คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✩ 1 ✩ การพบกันครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำ
✩ 1 ✩
การพบกันครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำ
ทั้งห้องเกิดเดดแอร์ขึ้นอีกครั้ง
รุ่นพี่คนนั้นยืนกอดอกทำหน้าบูดเป็นตูดหมึก
จนเจ้าพวกที่มามุงค่อยๆสลายม๊อบไปนั่งกันอย่างเรียบร้อย เหมือนจะประกวดมารยาท
ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
อ่า..ค่อยมีออกซิเจนเข้ามาหน่อย หลังจากที่ได้แต่กลิ่นใต้วงแขนผู้ชาย-0-
"
เอาล่ะ..แนะนำตัวก่อนนะ ฉันชื่อยูสึกาโนะ โคมุระ อยู่ปี3และเป็นประธานชมรม "
คิดไว้ไม่มีผิดเลย รุ่นพี่ยูสึกาโนะเป็นประธานชมรมจริงด้วย เอาเข้าจริงๆแล้วตอนที่เขาพูดแบบปกติก็ไม่ได้ดูดุหรือเข้มงวดอะไรเลย
แต่ที่เขาพูดจิกกัดพวกผู้ชายกลุ่มนั้นนั่นดูน่าเกรงขามเหมือนกันนะ..
"
เพิ่งจะเคยรับตำแหน่งประธานชมรมแบบนี้เป็นครั้งแรก ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ "
" ...
"
"
ชมรมของเราก็ตามชื่อเลย แต่จะให้เลือกกันว่าอยากจะปลูกต้นไม้หรือดอกไม้ "
" ดอกไม้คร้าบบบ
" นักเรียนปี1คนนึงยกมือขึ้นตอบ "
เพราะในห้องนี้มีรุ่นพี่โอโตเมะอยู่ครับ รุ่นพี่น่ะเหมาะกับดอกไม้ที่สุดแล้ว!
"
" ฮิ้วๆๆ~
" คนอื่นๆก็ผิวปากวี้ดวิ้วกันใหญ่ อย่ามาเสี่ยวแถวนี้นะ-//-
รุ่นพี่ยูสึกาโนะทำหน้านิ่งอย่างเอือมระอา
ก่อนที่จะทำเป็นไม่ได้ยินประโยคเสี่ยวๆเมื่อครู่นี้แล้วพูดต่อ
"
งั้นเราจะปลูกดอกไม้กัน ฉันคิดไว้ว่าแต่ละฤดูจะให้หามาปลูกคนละหนึ่งอย่างนะ
ส่วนดอกไม้ประดับทางเดินก็เป็นหน้าที่ของชมรมเราเหมือนกัน "
แกร่ก~
" ยูสึกาโนะคูงงง
ขอโทษนะฉันมาสาย " ยังไม่ทันจะพูดจบ จู่ๆก็มีรุ่นพี่คนนึงหน้าตาน่ารัก ดูเซ็กซี่คล้ายๆคาโอริ
แต่จะน้อยกว่าหน่อยเพราะเพื่อนฉันหุ่นน่าเซี้ยะกว่าหลายขุม พรวดพราดเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเร่งรีบ
" ..อืม
แนะนำตัวสิ "
"
สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อโทอิกะ อายาเนะนะจ๊ะ เป็นรองประธานชมรมนี้ ฝากตัวด้วยน้า~
" เธอโค้งแล้วแนะนำตัวอย่างสดชื่น(ไม่ใช่สดใสนะ
สดชื่น..ดูเธอเอนเนอร์จี้เยอะมาก) และเธอก็น่ารักอยู่เหมือนกัน
ทำให้ผู้ชายในห้องซุบซิบๆกัน
"
รุ่นพี่โทอิกะน่ารักเนอะ แถมยังเซ็กซี่ด้วยอะ "
"
เออๆขาโคตรยาวเลย แถมยังขาวเนียนด้วย "
ไอ้บ้าพวกนี้น่ากลัวจริง
วิจารณ์รูปร่างผู้หญิงกันซะลึกเลย
และเหมือนพวกเขาจะรู้ว่าฉันแอบฟัง
พอหันมาเห็นว่าฉันมองอยู่ ก็เปลี่ยนสีกันทันควัน
" อ๊ะ!
แต่ไม่มีใครน่ารักเท่าโอโตเมะจังหรอกน้า~ "
" ใช่ๆๆ
โอโตเมะจังสวยที่สุดในชินจูกุแล้ว*-* "
"
อย่าโกรธไปเลยนะ ยังไงเธอก็เป็นที่1สำหรับพวกเราเสมอ "
เอิ่ม..ฉันยังไม่ได้พูดว่าฉันโกรธเลยนะ
แต่ฉันแอบด่าในใจต่างหากล่ะ!
เพราะฉันแอบด่าในใจนี่แหละ
ทำให้ดูเหมือนฉันนั่งหน้าบึ้ง แต่ไอ้พวกบ้านี่คิดว่าฉันโกรธที่ไปชมรุ่นพี่โทอิกะเฉยเลย
แถมยังมาง๊องแง๊งใส่ฉันกันใหญ่จนเหตุการณ์แบบเดิมกำลังจะเริ่มอีกครั้ง
ห..หยุดนะ-O-;
"
โอโตเมะจังนี่น่ารักจริงๆนะ "
" อื้อ
เหมือนนางฟ้าลงมาจุติที่ชมรมแห่งนี้เลย~~ "
"
ดูปากจิ้มลิ้มๆของโอโตเมะจังดิ มันกร๊าวใจฉันยิ่งนัก!! "
"
โอโตเมะจัง (8^=3#%@~ "
เสียงงุบงิบดังระงมขึ้นเหมือนเสียงยุง
วี๊ๆๆที่น่ารำคาญ ฉันปวดประสาทกับพวกนี้จนจะบ้าแล้ว หยุดสักทีเถอะ พลีสสสสส-()-
" นี่!
"
" ! "
"
ที่นี่เป็นห้องชมรม ไม่ใช่สถานที่จีบสาวนะ อยากจีบมากก็ออกไปข้างนอก รำคาญ! "
" ...
" ฉันได้ยินเสียงคนกลืนน้ำลายดังเอื้อก
รุ่นพี่ยูสึกาโนะมีสีหน้าที่บึ้งตึงแบบน่ากลีวกว่าครั้งแรก
ก่อนที่เขาจะมองมาทางฉัน
"
คนที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายน่ะ ลุกขึ้นยืนสิ " ห..หา!!! O—O
ฉันไม่ผิดนะไอ้นี่นี่
ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์!
"
คนที่โดนเรียกก็ลุกขึ้นสิ รออะไรอยู่ได้ "
รุ่นพี่โทอิกะเท้าเอวมองฉันด้วยสีหน้าไม้ค่อยจะพอใจเท่าไหร่
เชอะ! ลุกก็ได้!
พรึ่บ..
ทันทีที่ฉันลุกขึ้นยอมรับ(เรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ)
รุ่นพี่โทอิกะก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดว่าฉันคือใคร ก่อนที่จะพูดขึ้นมา "
เด็กดาวโรงเรียนนี่เอง ถึงว่าล่ะหน้าตาคุ้นๆ "
"
เป็นดาวโรงเรียนเหรอ " รุ่นพี่ยูสึกาโนะถามก่อนจะยิ้มแบบกวนๆ "
ได้ยินมาว่าดาวโรงเรียนปีนี้ก็เป็นคนเดิมจากปีที่แล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าเลย
"
" :(
"
"
ก็..งั้นๆแหละ จริงไหม " เอ๊ะ!? กล้าดียังไงมาพูดแบบนั้นด้วยสีหน้าเย้ยหยันน่ะ!!
"
ฉันก็ว่างั้นแหละนะ คิกๆ~ " ยัย(เปลี่ยนสรรพนามให้ไว)โทอิกะก็หัวเราะคิกคักเหมือนสะใจ
นี่ลากฉันมาบุลลี่กันหรือไง
มันจะมากเกินไปแล้วนะ
" รุ่นพี่!
ตาถั่วจริงๆนะครับ โอโตเมะจังน่ะน่ารักที่สุดในโรงเรียนนี้แล้ว " คนใดคนหนึ่งในกลุ่มผู้ชายแย้งคุณประธานและรองประธานเสียงแข็ง
ดีมาก!
อย่างน้อยก็ยังมีคนเข้าข้างฉันล่ะนะ
" ฮ่ะๆๆ
ฉันล้อเล่นน่า~ " ประธานชมรมหัวเราะร่วน
ทำให้ยัยโทอิกะหันไปมองตาเขียวด้วยความไม่พอใจ "
ว่าแต่..คนที่สวยที่สุดในโรงเรียนก็อุตส่าห์ยืนขึ้นอย่างมีเกียรติแล้ว
จะให้เธอทำอะไรดีล่ะ "
" เต้น!
อยากเห็นโอโตเมะจังเต้น! " เอ่อ..แปรพักต์กันเร็วเชียวนะไอ้พวกนี้นี่
เมื่อกี้ยังอยู่ข้างฉันอยู่เลยอะ-o-;
"
ให้โอโตเมะจังร้องเพลง~ "
"
ให้เธอยิ้มหวาน~~~ "
ทุกคนแย่งกันตอบปานจะฆ่ากันให้ตาย
บ้าจริง..ดูยัยโทอิกะนั่นสิ ยืนจ้องฉันจนตาแทบจะถลนออกมาแล้ว
ฉันไม่ชอบการตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้เลยจริงๆ
" เอาล่ะ
เงียบๆ " ปรบมือเพื่อให้ทุกคนเงียบ ก่อนที่จะกวักมือเรียก " ออกมานี่สิ
"
ฉันเดินออกไปอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากทำตัวออดแอดหัวดื้อ
แต่ก็ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
และตอนนี้ฉันเดินออกมายืนตรงกลางระหว่างรุ่นพี่ยูสึกาโนะและโทอิกะ
แต่ว่า..เขาสูงเหมือนกันแฮะ
น่าจะ180ซม.ได้มั้ง ฉันตัวแค่ไหล่เขาเอง..
"
ถือนี่ไว้ " จู่ๆก็ยื่นดอกไม้ดอกหนึ่งมาให้ฉันถือซะดื้อๆ แล้วยิ้มแบบแปลกๆ..
จะแกล้งอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ย-[]-
ฉันรับดอกไม้นั่นมาก็พบว่ามันคือดอกฟรีเซียสีเหลืองสดใส
เขาเอามาให้ฉันถือทำไมเนี่ย ถือเอาไว้เฉยๆแบบนี้น่ะเหรอ เพื่ออะไร..
ฉันยืนจ้องดอกไม้จนสีแทบซีดอยู่ได้สักครึ่งนาที
ก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เมื่อดอกไม้นั้นเคลื่อนไหวหยึกหยัก
" อ..เอ๊ะ
" ฉันขมวดคิ้วแล้วพลิกดอกเพื่อดูว่าด้านหลังมันมีอะไร ก่อนที่ฉี่ฉันแทบจะราด
เมื่อเห็นหนอนสีเขียวตัวเป้งกำลังคลานกระดึ๊บๆอยู่หลังดอกไม้นี่..
หนอน!!!! =[]=
"
กรี๊ดดดดดดดดดดด!! "
ฉันกรี๊ดสุดเสียงก่อนที่จะโยนดอกไม้บ้านี่ออกไปให้ไกลที่สุด แถมยังเซจนล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรงอีกต่างหาก
ฮือออออออ ฉันเกลียดหนอน เกลียดตัวเองด้วยที่ทำท่าทางน่าอายแบบนี้น่ะT()T
" ฮ่ะๆๆ
น่ารักจังเลย กลัวหนอนด้วย "
"
โอโตเมะจังกรี๊ดแล้วยังเพราะกว่าตอนนายร้องเพลงอีกว่ะ "
" บลาๆๆๆ
"
" ฮิฮิๆๆ
" นี่คือเสียงหัวเราะแสนมีความสุขของโทอิกะ
" ฮ่ะๆ
โทษทีนะไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนี้ " คนที่ทำให้ฉันต้องอับอายยื่นมือลงมาเพื่อช่วยให้ฉันลุกขึ้น
แต่ฉันมองเขาตาแข็ง ทำให้ฉันอายแล้วยังจะมาทำแบบนี้อีก
นี่มันตบหัวแล้วลูบหลังกันชัดๆ!
ฉันทำเมินใส่มือที่รอให้ฉันเอื้อมไปจับ
ก่อนจะลุกขึ้นมาเอง แล้วเดินปรี่กลับไปนั่งที่เดิมอย่างไม่สนใจจะรอคำสั่งจากรุ่นพี่
ฉันกระแทกตัวนั่งลงอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด
รุ่นพี่ยูสึกาโนะมองตามมาด้วยสายตาที่รู้สึกผิดนิดๆ
ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย
"
คนที่เพิ่งจะมาสมัครวันนี้ก็อยู่พบฉันก่อนนะ ส่วนคนอื่นๆก็ไปได้เลย "
" ค่ะ/ครับ
" สิ้นเสียงก็มีหลายคนลุกออกจากห้องชมรมไป
เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้นรวมถึงฉันด้วย
จากนั้นก็ต่อแถวกันเพื่อลงชื่อกับประธานชมรม
"
ยูสึกาโนะคุงให้ฉันช่วยอะไรไหมจ๊ะ " รุ่นพี่โทอิกะพูดเสียงอ้อนแอ้น
พลางเอาหน้ามาซบที่ไหล่ของประธานชมรมแบบเนียนๆ
"
ก็ทำหน้าที่ของเธอไปสิ " เขาพูดในขณะที่มือก็จดชื่อคนที่มาสมัครไปด้วย
"
ยูสึกาโนะคุงล่ะก็..นี่! คนข้างหลังน่ะ ตัดแถวมาทางนี้เลย "
ฉันที่ยืนอยู่หลังสุดก็ตัดแถวตามผู้หญิงคนข้างหน้าไปที่แถวของรุ่นพี่โทอิกะแทน
ฉันรอจนเหลือแค่ฉันกับผู้หญิงคนข้างหน้า
และจู่ๆเขาก็เรียกฉัน
" เธอน่ะ
มาทางนี้เลย "
" ทำไมล่ะ
เดี๋ยวฉันทำให้! " โทอิกะแว๊ดขึ้นมาเสียงดัง
"
ก็แถวฉันมันหมดแล้ว ตัดมาทางนี้เลยจะได้ไวๆ "
" เฮอะ!
"
ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆกับสองคนนี้
เป็นแฟนกันหรือไงนะ ดูท่าทางโทอิกะจะหวงรุ่นพี่ยูสึกาโนะอย่างกับหมาพันธุ์พิทบลู
สุดทางเลือกฉันจึงยอมตัดแถวมาทางรุ่นพี่ยูสึกาโนะแต่โดยดี
"
ชื่ออะไรล่ะเราอะ "
" โอโตเมะ
" ฉันพูดเสียงแข็งทื่อ
"
นามสกุลด้วยสิ "
" ยานากิสะ
"
" เต็มๆสิ
" ฉันทำหน้างอใส่คนเซ้าซี้กวนประสาท ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
" ยานากิสะ
โอโตเมะ ค่ะ! "
เขาอึ้งไปเสี้ยววินาทีนึง
ก่อนจะแอบหัวเราะเบาๆในลำคอ แล้วก้มลงจดชื่อฉันใส่ในรายชื่อ
หัวเราะอะไรน่ะ
ตลกตรงไหน หรือชอบใจที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียได้แบบนี้น่ะ!
“ จะโวยวายเสียงดังทำไม
อยู่ห่างกันไม่ถึง 2 เมตร ”
“ ☹ ”
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ
”
“
ยังจะถามอีกเหรอคะ ”
“ ขอโทษที
”
“ ... ”
“
ไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนั้น ” ฉันไม่พูดอะไรต่อไป เหอะ! เขาไม่รู้จริงๆเหรอว่าผู้หญิงกับหนอนน่ะ เป็นสิ่งที่ไม่ถูกโฉลกกันน่ะ.. “ หวังว่าจะเป็นสมาชิกชมรมที่ดีให้ฉันได้นะ คุณดาวโรงเรียน ”
“ ... ” เขาเอื้อมมือมาทางนี้ จะเช็คแฮนด์ฉันท์มิตรกับฉันเหรอ ฝันไปเถอะ กับคนที่มาทำให้ฉันขายหน้าตั้งแต่
5 นาทีแรกที่รู้จักกันน่ะ ไม่น่าเป็นพันธมิตรกันเลยสักนิด
ฉันทำเฉย มองมือหนาตรงหน้านั่นอย่างไม่แยแส
รุ่นพี่ยูสึกาโนะมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่เข้าใจและยอมแพ้ ก่อนจะชักมิอกลับไปแล้วหัวเราะอีกครั้ง
“ ทำหน้าบูดแบบนี้
ถ้าคนที่เลือกเธอมาเป็นดาวโรงเรียนมาเห็น คงอยากจะประท้วงน่าดู ” ยังจะกวนประสาทฉันอีก
“ ช่างเขาสิคะ
ใช่ว่าจะอยากเป็นสักหน่อย ”
“ อย่ามาโกหกไปหน่อยเลย
ใครจะไม่อยากเป็นดาวโรงเรียน ” โทอิกะที่นั่งฟังฉันกับรุ่นพี่ยูสึกาโนะพูดอยู่พักใหญ่
ก็พูดแทรกเข้ามาด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกอย่างตั้งใจจะประชดฉัน
ก็ฉันนี่ไง
คนที่ไม่อยากเป็นดาวโรงเรียน!
“ ไม่เหมาะเลยสักนิด
”
“ โทอิกะ
” เขากดเสียงเข้มข่มเธอที่พูดแซะฉันเบาๆ จนโทอิกะทำหน้าลู่ไปทันที
“ ฉันไปได้หรือยังคะ
” ฉันพูดหลังจากที่เสียเวลากับการเสวนาไร้สาระมาตั้ง 5
นาทีแล้ว ยังอยากจะขึ้นเรียนมากกว่าอีก-,-
“ อืม ไปได้แล้ว
” รุ่นพี่ยูสึกาโนะพูด ฉันสะบัดก้นเตรียมจะเดินออกไปจากห้องชมรมนี้อย่างไม่รอช้า
แต่ก่อนจะก้าวขาเดิน เขาก็พูดขึ้นมาอีกประโยคนึง “
ถ้าไม่ทำหน้าบูดเป็นปลาปักเป้า ก็เหมาะสมกับตำแหน่งนั้นขึ้นมาหน่อยล่ะนะ~ ”
ฉันหันขวับไปทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอีกครั้ง
และเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินฉับๆออกไปจากห้องนี้ทันที โอ๊ยยย
เปลี่ยนชมรมทันไหมเนี่ย นี่ฉันจะต้องใช้ชีวิตไปกว่า 25% ของชีวิตประจำวันไปกับชมรมที่มีคนกวนประสาทอย่างเขา หรือคนจอมแซะอย่างรุ่นพี่โทอิกะ
หรือว่าจะพวกผู้ชายงี่เง่าในชมรมอีก แค่คิดฉันจะอยากลาป่วยสักเทอมนึงแล้ว
คิดผิดคิดถูกเนี่ยยยย=()=**
“
ร..รุ่นพี่ยูสึกาโนะ! *-* ”
“ โอ๊ย ยัยบ้า
ทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า ” ฉันโวยใส่ยูกินะที่เมื่อได้ยินชื่อประธานชมรมของฉัน
ก็เสียงดังแล้วทำตาปิ๊งๆเป็นสาวม.ปลายอินเลิฟ
“ โอโตเมะจัง! รุ่นพี่คนนั้นน่ะหล่อมากเลยนะ หล่อกวนๆ มีความแบดบอยนิดๆ แต่กลับชอบต้นไม้ดอกไม้แบบผู้ชายอบอุ่น
มีสเน่ห์สุดๆ ” ยัยผมสั้นทำหน้าตาเพ้อฝันแล้วพรรณนาถึงรุ่นพี่ยูสึกาโนะอย่างออกรสชาติ
“ รุ่นพี่ที่ยัยโทอิกะแอบปลื้มอยู่น่ะเหรอ
” คาโอริถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เพราะเธอตอบเองให้แล้ว “ ยัยนั่นเกือบจะมีเรื่องกับฉันเมื่อตอนปี1อะ ที่แฟนเธอมาจีบฉัน หลังจากที่เลิกกับอีตานั่นไปก็มารังควานฉัน
แล้วก็ไปชอบรุ่นพี่ยูสึกาโนะอะไรนั่นแหละ ”
“ อ๋อ
รุ่นพี่โทอิกะ ที่สวยๆขาเรียวๆปะ ” แฮมินพูดขึ้นมาอีกคน “ แต่หุ่นยัยนั่นไม่ได้ครึ่งคาโอริจังเพื่อนฉันหรอก>_< ”
“
พูดดีมาก สมกับที่เป็นเพื่อนกัน แฮมินจางงง~ ” คาโอริกอดคอแฮมินแน่นระหว่างที่เรากำลังกินข้าวกลางวันกันตอนพักเที่ยง
“ รุ่นพี่โทอิกะเป็นรองประธานเหรอ
” ฮัจจี้ถาม
“ อื้อ ฉันรู้สึกว่าเธอแขวะฉันหลายดอกแล้ว
”
“ โหย
สงสัยจะหวงรุ่นพี่ยูสึกาโนะน่ะสิ ” ยูกินะย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจ
“ เธอก็คว้ารุ่นพี่ยูสึกาโนะเอาไว้ ให้ยัยนั่นอกแตกตายไปเลยสิ>o< ”
“ หา!
จะบ้าเหรอ ไม่มีทางอะ ”
“ ทำไมอ่า..ToT
เขาทั้งหล่อ ทั้งสูง แถมยังเป็นคนที่ศัตรูของเราแอบชอบอีกนะ แบบนี้ก็ถือว่าได้เอาคืนไปในตัว
”
ไม่มีทางหรอก คนแบบนั้น..เขาทั้งสองคนอาจจะหมั่นไส้ฉัน
จนอยากแกล้งให้อายก็ได้นี่ รุ่นพี่ก็ทำให้อาย ส่วนโทอิกะก็นั่งหัวเราะเยาะแบบนางพญา
ช่างเข้ากันดีจริงๆสองคนนั้นน่ะ
“ ฉันไม่ค่อยชอบเขา
”
“ เป็นไปไม่ได้หรอก
ที่จะไม่ชอบคนหล่อน่ะ ” แฮมินพูด ฉันไม่เหมือนยัยยูกินะนะ
เดี๋ยวเถอะ- -**
“
หล่อแต่นิสัยเสียก็ไม่ไหวนะ ”
“ ทำไมถึงไม่ชอบเขาขนาดนั้นอะ
เขาทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าประชาชนหรือไง ” คาโอริพูดอย่างไม่เข้าใจ
ก็ใช่น่ะสิ เขาทำให้ฉันขายหน้าต่อหน้าประชาชนในชมรมตั้ง 20 กว่าคน-//-
“ ก็ใช่ไง
เขาเอาดอกไม้ที่มีหนอนมาให้ฉันถือ! ”
“
อี๋..หนอน ” ยูกินะทำหน้าแหยงขึ้นมาทันที “ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะทั้งรักทั้งเกลียดเขา! ”
“ โถ่เอ๊ย
เธอนี่! ” ฉันถอนหายใจใส่เพื่อนที่แสนบ้าผู้ชายอย่างเซ็งๆ
ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย;-;
05.30 PM
ร้าน U-SA-GARDEN
หลังจากที่ฉันลาจากพวกเพื่อนๆที่ไปนั่งเมาท์มอยกันที่ร้านต็อกโปกีที่แฮมินพาไป
ฉันก็สั่งแบบกลับบ้านแล้วตรงดิ่งมาที่ร้านของอุซางิซัง กะว่าจะเอานี่มาฝากเขาหน่อยน่ะนะ
จากวันนั้นที่ฉันก่อเรื่องให้ทรัพย์สินของเขาเสียหายก็ยังไม่ได้แวะเวียนมาเลย
ถือว่าซื้อมาขอโทษแล้วกัน เอ..เขาจะกินเผ็ดได้ไหมนะ
กรุ๊ง
กริ๊ง~
“ สวัสดีคร้าบบ~ ” น้ำเสียงที่สดใสร่าเริงเกินร้อยของอุซางิ
ดังขึ้นจากหลังร้าน ฉันยืนรอสักครู่ก่อนที่จะเห็นว่าเขากำลังวิ่งมา “ อ้าว! โอโตเมะจัง ”
“ สวัสดีค่ะ อุซางิซัง ” ฉันโค้งอย่างสุภาพก่อนที่จะยื่นถุงใส่ต๊อกโปกีไปให้เขา
“ ฉันซื้อมาฝาก ไม่รู้ว่าอุซางิซังทานเผ็ดได้ไหม ”
“ ต๊อกโปกีร้านแถวสถานีรถไฟปะ ฉันชอบมากเลย ขอบใจนะ~ ” อุซางิยิ้มอย่างดีใจก่อนที่จะรับมันเอาไว้ “
เป็นไงบ้างเรื่องชมรม ยังจะสมัครชมรมเพาะปลูกอยู่ไหม ”
เขาเลื่อนเก้าอี้บาร์มาทางฉัน
ส่วนตัวเขาเองก็นั่งลงที่ตัวข้างๆ หึ่ม! ได้ยินคำว่า
‘ชมรมเพาะปลูก’ แล้วมันน่าหงุดหงิดใจชะมัด
“ สมัครมาวันนี้ค่ะ ” ฉันพูด “
แต่ว่าฉันไม่ค่อยโอเคกับคนในชมรมเท่าไหร่ ”
“ อ้าว ทำไมล่ะ นี่! ถ้าเธอไม่โอเคกับมันจริงๆก็ลาออกก็ได้นะ
อย่าไปอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบเลย ”
“ ฉันอยากลองปลูกดอกไม้น่ะค่ะ ถึงจะไม่ชอบคนในชมรมก็เถอะ แต่ว่า..ฉันพูดกับอุซางิซังไว้แล้ว
ฉันต้องทำตามคำพูดค่ะ-^- ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่
ทำให้อุซางิซังหัวเราะคิกคักทันที
“ ฮ่ะๆ ดีใจจังที่ได้ยินแบบนี้ ถ้าอย่างงั้น..ฉันก็เอาใจช่วยนะ ”
“ -w- ”
“ ฟังแล้วก็นึกถึงสมัยที่ฉันเรียนมหา’ลัยแปลกๆแฮะ ”
“ คะ..? ”
“
ตอนนั้นแม่ฉันก็คัดค้าน ไม่อยากให้ฉันมานั่งใส่ใจกับต้นไม้ดอกไม้..แม่อยากให้ตั้งใจเรียน
เอาเวลาว่างไปอ่านหนังสือมากกว่า ”
“ ... ”
“ แต่ฉันก็ต้องทนฟังคำด่าของแม่ทุกวัน แล้วทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ”
“ ... ”
“ สุดท้ายแล้ว..ฉันก็ทิ้งสิ่งที่ตัวเองเรียนมา แล้วมาทำสิ่งที่รักจริงๆ ถึงรายได้จะไม่ได้สูงนัก
แต่ว่าฉันมีความสุขสุดๆเลย ” อุซางิระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขจากใจจริง
“ อุซางิซังทำดีแล้วค่ะ ”
“ ขอบใจนะ~ ” เขามองฉันด้วยสายตาที่เอ็นดู
“ เธอก็..ทำในสิ่งที่อยากลองนะ อย่าไปใส่ใจรอบข้างเกินไป จนเราอดทำสิ่งที่ต้องการ
”
“
แน่นอนค่ะ ฉันจะต้องปลูกต้นไม้ไม่ให้มันตายอีกให้ได้! ”
“ ฮ่ะๆๆ คุยกับเธอแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดอกไม้เหี่ยวเฉาที่ถูกรดน้ำขึ้นมาอีกครั้งเลย
” อุซางิยิ้มร่าก่อนที่จะหยิบต๊อกโปกีขึ้นมากิน “ กินไหม? ”
“ ท้องจะแตกแล้วค่ะ-o-; ”
“ งั้นเหรอ ถ้างั้นฉันกินคนเดียวล่ะนะ ”
“ ก็ซื้อมาให้อุซางิซังกินคนเดียวนั่นแหละ ”
“ เย่ ~ ”
1 ชั่วโมงผ่านไป..
ฉันนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับอุซางิจนผ่านไปตั้ง
1 ชั่วโมงแล้ว-0- และตอนนี้ฉันก็กำลังจะกลับบ้านง
“ กลับก่อนนะคะ ”
“ ให้ฉันเดินไปส่งไหม ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านฉันอยู่ใกล้ๆนี่เอง อุซางิซังรับลูกค้าเถอะค่ะ
คนเต็มร้านแล้วเห็นไหมนั่น-o- ” ฉันพูดพลางชี้นิ้วเข้าไปในร้าน
ที่ตอนนี้มีคนกรูเข้ามากันเต็มไปหมด ไม่รู้ว่ามาจากไหนกัน จู่ๆคนก็เยอะ
“ นั่นสิ นี่เธออาจจะเป็นสิ่งนำโชคให้ร้านฉันก็ได้นะ มาหาฉันทีคนเต็มร้านเลย
”
“ เรียกว่าตัวอัปมงคลดีกว่าค่ะ นี่ฉันกำลังจะกลับต่างหาก ดูสิ จะกลับปุ๊บคนก็เต็มร้านปั๊บ
”
“ คิก~ อย่ามองในแง่ร้ายสิ ”
เขาเขกหัวฉันเบาๆก่อนจะโบกมือลาอย่างเป็นกันเอง “ บ๊ายบาย
แล้วมาอีกนะ ”
“ ครั้งหน้าจะซื้อขนมมาฝากนะคะ ”
“ โอ๊ะ~ ดีเลย ขอบใจนะ ” ฉันได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแล้วโค้งลาอีกครั้ง
ก่อนจะเห็นว่าเขาบ๊ายบายฉันอีกรอบนึงเช่นกัน ทำให้ฉันต้องบ๊ายบายกลับไปอย่างเกรงๆ
นี่ฉันบ๊ายบายแบบเป็นกันเองกับคนที่อายุมากกว่าตั้งเกือบ 8 ปีเหรอ-_-;; (ฉันอายุ17 ส่วนเขาจะ25ปลายปีนี้)
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเรื่อยเปื่อย
คุยกับคนที่มีทัศนคติเป็นบวกนี่ทำให้รู้สึกโลกนี้สวยงามขึ้นจริงๆนะ อิจฉาอุซางิซังจังเลย
ที่สามารถมองทุกเรื่องให้เป็นเรื่องดีไปหมด อยากรู้จริงๆว่าคนอย่างเขาเวลาทุกข์ใจจะเป็นยังไงกันนะ
นึกภาพไม่ออกเลย..
ดีกว่าคนบางคนที่ชมรมฉันอีก! ดีแต่กวนประสาทให้คนอื่นโมโห ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าโลกนี้ช่างไม่น่าอยู่
ฮึ่ยย! พูดแล้วก็คันมือ อยากจะต่อยสักที
ยูสึกาโนะ
โคมุระ จำเอาไว้เลยนะ!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
_____________________________________________________________
คอมเมนต์กันด้วยน้า ขอบใจจ้าาาา
ความคิดเห็น