Catch The STAR✩ ชมรมรักกระชากดาวป๊อป

ลำดับตอนที่ #4 : ✩ 2 ✩ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

✩ 2 ✩ 

แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

Komu Komu : พรุ่งนี้ขอนัดประชุมหลังเลิกเรียนนะ แค่15นาที มากันด้วยล่ะ

Ayamieee♡ : รับทราบค่า ยูสึกาโนะคุง~ จะรีบไปเลยค่า

Komu Komu : อือ

(Read 19)

แหวะ~ รุ่นพี่เขาบอกสมาชิกในชมรม ไม่ได้บอกรองประธานอย่างเธอสักหน่อย

ฉันกลอกตาเบ้ปากใส่โทรศัพท์ บนหน้าจอเป็นแชทไลน์กลุ่มชมรมที่มีการจีบกันอย่างน่าพะอืดพะอมของใครบางคน

ดูสิ! คนในชมรมยังไม่มีใครตอบเขาเลย มีแต่ยัยนี่เท่านั้นแหละ สร้างมาคุยกันสองคนหรือไง  

แล้วชื่อไลน์นี่อะไรกัน..โคมุ โคมุุ..แอ๊บแบ๊วซะจริง-0-

แต่ก็..ดูขัดกับคาแรกเตอร์เขาอย่างพิลึกนะ คนอย่างรุ่นพี่ยูสึกาโนะเนี่ยนะจะตั้งชื่อไลน์แบบนี้

ติ๊ง~

มีข้อความใหม่จากไลน์แจ้งเตือนขึ้นอีกครั้ง ฉันกดเปิดเข้าไปดูก็พบว่าเป็นคาโอริ

Ma-a-mi : ไป D-2o กานนนนนนน

ชีวิตยัยนี่นี่ไม่พ้นเรื่องปาร์ตี้ยามราตรีจริงๆใช่ไหม- -;

Otomechan : ใครบ้าง

Ma-a-mi : ฉัน เธอ ฉัน เธอ ฉัน เธอ

Otomechan : ไม่ไป-3-

Otomechan : ลากฮัจจี้มาได้แล้วจะลุกไปแต่งตัวทันที

Ma-a-mi : ถ้างั้นเธอนอนอยู่แบบนั้นแหละ

Otomechan : ok~

Ma-a-mi : ลุก! มีแฮมินด้วยอีกคนนึง ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้ ขอเริ่ดๆ เจอกัน2ทุ่ม

ฉันส่ายหัวให้กับเพื่อนคนนี้ สุดท้ายก็ต้องคะยั้นคะยอให้ฉันไปจนได้สินะ

เอาเถอะ วันนี้วันอาทิตย์ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ ออกไปสูดอากาศสดชื่น(ในบาร์)สักสองสามชั่วโมงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ไปแต่งตัวดีกว่า~

8.08 PM

D-2o

" โอโตเมะ ทางนี้~ " ฉันเดินลงจากรถโดยสารด้วยท่าทางทุลักทุเลสุดๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็วันนี้ฉันหยิบกระโปรงหนังเข้ารูปตัวสั้นมาแมตช์กับเสื้อเกาะอกสีเข้ม แถมยังใส่ส้นสูง 3 นิ้วคู่เก่งอีก นานๆทีจะได้แต่งตัวแบบนี้ล่ะนะ ถ้าแม่ฉันอยู่ล่ะก็มีหวังได้โดนเฉดหัวกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดกิโมโนไปร้านเหล้าแน่ๆToT

แต่ก็นั่นแหละนะ ชุดและรองเท้าแบบนี้เวลาจะเดินลงรถโดยสารทีจะเหมือนคนไม่สมประกอบหน่อยๆ- -;;

" โอ้โหหหO_o วันนี้ก็เอาเริ่ดๆตามที่ฉันบอกจริงๆซะด้วย "

" แบบนี้คือหวังจะจิ้มหนุ่มๆใส่กระเป๋ากลับบ้านสักกี่โหลดี>_< "

" พอเลย " ฉันยกมือห้ามปรามก่อนที่ยัยสองคนนี้จะพูดอะไรเพ้อเจ้อไปมากกว่า " แค่มานั่งเอาบรรยากาศย่ะ "

" อ๋อออ ลืมไป~ " คาโอริยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะพูดเสียงเบาๆแต่เน้นๆว่า " ต้องจิ้มประธานชมรมแค่คนเดียวนี่เนอะ "

" โอ๊ยยยย นั่นยิ่งแล้วใหญ่เลย ไม่มีทางอะ "  ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง เห็นไหมยัยพวกนี้ไม่ทันไรก็เอามาล้อซะแล้ว ฉันไม่ชอบเขาจะตายไป

จากนั้นก็พากันเดินเข้ามาในร้าน ร้านนี้เป็นร้านเหล้าไม่ใช่คลับที่เปิดเพลงตื๊ดๆสะเทือนสมอง ถ้าอยากมานั่งเอาบรรยากาศยามค่ำคืนชิลๆก็ต้องที่นี่ล่ะ พวกเรามานั่งที่โต๊ะนึงก่อนจะสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาคนละอย่าง

          “ อะไรกันโอโตเมะ วันนี้กินโซจูพีชเหรอ ” แฮมินพูดพลางทำหน้าตกใจอย่างแรง เมื่อได้ยินว่าฉันสั่งโซจูพีชมา

          “ ก็บอกแล้วไงว่าอยากมานั่งเอาบรรยากาศเฉยๆ ไม่อยากเมาหัวทิ่มย่ะ ”

          “ งั้นก็ดี วันนี้จะได้มาเก็บศพฉันกับคาโอริ เนอะๆ ” เธอทำท่าทางดีใจก่อนจะหันไปแปะมือกับคาโอริด้วยความแฮปปี้ที่วันนี้จะมีคนเก็บศพพวกเธอแล้ว-0-;;

          ยัยพวกนี้นี่!

          “ อ๊ะ! มาแล้วๆ อาริงาโตะ~ ” ได้เครื่องดื่มแล้ว ยัยสองคนนั้นก็ยกกระดกดื่มทันที ประหนึ่งว่าชาตินี้จะไม่ได้กินเหล้าอีกแล้ว

          “ อ๊า~ ร้อนซู่ซ่า รสชาติที่คิดถึงToT ”

          “ เพิ่งจะกินไปเมื่ออาทิตย์ก่อน คิดถึงอีกแล้วเหรอ-o-; ”

          “ ของแบบนี้กินทุกวันก็ยังไหว ” ยัยคาโอริส่ายนิ้วไปมา แล้วก็กระดกแก้วขึ้นอีกอย่างไม่ยั้งมือ

          2 ชั่วโมงผ่านไป

          ปัญหาตกมาถึงฉันแล้วจ้า..คลาดสายตาไปแค่แปปเดียว ยัยสองคนนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ เมื่อกี้ยังเห็นเต้นโยกย้ายส่ายเอวกันอยู่แถวนี้นี่นา ฉันแค่ก้มลงดูโทรศัพท์นิดเดียวเองนะ เป็นเด็กๆกันหรือไงเนี่ย ยิ่งเมากันแล้วด้วย

          ฉันลุกขึ้นเตรียมออกไปตามหาเพื่อนว่าไปแจมอยู่กับโต๊ะไหนหรือเปล่า เอ..ไปทางไหนก่อนดีนะ คนเยอะใข่เล่นเลยนะเนี่ย-_-

          ฉันเดินไปเรื่อยๆผ่านผู้คนที่เดินกันพลุกพล่าน มีดนตรีสดเล่นบนเวทีด้วย หรือว่าสองคนนั้นจะไปยืนฟังเพลงกันนะ..แต่ไม่น่าใช่

          พลั่ก!

          จู่ๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาชนฉันจนแทบล้ม แต่ยังดีที่ว่าเขาคว้าแขนฉันเอาไว้ได้ทันก่อนจะหน้าคะมำลงไปกับพื้น

          แต่ว่าชุดฉันเปียก-0- กรี๊ดดดด เสื้อเกาะอกหนังของฉันจะเปียกไม่ได้นะ สงสัยจะเป็นเหล้าจากแก้วเขาที่หกใส่ฉันตอนชนแน่เลย

          “ โอ๊ะ! ขอโทษที ฉันมองไม่เห็นเธอ ” ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับฉันโค้งขอโทษอย่างสุภาพด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด

          “ ไม่เป็นไรค่ะ ” ฉันตอบอย่างสุขุม เขาคนนั้นสังเกตเห็นว่าเสื้อฉันเปียก เขาจึงโค้งลงอีกครั้ง

          “ ข..ขอโทษ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาเช็ดให้นะ ”

          “ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันกลับไปเอาทิชชู่ที่โต๊ะมาเช็ดเอง ”

          “ ไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันไปหามาให้ ”

          “ ทำอะไรอยู่วะ หาตั้งนาน..ที่แท้ก็มาเต๊าะสาวอยู่ตรงนี้นี่เอง ” บุคคลที่3 โผล่พรวดมาทางด้านหลังของผู้ชายคนนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว เดี๋ยวก่อนนะ..นี่เขา..

          “ เต๊าะบ้าอะไรล่ะ ฉันเดินชนเขาเข้าเต็มๆเลยเนี่ย ”

          “ เอ๊ะ? นี่เธอ.. ” คนคนนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นฉัน เขาก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมองให้ชัดๆ แล้วเรียกฉันว่า “ ยัยดาวโรงเรียนคนนั้น ”

          “ รุ่นพี่.. ” ฉันเผลอเรียกเขาออกไปแต่ยังไม่ทันจะเอ่ยชื่อ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าฉันไม่อยากคุยกับเขาสักหน่อย

          “ มาทำอะไรที่นี่ ” เขามองหน้าฉันอย่างตั้งคำถาม ผู้ชายที่เดินชนฉันมองฉันที  มองรุ่นพี่ที ก่อนที่จะโพล่งถามออกมา

          “ นี่มันอะไรกัน นายรู้จักเธอคนนี้เหรอ ”

          “ รุ่นน้องในชมรมฉัน ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะตอบนิ่งก่อนที่จะสะบัดมือไล่เพื่อน “ นายกลับไปที่โต๊ะก่อนไป ”

          “ อ้าว ไหงงั้นวะ ฉันทำเสื้อเธอเปียกนะ ยังไม่ได้หาอะไรมาเช็ดเลย ”

          “ เดี๋ยวฉันจัดการเองน่า ”

          “ อะไรของแกวะ..เออๆ ยังไงก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะสาวน้อย ” คนคนนั้นกลับไปที่โต๊ะตามคำของรุ่นพี่อย่างว่าง่าย เขาโค้งขอโทษฉันเป็นรอบที่สาม ก่อนที่จะเดินจากไป ทิ้งฉันกับรุ่นพี่เอาไว้สองคนอย่างโหวงเหวง

          เดี๋ยวนะ..ทำไมเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ-o-;

          “ สรุปว่ายังไง ” เขาถามหลังจากที่เพื่อนของเขาจากไปได้ประมาณห้าวินาที “ มาทำอะไรในที่แบบนี้ ”

          “ ก็เหตุผลเดียวกับรุ่นพี่มั้งคะ ” ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ เขามายุ่งอะไรกับฉันเนี่ย ทำไมต้องถามด้วยสีหน้าที่เหมือนพี่ชายที่คอยดุน้องสาวเวลาที่แต่งตัวโป๊ด้วย- -//

          “ เป็นดาวโรงเรียนมาที่แบบนี้ได้หรือไง ” รุ่นพี่ยิ้มเยาะเมื่อฉันตอบเขาแบบเด็กดื้อ ที่เขาถามน่ะ จริงๆก็ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้ถึงหูอาจารย์ที่โรงเรียนล่ะก็..ฉันจะโดนปลดจากตำแหน่งทันที เป็นดาวโรงเรียนจะต้องทำตัวเป็นแบบอย่างให้กับนักเรียนคนอื่นๆ ตลกไหมล่ะ ตำแหน่งที่ฉันไม่ได้เลือกแต่กลับห้ามนั่นนี่เต็มไปหมด

          และฉันก็ไม่สนใจหรอกนะว่าจะมีใครไปบอกอาจารย์ไหมว่าฉันมาในที่แบบนี้ อย่างมากก็แค่โดนปลดจากตำแหน่ง แล้วไงล่ะใครสน ไม่ได้อยากเป็นอยู่แล้วย่ะ-()-

          “ ฉันไม่สนใจกฎบ้าๆนั่นหรอก ”

          “ งั้นเหรอ ” คนตัวสูงยิ้มกวนๆ “ แอบแม่มาสินะ ”

          “ เอ๊ะ..แล้วเกี่ยวอะไรกับรุ่นพี่คะ ” ฉันขึ้นเสียงสูงใส่คนจุ้นจ้านที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ได้ “ ไม่ได้แอบมาสักหน่อย ก็แค่ออกมาตอนที่เขาไม่อยู่ ”

          “ มันต่างจากคำว่าแอบตรงไหนล่ะนั่น ”

          “ ไม่รู้ค่ะ ” ฉันสะบัดหน้าหนี

          “ กลับได้แล้วมั้ง ”

          “ ไม่ ” ฉันหันหน้ากลับมาหาคนที่มาบอกให้ฉันกลับบ้านอย่างดื้อๆ

          “ พรุ่งนี้ฉันนัดประชุมหลังเลิกเรียนนะ จะตื่นไหวเหรอ ”

          “ คนนัดเองก็เหมือนกันนี่คะ ”

          “ ฉันไม่ได้ดื่มเลยสักจิบ ” เขาพูดเสร็จก็พ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ แล้วเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉัน “ ไม่เหมือนเธอหรอก กลิ่นโซจูรสพีชฟุ้งมาถึงนี่ ”

          “ อ..อะไร แค่โซจูพีช ก็น้ำผลไม้นั่นแหละ ”

          “ แต่มันก็มีแอลกอฮอล์นี่นา ” เขาหัวเราะที่ฉันอ้างว่านั่นเป็นน้ำผลไม้แบบไม่มีเหตุผล “ เถียงไม่ได้แล้วยังจะเถียงอีก ”

          “ โอ๊ย ไม่พูดด้วยแล้ว ” พอที ทำไมฉันต้องมายืนคุยกับเขาตั้งสิบประโยคด้วยเนี่ย-0-**

          คิดแบบนั้นแล้วก็กำลังจะเดินหนี แต่แล้วก็มีเสียงดังโครม ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักแล้วหันไปทางทิศต้นตอของเสียง

          ร่างผู้หญิงหุ่นเพรียวคนนึงล้มตึงอยู่ที่พื้น คนรอบๆก็ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ว่า..เดี๋ยวนะ..นั่นมันคาโอริไม่ใช่เหรอ ลงไปทำอะไรที่พื้นน่ะ! -[]-

          พอนึกได้ว่าเป็นเพื่อนตัวเอง ฉันก็รีบวิ่งไปทางนั้นอย่างไม่รอช้าแล้วช่วยพยุงยัยนั่นที่ตอนนี้กลิ่นเหล้าหึ่งอย่างกับโรงงานผลิตเหล้า คาโอริพูดด้วยน้ำเสียงยืดย้วย

          “ อ..โอยยย ฉันง่วงแล้วก็..เจ็บก้นสุดๆ~ ”

          “ สาวสวย~ วิ่งหนีพวกฉันทำไมล่ะ ” หนุ่มหน้าย่นขี้เมาที่เพิ่งวิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุด้วยท่าทางที่เมาแป๋ไม่แพ้เพื่อนฉันเลย

          “ พวกคุณน่ะ ไปเลยน้า~ หน้าย่นเป็นหมาปั๊กแล้วยังจามายุ่งกับพวกช้านอีก~ ” คนที่วิ่งตามมาอีกรายคือแฮมิน ยัยนั่นก็พอๆกันเลย พูดแทบไม่เป็นประโยคแล้ว-0-**

          “ กล้าว่าโอปป้าแบบนี้เหรอจ๊ะ แม่สาวเกาหลี~ ”

          “ โอ๊ย พอได้แล้ว พวกคุณกลับไปเลยไป ” ฉันที่นั่งฟังบทสนทนาของคนเมาพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด ถ้าทนฟังต่อทั้งคืนก็ไม่จบหรอกมั้ง

          “ ว้าววว~ สาวน้อยคนนี้ก็โคตรสวยเลย สนใจจะไปต่อกับพี่ๆไหมจ๊ะ ” เอิ่ม..ยังอีกนะ ยังไม่สำนึกอีกไอ้แก่นี่

          “ พอได้แล้วมั้งคุณ พวกเธอเด็กขนาดนี้ไม่อายบ้างเหรอ ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะโผล่มาจากไหนไม่รู้ คิดว่ากลับบ้านไปนอนแล้วนะเนี่ย  เขาเดินมายืนข้างฉันที่กำลังพยุงคาโอริอยู่ แก๊งขี้เมาก็ทำหน้าเหวอกันใหญ่

          “ อะไรวะ โคตรหล่อเลยลูกเพ่~ พวกผมขอถอยทัพก่อนล่ะคร้าบ ” พูดจบก็กอดคอกันเดินกลับไปอย่างง่ายดาย อะไรกันเนี่ย-0-// จู่ๆจะยอมก็ยอมกันซะดื้อๆแบบนี้เหรอ

          ฉันหันไปทางรุ่นพี่ก็รู้แล้วว่าทำไมพวกนั้นถึงยอมถอยไปง่ายๆแบบนั้น เพราะตอนนี้เขาหน้าถมึงทึงเหมือนสิงโต สายตาแข็งกร้าวที่ดูน่าเกรงขามเหมือนกับตอนที่อยู่ที่ห้องชมรม มิน่าล่ะพวกนั้นถึงหัวหดกันหมด

          “ อ..อ้าววววว คนนี้นี่คุ้นจริงๆ เหมือนจะเป็นรุ่นพี่.. ~ ” แฮมินเดินโซซัดโซเซมาทางนี้แล้วจ้องหน้ารุ่นพี่อย่างละเอียด

          “ เพื่อนเธอเมาขนาดนี้เชียว ” เขายิ้มแห้งๆเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนฉันทั้งสองที่เมาจนไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว ยัยคาโอริก็หลับคาไหล่ของฉันแล้วเนี่ย ตัวก็หนักชะมัด หุ่นก็ดีแต่ทำไมหนักแบบนี้เนี่ย

          “ ใครเมากันค้า! ไม่มาวววว ” แฮมินที่ยังสื่อสารได้อยู่ แย้งรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงยานๆ

          “ เดี๋ยวฉันไปส่ง ”

          “ อะไรนะคะ-0-** ” ฉันทำปากหวอ เมื่อกี้เขาบอกว่าจะไปส่งงั้นเหรอ บ้าเรอะ! ใครจะให้คนอย่างเขาไปส่งเพื่อนฉันกัน “ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจัดการเอง ”

          “ แล้วเธอคิดว่าจะหามเพื่อนไปส่งที่บ้านเองคนเดียวไหวเหรอ ” เขาถอนหายใจให้กับความหัวดื้อของฉัน ก็จริงอยู่ที่ฉันคงทำไม่ไหว แต่ใครจะกล้าปล่อยเพื่อนให้ไปกับผู้ชายตัวสูงๆแบบเขาล่ะ ไม่ได้รู้จักมักจี่กันด้วย

          “ ไม่ไหว แต่ก็ไม่ให้กลับกับรุ่นพี่ ”

          “ เธอนี่มันหัวดื้อจริงๆ ” เขาเดินมาเคาะหัวฉันดังก๊อก “ ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตสักหน่อย ”

          “ ถ้างั้นต้องให้ฉันไปด้วย ” ฉันยื่นข้อเสนอขึ้นมา รุ่นพี่ยูสึกาโนะก็หลุดขำออกมาซะอย่างงั้น

          “ ฮ่ะๆๆ นี่เธอคิดว่าฉันจะไปส่งแค่เพื่อนเธอหรือไง ” เขาพูด “ ไม่ได้ใจดำขนาดนั้นนะ ”

          “ ที่ฉันขอไปด้วยเพราะว่าเป็นห่วงเพื่อนหรอกน่า ”

          “ ยังไงก็เอาเถอะ ” เขาถอนหายใจก่อนจะเดินมาช่วยพยุงแฮมินอีกคน “ ไปได้แล้ว ”

          หลังจากนั้นเขาก็พาพวกฉันขึ้นรถส่วนตัวของเขาแบบทุลักทุเล แถมคาโอริยังไปอ้วกใส่ล้อรถรุ่นพี่เขาอีก ฉันเกลียดเพื่อนตัวเองก็วันนี้นี่แหละT^T จากนั้นเขาก็ขับรถไปส่งคาโอริก่อนเพราะเธอดูท่าจะอาการหนักสุด ตามด้วยแฮมิน แล้วก็..

          “ บ๊ายบายยย ขอบคุณน้าค้ารุ่นพี่~ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณเลยค่า ” ยัยแฮมินตะโกนลั่นพลางกระโดดโบกมือตามรถมาเหมือนคนบ้า รุ่นพี่หัวเราะนิดหน่อยก่อนจะขับรถออกมา

          “ เพื่อนเธอนี่ตลกดีนะ ฮ่าๆ ” เขาหัวเราะก่อนที่จะถามต่อ “ ต่อไปก็บ้านเธอสินะ อยู่ตรงไหนล่ะ ”

          “ ที่ซอยxx แถวโรงเรียนน่ะค่ะ ”

          “ ใกล้โรงเรียนมากเลยนี่ แบบนี้ก็เดินมาเรียนทุกวันสินะ ”

          “ ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ ” ฉันตอบเนือยๆ ทำไมต้องเกิดสถานการณ์บ้าๆที่ทำให้ฉันต้องมานั่งอยู่บนรถของคนที่ทำให้ฉันอายด้วยล่ะเนี่ย- -; พระเจ้าต้องเกลียดฉันแหงๆ

          “ ไปเที่ยวที่แบบนั้นบ่อยไหม ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะถามถึงเรื่องที่ฉันไปเที่ยวร้านเหล้าอีกครั้ง

          “ ก็อาทิตย์ละครั้ง ถ้าเพื่อนชวนและถ้าว่าง ”

          “ ไม่คิดเลยว่าดาวโรงเรียนจะเป็นสาวเที่ยวแบบนี้นะ ”

          “ เลิกเรียกฉันว่าดาวโรงเรียนเถอะค่ะ- -** ” คำก็ดาวโรงเรียน สองคำก็ดาวโรงเรียน รู้ไหม..ตั้งแต่รู้จักกับเขา เขายังไม่เรียกชื่อฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เชื่อก็เลื่อนขึ้นไปดูได้เลย

          “ ทำไมล่ะ นั่นมันตำแหน่งที่ใครๆก็ใฝฝันอยากจะเป็นสักครั้งในวัยมัธยมเลยนะ ”

          “ ก็ไม่ใช่ฉันแล้วคนนึง ”

          “ เพราะ? ”

          “ น่าเบื่อออกนี่คะ ” ฉันพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายด้วย ”

          ฉันแอบแซะรุ่นพี่ไปหนึ่งที หึ! วันนั้นบังอาจหาว่าฉันเป็นต้นเหตุให้พวกผู้ชายเอะอะเสียงดัง ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ทำให้รุ่นพี่ยูสึกาโนะถึงกับชะลอรถแล้วหันมามองหน้าฉัน

          “ พาดพิงกันเหรอเนี่ย ” พูดจบก็เสยผมสีดำขลับขึ้น “ โทษที ”

          “ :( ”

          “ ถึงแล้ว ” คุยกับคนอย่างเขาจนเพลิน จนตอนนี้ก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ว่าแต่เขารู้ได้ไงว่าบ้านฉันหลังไหน-0-

          “ ร..รู้ได้ยังไงคะว่าหลังนี้ ”

          “ ไปสืบมา :) ”

          “ ห๊ะ-o- ” ฉันปากหวอเท่าไข่ห่าน แต่เมื่อเขาเห็นว่าฉันทำหน้าตกใจแค่ไหน ก็หัวเราะเสียงดัง

          “ ฮ่าๆๆ เธอนี่ต๊องจริงๆ ”

          “ ... ”

          “ ป้ายใหญ่จนแทบจะทิ่มตาอยู่แล้ว ” เขาหัวเราะอย่างสดใสแล้วจึงชี้ไปที่ป้ายอันโตหน้าบ้านฉันที่สลักไว้ว่า ‘ ยานากิสะ ’

          “ ขอบคุณค่ะที่มาส่ง ” ฉันทำหน้านิ่งแล้วพูดขอบคุณแบบเมินๆใส่คนที่หัวเราะอยู่นั่นแหละ อารมณ์ดีมากนักหรือไง หรือว่ามีความสุขที่ฉันหน้าแตกก็ไม่รู้-3- “ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ”

          ฉันเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ แต่ก่อนจะปิดประตูเขาก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“ ตื่นให้ไหวล่ะ ยัยเด็กขี้เมา ”

          “ เอ๊ะ! ” ฉันขมวดคิ้วหน้ามุ่ยใส่คนกวนประสาท บ้าเอ๊ย เขาจะทำให้ฉันหงุดหงิดไปถึงไหนเนี่ย

          “ ฮ่าๆ ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว ”

          “ :( ” หันหน้าหนีคนที่ชอบหัวเราะเยาะฉันอยู่เรื่อย ก่อนที่เขาจะพูดประโยคที่ทำให้ฉันต้องหันขวับกลับไปแทบจะเดี๋ยวนั้น

          “ ฝันดียานากิสะจัง ”  รุ่นพี่ยิ้มแล้วเอื้อมมือมาปิดประตูที่ฉันเปิดค้างไว้ แล้วขับรถออกไปทันที ปล่อยให้ฉันยืนมึนอยู่หน้าบ้านคนเดียว

          ยานากิสะจัง..

          อาจจะเพราะฉันชินกับการถูกเรียกว่า ‘ โอโตเมะ(จัง) ’ ซึ่งเป็นชื่อจริง ฉันเปรียบเหมือนบุคคลสาธารณะของโรงเรียนเพราะว่าเป็นดาว ทำให้คนอื่นสามารถเรียกฉันด้วยชื่อจริงได้โดยที่ไม่ถามความพอใจของฉันสักคำ

          แต่ฉันก็ชินไปกับมัน จนบางทีก็เผลอบอกคนที่เพิ่งจะรู้จักกัน(เช่น อุซางิซัง)ว่าให้เรียกฉันว่า ‘ โอโตเมะ ’ เถอะ

          พอมีคนมาเรียกนามสกุลแบบนี้ก็รู้สึกดีแปลกๆเหมือนกันแฮะ เหมือนกับว่ากำลังโดนให้เกียรติอยู่อะไรแบบนี้..

          อื้อออออ..คิดอะไรไร้สาระอีกแล้ว เข้าบ้านนอนดีกว่า เดี๋ยวตื่นไม่ไหว>-<

          วันต่อมา

        ห้องชมรมเพาะปลูก

          ฉันพยายามจะเข้าห้องชมรมช้าๆ เพราะไม่อยากมานั่งหัวโด่ให้ไอ้พวกแมลงวันมายุกยิก หวังว่าตอนเดินไปถึงแล้วรุ่นพี่จะมาถึงห้องแล้วน่ะนะ จะได้รีบๆประชุมรีบๆปล่อยกลับบ้าน วันนี้ฉันจะซื้อชีสเค้กไปฝากอุซางิ!

          ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าห้องขมรมมา ก็พบว่าความหวังของฉันเป็นจริง ประธานและรองประธานมาถึงแล้ว แต่รองประธานนั่นท่าทางจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นะ ดูสิ ทำหน้าตากินเลือดกินเนื้อเชียว-_-;;

          สงสัยจะได้รบกันอีกแล้ว..

          “ ประธานนัดกี่โมง ทำไมเพิ่งมา ” โทอิกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจจะข่มให้ฉันกลัว “ เดินสวยอยู่หรือไง ”

          “ ค่ะ ” ฉันตอบนิ่งๆดูท่าเหมือนจะว่าง่าย แต่เปล่าเลย เมื่อกี้ยัยนั่นถามว่า ‘เดินสวยอยู่หรือไง’ ฉันก็เลยตอบ ‘ค่ะ’ ไป ก็ใช่น่ะสิ ฉันเดินสวยอยู่ สวยกว่าเธอด้วย แบร่~

          “ มานั่งเลย กำลังจะเริ่มประชุมพอดี ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะพูดขัดขึ้นมา คงไม่อยากให้ทะเลาะกันล่ะมั้ง

          ฉันเดินไปนั่งตรงที่ว่างอย่างเซ็งๆ นี่ต้องเจอคนแบบโทอิกะจนจบปีการศึกษาเลยเหรอเนี่ย ฉันคงประสาทกินตายก่อนล่ะ ยัยนั่นเกลียดอะไรฉันนักหนา ถึงจ้องจะกัดฉันเหมือนหมาทุกที หรือฉันไปฆ่าหมาเธอตาย-0-;;

          “ เราจะเริ่มปลูกดอกไม้กันสุดสัปดาห์นี้นะ ขอให้ทุกคนเตรียมดอกไม้ที่จะปลูกมาด้วย เอาเป็นเมล็ดพันธุ์นะ ไม่ใช่หอบมาทั้งดอกทั้งราก ” ดีนะที่เขาพูดดักเอาไว้ก่อน ไม่งั้นฉันได้ยกมาทั้งต้นแน่

          “ เอาดอกไม้ที่ชอบด้วยล่ะ เพราะจะต้องดูแลมันจนโตและหมดฤดูของมัน ” โทอิกะพูดเสริม เอ..ดอกไม้ที่ชอบ ฉันไม่ค่อยรู้จักเรื่องดอกไม้เท่าไหร่หรอก แต่ว่าจะปลูกทั้งทีก็ต้องเอาดอกที่สวยๆ มีความหมายดีๆสิ

          ฉันหยิบมือถือขึ้นมาเสิร์ชหาดอกไม้ที่ความหมายดีๆ อืม..มีหลายดอกเลยแฮะ

          ‘ ดอกคิคุ(ดอกเบญจมาศ/Chrysanthemum) มีหลายสีและมีความหมายแตกต่างกันออกไป เช่น สีแดงสื่อถึงความรัก สีเหลืองสื่อถึงความโชคดี สีขาวสื่อถึงความซื่อสัตย์ ’

          เห..ดอกคิคุก็น่าสนใจนะ มีหลายสีแถมยังความหมายดีอีกด้วย ถ้าได้ปลูกล่ะก็จะได้ตั้งตารอด้วยว่าจะได้สีอะไร ตกลงเอาดอกนี้ล่ะ ฉันจะปลูกดอกคิคุ~ >_<

          ฉันยิ้มร่าให้กับไอเดียของตัวเอง ก่อนจะคิดได้ว่าไปซื้อเมล็ดที่ร้านของอุซางิซังหลังเลิกประชุมเลยดีกว่า จะได้ทั้งไปซื้อและเอาชีสเค้กให้เขาด้วย อ๊ะ! ไลน์ไปบอกไว้ก่อนดีกว่า

          ฉันกดเข้าโปรแกรมแชทไลน์แล้วพิมพ์ข้อความไปหาอุซางิซัง ลืมบอกไปว่าเขาให้นามบัตรร้านมาแล้วมันมี IDไลน์อยู่ ฉันก็เลยแอดไปซะเลย

                    Otomechan : อุซางิซังงง ช่วยเตรียมเมล็ดดอกคิคุเอาไว้ทีนะคะ เดี๋ยวฉันไปจ่ายเงินตอนกลับจากโรงเรียน แล้วจะแวะเอาชีสเค้กไปให้ด้วยนะคะ>o<

          ฉันกดข้อความที่แสนจะน่ารักคิคุเหมือนดอกไม้ไป

เขาตอบช้าจัง..นี่ก็ 3 นาทีแล้ว ต้องมานั่งฟังยัยโทอิกะบ่นอะไรก็ไม่รู้รอ หรือว่าจะทำงานอยู่นะ

ติ๊ง~

โอ๊ะ-0- ตอบมาแล้ว

          U-SA-GARDEN : โทษทีนะโอโตเมะจังToT วันนี้ฉันต้องปิดร้านเร็ว พ่อฉันป่วยเข้าโรงพยาบาลก็เลยต้องไปเยี่ยมน่ะ ส่วนเรื่องเมล็ดพันธุ์ฉันจะใส่ไว้ที่ตู้จดหมายหน้าร้านนะ เงินค่อยเอาให้ก็ได้

          U-SA-GARDEN : อดเจอเลยฮือT^T ไว้จะเลี้ยงชีสเค้กไถ่โทษแทนเอง

แย่จัง เขาไม่อยู่T.T เอาเถอะ อย่างน้อยครั้งหน้าก็จะได้กินชีสเค้กฟรีจากเขาล่ะนะ

ฉันเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าโทอิกะยืนมองฉันด้วยท่าทางที่พร้อมจะเข่นด่าฉันแล้ว

“ รุ่นพี่พูดอยู่ปาวๆ ก็ยังจะเล่นโทรศัพท์นะ เป็นดาวโรงเรียนแท้ๆแต่กลับไม่รู้เรื่องมารยาท ”

“ โทอิกะ ” รุ่นพี่ยูสึกาโนะพูดเสียงกดต่ำเพื่อจะให้เธอหยุด แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นแบบครั้งก่อน เมื่อเธอทำตาแข็งใส่เขา

“ นายไม่เคยเข้าข้างฉันเลย! ก็เห็นอยู่ว่ายัยนั่นไม่สนใจที่ฉันพูด ฉันเป็นรองประธานนะ ”

“ ฉันทักไปสั่งเมล็ดพันธุ์กับร้านดอกไม้ที่จะใช้ปลูกในชมรมน่ะค่ะ ขอโทษค่ะ ” ฉันพูดไปตามจริง ถึงจะเล่นโทรศัพท์แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากเรื่องของชมรมสักหน่อย ไม่ยอมให้มาด่ากันฟรีหรอกย่ะ พอโทอิกะไดยินว่าฉันพูดด้วยท่าทางที่ต่อกรและไม่ยอมเธอเหมือนกัน ก็ทำสีหน้าที่โกรธจนขึ้นสี

“ เอ๊ะ! อย่ามาต่อปากกับฉันนะ ”

“ ไม่ได้ต่อปากนะคะ ฉันก็พูดตามจริง แถมยังขอโทษรุ่นพี่แล้วด้วย ”

“ นี่เธอ!.. ”

“ โทอิกะ หยุด ” สิ้นเสียงแข็งๆของรุ่นพี่ยูสึกาโนะ ยัยโทอิกะก็หันไปมองแล้วก็พบว่าเขามองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก ทำให้เธอถอนหายใจแรงจนคนในชมรมแทบจะปลิว ก่อนที่จะกระฟัดกระเฟียดกระทืบเท้าออกจากห้องไป

“ เอาล่ะขอโทษที เลิกประชุมได้ กลับบ้านกันดีๆล่ะ ” พูดจบรุ่นพี่ก็เอามือบีบสันจมูกเหมือนกับเหนื่อยใจ คนอื่นๆในชมรมก็เดินเข้ามาปลอบฉันบ้าง บอกให้ฉันใจเย็นบ้างแล้วก็เดินออกจากห้องไป จนตอนนี้เหลือแค่ฉัน

รุ่นพี่ไม่ได้มองมา เลยน่าจะไม่รู้ว่าฉันยังยืนมองเขาหัวโด่แบบนี้ เขาถอนหายใจอย่างหนักใจแล้วลุกขึ้นไปหยิบบัวรดน้ำกำลังจะเดินออกไปทางประตูหลังห้องชมรม คงจะออกไปรดน้ำต้นไม้ล่ะมั้ง

ฉันควรจะคุยกับเขาไหม จริงๆฉันก็ทำตัวไม่ดีอยู่เหมือนกันนั่นแหละ อาจจะควรขอโทษเขาใช่ไหม-_- อ๊ะ! อย่าคิดว่าฉันลำเอียงที่ไม่คิดจะขอโทษยัยโทอิกะนะ เพราะยัยนั่นมาโวยวายใส่ฉันก่อน แถมยังว่าฉันแรงๆหลายครั้งด้วย ถือว่าประกาศตัวเป็นศัตรูเบอร์หนึ่งของฉันแล้ว เพราะฉะนั้นฉันไม่ขอโทษ! (แต่จริงๆก็ขอโทษไปแล้วนั้นแหละ แต่ขอโทษให้โมโห :P)

คุยกับเขาก่อนสักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง..ท่าทางรุ่นพี่จะดูเครียดกับสถานการณ์เมื่อกี้ ถ้างั้น..

แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ

“ รุ่นพี่คะ! ”

.

.

.

.

.

.

_______________________________________________________

ตัดจบแบบละครไทย คอมเมนต์ติชมกันได้น้าาาา

T
B