รักล้นใจ My Devil Boy

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 เพื่อน

ณ วันจันทร์



กิ๊ง ก่อง กิง ก่อง กิ่ง กอง กิ๊ง ก่อง



~เย้ ออดดังแล้วเว้ย~



ยะฮู้ กลับบ้านซักกะที โย่ว โย่วว ^0^



ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรให้พี่มารับ



ติ๊ด ติ๊ด อ้าว มีข้อความเข้าหรอเนี่ย o_O



[ไอ้ฟ่าง เมิงปลูกข้าวอยู่หรืองัยฟะ  แมร่ง  กรูรอมึงนานมากเลยนะเฟ้ย   จาก ฟิล์ม]



เออ ใช่ ลืมไปเลยอ่ะ  O_O;



รีบไปดีกว่า เด๋วโดนไอ้พี่บ้ามันเตะเอา T_T



ฉันว่านะ พี่ต้องเข้าใจผึ้งผิดแหงมๆ เพราะว่าผึ้งเป็นคนดีมากมากเลย ^__^

เรียบร้อย เรียนเก่ง นิสัยดีแถมน้ำใจงามอีกตะหาก



ตอนที่ฉันอยู่ ม.3 ฉันโดนแกล้งบ่อยมาก ทั้งรองเท้าหาย แต่ฉันกับผึ้งไปหาเจอที่ถังขยะหลังโรงเรียน

หนังสือถูกฉีก กระเป๋าถูกค้น โดนโน่นโดนนี่ สารพัดจะโดน แต่ผึ้งก็ช่วยฉันตลอด

หนักสุดที่ฉันเจอก็คือโดนรุ่นพี่โรงเรียนที่ผึ้งเรียนอยู่ตอนนี้รุมตบซักประมาณ 12 คนได้มั้งและผึ้งก็เป็นคนพาฉันไปส่งที่โรงพยาบาล..



~ตอนนี้ฉันอยู่หลังโรงเรียนของผึ้งแล้ว~



อ๊ะ มีนักเรียนรุ่นพี่โรงเรียนเราวิ่งมาหาฉันแหละ



“สวัสดีครับน้องข้าวฟ่าง ท่านฟิล์มบอกให้น้องขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้าครับ”



“อ่ะค่ะ”



ทำไมต้องเรียกไอ้พี่นิสัยไม่ดีชอบแย่งไข่พะโล้น้องว่า‘ท่าน’ด้วยฟระ -__-;



หลังจากนั้นฉันก็ต้องเดินตามรุ่นพี่คนนั้นไปอย่างไม่มีข้อแม้ เพราะพี่แกเล่นฉุดฉันวิ่งขึ้นอาคารไปเลย TT^TT









ณ ชั้นดาดฟ้าในขณะนี้มีคนสามคนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

เป็นผู้หญิงหนึ่งคน กับ ผู้ชายสองคน



และถ้าสังเกตให้ดีก็จะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ถูกเชือกมัดข้อมือและข้อเท้าอยู่

ส่วนผู้ชายอีกสองคนก็หล่อมากมายเลย (โห เจ๊ซินนี่ไม่ค่อยเลยนะ -__-;; : ฟ่าง)



“กรี๊ดดด กรี๊ดดด ช่วยด้วยยย >o<”



“เงียบซะทีเซ่ -_-^ แมร่งเอ๊ย เมื่อไหร่ไอ้ฟ่างมันจะมาห๊ะ  กรูขี้เกียจฟังเสียงชะนีร้องโว้ย”



“เมิงอดทนหน่อยซิฟะไอ้ฟิล์ม ทำยังกะกรูอยากฟังตายอ่ะ -__-^^”



“กรูรู้แล้วเว้ย ไอ้บอย”



“อ๊ายย >o< แกว่าใครเป็นชะนียะ”



“เธอนั่นแหละ  นังน้ำผึ้งเน่า -__-^^”



“กรี๊ดดดดดดด!!”









~เย้เย~ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าประตูที่จะไปสู่ชั้นดาดฟ้าแล้วล่ะ แฮ่ก แฮ่ก



กว่าจะมาถึง ขอบอกว่า เหนื่อยโคตร TT^TT ไม่รู้ใครออกแบบอาคารนี้ขึ้นมา สร้างทำไมตั้ง 8 ชั้น



โห แต่ตอนฉันอยู่ที่ชั้น 3 ฉันได้ยินเสียงผึ้งกรี๊ดดด้วยอ่ะ แบบโหยหวนม้ากมาก (เหมือนเสียงเปรตร้องอ่ะ) ^0^



ส่วนรุ่นพี่คนนั้นนะ พอส่งฉันเสร็จปุ๊บ พี่แกก็บอกฉันให้ระวังเปรตกินตับด้วยล่ะ



แต่เปรตบ้านพี่เค้ากินตับเหรอเนี่ย O_O;



อ่านะ แอบฟังหลังประตูนี่ดีกว่า



“นี่เธอ ฉันถามเธอจริงจริงนะ  เธอต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้เข้ามาตีสนิทกับฟ่าง”



ง่ะ เสียงไอ้พี่ฟิล์มตัวแสบ o_O



“กะแกพูดอะไรของแก”



และนี่ก็ เสียงไอ้ผึ้งงง O_o



“เธออย่าทำเป็นไม่รู้ได้มะ แก๊งค์เราไม่โง่ขนาดชะนีอย่างเธอมาหลอกได้หรอกนะ -__-^^”



“เฮอะ รู้แล้วเหรอ งั้นจะบอกให้นะว่าฉันทำอย่างนั้นกับน้องสาวแกทำไม ฉันทำก็เพราะมะนาวสั่งให้ทำ



มะนาวบอกว่า ถ้าใครทำให้น้องแกเสียใจได้ คนนั้นจะได้เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าแก๊ง และอีกอย่างนะฉันเกลียดน้องแกมากเลยล่ะ”



ผึ้ง.. ทำ  ผึ้งทำอย่างนั้นจริงจริงเหรอ O_O



“เธอก็เลยทำงั้นเหรอ -__-^^^”



“อือ ^__^”



“ชั่วจริงจริงเลย ทั้งทั้งที่ฟ่างมันไว้ใจและก็รักเธอมากขนาดนั้นแท้แท้ -__-^^”



“ขอบใจ ^__^ แต่ฟ่างเนี่ยโง่มากเลยเนอะ โดนหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”



ฉันโดนเธอหลอกเหรอ…ผึ้ง O_O



จี๊ดเลยค่ะท่านผู้อ่าน มันจี๊ดขึ้นมาเลย



ปังงง



“อะไรนะ ผึ้ง แกหลอกฉันเรื่องอะไร!”



เอาแล้วไง อยู่ดีดีฉันก็เปิดประตู วิ่งไปหาผึ้งละก็ตะคอกใส่หน้ามันซะเต็มที่ (น้ำลายกระเด็นเป็นหย่อมๆเลยล่ะ : ซินญอ) (กรูซีเรียสนะเว้ย : ฟ่าง)



ไอ้ผึ้งเอ๋อไปพักใหญ่เลยอ่ะ คงงงว่าฉันมาได้ยังงัย



ค่าของคำว่า ‘เพื่อน’ ที่ฉันเคยให้ผึ้งไป ตอนนี้มันไม่เหลือค่าอะไรแล้วล่ะ ทุกความเชื่อใจที่ฉันมีให้ผึ้งมันก็หายไปจากใจฉันแล้ว  

ที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็คือความเจ็บปวดความเกลียดความโกรธผสมปนเปกันอยู่ในใจฉันเต็มไปหมด



“แกหลอกอะไรฉัน ผึ้ง!!”



ฉันกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา



รู้มั๊ยว่ามันทำหน้ายังงัย  มันแสยะยิ้มให้ แล้วตวาดใส่หน้าฉัน



“แกมันโง่ ฉันจะบอกให้แกรู้ไว้อย่างนะ ฉันไม่เคยนับแกเป็นเพื่อนเลย แล้วรู้มั๊ยที่แกโดนแกล้งทั้งหมดน่ะ



ฉันเป็นคนทำเอง ต้องทนทำตัวเป็นคนเรียบร้อย เรียนเก่ง เพื่ออะไรรู้มั๊ย เพื่อที่แกจะได้ไว้ใจฉัน เพื่อที่ฉันจะได้เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าแก๊ง แกมันโง่!!”



O_O



“รองเท้าที่หายไปของแก ฉันเป็นคนเอาไปทิ้งเองล่ะ หนังสือฉันก็ฉีกเองเพราะฉันเกลียดแก กระเป๋าฉันก็ค้น



แล้วที่แกโดนรุ่นพี่ตบนะก็เพราะฉันไปจ้างพี่เขามาตบแกเองล่ะ อีโง่!! เพราะอะไรรู้รึเปล่า เพราะฉันเกลียดแก!!!”



(O__O) (o_o) (-_-) (-_-^ ) (-_-^^ ) (-_-^^^)



เพี้ยยย



ฉันตบหน้ามันไปทีนึง  หุ หุ  สะใจดีเป็นบ้า ^0^



“กรี๊ดด แกตบหน้าฉัน”



เพี้ยย



“นี่สำหรับคำว่า ‘เพื่อน’ ที่ฉันเคยให้แกไป”



ฉันตบหน้ามันอีกที



“กรี๊ดดด”



เพี้ยย  เพี้ยย



“สำหรับความเชื่อใจที่ฉันมีให้แก”



“กะแก..”



เพี้ยยยยยยยยยย



“และสุดท้ายเป็นการตอบแทนน้ำตาของฉัน”



ถึงความรู้สึกจะบอกว่าสะใจ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตามันถึงไหลออกมาได้มากมายขนาดนี้



มันเจ็บมากเลยนะกับการที่โดนหักหลังจากคนที่เราไว้ใจ เจ็บจนชา









~อ่า~ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว นี่ฉันร้องไห้ไปนานมากเลยนะ ฉันจะตายเพราะน้ำตาหมดตัวมั๊ยเนี่ย >_<



(แกจะบ้าเรอะ มีแต่เขาตายเพราะเลือดหมดตัวกัน ตกภาษาไทยชัวร์ชัวร์ : ซินญอ) (ง่ะ รู้ได้งัย : ฟ่าง)



ตอนนี้พี่ฉันอยู่ข้างล่างกำลังสั่งรุ่นพี่ที่มาส่งฉันให้ลากนังน้ำผึ้งเน่า(ที่สลบด้วยแรงตบช้างสารของฉัน)นี่ไปทิ้งข้างกรงไก่หลังโรงเรียน

(โรงเรียนนี้ผอ.บ้าไก่มากเลย มีหมดเลยแหละ ไก่แจ้ ไก่ฟ้า ฯลฯ >o<)



เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็เหลือฉันกับพี่สุดหล่อ ^..^; กรี๊ดดด หล่อเท่อย่างแรงง โดนใจมากเลยค่ะพี่ รับไปเลยค่ะ หัวใจน้องข้าวฟ่าง

(ฉันว่านะฟ่างหัวใจแกถ้าให้ฉันอ่ะแถมข้าวสารฟรีอีกถุงฉันยังต้องคิดดูก่อนเลย : ซินญอริต้า) (ฉันให้พี่เขา ไม่ได้ให้แก -__-^ : ฟ่าง)



“สวัสดีค่ะ หนูชื่อข้าวฟ่างพี่ชื่ออะไรคะ ^_^”



“อ้าว ไม่ร้องไห้แล้วเรอะ ฉันชื่อน้ำตาล แต่คนในแก๊งส่วนมากเรียกฉันว่าบอยน่ะ ^_^



เพราะว่า G บอกว่าชื่อเก่าฉันมันฟังดูเหมือนผู้หญิงอ่ะ ก็เลยตั้งชื่อซะใหม่”



อ่ะนะ งงค่ะ งงจังเลย O_O;



“แล้วหนูจะเรียกพี่ว่าอะไรคะเนี่ย o_O”



“น้ำตาลก็ได้ ^_^”



“งั้นเรียกหนูว่าฟ่างละกัน”



“คร้าบบ”แล้วพี่น้ำตาลก็ยิ้มให้ฉัน



โอ้วว พระเจ้า  ใจข้าน้อยจะละลาย >o< กรี๊ดด คนอะไรเนี่ยน่ารักสุดยอด

แต่อย่ายิ้มเลยค่ะพี่เดี๋ยวความหล่อมันกระจาย ^..^



“ฟ่าง แม่บอกว่าให้รีบกลับบ้านด่วนเว้ย”เสียงพี่ตะโกนมาจากชั้นล่าง



ง่ะ เสียงตัวมารดังมาอีกแล้ว ทำลายบรรยากาศชะมัด -_-^



“พี่น้ำตาล ฟ่างกลับบ้านก่อนนะ”



“อื้อ ^_^”พี่น้ำตาลยิ้มอีกแล้ว เลือดกำเดาข้าน้อยจะไหล >o<



“ไอ้ฟ่างงง”เสียงไอ้ฟิล์มลอยมาอีกละ -__-^



  กรูรู้แล้วโว้ย มองพี่เขายิ้มให้ก็ไม่ได้ เดี๋ยววางยานอนหลับแล้วฆ่าหมกส้วมเลยไอ้พี่งี่เง่า

แต่ฉันก็ต้องไปอยู่ดีแหละ ไม่อยากโดนมันเตะ TT^TT

บ๊ายบายพี่น้ำตาลของช๊านน TT^TT



หลังจากที่จากลาน้ำตาลสุดหล่อมา พี่ก็พาฉันไปกินสเวนเซ่น~ ^0^



“แกไม่เป็นไรใช่ไหม ฟ่าง”



“อือ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ  เค้าโง่เองแหละที่ไปไว้ใจเพื่อนเลวเลวแบบนั้น”



“เมิงอย่าโทษตัวเองซิฟะ เมิงต้องโทษกรู กรูดูแลเมิงไม่ดีเองแหละ”



O_O ไอ้พี่ฟิล์มเปี๊ยนไป๋…



“เออ แต่ว่ามื้อนี้กรูเลี้ยงเมิงไปก่อนนะ  กลับบ้านเมิงค่อยจ่ายกรูคืน”



ขอถอนคำพูด -__-^



เย้ ในที่สุดก็กลับถึงบ้านแล้ว



ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนอย่างรวดเร็วเพราะขี้เกียจจะตอบคำถามแม่กะป๊า



เปิดทีวีดูดีกว่า ^0^



[หายใจเข้าก็ เฮ้ออเธอ หายใจออกก็ เฮ้ออเธอ แต่ก็โอเคนะเพราะ..]



ใครโทรมาฟะ  คนกำลังดูหนังฟังเพลง -__-;



[ดีค่า ^0^ ฟ่างพูดอยู่ค่ะ]



[ดีเช่นกันคร้าบบ]



ใครเนี่ย  หรือว่าเป็นพวกโรคจิต O_O



[ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ]



[พี่เอง พี่น้ำตาล]



เฮ้ยย พี่น้ำตาลเรอะ o_O



[พี่รู้เบอร์โทรศัพท์ฟ่างได้งัยอ่ะ]



[ฟ่างเคยได้ยินป่ะว่าคนหล่อมักจะฉลาด] อ้าว มุขเก่าตรูนี่หว่า



[แล้วพี่โทรมานี่มีอะไรป่าวคะเนี่ย]



[ก็ไม่มีไรหรอก]



งั้นก็วางซะทีดิ กรูจะทำการบ้าน เอ๊ย ไม่ใช่ >_<



[เออ ใช่ คือเสาร์หน้าพี่อยากจะชวนฟ่างไปเที่ยวสวนสนุกเปิดใหม่ของบ้านพี่อ่ะ  ฟ่างไปได้ป่าว]



[ไปชัวร์เลยพี่น้ำตาล ^__^]  



[จิงดิ]



[อื้อ]



[งั้นขอคุยกะไอ้ฟิล์มหน่อยได้ป่ะ]



[อ่าค่ะ]



พี่น้ำตาลคุยกับหนูต่อไม่ได้เหรอคะ TT^TT



ฉันเดินเข้าไปในห้องไอ้พี่ฟิล์ม

เห็นมันกำลังจ้องทีวีตาถลนเลยอ่ะ



“พี่ฟิล์ม พี่น้ำตาลขอคุยด้วย”



“เออ เอาโทรศัพท์มาดิ”



“อ่ะ”ฉันส่งโทรศัพท์ให้มัน



โอ้วว มันดูมิวสิค Dhoom Dhoom ของ ทาทา ยัง อยู่นี่หว่า



ถึงว่า จ้องซะตาแทบหลุดเลย อุบาทว์แมนจิงจิง



กลับห้องไปทำการบ้าน อาบน้ำ นอนดีกว่า ~ลัลลา สบายใจ~



____________________________________________ _ _ _ _ _ _ _





สวัสดีเจ้าค่า ^0^



เหอเหอ ซินน้อยห้ามใจไม่ไหวเจ้าค่ะ เลยขอผิดสัญญามาอัพเร็วขึ้นละกัน



พิมพ์เสร็จพอดี ก็เลยเอามาลงให้อ่านกันเลยเจ้าค่ะ



บ๊ายบาย