คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 คู่หมั้น 1+2+3
เ้าวัน่อมา
ร่าอ้อนแอ้นนั่เท้าาเหม่อลอยอยู่หน้าโ๊ะเรื่อแป้
ใบหน้าหวานเผยรอยวิัวลอย่าปิไม่มิ ะให้ยิ้มสใสไ้อย่าไรัน
ประำเือนเธอาไปเือบสออาทิย์แล้ว แถมยาุมยัเหลือเ็มแผ
“ิอะไรอยู่ฮึ หน้าบูเป็นูลิ”
รอยื้นาริมฝีปาหยัหนาแะลบนแ้มทำให้สาวน้อยหลุาภวั์
“ุให่ บัวไม่ใ่ลินะะ” ใบหน้าอนเ้าลืมัวย่นปาู๋ใส่ เาไม่รัแล้วยัอบแล้ล้อเธอบ่อยๆ
“ผูให้หน่อยสิ”
ศวรรษบอพลารูเนไทออาลำอเพื่อให้เธอผูใหม่ให้
ระหว่านั้นสายามริบ็สำรวมอารแ่ายอนัวเล็ ทุวันศุร์และเสาร์
ทุบริษัทในเรือไพศาลธนาเวศน์ะอนุาให้นัศึษาฝึานสวมุไปรเวทแบบสุภาพไปทำานไ้
วันนี้บูริมาึเลือสวมเรสระโปรบานแนุแสนหวาน
ูน่ารัและอ่อนหวานไปทั้ัว
“ไม่มีุอื่นแล้วหรือไ ันว่าระโปรเธอสั้นไป”
มือหนาุนทสอบุภาพุสวย้วยารลูบสัมผัสเนื้อผ้า
สวยนไม่อยาแบ่ให้นอื่นไ้เยม
“ะ” เรื่อหมายำถามผุึ้นบนใบหน้าหวาน
ในทันทีที่ศวรรษล่าวหาว่าระโปรที่เธอสวมนั้นสั้นเินไป
“ไม่นะะ
ปิระโปรนัศึษาอบัว็ยาวระับนี้อยู่แล้วนี่ะ”
บาทีเาอาะไม่เยสนใหรือใส่ใสัเ
ระโปรพลีทอเธอมีวามยาวระับลุมเ่าทุัว
“ั้นเอาไว้ันะื้อให้ใหม่็แล้วัน”
เาับทอย่าไม่ใร่พอในั แม้ะอบให้เธอเปิเผยเนื้อัว
แ่้อเพาะ่อหน้าเาเท่านั้น ผู้ายนอื่นไม่มีสิทธิ์
“่ะ” รอยยิ้มอ่อนหวานระบายเ็มวหน้า
หัวใวน้อยพอโับอ เมื่อิไปว่าเาหึหวเธอ
“วันนี้เลือสีเนไทสใสั่ะ ปิบัวเห็นุอบใส่แ่สีทึมๆ เพิ่ื้อใหม่เหรอะ”
บูริมาถามึ้นมาอย่าสสัย
เพราะเธอไม่เยเห็นเนไทเส้นนี้มา่อน
มือาวเนียนยับผูเนไทสีใบออ่อนแน่นเป็นปม
ปิศวรรษะเลือใ้เนไทแบบเรียบ่าย โทนสีทึมๆ
เนไทสีอมส้มที่เธอื้อเป็นอวัให้เาเมื่อเือน่อนยันอนแน่นิ่อยู่ในลิ้นั้วย้ำ
ศวรรษไม่อบเายี้หัวทุยเบาๆ เมื่อเธอผูเสร็เรียบร้อย
และูมือเธอออไปทานอาหารเ้า้วยันในห้ออาหาร
แถมยัใีให้เธอนั่ิรถมาลหน้าบริษัทอี่าหา
สาวน้อยเอ่ยอบุแล้วทำท่าะเปิประูลารถ แ่ศวรรษลับว้าแนเรียวเอาไว้
“ เธอยัไม่่าย่าเินทาให้ันเลย ”
“ ่าเินทา ”
บูริมาเลิิ้วสสัย
เาไม่ใ่แท็ี่เสียหน่อย
่อนะระ่าใเมื่อใบหน้าหล่อเหลาแมไรหนวบาเบาเลื่อนเ้ามาใล้
สาวน้อยลั้นยิ้มนแ้มป่อ ริมฝีปาสีมพูอ่อนลบนแ้มสาเบาๆ
ร้ออุทานเสียหลเมื่อโนโมยูบบนริมฝีปาอิ่มเอาื้อๆ
“ ห้ามอ่อยผู้ายหน้าไหนทั้นั้น เธอเป็นอัน
เ้าใไหม ” ำสั่เิมๆัรอเ้ามาในหูอีรั้ ศวรรษอย้ำทุเมื่อเื่อวัน
เธอเป็นอเา บูริมามีวามสุมาล้น หาไ้เป็นอรัในหัวใ ไม่ใ่อเล่นบนเียนอนเหมือนทุวันนี้
“เ้าใแล้ว่ะ” สาวน้อยยิ้มอ่อน่อนไปทาอ่อนใ
เธอะไปอ่อยใรไ้ ในเมื่อ้อนเนื้อ้า้ายไม่มี่อว่าเหลือเผื่อใร นอาเาเพียนเียว
“เ็ี รอที่เิมล่ะ
วันนี้ันะพาไปทาน้าวนอบ้าน” แล้วโละระโปรสั้นๆอเธอทิ้ลถัยะให้หม
ศวรรษหมายมาในใ
“ ่า ท่านประธาน ” บูริมายิ้มส่ยิ้มทะเล้น ่อนะเินหายเ้าไปในึสูให่ย่านลาใเมือ
ระูลไพศาลธนาเวศน์ เป็นระูลเ่าแ่
ำเนินิารเี่ยวับอสัหาริมทรัพย์ และหมู่บ้านัสรร มาว่าห้ารุ่น
ปัุบันอยู่ภายใ้ารบริหารอ ศวรรษ ไพศาลธนาเวศน์
ายหนุ่มบารศึษาระับปริารีและโทามหาวิทยาลัยื่อัในประเทศอัฤษ
เาลับมาบริหาราน่อาบิา้วยวัยเพีย 28 ปี ในลอระยะเวลาเือบเ็ปี
ศวรรษไ้พิสูน์ให้พนัานรวมถึู่แ่ทาธุริไ้ประัษ์่อวามรู้
วามสามารถ เห็นไ้าอัราารเิบโและารยายธุริไปทั่วอาเียนและประเทศในแถบยุโรปบาประเทศ
ทุวันนี้ไพศาลธนาเวศน์ ึลายเป็นยัษ์ให่ในวารอสัหาริมทรัพย์นิไรู้่แ่
“มาแล้ว่า มาแล้ว”
มลวิ่สีู่ร้อยเ้ามาในแผน าม้วยร่าแบบบานแทบปลิวลมอบูริมา
สอสาวมาถึไ้ทันเวลาเ้าานแบบพอิบพอี
“ลัวโบนัสปลิวนานั้นเลยเหรอยายมิ้ม”
นรัน์ถามแ็วๆ เห็นลูน้ออมทะเล้นวิ่ห้อมาแ่ไล
“แหม ็มิ้มไม่ไ้สวยและรวยมาเหมือนเ้นี่”
นถูแ็วทำหน้ามุ่ย ่อนะูาแฟเย็นที่ไลน์มาฝาื้ออย่าระหาย
“หน้าีๆนะเรา ไม่สบายรึเปล่า” นรัน์หันไปถามนที่ยืนนิ่ไม่อือหือับใรเา
“นิหน่อย่ะพีุ่๊”
“นิหน่อยอะไรล่ะเ้
ลับมาาระบี่ัวร้อนยัะไฟ วนไปหาหมอ็ไม่ยอมไป ” มลไ้โอาสฟ้อ
“อ้าว ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะบัว ประัน็มี
ลัวใ้วันลาไมุ่้มเหรอะุน้อ”ลลิาที่นั่โ๊ะ้าๆันพูึ้นบ้า
“บัวีึ้นมาแล้ว่ะพี่าล”
“ถ้าไม่ไหว็บอพี่นะ”
นรัน์ในานะหัวหน้าแผนวบำแหน่เ้ให่อสาวๆบออย่าเอื้อเฟื้อ
“อบุ่ะพีุ่๊”
บูริมายมือไหว้อบุในวามเมา
่อนะ้มหน้า้มาทำานที่ไ้รับมอบหมายอย่าเียบๆามวิสัยนไม่่อยพู
แสสว่าาไฟสีเหลือนวลบนหัวเีย สาส่อมายัสอร่าึ่นอนระออบันไม่ห่า ใบหน้าหวานายแววอ่อนเพลียัแ้ ะไม่ให้เพลียไ้อย่าไร ในเมื่อศวรรษไม่ยอมให้เธอไ้หยุพัหายใ เาะเร็ำไรสมายาเสือให่แห่วารอสัหาริมทรัพย์ นับแ่วันนั้น็เป็นเวลาเือบสอเือนแล้วที่เธอมาอยู่ับเา ใ้ีวิ้วยัน ไม่ใ่ในานะเมีย แ่ในานะนาบำเรอ
สอั่วโม่อนหน้านี้
ท่านประธานมารึมุ ที่นั่าวทุสำนัและพนัานทุระับ่าพาันหวั่นเร ้าวเท้าเ้ามาในอนโสุหรู ในะที่สาวน้อยในุระโปรสายเี่ยวบาเบา ำลัโว์ฝีมือประอบอาหารเย็น ลมหายใร้อนผ่าวผสมลิ่นแออฮอลล์อ่อนๆรินรบริเว้าแ้มนวล ทำให้บูริมามั่นใว่าเาะื่มมาหนัมิใ่น้อย มือปลาหมึุนเ้าไปสัมผัสเนื้อแท้อันหอมรุ่นเธอ็ยิ่มั่นใ
“ื่มมาเหรอะ” สาวน้อยเอ่ยถาม ละมือออาานใส่ส่วนผสมสำหรับทำแื มือเรียวยาวยึ้นล้อลำอแร่ ุมพิ้าแ้มสาเบาๆเหมือนทุวัน
เพราะหน้าที่อเธอ ือทำให้เาพอใในทุเรื่อ…
โยเพาะเรื่อบนเีย…
“อืม” เาอบ พลาุมพิริมฝีปาอมมพูที่แย้มยับรหน้า ูึอยู่รู่หนึ่ึะยอมปล่อยให้เมียัวน้อยไ้หายใสะว
“หิวไหมะ ทานอะไรมาหรือยั”
“ินอาวมาแล้ว ถึแวะมา่ออหวานับเธอนี่ไ”
ริมฝีปาที่เม้มปาแน่นลายออเิเป็นรอยยิ้มหยัน อหวาน…
นอาเป็นอเล่นแ้เบื่อ เายัอุส่าห์ยำแหน่อหวานให้เธออี สาวน้อยล้ำลืน้อนสะอึทีุ่เสียอยู่ในอ พยายามฝืนยิ้มออมาทั้ที่อยาร้อไห้ให้สาสมแ่วามใร้ายอเา แ่เวลาอวามสุในารอยู่้วยันอันน้อยนิทำให้เธอเ็บัวามเสียใเอาไว้
“แบบนี้นี่เอ รนี้เลยมั้ยะ”
พูับเาเสียหวิว ระบอาร้อนผ่าว แพนาอนระพริบเบาๆสอสามรั้ หวัสะัั้นหยน้ำแห่วามอัอั้นที่ลอลอไหลย้อนลับ มือเรียวาวปลสายล้อบนไหล่ออเผยให้เห็นออวบาวผ่อ
“อย่ามาประันไ้ไหม เธอ็รู้ว่าันไม่อบผู้หิี่เ่า ี้อน อุส่าห์ฝ่ารถิมาหา อย่าทำให้อารม์เสียไ้ไหม” เาถอนหายใหนัๆ แล้วพูเสียุ
“บัวไม่ไ้ประ มันเป็น้อลอเราไม่ใ่เหรอะ ทุที่ทีุ่ให่้อาร บัวพร้อมบริารอยู่แล้ว” ท้ายประโยแผ่วเบานเือบไม่ไ้ยิน แ่ศวรรษลับไ้ยินอย่าัเนทุถ้อยำ
“อยาเป็นนัใ่ไหม ผู้หิบริารเนี่ย ็ี ั้นบริารให้สมับที่ลทุนอ่อยันหน่อยแล้วัน”
เอ็ุันลอผ่านไรฟัน ระาเรสัวสวยออาร่าบาอย่าไม่ปรานี านั้นึัารัหนั ัเ็มินอหวานไปหลายรอบ นบูริมา้ำไปทั้ัวและหัวใ ผู้หิที่ใ้เินื้อไ้อย่าเธอ โนแ่นี้มันยัน้อยไป้วย้ำ
ระทั่เวลาประมาสิบโมรึ่
“บัว เี๋ยวว่าแล้วมาหาพี่ที่โ๊ะหน่อยนะ”
ราวสิบนาที่อมาบูริมา็มายืนอยู่หน้าโ๊ะนรัน์ามำสั่ บโปรแรมฝึานำแหน่นัศึษาฝึานีเ่นไม่หนีไปไหน
“เี๋ยวบัวเอาเอสารึ้นไปให้ท่านประธานเ็นหน่อยนะ พี่แ้พี่ไ่ไว้แล้ว”
“ไ้่ะ” บูริมารับำ
ิ๊…
ร่าบาหอบหิ้วแฟ้มสอสามเล่ม้าวเท้าออาลิฟท์ใส บรรยาาศเยือเย็นบนั้นผู้บริหาร วามเียบสบผิาั้นหลิบลับ ทำให้สาวน้อยรู้สึแปลแย เธอเินัวลีบไปยัุหมาย ึ่็ือโ๊ะอเลาส่วนัว นามว่าพี่ไ่ แ่พอไปถึลับไม่พบใร ยืนรออยู่เือบสิบนาที ึัสินใเินไปหยุอยู่หน้าห้อทำานหรูึ่สลั้วยอัษรสีทอ
ศวรรษ ไพศาลธนาเวศน์ ประธานบริษัทฯ (President)
มือเรียวุมเ้าหาันแน่น เหื่อเม็เล็ไหลึมามไรผม้วยวามื่นเ้น
เาะ หรือไม่เาะ…. ะสาวน้อยำลัยืนลัเลใ ็มีมือปริศนามาแะบนหัวไหล่เบาๆ
“อโทษนะะ รบวน่วยรายานพี่ให่ว่าว่าทีู่่หมั้นมาอพบหน่อยไ้ไหมะ”
น้ำเสียอ่อนหวาน รวมถึริะ้านไร้ารปั้นแ่ ส่ผลให้บูริมาเยหน้าึ้นมอ หิสาวรหน้า ามอย่าหาที่ิไม่ไ้ ใบหน้าสวยหวานแย้มยิ้มออมาทั้ปาและา วาเปล่ประายวามสุออมาาภายใน
“ว่าทีู่่หมั้น” บูริมาทวนำพูสาวสวยรหน้าอีหน รอยยิ้มบนใบหน้าฝืเฝื่อนลเรื่อยๆ ระทั่ลายเป็นสีาวี พร้อมๆับ้อนเนื้อ้า้ายล้ายับหยุเ้นไปั่วะ
หาผู้หินนี้เป็นแฟนสาว เป็นว่าทีู่่หมั้น แล้วเธอล่ะ เป็นใร อยู่รไหนในหัวใอเาัน
“่ะ ศศิอร อาริยะสุล ว่าทีู่่หมั้นอพี่ให่ ยินีที่ไ้รู้ันะะ หลัานี้เราไ้พบันบ่อยๆ ยัไ็อฝาเนื้อฝาัว้วยนะะ”
ความคิดเห็น