะไรกันแน่  แต่สิ่งที่มันเป็นจิงก็คือ  ตอนที่พ่อขับรถอยู่มีแสงสีม่วงอ่อนสาดใส่ตาของพ่อรถจึงพลิกคว่ำไป..!!
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น