ยามเศร้า..กับ..(สิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้).!! - ยามเศร้า..กับ..(สิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้).!! นิยาย ยามเศร้า..กับ..(สิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้).!! : Dek-D.com - Writer

    ยามเศร้า..กับ..(สิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้).!!

    มีเรื่องหนึ่งที่ฉันยังไม่ลืมมันจะจำมันไปตลอดชีวิต ถ้าฉันย้อนเวลาได้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับมันเลย..

    ผู้เข้าชมรวม

    689

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    689

    ความคิดเห็น


    4

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  จิตวิทยา
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  17 ม.ค. 47 / 11:59 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      อากาศแจ่มใส..สดชื่น..กับแสงอาทิตย์สาดส่องมา  ฉันพยายามลืมตาตื่นขึ้นมา  แต่เช้า   วันนี้อากาศดีจิงๆ พี่ชายของฉันพูดอะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้คงจะไม่ใช่ละมั้ง   พูดอยู่กับชินหม่าเจ้าเหมียวตัวโปรดน่ะเอง  ฉันอยากลุกขึ้นไปสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าข้างนอกมากๆ  แต่คงไม่ได้หรอกนะ  ฉันแทบจะทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้เลย  ช่างน่าสงสารจิงๆใครเห็นก็คงต้องสมเพช  กับสายน้ำเกลือและสายอะไรก็ไม่รู้ที่ห้อยระโยงระยางอยู่รอบร่างกาย  ขยับตัวก็ไม่ได้  แม้แต่หันเอียงคอยังทำไม่ได้เลย   ลืมตาได้อย่างเดียวแค่นี่เอง..ตลอดเวลาที่เป็นอย่างนี่  คิดเพียงแต่ว่าอยากตายยยย..ไม่ต้องทนอยู่แบบนี่อีก  
                  
                 มีเรื่องหนึ่งที่ฉันยังไม่ลืมมันจะจำมันไปตลอดชีวิต  ถ้าฉันย้อนเวลาได้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับมันเลย  มันน่ะหรือก็มันที่ทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ไงล่ะ เสียงหัวเราะเยาะที่ดังก้องมันยังคงตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลาาา…    ..ย้อนเวลาไปเมื่อ  3  อาทิตย์ที่แล้ว    ตอนนั้นฉันเข้าไปหาหนังสือที่ห้องสมุดสาธารณะแห่งหนึ่งใหญ่มากๆ ใหญ่ขนาดเท่าราชวังบักกิ้งแฮมก็ว่าได้  เหตุที่ไปยังห้องสมุดนั้นเพราะเพื่อนฉันบอกไว้ว่า  ที่นั่นมีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง   ใครที่สามารถหาหนังสือเล่มนั้นเจอจะได้รับพรหนึ่งข้อ..โดยต้องให้มือซ้ายเขียนสิ่งที่อยากได้โดยพู่กันสีดำ  หนังสือเล่มนั้นชื่อว่า  “njo#g”  แปลว่าอะไรฉันก็ยังไม่รู้เลยได้ชื่อมาจากเพื่อนอีกนั่นแหละ  เพื่อนน่ะหรอ..ฉันไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจซักคนหรอกฉันจึงไม่เคยคิดว่าเพื่อนคนไหนเป็นเพื่อนเลย   นอกจากเพื่อนคนหนึ่งที่แสนดีที่สุดของฉันเค้าจะคอยแนะนำฉันทุกๆเรื่อง  และเรื่องหนังสือนี้เค้าก็เเนะนำฉัน  ฉันไม่เคยเห็นตัวตนที่แท้จิงของเค้าเลย  ฉันเจอเค้าในฝันทุกๆคืน   ฉันจึงใช้เวลาส่วนมากกับการนอน  นอน  แล้วก็นอน  เพื่อไปเที่ยวกับเพื่อนที่ฉันรักทุกๆคืน  
                   ตอนเจอเค้าคืนแรก..ก่อนนอนคืนนั้นฉันได้อธิฐานขอให้ได้เจอเพื่อนแท้ซักคนเถิด  คืนนั้นฉันนอนหลับทั้งน้ำตาด้วยเรื่องที่ฉันไม่สามารถบอกกับทุกคนได้ ฉันขอเก็บไว้ในใจก็พอนะ     แล้วอยู่ๆก็มีแสงวาบเข้ามาทางหน้าต่างเป็นแสงสีม่วงอ่อนๆ  แล้วฉันก็วูบหลับไป  แล้วก็ฝันถึงเพื่อนรักคนนี่ล่ะ   เค้าพาฉันไปเที่ยวอุทยานต่างๆมากมายแต่ที่เเปลกมากก็คือ  ฉันถามชื่อเค้าแต่เค้าก็ไม่ยอมบอกเลย  ฉันจึงไม่เคยถามอีกเลย  ฉันเรียกเค้าว่า  “เพื่อน”   ส่วนเค้าก็เรียกฉันว่าเพื่อนเช่นกัน..ฉันหาหนังสือจนตลอดหลายวันมาแล้วทุกๆหลังเลิกเรียนก็ไม่พบซักที ฉันก็ไปบอกเค้าๆก็ให้หาต่อไป  จน  1  อาทิตย์ผ่านไป ฉันเริ่มหมดหวัง  แล้วอยู่ๆก็มีลมแรงๆพัดมา  หนังสือเล่มหนึ่งก็ตกลงมาจากชั้นบนสุด  นั่นแหละ  คือหนังสือที่ฉันต้องการ  “njod#g” แต่เพื่อนฉันบอกว่ามันเป็นเล่มสีน้ำเงินนี่นา  แต่นี่เป็นเล่มสีแดงออกเลือดหมู  น่ากลัวจิงๆเลย  แต่เอ๊ะดูดีดีแล้วที่ฉันต้องการมันชื่อ  “njo#g”  แต่หนังสือเล่มนี้ชื่อ  “njod#g”  ฉันคิดว่ามันคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่หรอกนะ..มันคงมีหลายแบบ
                  ในคืนนั้นฉันรีบไปหยิบพู่กันสีดำมาแล้วเปิดหนังสือนั้นทีละหน้า  ทีละหน้า อย่างช้าๆ ข้างในเป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้  เป็นตัวอังกฤษ  แต่เรียงไม่เป็นคำเลย เมื่อถึงหน้าสุดท้ายคงจะไว้สำหรับขอพรฉันก็เลยบรรจงเขียนพรที่อยากได้ลงไป   แล้วฉันก็หลับตาลงนอน   อย่างช้าๆโดยวางหนังสือนั้นไว้ได้หมอน  แต่แปลกมากๆที่คืนนี้ฉันไม่เห็นเพื่อนที่รักเลย  แล้วเมื่อตื่นขึ้นมาอีกที  ก็พบว่าหนังสือเล่มนั้นหายไป   ฉันก็ไม่ได้สนใจ  รีบไปเรียนตามปกติ  และก็แปลกอีกนั่นแหละที่คนในห้องที่โรงเรียนของฉันกลับมาสนใจฉันมากขึ้น  เข้ามาสนิทสนมกับฉัน  จนฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลย ในที่สุดก็มีเพื่อนที่ฉันสามารถเรียกว่าเพื่อนได้แล้ว  ฉันเริ่มมีความสุขมากขึ้น  ไม่ต้องไปนอนร้องไห้คนเดียวเหมือนแต่ก่อน  แต่เพื่อนที่รักของฉันหายไปไหนแล้วล่ะ..ฉันอยากเจอเค้าจิงๆอยากไปเล่าความสุขที่ฉันได้พบจิงๆ  และแล้ววันหนึ่งฉันก็ไปบอกรักกับคนๆหนึ่งแต่เค้าปฏิเสธฉันไป  ความสุขของฉันเริ่มหดหายไปเพื่อนๆต่างก็หนีหายไป  ไม่สนใจฉันเหมือนแต่ก่อน  เวลาแห่งความสุขของฉัน  มีแค่ 1  อาทิตย์เองหรอเนี่ย..  วันนี้ฉันมานอนร้องไห้คนเดียวอีกแล้ว  แล้วก็หลับไป  เพื่อนที่รักกลับมาแล้ว  ฉันฝันถึงเค้าแล้ว  ใช่แล้ว!เพื่อนที่รักเค้าจะมาเฉพาะเวลาที่ฉันเศร้าเค้าจะมาเพื่อปลอบโยนฉัน  เค้าคือเพื่อนแท้จิงๆ  แต่เค้าดูไม่เหมือนเก่าเลย  เค้าดูซีดลงไปมาก ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร   5  วันต่อมาครอบครัวฉันไปเที่ยวกันที่ต่างจังหวัด แล้วฉันก็นอนหลับในรถในคืนนั้นเค้ามาบอกลาฉัน..เค้ามาบอกว่าเค้าต้องไปแล้ว   แล้วฉันก็ไม่ยอมให้เค้าไป  ฉันดึงเค้าไว้  แต่แรงของเค้ามากซะจนฉันกระเด็นลอยขึ้นไปลอยไป  ลอยเคว้งคว้างไปแล้วฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัว   ฉันจำเสียงเค้าได้เพื่อนที่รักของฉัน  เค้าหัวเราะเยาะฉันทำไม   แล้วฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาแสงไฟสว่างจ้าในห้องฉุกเฉินของโรงบาลเอกชนแห่งหนึ่ง  นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน  พ่อ  แม่  อยู่ที่ไหน  ช่วยฉันด้วย  !!
                   นี่มัน..มันเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้  อาจจะมีคนจงใจทำให้มันเกิดขึ้น  เหตุการนั้นคืออุบัติเหตุหรอกหรือ  พ่อ  แม่  ปลอดภัย ไม่เป็นอะไรเลย  แต่ฉัน  ฉันคนเดียวที่เป็นอย่างนี้  ฉันจะโทษใครได้ล่ะ  ในเมื่อคนที่ทำให้มันเกิดขึ้นคือฉัน กับข้อความที่อธิฐาน  ใช่แล้ว  ผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดคือเพื่อนรักของฉันหนังสือนั่น  มันไม่ใช่ของจิง หนังสือนั้นเป็นเพียงจินตนาการ..มันไม่มีในโลกหรอก  แล้วเพื่อนล่ะเพื่อนเป็นใครเป็นสิ่งที่ฉันสมมติขึ้นมาอีกน่ะหรือ  มันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่ง..ที่คอยเที่ยวแกล้งเค้าไปทั่วแกล้งฉัน..ให้ความหวังกับฉัน   มันคืออะไรกันแน่  แต่สิ่งที่มันเป็นจิงก็คือ  ตอนที่พ่อขับรถอยู่มีแสงสีม่วงอ่อนสาดใส่ตาของพ่อรถจึงพลิกคว่ำไป..!!

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×