คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กลับมาเจอกันอีกครั้ง
“ประเทศสวิสเอร์แลน์”
เสียปรบมือั้อทั่วประุม ภายหลับารายวิีทัศน์แนะนำ “แทฮยอเท์ไทล์” ึ่เป็นโรานทอผ้านาให่ ภาพลวลายบนพื้นผ้าในอ ผนวับระบวนารผลิที่ทันสมัย ยิ่ให่ เรียวามสนใาทุสายาในห้อประุมให้่ออยู่ที่อลอระยะเวลาารนำเสนอ
ไฟที่เวทีสาส่อมาที่ "ิม แทฮยอ" ที่ยืนที่โพเี้ยม ในุสูทแบรน์ั บ่บอรสนิยมและวามมีระับ ทรผมหวีเรียบ เผยให้เห็นรูปหน้าและเ้าโรวามมายไ้อย่าัเน อาะ้วยเวลาที่ล่วเลยผ่านไปหลายปียามนี้แววาอายหนุ่ม ึูเรียบ นิ่ เย็นา ไม่ทิ้ร่อรอยวามเ็บปวหลเหลืออยู่แม้เพียน้อย
"สวัสีรับทุท่าน" แทฮยอเอ่ยประโยทัทายบรราบุลสำัๆ ที่มาร่วมอยู่ในห้อประุมเือบทั้หมเป็นาวยุโรป ้าๆ เวทีึำ้อมีล่ามทำหน้าที่อยแปลสารมิให้สาระสำัหล่น
“ผมอแนะนำอลเลั่นใหม่ที่ไ้แรบันาลใมาาลายเียนไทยโบรา ทอ้วยเส้น้ายทำาสีที่ย้อมึ้นพิเศษ เพื่อให้ไ้เสีที่แปลใหม่ ผ่านรรมวิธีารทอที่พิถีพิถัน รบทั้วามทนทาน....สวยาม..และเปี่ยมเสน่ห์ “
“ผ้าทุิ้นอแทฮยอเท์ไทล์เป็นมาว่าอแ่ แ่เป็นานศิลปะที่วร่าแ่ารสะสมอย่าแท้ริ อบุรับ” เป็นอีรั้ ที่เสียปรบมือั้อไปทั้ห้อประุม ภายหลัที่แทฮยอบารนำเสนอ ายหนุ่มยืนยิ้มอยู่บนเวที อย่ามั่นใ
ระหว่าทาที่เเทฮยอเินอยู่ในโรแรม โยมีพนัานเินลาระเป๋าเินทาามมา ไม่มีสายาอสรีนใที่ะไม่ับ้อไปที่เา หาเเทฮยอหาไ้ไยีแววาอสรีเหล่านั้นไม่ ายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมา ่อนะปุ่มโทร.ออ
“อูอ ันำลัะออาโรแรม”เเทฮยอพูับทาปลายสาย พลาหยิบแว่นำมาใส่ ยามนี้ายหนุ่มยิู่เปี่ยมเสน่ห์มาว่าเิมอีหลายเท่าัว
ในะที่ “อูอ” ึ่เป็นายหนุ่ม วัยผู้ให่ และมัะแ่ัวเรียบๆ แนวอนุรัษ์นิยม ที่อยู่ทาปลายสาย ลุพรวึ้น้วยวามื่นัวอย่าแร
“รับๆ ไ้รับ ผมับโฮุนะไปรอรับที่สนามบิน เอันรับุแทฮยออูอ"วาสายแล้ว็รีบโทรศัพท์่อไปยัอีเลหมายทันที
“ไ้รับผมะรีบไปเี๋ยวนี้รับ” อูอวาสาย พลาหันไปสั่บาร่อ “เยอน บอให้ทุนเรียมัว”
“่ะ” เลาสาวหน้าาิ้มลิ้มเ้าอนาม “เยอ” หันลับมารับำ
-ประูห้อทำานอ แผนมาร์เ็ิ้ ที่ใ้พื้นที่ร่วมับ แผนออแบบ ถูเปิอออย่ารวเร็ว “ท่านประธานำลัมาแล้ว่ะ “ สิ้นเสียะโนอเยอพนัานทุน่า็รีบลุึ้นแ่ัวให้เรียบร้อยบ้า็ุลีุอเ็บยะ ัโ๊ะ เ้าอี้ เ็บหนัสือาราลิ้น แล้วหยิบหนัสือออแบบหนัสือธุริมาวาไว้แทน
ท่ามลาวามวุ่นวายนั้น มีเพียหิสาวนหนึ่ ที่ยืนนิ่ มออยู่้วยวามแปลใ แม้ะมอา้านหลั ็พอะะแนอยู่ไ้ว่าเธอผู้นี้มีรสนิยมารแ่ัวที่ัว่ามีระับ ทั้เสื้อผ้า หน้าผม เนี้ยบทุระเบียนิ้วมือวาที่หิ้วระเป๋าอยู่เห็นแหวนรูปอไม้ 5 แใส่อยู่ที่นิ้วนา
"ุอนารับ" เ้าอื่อหันมาามเสียเรีย เผยให้เห็นใบหน้าสวยม ที่ไ้รับารบรรแ่มาเป็นอย่าี
“ุอูอ สวัสี่ะ“ "ปาร์ อนา"ยิ้มพร้อมับ้มหัวเล้น้อยอย่าสุภาพ
อูอ รับ้มหัวอย่าเร็วพลาพู่อ
“ุอนาไ้เวลาพอีเลย เี๋ยวไปับผม...ไปรับุแทฮยอที่สนามบิน”อนามีสีหน้าระหน
“แุ่อูอนัให้ิันมาเรียนานาุโฮุนวันนี้ แล้ว่อยเริ่มานวันพรุ่นี้นี่ะ"
บประโยอปาร์ อนา โฮุน็พูสวนึ้นมา
“เี๋ยวผมสอนบนรถระหว่าไปรับุแทฮยอ็ไ้รับ”
อีเ่นเยที่ท่วท่าทีู่มีส่าอ"ิม แทฮยอ" ึูสายาอบรราสาวน้อย สาวให่ ทั่วบริเวสนามบิน หาหนุ่มหาไ้สนใไม่ในะเียวัน โฮุน อูอ ็รีบเิน้ำมาอย่าร้อนใ โยมี"ปาร์ อนา" เินามมาทิ้ระยะห่าเล็น้อย ิริยาอหิสาวยัสบเรียบ
“ุเเทฮยออยู่โน่นรับ” โฮุนพู พลารีบเินนำหน้าไป
อูอหันมาพยัหน้าให้อนาามไป เธอพยัหน้ารับและรีบเินามมา แ่บัเอิมีนเ็นระเป๋าเินทาผ่านหน้าเป็นแถวยาว ทำให้อนา้อหยุยืนรอ พลาพยายามะเ้อมอามสมิไปไม่ให้ลาสายาแทฮยอเินลาระเป๋าเินทาออมา้วยท่วท่าที่ส่าาม โฮุนรีบุลีุอเินเ้ามารับ โยมีอูอเินมาิๆ
“ุแทฮยอ สวัสีรับ ผมลาระเป๋าให้รับ”พลารีบมารับระเป๋าเินทาามืออเามาลาแทนพร้อมับยิำถามเป็นุ
“เินทาเป็นยัไบ้ารับ ? เหนื่อยมั้ยรับ ? ทานอะไรมาหรือยั ? หิวหรือเปล่ารับ ? “
“ถามอะไรมามาย ันไม่อบหรอนะ ี้เีย”
“ไม่อบ็ไม่เป็นไรรับ” โฮุนหน้าเสีย พลารีบหันมาทาอูอ และระิบเบาๆ
“ุอูอ่วยหน่อยรับ เหวี่ยให่แล้ว ท่าทาะอารม์ไม่ี”อูอพยายามทำใีสู้เสือ
“ุแทฮยอรับ..วันนี้ผมับโฮุนไม่ไ้มาันแ่สอนนะรับ แ่ยัมีพนัานใหม่มา้วยอีหนึ่น”
"ใร"
“อ้าว...ุอน-อนารับ”
ในะที่อนา ที่รีบเินามมาทันทีที่แถวนัท่อเที่ยวผ่านไปแล้วแม้ร้อนใอยู่บ้าหา็ยัสำรวมริยาระนั้น็สามารถเินมาสมทบไ้ทันเวลาที่สิ้นเสียออูอพอีใบหน้าอหิสาวยามนี้ยัเรียบนิ่ แววา อ่อนโยนแ่มั่นไม่มีวามหวั่นไหวอยู่ในสายาแม้เพียน้อยนิ
แทฮยออึ้ไปั่วะ ิ้วมวเ้าหาันไม่รู้ัว แววา ทีู่เป็นันเอเมื่อรู่ แปรเปลี่ยนเป็นวามไม่พอใแทบะทันทีที่เห็นหน้าอหิสาวปาร์ อนาเินมาเผิหน้าับเเทฮยอ ้วยใบหน้านิ่ หารีบ้มหัวเราพอย่าสุภาพ
“สวัสี่... “ อนายัพูไม่ทันบประโยี เสียอเแทฮยอ็ัสวนึ้นมาทันที
“อูอ”อนาะัึ ในะที่อูอใรีบานรับ
"รับ" แทฮยอเบือนหน้าาอนา หันมาสั่วามับอูอ
“่ายเินเือนให้เลาใหม่อนาย 3 เือน แล้วไล่ออไป”
แทฮยอปรายามามออนา้วยวามเหยียหยาม านั้น็เินผละไปทันทีอย่าไม่มีเยื่อใยอนายันิ่หาไ้แสิริยาอาารใๆร้ามับโฮุนที่มออูอเลิ่ลั่อูอเอใไม่แพ้ัน
“รีบามไปสิ” อูอพยัเพยิับโฮุน
"รับๆ"โฮุนรับำพลารีบลาระเป๋าามไปทันทีส่วนอูอรีบหันมาปรับวามเ้าใับอนา
“ุอนาใเย็นๆนะรับ วันนีุ้แทฮยออาะเหนื่อยาารเินทาเลยอารม์ไม่ี ผมะลอุยให้อีที”
“ไม่้อหรอ่ะ” อนาหน้าเิ “หน้ายัไม่อยามอแบบนี้ ไม่เปลี่ยนใ อบุุอูอมานะะ อนอัวลับ่อนนะะ สวัสี่ะ” อนา้มหัวเล็น้อย แล้ว็เินไปเลยทิ้ให้อูออ้าปา้าพยายามะะโนเสียแ่อูอพูไม่ออไ้มอาม้วยวามเสียายนเมื่อโทรศัพท์มือถือัึรับรับโยไม่้อมอ
“ำลัะามไป”
แทฮยอเินมาถึรถู้ที่ออยู่้านหน้าสนามบิน โยมีโฮุนที่รีบวิ่มาเปิประู้อนรับนเมื่อ แทฮยอึ้นรถเรียบร้อยแล้ว โฮุนึพยายามมอหาอูอ้วยวามร้อนใ ทันทีที่เห็นอูอวิ่มา เารีบหันมาโบมือเร่
หา็โนนัท่อเที่ยวาวีนลุ่มหนึ่ ที่หอบระเป๋าพะรุพะรั เินมาเบียปาหน้าแย่รถ และนนอนาเไปโนเสา เือบล้ม านั้น็รีบึ้นรถไปอย่าไม่สนใ อนายืนับแน้วยวามรู้สึเ็บแทฮยอเิหน้า แล้ว็เบือนหน้าลับมา ไม่มีแววแห่วามสสารแม้แ่นิเียว ้ำร้ายยัแอบสะใอยู่ลึๆ
"เร็ว"
สีหน้าอแทฮยอยามนี้บึ้ึ หาาวัเห็นอนาำลัเรียรถแท็ี่อยู่ที่มุมหนึ่ห่าออไป รถแท็ี่อเลยไปเล็น้อย อนาำลัะเินไปึ้นรถ เมื่ออูอวิ่มาถึรถ และึ้นนั่ประำที่เรียบร้อยแล้ว รถู้หรูันให่็แล่นออไป ทิ้อนาไว้เบื้อหลั
หิสาวมอเห็นแทฮยอนั่เิอแ็อยู่ภายในรถ เธอมอภาพนั้นอย่าหมั่นไส้นิๆ พลันเสียโทรศัพท์มือถืออนา็ัึ้น อนารีบหยิบมารับ
“(ื่อุ)ำลัะลับบ้านแล้ว่ะป้า”
ความคิดเห็น