ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2-2 : ลีซึงฮยอน
Chapter : 2-2 ลีซึงฮยอน
ซอนมีรีบช้อนตัวชายหนุ่มขึ้นมา เธอสงสารจับใจเมื่อเห็นหน้าเขาชัดๆ ตอนนี้เขาก็เป็นแค่ชายหนุ่มคน
หนึ่ง(ที่หล่อเหลา)ที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ เลือด และรอยแผลทั่วใบหน้าและทั้งตัว
"ขอบใจเธอมากเลยนะ" ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง เขายิ้มให้ซอนมีเผยให้เห็นฟันสีชมพูที่เปื้อนเลือดของเขา
"ไม่เป็นไรหรอก" ซอนมีพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง และสงสารเขาจับใจ
เธอพยุงเขาขี้นมาพร้อมทั้งคิดในใจว่าหมดงานนี้ เธอจงจะสามารถลงสมัครยกน้ำหนักได้เลย เพราะตา
นี่ตัวหนักเป็นบ้า เขาอาจทำให้สาวน้อยอย่างเธอกล้ามขึ้นได้ ซอนมีเริ่มพาเขาออกเดินไปยังบ้านยูบินแบบทุลัก
ทุเล
"นี่ นายน่ะ ชื่ออะไรหรอ" ซอนมีพูดอย่าง(อย่างลำบากเล็กน้อย)
" ลีซึงฮยอน" เขาเองก็ดูจะพูดลำบากไม่แพ้กัน แต่ดูเขาอยากจะพูดเมื่ออยู่กับซอนมี
"ซึงฮยอนหรอ ชื่อเหมือนเพื่อนในห้องฉันเลยแหละ แต่หมอนั่นสกุลชอย รู้มะ เขาหล่อมากๆ เลยนะ แต่ว่าน่า
เสียดายที่เขาไม่ยุ่งกับผู้หญิง แถมพูดน้อยสุดๆ แทบจะคิดได้ว่าเป็นใบ้" ซอนมีกล่าว สีหน้าเสียดายนิดๆ
"อย่างงั้นหรอ" ซึงฮยอนยิ้มเล็กๆ
"ว่าแต่ นายน่ะ เรียนอยู่ที่ไหนหรอ" ซอนมีถามคำถามที่ทำให้ซึงฮยอนจุกแทบพูดไม่ออก
"ก็...ที่เดียวกับเธอไง...ที่มยองกึน" เขาพูดเสียงแหบแห้ง สายตาเศร้าๆ ปนผิดหวัง เขาไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอ
เลยอย่างนั้นหรอ?
"อ้อ ถึงแล้ว" ซอนมีพูดขึ้นเมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังโตของยูบิน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจคำพูดของซึงฮยอน
นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่เข้าไปอีก "- - ลุงชินคะ ลุงชิน"
ลุงชินฮโยยัง เป็นยามหน้าบ้านของยูบิน แม้ว่าจะเป็นแค่ยาม แต่ลุงชินก็ได้รับความเป็นเองทั้งจากยูบิน
และพ่อแม่ของยูบินด้วย ลุงชินเป็นคนซื่อสัตย์ และรักเจ้านายมากยิ่งกว่าชีวิต
"อ้าว คุณหนูซอนมี" ลุงชินโผล่หน้าออกมาจากป้อมหลังเล็กที่ตั้งอยู่หน้าบ้านยูบิน เผยให้ใบหน้าขาวเผือดเกือบ
ซีดของลุง ตาเล็กหยี ถึงจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลุง แต่รอยย่นบนใบหน้าของเขาก็ไม่สมกับความเป็นลุงเลย มันมีแค่
น้อยนิดเท่านั้น
ลุงชินเดินออกมาเปิดประตูให้ซอนมีอย่างเป็นมิตร แต่รอยยิ้มของลุงหายไปเมื่อสายตาไปหยุดอยู่ที่ซึง
ฮยอน "โอ้ สวรรค์ เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน!" ลุงชินพึมพำ
"เอ่อ...นี่เพื่อนหนูเองค่ะลุง เค้าเพิ่งจะโดนทำร้าย โชคดีหนูไปช่วยเขาไว้ทันพอดี" ซอนมีพูด ซึงฮยอนพยักหน้า
หงึกๆ
"น่าสงสารจังเลยหนุ่มน้อย - -" ลุงชินกล่าวพร้อมกับช่วยพยุงซึงฮยอนผ่านประตูเข้าไป แล้วพาเขาไปนั่งที่ม้านั่ง
หน้าป้อม "- - รอแปปนะ ลุงจะเรียกแม่บ้านมาช่วย" พูดจบลุงก็เข้าไปในป้อม
ในขณะที่ประตูกำลังปิดเองอัตโนมัติ ซอนมีก็นั่งลงข้างๆ ซึงฮยอน เขามองหน้าเธอก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เธอ เรียกฉันว่าซึงรีเถอะ"
"ทำไมล่ะ" ซอนมีถาม
"ชื่อเล่นฉันน่ะ อีกอย่างเธอจะได้ไม่ต้องเรียกฉันซ้ำกับใคร"
"อ่อ...มันก็ถูกของนาย ^^" ซอนมีพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบเล็กๆ
ดูเหมือนเธอจะลืมถามเขาเรื่องโรงเรียนอีกครั้งไปเลย
ไม่นาน ลุงชินก็ออกมาจากป้อม สีหน้าเป็นห่วงซึงรีสุดๆ ราวกับเขาเป็นลูกชายแท้ๆ ก็ไม่ปาน เวลาต่อมา
แม่บ้าน 2-3 คน วิ่งออกมาจากบ้านอย่างร้อนรน ตรงมาที่ซอนมีและซึงรีอยู่
"หนุ่มน้อย เป็นอะไรมากรึป่าว" แม่บ้าน 1 ในนั้นพูดกับซึงรี
"ตายแล้ว หล่อจัง" อีก 1 ในนั้นพูดขึ้น
"นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นะยะ" อีกคนค้อนขวับ
"เข้าไปทำแผลข้างในก่อนนะจ๊ะ" คนที่พูดคนแรกพูดกับซึงรี แล้วพยุงเขาเข้าไปข้างในบ้าน
"ไม่ต้องห่วงแล้วนะคุณหนูซอนมีครับ แฟนของคุณไม่เป็นอะไรมากหรอก แม่บ้านกลุ่มนี้เคยเรียนพยาบาลมาก่อน
^^ " ลุงชินกล่าวยิ้มๆ กับซอนมี
เธอรีบแก้ตัวทันที "เขาไม่ใช่แฟนหนูค่ะลุง" (>//< )( >//<)(>//< )( >//<)
นั่นทำให้ลุงชินหัวเราะ แล้วจู่ๆ หน้าซอนมีก็แดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ -//-
********************************************************
โฮๆๆ ปีนึงอัพตอนนึง 55 ยังไงก็ช่วยติดตามไปเรื่อยๆ น้า
อะไรไม่ดีก็ติชมได้เลย ตรงๆ จะพยายามรับให้ได้ ฮ่าๆ รับได้ๆ
เพื่อจะได้เอาไปแก้ไข
สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะเคอะ
ซอนมีรีบช้อนตัวชายหนุ่มขึ้นมา เธอสงสารจับใจเมื่อเห็นหน้าเขาชัดๆ ตอนนี้เขาก็เป็นแค่ชายหนุ่มคน
หนึ่ง(ที่หล่อเหลา)ที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ เลือด และรอยแผลทั่วใบหน้าและทั้งตัว
"ขอบใจเธอมากเลยนะ" ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง เขายิ้มให้ซอนมีเผยให้เห็นฟันสีชมพูที่เปื้อนเลือดของเขา
"ไม่เป็นไรหรอก" ซอนมีพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง และสงสารเขาจับใจ
เธอพยุงเขาขี้นมาพร้อมทั้งคิดในใจว่าหมดงานนี้ เธอจงจะสามารถลงสมัครยกน้ำหนักได้เลย เพราะตา
นี่ตัวหนักเป็นบ้า เขาอาจทำให้สาวน้อยอย่างเธอกล้ามขึ้นได้ ซอนมีเริ่มพาเขาออกเดินไปยังบ้านยูบินแบบทุลัก
ทุเล
"นี่ นายน่ะ ชื่ออะไรหรอ" ซอนมีพูดอย่าง(อย่างลำบากเล็กน้อย)
" ลีซึงฮยอน" เขาเองก็ดูจะพูดลำบากไม่แพ้กัน แต่ดูเขาอยากจะพูดเมื่ออยู่กับซอนมี
"ซึงฮยอนหรอ ชื่อเหมือนเพื่อนในห้องฉันเลยแหละ แต่หมอนั่นสกุลชอย รู้มะ เขาหล่อมากๆ เลยนะ แต่ว่าน่า
เสียดายที่เขาไม่ยุ่งกับผู้หญิง แถมพูดน้อยสุดๆ แทบจะคิดได้ว่าเป็นใบ้" ซอนมีกล่าว สีหน้าเสียดายนิดๆ
"อย่างงั้นหรอ" ซึงฮยอนยิ้มเล็กๆ
"ว่าแต่ นายน่ะ เรียนอยู่ที่ไหนหรอ" ซอนมีถามคำถามที่ทำให้ซึงฮยอนจุกแทบพูดไม่ออก
"ก็...ที่เดียวกับเธอไง...ที่มยองกึน" เขาพูดเสียงแหบแห้ง สายตาเศร้าๆ ปนผิดหวัง เขาไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอ
เลยอย่างนั้นหรอ?
"อ้อ ถึงแล้ว" ซอนมีพูดขึ้นเมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังโตของยูบิน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจคำพูดของซึงฮยอน
นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่เข้าไปอีก "- - ลุงชินคะ ลุงชิน"
ลุงชินฮโยยัง เป็นยามหน้าบ้านของยูบิน แม้ว่าจะเป็นแค่ยาม แต่ลุงชินก็ได้รับความเป็นเองทั้งจากยูบิน
และพ่อแม่ของยูบินด้วย ลุงชินเป็นคนซื่อสัตย์ และรักเจ้านายมากยิ่งกว่าชีวิต
"อ้าว คุณหนูซอนมี" ลุงชินโผล่หน้าออกมาจากป้อมหลังเล็กที่ตั้งอยู่หน้าบ้านยูบิน เผยให้ใบหน้าขาวเผือดเกือบ
ซีดของลุง ตาเล็กหยี ถึงจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลุง แต่รอยย่นบนใบหน้าของเขาก็ไม่สมกับความเป็นลุงเลย มันมีแค่
น้อยนิดเท่านั้น
ลุงชินเดินออกมาเปิดประตูให้ซอนมีอย่างเป็นมิตร แต่รอยยิ้มของลุงหายไปเมื่อสายตาไปหยุดอยู่ที่ซึง
ฮยอน "โอ้ สวรรค์ เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน!" ลุงชินพึมพำ
"เอ่อ...นี่เพื่อนหนูเองค่ะลุง เค้าเพิ่งจะโดนทำร้าย โชคดีหนูไปช่วยเขาไว้ทันพอดี" ซอนมีพูด ซึงฮยอนพยักหน้า
หงึกๆ
"น่าสงสารจังเลยหนุ่มน้อย - -" ลุงชินกล่าวพร้อมกับช่วยพยุงซึงฮยอนผ่านประตูเข้าไป แล้วพาเขาไปนั่งที่ม้านั่ง
หน้าป้อม "- - รอแปปนะ ลุงจะเรียกแม่บ้านมาช่วย" พูดจบลุงก็เข้าไปในป้อม
ในขณะที่ประตูกำลังปิดเองอัตโนมัติ ซอนมีก็นั่งลงข้างๆ ซึงฮยอน เขามองหน้าเธอก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เธอ เรียกฉันว่าซึงรีเถอะ"
"ทำไมล่ะ" ซอนมีถาม
"ชื่อเล่นฉันน่ะ อีกอย่างเธอจะได้ไม่ต้องเรียกฉันซ้ำกับใคร"
"อ่อ...มันก็ถูกของนาย ^^" ซอนมีพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบเล็กๆ
ดูเหมือนเธอจะลืมถามเขาเรื่องโรงเรียนอีกครั้งไปเลย
ไม่นาน ลุงชินก็ออกมาจากป้อม สีหน้าเป็นห่วงซึงรีสุดๆ ราวกับเขาเป็นลูกชายแท้ๆ ก็ไม่ปาน เวลาต่อมา
แม่บ้าน 2-3 คน วิ่งออกมาจากบ้านอย่างร้อนรน ตรงมาที่ซอนมีและซึงรีอยู่
"หนุ่มน้อย เป็นอะไรมากรึป่าว" แม่บ้าน 1 ในนั้นพูดกับซึงรี
"ตายแล้ว หล่อจัง" อีก 1 ในนั้นพูดขึ้น
"นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นะยะ" อีกคนค้อนขวับ
"เข้าไปทำแผลข้างในก่อนนะจ๊ะ" คนที่พูดคนแรกพูดกับซึงรี แล้วพยุงเขาเข้าไปข้างในบ้าน
"ไม่ต้องห่วงแล้วนะคุณหนูซอนมีครับ แฟนของคุณไม่เป็นอะไรมากหรอก แม่บ้านกลุ่มนี้เคยเรียนพยาบาลมาก่อน
^^ " ลุงชินกล่าวยิ้มๆ กับซอนมี
เธอรีบแก้ตัวทันที "เขาไม่ใช่แฟนหนูค่ะลุง" (>//< )( >//<)(>//< )( >//<)
นั่นทำให้ลุงชินหัวเราะ แล้วจู่ๆ หน้าซอนมีก็แดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ -//-
********************************************************
โฮๆๆ ปีนึงอัพตอนนึง 55 ยังไงก็ช่วยติดตามไปเรื่อยๆ น้า
อะไรไม่ดีก็ติชมได้เลย ตรงๆ จะพยายามรับให้ได้ ฮ่าๆ รับได้ๆ
เพื่อจะได้เอาไปแก้ไข
สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะเคอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น