ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 Leading Article!!!
Chapter 1
Leading Article!!!
“papyrus”
ที่นครโมลาคอยด์
เด็กหนุ่มกำลังหลบอยู่ตรงซอกตึกๆหนึ่งด้วยความหวาดกลัวหลังจากที่เขาตื่นจากหลับซึ่งเกิดจากความเหนื่อยอย่างเหลือกำลังจากการวิ่ง…วิ่งและวิ่งของเขา บวกกับความไม่เข้าใจในอะไรบางอย่าง และเมื่อเขาตั้งสติได้เขาก็ลองลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวของเขาเอง เขากำลังถูกตามล่าจากกลุ่มชายฉกรรจ์ 5 คน ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไม? ชายเหล่านี้จะต้องตามล่าเขาด้วย แล้วก็ไม่รู้ว่า ทำไม? เขาจะต้องหนีผู้ชายกลุ่มนี้ด้วย และเขาก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เขาจะเริ่มต้นวิ่งนั้นมีเสียงหนึ่งแทรกสอดประสาทหูของเขาเข้ามา
“หนีเร็วเกรส!!!หนีไป!!!วิ่งสิวิ่งอย่าหยุดนะวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่แรงจะพาไปได้ ถ้าเธอไม่วิ่งเธอตายแน่ ถ้าเธออยากเอาชีวิตรอดเธอต้องวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด เข้าใจมั๊ย!!!” ในตอนแรก เขาไม่ค่อยแน่ใจกับเสียงนี้เท่าไหร่นักมันเป็นเพียงเสียงแผ่วๆเย็นๆลึกๆบอกไม่ถูก เขานึกว่าผีหลอก แต่ตอนนั้นเป็นเวลา 4 โมงเย็น แล้วผีที่ไหนล่ะจะออกมาตอนนี้!!!
“ไม่!!!ไม่ เสียงบ้านี่มันอะไรกันเนี่ย” เขาเอามือขึ้นมาอุดหูทั้งสองข้างของเขา แต่เสียงเหล่านั้นก็ไม่หายไป มันเป็นเสียงซ้ำไปซ้ำมา เขาคิดว่าเขาต้องประสาทหลอนแน่ๆ เขาเริ่มต้นวิ่ง เสียงนั้นก็เร้าให้เขาวิ่งเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนเขาคิดว่าเขากำลังขับเครื่องบินขับไล่อยู่ในขณะนั้น ในขณะที่เขาวิ่งนั้นมีชาย 5 คนปรากฏกายออกมาข้างๆตัวเขา เขาเอียงหน้าไปมองแต่ไม่ชัดนัก เพราะขณะนั้นเขาวิ่งเร็วมากจนเกือบ 500กิโลเมตร/ชั่วโมง โดยที่เขาไม่รู้ตัวสักนิดและก็ไม่รู้ว่าเขาวิ่งเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร ถ้าโค้ชกรีฑาที่โรงเรียนของเขามาเห็นคงจับให้เขาเป็นนักวิ่งของโรงเรียนเป็นแน่ ชายที่อยู่ตรงนั้นทั้ง 5 คนสวมชุดคลุมสีขาวคลุมศีรษะอย่างดี ทำให้เขามองไม่เห็นหน้าตาที่แท้จริงของพวกเขา รูปร่างสูงใหญ่พอๆกันทั้งหมด น่าจะซักสองเมตรกว่าๆ ชายเหล่านั้นเดินตามเขาในขณะที่เขาวิ่งแทบตาย พวกนั้นเดินก้าวต่อก้าวแต่ความเร็วพอๆกับที่เขาวิ่ง เขาวิ่งผ่านไปบนถนนที่ปราศจากผู้คนซึ่งเป็นที่น่าแปลก เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่รถในถนนเยอะทีเดียวเพราะเป็นเวลาเลิกเรียนของทุกโรงเรียนในเขตนี้ แต่ในขณะนั้นแม้แต่การคิดว่าทำไม? ถนนถึงโล่งไม่มีทั้งคนทั้งรถนั้นก็คิดไม่ได้ ในสมองของเขานั้นกำลังปั่นป่วนไปหมด คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเขารอดก็เป็นพอแล้ว
สวรรค์!!! ข้างหน้านั้นมีตึกมีมุมแคบๆพอสำหรับความสูงระดับเมตรเจ็ดสิบแปดของเขาเข้าไปได้สบาย แต่คงไม่พอสำหรับพวกนั้นซึ่งน่าจะสองเมตรกว่าๆ เขายิ่งเร่งฝีก้าวของเขาเข้าไปในซอกตึกนั้นโดยเร็ว ในที่สุดเขาก็เข้าไปได้และหยุดนิ่งอยู่ที่นั่น เขาทรุดลงกองกับพื้น เหนื่อยอย่างไม่เคยเหนื่อยมาก่อนและเขาก็เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว และความฝันก็เข้ามารังควาญเขา ซึ่งความฝันของเขาครั้งนี้เป็นภาคต่อจากชีวิตจริงซึ่งเพิ่งจะดำเนินอยู่ก่อนที่เขาจะมาหลับไป
“ช่วยด้วย!!!” เขาตะโกน เผื่อว่าจะมีใครซักคนโผล่หน้าออกมาช่วยเขาบ้าง ซึ่งมันก็ไม่น่าจะมี เขาวิ่งต่อไปโดยไม่รอคอยว่าใครสักคนที่ได้ยินเสียงของเขาเมื่อซักครู่จะ โผล่ออกมาช่วยเขาให้รอดจากการหนีตายครั้งนี้ เขาหันกลับไปมองชายชุดคลุมสีขาวทั้ง 5 คนนั้น “โอย…ยังอยู่อีกหรือเนี่ย ฉันจะตายแล้วนะ” แล้วเขาก็วิ่งต่อไปโดยพยายามเร่งก้าวให้กระชั้นขึ้นแต่เหมือนกับว่าชายเหล่านั้นยังตามเขาเป็นเงาตามตัว ยิ่งเร่งยิ่งตาม ในที่สุดแรงของเขาก็ค่อยๆหมดลงไป ขาของเขาเริ่มไม่สามัคคีกัน ในที่สุดเขาก็ล้มลงไป เขาหันมาทางชายชุดคลุมสีขาวเหล่านั้นและพยายามถัดตัวให้ออกห่าง ถึงแม้ว่ามันไม่ช่วยอะไรมากก็ตามแต่ก็เป็นวิธีที่จะช่วยยืดอายุเวลาก่อนการลาโลกได้สักพัก
“พวกแกตามฉันมาทำไม ต้องการอะไร?” เกรสถามอย่างกล้าๆกลัวๆ และอ่อนแรง แต่เหมือนว่าคำถามเมื่อสักครู่ไม่ได้พูดออกจากปากเกรส เพราะไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับออกมาจากปากของชายชุดคลุมสีขาวเหล่านั้น
วาบ!!!
แสงสว่างส่องลงมาจากท้องฟ้าเป็นลำแสงที่แตกออกเป็นแฉกๆแยกออกมาจากเมฆก้อนหนึ่ง พร้อมคริสตัลสีทองโปร่งแสงเป็นสร้อยสำหรับคล้องคอร่วงลงมาในมือของเกรส เขาสังเกตเห็นว่าในคริสตัลนั้นมีของเหลวหรือก๊าซอะไรซักอย่างไหลวนอยู่ ซึ่งมันแปลกที่ว่ามันไหลวนอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาและนอกจากจะไหลวนแล้วมันยังสลับสีไปมาได้ด้วย
“สวมมันสิเกรส แล้วเธอจะสามารถดึงพลังแฝงของเธอออกมาได้ สวมมันสิ…สวมมันสิ แล้วเธอจะดึงสิ่งที่เธอมีอยู่ในร่างกายเธอมาช่วยโมลาคอยด์ได้ สวมมันสิ”
“เสียงนี่” เกรสรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้มาก เขานึกออกแล้วว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่สั่งให้เขาวิ่งนั่นเอง
“คุณคนที่พูดเนี่ย คุณสั่งให้ผมวิ่งหนีอะไร? แล้วผมจะต้องวิ่งหนีทำไม? ทำไมต้องเป็นผมด้วย? แล้วทำไมผมถึงวิ่งเร็วได้ขนาดนั้น? แล้วชายพวกนี้เป็นใคร? มีจุดประสงค์อะไรทำไมต้องตามผมด้วย?” เกรสป้อนคำถามเป็นชุดเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งช่วยเอาเครื่องหมายคำถามออกจากหัวของเขาบ้าง
“เอาล่ะๆ แล้วฉันจะเล่าให้ฟังทีหลังแต่ตอนนี้เธอกลับไปก่อน สวมสร้อยคริสตัลนั่นซะด้วย และที่สำคัญอย่าถอดมันออกเด็ดขาด เข้าใจมั๊ย!!!” เสียงลึกลับนั้นพูดตอบกับเกรส ในขณะที่แสงๆนั้นกำลังเรือนลางเต็มที
“ทำไมต้องสวมมันด้วยล่ะ? เดี๋ยวก่อนสิ!!!อย่าเพิ่งไปตอบผมก่อน เดี๋ยว!!! อย่าเพิ่ง…” เกรสยังไม่ทันพูดจบแสงกับเสียงลึกลับนั้นก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเขา ทิ้งให้เขายืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น
วี้ด!!!
เสียงแปลกๆดังอยู่รอบกายเขาและมันทำให้เขาก็รู้สึกเหมือนหัวของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆและระเบิดเสียให้ได้
โอ๊ย!!!
เขารู้สึกปวดหัวมากจนทำให้เขาต้องลงไปนอนกองกับพื้น เขาดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดเกินทน และในที่สุดเขาก็หมดสติไป และเขาก็มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่เขาตื่นขึ้นมา พบว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นความฝันและพบว่าตัวเองยังอยู่ในซอกตึกที่เขาวิ่งมาหลบชายชุดคลุมสีขาวเหล่านั้นนั่นเอง เมื่อตั้งสติได้เขาก็ลองนึกย้อนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น และพูดกับตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา
“ฝันเหรอเนี่ย? แล้วไอ้เหตุการณ์แปลกๆนั่นมันอะไรกัน แล้วทำไมมันถึงมาเกิดกับเราได้ น่าแปลก เราก็ไม่มีเรื่องอะไรกับใครนี่นาแล้วพวกผู้ชายพวกนั้นเป็นใครกันแน่นะ หรือว่าผี!!! แต่ไม่น่าใช่ แล้วเสียงลึกลับนั้นมันเสียงใครกัน? แล้วเหตุการณ์ที่เกิดเนี่ยอันไหนมันฝันอันไหนมันจริงล่ะ โอ๊ย!!!อะไรวะเนี่ย เกิดอะไรขึ้นวะ ใครช่วยให้คำตอบหน่อยได้มั๊ยจะบ้าอยู่แล้ว!!!” เกรสบ่นออกมาและตะโกนอย่างสุดทน และเขาก็เดินออกมาจากซอกตึก ซึ่งก่อนที่เกรสจะก้าวออกมานั้นเขาได้มองซ้าย ขวา หน้า หลัง เป็นอย่างดีแล้ว เพราะเกรงว่าชายชุดคลุมสีขาวจะโผล่มาทักทายอีก เขาเดินกลับบ้านด้วยกำลังขาที่แทบจะพยุงให้เขายืนขึ้นไม่ไหว ระหว่างทางเขาก็ได้คิดย้อนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นอีกครั้งเพื่อหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาอ้างเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ แต่คิดยังไงก็ยังคิดไม่ออก
“สงสัยเมื่อคืนกินยานอนหลับเกินขนาดอีกแล้วมั๊งเรา ถึงได้ฝันบ้าๆบอๆแบบนี้ เฮ้อ…แต่เหนื่อยชะมัดเลย เหนื่อยเหรอ? แล้วความฝันบ้าอะไรมันเหนื่อยได้ด้วยล่ะเนี่ย?” จบประโยคคำถามกับความคิดงงๆของเกรส ในขณะที่เขากำลังพยายามลากขาทั้งสองกลับบ้านด้วยความยากเย็น
ในที่สุดเขาก็สามารถมาถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ วันนี้บ้านของเขาช่างเงียบดีเหลือเกิน เงียบจนผิดปกติวิสัย ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้องหรือเสียงเครื่องก่อสร้างซึ่งอยู่ข้างๆบ้านของเขา แต่ตอนนี้เกรสไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้วเขาสนใจอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เตียง เขาต้องการพักผ่อนเพื่อให้หายเหนื่อยล้า และเมื่อเขาล้มตัวลงเตรียมที่จะนอนเขาก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาทันที
“ไม่ได้ๆ!!!เรานอนตอนนี้แล้วเกิดฝันแบบนี้ขึ้นมาอีกเราจะทำยังไง? ยิ่งประสาทๆอยู่ด้วยช่วงนี้ ไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อสติมันจะดีขึ้นมาบ้าง”
แล้วเกรสก็คว้าผ้าเช็ดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เตรียมเอาไว้ผลัดหลังอาบน้ำเสร็จ เขาเข้าไปในห้องน้ำและลงมือปลดกระดุมชุดนักศึกษาออก
เฮ้ย!!!
สร้อยนี่มันมาจากไหนวะเนี่ย? อย่าบอกนะว่าร่วงมาตอนนั้น โอยๆๆ…ตั้งสติหน่อยสิพวก ไอ้เรื่องแฟนตาซีที่เกิดขึ้นวันนี้มันไม่มีทางเป็นความจริงหรอกน่า มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้นแหล่ะ สงสัยฉันต้องนั่งสมาธิตั้งสติซักพักซะแล้วมั๊ง ช่วงนี้มันหลอนๆยังไงชอบกลไม่รู้” เกรสเอามือตบหน้าตัวเองสามครั้งเพื่อเรียกสติ เขาถอดสร้อยเส้นนั้นออกจากคอและก็จัดการลงอ่างอาบน้ำวนอย่างสบายอารมณ์โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า ในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในบ้านคนเดียวอย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน ชั้นสองของบ้านมีเงาๆหนึ่งผ่านหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เขายังสบายอารมณ์อยู่ในอ่างอาบน้ำวนและไม่ได้รับรู้เลยว่าสิ่งที่สำคัญและภารกิจที่สำคัญที่สุดกำลังก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาแล้วในตอนนี้!!!
...To Be Continue...Chapter 2 ( จุดหักเหของชีวิต!!! )...
Leading Article!!!
“papyrus”
ที่นครโมลาคอยด์
เด็กหนุ่มกำลังหลบอยู่ตรงซอกตึกๆหนึ่งด้วยความหวาดกลัวหลังจากที่เขาตื่นจากหลับซึ่งเกิดจากความเหนื่อยอย่างเหลือกำลังจากการวิ่ง…วิ่งและวิ่งของเขา บวกกับความไม่เข้าใจในอะไรบางอย่าง และเมื่อเขาตั้งสติได้เขาก็ลองลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวของเขาเอง เขากำลังถูกตามล่าจากกลุ่มชายฉกรรจ์ 5 คน ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไม? ชายเหล่านี้จะต้องตามล่าเขาด้วย แล้วก็ไม่รู้ว่า ทำไม? เขาจะต้องหนีผู้ชายกลุ่มนี้ด้วย และเขาก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เขาจะเริ่มต้นวิ่งนั้นมีเสียงหนึ่งแทรกสอดประสาทหูของเขาเข้ามา
“หนีเร็วเกรส!!!หนีไป!!!วิ่งสิวิ่งอย่าหยุดนะวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่แรงจะพาไปได้ ถ้าเธอไม่วิ่งเธอตายแน่ ถ้าเธออยากเอาชีวิตรอดเธอต้องวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด เข้าใจมั๊ย!!!” ในตอนแรก เขาไม่ค่อยแน่ใจกับเสียงนี้เท่าไหร่นักมันเป็นเพียงเสียงแผ่วๆเย็นๆลึกๆบอกไม่ถูก เขานึกว่าผีหลอก แต่ตอนนั้นเป็นเวลา 4 โมงเย็น แล้วผีที่ไหนล่ะจะออกมาตอนนี้!!!
“ไม่!!!ไม่ เสียงบ้านี่มันอะไรกันเนี่ย” เขาเอามือขึ้นมาอุดหูทั้งสองข้างของเขา แต่เสียงเหล่านั้นก็ไม่หายไป มันเป็นเสียงซ้ำไปซ้ำมา เขาคิดว่าเขาต้องประสาทหลอนแน่ๆ เขาเริ่มต้นวิ่ง เสียงนั้นก็เร้าให้เขาวิ่งเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนเขาคิดว่าเขากำลังขับเครื่องบินขับไล่อยู่ในขณะนั้น ในขณะที่เขาวิ่งนั้นมีชาย 5 คนปรากฏกายออกมาข้างๆตัวเขา เขาเอียงหน้าไปมองแต่ไม่ชัดนัก เพราะขณะนั้นเขาวิ่งเร็วมากจนเกือบ 500กิโลเมตร/ชั่วโมง โดยที่เขาไม่รู้ตัวสักนิดและก็ไม่รู้ว่าเขาวิ่งเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร ถ้าโค้ชกรีฑาที่โรงเรียนของเขามาเห็นคงจับให้เขาเป็นนักวิ่งของโรงเรียนเป็นแน่ ชายที่อยู่ตรงนั้นทั้ง 5 คนสวมชุดคลุมสีขาวคลุมศีรษะอย่างดี ทำให้เขามองไม่เห็นหน้าตาที่แท้จริงของพวกเขา รูปร่างสูงใหญ่พอๆกันทั้งหมด น่าจะซักสองเมตรกว่าๆ ชายเหล่านั้นเดินตามเขาในขณะที่เขาวิ่งแทบตาย พวกนั้นเดินก้าวต่อก้าวแต่ความเร็วพอๆกับที่เขาวิ่ง เขาวิ่งผ่านไปบนถนนที่ปราศจากผู้คนซึ่งเป็นที่น่าแปลก เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่รถในถนนเยอะทีเดียวเพราะเป็นเวลาเลิกเรียนของทุกโรงเรียนในเขตนี้ แต่ในขณะนั้นแม้แต่การคิดว่าทำไม? ถนนถึงโล่งไม่มีทั้งคนทั้งรถนั้นก็คิดไม่ได้ ในสมองของเขานั้นกำลังปั่นป่วนไปหมด คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเขารอดก็เป็นพอแล้ว
สวรรค์!!! ข้างหน้านั้นมีตึกมีมุมแคบๆพอสำหรับความสูงระดับเมตรเจ็ดสิบแปดของเขาเข้าไปได้สบาย แต่คงไม่พอสำหรับพวกนั้นซึ่งน่าจะสองเมตรกว่าๆ เขายิ่งเร่งฝีก้าวของเขาเข้าไปในซอกตึกนั้นโดยเร็ว ในที่สุดเขาก็เข้าไปได้และหยุดนิ่งอยู่ที่นั่น เขาทรุดลงกองกับพื้น เหนื่อยอย่างไม่เคยเหนื่อยมาก่อนและเขาก็เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว และความฝันก็เข้ามารังควาญเขา ซึ่งความฝันของเขาครั้งนี้เป็นภาคต่อจากชีวิตจริงซึ่งเพิ่งจะดำเนินอยู่ก่อนที่เขาจะมาหลับไป
“ช่วยด้วย!!!” เขาตะโกน เผื่อว่าจะมีใครซักคนโผล่หน้าออกมาช่วยเขาบ้าง ซึ่งมันก็ไม่น่าจะมี เขาวิ่งต่อไปโดยไม่รอคอยว่าใครสักคนที่ได้ยินเสียงของเขาเมื่อซักครู่จะ โผล่ออกมาช่วยเขาให้รอดจากการหนีตายครั้งนี้ เขาหันกลับไปมองชายชุดคลุมสีขาวทั้ง 5 คนนั้น “โอย…ยังอยู่อีกหรือเนี่ย ฉันจะตายแล้วนะ” แล้วเขาก็วิ่งต่อไปโดยพยายามเร่งก้าวให้กระชั้นขึ้นแต่เหมือนกับว่าชายเหล่านั้นยังตามเขาเป็นเงาตามตัว ยิ่งเร่งยิ่งตาม ในที่สุดแรงของเขาก็ค่อยๆหมดลงไป ขาของเขาเริ่มไม่สามัคคีกัน ในที่สุดเขาก็ล้มลงไป เขาหันมาทางชายชุดคลุมสีขาวเหล่านั้นและพยายามถัดตัวให้ออกห่าง ถึงแม้ว่ามันไม่ช่วยอะไรมากก็ตามแต่ก็เป็นวิธีที่จะช่วยยืดอายุเวลาก่อนการลาโลกได้สักพัก
“พวกแกตามฉันมาทำไม ต้องการอะไร?” เกรสถามอย่างกล้าๆกลัวๆ และอ่อนแรง แต่เหมือนว่าคำถามเมื่อสักครู่ไม่ได้พูดออกจากปากเกรส เพราะไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับออกมาจากปากของชายชุดคลุมสีขาวเหล่านั้น
วาบ!!!
แสงสว่างส่องลงมาจากท้องฟ้าเป็นลำแสงที่แตกออกเป็นแฉกๆแยกออกมาจากเมฆก้อนหนึ่ง พร้อมคริสตัลสีทองโปร่งแสงเป็นสร้อยสำหรับคล้องคอร่วงลงมาในมือของเกรส เขาสังเกตเห็นว่าในคริสตัลนั้นมีของเหลวหรือก๊าซอะไรซักอย่างไหลวนอยู่ ซึ่งมันแปลกที่ว่ามันไหลวนอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาและนอกจากจะไหลวนแล้วมันยังสลับสีไปมาได้ด้วย
“สวมมันสิเกรส แล้วเธอจะสามารถดึงพลังแฝงของเธอออกมาได้ สวมมันสิ…สวมมันสิ แล้วเธอจะดึงสิ่งที่เธอมีอยู่ในร่างกายเธอมาช่วยโมลาคอยด์ได้ สวมมันสิ”
“เสียงนี่” เกรสรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้มาก เขานึกออกแล้วว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่สั่งให้เขาวิ่งนั่นเอง
“คุณคนที่พูดเนี่ย คุณสั่งให้ผมวิ่งหนีอะไร? แล้วผมจะต้องวิ่งหนีทำไม? ทำไมต้องเป็นผมด้วย? แล้วทำไมผมถึงวิ่งเร็วได้ขนาดนั้น? แล้วชายพวกนี้เป็นใคร? มีจุดประสงค์อะไรทำไมต้องตามผมด้วย?” เกรสป้อนคำถามเป็นชุดเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งช่วยเอาเครื่องหมายคำถามออกจากหัวของเขาบ้าง
“เอาล่ะๆ แล้วฉันจะเล่าให้ฟังทีหลังแต่ตอนนี้เธอกลับไปก่อน สวมสร้อยคริสตัลนั่นซะด้วย และที่สำคัญอย่าถอดมันออกเด็ดขาด เข้าใจมั๊ย!!!” เสียงลึกลับนั้นพูดตอบกับเกรส ในขณะที่แสงๆนั้นกำลังเรือนลางเต็มที
“ทำไมต้องสวมมันด้วยล่ะ? เดี๋ยวก่อนสิ!!!อย่าเพิ่งไปตอบผมก่อน เดี๋ยว!!! อย่าเพิ่ง…” เกรสยังไม่ทันพูดจบแสงกับเสียงลึกลับนั้นก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเขา ทิ้งให้เขายืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น
วี้ด!!!
เสียงแปลกๆดังอยู่รอบกายเขาและมันทำให้เขาก็รู้สึกเหมือนหัวของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆและระเบิดเสียให้ได้
โอ๊ย!!!
เขารู้สึกปวดหัวมากจนทำให้เขาต้องลงไปนอนกองกับพื้น เขาดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดเกินทน และในที่สุดเขาก็หมดสติไป และเขาก็มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่เขาตื่นขึ้นมา พบว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นความฝันและพบว่าตัวเองยังอยู่ในซอกตึกที่เขาวิ่งมาหลบชายชุดคลุมสีขาวเหล่านั้นนั่นเอง เมื่อตั้งสติได้เขาก็ลองนึกย้อนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น และพูดกับตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา
“ฝันเหรอเนี่ย? แล้วไอ้เหตุการณ์แปลกๆนั่นมันอะไรกัน แล้วทำไมมันถึงมาเกิดกับเราได้ น่าแปลก เราก็ไม่มีเรื่องอะไรกับใครนี่นาแล้วพวกผู้ชายพวกนั้นเป็นใครกันแน่นะ หรือว่าผี!!! แต่ไม่น่าใช่ แล้วเสียงลึกลับนั้นมันเสียงใครกัน? แล้วเหตุการณ์ที่เกิดเนี่ยอันไหนมันฝันอันไหนมันจริงล่ะ โอ๊ย!!!อะไรวะเนี่ย เกิดอะไรขึ้นวะ ใครช่วยให้คำตอบหน่อยได้มั๊ยจะบ้าอยู่แล้ว!!!” เกรสบ่นออกมาและตะโกนอย่างสุดทน และเขาก็เดินออกมาจากซอกตึก ซึ่งก่อนที่เกรสจะก้าวออกมานั้นเขาได้มองซ้าย ขวา หน้า หลัง เป็นอย่างดีแล้ว เพราะเกรงว่าชายชุดคลุมสีขาวจะโผล่มาทักทายอีก เขาเดินกลับบ้านด้วยกำลังขาที่แทบจะพยุงให้เขายืนขึ้นไม่ไหว ระหว่างทางเขาก็ได้คิดย้อนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นอีกครั้งเพื่อหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาอ้างเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ แต่คิดยังไงก็ยังคิดไม่ออก
“สงสัยเมื่อคืนกินยานอนหลับเกินขนาดอีกแล้วมั๊งเรา ถึงได้ฝันบ้าๆบอๆแบบนี้ เฮ้อ…แต่เหนื่อยชะมัดเลย เหนื่อยเหรอ? แล้วความฝันบ้าอะไรมันเหนื่อยได้ด้วยล่ะเนี่ย?” จบประโยคคำถามกับความคิดงงๆของเกรส ในขณะที่เขากำลังพยายามลากขาทั้งสองกลับบ้านด้วยความยากเย็น
ในที่สุดเขาก็สามารถมาถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ วันนี้บ้านของเขาช่างเงียบดีเหลือเกิน เงียบจนผิดปกติวิสัย ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้องหรือเสียงเครื่องก่อสร้างซึ่งอยู่ข้างๆบ้านของเขา แต่ตอนนี้เกรสไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้วเขาสนใจอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เตียง เขาต้องการพักผ่อนเพื่อให้หายเหนื่อยล้า และเมื่อเขาล้มตัวลงเตรียมที่จะนอนเขาก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาทันที
“ไม่ได้ๆ!!!เรานอนตอนนี้แล้วเกิดฝันแบบนี้ขึ้นมาอีกเราจะทำยังไง? ยิ่งประสาทๆอยู่ด้วยช่วงนี้ ไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อสติมันจะดีขึ้นมาบ้าง”
แล้วเกรสก็คว้าผ้าเช็ดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เตรียมเอาไว้ผลัดหลังอาบน้ำเสร็จ เขาเข้าไปในห้องน้ำและลงมือปลดกระดุมชุดนักศึกษาออก
เฮ้ย!!!
สร้อยนี่มันมาจากไหนวะเนี่ย? อย่าบอกนะว่าร่วงมาตอนนั้น โอยๆๆ…ตั้งสติหน่อยสิพวก ไอ้เรื่องแฟนตาซีที่เกิดขึ้นวันนี้มันไม่มีทางเป็นความจริงหรอกน่า มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้นแหล่ะ สงสัยฉันต้องนั่งสมาธิตั้งสติซักพักซะแล้วมั๊ง ช่วงนี้มันหลอนๆยังไงชอบกลไม่รู้” เกรสเอามือตบหน้าตัวเองสามครั้งเพื่อเรียกสติ เขาถอดสร้อยเส้นนั้นออกจากคอและก็จัดการลงอ่างอาบน้ำวนอย่างสบายอารมณ์โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า ในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในบ้านคนเดียวอย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน ชั้นสองของบ้านมีเงาๆหนึ่งผ่านหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เขายังสบายอารมณ์อยู่ในอ่างอาบน้ำวนและไม่ได้รับรู้เลยว่าสิ่งที่สำคัญและภารกิจที่สำคัญที่สุดกำลังก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาแล้วในตอนนี้!!!
...To Be Continue...Chapter 2 ( จุดหักเหของชีวิต!!! )...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น