คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : ไอ้โรคจิต
Chapter 1 : ไอ้โรคจิต
ณ โรงเรียนมยองกึน ไฮสคูลที่วัยรุ่นทุกคนในเกาหลีใฝ่ฝัน
ชั่วโมงพละของยูบินได้จบลง ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ยูบินเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัวหญิง
เพื่อไปเอาชุดนักเรียนจากล๊อคเกอร์ มาเปลี่ยนกับชุดพละที่ใส่อยู่ตอนนี้
"ยูบิน เป็นลูกสาวมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี"
สาวๆ ในห้องแต่ตัวหญิง เริ่มเบาบางลง เพราะส่วนใหญ่ก็กลับไปกันแล้ว
" อ่าวยูบิน ทำไมมาช้าจังล่ะ" เยอึนนั่งอยู่เก้าอี้ไม้ยาวหน้าล๊อคเกอร์ของยูบิน เธอกำลังใส่ถุงเท้าอยู่ เมื่อเห็นยูบินเพิ่งจะเข้ามา จึงถามขึ้น
"ฉันเก็บบอลช่วยอาจารย์อยู่น่ะ แล้วก็คุยอะไรกับเค้านิดหน่อย" พูดจบ ยูบินก็เปิดล๊อคเกอร์หยิบชุดนักเรียนออกมา
"งั้นหรอ..." เยอึนพึมพำพร้อมกับใส่รองเท้า "งั้นฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน" เธอยิ้มให้ยูบินก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัว
ยูบินเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานนักเธอก็ออกมา แต่... หารู้ไม่ว่าห้องที่เข้านั้น มีกล้อง! ซ่อนเอาไว้!!!
เธอออกมาจากห้องแต่งตัวเกือบคนสุดท้าย และเธอก็กลับบ้านโดยที่เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้เคราะห์ร้าย และอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอต่อไป...
"วันนี้คุณหนูอารมณ์ดีจังเลยนะครับ" ฮันกยอง คนขับรถของเธอเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นยูบินอมยิ้มตลอดเวลา ขณะเดินทางกลับบ้าน
"ฉันก็อารมณ์ดีทุกวันนี่" ยูบินตอบยิ้มๆ
"ครับ ^o^" ฮันกยองขานด้วยความอารมณ์ดี เขาแอบมองยูบินผ่านกระจกหลังเป็นระยะๆ ตลอดการเดินทางกลับบ้าน(ทุกวัน) เหตุผลก็เพราะเขาแอบชอบยูบินมาตั้งนานแล้วไงล่ะ!
ใกล้จะห้าโมงเย็นแล้ว ที่มยองกึนเหลือแต่กลุ่มคนที่เล่นกีฬาอยู่เท่านั้น ที่สระว่ายน้ำ ชอยซึงฮยอน ขึ้นจากสระและตรงไปล้างตัวที่ห้องน้ำ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็แต่งตัวเสร็จและออกมาจากศูนย์ว่ายน้ำ
ขณะที่ใกล้จะถึงห้องแต่งตัวหญิง ซึงฮยอนมองเห็นแต่ไกลว่ามีกลุ่มผู้ชายมีพิรุธสามคน เข้าไปในห้องแต่งตัวหญิง เขาเดินไปอย่างเงียบๆ และหยุดอยู่หน้าประตูห้องแต่งตัวหญิง ซักพักผู้ชายกลุ่มนั้นก็ออกมา หน้าตาระรื่นเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 แต่ดูเหมือนว่ารางวัลนั้นจะหายไป เพราะเมื่อพวกเขาเห็นซึงฮยอนอยู่ตรงหน้ามันทำให้ทั้งสาม ชะงัก และหน้าถอดสี (ซึงฮยอนเป็นคนที่ผู้ชายทั้งโรงเรียนกลัว แต่เขาป๊อปในหมู่สาวๆ มาก)
ซึงฮยอนกวาดสายตาตั้งแต่หัวจดเท้า และขึ้นมาหยุดอยู่ที่สิ่งที่ดูเหมือน "กล้องวีดีโอ" ในมือของคนที่อยู่ตรงกลาง ทำเอาเขาเหงื่อแตกผลั่ก และหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม ในที่สุดกล้องก็หลุดจากมือเขา ไม่ทันแล้ว ไม่มีเวลาเก็บแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ควรเผ่นอย่างเดียว เพราะหน้าตาของซึงฮยอนน่ากลัวมากเลยทีเดียว และทั้งสาม ก็วิ่งหนีไป ทิ้งกล้องวีดีโอไว้
ซึงฮยอนเก็บกล้องวีดีโอขึ้นมา ดูเหมือนว่าผู้ชายกลุ่มนั้นคงเปิดดูไปด้วยระหว่างที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัว ส่วนกล้องคงจะถูตั้งให้ถ่ายเก็บภาพทุกคนที่เข้าไปในห้องนี้ แต่ว่ามันมาถึงคิวของยูบินพอดีเมื่อซึงฮยอนหยิบขึ้นมาดู แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เก็บอาการเก่งเพียงใด มันก็ทำให้ผู้ชายอย่างเขา กลั้นอาการหน้าแดงไว้ไม่อยู่เช่นกัน ภาพของยูบินที่เคลื่อนไหวอยู่ในกล้องนั้น แสดงอิริยาบถการเปลี่ยนผ้าของเธอ ตั้งแต่ถอดชุดพละออกจนกระทั่ง...
"นี่!"
เสียงทุ้มต่ำของหญิงสาว ดังขึ้นในความเงียบ ทำให้ซึงฮยอนตกใจเล็กน้อย เขาหันไปหาเจ้าของเสีย ...ยูบินหรอ? เธอมาทำอะไรที่นี่กันนะ เธอน่าจะกลับบ้านไปแล้วนี่ !
"ชอยซึงฮยอน นายมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย...แล้วนายดูอะไรอยู่อ่ะ" ยูบินพูดต่อไป
ซึงฮยอนไม่พูดอะไร เขาทำหน้าไร้อารมณ์ตามนิสัยของเขา แล้วยื่นกล้องให้ยูบิน!
เธอสงสัยเล็กน้อยว่ากล้องนี่เกี่ยวอะไรกับเธอ เมื่อเธอก้อมลงดู เธอก็เข้าใจทันทีว่ามันเกี่ยวกับเธอยังไง
O_O เธอตกใจ! และโกรธซึงฮยอนมาก!!! ยูบินเงยหน้าขึ้นมาหวังประจันหน้ากับซึงฮยอน ..
แต่เขาเริ่มออกเดินไปจากไปแล้ว และก็แปลกที่เขาเดินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่น่าจะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วต้องถูกมาเฟียสั่งเก็บตายแน่! เขาน่าจะวิ่งหนีเธอนี่?
แต่ยูบินโมโหจนไม่สนใจที่ปราณีเขา เธอรีบวิ่งไปขวางหน้าซึงฮยอนไว้
"หยุดนะ! ชอยซึงฮยอน ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่านายจะต้องถูกฆ่า!!!" ยูบินโวยวายอย่างหัวเสียใส่หน้าเขา
".............." ไม่มีอะไรตอบกลับ นอกจากหน้าซังกะตาย ไร้อารมณ์ของเขา สายตาจ้องไปที่ยูบินผู้บ้าคลั่ง
"ถ้าพ่อฉันรู้เรื่องนี้นะ นายต้องไม่ได้ตายดีแน่นอน..." เธอยังคงโวยวายต่อไป
"............." สีหน้าเขาก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน
"...นี่ฉันไม่คิดเลยนะว่าคนเงียบๆ อย่างนาย จะมีนิสัยชั่วๆ แบบนี้เหมือนกันน่ะ!!!" เธอพูดอย่างเหลืออด
"............." เขาก็ยังไม่พูดอะไร และสีหน้าก็ไม่เปลี่ยนไป มันเริ่มทำให้ยูบินรำคาญ
" นี่ พูดอะไรบ้างเซ่!!! นายทำให้ฉันรำคาญนะเนี่ย...." ยูบินตะโกนก่อนที่จะทุ่มกล้องวีดีโอลงพื้นด้วยความโมโห
ผลั่ก!!! เพล้ง!!!
ยูบินก้มหน้า ลง
ความเงียบเข้าครอบคลุมพื้นที่ ไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงหายใจของยูบินที่ดังและถี่ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเริ่มช้าและเบาลงจนเงียบไปในที่สุด ดูเหมือนเธอพยายามควบคุมอารมณ์ และเธอก็คงใจเย็นลงแล้ว สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป จากที่โกรธแค้นสุดขีด กลายเป็นเศร้าสร้อย
"นาย...เอ่อ...นายคงจา...นายคงจะเห็นฉันหมดแล้ว....เอ่อ....ฉันไปละ ฉันลืมของไว้ที่ห้องแต่งตัว" เธอพูดอย่างเคอะเขินในช่วงแรก และรัวเร็วในช่วงท้ายก่อนจะเตรียมก้าวขากลับไปที่ห้องแต่งตัว แต่...
หมับ!!!
ซึงฮยอนคว้าแขนเธอไว้ เขาจ้องตาทั้งสองข้างของยูบินเขม็ง ก่อนจะพูดขึ้นเรียบๆ ว่า "ฉันไม่ได้ทำ"
ยูบินเริ่มลังเลว่าจะเชื่อเขาดีหรือไม่ จนเขาพูดต่อไปว่า ..
"แต่ฉันเห็นเธอหมดแล้ว"
นั่นย่อมบันดาลโทสะให้เธออีกรอบ "ชอย..."
"คุณยูบิน!" ฮันกยอง คนขับรถของเธอตะโกนมาแต่ไกลตัดบทเธอพอดี แล้วเขาก็วิ่งมา ณ จุดที่ยูบินและ
ซึงฮยอนยืนอยู่
"ฉันบอกให้คอยที่รถไง" ยูบินกล่าวดุๆ
"ก็ผมเห็นคุณไม่มาซักที ผมเลยมาดู" ฮันกยองพูดด้วยความสำนึกผิด
"แฟนหรอ หน้าตาดีเหมือนกันนะ" ซึงฮยอนพูดขึ้น
"เขามะ..."
"ฉันกลับล่ะ!" ซึงฮยอนตัดบทเธอ พูดจบเขาก็เดินรุดหน้าจากไป
"คุณรีบไปเอาของเถอะครับ" ฮันกยองพูดขึ้น
"อืม" ยูบินกล่าว พร้อมกับพยักหน้าให้ฮันกยอง แล้วเดินไปห้องแต่งตัว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงกันบ้าง แบบว่าไม่เข้าใจตรงไหนกันรึป่าว เพราะว่าคนแต่งเองเป็นคนที่ชอบเขียนเรื่อง
แต่ใช้ภาษาได้ไม่ค่อยดี =.= แย่ใช่มั้ยล่ะ ค๊า ยังไงก็ช่วยติดตามและติชมตอนต่อไปด้วยนะค๊า
โดย .... เชน
ความคิดเห็น