คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 06. 161 จาก 27 ถึง 6
“ฮ่ะๆ” เสียหัวเราะเบาๆอแบฮยอนัึ้นไม่าสายหลัาที่เรา่าเล่าเรื่อน่าอายหรือลบันอันและัน
ถึส่วนให่ผมะเป็นนเล่าแ่็ไม่ลืมเว้น่วให้แบฮยอนไ้เล่าบ้า
เาำ เามีสีสัน เาสใสึ้น
แบฮยอนูน่าหลใหลริๆในสายาผม
มันเป็นเรื่อทีู่ลหรือพูยา
แ่ว่า....มันือเรื่อริ เรื่อริที่ว่าผมไม่อาละสายาาแบฮยอนไปไ้ริๆ
รอยยิ้มอเาเหมือนัผมไว้ ให้อยู่ับเาลอไป
“อยาทานน้ำมั้ยรับ” ผมถามึ้นเมื่อเสียหัวเราหมล ่วนี้เาูะไอหรือเ็บอบ่อยึ้น
แบฮยอนพยัหน้าและส่รอยยิ้มให้ผม
“รอแปปนึนะรับ” ผมรีบเินไปห้อรัว เทน้ำเปล่าใส่แ้วมาสอแ้วและรีบเินลับไปที่ห้อนั่เล่นที่มีร่าเล็นั่ส่ยิ้มรอผมอยู่
“นี่รับน้ำ” ผมยื่นให้เา ส่วนัวเอ็นั่ลที่เิมและื่มน้ำบ้า
“อบุรับ” แบฮยอน่อยื่มน้ำที่ผมเอามาให้้าๆ
ในระหว่าที่ปล่อยให้แบฮยอนไ้พับ้า
ผม็เลือที่ะเินึ้นไปหยิบีาร์ัวเ่ที่แบฮยอนให้ไว้ในห้อนอนผม
วันนี้ผม็อยาไ้ยินเสียเาร้อเพล
ารร้อเพลลายเป็นานอิเรอพวเรา ผมเล่นีาร์บ้าแร็ฟบ้า ส่วนแบฮยอนะร้ออย่าเียว เสียเาไพเราะ นุ่ม อ่อนหวานยิ่ว่าเวนี้้วย้ำ
ฟัทีไร ผมมัะหลับาลและยิ้มออมาเสมอ บารั้ผม็อยาอัเสียเ็บไว้
ถ้าเปิฟั่อนนอนฝันีน่าู
แ่ใน่วที่ำลัเินลบันไ
เสียบาอย่าัึ้นพร้อมับเสียัออึนีที่เรียื่อผมไม่หยุ ผมวาีาร์ลสัทีและรีบวิ่ามเสียไป
เสียที่อยู่ในห้อนั่เล่น
“แบฮยอนๆๆๆ” แ้วน้ำใสที่ผมเอามาให้แบฮยอนพื้นแระายออและร่าเล็ที่นอนใล้ๆไม่ไ้สิมีอึนีที่อยประอเรียสิอยู่
ทุอย่าเหมือนหยุ้าลแม้แ่หัวใผม็ไม่่า สมอผมไม่สามารถประมวลสิ่ที่ผมเห็นไ้ว่ามันเิอะไรึ้น
ร่าเล็ที่นอนนิ่...นำพาวามลัวเ้าอบุมิใผมเพียเสี้ยววินาที
“ุานยอล โทรเรียุหมอเร็ว!!!” ผมะั้าเหมือนไม่เ้าใในสิ่ที่อึนีพู...นเมื่อเาพูอีที ผมึรีบวิ่ไปโทรศัพท์ทันที
“เาเป็นยัไบ้ารับุหมอ” เมื่อุหมอสูอายุออมาาห้อนอนอแบฮยอน ผม็ไม่รีรอที่ะถามอาารออีฝ่าย
ถ้าไม่ถูห้ามไว้ผมรีบเ้าไปูอาารแบฮยอนแล้ว
เมื่อโทรไปไ้ไม่นานุหมอ็มา เวลามีเรื่ออะไรเราะโทรเรียุหมอแทนารไปโรพยาบาล
อึนีบอว่าแบฮยอนไม่อบไปโรพยาบาล ผมยัำไ้
ุหมอพ่นลมหายใออมาีใบหน้าเศร้าและส่ายหน้า้าๆ
“สุภาพใอนไ้นับวันมีแ่ะทรุหนัึ้น
หมอเอ็นปัาที่ะ่วย” ำพูอเาแทบะสาปผมทั้เป็น
“เป็นไปไม่ไ้หรอรับ
เมื่อไม่ี่วันที่แล้วยัยิ้ม ยัหัวเราะอยู่เลย” มัน้อไม่เป็นแบบนี้
“ร่าายเาอ่อนแอมานาน
ารเปลี่ยนแปลที่ับพลันอาทำให้ร่าายเารับไม่ไหว วามเรียและวามเศร้าอเามีมา
นสุภาพายพลอยะแย่ไป้วย ถ้ายิ่เป็นแบบนี้ หมอเรว่าเาอยู่ไ้ไม่นาน”
“ไม่หรอรับ
ผมิว่าไม่ใ่” เป็นไปไม่ไ้หรอ อาารแบฮยอนีึ้นแล้ว
“ถ้าะพูให้ถู
็ือ ‘้าไป’
เรารัษาเา้าไป สายไปแล้ว...ที่ะเยี่ยวยา”
สอประโยหลัุหมอพูแผ่วเบา แ่มัน่าหนัอึ้ในหัวผม
ผมรู้สึัวเอยืนอยู่ท่ามลาหนาม้นไม้มามาย
ไม่ว่าไปทาไหน ้าวทาไหน็มีแ่วามเ็บปวที่รออยู่ เผลอๆวาหนามพวนั้นพันเี่ยวัวผมนแทบแเป็นเสี่ยๆ
อึนีทำหน้าที่สุ่หมอ
ส่วนผมไม่อา้าวไปไหน่อไ้ ำพูอหมอ แน่นอนว่ามัน้อไม่ใ่เรื่อเล่นๆ
มันริัแ่ผม็ไม่อารับไ้ับผลอมัน เมื่อวันนั้นเายัยิ้มอยู่เลย
แล้วทำไม......
“านยอล” แบฮยอนที่หน้าาูบี เปิประูออมาหาผมอย่ายาเย็น ลิ่นเทียนหอมอ่อนๆลอยเะมูผม
“แบฮยอน” ผมประอเ้าไปประอัวเาไว้ “อาารยัไม่ี ุวรพัผ่อนนะรับ”
“ผมอยานอนับุ...ในห้อมันหนาวมา...ไ้มั้ยรับ” ผมพยัหน้า พาเาไปห้อนอนอผม
ร่าเล็ทีุ่้นเย
นอนลที่เิมที่เามันอนและไม่ลืมที่ะึผมให้ไปนอนอเาอยู่ใล้ๆ
“ผมอโทษ”
ผมไม่มีำพูอะไรที่ะพูับแบฮยอนอีแล้วนอาารอโทษ
บาทีถ้าผมไม่ทิ้เาไว้หรือทำให้เาหัวเราะมาๆ ไม่เป็นแบบนี้
“มันไม่ใ่วามผิอุ....านยอล” เาพูและอผมแน่นึ้น “อย่าโทษัวเอเลย” เาพูแผ่วเบา่อนะหลับไป
แบฮยอนอาารเริ่มหนัึ้น แมู้เียบๆ
ร่าเริหรือหัวเราะแ่มัน็แ่นั้น
โรึมเศร้าและวามเรียที่มีเ้าโมีร่าาย ิใเานไม่มีิ้นี
หมอ่วยอะไรไม่ไ้ ไม่มีทารัษาและอีไม่นานลมหายใอเา็ะหมหายไป......หมอบอแบบนั้น ‘อีไม่นาน’
เือนมีนามมาเยือนพวเราแ่็ไม่อาเปลี่ยนแปลอนาอะไรไ้ ไ้แ่นับเวลารอวันที่พวเราะเหลือใรสัน บนโลใบนี้เพียนเียวเท่านั้น
สวนหลับ้านที่สวยามพร้อมอไม้ที่ผลิบานสใส
มีเราสอนนั่แนบิมอบวามอบอุ่นให้ันและัน แบฮยอนบศรีษะเาลที่ออผม
น้ำหนัแสนเบาอเาถ่ายเทมาทาผมนหม ผ้าห่มและอ้อมแนผมือเาผิอแบฮยอน
“บาทีุวรุยหรือสวมน์บอพระเ้า ผมเื่อว่าบาทีท่านอาะรู้และเ้าใ
ไม่รับุไป”
ผมเอ็หวัว่าพระเ้าะให้เาอยู่ับผมราบนานเท่านาน
“มันไม่มีประโยน์หรอ ผมลอมาแล้ว.... ทั้สวอ้อนวอนทั้น้ำา สวทั้วันทั้ืนแ่มัน็ไม่มีผลเหมือนอนที่พ่อผมายหรือ.....เาาไป.... มันทำให้ผมหวนนึถึวามิอนเ็ๆ” เามีใบหน้าที่เ็บปว “อนที่ผมเสียพ่อไป แม่บอปะป๋าไม่ไ้ายแ่พระเ้าแ่รับัวเาไป”
พวเราเียบวามเศร้าโศเริ่มเ้ารอบลุมพวเราและอยู่ๆแบฮยอน็หัวเราะแห้ๆออมา
“ุแม่บอผม้วยว่าทำไม พระเ้าถึทำแบบนี้ับผม”
“มะม๋ารับ
ทำไมนีๆพระเ้า้อรับไป้วย ปะป๋าไม่เยทำผิ
ทำไมพระเ้า้อเอาเาไป้วย ทำไมไม่ให้เาอยู่ับแบฮยอน” เ็น้อยแบฮยอนถามแม่้วยวาเศร้าสร้อย
หลัาที่พึ่ลับมาาพิธีศพอผู้เป็นพ่อ ลูนเียว ลูนเล็อบ้านที่ไม่เ้าใ
“แบฮยอนมันือสัธรรมลู
เิ แ่ เ็บ าย” เ็น้อยมอแม่ๆับำที่นไม่เยรู้ั “ลูไม่เ้าใ ั้นแบฮยอนอบแม่นะรับ”
เ็น้อยพยัหน้า “ลูเห็นอไม้ในสวนเรามั้ย”
“เห็นรับ”
“ถ้าลูเินเ้าไปในสวนอไม้
ลูะเลือเ็อไหน”เ็น้อยรุ่นิาม
“็.....อที่สวยที่สุไรับ”
“อนแรผมไม่เยเ้าใวามหมายอมันเลย....นระทั่วันที่แม่เอ็ทิ้ผมไป ผมถึเ้าใ” แบฮยอนมอผม “ุเ้าใวามหมายมันมั้ย”
“รับ”
“แ่เาไม่เหมือนัน เาไม่ถูเ็ออไปาพระเ้า เาเพียถูบัแสแและาน้ำ เาแ่เหี่ยวเาและลับืนสู่พื้นินเท่านั้น เาไม่ถูเ็......”
“ผมิว่าุวรพัไ้แล้ว อาาศเริ่มเย็นแล้ว”
่วนี้แบฮยอนอบพูเพ้อออมาึ่ผมไม่เ้าใวามหมายอมันเลย
“ุ็เหมือนัน”
เาลุึ้นโยมีผมอยประอเาไว้
“รับ”
เาูไม่เ้าใ....ไม่เ้าใวามหมายอมันริๆ
อบุสำหรับอมเม้นน้า เ้าีใมาๆเลย....แ่อยาบอว่า เรียมทิูเถอะ...TT TT
enjoy reading
ความคิดเห็น