คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : P r o l o g u e
" อย่าลืมยื่นไปที่ชมรมที่พวกเธอประสงค์จะลงภายในอาทิตย์นี้นะ
" เสียงทันนินเซนเซย์ป่าวประกาศเสียงดัง
ทำให้ฉันที่นั่งมองกระดาษน่ารำคาญในมือนั้นกลอกตาไปมา
บังคับให้ร่วมกิจกรรมชมรมเนี่ย
อย่าเรียกว่าประสงค์จะลงเลย เรียกว่าบังคับขู่เข็ญกันดีกว่า
โรงเรียนอื่นเขาไม่เห็นจะบังคับแบบนี้เลย แง่งงงงงงง-[]-**
" เฮ้อ~
ชมรมไหนชิลๆบ้างนะ ต้องเสี่ยงดวงเลือกอีกแล้วใช่ไหมT—T
" เสียงใสๆของสาวผมสั้นหน้าตาจิ้มลิ้มที่นี่งอยู่ข้างๆบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
" ก็เลือกชมรมเดียวกับปีที่แล้วสิ
เธอเคยบอกว่าสบายไม่ใช่เหรอ "
" ไม่ได้ๆๆ!
" ยูกินะส่ายนิ้วไปมาด้วยสีหน้าจริงจัง " สบายก็จริง
แต่ไม่มีหนุ่มน่ารักๆนะ>_< "
" ปีนี้อาจจะมีก็ได้นาาา
"
" หนุ่มที่ไหนจะเข้าชมรมเย็บหมอนกัน
โอโตเมะจังงงงง "
" เออเนอะ-o-;
"
" โอโตเมะจังมาเลือกชมรมเดียวกับฉันสิ
จะได้มีเพื่อนอยู่ด้วยกัน "
" ไม่เอาอะ
"
" ง่าาาา
ทำไมล่ะT-T " เธอทำปากคว่ำ คิ้วตกทันที
" นั่งข้างเธอในห้องเรียนแล้วยังต้องอยู่ชมรมเดียวกันอีก
อยากให้ฉันเห็นหน้าเธอจนเอียนหรือไง-,- " ฉันอธิบายไปแบบเนือยๆกับยัยคนชอบออดแอดเหมือนเด็ก
นั่นก็ทำให้ยูกินะจังย่นจมูกอย่างน่ารัก
" ก็ได้~
แล้วอย่ามาพร่ำบ่นนะว่าไม่มีเพื่อนในชมรม! "
พูดตัดพ้อเสร็จก็สะบัดผมหันกลับไ,ปจ้องกระดาษ
แต่แล้วก็หันกลับมาอีก " ลืมไป ว่าเธอได้ตำแหน่งดาวโรงเรียนอีกปีแล้ว
คนทั้งโรงเรียนก็ต้องอยากรู้จักกับเธออยู่แล้ว ฉันมันไม่จำเป็นอีกแล้วสิ! "
ตัดพ้อเก่งจริงๆเลยยัยเพื่อนคนนี้
น่าเขกหัวให้ผมสั้นๆสะดุ้งจริงๆ-_-**
" ยานากิสะ
นานะกิ คุยอะไรกันเสียงดัง เลือกชมรมได้แล้วงั้นเหรอ "
ทันนินเซนเซย์ถามด้วยสายตาที่คมกริบ ยูกินะ..เพราะเธอเลย ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้องแล้วนะ-O-
" ขอโทษค่า~
"
" เอ้อ
ยานากิสะได้ตำแหน่งดาวโรงเรียนใช่ไหม "
เซนเซย์เปลี่ยนอารมณ์แล้วหันมาถามฉันอย่างไว
" เอ่อ..ค่ะ
"
" ยินดีด้วยนะ
2ปีซ้อนด้วยนี่ จากนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะ "
ฉันยิ้มตอบเซนเซย์กลับไป
ที่เซนเซย์บอกว่า
'
เหนื่อยหน่อยนะ ' น่ะ ฉันขอค้านอย่างแรงเลยว่า
ไม่จริ๊งงงงงงงง มันเหนื่อยมากเลยล่ะ
ไหนจะต้องเป็นตัวแทนกิจกรรมต่างๆ
งานพิธีกรบ้างล่ะ ประกวดนั่นนี่บ้างล่ะ ทุกคนอาจจะมองตำแหน่งนี้ว่าเป็นตำแหน่งที่ดูสวย
ดูพราว และน่าภูมิใจ แต่สำหรับฉัน..อยากจะมอบมงให้คนอื่นทันทีถ้าทำได้อะนะT^T
เพราะมันทำไม่ได้ไง
ถึงต้องมานั่งเซ็งแบบนี้ การเลือกดาวโรงเรียนของโรงเรียนนี้นั้น
ไม่มีการส่งคนเข้าประกวด แต่จะเป็นการโหวตให้คนที่ตัวเองอยากให้เป็นแทน
(ซึ่งฉันแอบโหวตให้ ' มาเอมิ คาโอริ* 'เพื่อนในกลุ่มฉันเอง อิอิ)
*มาเอมิ
คาโอริ จากเรื่อง steal heart ฉุดรักจับหัวใจยัยพี่ขี้วีน
ฉันเป็นมา2ปีแล้ว ก็ยังจะโหวตฉันกันอีกนะ
ยิ่งยัยเพื่อนๆสุดประเสริฐนี่ล่ะก็..ฉันแทบจะกราบขอร้องให้อย่าโหวตฉันเลย แต่กลับโปรโมทฉันกันซะอย่างโฆษณาเครื่องสำอางค์
ฉันล่ะรักเพื่อนฉันจริงๆ- -**
" แฮมิน
คาโอริ ฮัจจี้ เลือกชมรมอะไรกันอ่าา "
ยูกินะเรียกเพื่อนๆในกลุ่มที่นั่งอยู่ข้างหน้า ถามถึงชมรม
" ฉันเลือกร้องเพลงไปอะ
" สาวน้อยหน้าตาน่ารักที่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเธอน่ะเมดอินโคเรีย
หันมาพูด
" เธอจะร้องเพลงจริงอะ-_-
" คนที่หน้าสวยๆเฉี่ยวๆหุ่นเด็ดสะพรั่งคนนี้ชื่อคาโอริ
คนที่ฉันแอบโหวตให้เป็นดาวโรงเรียนแทนฉันนี่แหละ
" ไม่รู้อะไรซะแล้ว~
" แฮมินยืดอกอย่างมั่นใจ ว่าไปนั่นเถอะ
ยัยนี้ร้องเพลงเพราะมากนะ ยิ่งร้องเพลงเกาหลีล่ะก็ ฉันนี่ฟังเพลินเลย
คิดว่าไอดอลมาเอง
" ฮัจจี้ล่ะ
"
" วิทยาศาสตร์
" คนสุดท้ายที่นั่งอยู่คนเดียวข้างหน้าสุดชื่อฮาจิมิสึ
แต่จะชอบเรียกกันว่าฮัจจี้ ออร่าคุณหนูพันล้านเนี่ยจับสุดๆ เป็นคนที่ดูแพง
ดูเลอค่าอะไรแบบนี้น่ะ แถมยังเป็นอันดับ1ของระดับชั้นด้วย
ถ้ายัยนั่นหัดเข้าสังคมและมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันล่ะก็
เหมาะจะเป็นดาวโรงเรียนมากกว่าฉันซะอีกนะ เพราะเธอครบเครื่องจริงๆ
" วิทยาศาสตร์~
จริงๆไม่ต้องถามก็รู้ "
" ไม่วิทยาศาตร์ก็คณิตศาสตร์
หรือเคม ีชีวะ ฟิสิกส์ ดาราศาสตร์ " คาโอริช่วยเสริมอีกแรงในการพูดยั่วต่อมโมโหของฮัจจี้
พวกนี้วอนซะแล้ว-[]-
" เธอล่ะ
เลือกอะไร "
สีหน้าเรียบเฉยที่ถามกลับคืนมาทางด้านคาโอรินั้นเยือกเย็นอย่างกับเจ้าหญิงน้ำแข็งเลย
" ย..ยังไม่รู้เลย
"
" โอ้~
สมกับเป็นเพื่อนฉันคาโอริจางงง "
ฉันโผเข้าจุ๊บที่แก้มเนียนๆของเพื่อนสาว จนยัยนั่นหน้าเหวอเหมือนเจอผี
" นี่!
อย่ามาจุ๊บเซ่- -** "
04.42 PM.
ฉันเดินออกมาจากคาเฟ่สีพาสเทลกับแก๊งสาวๆ
วันนี้ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะลากฮัจจี้มาได้สำเร็จ
ถึงจะโดนพูดเชือดเฉือนหัวใจไปหลายดอกก็ตามทีToT
" เจอกันพรุ่งนี้น้าาา~
" ยูกินะโบกมือเหยงๆก่อนจะเดินไปทางสถานีรถไฟ
ส่วนฮัจจี้ก็ขึ้นรถส่วนตัวที่เพิ่งจะมารับตะกี้นี้ไป
" ฉันกับแฮมินจะไปแถวฮาราจุกุอะ
จะไปด้วยกันไหม ไปช็อปเสื้อผ้าสวยๆกันนน>_< " คาโอริเดินมาจับแขนฉันแล้วเขย่าจนอวัยวะภายในแทบจะสลับที่กันไปหมด
" ฉันเหนื่อยอะ
ขอผ่านแล้วกันนะ " ฉันโบกมือบ๊ายบายยัยสองคนนั้น ที่กำลังทำสีหน้าเสียดายสุดๆ
" ก็ได้~
เดี๋ยวส่งเสื้อผ้าเริ่ดๆไปอวด " สาวเกาหลีบุ้ยปากงอนๆ
" จ้าาาา
จะรอดูนะ "
" เจอกันพรุ่งนี้น้า~
"
ฉันโบกมือลาอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังกลับ
แล้วเดินกลับบ้านไปอย่างไม่รีบร้อน พอดีว่าบ้านฉันไม่ไกลอะนะ ไป-กลับก็เดินเอา
เบิร์นแคลอรี่กันไป~~
แต่สิ่งที่ทำให้การเดินขากลับของฉันมันไม่ชิลอีกต่อไปก็คือ
บรรดาขนมและของขวัญมากมายที่ต้องยัดใส่ถุงผ้ากลับบ้านเนี่ย หนักชะมัดเลย
กล้ามแขนจะขึ้นเป็นมัดๆอยู่แล้ว- -** เคยแบ่งๆให้เพื่อนในกลุ่มไปบ้างนะ
แต่ฉันมานึกๆดูอีกที คนให้คงเสียใจแย่เลยถ้ารู้ว่าฉันทำแบบนั้น..
ก็เลยจบตรงที่ว่าฉันแบกกลับมาเป็นบ้าหอบฟางทุกวัน
แล้วกินเอง;—;
ตอนเย็นกินขนม
ตอนเช้าก็เดินเบิร์นไขมัน เป็นลูปนรกไม่รู้จบจ้าา-o-
ปึก!
เพล้ง!!!!
อ๊ากกกกกกกกก
มัวแต่เดินคิดนั่นคิดนี่เลยไม่ทันได้ดูทาง ไปเตะกระถางต้นไม้เขาแตกเลยเนี่ย
แถมยังเจ็บเท้าอีกต่างหาก แง..
ฉันมองซ้ายขวาดู
เหมือนจะเป็นกระถางของร้านต้นไม้แฮะ
ให้ตายเถอะแตกจนดอกไม้ในกระถางลงมากองอยู่กับพื้นเลย
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร
ก็มีผู้ชายร่างสูงวัยหนุ่มสาวคนนึงเดินออกมาจากร้านด้วยสีหน้าตกใจ-o-
" จ..เจ็บตรงไหนไหมสาวน้อย
โทษทีนะ ฉันวางกระถางเอาไว้เยอะจนขวางไปหมด" ด..เดี๋ยวนะ ฉันสิต้องรู้สึกผิด
คุณพี่จะมาขอโทษฉันไม่ได้นะTT
" ฉันเดินไม่ดูเอง
ได้โปรดให้ฉันเก็บกวาดและชดใช้ด้วยเถอะค่ะToT " พูดจบฉันก็ทำท่าจะเก็บเศษกระถางที่กระจายเต็มพื้น
แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมไปหยิบ ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาห้ามฉันทันที
" ไม่ต้องๆ
เดี๋ยวก็โดนบาดมือหรอก ฉันเก็บเอง "
" ไม่ได้นะคะ
ฉันช่วย "
" เถอะน่า
" ฉันหยุดทันทีเมื่อเขาทำสีหน้าเว้าวอนว่าจะเก็บเองให้ได้ แต่ฉันก็ไม่ยืนเฉย
หยิบไม้กวาดที่หน้าประตูร้านมากวาดดินที่หกอยู่เต็มไปหมด
จนเราสองคนทำความสะอาดหน้าร้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ฉันก็มาอยู่ในร้านเขาซะได้ เป็นร้านขายต้นไม้ ดอกไม้ เมล็ดพันธุ์อะไรแบบนี้น่ะ
ตกแต่งร้านเรียบๆสไตล์วินเทจ และเหมือนจะรับทำช่อดอกไม้ด้วยนะ..
แปลกดีจัง
คุณพี่ผู้ชายคนนี้ชอบดอกไม้งั้นเหรอ
" ขอบใจที่ช่วยนะสาวน้อย~
" เขาเดินมาทางฉันแล้วยิ้มอย่างสดใส
" ฉันเป็นคนทำก็ต้องรับผิดชอบสิคะToT
"
" ฮ่ะๆ
ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่..ที่เท้าน่ะเจ็บมากไหม "
" ไม่เท่าไหร่ค่ะ
ขอบคุณนะคะ " ฉันโค้งสุดตัวอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
ดีแค่ไหนแล้วที่เขาทั้งไม่คิดเงิน แถมยังใจดีกับฉันขนาดนี้น่ะ
ร่างสูงยิ้มเล็กๆตอบ
ก่อนจะหันไปหยิบฟ็อกกี้มาฉีดใส่แคกตัสต้นจิ๋วด้วยสีหน้าที่อารมณ์ดี
ไม่คิดมากอะไรเลยจริงๆ
ดูเหมือนจะเป็นพวกมองโลกในแง่ดีสินะ
" ชอบไหม
" เขาพูดหลังจากที่น่าจะรู้ตัวว่าฉันยืนจ้องมาสักพักแล้ว
" เอ๊ะ!
เอ่อ..น่ารักดีนะคะ "
" ^^ "
" แต่ฉันเคยซื้อมาเลี้ยงแล้วก็ตายน่ะค่ะ
แหะๆ "
" อย่าไปรดน้ำมันบ่อยสิ
"
" อดใจไม่ได้น่ะค่ะ
รู้ตัวอีกทีก็ทำมันตายซะแล้วT^T "
" รู้ไหม
การปลูกอะไรสักอย่างมันก็เหมือนกับการที่เราคบกับใครสักคนนะ "
" เอ๋..
"
" อย่างพวกกระบองเพชรหรือต้นไม้ที่ไม่ได้ต้องการน้ำมาก
ก็เหมือนกับว่ามันอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องสนใจมันมาก
แต่จริงๆแล้วก็ต้องรดน้ำให้บ้างเหมือนกัน "
" ... "
" จริงๆมันก็ต้องการการใส่ใจล่ะนะ~
" เขาขยิบตา ก่อนที่จะพูดต่อ "
หรือต้นไม้บางชนิดที่ต้องการน้ำมาก เราก็ต้องใส่ใจรดให้มันทุกวัน
ก็เหมือนแฟนที่ต้องการให้เราไปเติมเต็มนั่นแหละ "
ฉันมองผู้ชายวัยหนุ่มคนนี้พูดอย่างตั้งใจ
ว้าววว..ทัศนคติเขาดีมากเลย
" ความคิดคุณน่ารักจัง
"
" พูดแบบนี้ก็เขินแย่สิ
มีสาวน้อยน่ารักมาชมเนี่ย " เขายิ้มอย่างสดใสเหมือนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง
ดูๆแล้วเขาน่าจะอายุไม่เกิน25หรอกมั้ง
ยังเป็นหนุ่มหน้าใสกิ๊ง เหมือนเด็กมหาวิทลัยอยู่เลย แถมยังตัวสูงแล้วหน้าหวานด้วย "
ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ เรียนที่โรงเรียนชินจูกุสินะ "
" อ่า..ยานากิสะ
โอโตเมะ ค่ะ "
" เรียกฉันว่า
อุซางิ นะ ยานากิสะจัง~ "
" ถ้างั้นเรียกฉันว่า โอโตเมะ ด้วยนะคะ " ฉันขอให้เขาเรียกฉันด้วยชื่อจริงแทนนามสกุล
" ได้สิ
โอโตเมะจัง~ " อุซางิยิ้มยีฟัน เขาเฟรนลี่ชะมัดเลย "
ม.ปลายปีอะไรแล้วล่ะ "
" เพิ่งขึ้นปี2ค่ะ แล้ว..อุซางิซัง.. "
" 24น่ะ จะเข้า25ปลายปีนี้แล้ว "
ถ้าบอกว่าเขาอยู่ม.ปลายก็ยังเชื่ออยู่ดีอะ เขาดูเด็กมาก ถึงจะสูงมากด้วยก็เถอะ- -
" ฉันไม่รบกวนอุซางิซังแล้วดีกว่าค่ะ
" ฉันนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ก็เย็นแล้ว
แถมยังมายืนคุยกับคุณเจ้าของร้านซะจนเขาไม่เป็นอันทำงานแล้ว
" อ๊ะ!
เย็นแล้วสินะ คงต้องกลับไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ "
" ใช่ค่ะ
"
" ^^ "
" ขอโทษสำหรับวันนี้นะคะ~
" ฉันโค้งให้เขาอีกหนึ่งรอบ อุซางิโบกมือห้ามปรามอย่างแรง
" ไม่เป็นไรจริงๆ
อย่าคิดมากเลยนะ~ "
" ห้ามไม่ได้หรอกค่ะ-3-
"
" ถ้าอย่างจะไถ่โทษจริงๆ
ก็แวะมาที่นี่บ่อยๆสิ "
" เห..
"
" ฉันเหงามากเลย
อยู่คนเดียวทุกวัน ลูกค้าก็เข้ามาแล้วก็จากไปToT " เขาทำหน้าตางอแงเหมือนเด็กๆ
ยิ่งทำให้ดูอ่อนวัยเข้าไปใหญ่เลยอุซางิซังเนี่ย-_-
" อื้อ
ฉันจะแวะมา "
" ขอบใจนะโอโตเมะจัง~
"
" ไว้เจอกันนะคะ
"
" ครับ
:) "
เราทั้งสองโค้งเพื่อลากันอีกครั้ง
ก่อนที่ฉันจะเดินออกจากร้านไป เฮ้อ~ ได้พูดคุยกับคนที่ยิ้มแย้มและทัศนคติดีนี่ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้ดีเหมือนกันนะ
อยู่ท่ามกลางต้นไม้..ดอกไม้..ก็คงทำให้รู้สึกสดชื่นสินะ
ได้รับออกซิเจนไปเต็มๆแบบนั้น มิน่าล่ะอุซางิซังถึงได้ดูอารมณ์ดีแบบนั้น
" โอโตเมะจังงงงงง!
" ฉันสะดุ้งเฮือกที่จู่ๆก็มีใครบางคนตะโกนไล่หลังมา
ฉันหันกลับไปก็พบว่าเป็นอุซางิซัง
เขาวิ่งตามฉันมา ในมือยังถือบัวรดน้ำสีชมพูอยู่เลย
" มีอะไรเหรอคะ-o-
"
" ของเธอใช่ไหม
"
" อ๊ะ!
จริงด้วย " นั่นมันใบเลือกชมรมของฉันเองล่ะ บ้าจริงทำตกตอนไหนเนี่ย "
ฉ..ฉันปิดกระเป๋าไม่สนิทนี่นา มันคงจะตกไป "
นี่ของฉันตกตามทางไปบ้างไหมเนี่ย
กรี๊ดดดด ปากกาฉันหายหมดเลยToT
" ฮ่ะๆ
ดีนะที่ฉันเห็น เอ่อ..โทษทีนะที่เผลอแอบดูไป..มีชมรมเพาะปลูกด้วยเหรอ " หือออ
ชมรมเพาะปลูก..ฉันพลิกกระดาษไปที่แผ่นหน้าสุดที่มีการบอกชื่อชมรมที่เปิดให้สมัครในปีนี้
ก็พบว่ามีชมรมเพาะปลูกจริงๆด้วย
" นั่นสิคะ
ฉันก็เพิ่งเห็น "
" ดีจังเลยน้า..สมัยฉันเรียนก็มีแต่ชมรมกีฬาซะส่วนใหญ่
ถ้าโรงเรียนฉันมีแบบนี้บ้างก็คงดี " ฉันก้มลงมองชื่อชมรมนั้นอีกครั้ง
เพาะปลูกงั้นเหรอ..ก็คงจะได้ปลูกดอกไม้อะไรแบบนี้สินะ
อาจจะได้อยู่ท่ามกลางดอกไม้และออกซิเจนที่ทำให้สมองปลอดโปร่งและอารมณ์ดีแบบอุซางิได้..
หรือจะลองดีนะ..
" ฉันจะเข้าชมรมนี้ค่ะ!
"
" หือ..จริงเหรอ
ดีเลย ทำเผื่อฉันด้วยนะ " อุซางิยิ้มอย่างดีใจแล้วตบบ่าฉันเบาๆ
คงจะไม่ได้ยากเย็นอะไรหรอกมั้ง
แค่เพาะปลูก ไม่แน่ฉันอาจจะชอบด้วยซ้ำ ได้ลองใส่ใจอะไรสักอย่างก็อาจจะดีเหมือนกัน
" วางใจได้เลย~
"
8.30 AM
วันสุดท้ายของการเลือกชมรม(และวันพบปะสมาชิกครั้งแรก)
" กรี๊ดดด
ฉันยังไม่ได้เลือกเลย ทำไงดีๆๆ " คาโอริกรีดร้องเสียงแหลมปรี๊ด
" ตั้งอาทิตย์นึงแล้ว
" ฮัจจี้ทำหน้านิ่งๆ ทำให้คาโอริเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง
" โอ๊ยยยย
ฉันลืมนี่..โยชิดะ! นายเลือกชมรมอะไรอะ พาฉันไปด้วย "
" พับกระดาษ
" หนุ่มแว่นเพื่อนร่วมห้องของฉันตอบนิ่งๆ
" โอเค
หนีบฉันไปด้วยคนนะ ไปห้องชมรมกันเถอะ~ " พูดจบยัยนั่นก็ลากคอโยชิดะออกจากห้เรียนไปทันที
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเลือกชมรม
ทางโรงเรียนฉันจัดให้
2คาบแรกของวันนี้เป็นการรับสมัครครั้งสุดท้ายและเป็นการพบปะระหว่างสมาชิกกับประธานชมรม
ซึ่งฉันก็กะจะไปสมัครวันนี้แหละ~
"
เจอกันนะทุกคน ฉันไปห้องชมรมฉันก่อนละ " แฮมินเดินออกไปอีกคน
"
สรุปแล้วเธอเลือกชมรมอะไร " ฮัจจี้หันมาถามฉัน
"
เพาะปลูกเหรอ น่าสนใจดีนี่นา " ยูกินะยื่นหน้าเข้ามาอ่านใบสมัครในมือฉัน
" อื้อ
ว่าจะลองดูอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะโอเคไหม "
"
ลองดูไปก่อนก็ได้ เขามีกำหนดวันให้เปลี่ยนชมรมได้นี่ "
"
ก็ตามนั้นแหละ "
ฉันแยกกับเพื่อนๆแล้วเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงห้องชมรม
ที่อยู่ติดกับห้องของชมรมคหกรรมในอาคารเล็กๆหลังตึกหลัก บริเวณนี้ส่วนมากก็จะใช้เป็นห้องเก็บของน่ะนะ..
ดูซอมซ่อชะมัด-_-
แต่ก็นะ..ชมรมเพาะปลูกก็ต้องใช้พื้นที่แจ้ง เลยได้มาอยู่อาคารเก่าแบบนี้
ฉันเดินเข้ามาในห้อง
มีคนอยู่ในนี้ประมาณ 20กว่าคนเอง แต่ก็ไม่แปลกหรอก ชมรมสไตล์นี้จะไม่ค่อยนิยมเท่าชมรมกีฬาล่ะนะ
แต่ก็ดีแล้วล่ะ
ฉันเกลียดที่ที่คนเยอะที่สุดเลย อยู่แบบนี้ก็สงบไปอีกแบบนะ
แถมยังได้คุยกันอย่างทั่วถึงด้วย
"
นั่นโอโตเมะจังนี่นา! "
"
ไหนๆ..เออจริงด้วยว่ะ "
"
ได้อยู่ชมรมเดียวกับดาวโรงเรียนด้วย ให้ตายเหอะ ฉันรักชมรมนี้~
"
"
โอโตเมะจังงง ทางนี้ๆ "
เอิ่ม..ขอถอนคำพูดที่บอกว่าจะได้อยู่อย่างสงบทีT^T
ฉันฝืนยิ้มแห้งๆตอบหนุ่มๆที่กรี๊ดกร๊าดฉันอย่างออกหน้าออกไปราวกับนางงาม
ก่อนที่จะฝ่าดงพวกนั้นมาได้ แล้วมานั่งที่โต๊ะอย่างเงียบๆ รอประธานชมรมมา แต่ก็ไม่วายที่พวกนั้นจะตามมาคุยนั่นคุยกับฉันไม่หยุดปาก
"
โอโตเมะจังชอบต้นไม้งั้นเหรอ~ "
" โอโตเมะจังเหมือนดอกไม้เลย
ช่างเหมาะกับเธอจริงๆTT "
"
เธอจะไม่ย้ายชมรมใช่ปะ ได้โปรดอย่าย้ายเลยนะ อยู่ให้พวกเราเชยชมซะเถอะ "
ฉันจะย้ายเพราะมีพวกบ้าๆอย่างแกนั่นแหละ - -***
" นี่!
ฉันช่ำชองเรื่องการพรวนดินมากเลยนะ ถ้ามีปัญหาก็เรียกท่านมุซากิคนนี้ได้เลย~
"
" โอโตเมะ~
"
"
โอโต..บลาๆๆๆๆ "
สมองฉันแทบฝ่อเหมือนไข่เหาที่ตายแล้ว
ไม่มีเพื่อนๆมาด้วยนี่มันแบบนี้เองสินะ โดนมะรุมมะตุ้มจนจะหายใจไม่ออกอยู่เนี่ย
ช่วยด้วยยยยยย=o=;;
แต่บางทีอยู่กับเพื่อนก็จะมีพวกที่ชอบเพื่อนฉันเหมือนกันนะ
ยิ่งคาโอริกับแฮมินล่ะก็ฮอตอยู่พอสมควรเลย
"
เอ่อ..อากาศมันไม่ถ่ายเทนะ อย่ามามุงแบบนี้สิTT "
"
ก็ฉันอยากเห็นหน้าตาน่ารักๆของเธอชัดๆนี่นา
"
" แต่ว่า..
"
"
บลาๆๆๆๆๆๆๆ "
กรี๊ดดดดดด
ฉันไม่ใช่สัตว์ในสวนสัตว์นะยะ อย่ามามุงฉันแบบนี้!!
"
เอะอะอะไรกัน " จู่ๆก็มีเสียงทุ้มเข้มที่ดังมาตั้งแต่หน้าห้อง จนทำให้พวกที่มุงๆฉันอยู่ต้องหันไปมองอย่างสงสัย
"
รุ่นพี่ยูสึกาโนะนี่ " ใครคนหนึ่งในกลุ่มที่รุมฉันอยู่พูด
ยูสึกาโนะ..
คนนั้นน่ะเหรอ
ร่างสูงโปร่งขมวดคิ้วมองอย่างตั้งคำถามเมื่อเห็นว่าในห้องเกิดเหตุการณ์ฉุกละอุก
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนเปลือกไม้มองมาที่ฉันตรงๆ คนๆนี้คงจะอยู่ปี3สินะ ผิวของเขาไม่ได้ขาวจัดแต่ว่าเนียนมาก
จัดว่าเป็นคนที่หน้าตาดีเลยแหละ ดีแค่ไหนน่ะเหรอ..ดีชนิดที่ว่ายูกินะเห็นก็น่าจะกรี๊ดกร๊าดจนเป็นลมได้เลยน่ะ
แต่สายตาเขาดูกวนโอ๊ยอยู่เหมือนกันนะ..-_-
หลังจากที่ห้องเกิดเดดแอร์ได้ชั่วอึดใจ
ก็กลับเข้าสู่ความวุ่นวายต่อ เมื่อพวกบ้านี่สนใจรุ่นพี่คนนั้นได้แค่แปปเดียว
ก็หันมาทำตาลุกวาวใส่ฉันต่อ ด..เดี๋ยวนะ หยุดได้แล้วววว=[]=
"
โอโตเมะจังงงงงง @/*+=?:!~] "
"
เธอเรียนห้อง2B ¥\<!*=@+( "
"
ฉันชอบเธอ?/'*(+::#,)~ "
ฉันแอบเหลือบไปเห็นว่ารุ่นพี่ยูสึกาโนะอะไรนั่นทำหน้าเดือดพล่านแล้วมองมาทางนี้ด้วยสายตาแข็งกร้าว..
ฮีต้องโมโหแน่ๆเลย
แหงสิ..ไอ้พวกนี้นี่เมินเขาได้แบบหน้าตาเฉยแบบนั้นอะT-T
"
ถ้ายังไม่เลิกวุ่ยวายล่ะก็..ฉันจะไล่ออกให้หมดตอนนี้ล่ะ! "
ว..หวาาาาาาา ไล่ออกงั้นเหรอ
เขามีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นได้ก็คงไม่ใช่ตำแหน่งอะไรแล้วนอกจาก..
ประธานชมรม!
=()=
.
.
.
.
.
.
.
.
.
__________________________________________________________________________________________
ฝากอีกเรื่องนึงด้วยน้าาา ของคาโอริจัง
Steal heart ฉุดรักจับหัวใจยัยพี่ขี้วีน
คอมเมนต์กันด้วยเด้ออออออ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น