คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER I
CHAPTER I
‘มนุษย์เราเกิดมามีแค่ชีวิตเดียว ดังนั้นแล้วจงวางชีวิตไว้ในพระหัตถ์ของพระเจ้า และใช้ชีวิตวันนี้ของท่านให้คุ้มค่า เพราะทางเดินที่พระองค์ได้เลือกสรรค์ให้ท่าน เป็นเส้นทางที่พระองค์เห็นว่าดีที่สุดสำหรับท่านแล้ว’
คิม จงแด ขยำแผ่นพับที่ชาวคริสเตียนยืนแจกให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาที่หน้าโบสถ์ แล้วเขวี้ยงมันลงไปที่ถังขยะ เขาไม่ได้เกลียดศาสนาคริสต์ แค่ไม่ได้ใส่ใจ
สิ่งที่จงแดควรใส่ใจตอนนี้ก็คือปากท้องของตัวเองเสียมากกว่า เขาไม่มีเวลาที่จะสนใจว่าควรจะเข้าโบสถ์ตอนไหน หรือต้องมาคิดว่าพระเจ้ามีอยู่จริงหรือไม่ สิ่งที่จงแดปรารถนาในตอนนี้ก็คือเวลา...เวลาที่เขาจะได้ใช้ชีวิต และหาเงินให้ได้มากกว่านี้
“พิซซ่ามาส่งแล้วครับผม”
จงแดก้าวไปในสำนักงานแห่งหนึ่ง ซึ่งอบอุ่นจนเขาไม่อยากที่จะก้าวเท้าออกไปที่ไหนอีกแล้ว บรรยากาศในที่แห่งนี้ก็อบอุ่นด้วยเช่นกัน ทุกคนกำลังอยู่ในงานฉลองเล็กๆ ที่ถึงแม้ว่าจะมีแค่น้ำอัดลมสองสามขวด และไก่ทอดที่น่าจะสั่งมาก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาก็มีรอยยิ้ม ซึ่งทำให้จงแดเองยิ้มตามไปอย่างช่วยไม่ได้
“ขอบคุณมากครับ นี่ครับค่าอาหาร คุณไม่ต้องทอนเงินนะ ทำงานในวันอย่างนี้คงลำบากแย่ เอาไปหาอะไรอร่อยๆทานเถอะ” ชายใส่แว่นซึ่งดูอาวุโสที่สุดยื่นเงินจำนวนหนึ่งมาให้เขา จงแดรับมาอย่างง่ายดายและไม่ได้ปฏิเสธคำขอร้องนั้นแต่อย่างใด และก็ทำได้เพียงแค่กล่าวขอบคุณก็เท่านั้น
“ขอบคุณมากเลยครับ กินให้อร่อยนะครับ ลาก่อน” จงแดยิ้มแล้วโค้งเพื่อร่ำลาชายคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกระชับเสื้อโค๊ทกันหนาวให้แน่นขึ้น แล้วก้าวออกจากสำนักงานแห่งนั้นออกมาในโลกของความปวดร้าวที่เขายังต้องใช้ชีวิตอยู่ จงแดหยิบเอาธนบัตรส่วนเกินที่ชายคนนั้นยื่นให้ขึ้นมานับรวมกับธนบัตรที่เขาได้รับก่อนหน้า ก่อนจะยกยิ้มบางๆอย่างพอใจที่มันเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ
จงแดเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่เขาจอดเอาไว้ตรงหน้าปากซอยเล็กๆ ชาวคริสเตียนยังคงพากันประกาศถึงความรักของพระเจ้าให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้รับรู้ว่ามันยิ่งใหญ่แค่ไหน จงแดทำได้แค่ยกมือขึ้นโบกปัดหญิงสาวคนหนึ่งที่พยายามจะยื่นแผ่นพับให้เขาอีกครั้ง ไม่เห็นหรือไงนะว่าผู้คนได้รับไปแล้วก็ทิ้งเสียเต็มถนน
“ผมได้แล้วครับ ขอบคุณมาก” จงแดพูดกับเธอ
“คุณเอาไปแจกเพื่อนๆที่ร้านของคุณด้วยก็ได้นะคะ เราอยากชวนให้ทุกคนมาโบสถ์กันในวันพรุ่งนี้” เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ล่ะครับ พรุ่งนี้ผมกับเพื่อนๆต้องทำงาน วันพรุ่งนี้เป็นวันคริสมาสต์ ทุกคนคงทำงานกันหนักมาก” จงแดพูด
“งั้นก็ขอให้คุณโชคดีนะคะ คุณเลือกที่จะสร้างความสุขให้กับผู้คนแล้วคิดถึงความสุขของตัวเองทีหลัง คุณเป็นคนดี แบบนี้พระเจ้าต้องอวยพรให้พวกคุณแน่ๆ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มหวานฉาบด้วยความใจดีนั้นอีกครั้ง จงแดเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเพราะถ้าหากคุยกันยาวกว่านี้เขาคงได้ซึ้งในรักอันยิ่งใหญ่ล้นพ้นของพระเจ้าแน่ๆ
จงแดค้อมหัวให้เธอแล้วเดินจากไปควบที่มอเตอร์ไซค์คู่กายของเขา ในใจก็หัวเราะให้กับคำพูดที่หญิงสาวเพิ่งบอกกับเขาเมื่อซักครู่
เหอะ...คิดถึงตัวเองทีหลัง คนพวกนี้มองโลกในแง่ดีเกินไปกันหรือเปล่า? ถ้าเขาบอกกับเธอว่าการทำงานในวันคริสมาสต์แบบนี้เขาจะได้ค่าแรงสองเท่า และจะได้ทิปมากกว่าวันปกติจากความเห็นอกเห็นใจของลูกค้า ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วเธอยังจะมองทุกอย่างว่าเป็นเรื่องดีอยู่มั้ยนะ...จงแดได้แต่คิดแล้วก็หัวเราะในใจก็เท่านั้นเอง
จงแดเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องพักเล็กๆที่แสนจะซอมซ่อของเขา ค่าเช่าของมันราคาถูกแสนถูก ซึ่งโชคดีที่เขาเป็นคนไม่กลัวผี ถึงได้เลือกมาอยู่ในตึกโทรมๆที่นี่ได้ จงแดเป็นผู้ชายง่ายๆ หรือไม่เขาก็พยายามจะทำให้ตัวเองเป็นแบบนั้น เพราะแท้จริงแล้วชีวิตของเขาไม่เคยง่ายเลย จงแดเติบโตขึ้นมาเพียงลำพัง เนื่องจากเขาไม่มีพ่อแม่ เขาอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านับตั้งแต่จำความได้ และเมื่อเขาโตพอที่จะรู้ตัวว่าเขาโตเกินกว่าที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจะให้ความช่วยเหลือเขาได้ จงแดจึงขอเงินบริจาคของสถานสงเคราะห์มาจำนวนหนึ่งเพื่อตั้งตัว เขาทำงานหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่นั้น เพื่อที่จะให้ตัวเองมีชีวิตรอดต่อไปในวันพรุ่งนี้ได้ จงแดไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติพี่น้อง มีแค่เพื่อนร่วมงานที่ทำเป็นสนิทกับเขาเพื่อที่จะขอแลกเปลี่ยนวันหยุดหรือเวลาเข้ากะก็เท่านั้น ซึ่งคนแบบนั้นจงแดไม่เรียกว่าเพื่อนหรอกนะ...
จงแดเปิดไฟเพื่อมองดูห้องซอมซ่อของเขา มันไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้จงแดต้องแปลกใจก็คือความไม่ปกติอย่างที่สุดที่เขาไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนในชีวิต
จดหมาย...ที่ปลายเท้าของเขา
จงแดเลิกคิ้วและยืนนิ่งงันอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่เคยได้รับจดหมายจากใครมาก่อนในชีวิต และไม่ได้สมัครบริการของธนาคาร หรืออะไรที่ไหนที่ต้องมีการติดต่อกลับทางจดหมาย
จงแดค่อยๆ ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาจากพื้น สภาพที่เห็นบ่งบอกว่าจดหมายฉบับนี้ถูกสอดเข้ามาทางช่องด้านล่างของประตู เขาค่อยๆพลิกดูทั้งด้านหน้าด้านหลัง แต่เขาก็ไม่พบชื่อผู้ส่งหรือข้อความอะไรที่หน้าซองจดหมาย มีแค่เพียงตัวอักษรซึ่งน่าจะถูกพิมพ์ด้วยเครื่องพิมพ์ดีดที่ตรงจ่าหน้าซองเท่านั้น
ผู้รับ...คุณ คิม จงแด
“ว้าว...ไม่ผิดตัว” จงแดพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายเตียงแล้วเริ่มแกะจดหมายออกอ่าน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อที่หัวใจของจงแดเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความแปลกประหลาดคือ ในช่วงชีวิตที่ความผิดหวังมักกลายเป็นเรื่องธรรมดาของเขา ในวันนี้อาจเป็นครั้งแรกที่ทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น...หรือไม่ก็แย่ลง จงแดบอกอะไรไม่ได้ในเมื่ออนาคตก็คืออนาคต เขาเคยใช้ชีวิตเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดไปวันๆ โดยที่ไม่เคยถามตัวเองว่า เขามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร? และอยู่ไปเพื่อใคร?
และสุดท้ายจงแดก็เริ่มคาดหวัง ...คาดหวังว่าจดหมายนี้อาจเป็นคำถามในชีวิตของเขาก็ได้
สวัสดี คิม จงแด
ถ้าคุณอยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน
จงเดินทางไปที่ บ้านเลขที่ 18 ถนนพยองชอง, อัพกูจอง ในวันที่ 18 มิถุนายน เวลาสี่โมงเย็น
แล้วคุณจะทราบคำตอบ
และเมื่ออ่านข้อความในจดหมายจบ ชีวิตของจงแดก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ...
-------------------------------------------------
สำหรับตอนแรกเป็นพาร์ทของจงแดนะคะ ปูเรื่องก่อน เดี๋ยวคนอื่นจะตามมา
เรื่องนี้เป็นฟิคอิงวิทยาศาสตร์(มั้ง) แต่จะมีเรื่องรักๆเข้ามานิดๆหน่อยค่ะ
ถ้าชอบรบกวนกด Favorite ไว้ด้วยน้าคะ แล้วจะรีบมาลงตอนที่ 2 ให้ข่าา
น่าเบื่อไปไหมหว่า? ดีหรือไม่ดีฝากคอมเม้นท์เอาไว้ได้นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า
ป.ล. ถ้าชอบรบกวนติดแท็ก #ฟิคสี่คิม แล้วจะไปตามอ่านความเห็นในทวิตเตอร์นะคะ
ความคิดเห็น