(EXO) LOST IN TIME (4KIM: KAI CHEN XIUMIN SUHO ft. EXO)

ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER VIII

CHAPTER VIII

 คิมทั้งสี่ก็ถูกพาเข้ามาในห้องสีขาวสะอาด มีโต๊ะหินอ่อนสีขาวสะอาดตั้งอยู่ตรงกลางห้อง รอบข้างไม่มีอะไรนอกจากผนังสีขาวและทั้งห้องประดับด้วยไฟสีทอง เพียงแค่นั้น..

“นั่นมันนายใช่ไหมจงแด เหมือนกันเป๊ะเลย เหมือนในรูปที่เราเจอนั่นด้วย” มินซอกถามขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนตอนนี้ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยแม้แต่คนเดียว

“นั่นไม่ใช่ฉัน คนนั้นเขาเป็นคนจีน ชื่อเฉิน แซ่ฟู่ ซึ่งตอนนั้นเขาอายุ 37 และฉันอายุแค่  24 เองนะ” จงแดแย้งขึ้นด้วยความไม่แน่ใจนัก

“อะไรก็เป็นไปได้นะ เราเป็นกำพร้า ไม่มีใครรู้อายุที่แท้จริงของเราหรอก ไม่แน่นายอาจจะแก่กว่าอายุที่นายเข้าใจก็ได้ 37 เหรอ.. ดูจากหน้าแล้วก็เป็นไปได้นี่” จงอินแหย่ด้วยรอยยิ้มแหยๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาพูดติดตลกทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกตลกจริงๆ

“แต่เซฟนี้มันเช่าไว้ 40 ปีแล้วนะ ถ้าเกิดว่าเป็นตอนนี้ คุณปู่เฉินก็ต้องอายุ 77 แล้วสิ ไม่มีทางเป็นแฝดของจงแดไปได้หรอกน่า” มินซอกเอ่ยแย้งจงอิน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าจงอินไม่ได้ต้องการเหตุผลหรอก เพียงแค่อยากจะแกล้งจงแดเท่านั้น

“ผมว่าเรามาดูเซฟกันดีกว่าครับ เผื่อจะได้คำตอบอะไรมากขึ้น” เป็นจุนมยอนที่ยุติการโต้เถียงเล็กๆ เหล่านั้น เมื่อพนักงานได้นำหีบเหล็กใบใหญ่พอๆ กับกระเป๋าเดินทางมาวางเอาไว้ที่กลางโต๊ะหินอ่อน ทุกคนจึงกลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น

“นี่คือตู้เซฟของคุณครับ ขอเชิญตรวจสอบได้ตามสะดวก คุณสามารถใช้ห้องนี้นานเท่าไหร่ก็ได้ และสามารถนำของในเซฟออกไป หรือเพิ่มเข้าไปในเซฟได้โดยที่ไม่ต้องแจ้งให้เราทราบล่วงหน้า หากว่าคุณต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม กรุณากดปุ่มตรงนั้น แล้วจะผมจะเข้ามาดูแลทุกท่านครับ” พนักงานชายในเครื่องแบบพูดจบ ก็โค้งคำนับแล้วเดินออกจากห้องไป

จงแดที่นั่งอยู่ตรงหน้าหีบเหล็กขนาดใหญ่ ก็เป่าปากออกมาเพราะความตื่นเต้น ตรงหน้านั้นมีคำตอบของคำถามอยู่ จงแดรู้ดีว่านี่ยังไม่จบลง เพียงแต่.. เขากำลังเข้าใกล้คำตอบมากขึ้นอีกก้าว

“พร้อมไหมจงแด คำตอบเรากำลังตามหาอยู่ตรงหน้าคุณแล้วนะ ผมไม่ว่าอะไรนะถ้าคุณอยากให้พวกผมออกไปก่อน” จุนมยอนยื่นมือมาตบที่บ่าของเขาเบาๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นในแบบฉบับของเขา จงแดเงยหน้าขึ้นมองทุกคนที่ยืนรายล้อมเขา จงแดเห็นว่าทุกคนพยักหน้าตอบกลับเขามาด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ครับ ผมอยากให้ทุกคนอยู่ด้วย” 

จงแดกลืนน้ำลายในขณะที่เลื่อนหีบเหล็กตรงหน้ามาใกล้ตัว แล้วจัดการเปิดออกอย่างช้าๆ “เออนั่นไง.. ว่าแล้วเชียว” 

จงแดกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อพบว่าในหีบเหล็กนั้นมีกระเป๋าเอกสารสีดำซ่อนอยู่อีกชั้นหนึ่ง พร้อมด้วยกุญแจล๊อค ซึ่งเป็นแบบรหัสตัวเลขจำนวนสี่หลัก

“มีแต่ปริศนา คู่แฝดของนายนี่ต้องชอบเล่นเกมส์แก้ปริศนาน่าดู” จงอินถอนหายใจออกมาเบาๆ ซึ่งตามจริงเขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่านี่ต้องเป็นปริศนาที่แก้อีกปริศนาหนึ่งไปเรื่อยๆ อีกตามเคย

“นั่น มีจดหมายแนบเอาไว้ด้วย” มินซอกที่เพิ่งสังเกตซองจดหมายเล็กๆ ที่เหน็บไว้หมิ่นเหม่ที่ขอบกระเป๋า จนกระทั่งเขาดึงมันออกมายื่นให้จงแดเปิดออกอ่าน

“รหัสจะสามารถไขได้เพียง 3 ครั้งเท่านั้น หากเกินกว่านั้น ความลับจะเป็นความลับตลอดกาล” จงแดอ่านข้อความที่ปรากฏในจดหมาย ก่อนจะกลอกตาด้วยความเหนื่อยหน่าย เมื่อรหัสที่ต้องไขนั้น เยอะมากเกินไป ถ้าเทียบกับความทรงจำที่พวกเขามีหรือเคยพบเจอ

“แปลว่าเราจะลองสุ่มไปเรื่อยก็คงไม่ได้สินะ” จุนมยอนกัดริมฝีปากด้วยครุ่นคิดถึงรหัส ซึ่งใครจะคาดเดาได้ว่าเป็นเลขอะไร ในเมื่อตัวเลขทั้งหมดทั้งมวลบนโลกนี้หากนำมาจัดเรียงกันให้ได้สี่หลัก ก็คงจะได้เป็นล้านๆรหัสได้

“มีโอกาสแค่สามครั้ง ในขณะที่เราไม่รู้อะไรเลย” จงแดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน จนมินซอกต้องยกมือขึ้นบีบที่บ่าของเขาเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ

“ไม่เป็นไรหรอกจงแด เรามาถึงตรงนี้ได้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราเองก็ไม่รู้อะไรเลยเหมือนกันนี่นา เพราะงั้นอย่าเพิ่งท้อเลยนะ” มินซอกเอ่ยปลอบจงแดเบาๆ ในขณะที่จุนมยอนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ผมว่าเราเอากระเป๋านี่กลับไปดีกว่า แล้วค่อยคิดหาทางเปิดมันทีหลัง โอกาสมีสามครั้งนี่นา ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเลยซักหน่อย” จุนมยอนยิ้มให้ทั้งสามคนอย่างให้กำลังใจ ซึ่งนั่นช่วยได้มากทีเดียวในเวลานี้ ในโลกนี้มีเพียงแค่สี่คนเท่านั้นที่เข้าใจสถานการณ์ของพวกเขา และอย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่มีใครยอมแพ้ถึงแม้ว่าการหาคำตอบแต่ละข้อนั้นช่างยากเย็นแสนเข็ญ นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่พวกเขายังไม่ยอมยกธงขาวกันไปก่อน

“งั้นเรากลับกันเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว” จงแดพยักหน้าพร้อมทั้งเอ่ยชักชวนให้ทุกคนกลับบ้าน ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าตอบกลับอย่างเห็นด้วย จงแดจึงหยิบกระเป๋าปริศนาออกมาจากหีบ

“โอ๊ะ” แต่หลังจากที่ดึงกระเป๋าออกจากหีบ จงแดก็ได้พบกับซองกระดาษสีน้ำตาลซองหนึ่งอยู่ด้านใต้นั้น

“นั่นมันอะไรน่ะ” จงอินเป็นคนหยิบซองกระดาษนั้นขึ้นมาจากก้นหีบ  ก่อนที่จะพลิกดูอย่างสนใจ  จึงได้พบว่าซองนั้นไม่ได้ถูกปิดผนึกเอาไว้ และมันบรรจุอะไรสักอย่างที่ดูคล้ายกับสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ หรือไม่ก็พาสปอร์ต

“ซองนี่ก็ของนายว่ะ ดูดิ มันเขียนที่หน้าซองไว้ว่า สำหรับคิมจงแดเท่านั้น ว้าว.. เขารู้ชื่อนายได้ไง ความจริงแล้วนายต้องเป็นฝาแฝดกับอิตาลุงเฉินนั่นแน่ๆ”

จงอินหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะยื่นซองนั้นให้กับจงแด ทั้งสี่คนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง จึงได้กลับมานั่งล้อมรอบโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง จงแดยื่นมือไปรับซองกระดาษนั้นแล้วเปิดออก จึงได้พบว่าด้านในมีสมุดบัญชีธนาคารอยู่หลายเล่ม

“อะไรกันวะเนี่ย.....” 

จงแดหยิบกองสมุดบัญชีธนาคารนั้นออกมาวางบนโต๊ะเย็นเฉียบ ก่อนที่เขาจะหยิบเล่มหนี่งในกองนั้นขึ้นมาเปิดออก

ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นชื่อของตนเองในหน้าแรกนั้น

‘บัญชีเงินฝาก ฟู่ เฉิน  เพื่อ คิม จงแด’

“พระเจ้า...”

จงแดอุทานถึงพระเจ้าที่เขาไม่เคยเชื่อและไม่เคยศรัทธา เมื่อสิ่งที่เขาได้เจอตอนนี้มันเป็นเรื่องตลกร้ายและมีอารมณ์ขันที่สุดที่พระเจ้าจะคิดได้ คิม จงแดผู้ซึ่งไม่เคยมีเงินในบัญชีเงินฝากเกิน  5 หลัก แต่ในตอนนี้เขาแทบจะนับเลขศูนย์ที่อยู่ในสมุดเงินฝากนั้นแทบไม่หวาดไม่ไหว เขาได้แต่คิดว่าถ้านี่เป็นความฝันก็ขอให้เขารีบตื่นซักที

“นี่มันไม่ใช่เล่นๆ แล้วนะ สมุดบัญชีทุกเล่มตรงนี้ เป็นบัญชีที่คุณเฉินฝากไว้ให้นายหมดเลย”

เมื่อจงอินพูดแบบนั้น ทั้งมินซอกและจุนมยอนจึงรีบหยิบสมุดบัญชีที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาเพื่อดู ซึ่งก็เห็นได้ชัดเจนแล้วว่า สิ่งที่จงอินพูดไม่ใช่เรื่องโกหก

...........................

ทั้งสี่คนตกอยู่ในความเงียบ ต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนที่จุนมยอนจะเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ซึ่งทำเอาทุกคนขำพรืดออกมาด้วยความขัน

“งั้นคราวนี้.. คุณต้องเป็นฝ่ายเลี้ยง พิซซ่าพวกเราแล้วนะ คิม จงแด”

----------------  50% ----------------

มาลงก่อน 50% นะคะ 

ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์จริงๆค่ะ เปิดมาดูแล้วตกใจเลยอ่า 

มีคนเข้ามาอ่านเยอะขึ้นกว่าเดิมมากๆๆๆๆๆๆ T_T ปริ่มเว่อร์

เค้าอาจไม่ได้ตอบกลับคอมเม้นท์นะคะ เพราะไม่ค่อยมีเวลาเลย

แต่ขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ตรงนี้เลยนะคะ อ่านแล้วมีกำลังใจมาแต่งต่อเยอะขึ้นม้ากมาก

ฝากติดตามกันต่อไปน้า ถ้าชอบก็ฝากแชร์ให้เพื่อนๆอ่านกันด้วยค่า 

ฮักหลายยยยยยย เด้อออออออออออออค่าาาาา

ป.ล. ทำไมจัดหน้าหลายรอบแล้วมันไม่เว้นวรรคให้อ่า ติดกันเป็นพรืดเลย แก้ยังไงใครรู้บ้างค้า T-T

O W E N TM.