ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.6
EP.6
You let me down
#Junhwan
[ จุนฮเว ]
เมื่อคืนผมให้จินฮวานกลับไปพร้อมกับยุนฮยอง จินฮวานคงจะคิดว่าผมไปต่อกับผู้หญิงที่อื่นแต่มันไม่ใช่ เมื่อคืนผมเจอมินโฮที่ผับ หลังจากที่มันโดนผมซัดจนเละวันนั้นมันไม่โผล่มาอีกเลยจนเจอเมื่อคืนนั่นแหละ
"ไง แผลหายหรือยังล่ะ" ผมเดินออกมาที่ซอยข้างผับก็เจอมันสูบบุหรี่อยู่
"หึ..." มันแค่นหัวเราะแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ใครส่งมึงมา" ผมยังถามมันตรงๆเหมือนเดิม ไม่มีอ้อมค้อมหรอก
"ไม่มีใครส่งมา กูมาด้วยตัวเอง" มันทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วขยี้ด้วยเท้า
"มึงต้องการอะไร" ผมถาม
"กูจะทำให้ชีวิตมึงพัง ครอบครัวมึงพัง"
"ไอ้เหี้ย!" มันพูดจบผมก็ปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อมันทันที
"มึงมันก็แค่นั้นแหละจุนฮเว" มันไม่ตอบโต้ผมด้วยการกระทำ
"กูมันแค่ไหนงั้นเหรอ...หึ อย่างน้อยกูก็ซัดมึงจนปางตายมาแล้วนะ" ผมกำคอเสื้อมันแน่นจนรัดคอมัน
"อึก!" ผมบิดคอเสื้อมันเข้าไปอีกจนมันหายใจไม่ออก
"แฮ่ก!" ผมปล่อยมันแล้วเดินหนีออกมาทันที บ้าชิบ...ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่มินโฮจะรุกเข้ามาแรงกว่านี้
ผมขับรถมาจนถึงบ้าน ทำไมบ้านเงียบแบบนี้ไฟก็ปิด จินฮวานนอนแล้วหรอ ผมเดินขึ้นไปยังห้องนอนเราแล้วก็ไม่เจอ ผมเดินไปอีกห้องก็ไม่เจอหาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ หายไปไหนวะ ผมโทรหาจินฮวานทันที
ครั้งแรกไม่รับ ครั้งที่สองก็ไม่รับ... เชี้ยเอ้ย! โทรหายุนฮยองดีกว่า
(คุณ) นี่มันเสียงจินฮวาน
"คุณอยู่ไหน! ทำไมไม่กลับบ้าน!" ผมลืมตัวตะคอกใส่จินฮวาน
(อยู่แม่น้ำฮัน...)
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้" ผมจะถือว่ามันเป็นคำสั่ง
(คุณ ชานอูไม่ไปส่ง) ไอ้ห่าชาน
"งั้นรอผมที่นั่น"
ผมวางสายแล้วขับรถออกมาทันที ไม่ต้องทำงงทำงานมันแล้วพรุ่งนี้ กว่าจะได้นอนก็เช้า
ผมขับรถไปจอดข้างๆรถชานอู มองลงไปก็เห็นเบียร์วางเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ยุนฮยองเมาหน้าแดงแจ๋ คืนนี้มันเสร็จไอ้ชานแน่ ผมลงไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างยุนฮยองแล้วรีบดึงให้ลุกกลับบ้านทันที
"คุณ...ไปไหนมา" จินฮวานรั้งแขนผมให้หยุดแล้วถามผม ทุกทีผมไปไหนไม่เห็นจะถาม เหล้าเบียร์ออกฤทธิ์หรอวะ
"เอ่อ.."
"ช่างเถอะ คุณจะไปต่อที่ไหนกับใครมันก็เรื่องของคุณ" ตัดพ้อใส่ผมแบบนี้เรียกว่าหวงมั้ยอ่ะ
"คุณ กลับบ้าน"
"อือ"
เดาไม่ผิดเลยจริงๆ จินฮวานเมาครับ เห็นรับโทรศัพท์นึกว่าจะคุยรู้เรื่องที่แท้ก็แค่เออออไปกับผมเท่านั้นแหละ ขึ้นรถมาก็หลับตาพริ้มเชียวนะ
ผมอุ้มจินฮวานขึ้นไปบนห้อง เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคนตัวเล็กนี่ก่อนที่ผมจะไปอาบน้ำ ตอนนี้ตีสี่แล้วครับ งานการไม่ต้องทำมันละ
[ จินฮวาน ]
ฟึ้บ!!
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาต้องตกใจเพราะอะไรพาดเข้าที่กลางลำตัวผม นี่มัน...แขนคนนี่หว่า
"เห้ย" จุนฮเวกำลังนอนกอดผมหรอ กอดผมเนี่ยนะ
เมื่อคืนจำได้แค่ว่าไปดื่มนี่นา...จุนฮเวเองก็ไปต่อไม่ใช่หรือไง ผมสลัดหัวแล้วเงยหน้ามองนาฬิกาทันที
"ฮะ!!"
"หื้ม.." ผมตะโกนเสัยงดังจนจุนฮเวตื่น แต่นี่มันเที่ยงแล้ว
"คุณ! ลุกเดี๋ยวนี้นะ" ผมดึงแขนจุนฮเวให้ลุกและดันเขาเข้าไปอาบน้ำและรีบเอาโทรศัพท์ไปชาร์จทันที
ครืด ครืด...
"ฮัลโห..."
(ย่า! นี่มันเที่ยงแล้วนะโว้ยยยย พวกมึงสองตัวจะทำการงานมั้ยวะ! ฮะ!!)
"เอ่อ...ยุนฮยอง"
(ไม่ต้องมาเรียกกู จินฮวานมึงมีนัดลูกค้าบ่ายโมง)
"ฮะ!! โอ้ยกูพึ่งตื่นเนี่ย"
(มึงรีบลุกไปอาบน้ำแล้วมาบริษัทเดี๋ยวนี้เลยนะ!)
"โอเคๆ"
ผมวางสายแล้วตรงปรี่เข้าไปในห้องน้ำทันที แต่ต้องตกใจเพราะจุนฮเวกำลังอาบน้ำอยู่
"โอ๊ะ! โทษทีผมไปอาบห้องนู่นก็ได้" ผมปิดตาแล้วควานมือหาทางออก
"ไม่ต้อง ผมอาบเสร็จแล้ว" เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องน้ำทันที
ให้ตายเถอะ...ผมอยากจะทุบหัวตัวเองจริงๆ ตื่นมาก็สาย ลูกค้าก็กำลังจะมาคุยงานอีก
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และคว้ากุญแจเพื่อไปยังบริษัทแต่จุนฮเวดึงแขนผมไว้
"คุณ ผมนัดลูกค้าไว้"
"ไปกับผม" พูดแล้วก็ดึงแขนผมให้ขึ้นรถทันที
ภายในรถเงียบจนผมอยากจะทึ้งหัวตัวเอง ขึ้นรถมากับเขาทำไมกันนะ แค่รีบๆออกมาเองซะก็จบ อึดอัดจะตายแล้วเนี่ย
"จิน..."
"หืม"
"เมื่อคืน ผมไม่ได้ไปต่อที่ไหนหรอกนะ"
"อ่อ" ควรดีใจที่เขาบอกมั้ยนะ
"มินโฮมาที่ผับเมื่อคืน"
"ว่าไงนะ.." ที่เขาไปเมื่อคืนคือมินโฮหรอกเหรอ หมอนั่นคิดจะทำอะไรกัน ออกจากบริษัทแล้วด้วย เขาแค้นจุนฮเวหรอ
"ผมตามมันไป" เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดในบริษัทแล้วหันมาพูดกับผม
"คุณตามไปทำไม"
"เคลียร์อะไรนิดหน่อยน่ะ คุณไม่ต้งกังวลหรอก"
"..."
"มันจะไม่มีทางเข้ามาทำอะไรได้อีก"
เขาพูดแล้วก็ลงจากรถไปทันที
"จินฮวาน ลูกค้ามารอแล้วนะ" ยุนฮยองเดินมาคว้าแขนผมให้ไปคุยกับลูกค้าที่ห้องรับรอง
"สวัสดีครับคุณจินฮวาน คุณยุนฮยอง"
"สวัสดีครับคุณซึงฮุน" ไม่ใช่เสียงผมกับยุนฮยองแต่เป็นเสียงของจุนฮเว
"สวัสดีครับคุณจุนฮเว"
ผมยืนมองสองคนนี้จ้องกันแปลกๆ
"มานั่งดีกว่านะครับ" ยุนฮยองรีบบอกให้พวกเรานั่งลงให้จุนฮเวเลิกมองซึงฮุน
"วันนี้คงจะดีนะครับ คุณสองคนลงมาคุยกับผมด้วยตัวเอง" เขาพูดแล้วยิ้มให้ผมกับจุนฮเว
"ครับ คุณซึงฮุนจะไปดูงานจริงเลยมั้ย" ผมพูดออกไปแต่รังสีความโกรธดันแผ่ออกมาจากสายตาจุนฮเว เขาจ้องผมจนตัวผมหดลีบ
"คุณไม่ต้องหรอก ไปพักผ่อนให้ห้องผมเถอะเดี๋ยวผมพาคุณซึงฮุนไปดูเอง" ผมชะงัก เขาไม่ยอมให้ผมไปแถมยังพูดประโยคยาวเหยียดขนาดนี้ นี่ใช่จุนฮเวตัวจริงใช่มั้ย
"อ่าครับ" ผมเดินออกมาจากห้องกับยุนฮยองแล้วเข้าไปรอในห้องจุนฮเว
"จิน...กูว่ามันแปลกๆ"
"มันก็แปลกนะ"
"อยู่ดีๆบ้าขึ้นหรือไง แต่ก่อนไม่เคยจะสนใจงานคุณซึงฮุนสักนิด" ยุนฮยองบุ้ยปากแล้วจิบกาแฟ
"ไม่รู้สิ แต่จุนฮเวพูดกับกูเยอะขึ้นนะ" ผมหันไปยิ้มบางๆให้ยุนฮยอง มันเป็นความรู้สึกดีที่เวลามีปัญหาเราสองคนชอบคุยกันและแก้ปัญหาไปด้วยกัน
"มึงลืมแล้วหรอมันทำอะไรไว้บ้าง" ประโยคนี้ก็ทำให้สิ่งที่จุนฮเวเคยทำไหลเข้ามาในความคิดผม
"ช่างมันเถอะ"
"มึงเอาแต่ช่างมันๆ เฮ้อ..." ยุนฮยองเอามือกุมขมับทันที
"เอาน่า ทำใจให้สบายนะ"
"นับวันยิ่งเหมือนคนแก่นะมึง" มันพูดแล้วทำเสียงแก่ๆใส่ผม
"เดี๋ยวกูเตะ" ผมพูดแล้วยกเท้าใส่ยุนฮยอง พวกผมยองคนไล่เตะกันเหมือนเด็กในห้องจุนฮเว
ตุ้บ!
เสียงแฟ้มเอกสารตก ผมหยุดเล่นและรีบเอาแฟ้มขึ้นมาแต่ต้องชะงัก...
'แฟ้มประวัติมินโฮ'
ผมเปิดดูทีละหน้าก็เจอกับโพสอิทมากมายนี่มันลายมือของจุนฮเว
จุนฮเวสืบเรื่องมินโฮมาตลอดเลยหรอเนี่ย
"ในใบสมัครงานมินโฮบอกว่าพ่อแม่อยู่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ" ยุนฮยองที่ดูแฟ้มกับผมหันหน้ามาถามเมื่อเห็นที่จุนฮเวเขียนไว้ ผมขมวดคิ้วและคิดเรียงลำดับเหตุการณ์ต่างๆที่จุนฮเวรวบรวม
ครั้งแรกที่มินโฮของบกลับมีเอกสารลายเซ็นยินยอมซึ่งเป็นลายเซ็นของผม แต่ผมมั่นใจว่ามินโฮไม่เคยมาขอให้ผมเซ็นเอกสารเลย
"จุนฮเวคิดจะทำอะไร แล้วมินโฮทำแบบนี้เพื่ออะไร" ผมปิดแฟ้มเก็บไว้ที่เดิมแล้วนั่งคิดกับยุนฮยอง
"ยุนฮยอง กูขอให้มึงปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน"
"ถึงไม่บอกก็ต้องปิด"
"กูอยากรู้ว่า มินโฮทำไปเพื่ออะไร"
"เป็นไปได้มั้ยว่าอาจจะมีเรื่องแค้นส่วนตัว" ยุนฮยองพูดแล้วเอามือเท้าคางหันหน้ามาหาผม
"มันแปลกเกินไป มินโฮปลอมทุกอย่างยกเว้นชื่อ" มินโฮปลอมบัตรประชาชน ปลอมประวัติ ปลอมทุกอย่างที่เค้าปลอมได้และมาหลอกสมัครงานในบริษัทเพื่อโกง
"จิน...กูว่าจุนฮเวทำคนเดียวไม่ไหว"
"เปล่า จุนฮเวไม่ได้สืบคนเดียว"
"ใคร?"
"บ๊อบบี้" ผมรู้ว่าจุนฮเวกับบ๊อบบี้กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่แต่ผมไม่ควรยุ่ง
"เฮ้อ..."
"อะไร" จุนฮเวเปิดประตูแล้วเดินมาถาม
"คุณ" ผมเรียกจุนฮเว
"หืม"
"ยุนฮยอง ออกไปก่อน" ยุนฮยองลุกออกไปแล้วผมจัดการล็อกประตูทันที จุนฮเวคงแปลกใจที่ผมล็อกห้องทำงาน
"คุณล็อคทำไม" เขาหันหน้ามาถามผม
"คุณกำลังสืบเรื่องมินโฮอยู่หรอ" ไม่แปลกเลยที่จุนฮเวจะกังวลเพราะผมรู้
"เมื่อคืนที่เจอมัน..."
"..."
"มันบอกว่า จะพังชีวิตผมและครอบครัวผม" ว่าไงนะ...
"ที่ยุนฮยองพูดคงจะใช่"
"มันพูดอะไร" เขาเดินเข้ามาหาผมใกล้จนผมชะงัก
"เอ่อ...ยุนฮยองบอกว่ามินโฮอาจจะแค้นอะไรเรา" ผมดันอกกว้างของเขาออกแต่ไม่ออก นี่มันจะใกล้เกินไปแล้ว
"นี่คุณ" จุนฮเวจับไหล่ผมทั้งสองข้างแน่นแล้วมองหน้าผมอย่างจริงจัง
"อะ...เอ่อ"
"ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงแต่...ผมให้คุณเข้ามายุ่งไม่ได้มันอันตรายเกินไป" เขาเม้มปากและมีสีหน้ากังวลมากขึ้นหลังจากที่ผมรู้ว่าเขาสืบเรื่องมินโฮอยู่
"แต่คุณ ผมเองก็เป็นห่วงคุณนะ" ผมพูดออกไปโดยไม่คิดแต่จุนฮเวกลับยิ้มให้ผม เดี๋ยวนะ ผมพูดอะไรออกไป
"คุณไม่ต้องห่วงหรอก" เขาปล่อยไหล่ผมให้เป็นอิสระแล้วดันผมให้นั่งลงบนโซฟาแทน
ผมไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองร่างสูงนั้นที่เดินวนไปวนมาเปิดแฟ้มและทำงาน เขาหันมายิ้มบางๆให้ผมแล้วเปิดเอกสารเพื่อทำงานต่อ
"คุณ ส่วนงานคุณซึงฮุนผมเอาไปไว้ที่ห้องยุนฮยองแล้ว" ผมพยักหน้าให้แล้วเดินออกไปหายุนฮยองทันที
"ไง มีความสุขอะไร" มันทักผมที่นั่งเปิดแฟ้มงานของซึงโฮ
"ความสุขอะไร"
"กูนั่งมองมึงยิ้มมาห้านาทีแล้วนะจินฮวาน"
"ใครยิ้ม" ผมยิ้มหรอ
"โอ้ย ให้ตายสิ" มันพูดแล้วขยี้หัวตัวเอง
"ทำงานไปนะครับคุณเลขา" ผมยื่นแฟ้มให้ยุนฮยองแล้วออกมาทำงานของตัวเอง
อีกฝั่งนึง...
ชายร่างสูงนั่งอมยิ้มกับประโยคที่คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวลแต่กลับทำให้คนอย่างเขาใจเต้นแรงและมีความสุข
You let me down
#Junhwan
[ จุนฮเว ]
เมื่อคืนผมให้จินฮวานกลับไปพร้อมกับยุนฮยอง จินฮวานคงจะคิดว่าผมไปต่อกับผู้หญิงที่อื่นแต่มันไม่ใช่ เมื่อคืนผมเจอมินโฮที่ผับ หลังจากที่มันโดนผมซัดจนเละวันนั้นมันไม่โผล่มาอีกเลยจนเจอเมื่อคืนนั่นแหละ
"ไง แผลหายหรือยังล่ะ" ผมเดินออกมาที่ซอยข้างผับก็เจอมันสูบบุหรี่อยู่
"หึ..." มันแค่นหัวเราะแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ใครส่งมึงมา" ผมยังถามมันตรงๆเหมือนเดิม ไม่มีอ้อมค้อมหรอก
"ไม่มีใครส่งมา กูมาด้วยตัวเอง" มันทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วขยี้ด้วยเท้า
"มึงต้องการอะไร" ผมถาม
"กูจะทำให้ชีวิตมึงพัง ครอบครัวมึงพัง"
"ไอ้เหี้ย!" มันพูดจบผมก็ปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อมันทันที
"มึงมันก็แค่นั้นแหละจุนฮเว" มันไม่ตอบโต้ผมด้วยการกระทำ
"กูมันแค่ไหนงั้นเหรอ...หึ อย่างน้อยกูก็ซัดมึงจนปางตายมาแล้วนะ" ผมกำคอเสื้อมันแน่นจนรัดคอมัน
"อึก!" ผมบิดคอเสื้อมันเข้าไปอีกจนมันหายใจไม่ออก
"แฮ่ก!" ผมปล่อยมันแล้วเดินหนีออกมาทันที บ้าชิบ...ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่มินโฮจะรุกเข้ามาแรงกว่านี้
ผมขับรถมาจนถึงบ้าน ทำไมบ้านเงียบแบบนี้ไฟก็ปิด จินฮวานนอนแล้วหรอ ผมเดินขึ้นไปยังห้องนอนเราแล้วก็ไม่เจอ ผมเดินไปอีกห้องก็ไม่เจอหาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ หายไปไหนวะ ผมโทรหาจินฮวานทันที
ครั้งแรกไม่รับ ครั้งที่สองก็ไม่รับ... เชี้ยเอ้ย! โทรหายุนฮยองดีกว่า
(คุณ) นี่มันเสียงจินฮวาน
"คุณอยู่ไหน! ทำไมไม่กลับบ้าน!" ผมลืมตัวตะคอกใส่จินฮวาน
(อยู่แม่น้ำฮัน...)
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้" ผมจะถือว่ามันเป็นคำสั่ง
(คุณ ชานอูไม่ไปส่ง) ไอ้ห่าชาน
"งั้นรอผมที่นั่น"
ผมวางสายแล้วขับรถออกมาทันที ไม่ต้องทำงงทำงานมันแล้วพรุ่งนี้ กว่าจะได้นอนก็เช้า
ผมขับรถไปจอดข้างๆรถชานอู มองลงไปก็เห็นเบียร์วางเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ยุนฮยองเมาหน้าแดงแจ๋ คืนนี้มันเสร็จไอ้ชานแน่ ผมลงไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างยุนฮยองแล้วรีบดึงให้ลุกกลับบ้านทันที
"คุณ...ไปไหนมา" จินฮวานรั้งแขนผมให้หยุดแล้วถามผม ทุกทีผมไปไหนไม่เห็นจะถาม เหล้าเบียร์ออกฤทธิ์หรอวะ
"เอ่อ.."
"ช่างเถอะ คุณจะไปต่อที่ไหนกับใครมันก็เรื่องของคุณ" ตัดพ้อใส่ผมแบบนี้เรียกว่าหวงมั้ยอ่ะ
"คุณ กลับบ้าน"
"อือ"
เดาไม่ผิดเลยจริงๆ จินฮวานเมาครับ เห็นรับโทรศัพท์นึกว่าจะคุยรู้เรื่องที่แท้ก็แค่เออออไปกับผมเท่านั้นแหละ ขึ้นรถมาก็หลับตาพริ้มเชียวนะ
ผมอุ้มจินฮวานขึ้นไปบนห้อง เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคนตัวเล็กนี่ก่อนที่ผมจะไปอาบน้ำ ตอนนี้ตีสี่แล้วครับ งานการไม่ต้องทำมันละ
[ จินฮวาน ]
ฟึ้บ!!
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาต้องตกใจเพราะอะไรพาดเข้าที่กลางลำตัวผม นี่มัน...แขนคนนี่หว่า
"เห้ย" จุนฮเวกำลังนอนกอดผมหรอ กอดผมเนี่ยนะ
เมื่อคืนจำได้แค่ว่าไปดื่มนี่นา...จุนฮเวเองก็ไปต่อไม่ใช่หรือไง ผมสลัดหัวแล้วเงยหน้ามองนาฬิกาทันที
"ฮะ!!"
"หื้ม.." ผมตะโกนเสัยงดังจนจุนฮเวตื่น แต่นี่มันเที่ยงแล้ว
"คุณ! ลุกเดี๋ยวนี้นะ" ผมดึงแขนจุนฮเวให้ลุกและดันเขาเข้าไปอาบน้ำและรีบเอาโทรศัพท์ไปชาร์จทันที
ครืด ครืด...
"ฮัลโห..."
(ย่า! นี่มันเที่ยงแล้วนะโว้ยยยย พวกมึงสองตัวจะทำการงานมั้ยวะ! ฮะ!!)
"เอ่อ...ยุนฮยอง"
(ไม่ต้องมาเรียกกู จินฮวานมึงมีนัดลูกค้าบ่ายโมง)
"ฮะ!! โอ้ยกูพึ่งตื่นเนี่ย"
(มึงรีบลุกไปอาบน้ำแล้วมาบริษัทเดี๋ยวนี้เลยนะ!)
"โอเคๆ"
ผมวางสายแล้วตรงปรี่เข้าไปในห้องน้ำทันที แต่ต้องตกใจเพราะจุนฮเวกำลังอาบน้ำอยู่
"โอ๊ะ! โทษทีผมไปอาบห้องนู่นก็ได้" ผมปิดตาแล้วควานมือหาทางออก
"ไม่ต้อง ผมอาบเสร็จแล้ว" เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องน้ำทันที
ให้ตายเถอะ...ผมอยากจะทุบหัวตัวเองจริงๆ ตื่นมาก็สาย ลูกค้าก็กำลังจะมาคุยงานอีก
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และคว้ากุญแจเพื่อไปยังบริษัทแต่จุนฮเวดึงแขนผมไว้
"คุณ ผมนัดลูกค้าไว้"
"ไปกับผม" พูดแล้วก็ดึงแขนผมให้ขึ้นรถทันที
ภายในรถเงียบจนผมอยากจะทึ้งหัวตัวเอง ขึ้นรถมากับเขาทำไมกันนะ แค่รีบๆออกมาเองซะก็จบ อึดอัดจะตายแล้วเนี่ย
"จิน..."
"หืม"
"เมื่อคืน ผมไม่ได้ไปต่อที่ไหนหรอกนะ"
"อ่อ" ควรดีใจที่เขาบอกมั้ยนะ
"มินโฮมาที่ผับเมื่อคืน"
"ว่าไงนะ.." ที่เขาไปเมื่อคืนคือมินโฮหรอกเหรอ หมอนั่นคิดจะทำอะไรกัน ออกจากบริษัทแล้วด้วย เขาแค้นจุนฮเวหรอ
"ผมตามมันไป" เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดในบริษัทแล้วหันมาพูดกับผม
"คุณตามไปทำไม"
"เคลียร์อะไรนิดหน่อยน่ะ คุณไม่ต้งกังวลหรอก"
"..."
"มันจะไม่มีทางเข้ามาทำอะไรได้อีก"
เขาพูดแล้วก็ลงจากรถไปทันที
"จินฮวาน ลูกค้ามารอแล้วนะ" ยุนฮยองเดินมาคว้าแขนผมให้ไปคุยกับลูกค้าที่ห้องรับรอง
"สวัสดีครับคุณจินฮวาน คุณยุนฮยอง"
"สวัสดีครับคุณซึงฮุน" ไม่ใช่เสียงผมกับยุนฮยองแต่เป็นเสียงของจุนฮเว
"สวัสดีครับคุณจุนฮเว"
ผมยืนมองสองคนนี้จ้องกันแปลกๆ
"มานั่งดีกว่านะครับ" ยุนฮยองรีบบอกให้พวกเรานั่งลงให้จุนฮเวเลิกมองซึงฮุน
"วันนี้คงจะดีนะครับ คุณสองคนลงมาคุยกับผมด้วยตัวเอง" เขาพูดแล้วยิ้มให้ผมกับจุนฮเว
"ครับ คุณซึงฮุนจะไปดูงานจริงเลยมั้ย" ผมพูดออกไปแต่รังสีความโกรธดันแผ่ออกมาจากสายตาจุนฮเว เขาจ้องผมจนตัวผมหดลีบ
"คุณไม่ต้องหรอก ไปพักผ่อนให้ห้องผมเถอะเดี๋ยวผมพาคุณซึงฮุนไปดูเอง" ผมชะงัก เขาไม่ยอมให้ผมไปแถมยังพูดประโยคยาวเหยียดขนาดนี้ นี่ใช่จุนฮเวตัวจริงใช่มั้ย
"อ่าครับ" ผมเดินออกมาจากห้องกับยุนฮยองแล้วเข้าไปรอในห้องจุนฮเว
"จิน...กูว่ามันแปลกๆ"
"มันก็แปลกนะ"
"อยู่ดีๆบ้าขึ้นหรือไง แต่ก่อนไม่เคยจะสนใจงานคุณซึงฮุนสักนิด" ยุนฮยองบุ้ยปากแล้วจิบกาแฟ
"ไม่รู้สิ แต่จุนฮเวพูดกับกูเยอะขึ้นนะ" ผมหันไปยิ้มบางๆให้ยุนฮยอง มันเป็นความรู้สึกดีที่เวลามีปัญหาเราสองคนชอบคุยกันและแก้ปัญหาไปด้วยกัน
"มึงลืมแล้วหรอมันทำอะไรไว้บ้าง" ประโยคนี้ก็ทำให้สิ่งที่จุนฮเวเคยทำไหลเข้ามาในความคิดผม
"ช่างมันเถอะ"
"มึงเอาแต่ช่างมันๆ เฮ้อ..." ยุนฮยองเอามือกุมขมับทันที
"เอาน่า ทำใจให้สบายนะ"
"นับวันยิ่งเหมือนคนแก่นะมึง" มันพูดแล้วทำเสียงแก่ๆใส่ผม
"เดี๋ยวกูเตะ" ผมพูดแล้วยกเท้าใส่ยุนฮยอง พวกผมยองคนไล่เตะกันเหมือนเด็กในห้องจุนฮเว
ตุ้บ!
เสียงแฟ้มเอกสารตก ผมหยุดเล่นและรีบเอาแฟ้มขึ้นมาแต่ต้องชะงัก...
'แฟ้มประวัติมินโฮ'
ผมเปิดดูทีละหน้าก็เจอกับโพสอิทมากมายนี่มันลายมือของจุนฮเว
'วันที่ 27 ธันวาคม พ.ศ 2559 มินโฮไปที่การเงินเพื่อยื่นคำร้องของบไปทำสีเฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่แต่ไม่ปรากฎให้กับฝ่ายการเงินเห็น'
จุนฮเวสืบเรื่องมินโฮมาตลอดเลยหรอเนี่ย
'4 มกราคม พ.ศ 2560 มินโฮเดินทางกลับไปที่บ้านเกิดต่างจังหวัด'
"ในใบสมัครงานมินโฮบอกว่าพ่อแม่อยู่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ" ยุนฮยองที่ดูแฟ้มกับผมหันหน้ามาถามเมื่อเห็นที่จุนฮเวเขียนไว้ ผมขมวดคิ้วและคิดเรียงลำดับเหตุการณ์ต่างๆที่จุนฮเวรวบรวม
ครั้งแรกที่มินโฮของบกลับมีเอกสารลายเซ็นยินยอมซึ่งเป็นลายเซ็นของผม แต่ผมมั่นใจว่ามินโฮไม่เคยมาขอให้ผมเซ็นเอกสารเลย
"จุนฮเวคิดจะทำอะไร แล้วมินโฮทำแบบนี้เพื่ออะไร" ผมปิดแฟ้มเก็บไว้ที่เดิมแล้วนั่งคิดกับยุนฮยอง
"ยุนฮยอง กูขอให้มึงปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน"
"ถึงไม่บอกก็ต้องปิด"
"กูอยากรู้ว่า มินโฮทำไปเพื่ออะไร"
"เป็นไปได้มั้ยว่าอาจจะมีเรื่องแค้นส่วนตัว" ยุนฮยองพูดแล้วเอามือเท้าคางหันหน้ามาหาผม
"มันแปลกเกินไป มินโฮปลอมทุกอย่างยกเว้นชื่อ" มินโฮปลอมบัตรประชาชน ปลอมประวัติ ปลอมทุกอย่างที่เค้าปลอมได้และมาหลอกสมัครงานในบริษัทเพื่อโกง
"จิน...กูว่าจุนฮเวทำคนเดียวไม่ไหว"
"เปล่า จุนฮเวไม่ได้สืบคนเดียว"
"ใคร?"
"บ๊อบบี้" ผมรู้ว่าจุนฮเวกับบ๊อบบี้กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่แต่ผมไม่ควรยุ่ง
"เฮ้อ..."
"อะไร" จุนฮเวเปิดประตูแล้วเดินมาถาม
"คุณ" ผมเรียกจุนฮเว
"หืม"
"ยุนฮยอง ออกไปก่อน" ยุนฮยองลุกออกไปแล้วผมจัดการล็อกประตูทันที จุนฮเวคงแปลกใจที่ผมล็อกห้องทำงาน
"คุณล็อคทำไม" เขาหันหน้ามาถามผม
"คุณกำลังสืบเรื่องมินโฮอยู่หรอ" ไม่แปลกเลยที่จุนฮเวจะกังวลเพราะผมรู้
"เมื่อคืนที่เจอมัน..."
"..."
"มันบอกว่า จะพังชีวิตผมและครอบครัวผม" ว่าไงนะ...
"ที่ยุนฮยองพูดคงจะใช่"
"มันพูดอะไร" เขาเดินเข้ามาหาผมใกล้จนผมชะงัก
"เอ่อ...ยุนฮยองบอกว่ามินโฮอาจจะแค้นอะไรเรา" ผมดันอกกว้างของเขาออกแต่ไม่ออก นี่มันจะใกล้เกินไปแล้ว
"นี่คุณ" จุนฮเวจับไหล่ผมทั้งสองข้างแน่นแล้วมองหน้าผมอย่างจริงจัง
"อะ...เอ่อ"
"ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงแต่...ผมให้คุณเข้ามายุ่งไม่ได้มันอันตรายเกินไป" เขาเม้มปากและมีสีหน้ากังวลมากขึ้นหลังจากที่ผมรู้ว่าเขาสืบเรื่องมินโฮอยู่
"แต่คุณ ผมเองก็เป็นห่วงคุณนะ" ผมพูดออกไปโดยไม่คิดแต่จุนฮเวกลับยิ้มให้ผม เดี๋ยวนะ ผมพูดอะไรออกไป
"คุณไม่ต้องห่วงหรอก" เขาปล่อยไหล่ผมให้เป็นอิสระแล้วดันผมให้นั่งลงบนโซฟาแทน
ผมไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองร่างสูงนั้นที่เดินวนไปวนมาเปิดแฟ้มและทำงาน เขาหันมายิ้มบางๆให้ผมแล้วเปิดเอกสารเพื่อทำงานต่อ
"คุณ ส่วนงานคุณซึงฮุนผมเอาไปไว้ที่ห้องยุนฮยองแล้ว" ผมพยักหน้าให้แล้วเดินออกไปหายุนฮยองทันที
"ไง มีความสุขอะไร" มันทักผมที่นั่งเปิดแฟ้มงานของซึงโฮ
"ความสุขอะไร"
"กูนั่งมองมึงยิ้มมาห้านาทีแล้วนะจินฮวาน"
"ใครยิ้ม" ผมยิ้มหรอ
"โอ้ย ให้ตายสิ" มันพูดแล้วขยี้หัวตัวเอง
"ทำงานไปนะครับคุณเลขา" ผมยื่นแฟ้มให้ยุนฮยองแล้วออกมาทำงานของตัวเอง
อีกฝั่งนึง...
ชายร่างสูงนั่งอมยิ้มกับประโยคที่คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวลแต่กลับทำให้คนอย่างเขาใจเต้นแรงและมีความสุข
'แต่คุณ ผมเองก็เป็นห่วงคุณนะ'
จุนฮเวคงหนีไม่พ้นจินฮวานแล้วจริงๆสินะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น