Give me your love

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2-1 : ลีซึงฮยอน

Chapter 2-1  :  ลีซึงฮยอน


        ยูบินกลับมาถึงบ้าน  เธอค่อนข้างจะโมโหและเขินอายซึงฮยอนไปพร้อมๆ กัน  คำพูดของเขาที่บอกเธอว่า

"แต่ฉันเห็นเธอหมดแล้ว"  ดังก้องอยู่ในหัวสมองเธอทุกๆ 5 นาที มันทำให้เธอหน้าแดงขึ้นแทบจะตลอดเวลา คิดได้
เธอก็ไม่อยากที่จะเจอหน้าเขา และอยากฆ่าเขาทิ้งซะ

เธอก็ไม่อยากที่จะเล่าให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องฟังสักเท่าไหร่  นั่นย่อมทำให้อึดอัดและเก็บกดมา  ดังนั้นเธอจึงต้องหาคน

ที่รับฟังเธอได้และไว้ใจมารับฟังความอึดอัดครั้งนี้ของเธอ

 เธอหยิบมือถือขึ้นมา กดไปหา "ซอนมี" เพื่อนที่ไว้ใจและสนิทที่สุดของเธอ

"อืม ว่าไง  มีไรหรอ"  เสียงซอนมีดังมา เธอกำลังให้อาหาร "ชินชิน(จินจิน)" สุนัขของเธออยู่หน้าบ้าน

"ซอนมี  เธอมาหาฉันอยู่ที่บ้านหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง" ยูบินพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"เป็นอะไร เกี่ยวกับอะไรหรอ"  ซอนมีวางมือจาก ชินชิน แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

"เพื่อนผู้ชายในห้องเรา  ไอ้บ้าโรคจิตโคตรฮอตของโรงเรียน!"  ยูบินพูดอย่างเผ็ดร้อน

"จะบ้า! ไม่มีหนุ่มฮอตในห้องเราคนไหนที่เป็นโรคจิตนะ ฮ่ะๆ"  ซอนมีพูดขำๆ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา

กำมะหยี่สีแดงที่ห้องนั่งเล่นบ้านเธอ

"มีสิ!"  ยูบินเถียง  "มาหาฉันแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง - - มันเป็นเรื่องที่ฉันอับอายที่สุดเลย!!"  ยูบินพูดด้วยน้ำเสียงแค้น

เคือง  แต่ไม่แปลกไม่หน้าเธอแดงขึ้นอีกรอบ ราวกับโบ๊ะอุทัยทิพย์ก็ไม่ปาน

"อ่อ...งั้นฉันจะไป แล้วเจอกัน บาย"   เมื่อทั้งคู่วางโทรศัพท์ซอนมีเดินไปหาแม่ของเธอในครัว

"แม่คะ  หนูไปหายูบินแปปนึงน้า  เดี๋ยวกลับมา "  ซอนมีเอ่ย
"อ่อ.. ยูบินหรอ...   จ้ะ ระวังตัวด้วยนะ  ตรอกข้างบ้านเราชอบมีคนมาตีกัน"

"ค่ะแม่  หนูรู้แล้วค่า"  ซอนมียิ้มกว้างให้แม่ก่อนจะเดินออกจากบ้าน



    มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตสำหรับซอนมีเลยที่จะเดินไปบ้านยูบิน  เพราะบ้านของพวกเธอห่างกันแค่ 30

กว่าเมตรเท่านั้นเอง  แต่ก็มีปัญหานิดหน่อย  เพราะจะมีตรอกเล็กๆ ที่ข้างบ้านซอนมี  ที่นั่นเป็นซอนตัน  ลึกเข้าไป

ประมาณ  5-6  เมตรได้  และมักจะมีพวกอันธพาลมานัดตีกันที่นั่นอยู่บ่อยครั้ง 
    อันตรายมันอยู่ที่ว่า มันเป็นทางผ่านไปบ้านยูบิน และถ้าหากมีคนวิวาทกันที่นั่น เธอก็อาจจะโดนลูกหลง
แต่ทุกครั้งที่ซอนมีผ่านไปทางนั้น ก็ไม่เคยจะมีใครมาวิวาทกันที่นั่นเลย  และเธอก็หวังว่าครั้งนี้คงจะไม่มีเช่นกัน

    ซอนมีเดินไปเรื่อยๆ ใกล้ตรอกนั้นเข้าไปทุกที  แต่ก็ไม่ยักจะมีเสียงเอะอะอะไร   ยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่า

คราวนี้ก็ไม่มีใครมาทะเลาะกันที่ตรอกนั้นแน่ และมันก็จะทำให้เธอผ่านไปอย่างสบายใจได้เหมือนทุกครั้ง

แต่...

อั่ก!!!!!!!!!!!!!  

ร่างของชายหนุ่มพุ่งออกมาจากซอยนั้นกะทันหัน  ทำให้ซอนมีตกใจสะดุ้ง ผงะถอยหลังไปพร้อมกัน o_O!!!

คนที่ทำให้ชายหนุ่มพุ่งออกมาต้องมีแรงเยอะพอๆ กับนักซูโม่ รวมกับนักมวยปล้ำระดับโลกแน่ๆ ชายหนุ่มจึงได้พุ่ง
ราวกับเป็นหอกพุ่งออกมาจากมือนักพุ่งหอกก็ไม่ปาน(มันมีรึป่าวคะ - -* ดิฉันเริ่มไม่แน่ใจ)

    สภาพของเขาบ่งบอกได้ว่าถูกซ้อมอย่างหนัก  สะบักสะบอมไปหมด  ตาของเขาหรี่และแดงก่ำ ใบหน้า

มีแต่รอยเลือด และรอยแผล  ที่ปากของเขามีเลือดไหลออกมา  เป็นไปได้ว่าก่อนหน้านี้เขาคงกระอักเลือดออกมา

เป็นลิตรแน่ๆ  เสื้อผ้าของเขาฉีกขาด หลุดลุ่ย  อีกทั้งยังมีแผลเต็มตัวไปหมด

    ซอนมีถึงกับเอามือปิดปาก  เธอทั้งตกใจ ทั้งกลัว ทั้งสงสารชายหนุ่มในเวลาเดียวกัน  เขามองมาทาง

ซอนมี  ทำหน้าราวกับเจอนางฟ้าก่อนจะพูดอย่างแหบแห้งกับเธอว่า "ช่วย...ด้วย"  แล้วเขาก็คืบคลานมาทางซอน

มีอย่างช้าๆ

"นั่นแกจะหนีไปไหน.."  เสียงทุ้มๆ ดังออกมาจากตรอกนั้น

ไม่นาน  คนที่ซ้อมชายหนุ่มคนนี้ก็เดินออกมา   พวกมันมีกันสามคน  คนหนึ่งรูปร่างดี ค่อนข้างสูง ดูเหมือนจะเป็น

นักกีฬา หน้าตาก็ใช้ได้  อีกสองคนผอมหน่อย ไม่ล่ำสันมาก หนำซ้ำหน้าตายังค่อนข้างไม่อัพเกรดเอาเสียเลย

"แกจะสำออยไปถึงไหนวะ!..."  ชายหน้าตาดีเตะเข้าที่ท้องของเขา(ซอนมีสะดุ้งโหยง) 
"ไหนชื่อเสียงแกเป็นที่ล่ำลือไปไกลนักหนิ...อันธพาลครองโซล.."  มันพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเย้ยเยาะ
"...ฉันนึกว่าแกจะ.."


"หุบปากได้แล้ว" ซอนมีโพล่งขึ้นตัดบท  ชายหน้าตาดีหันมามองทางเธอแบบเคืองๆ

"เธอ! เป็น! ใคร!... มายุ่งอะไรด้วย!!!" เขาเน้นและตะโกนใส่เธอ

"ฉัน..."  ถ้าเธอจะบอกว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับชายหนุ่มที่น่าสงสารนี้  เธออาจจะโดนพวกมันทำร้ายเสีย "...ฉันเป็น

แฟนเค้า ฉันจะยุ่งได้รึยัง"

'เดือดร้อนแน่ซอนมีเอ้ย ><'  เธอคิดในใจ

ชายหน้าตาดีคนนั้นทำท่าเหมือนจะชกซอนมี แต่ทว่า..

"เอาสิ  เค้าจะได้รู้ว่าแกน่ะ ไม่ใช่ผู้ชายยยย!!  กล้าตีผู้หญิง!  แกเป็นตุ๊ดรึไง แกจะตีฉันเนี่ย!!"  ซอนมีทำใจดีสู้เสือ
คุณหน้าตาดีตาแดงก่ำด้วยความโกรธ และโมโหหนัก  เขาตัวสั่นเทาไปหมด  และในที่สุด เขายอมทิ้งกำปั้นลง..

"คุณ  ผู้  หญิง..."  เขาเดินเข้าไปไกล้ๆซอนมี  "จำไว้นะ ... เธอจะเจอฉันอีก และอย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ

เหมือนคราวนี้...ฉันจำหน้าของเธอได้อย่างแม่นยำ! เลยแหละ  หึ!" เขายักคิ้วให้ซอนมีแบบน่ากลัวๆ

แล้วเขาก็ปลีกตัวไป  แต่ไม่ถึง 5 เมตร เขาก็หันกลับมา
"อ้อ !  แล้วจำชื่อของฉันไว้นะ...อกแทคยอน...วันที่ฉันเจอเธออีกครั้ง ถ้าเธอลืม ฉันจะฆ่าเธอ!"
เขากล่าวแล้วหันหลังจากไป

************************************
>< ขอโทษทุกคนที่ไม่ได้มาอัพอีกเลยหลังจากแชปแรก
แบบว่าอะไรๆ มันก็หนัก หนักๆๆ แถมลืม ตอนนี้เขียนไปถึง แชป 3 แล้ว
ต้องขอโทษจิงๆ ที่ละทิ้งนาน  ฮือๆๆๆ  ขอโทษนะค๊าา ><

แทคเป็นตัวละครใหม่(ที่เพิ่มเข้ามาแบบงงๆ - -* คนเขียนยังงงเองเลยนะเนี่ย) ก็เลยจะเอารูปมาให้ดู ถ้าใครไม่รู้จักหรือนึกหน้ามะออก