คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER IV
CHAPTER IV
จงแดเหวี่ยงกระเป๋าเป้ที่ใส่เสื้อผ้าของตนลงบนเตียงกว้างที่เขาเพิ่งเคยรู้จักมันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ในกระเป๋านั้นมีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดเท่านั้น เพราะจงแดไม่แน่ใจเท่าไหร่นักว่าตนจะต้องอยู่ที่นี่นานเท่าใด ไม่มีอะไรที่แน่นอน และไม่มีอะไรบ่งบอกว่านี่คือเรื่องจริง ยกเว้นก็แต่ภาพถ่ายพวกนั้น...
เขาถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเมื่อคิดถึงคำถามเหล่านั้น คำถามที่วิ่งวนอยู่ในหัวของเขามาตั้งแต่เมื่อหัวค่ำ ภาพถ่ายพวกนั้นดูเก่าแก่ตามกาลเวลาหากเขาเคยถ่ายมันมาก่อนเขาก็ควรจะดูเด็กกว่านั้น จงแดคิดอะไรไม่ออกเลยนอกจากคำพูดที่ดูไม่น่าเชื่อถือ อย่างเช่น ย้อนเวลา ภพชาติก่อน ซึ่งก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลยทั้งคู่ แต่เขาก็หวังว่ามันจะมีคำตอบเร็วๆนี้
“อ้าว คุณมาแล้วเหรอครับ?” เสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจของจงแดให้มองไปที่หน้าประตูห้อง เขาพบว่ามินซอกกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ราวกับว่าใจนึงอยากจะขออนุญาตก่อน และอีกใจนึงก็อาจจะเห็นว่าผมคงไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว
“ครับ เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี่เอง ผมนึกว่าจะมีแค่ผมคนเดียวซะอีกที่รีบ แต่คุณเองก็มาเร็วเหมือนกัน” จงแดยิ้มให้ก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายเตียงอย่างช้าๆ มินซอกวางกระเป๋าลงที่ข้างประตูก่อนจะเดินไปหยิบรูปที่ผมเพิ่งพิจารณาเมื่อครู่ขึ้นมาดูด้วยเช่นกัน
“คุณว่ามันแปลกไหม มันน่ากลัวจัง ผมกลัว... แต่ผมก็อยากรู้” มินซอกพูดเสียงแผ่วในขณะที่วางรูปนั้นลงอย่างช้าๆ รอยยิ้มของมินซอกในภาพนั้นดูงดงาม จนจงแดอดแปลกใจไม่ได้ว่าชายคนนี้ตรงหน้านั้นจะยิ้มได้หวานหยดเหมือนในภาพนั้นหรือไม่ เพราะมินซอกในตอนนี้ดูซีดเผือดมากกว่าจะสดใสดังคนในภาพ
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ มันอาจจะประหลาด แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าอย่างน้อยคุณก็ยังมีพวกเรานะ คุณยังมีผม แล้วเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน” จงแดยกยิ้มก่อนจะเดินไปหาคนหน้าหวานแล้วหยิกแก้มขาวๆนั้นไปทีหนึ่ง
“คุณนี่มือไวใจเร็วแบบนี้ตลอดเลยรึเปล่าครับเนี่ย?” มินซอกจับมือของผมออก ก่อนใบหน้านั้นจะเผยยิ้มเล็กๆออกมาให้เห็น จงแดพบว่ามันดูน่ารัก ถึงแม้จะไม่หวานหยดเหมือนรอยยิ้มในภาพนั้นก็เถอะ
แต่มันก็ยังน่ารักมากๆอยู่ดี.......
“เดี๋ยวก็รู้น่า” จงแดยักคิ้วให้มินซอกทีหนึ่ง จนคนน่ารักยกมือขึ้นมาฟาดที่ไหล่ของผมอย่างอดไม่ได้ “หยุดทะลึ่งเดี๋ยวนี้เลย เห็นผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย”
“เปล่าคิดครับ แต่มันก็แล้วแต่ว่าคุณจะคิดกับผมยังไง” จงแดยิ้มขำกับหน้าตาน่ารักของมินซอกนั้น ก่อนจะเขาจะลุกเดินขึ้นไปหยิบกระเป๋าของมินซอกมาถือเอาไว้ “ไปครับ เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องนะ” จงแดพูดต่อเมื่อมินซอกรู้สึกแปลกใจ
“ทำเหมือนผมเป็นเด็กเลย” มินซอกยิ้มขำ หากแต่ก็ลุกขึ้นจากปลายเตียงแล้วเดินไปทางจงแดอยู่ดี “ก็คุณบอกว่ากลัว...ผมแค่อยากจะอยู่ด้วยไม่ว่าคุณจะเจออะไร ในห้องนั้น” จงแดพูดพลางพยักเพยิดปลายคางไปทางห้องของมินซอก
“ถ้าอยากอยู่ด้วยตลอด ทำไมไม่ไปอยู่ด้วยกันซะเลยล่ะครับ” มินซอกพูดแหย่
“อย่าชวนผมแบบนั้นเชียว ถ้าเป็นคุณผมตอบตกลงตั้งแต่คุณยังไม่คิดจริงๆด้วยซ้ำ” จงแดไม่พูดเปล่า หากแต่ยังโอบไหล่คนที่เดินข้างกายเอาไว้เสียด้วย
“คุณนี่มือไวจริงๆด้วย ผมเข้าใจไม่ผิดเลยจริงๆ” มินซอกหยิบแขนที่พาดไหล่ของตนออกไป ก่อนจะฟาดแขนนั้นเบาๆ เมื่อมันทะเล้นไม่ยอมอยู่กับที่เสียเลย
“เจ้ามือไม่รักดี มันก็เป็นแค่กับคุณนี่แหละ...ปกติผมไม่ทำอะไรแบบนี้กับใครหรอกนะ” จงแดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย จนทำเอามินซอกอดแปลกใจไม่ได้ มินซอกไม่ได้ตอบโต้อะไร จนกระทั่งบรรยากาศระหว่างเขาสองคนเงียบงันไปครู่หนึ่ง ทางเดินบนชั้นสองนี้ไม่ได้ห่างกันมากมายนัก แต่มินซอกกลับรู้สึกว่ามันยาวนานจนเหมือนชั่วนิรันดร์ แต่ไม่มีความอึดอัดใจในความเงียบนี้
“ถึงแล้วครับ...ไหนล่ะกุญแจของคุณ” จงแดยกยิ้มแล้วถามมินซอกเมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลทอง ซึ่งก็เป็นห้องของเขา มินซอกยังไม่เคยไขกุญแจเข้าไปดูในห้อง...ที่เขาทราบก็เพราะว่ามันเป็นห้องสุดท้ายในบ้านที่ยังไม่มีใครเปิดกุญแจไขเข้าไปได้ ยกเว้นกุญแจดอกที่มินซอกถืออยู่
มินซอกยื่นกุญแจให้กับจงแดอย่างไม่แน่ใจนัก จงแดยิ้มรับและนำมันไปไขกุญแจให้กับมินซอกเสียเสร็จสรรพ มินซอกไม่ได้ถือสา ที่จงแดจับมือของเขาไปกุมไว้ในขณะที่เขากำลังเปิดไขกุญแจ มันเป็นการกระทำที่แปลกเสียหน่อยกับคนที่เพิ่งพบหน้ากันวันแรก ถ้าหากเป็นคนอื่น มินซอกคงด่าเสียจนหูชา แต่กับจงแด...เขารู้สึกว่าการสกินชิพระหว่างเรามันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดเลย
“คุณพร้อมนะ?” จงแดหันมาถามมินซอกที่ดูหวาดหวั่นเล็กน้อย หากแต่ใบหน้าขาวนั้นกลับพยักหน้าอย่างมั่นใจ
จงแดหมุนลูกบิดให้เปิดออก ก่อนจะพาอีกคนเดินเข้าไปด้านใน สิ่งที่เขาเห็นอย่างแรกคือเตียงและเครื่องเรือนสีขาวล้วน ซึ่งถูกปูด้วยผ้าสีขาวเอาไว้แค่เพียงหมิ่นเหม่ แต่เครื่องเรือนต่างๆก็ถูกจัดวางอย่างดี ซึ่งจงแดเองก็พบว่าห้องนี้สวยและสะอาดกว่าห้องของเขามากนัก
“นั่น...มีภาพถ่าย เหมือนของคุณเลยครับ” มินซอกเดินนำจงแดเข้าไปที่กรอบรูปสีขาวน่ารักที่ตั้งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มินซอกปัดฝุ่นที่เลอะบนกรอบภาพนั้นออก ก่อนจะพบภาพหมู่ของพวกเขาเหมือนที่พบในห้องของจงแด หากต่างอิริยาบถจากภาพนั้น
“เฮ้ คุณคงต้องมาดูนี่หน่อยแล้ว” จงแดหยิบอีกภาพหนึ่งซึ่งน่าสนใจกว่าขึ้นมามอง เขายกยิ้มก่อนจะเรียกให้มินซอกหันมาสนใจในภาพนั้น มินซอกเบิกตากว้างทันทีที่จงแดปัดฝุ่นจากกรอบรูปนั้นออก จนเผยให้เขาเห็น รูปคู่ของเขากับจงแด อยู่ในท่าทางที่...แนบชิดกันเกินไป
“ผมว่าเราสองคนคงต้องมารื้อฟื้นกันใหม่แล้วมั้งแบบนี้” จงแดพูดขำ ในขณะที่วางกรอบรูปนั้นลงอย่างเบามือ มินซอกยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์มากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าจากภาพนั้น เขาอาจมีเรื่องต้องรื้อฟื้นกับจงแดจริงๆ
“คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าเราสองคนในภาพนั้นอาจจะเป็นพี่น้องกัน” มินซอกถาม
“มันไม่มีทางจะเป็นแบบนั้นหรอก” จงแดพูดด้วยรอยยิ้ม
“อะไรทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้นครับ” มินซอกยกยิ้มตามอีกคนอย่างช่วยไม่ได้
“ถามความรู้สึกของคุณดูสิมินซอก” จงแดพูด ก่อนจะยกมือขึ้นประสานนิ้วของเราทั้งสองเอาไว้ หัวใจมินซอกเต้นแรงขึ้นจนสัมผัสได้ “ผมว่าหัวใจของคุณบอกได้นะ”
มินซอกไม่มีทางหุบยิ้มได้เลยเมื่อจงแดพูดประโยคที่ทำให้ทุกอย่างดูสว่างสดใสแบบนั้น...
“เพราะหัวใจผมก็บอกว่าใช่เหมือนกัน ตอนที่เห็นหน้าคุณครั้งแรก”
ไม่ใช่ว่าเครียดอย่างเดียวนะคะะะ เราจะมีกุ๊กกิ๊กบ้าง แต่คงไม่เยอะ(แป่วววว)
ถ้าชอบรบกวนคอมเม้นท์ไว้บ้างน้า จะได้รู้ว่ามีคนอ่านไงงงงงงงง
แล้วไว้จะรีบมาลงตอนต่อไปนะค้า
ป.ล. อย่าลืมติดแท็ก #ฟิคสี่คิม ในทวิตเตอร์ได้นะค่าาา
ความคิดเห็น