ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP.8
EP.8
You let me down
#Junhwan
You let me down
#Junhwan
สี่วันหลังจากที่จินฮวานเข้าโรงพยาบาล ผมกับยุนฮยองผลัดเปลี่ยนกันมาเฝ้า มีบ้างที่ยุนฮยองและฮันบินมานอนเฝ้า วันนี้อาการของจินฮวานดีขึ้นมากหลังจากวันแรก เอกซเรย์ดูแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติจึงนับว่าโชคดีแต่ผลข้างเคียงคือ จินฮวานเหนื่อยเร็วและกลัวน้ำ และบ๊อบบี้เข้ามาถามจินฮวานถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
'จิน มึงตกลงไปกลางสระได้ยังไง'
'จะ จำไม่ได้'
นั่นแหละครับ พูดถึงสระว่ายน้ำก็เกิดอาการสั่นกลัวขึ้นมาทันที
'จิน มีใครผลักหรืออุ้มมึงหรือเปล่า'
'ไม่...รู้'
คำตอบที่ได้จากปากภรรยามีแต่คำว่าไม่รู้ ผมกับบ๊อบบี้จึงสืบหารองเท้ารุ่นนั้นที่เจอเมื่อวันเกิดเหตุ
จินฮวานร่าเริงขึ้นมากเพราะมีเพื่อนคอยช่วยเหลือดูแลและพาทำอะไรสนุกๆ นับว่าฟื้นตัวเร็วกว่าที่คิด
"คุณ หิวน้ำส้ม"
และจินฮวานกลับอ่อนโยนต่อผมมากขึ้น จินฮวานพูดเยอะขึ้นกับผม
"คุณครับ ผมไม่ได้ซื้อมานะ"
":("
เจ้าตัวเบ้ปากเงยหน้าขึ้นมองผม
"จินฮวานครับ คุณผอมลงเยอะนะ"
"อ่า...ใครๆก็ทักว่าผอม"
"กินข้าวเยอะๆนะครับ"
"อื้ม"
จินฮวานพยักหน้าและเอนหลังลงนอนพักผ่อน อาการข้างเคียงแบบนี้มันจะหายได้ยังไงนะ ผมหาวิธีที่จะให้จินฮวานเลิกกลัวน้ำส่วนเรื่องหายเหนื่อยคงต้องพึ่งการออกกำลังกาย
ครืด...
เสียงเปิดประตู
"จุนฮเว มึงอาบน้ำยัง" ฮันบินเดินเข้ามา วันนี้ฮันบินกับบ๊อบว่างเลยจะมาเฝ้าจินฮวานเป็นเพื่อนผม
"ยังเลย จินฮวานพึ่งนอน"
"แล้วเมื่อเช้าจินตื่นกี่โมง"
"เก้าโมง"
"ตอนนี้สิบเอ็ดโมง...มันก็ยังเร็วไปนะจุนฮเว" ฮันบินเดินไปคลุมผ้าห่มให้คนตัวเล็กที่นอนงอตัวบนเตียงที่หลับพริ้มหายใจสม่ำเสมอแล้ว
"เรื่องนี้คงรอให้ร่างกายฟื้นมากกว่านี้ก่อน"
"ยังดีที่ไม่เป็นอะไรมาก" ฮันบินโล่งใจที่เพื่อนตัวเองยังปลอดภัยแต่คงหายใจทั่วท้องไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครมาทำร้ายจินฮวานอีกหรือเปล่า
"จุนฮเว กูได้ข้อมูลมาแล้ว" บ๊อบบี้ยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ผม
'รองเท้ายี่ห้อ xxx ไซส์ us 9.5 ราคา 23,750 บาท มีขายที่ไทย 200 คู่'
เป็นข้อมูลที่ดีทีเดียว การที่ย่องเบาโดยใช้รองเท้าราคาแพงแบบนี้มีไม่กี่คนและผมน่าจะมีเป้าหมายแล้ว
"ขอบใจ บ๊อบบี้" มันกระตุกยิ้มและเดินไปหาว่าที่แฟนที่นั่งเฝ้าจินฮวานอยู่
"มึงไปอาบน้ำเถอะจุนฮเว กูกับบ๊อบอยู่เฝ้าเอง" ฮันบินหันมาบอกกับผม
"โอเค อ้อ...ถ้าจินฮวานตื่นก็ให้กินน้ำส้มที่มึงซื้อมาด้วยนะ"
ผมบอกแล้วก็เดินมายังห้องน้ำของโรงพยาบาลเพื่อจะอาบน้ำชำระร่างกาย
[ จินฮวาน ]
ผมตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้วก็เห็นฮันบินกับบ๊อบบี้นั่งคุยกัน ส่วนสายตาผมมองหาจุนฮเว
เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่โต๊ะกินข้าว คงไม่ไปบริษัทอีกแล้วสินะเนี่ย
"อ้าวจิน ตื่นแล้วหรอ" ฮันบินลุกขึ้นมาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง
"อื้อ" ผมบิดขี้เกียจ อยากจะออกจากห้องขาวๆนี่จะแย่แล้ว
"คุณครับ ดื่มน้ำส้มหน่อยมั้ย" จุนฮเวลุกพรวดพราดเทน้ำส้มลงแก้วและยื่นหลอดมาตรงหน้าผม
"ดื่มครับ" ผมอ้าปากและรับแก้วจะมาถือเองแต่จุนฮเวไม่ยอมปล่อย มือผมเลยจับมือจุนฮเวอยู่
"หิวข้าวมั้ยครับ" เขาเช็ดปากให้ผมและถามผมไปในเวลาเดียวกัน
"จะกินพร้อมคุณกับเพื่อน" ผมมองหน้าจุนฮเว
"โอเคผมหิว กินตอนนี้นะ" บอกก็รู้ว่ายังไม่หิวแต่อยากให้ผมกินข้าวตรงเวลาเสียมากกว่า
"มากินข้าวสิฮันบิน บ๊อบบี้" ผมเรียกคู่นั้นมานั่งกินข้าวด้วยกันที่โต๊ะ
สี่วันหลังจากที่พักฟื้นอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ผมว่าผมฟื้นตัวเร็วมากแต่อาการเหนื่อยง่ายมันเกิดขึ้น
วันแรกบ๊อบมาถามว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมเองก็จำไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตกลงไปได้ยังไงและคนที่ว่ายน้ำทุกวันอย่างผมกลับช่วยอะไรตัวเองไม่ได้ หมอบอกว่าผมคงเป็นตะคริวหลังจากที่ลงน้ำ ผมเองก็จำไม่ได้แต่คงเป็นอย่างที่หมอบอก
"จินฮวาน เหม่ออะไร" ฮันบินเอาศอกมาสะกิดผม
"เปล่า กินกันเถอะ" ผมพูดแล้วมองจานตัวเองที่มีกับข้าวเยอะเต็มไปหมด
"กินให้หมดนะคุณ" จุนฮเวที่ตักอะไรใส่จานผมเยอะแยะก็บอกผม
ผมพยักหน้าและนั่งกินข้าวเงียบๆฟังสามคนนี้คุยกัน จุนฮเวดูแลผมดีมากตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล ฮันบินเล่าให้ฟังว่าจุนฮเวโมโหมากที่เกิดเรื่องแบบนี้และจุนฮเวก็โทษตัวเอง
ผมไม่อยากให้จุนฮเวโทษตัวเองผมจึงได้แต่ทำอะไรตามใจเขาแต่ส่วนมากจุนฮเวจะตามใจผมมากกว่า จุนฮเวเปลี่ยนไปจากแต่ก่อน เขาใส่ใจผมมากขึ้นถึงแม้ว่าจะเพียงสี่วันก็เถอะแต่เขากลับรู้เกี่ยวกับผมมากมาย
"จินฮวาน คุณเขี่ยผักออกทำไม" นั่นแหละสิ่งที่จุนฮเวขัดผม ผมไม่ชอบผักเลยแต่จุนฮเวกลับให้ผมกิน
"ไม่ชอบ"
"มันดีต่อร่างกายคุณนะครับ" เขายื่นทิชชู่มาเช็ดปากผมแล้วยังบ่นว่าผมไม่กินผักอีก
"แหม...ตั้งแต่ป่วยนี่คุณสามีภรรยาดูรักกันเนอะ" ฮันบินหันหน้ามาแซวผมกับจุนฮเวแต่ผมก็ไม่ได้อะไร ผมดีใจซะอีกที่จุนฮเวทำแบบนี้
"หยุดพูดเหอะน่า" มีแค่จุนฮเวที่หงุดหงิดกับการโดนแซวเสมอ
ไม่นานพวกเราก็กินข้าวกันเสร็จแล้ว ฮันบินกับบ๊อบช่วยกันเคลียร์โต๊ะให้สะอาดส่วนจุนฮเวกำลังนั่งจัดยาหลังอาหารให้ผม
"นี่ครับ" เขายื่นยาเม็ดมาและยัดแก้วน้ำใส่มือผม
"คุณจุนฮเว หมอขอพบค่ะ" พยาบาลเดินเข้ามาเรียก จุนฮเวพยักหน้าและเดินตามออกไป
ผมวางแก้วยากับแก้วน้ำไว้ที่ข้างเตียงและก้มลงเล่นโทรศัพท์อยู่
"เป็นยังไงบ้าง" ฮันบินเดินมาหาผม
"ดีขึ้นมากเลยล่ะ"
"ไม่ใช่เรื่องนี้แต่เป็นเรื่องคู่ชีวิต"ฮันบินยังพยายามให้ผมกับจุนฮเวรักกันให้ได้เสมอ เมื่อวานก็บอกว่าอยากอุ้มหลาน
"ก็กำลังดี" ผมยิ้มบางๆให้ฮันบิน ผมมีความสุขขึ้นมากหลังจากที่รับรู้ว่าจุนฮเวเป็นห่วงผมขนาดไหน
"ขอหลานสาว" ฮันบินขยิบตาให้ผม
"มีง่ายที่ไหนกันล่ะ" ผมยื่นแขนไปหยอกกับฮันบิน
"มีได้อยู่แล้วล่ะ"
"ทำไมไม่มีเองล่ะ" ผมมองหน้าบ๊อบที่ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยใส่ฮันบิน
"ฮ่าๆ รอแต่งก่อนแล้วกัน" ฮันบินผลักหัวบ๊อบและหัวเราะ ชอบใจ
สักพักจุนฮเวก็เข้ามาพร้อมกับคุณหมอ ทั้งสองเดินตรงมายังเตียงผม
"กลับบ้านได้แล้วนะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว"
ผมยิ้มร่าเมื่อได้ยินประโยคที่อยากได้ยินมาตลอดสองสามวัน จุนฮเวเองก็มีสีหน้าดีขึ้นมามาก
"ไปเปลี่ยนชุดเถอะครับ" จุนฮเวพยุงผมให้ยืนและยื่นชุดมาให้ผม
"ครับ"
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำและจัดการเปลี่ยนชุดทันที ผมดีใจราวกับว่าได้ออกจากคุก แน่นอนว่าผมไม่ชอบโรงพยาบาล
"จินฮวาน! ไว้เจอกันที่บ้านนะ" ฮันบินหันมาตะโกนหลังจากที่เดินออกไปได้ไกลพอสมควร
จุนฮเวจูงมือผมไปยังรถสปอร์ตคันเก่งของเจ้าตัว จุนฮเวจัดการเปิดประตูและคาดเข็มขัดนิรภัยให้ผมเรียบร้อยแล้วก็เดินวนอ้อมไปขึ้นเพื่อขับรถ
"อึดอัดมั้ยคุณ" จุนฮเวหันมาถามผมเรื่องที่คาดเข็มขัด
"ไม่หรอก คุณสบายใจเถอะ"
จุนฮเวขับรถไปเรื่อยๆตามถนน ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างก็เจอคนมากมายพลุกพล่านตลอดริมฟุตบาท ร้านขายของกินข้างทาง ผมนึกอยากกินต๊อกบกกีขึ้นมาจึงสะกิดจุนฮเวให้จอด
"มีอะไรเหรอ"
"อยากกินอันนั้น" ผมชี้ไปยังร้านต๊อกที่มีคุณปู่กำลังขายของอย่างสนุก
"คุณจะกินจริงหรอ" จุนฮเวทำท่าเด๋อๆ เพราะตัวเขาไม่เคยได้กินอะไรแบบนี้หรอก ธรรมดาที่คนรวยล้นฟ้าอย่างเขาจะกินแต่ของดีๆ
"ผมจะลงไปซื้อนะ" ผมเปิดประตูรถเดินตรงไปยังร้านขายต๊อก จุนฮเวเดินตามผมมาแบบงงๆ
"สวัสดีครับคุณปู่" ผมทักทายคุณปู่
"ว่าไงไอ้หนู เอาอะไรล่ะ" คุณปู่ยิ้มแย้มทักทายผมกับจุนฮเว เขามองอย่างตาโตเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพ่อค้าริมฟุตบาท สังคมของจุนฮเวไม่มีใครที่เข้าถึงง่ายขนาดนี้ส่วนมากก็แข่งขันกันทำธุรกิจ
"ผมขอต๊อกครับ" คุณปู่ก็จัดการตักใส่ถ้วยให้ผมและให้ตะเกียบมาสองคู่ ผมให้เงินไปหนึ่งพันโดยที่ไม่ต้องทอน
"ไอ้หนู มาเอาเงินทอนสิ ต๊อกนั่นแค่สี่สิบบาทนะ"
"รับไว้เถอะครับ"
ผมเดินออกมาและคีบต๊อกกิน มันอร่อยมากสำหรับผมเลยล่ะ จุนฮเวมองอึ้งๆตั้งแต่รู้ว่าราคาต๊อกนี่สี่สิบบาท
"คุณอ้าปากสิ" ผมคีบต๊อกไปจ่อปากจุนฮเว เจ้าตัวเม้มปากคิดก่อนจะอ้าปากรับต๊อกและชิมรสชาติใหม่ๆ
"อร่อยจังคุณ" ผมยิ้มให้กับคนที่กำลังคีบต๊อกเข้าปากอย่างรวดเร็ว ท่าทางแบบนี้ผมพึ่งเคยเห็น จุนฮเวที่ทำตัวเด๋อๆ จุนฮเวที่เหมือนเด็ก
"คุณกินฮอตบาร์มั้ย" ผมยังพาเขาเดินและหาอะไรกินตามริมฟุตบาท ผมชี้ไปยังร้านขายฮอตบาร์ที่มีคนมุงเยอะพอสมควร
หงึกๆ
จุนฮเวพยักหน้าและพาผมเดินตรงไปยังร้านนั้นทันที จุนฮเวดูมีความสุขที่ได้ลองสิ่งที่ตัวเองไม่เคยมาก่อน และรสชาติอาหารข้างทางกลับอร่อยจนคนตัวโตติดใจ
ครืด ครืด...
"ฮัลโหล"
(จุนฮเว! พวกมึงอยู่ไหนฟะ พวกกูรอที่บ้านแล้วเนี่ย!)
เสียงยุนฮยองตะโกนออกมาจากโทรศัพท์ อ่า...ใช่สิเรานัดกันทานข้าวเย็นที่บ้านนี่นา ผมเองก็โทรสั่งแม่บ้านให้ทำอาหารรอแล้วด้วย เพลินไปกับการเดินริมฟุตบาทไปหน่อย
"โอเคๆ"
จุนฮเวตัดสายแล้วก็หันมาหาผม แน่นอนว่าเราต้องกลับตอนนี้เพราะคุณเลขานั่นใจร้อนซะเหลือเกิน
รถขับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่ผมคิดถึง ผมมองไปยังประตูบ้านก็เจอกับเพื่อนๆทั้งห้าคนยืนรออยู่
"หายเร็วนะมึง" ชานอูสวมกอดและกล่าวยินดีกับผม
"กอดทำไม" จุนฮเวเดินทำคิ้วขมวดและตรงมายังตัวผม ปกติชานอูก็กอดผมประจำนี่นา
"มึงไข้ขึ้นหรือเปล่าจุนฮเว" ชานอูหันไปมองจุนฮเวอย่างตกใจ
"เอ่อ..เปล่า" จุนฮเวพูดแล้วเดินไปยังชั้นสองของบ้าน
"มันเป็นอะไรของมัน" ยุนฮยองบ่นและหันมาหาผม
"ดีใจนะที่ไม่เป็นอะไร" ดงฮยอกยิ้มแสดงความยินดีกับผม ฮันบินกับบ๊อบไปจัดโต๊ะอาหารรออยู่แล้ว
ผมเดินไปหาจุนฮเวที่ห้องนอนก็เจอเขากำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ คงขึ้นมาอาบน้ำสินะ
"คุณครับ ลงไปกินข้าว" ด้วยความชินผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่จุนฮเวถอดทิ้งลงตะกร้า
"ลงไปก่อนนะ เดี๋ยวตามไป"
ผมเดินลงมาก่อนและตรงไปยังห้องอาหารที่มีเพื่อนๆนั่งรอกันแล้ว ไม่นานจุนฮเวก็ตามลงมา
"มาฉลองให้กับเพื่อนหน่อยเร้วววว!!!" เสียงของฮันบินที่เมาไปเป็นที่เรียบร้อย ตอนแรกผมกะว่าจะไม่อยู่ที่นี่แต่โดนยุนฮยองกับฮันบินกักตัวไว้
"มึงไม่ดื่มไม่เป็นไร นั่งให้พวกกูมองเห็นมึงเฉยๆก็พอ"
ยุนฮยองบอกผมที่กำลังจะขึ้นไปอาบน้ำนอนเมื่อชั่วโมงก่อน จุนฮเวนั่งอยู่ข้างๆกับผม เขามองไปยังเพื่อนสองสามคนที่กำลังเมาอย่างสนุกสนาน
"เอ้า!!! บ๊อบบี้!!หายไปไหน!!" ฮันบินพอเมาแล้วชอบตะโกนจนผมเองยังต้องปิดหูไว้
"เฮ้ๆ เบาๆหน่อย บ๊อบบี้ไปห้องน้ำ" ดงฮยอกจับเพื่อนตัวดีให้นั่งลง
"จินนนนน! ขอลูกสาวนะ!"
"แค่กๆ!" ยุนฮยองโพล่งออกมาทำให้ผมที่ดูดกินน้ำส้มอยู่ถึงกับสำลัก
"ที่แท้ก็อยากมีหลาน" จุนฮเวพูดเบาๆให้ผมได้ยิน
"ต้องมีนะ!" ยังไม่หยุดอีก เมื่อไหร่ปาร์ตี้คืนนี้จะจบเนี่ย
"หยุดเถอะน่า เมาแล้วพูดมากชิบ" ชานอูดึงยุนฮยองให้นั่งลงข้างๆและจับมือที่ปัดป่ายให้อยู่นิ่งๆ
"เมาแล้วเหมือนคนบ้า ฮ่าๆ" ดงฮยอกหัวเราะให้กับเพื่อนตัวเอง
"ไม่ต้องถามนะว่ารับมือไหวมั้ย" ชานอูกับฮันบินมองหน้ากันอย่างขมขื่นเมื่อรู้ว่าคนเมาสองคนนี้แทบจะเอาไม่อยู่
"ฮ่าๆ" ผมหัวเราะจนเหนื่อยกับบทสนทนาที่คนเมาและไม่เมาคุยกัน
[ จุนฮเว ]
ผมนั่งมองคนตัวเล็กที่หัวเราะกับบทสนทนาของเพื่อนๆที่มาฉลองในวันนี้ แต่คงจะเหนื่อยแล้วละมั้งก็เจ้าตัวหลับไปแล้วน่ะสิ
"พาขึ้นไปนอนเลยมั้ย" ดงฮยอกหันมาถามผมที่ประคองจินฮวานให้นอนซบไหล่ผมอยู่
"ไม่หรอก รอให้พวกมึงกินเสร็จกูค่อยพาขึ้นไป"
"ไม่อยากให้อยู่คนเดียวหรอ" ชานอูหันมาถามผม
"อืม"
ผมนั่งคุยกับชาวแก๊งผมต่อหลังจากที่จินฮวานกับเพื่อนพ้องเขาหลับไปหมดแล้ว ผมนั่งจิบของมึนเมาตามประสาคนชอบกิน
"เออ เห็นว่าลูกค้ามึงกำลังลงตลาดมืด" บ๊อบบี้พูดกับผม
"ไอ้ซึงฮุนน่ะหรอ" ชานอูรู้จักดีเพราะติดต่อบริษัทนั้นให้ตกแต่งผับให้
"ใช่ แต่ทำไมลงตีตลาดมืดก็ไม่รู้"
"เอาจริงๆควรไปลงตลาดโลกมากกว่า"
"มันกำลังทำอะไรหรือเปล่าวะ"
บทสนทนาหัวข้อนี้ทำให้ผมสงสัยกับการลงตลาดมืดของซึงฮุนมาก ปกติซึงฮุนจะไม่ลงทุนกับอะไรแบบนี้แต่มันแปลก
"พอๆ กลับได้แล้ว" ดงฮยอกพูดแล้วลุกขึ้นพยุงยุนฮยองช่วยชานอู
"พวกมึงกลับกันดีๆล่ะ" ผมบอกลาเพื่อนแล้วหันลงมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มหลับสบายอยู่บนตักผม
ผมอุ้มจินฮวานขึ้นไปยังห้องนอนและปิดไฟนอน จินฮวานขี้หนาวผมเลยต้องเพิ่มแอร์หน่อย ผมจ้องไปยังใบหน้าหวานในความมืด ผมมองอย่างนั้นจนจินฮวานพลิกตัวนอนตะแคงมาหาผมและเบียดเข้ามาในอ้อมกอดผม บ้าชิบ...จินฮวาน คืนนี้จะหลับลงมั้ยเนี่ย
แน่นอนครับว่าผมนอนไม่หลับทั้งคืน จินฮวานไม่พลิกตัวเลยตั้งแต่ที่เข้ามาในอ้อมแขนของผม เหงื่อผุดเม็ดบนหน้าผาก หน้าผมร้อนจนจะไม่ไหว
ฟึ่บ!
จินฮวานพาดแขนเข้ามาที่ท้องผม ส่วนผมก็ได้แค่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ปกติจินฮวานติดหมอนข้างเวลานอนกับผม ผมมักจะให้เขาหลับก่อนถึงจะมานอน
@เช้าวันต่อมา
[ จินฮวาน ]
เมื่อเช้าผมตื่นมาในอ้อมกอดของจุนฮเว ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงนอนกอดเขาจนเช้า ผมลุกจากที่นอนอย่างทุลักทุเลเพราะต้องเอาตัวออกจากแขนของจุนฮเวที่โอบรอบเอวของผมไว้
"อื้มมมมม"
ผมชะงักกลัวคนตัวโตจะตื่นเพราะดูแล้วคงนอนดึกพอสมควร ผมเอาตัวออกจากจุนฮเวอย่างเงียบเชียบและจุนฮเวไม่ตื่น
เมื่อคืนพวกเพื่อนๆคงดื่มกันหนัก ตอนนี้เวลาแปดโมงเช้าผมต้องไปเตรียมอาหารให้กับจุนฮเวก่อน
"คุณหนูจินคะ มีของมาส่งค่ะ" สาวใช้ยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ผม
"จากใครเนี่ย" ไม่ระบุชื่อผู้ส่ง
ผมเปิดซองออกมาก็ต้องอึ้งเมื่อเจอกับรูปๆหนึ่ง เป็นรูปที่จุนฮเวนอนกับผู้หญิง เรื่องนี้ผมชินแต่ที่ผมอึ้งก็คือข้อความที่เขียนมากับแฟรชไดรฟ์อันเล็ก
'เปิดดูซะจินฮวาน หูตาจะได้สว่างขึ้น'
ผมเอาไปเปิดดูที่ห้องทำงานเป็นคลิปสองคลิป ผมเปิดดูก็เป็นตอนที่จุนฮเวกำลังมีความสุขกับผู้หญิงบนเตียงและสิ่งที่ผมได้ยินคือจุนฮเวครางชื่อ จินฮวาน
'จิน มึงตกลงไปกลางสระได้ยังไง'
'จะ จำไม่ได้'
นั่นแหละครับ พูดถึงสระว่ายน้ำก็เกิดอาการสั่นกลัวขึ้นมาทันที
'จิน มีใครผลักหรืออุ้มมึงหรือเปล่า'
'ไม่...รู้'
คำตอบที่ได้จากปากภรรยามีแต่คำว่าไม่รู้ ผมกับบ๊อบบี้จึงสืบหารองเท้ารุ่นนั้นที่เจอเมื่อวันเกิดเหตุ
จินฮวานร่าเริงขึ้นมากเพราะมีเพื่อนคอยช่วยเหลือดูแลและพาทำอะไรสนุกๆ นับว่าฟื้นตัวเร็วกว่าที่คิด
"คุณ หิวน้ำส้ม"
และจินฮวานกลับอ่อนโยนต่อผมมากขึ้น จินฮวานพูดเยอะขึ้นกับผม
"คุณครับ ผมไม่ได้ซื้อมานะ"
":("
เจ้าตัวเบ้ปากเงยหน้าขึ้นมองผม
"จินฮวานครับ คุณผอมลงเยอะนะ"
"อ่า...ใครๆก็ทักว่าผอม"
"กินข้าวเยอะๆนะครับ"
"อื้ม"
จินฮวานพยักหน้าและเอนหลังลงนอนพักผ่อน อาการข้างเคียงแบบนี้มันจะหายได้ยังไงนะ ผมหาวิธีที่จะให้จินฮวานเลิกกลัวน้ำส่วนเรื่องหายเหนื่อยคงต้องพึ่งการออกกำลังกาย
ครืด...
เสียงเปิดประตู
"จุนฮเว มึงอาบน้ำยัง" ฮันบินเดินเข้ามา วันนี้ฮันบินกับบ๊อบว่างเลยจะมาเฝ้าจินฮวานเป็นเพื่อนผม
"ยังเลย จินฮวานพึ่งนอน"
"แล้วเมื่อเช้าจินตื่นกี่โมง"
"เก้าโมง"
"ตอนนี้สิบเอ็ดโมง...มันก็ยังเร็วไปนะจุนฮเว" ฮันบินเดินไปคลุมผ้าห่มให้คนตัวเล็กที่นอนงอตัวบนเตียงที่หลับพริ้มหายใจสม่ำเสมอแล้ว
"เรื่องนี้คงรอให้ร่างกายฟื้นมากกว่านี้ก่อน"
"ยังดีที่ไม่เป็นอะไรมาก" ฮันบินโล่งใจที่เพื่อนตัวเองยังปลอดภัยแต่คงหายใจทั่วท้องไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครมาทำร้ายจินฮวานอีกหรือเปล่า
"จุนฮเว กูได้ข้อมูลมาแล้ว" บ๊อบบี้ยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ผม
'รองเท้ายี่ห้อ xxx ไซส์ us 9.5 ราคา 23,750 บาท มีขายที่ไทย 200 คู่'
เป็นข้อมูลที่ดีทีเดียว การที่ย่องเบาโดยใช้รองเท้าราคาแพงแบบนี้มีไม่กี่คนและผมน่าจะมีเป้าหมายแล้ว
"ขอบใจ บ๊อบบี้" มันกระตุกยิ้มและเดินไปหาว่าที่แฟนที่นั่งเฝ้าจินฮวานอยู่
"มึงไปอาบน้ำเถอะจุนฮเว กูกับบ๊อบอยู่เฝ้าเอง" ฮันบินหันมาบอกกับผม
"โอเค อ้อ...ถ้าจินฮวานตื่นก็ให้กินน้ำส้มที่มึงซื้อมาด้วยนะ"
ผมบอกแล้วก็เดินมายังห้องน้ำของโรงพยาบาลเพื่อจะอาบน้ำชำระร่างกาย
[ จินฮวาน ]
ผมตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้วก็เห็นฮันบินกับบ๊อบบี้นั่งคุยกัน ส่วนสายตาผมมองหาจุนฮเว
เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่โต๊ะกินข้าว คงไม่ไปบริษัทอีกแล้วสินะเนี่ย
"อ้าวจิน ตื่นแล้วหรอ" ฮันบินลุกขึ้นมาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง
"อื้อ" ผมบิดขี้เกียจ อยากจะออกจากห้องขาวๆนี่จะแย่แล้ว
"คุณครับ ดื่มน้ำส้มหน่อยมั้ย" จุนฮเวลุกพรวดพราดเทน้ำส้มลงแก้วและยื่นหลอดมาตรงหน้าผม
"ดื่มครับ" ผมอ้าปากและรับแก้วจะมาถือเองแต่จุนฮเวไม่ยอมปล่อย มือผมเลยจับมือจุนฮเวอยู่
"หิวข้าวมั้ยครับ" เขาเช็ดปากให้ผมและถามผมไปในเวลาเดียวกัน
"จะกินพร้อมคุณกับเพื่อน" ผมมองหน้าจุนฮเว
"โอเคผมหิว กินตอนนี้นะ" บอกก็รู้ว่ายังไม่หิวแต่อยากให้ผมกินข้าวตรงเวลาเสียมากกว่า
"มากินข้าวสิฮันบิน บ๊อบบี้" ผมเรียกคู่นั้นมานั่งกินข้าวด้วยกันที่โต๊ะ
สี่วันหลังจากที่พักฟื้นอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ผมว่าผมฟื้นตัวเร็วมากแต่อาการเหนื่อยง่ายมันเกิดขึ้น
วันแรกบ๊อบมาถามว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมเองก็จำไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตกลงไปได้ยังไงและคนที่ว่ายน้ำทุกวันอย่างผมกลับช่วยอะไรตัวเองไม่ได้ หมอบอกว่าผมคงเป็นตะคริวหลังจากที่ลงน้ำ ผมเองก็จำไม่ได้แต่คงเป็นอย่างที่หมอบอก
"จินฮวาน เหม่ออะไร" ฮันบินเอาศอกมาสะกิดผม
"เปล่า กินกันเถอะ" ผมพูดแล้วมองจานตัวเองที่มีกับข้าวเยอะเต็มไปหมด
"กินให้หมดนะคุณ" จุนฮเวที่ตักอะไรใส่จานผมเยอะแยะก็บอกผม
ผมพยักหน้าและนั่งกินข้าวเงียบๆฟังสามคนนี้คุยกัน จุนฮเวดูแลผมดีมากตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล ฮันบินเล่าให้ฟังว่าจุนฮเวโมโหมากที่เกิดเรื่องแบบนี้และจุนฮเวก็โทษตัวเอง
ผมไม่อยากให้จุนฮเวโทษตัวเองผมจึงได้แต่ทำอะไรตามใจเขาแต่ส่วนมากจุนฮเวจะตามใจผมมากกว่า จุนฮเวเปลี่ยนไปจากแต่ก่อน เขาใส่ใจผมมากขึ้นถึงแม้ว่าจะเพียงสี่วันก็เถอะแต่เขากลับรู้เกี่ยวกับผมมากมาย
"จินฮวาน คุณเขี่ยผักออกทำไม" นั่นแหละสิ่งที่จุนฮเวขัดผม ผมไม่ชอบผักเลยแต่จุนฮเวกลับให้ผมกิน
"ไม่ชอบ"
"มันดีต่อร่างกายคุณนะครับ" เขายื่นทิชชู่มาเช็ดปากผมแล้วยังบ่นว่าผมไม่กินผักอีก
"แหม...ตั้งแต่ป่วยนี่คุณสามีภรรยาดูรักกันเนอะ" ฮันบินหันหน้ามาแซวผมกับจุนฮเวแต่ผมก็ไม่ได้อะไร ผมดีใจซะอีกที่จุนฮเวทำแบบนี้
"หยุดพูดเหอะน่า" มีแค่จุนฮเวที่หงุดหงิดกับการโดนแซวเสมอ
ไม่นานพวกเราก็กินข้าวกันเสร็จแล้ว ฮันบินกับบ๊อบช่วยกันเคลียร์โต๊ะให้สะอาดส่วนจุนฮเวกำลังนั่งจัดยาหลังอาหารให้ผม
"นี่ครับ" เขายื่นยาเม็ดมาและยัดแก้วน้ำใส่มือผม
"คุณจุนฮเว หมอขอพบค่ะ" พยาบาลเดินเข้ามาเรียก จุนฮเวพยักหน้าและเดินตามออกไป
ผมวางแก้วยากับแก้วน้ำไว้ที่ข้างเตียงและก้มลงเล่นโทรศัพท์อยู่
"เป็นยังไงบ้าง" ฮันบินเดินมาหาผม
"ดีขึ้นมากเลยล่ะ"
"ไม่ใช่เรื่องนี้แต่เป็นเรื่องคู่ชีวิต"ฮันบินยังพยายามให้ผมกับจุนฮเวรักกันให้ได้เสมอ เมื่อวานก็บอกว่าอยากอุ้มหลาน
"ก็กำลังดี" ผมยิ้มบางๆให้ฮันบิน ผมมีความสุขขึ้นมากหลังจากที่รับรู้ว่าจุนฮเวเป็นห่วงผมขนาดไหน
"ขอหลานสาว" ฮันบินขยิบตาให้ผม
"มีง่ายที่ไหนกันล่ะ" ผมยื่นแขนไปหยอกกับฮันบิน
"มีได้อยู่แล้วล่ะ"
"ทำไมไม่มีเองล่ะ" ผมมองหน้าบ๊อบที่ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยใส่ฮันบิน
"ฮ่าๆ รอแต่งก่อนแล้วกัน" ฮันบินผลักหัวบ๊อบและหัวเราะ ชอบใจ
สักพักจุนฮเวก็เข้ามาพร้อมกับคุณหมอ ทั้งสองเดินตรงมายังเตียงผม
"กลับบ้านได้แล้วนะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว"
ผมยิ้มร่าเมื่อได้ยินประโยคที่อยากได้ยินมาตลอดสองสามวัน จุนฮเวเองก็มีสีหน้าดีขึ้นมามาก
"ไปเปลี่ยนชุดเถอะครับ" จุนฮเวพยุงผมให้ยืนและยื่นชุดมาให้ผม
"ครับ"
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำและจัดการเปลี่ยนชุดทันที ผมดีใจราวกับว่าได้ออกจากคุก แน่นอนว่าผมไม่ชอบโรงพยาบาล
"จินฮวาน! ไว้เจอกันที่บ้านนะ" ฮันบินหันมาตะโกนหลังจากที่เดินออกไปได้ไกลพอสมควร
จุนฮเวจูงมือผมไปยังรถสปอร์ตคันเก่งของเจ้าตัว จุนฮเวจัดการเปิดประตูและคาดเข็มขัดนิรภัยให้ผมเรียบร้อยแล้วก็เดินวนอ้อมไปขึ้นเพื่อขับรถ
"อึดอัดมั้ยคุณ" จุนฮเวหันมาถามผมเรื่องที่คาดเข็มขัด
"ไม่หรอก คุณสบายใจเถอะ"
จุนฮเวขับรถไปเรื่อยๆตามถนน ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างก็เจอคนมากมายพลุกพล่านตลอดริมฟุตบาท ร้านขายของกินข้างทาง ผมนึกอยากกินต๊อกบกกีขึ้นมาจึงสะกิดจุนฮเวให้จอด
"มีอะไรเหรอ"
"อยากกินอันนั้น" ผมชี้ไปยังร้านต๊อกที่มีคุณปู่กำลังขายของอย่างสนุก
"คุณจะกินจริงหรอ" จุนฮเวทำท่าเด๋อๆ เพราะตัวเขาไม่เคยได้กินอะไรแบบนี้หรอก ธรรมดาที่คนรวยล้นฟ้าอย่างเขาจะกินแต่ของดีๆ
"ผมจะลงไปซื้อนะ" ผมเปิดประตูรถเดินตรงไปยังร้านขายต๊อก จุนฮเวเดินตามผมมาแบบงงๆ
"สวัสดีครับคุณปู่" ผมทักทายคุณปู่
"ว่าไงไอ้หนู เอาอะไรล่ะ" คุณปู่ยิ้มแย้มทักทายผมกับจุนฮเว เขามองอย่างตาโตเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพ่อค้าริมฟุตบาท สังคมของจุนฮเวไม่มีใครที่เข้าถึงง่ายขนาดนี้ส่วนมากก็แข่งขันกันทำธุรกิจ
"ผมขอต๊อกครับ" คุณปู่ก็จัดการตักใส่ถ้วยให้ผมและให้ตะเกียบมาสองคู่ ผมให้เงินไปหนึ่งพันโดยที่ไม่ต้องทอน
"ไอ้หนู มาเอาเงินทอนสิ ต๊อกนั่นแค่สี่สิบบาทนะ"
"รับไว้เถอะครับ"
ผมเดินออกมาและคีบต๊อกกิน มันอร่อยมากสำหรับผมเลยล่ะ จุนฮเวมองอึ้งๆตั้งแต่รู้ว่าราคาต๊อกนี่สี่สิบบาท
"คุณอ้าปากสิ" ผมคีบต๊อกไปจ่อปากจุนฮเว เจ้าตัวเม้มปากคิดก่อนจะอ้าปากรับต๊อกและชิมรสชาติใหม่ๆ
"อร่อยจังคุณ" ผมยิ้มให้กับคนที่กำลังคีบต๊อกเข้าปากอย่างรวดเร็ว ท่าทางแบบนี้ผมพึ่งเคยเห็น จุนฮเวที่ทำตัวเด๋อๆ จุนฮเวที่เหมือนเด็ก
"คุณกินฮอตบาร์มั้ย" ผมยังพาเขาเดินและหาอะไรกินตามริมฟุตบาท ผมชี้ไปยังร้านขายฮอตบาร์ที่มีคนมุงเยอะพอสมควร
หงึกๆ
จุนฮเวพยักหน้าและพาผมเดินตรงไปยังร้านนั้นทันที จุนฮเวดูมีความสุขที่ได้ลองสิ่งที่ตัวเองไม่เคยมาก่อน และรสชาติอาหารข้างทางกลับอร่อยจนคนตัวโตติดใจ
ครืด ครืด...
"ฮัลโหล"
(จุนฮเว! พวกมึงอยู่ไหนฟะ พวกกูรอที่บ้านแล้วเนี่ย!)
เสียงยุนฮยองตะโกนออกมาจากโทรศัพท์ อ่า...ใช่สิเรานัดกันทานข้าวเย็นที่บ้านนี่นา ผมเองก็โทรสั่งแม่บ้านให้ทำอาหารรอแล้วด้วย เพลินไปกับการเดินริมฟุตบาทไปหน่อย
"โอเคๆ"
จุนฮเวตัดสายแล้วก็หันมาหาผม แน่นอนว่าเราต้องกลับตอนนี้เพราะคุณเลขานั่นใจร้อนซะเหลือเกิน
รถขับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่ผมคิดถึง ผมมองไปยังประตูบ้านก็เจอกับเพื่อนๆทั้งห้าคนยืนรออยู่
"หายเร็วนะมึง" ชานอูสวมกอดและกล่าวยินดีกับผม
"กอดทำไม" จุนฮเวเดินทำคิ้วขมวดและตรงมายังตัวผม ปกติชานอูก็กอดผมประจำนี่นา
"มึงไข้ขึ้นหรือเปล่าจุนฮเว" ชานอูหันไปมองจุนฮเวอย่างตกใจ
"เอ่อ..เปล่า" จุนฮเวพูดแล้วเดินไปยังชั้นสองของบ้าน
"มันเป็นอะไรของมัน" ยุนฮยองบ่นและหันมาหาผม
"ดีใจนะที่ไม่เป็นอะไร" ดงฮยอกยิ้มแสดงความยินดีกับผม ฮันบินกับบ๊อบไปจัดโต๊ะอาหารรออยู่แล้ว
ผมเดินไปหาจุนฮเวที่ห้องนอนก็เจอเขากำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ คงขึ้นมาอาบน้ำสินะ
"คุณครับ ลงไปกินข้าว" ด้วยความชินผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่จุนฮเวถอดทิ้งลงตะกร้า
"ลงไปก่อนนะ เดี๋ยวตามไป"
ผมเดินลงมาก่อนและตรงไปยังห้องอาหารที่มีเพื่อนๆนั่งรอกันแล้ว ไม่นานจุนฮเวก็ตามลงมา
"มาฉลองให้กับเพื่อนหน่อยเร้วววว!!!" เสียงของฮันบินที่เมาไปเป็นที่เรียบร้อย ตอนแรกผมกะว่าจะไม่อยู่ที่นี่แต่โดนยุนฮยองกับฮันบินกักตัวไว้
"มึงไม่ดื่มไม่เป็นไร นั่งให้พวกกูมองเห็นมึงเฉยๆก็พอ"
ยุนฮยองบอกผมที่กำลังจะขึ้นไปอาบน้ำนอนเมื่อชั่วโมงก่อน จุนฮเวนั่งอยู่ข้างๆกับผม เขามองไปยังเพื่อนสองสามคนที่กำลังเมาอย่างสนุกสนาน
"เอ้า!!! บ๊อบบี้!!หายไปไหน!!" ฮันบินพอเมาแล้วชอบตะโกนจนผมเองยังต้องปิดหูไว้
"เฮ้ๆ เบาๆหน่อย บ๊อบบี้ไปห้องน้ำ" ดงฮยอกจับเพื่อนตัวดีให้นั่งลง
"จินนนนน! ขอลูกสาวนะ!"
"แค่กๆ!" ยุนฮยองโพล่งออกมาทำให้ผมที่ดูดกินน้ำส้มอยู่ถึงกับสำลัก
"ที่แท้ก็อยากมีหลาน" จุนฮเวพูดเบาๆให้ผมได้ยิน
"ต้องมีนะ!" ยังไม่หยุดอีก เมื่อไหร่ปาร์ตี้คืนนี้จะจบเนี่ย
"หยุดเถอะน่า เมาแล้วพูดมากชิบ" ชานอูดึงยุนฮยองให้นั่งลงข้างๆและจับมือที่ปัดป่ายให้อยู่นิ่งๆ
"เมาแล้วเหมือนคนบ้า ฮ่าๆ" ดงฮยอกหัวเราะให้กับเพื่อนตัวเอง
"ไม่ต้องถามนะว่ารับมือไหวมั้ย" ชานอูกับฮันบินมองหน้ากันอย่างขมขื่นเมื่อรู้ว่าคนเมาสองคนนี้แทบจะเอาไม่อยู่
"ฮ่าๆ" ผมหัวเราะจนเหนื่อยกับบทสนทนาที่คนเมาและไม่เมาคุยกัน
[ จุนฮเว ]
ผมนั่งมองคนตัวเล็กที่หัวเราะกับบทสนทนาของเพื่อนๆที่มาฉลองในวันนี้ แต่คงจะเหนื่อยแล้วละมั้งก็เจ้าตัวหลับไปแล้วน่ะสิ
"พาขึ้นไปนอนเลยมั้ย" ดงฮยอกหันมาถามผมที่ประคองจินฮวานให้นอนซบไหล่ผมอยู่
"ไม่หรอก รอให้พวกมึงกินเสร็จกูค่อยพาขึ้นไป"
"ไม่อยากให้อยู่คนเดียวหรอ" ชานอูหันมาถามผม
"อืม"
ผมนั่งคุยกับชาวแก๊งผมต่อหลังจากที่จินฮวานกับเพื่อนพ้องเขาหลับไปหมดแล้ว ผมนั่งจิบของมึนเมาตามประสาคนชอบกิน
"เออ เห็นว่าลูกค้ามึงกำลังลงตลาดมืด" บ๊อบบี้พูดกับผม
"ไอ้ซึงฮุนน่ะหรอ" ชานอูรู้จักดีเพราะติดต่อบริษัทนั้นให้ตกแต่งผับให้
"ใช่ แต่ทำไมลงตีตลาดมืดก็ไม่รู้"
"เอาจริงๆควรไปลงตลาดโลกมากกว่า"
"มันกำลังทำอะไรหรือเปล่าวะ"
บทสนทนาหัวข้อนี้ทำให้ผมสงสัยกับการลงตลาดมืดของซึงฮุนมาก ปกติซึงฮุนจะไม่ลงทุนกับอะไรแบบนี้แต่มันแปลก
"พอๆ กลับได้แล้ว" ดงฮยอกพูดแล้วลุกขึ้นพยุงยุนฮยองช่วยชานอู
"พวกมึงกลับกันดีๆล่ะ" ผมบอกลาเพื่อนแล้วหันลงมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มหลับสบายอยู่บนตักผม
ผมอุ้มจินฮวานขึ้นไปยังห้องนอนและปิดไฟนอน จินฮวานขี้หนาวผมเลยต้องเพิ่มแอร์หน่อย ผมจ้องไปยังใบหน้าหวานในความมืด ผมมองอย่างนั้นจนจินฮวานพลิกตัวนอนตะแคงมาหาผมและเบียดเข้ามาในอ้อมกอดผม บ้าชิบ...จินฮวาน คืนนี้จะหลับลงมั้ยเนี่ย
แน่นอนครับว่าผมนอนไม่หลับทั้งคืน จินฮวานไม่พลิกตัวเลยตั้งแต่ที่เข้ามาในอ้อมแขนของผม เหงื่อผุดเม็ดบนหน้าผาก หน้าผมร้อนจนจะไม่ไหว
ฟึ่บ!
จินฮวานพาดแขนเข้ามาที่ท้องผม ส่วนผมก็ได้แค่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ปกติจินฮวานติดหมอนข้างเวลานอนกับผม ผมมักจะให้เขาหลับก่อนถึงจะมานอน
@เช้าวันต่อมา
[ จินฮวาน ]
เมื่อเช้าผมตื่นมาในอ้อมกอดของจุนฮเว ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงนอนกอดเขาจนเช้า ผมลุกจากที่นอนอย่างทุลักทุเลเพราะต้องเอาตัวออกจากแขนของจุนฮเวที่โอบรอบเอวของผมไว้
"อื้มมมมม"
ผมชะงักกลัวคนตัวโตจะตื่นเพราะดูแล้วคงนอนดึกพอสมควร ผมเอาตัวออกจากจุนฮเวอย่างเงียบเชียบและจุนฮเวไม่ตื่น
เมื่อคืนพวกเพื่อนๆคงดื่มกันหนัก ตอนนี้เวลาแปดโมงเช้าผมต้องไปเตรียมอาหารให้กับจุนฮเวก่อน
"คุณหนูจินคะ มีของมาส่งค่ะ" สาวใช้ยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ผม
"จากใครเนี่ย" ไม่ระบุชื่อผู้ส่ง
ผมเปิดซองออกมาก็ต้องอึ้งเมื่อเจอกับรูปๆหนึ่ง เป็นรูปที่จุนฮเวนอนกับผู้หญิง เรื่องนี้ผมชินแต่ที่ผมอึ้งก็คือข้อความที่เขียนมากับแฟรชไดรฟ์อันเล็ก
'เปิดดูซะจินฮวาน หูตาจะได้สว่างขึ้น'
ผมเอาไปเปิดดูที่ห้องทำงานเป็นคลิปสองคลิป ผมเปิดดูก็เป็นตอนที่จุนฮเวกำลังมีความสุขกับผู้หญิงบนเตียงและสิ่งที่ผมได้ยินคือจุนฮเวครางชื่อ จินฮวาน
ใคร ...ต้องการอะไรกันแน่
ทอล์คๆ
เรื่องนี้จินฮวานไม่โง่นะคะ จุ๊ๆ
ไปคุยกันในแท็ก #ผิดหวังจุนฮวาน กันนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ติชมได้เลยน้าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น