คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 4 ใจกลางความเจ็บปวด 4/4
ั้แ่้าวเท้าึ้นมาบนรถ
บูริมาเอาแ่นั่เียบไม่พูไม่าใๆ วหน้าสวยเศร้าเบือนออไปมอ้าทา
ระทั่ไ้ยินเสียสาลลอยมาระทบใบหู
นัศึษาวิาเอภาษาอัฤษนเ่ประมวลวามหมายามเนื้อร้อที่ไ้ยินอย่ารวเร็ว
สมเป็นว่าที่บัิเียรินิยมอันับหนึ่เหรียทออมหาวิทยาลัยรัื่อั
ไม่อยาะเ้า้าัวเอสันิ
แ่อิไม่ไ้ว่าศวรรษำลั้ออนผ่านบทเพลอันไพเราะ ใบหน้าสวยึ้พลันแ้มสีระเรื่อ
ยามมือหนาละาพวมาลัยมาับ้อมือเธอเอาไว้
“อโทษ”
ำอโทษสั้นห้วนสอพยา์ัออาปานใร้าย
ั่มนราับไล่วามหนาวเหน็บและวามอ้าว้าออใหัวใ
“บัวไม่เยโรธุให่” สาวน้อยอุบอิบบอ
เลื่อนมือไประับฝ่ามือเาแน่นว่าเิม ไม่เยทำใโรธเาลสัที
“อย่าไปาันเลยนะหนูบัว ันลำบา
ถ้าไม่มีเธออยอยู่้าๆ ใระทำอาหารให้ันทาน ใระ่วยันแ่ัวล่ะ หืม ”
เาพูเสียทุ้มหวานระนอออ้อน
เพียิว่านัวบาะหันหลัเินาไปโยไม่หวนลับ
หัวใแร่็ล้ายถูระาออาอ
รัั้นหรือ ไม่ใ่หรอ..
เาเพียแ่เยินับารมีนัวเล็มาอยูแลเอาใใส่
และยัไม่เบื่อที่ะเยมเรือนร่าหอมรุ่น็เท่านั้น
บูริมาบริมฝีปาแน่น
อาารวูบโหวในอทะยานสู่วานหัวาร้อนผะผ่าว
สาวน้อยัวามเ็บร้าวไว้นลึสุใ บัวแล้น้ำเ่นเธอ มี่าแ่แ่นี้เอสินะ
สิ่ที่เาพูพร่ำออมาไม่่าาหน้าที่อนาบำเรอเลยสันิ วหน้าหวาน่อยๆ
ฝืนมอบรอยยิ้มแสนเศร้าแ่ายในวใ พยัหน้าแทนารรับปา
ศวรรษึวยโอาสอนรถิไฟแ ยื่นหน้ามาหอมแ้มัฟอ
่อนลับบ้านผู้บริหารหนุ่มยัพาเธอแวะไป้อปปิ้ในห้าหรู
วาื้อเสื้อผ้า ระเป๋าแบรน์เนมใบหรู รวมถึรอเท้าส้นสูให้นิเินวามำเป็น
บูริมาไ้แ่ยิ้มอ่อนๆ ไม่อยาัใเา เพราะเพิ่ืนีันไ้ไม่พ้นวัน้วย้ำ
“อยาไ้อะไรอีไหม” เาหันหน้ามาถามอย่าเอาใ
มือหนาโอบเอวอไว้หลวมๆ
“ไม่แล้วล่ะ่ะ”
บูริมาอบเสียเบา
อนนี้เธอรู้สึมึนศีรษะนไม่มีแ่ใสนใมอ้าวอราาแพใๆทั้สิ้น
ในสมอมีเพียภาพเียนอนหนานุ่มผุึ้นมาในหัว สาวน้อยอยาทิ้ลัวนอนเ็มแ่
อาเป็นเพราะเรียาสถานาร์มึนึมาลอหลายวัน
แถมในแ่ละมื้อยัิน้าวไ้น้อยนิไม่่าาแมวม ึส่ผลให้ร่าายอ่อนล้า
และถูอาารป่วยเล่นานในที่สุ
“พาบัวลับบ้านไ้ไหมะ บัวปวหัว”
“ให้ายสิ ันลืมไปเลย ปวมามั้ย
ันะพาเธอไปหาหมอ” มือหนาอัเ้าับหน้าผาลมมน ระเรื่อยมายัออาวนวล
ไอร้อนที่สัมผัสผ่านฝ่ามือหน้าส่ผลให้ใบหน้ามายเร่เรียทันวัน
พลานึล่าวโทษัวเอในใ มัวแ่ิเยวามผิ้วย้าวอราาแพ
นลืมใส่ใอาารป่วยไ้อนัวบาไปสนิทใ
สาวน้อยส่ายหน้าปิเสธ
“ไม่้อหรอ่ะ ไ้นอนพัสัหน่อย็ะีึ้น”
“แน่ในะ”
ใบหน้ามเ้มเผยร่อรอยัวล
ะ้อนัวเธอึ้นแนบอลา็อปเรื่อสำอา์แบรน์ั
ร่าบอบบาไม่เป็นอุปสรร่อเาแ่อย่าใ บูริมาเบายิ่ว่าปุยนุ่น
เห็นที้อุนให้อวบอ้วนว่านี้
“แน่ใสิะ ุให่า พาบัวลับบ้านเถอะนะะ”
บูริมาเลือใ้โทนเสียหวานละมุนอย่าที่ายหนุ่มอบ
ึ่ศวรรษ็พออพอใเป็นอันมา ร่าสูให่โอบอุ้มนป่วยไปึ้นรถ
ราแระพาเธอไปหาหมอที่โรพยาบาล แ่สาวน้อยอแะลับอนโให้ไ้
ศวรรษึำ้อามใเ้าัว
เร่นำพารถสัาิเยอรมันันหรูพุ่ทะยานสู่รัรัใลาเมือ
ลอืน ศวรรษไม่เป็นอันนอน เนื่อาหน้าผามนบนเรื่อหน้าหวานละมุนร้อนระ้วยพิษไ้
อีทั้นัวบายันละเมอและอออ้อนอยู่เป็นระยะ
ายหนุ่มลุาเียในเวลาเที่ยืน บรรใ้ผ้านหนูหมาน้ำ
เ็ามเนื้อัวเพื่อบรรเทาวามร้อนภายในาย
่อนายาวสูิ่เ้ารัวไปทำ้าว้มร้อนๆมาป้อนถึปาเ็ื้อ
ที่อิออไม่ยอมไปโรพยาบาล
“ทาน้าว้มเสียหน่อย ปะเี๋ยวะไ้ทานยา”
ุหมอำเป็นโอบร่าบาให้ึ้นมาเอนหลัพิหัวเีย
นิ้วแร่วั้อนเรามิที่มี้าว้มร้อนัึ้นมาเป่าให้เย็นลมา่อปาาวีทยอยป้อนเ้าปาทีละำนพร่อามไปพอสมวร
“บัวไม่อยาทานยา” เสียแหบแห้ประท้วบอแผ่วเบา
พลาเอียหน้าหนีุับหมอนใบให่
“ไม่อแสิ ถ้าไม่ทานยาแล้วะหายไ้ไ้ยัไ”
ายหนุ่มพยายามพูะล่อม
“็มันมนี่ะ” สาวน้อยเบะปา
น้ำาเอ่อลอเ็มนัยน์า
ศวรรษส่ายหน้าอย่าอ่อนใ
ามเหลือบมอหน้าปันาฬิาึ่ล่วเลยมาถึย่ำรุ่อเ้าวันใหม่
้วยไม่อยาถเถียันให้เปลือเวลาพัผ่อนอเธอไปมาว่านี้
ึัสินใหยิบยาลไ้าวยาบนหัวเียเ้าปานเอ
แล้วาม้วยน้ำื่มสอสามอึ โน้มใบหน้า้มลประบปาหยัหนาับริมฝีปาอ่อนนุ่ม
ส่ปลายลิ้นุนันบัับให้เ็ื้ออ้าปา
เม็ยาสีาวไหลลสู่ลำอโยที่บูริมาไม่ทันั้ัว
“หนาวั” บูริมาบ่นพึมพำ
“ปิแอร์มั้ย”
ร่าหนาให่ที่โอบอร่าบาแนบอเอ่ยบอ พลาทำท่าผุลุออาเีย
แ่มือเรียวาวลับโอบเอวเาไว้ นี้อ้อนยับัวเ้ามาอยู่ในอ้อมแนามเิม
ศวรรษูบแ้มื้นเหื่อแรๆ้วยวามมันเี้ยว ยามป่วยบูริมาอออ้อนไม่่าาเ็ัวเล็ๆ
“ไม่เอา เี๋ยวุให่ร้อน”
สาวน้อยยัมีแ่ในึเห็นในี้ร้อน
“ไม่เอา็ไม่เอา อไว้แบบนี้ อุ่นึ้นมั้ย”
เาระิบถาม
“อุ่น่ะ ุให่า บัว่วนอนั”
นัวเล็ภายใ้ผ้านวมผืนหนารำพันล้ายละเมอ
“่ว็หลับาะ ันะอยู่้าๆ ไม่ไปไหน”
ถ้าเธอป่วยแล้วเาูแลห่วใยเธอนานี้ เธออป่วยลอไปเลยไ้มั้ย นิมาหลับาล้าๆ
ระทั่เ้าสู่ห้วนิทราไปในที่สุ
E-Book วาำหน่ายแล้วที่ Meb
ความคิดเห็น