คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER III
“คุณย้ายเข้าไปแล้วเหรอ? อืม...ผมกำลังเก็บของอยู่น่ะ วันพรุ่งนี้ถึงจะย้ายเข้าไป”
จงอินพูดผ่านสายโทรศัพท์ ที่คนปลายสายเป็นผู้ร่วมชะตากรรมที่แสนประหลาดเช่น คิม จงแดนั่นเอง จงอินบอกลาปลายสายในขณะโยนผ้าขนหนูสีน้ำตาลลงไปยังกระเป๋าใบเล็กของเขา อันความจริงแล้วที่บ้านหลังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเอาอะไรเข้าไปเลยแม้แต่อย่างเดียว เพราะแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้ก็ล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าของเขา ที่มั่นใจอย่างนั้นก็เพราะว่าแม้แต่ไซส์กางเกงก็ยังเป็นไซส์เดียวกันกับเขาเหมือนสั่งตัดไว้ล่วงหน้า...
จงอินถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความหนักใจ ยังไม่มีใครเข้าใจแน่ชัดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่หลังจากที่ได้หารือกันแล้ว พวกเขาก็ตกลงว่าจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านหลังนั้น เพื่อที่จะหาคำตอบถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้
จงอินหยิบเอารูปภาพเล็กๆที่เขาดึงมาจากกระเป๋าเงินใบหรูที่อยู่ในลิ้นชักของโต๊ะข้างเตียงในห้องนั้นขึ้นมาดู เขารู้ว่าห้องนั้นเป็นของเขา สิ่งของเหล่านั้นเป็นของเขา แต่เขากลับไม่รู้จักเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักในรูปเล็กๆใบนี้
เด็กชายตากลมโตกำลังยกช้อนตักน้ำแข็งไสเข้าปาก ตาของเขาเหรอหราและคงงุนงงพอดูเมื่อถูกถ่ายรูปนี้ หากแต่เขาก็ยังดูน่ารัก...น่าถนุถนอม เขาคงมีความสำคัญมาก ถึงได้เป็นรูปใบเดียวที่อยู่ในกระเป๋าเงินใบหรูนี้ได้
จงอินสอดรูปกลับเข้าไปในกระเป๋าเงินใบปัจจุบันของเขาตามเดิม ถึงแม้ว่ามันจะไม่หรูเท่าใบนั้น แต่เขากลับรู้สึกว่าเด็กคนนี้มาอยู่ที่ตรงนี้อาจเข้าที่เข้าทางกว่า ไม่สามารถรู้ได้ว่าเพราะเหตุใดถึงคิดเช่นนั้น...แต่จงอินมั่นใจว่าทุกอย่างกำลังเข้ารูปเข้ารอยอย่างช้าๆ
เด็กคนนี้เป็นปริศนาถัดไป ในปริศนาหลายๆข้อสินะ
จงอินมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะเริ่มคิดว่าชีวิตเขาผ่านอะไรมาบ้างก่อนจะมาถึงทุกวันนี้ ตั้งแต่จำความได้ จงอินก็เติบโตมาในสถานที่นี้ สตูดิโอสอนเต้นที่มีชื่อเสียงของเมือง โดยที่เขาได้มาอยู่ในฐานะลูกชายของเจ้าของสถานที่แห่งนี้ จงอินโดนปลูกฝังด้านการเต้นมาตั้งแต่ตอนนั้น ทำให้เขามีทั้งเกียรติบัตร ทั้งถ้วยรางวัลจากการแข่งขันเรียงรายอยู่มากมาย เขาเป็นนักกีฬาที่เก่งกาจ เนื่องจากผู้ปกครองมักจะสนับสนุนทุกกิจกรรมของเขา จนกระทั่งปัจจุบันเขาก็กลายมาเป็นครูสอนเต้นที่ดีที่สุดของเมืองนี้ ทุกอย่างเริ่มต้นและดำเนินมาอย่างดี
จงอินคิดก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าเบาๆ อย่างเสียไม่ได้...เขาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงแล้วครุ่นคิด การเก็บข้าวของไม่ได้อยู่ในความคิดของเขาอีกต่อไปแล้ว
“ทำหน้ายุ่งเลย เป็นอะไรของแก?” เสียงดังขึ้นมาจากหน้าประตู จงอินที่เงยหน้ามองตามเสียงก็ได้พบกับ ชอง ยุนโฮ พ่อบุญธรรมของเขา กำลังยืนพิงกรอบประตูแล้วมองเข้ามามองเขาท่ามกลางความมืด
“คิดอะไรนิดหน่อยครับ คุณชอง ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” จงอินพูดขึ้นเบาๆ ในขณะที่ยุนโฮเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ถึงแม้ว่าเขาจะมีศักดิ์เป็นพ่อบุญธรรม แต่จงอินไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อ อาจจะเพราะด้วยอายุที่ไม่เหมาะสมจะเรียกว่าพ่อล่ะมั้ง เขาเลยทำแบบนั้น
“ดูท่าว่าจะไม่ใช่เรื่องคิดแค่นิดหน่อยแล้วล่ะมั้งแบบนี้ ถามมาสิ ถ้าฉันตอบได้ก็จะตอบนะ” ยุนโฮถามอย่างอารมณ์ดี
“ตอนที่คุณไปรับผมมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คุณไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับผมเลยเหรอครับ ผมเป็นใคร มาจากไหน พ่อแม่อยู่ไหน ทำไมผมถึงไปอยู่ที่นั่น?” จงอินเริ่มยิงคำถามทันทีด้วยความร้อนใจ เอาจริงๆแล้วท่าทางของเขาตอนนี้อาจจะดูสงบเสงี่ยม แต่ในใจของเขากลับร้อนเป็นไฟด้วยเพราะคำถามที่รุมเร้า
“ไม่นะ...ฉันไม่รู้อะไรเลย แกถูกรับมาอุปการะที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุแค่หกเดือน ยังเป็นทารก ผู้ดูแลบอกว่าแกมีแค่ผ้าอ้อมพันตัวไว้ กับสายเคเบิลที่ติดอยู่ตรงข้อมือ เป็นสายเคเบิลที่เขียนชื่อแกติดไว้ ชื่อ คิม จงอิน นี่ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งให้หรอกนะ” ยุนโฮพูดพร้อมทั้งทำหน้าครุ่นคิด เขาคงกำลังรื้อฟื้นความจำเท่าที่เขาจำได้ แม้ว่าความจำเหล่านี้จงอินจะเคยฟังมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม
“ตอนที่ไปรับผมมา คุณไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่าผมเป็นลูกเต้าเหล่าใคร?” จงอินถามด้วยเสียงกระซิบ
ยุนโฮยกยิ้มบางๆ ก่อนจะถอนหายใจ ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมที่เขาใช้ไม่บ่อยนัก
“อดีต...กับบางคนก็เป็นเรื่องดี กับบางคนคือความร้ายกาจ เมื่อครั้งที่ฉันเซ็นต์ชื่อลงบนเอกสารรับแกเป็นลูกบุญธรรม ฉันตั้งใจว่าจะเขียนอนาคตให้แกใหม่ ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง เคยเจออะไรมาก่อน ฉันจะทำให้มันดีขึ้น ให้แกไม่ต้องมีคำถามถึงอดีตพวกนั้นอีก...นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่เคยคิดจะสืบเสาะหาประวัติของแกเลย เพราะในเมื่อรู้ไปแล้วมันก็เป็นแค่อดีต – อดีตที่อาจทำร้ายแก หรืออดีตที่อาจทำให้แกลืมทั้งปัจจุบันและอนาคต”
“...............................................” จงอินเงียบงันไปกับประโยคยาวยืดที่ยุนโฮตอบ บางทีมันอาจเป็นประโยคที่ยาวและจริงจังที่สุดเท่าที่พวกเขาคุยกันมาตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกก็ได้
“ตั้งแต่เมียและลูกชายฉันตาย ฉันก็คิดนะว่าจะเลี้ยงแกให้ดีที่สุด จนถึงวันสุดท้าย” ยุนโฮพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ
“คุณดูแลผมมาดีมากครับ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่พลาด ขอบคุณนะที่เลี้ยงผมมาเหมือนกับลูกชายของคุณ”
“แกไม่ได้เหมือนลูกชายของฉันนะ แต่แกเป็นลูกของฉันจริงๆ....หมายถึงตั้งแต่มีแกเข้ามาในชีวิต ฉันก็คิดแบบนั้นมาตลอด” ยุนโฮพูดพร้อมกับยื่นมือใหญ่มายีผมของจงอินเสียยกใหญ่ จงอินโผเข้าไปกอดยุนโฮเต็มรัก ก่อนจะยกยิ้มกว้างเมื่อยุนโฮยกมือตบหลังเขาดังปั่ก
“ถึงแกจะไปอยู่ที่อื่น แต่ถ้าแกโดดสอนคลาสเต้น ฉันจะตามไปฆ่าแก” ยุนโฮขู่แกมกระซิบ หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมา
“ผมรู้แล้วน่า ผมไม่ทิ้งไปไหนหรอกครับ” จงอินยิ้มบางๆ ก่อนจะมองหน้าผู้มีพระคุณของเขา มองเห็นยุนโฮพยักหน้าย้ำๆ แล้วความหนักอึ้งในหัวใจของเขาก็เบาบางลงไปบ้าง ชายหนุ่มทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบกันไปครู่หนึ่ง หากแต่ไม่นานนัก จงอินก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ผมรู้ว่าคุณไม่อยากให้ผมตามหาอดีต...แต่ผมจำเป็นต้องทำ ขอโทษนะครับ” จงอินพูด
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้คาดหวังให้แกทำตามที่ฉันต้องการหรอก นั่นเป็นแค่ความคิดของฉัน ส่วนชีวิตของแกน่ะเป็นความจริงนะจงอิน”
“..........................................................”
จงอินจ้องมองยุนโฮโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก มีคำพูดนับล้านที่เขาอยากจะบอกยุนโฮ บอกว่าเขารู้สึกรักและขอบคุณยุนโฮมากแค่ไหน แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนแสดงความรู้สึกด้วยคำพูดไม่เก่งนัก มันจึงเป็นอีกครั้งที่เขาเลือกที่จะเงียบ แต่เห็นได้ชัดเจนว่ายุนโฮนั้นเก่งกว่าเขามากเหลือเกินเรื่องเปิดเผยความรู้สึกออกมาด้วยคำพูด
“กลับมานอนที่บ้านบ้างนะ คิม จงอิน ที่นี่เป็นบ้านของแกเสมอนะ และถึงแม้ว่าแกจะเจอพ่อในอดีตซักกี่คน แต่แกก็ยังจะเป็นลูกของฉันตลอดไป” ยุนโฮพูดพร้อมกับยกมือยีผมจงอินอีกครั้ง จงอินจึงโผเข้ากอดพ่อบุญธรรมของเขาเพื่อหวังว่ามันจะบอกว่ารักเขาได้มากกว่าการพูด
“ขอบคุณครับ...พ่อ”
และยุนโฮขอสารภาพตรงนี้ว่า นี่คือวันแรกที่จงอินเรียกเขาว่าพ่อ และมันเป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่ยุนโฮเคยได้ฟัง นับตั้งแต่เขารับเลี้ยงจงอินมาเกือบยี่สิบปี...
----------------------------------------------------------
มาลงชีวิตพี่จงงินให้หนึ่งตอนเต็มๆ
ช่วงนี้อาจจะเรื่อยเปื่อยนิดนึงนะคะ แต่สัญญาว่าตอนหลังๆจะตื่นเต้นแน่น๊อน
ชอบหรือไม่ชอบ น่าเบื่อไป รบกวนทิ้งคอมเม้นท์ไว้นะค้า
ขอบคุณที่ติดตามน้า
ป.ล. อย่าลืมน้า ติดแท็ก #ฟิคสี่คิม ในทวิตเตอร์ได้ค่ะ
ความคิดเห็น