[FIC] You let me down ความผิดหวัง #Junhwan

ลำดับตอนที่ #3 : EP.2

B
E
R
L
I
N
❀

 EP.2

You let me down

#Junhwan  

            หลังจากเมื่อวานที่จุนฮเวออกจากห้องประชุมด้วยความหงุดหงิดและไม่ชอบใจมินโฮที่มีข้อต่อรองอยู่มากมายเพื่อใช้กับจุนฮเว วันนี้ผมจึงตื่นเช้าเพื่อลงมาทำอาหารให้กับเขาเพื่อให้ผ่อนคลายความเครียดลงบ้าง

          "คุณหนูจินคะ จะทำอะไรบ้างคะ"สาวใช้ที่ผมให้เธอมาเป็นลูกมือถามผมเมื่อผมจะทำอาหารเอง

          "ทำของโปรดจุนฮเวน่ะ" ผมตอบทั้งที่มือยังไม่ละออกจากหม้อตรงหน้า

           "คุณจุนฮเวโชคดีนะคะที่มีคุณหนูจินคอยดูแล" เธอยิ้มแล้วพูดยอผม

          "ไม่หรอก ผมไม่ได้ดีขนาดนั้น" ผมไม่ใช่คนบ้ายอหรอก

            ไม่นานผมก็ทำอาหารเสร็จแล้ว ผมถอดผ้ากันเปื้อนแล้วขึ้นไปปลุกคนขี้เซาที่ยังนอนไม่ตื่น เข้าไปในห้องก็พบว่าจุนฮเวตื่นอยู่ก่อนแล้วกำลังนั่งจุมปุกอยู่ปลายเตียง

            "จุนฮเว ลงไปทานข้าวได้แล้ว" ผมพูดพลางเดินเก็บเสื้อผ้าที่เขาถอดพาดไว้ตามห้อง เมื่อคืนผมเหนื่อยและเพลียมากเลยไม่ได้เก็บ

            "อืม" เขาจะมีทางตอบผมมากกว่าคำว่า อืม บ้างมั้ย

            "จินฮวาน คุณก็ลงไปกับผม" เขาใส่ชุดคลุมแล้วมาจับแขนผมลงไปด้วย

            "อ๊ะ..คุณ"

            ทำไมวันนี้เขาดูแปลกๆ ดูจะใส่ใจผมขึ้นมาอย่างนั้นแหละ ปกติเขาไม่ชวนผมลงไปกินข้าวด้วยแบบนี้หรอกนะเพราะบางวันที่ผมลงมาทำอาหารให้ผมก็ขึ้นมาทำความสะอาดห้องแล้วค่อยลงไปกิน

          "คุณ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ" เขาที่กำลังเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยอยู่ก็พูดออกมา ใครกันสอนให้พูดตอนเคี้ยวข้าวเนี่ย

          "อย่าพูดตอนเคี้ยวข้าวสิจุน!" นี่เป็นครั้งแรกที่ผมดุเขาเลยแถมยังเรียกชื่อเขาแบบสนิทอีก เขารีบเคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงคอทันที

           "โทรบอกยุนฮยองให้ผมด้วย" 

           "ทำไมวันนี้ไม่เข้าล่ะ คุณไปดูงานข้างนอกเหรอ" ผมถาม

           "ไม่หรอก แค่อยากพักผ่อน"

           "ครับ"

           "..." แล้วเราสองคนก็เงียบใส่กันทันที วันนี้ดูเขาจะคุยกับผมเยอะกว่าปกตินะ

           "ฮาโหลลลลล ><" ใครมา

           "อีจินนนน กูคิดถึงมากกก" นี่มันเสียงฮันบินนี่นา

          "อ้าว ฮันบินไม่เจอกันนานเลย" ผมยิ้มให้กับเพื่อนสนิทผมที่พึ่งกลับมาจากเมืองนอกหมาดๆ

          "คิดถึงมึงมากก อยู่นู่นกูต้องเอาตัวรอดเองอ่ะ" มันบู้ปากใส่ผมทำท่างอนๆที่ผมไม่ได้ไปเรียนด้วย

          "แล้วมาได้ยังไงเนี่ย" 

          "ขึ้นรถมาสิ" มันกวนผม

          "ไม่ตลกนะฮันบิน" ผมทำเสียงเข้มใส่แกล้งฮันบิน แสบแบบนี้มันต้องโดนซะบ้าง

           "โอเคๆ โอ๊ะ!" จู่ๆฮันบินก็ตกใจที่หันไปเห็นจุนฮเวกำลังกินกาแฟอยู่กับผม แสดงว่าเข้ามาโดยไม่ดูอะไรอีกแล้วสิเนี่ย

          "จุนฮเวเพื่อนรัก ชีวิตหลังแต่งงานเป็นอย่างไรบ้าง" ฮันบินเป็นเพื่อนผมและเพื่อนจุนฮเวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ช่วงแต่งงานแรกๆก็มีฮันบินคอยเป็นสื่อให้เราสองคนสนิทกัน

          "หยุด คุยกับจินฮวานไปกูจะไปพักผ่อน" เขาพูดดักเพื่อนแล้วขึ้นไปข้างบนทันที

          "โหย...ไรอ่ะ" ฮันบินดูเสียดายที่ไม่ได้แกล้งจุนฮเว

          "แล้วหอบอะไรมาเยอะแยะล่ะฮันบิน" ผมถามหลังจากที่พาฮันบินมานั่งที่ห้องรับแขก

          "ของฝากไง เนี่ยซื้อมาให้มึงกับจุนฮเว" 

          "ไม่จำเป็นหรอกน่า เยอะขนาดนี้จะใช้ยังไงให้หมด" ผมดูน้ำหอมที่ฮันบินซื้อมา ในถุงมีตั้งหลายขวด

          "จะได้ไม่ซื้อบ่อยไง"

          "แล้วถุงนั่นของใครล่ะ" ผมชี้ไปยังถุงสีดำเรียบหรูที่ฮันบินแยกไปไว้ข้างๆตัว

          "ของบ๊อบอ่ะ" อ่อ...ของแฟน

 

          "แหม รักกันขนาดนี้เมื่อไหร่จะแต่ง" ผมแซวที่ฮันบินไม่ยอมรับคำขอแต่งงานของบ๊อบบี้ซักที

         "ไม่ง่ายหรอก"

         "ฮ่าๆ" เราสองคนหัวเราะคุยกันที่ห้องรับแขกไปเรื่อยๆ

[ จุนฮเว ]

          "อืม หามาให้ได้"

          (ครับ)

           ผมเดินขึ้นมาบนชั้นสองปล่อยให้เพื่อนสนิทเขาได้คุยกัน ผมยืนมองจินฮวานที่นั่งคุยกับฮันบินที่ห้องรับแขก เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจนถึงบนนี้ ผมยืดอกเพื่อบิดขี้เกียจทันทีที่สั่งลูกน้องให้ไปสืบต้นตอว่าใครเป็นคนตัดต่อรูปจินฮวาน วันนี้ผมอยู่บ้านเพื่อจัดการกับเรื่องนี้แหละ

ครืด ครืด...

         "ฮัลโหล"

         (จุนฮเว วันนี้มึงทำไมไม่เข้าบริษัท!)

         "ยุนฮยอง วันนี้กูอยู่บ้านเพื่อจัดการเรื่องมินโฮ"

         (ไอ้ ฟสหสำำสาแพา!! )

          "พอๆ ทำงานแทนกูนะวันนี้"

          ติ๊ด!  มันตัดสายผมไปเลย นี่ผมเป็นหัวหน้างานมันนะทำไมมันถึงทำอย่างกับผมเป็นลูกน้องตัวเอง พักนี้ผมไม่ค่อยได้พักผ่อนอยู่บ้านหรอกเพราะมีหนอนเข้ามาในบริษัทเยอะซะเหลือเกิน

           ผมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อแม่ที่ตอนนี้ท่านทั้งสองคนย้ายออกไปอยู่นอกเมืองหลังจากที่ผมแต่งงานกับจินฮวาน ผมรู้ดีว่าจินฮวานไม่ได้รักผมเพียงแต่ทำทุกอย่างเพราะหน้าที่เท่านั้น เหลือแค่จินฮวานจะมีลูกที่ยังไม่ได้ทำ ผมไม่กล้าแตะตัวเขาเลยเพราะเขาบริสุทธิ์เกินกว่าผมจะล่วงเกิน

          "คุณ ลงมาคุยกับฮันบินหน่อยสิ อุตส่าห์มาหาถึงบ้านเลยนะ"

          จินฮวานมีความสุขเสมอเวลาที่เขามีเพื่อนอยู่ใกล้ๆบางทีผมก็อยากจะเป็นความสุขนั่นเหมือนกันแต่จินฮวานไม่ได้รักผม

          "อืม" 

          ผมไม่ชอบพูด ไม่ชอบแสดงความรู้สึกเท่าไหร่เพราะมันไม่ดีต่อตัวผมเองถ้าผมอ่อนแอให้ใครเห็น ผมลุกขึ้นแล้วเดินผ่านจินฮวานไปหาฮันบินข้างล่างทันที

          "มีไร" ผมพูดแล้วหันกลับไปมองจินฮวานที่ไม่ได้ตามมาแต่กลับเข้าไปในห้อง คงเข้าไปเก็บของที่ผมทำไว้อีกล่ะมั้ง

          "มึงหนีกูไปหาอะไรวะ" บ่นผมอีก

           "กูมีเรื่องต้องจัดการหน่อย" ผมบอกมันได้แค่นี้

          "แล้วกับจินฮวานเป็นยังไงบ้าง" ไม่หลุดประเด็นเรื่องนี้เลยนะฮันบิน

          "ก็เหมือนเดิม" 

          "เฮ้อ...กูว่าพวกมึงสองคนควรจะคุยกันมากกว่านี้" ฮันบินเหมือนจะเหนื่อยแทนที่ผมไม่ยอมทำให้ความสัมพันธ์คืบหน้าไปได้เลย

          "กูไม่ชอบพูด" ผมตอบมัน

          "งั้นเป็นใบ้ไปเลยยยย กูไปหาบ๊อบแล้ว" มันพูดจบก็สะบัดตูดงอนไปหาแฟนตัวเอง

            ผมเดินขึ้นมายังห้องนอนที่จินฮวานเข้าไปยังไม่ออกมา เสื้อผ้าในห้องยังอยู่จินฮวานยังไม่เก็บหรอ งั้นเข้ามาทำอะไร นึกสงสัยผมเลยเดินออกมาดูที่ห้องแต่งตัวก็เจอเจ้าตัวกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดว่ายน้ำอยู่ ผมมองแผ่นหลังขาวอวบ ลำตัวเรียวเว้าเป็นส่วนโค้ง ผมกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ทันทีที่หันกลับมาไม่กล้ามองเข้าไปอีก ผมกลัวจะอดใจไม่ไหว...

          "อ้าวคุณ ฮันบินกลับไปแล้วเหรอ" ผมหันไปมอง ยังดีที่ใส่ชุดคลุมออกมา

         "ไปหาบ๊อบบี้แล้วน่ะ" ผมตอบ จินฮวานพยักหน้ารับรู้แล้วเดินลงไปยังสระว่ายน้ำในร่ม เป็นปกติสินะที่จินฮวานจะว่ายน้ำเพื่อผ่อนคลายร่างกาย

ครืด ครืด...

 'ยุนฮยอง'  เลขาผมโทรเข้ามา

         "อืมว่า"

           (รู้แหล่งแล้ว)

          "เดี๋ยวออกไปรับ"

           (รอหน้าร้านกาแฟ)

           "อืม"

          หาตัวเจอแล้ว หึ...มันง่ายมากเลยกับการหาตัวคนที่ทำเรื่องพรรค์นั้น ผมขับรถออกไปโดยไม่บอกจินฮวาน ปล่อยให้คนตัวเล็กนั่นผ่อนคลายไปเถอะ ผมเลี้ยวรถมาที่ร้านกาแฟหน้าบริษัทก็เห็นยุนฮยองยืนรออยู่

          "ที่ไหน มันเป็นใคร"

          "ชื่ออองซู อยู่ตึก xxx " ยุนฮยองยื่นซองเอกสารมาให้ผมแล้วบอกที่อยู่กับชื่อให้ผมรู้ ผมดูเสร็จก็รีบบึ่งรถออกไปทันที

           ตอนนี้ผมอยู่หน้าตึกแล้ว กำลังขึ้นไปยังห้อง 503 ที่ไอ้อองซูมันทำเป็นที่ทำงานชั่วๆของมัน ผมสาวเท้ายาวๆขึ้นไปยังห้องของมัน

ก๊อกๆ

          ยุนฮยองเคาะประตูไม่นานมันก็เปิดหน้ามารับแขกทันที ผมเดินเข้าไปแล้วยื่นซองให้มันเปิดดู

          "มึงเป็นคนรับตัดต่อรูปนี้ใช่มั้ย" มันทำหน้าเลิ่กลั่กใส่ผม

          "ปะ เปล่า" 

          "หึ...ตอบความจริงกูมาถ้าไม่อยากให้ที่อยู่มึงพัง" ผมพูดแล้วเดินวนดูรอบห้องที่มันกำลังใช้เป็นที่อยู่และที่ทำงาน

           "คือ..."

           "กูรีบ"

           "มินโฮสั่งให้ทำ" 

           "หึ พูดง่ายแบบนี้ก็ดี"

           "..."

          "มันจ้างมึงเท่าไหร่" ผมถาม

          "สองหมื่น"

          "งั้นกูจ้างห้าหมื่นให้ไปเอาไฟล์รูปนั่นมา"

          "คะ...ครับ"

         "อย่าให้รูปหลุดออกไปเด็ดขาด ไม่งั้นชีวิตมึงพังแน่" ผมออกจากห้องมันทันทีที่พูดจบและให้ยุนฮยองคุยต่อแทน

           ผมเคลียเสร็จก็กลับมาบ้านแต่ผมพายุนฮยองมาด้วย ผมเดินผ่านห้องรับแขกไปเพื่อจะขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมาพักผ่อน

         "คุณ ยุนฮยองมาหา" ผมบอกแล้วเข้าห้องน้ำทันที

[ จินฮวาน ]

          "คุณ ยุนฮยองมาหา" เขาพูดเสร็จก็เข้าห้องน้ำไปเลย แล้วหายไปไหนมาก็ไม่รู้  ผมเดินลงไปข้างล่างก็เจอยุนฮยองกำลังนั่งรอผมอยู่

          "ไงยุนฮยอง" ผมทักทาย

          "ได้ยินว่าฮันบินกลับมาแล้ว" มันถาม

          "ใช่ วันนี้ก็มาหาแต่ตอนนี้คงอยู่กับบ๊อบบี้"

          "หิวหรือยังล่ะ" ตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย 

          "นิดหน่อยน่ะ" 

          "งั้นไปร้านดงฮยอกกัน ได้ยินว่ามีเมนูใหม่ด้วย" ยุนฮยองที่โฆษณาร้านเพื่อนให้ผมฟังประจำ ก็จริงนะร้านดงฮยอกมีแต่อาหารอร่อยนี่นา อยากชวนจุนฮเวไปกินด้วยกันจัง

          "ไปสิ" 

           "ไปชวนจุนฮเวสิ" ผมหันหน้ามองยุนฮยองทันทีที่มันบอกให้ผมไปชวนคนตัวสูงนั่น ถึงจะชวนยังไงเขาก็ไม่ไปหรอก

         "ไม่เอาหรอก จุนฮเวไม่ชอบไป" ผมพูดความจริงแล้วยู่หน้าใส่ยุนฮยอง

          "ลองชวนบ้างสิจินฮวาน" มันไม่เลิกยุผมหรอก

          "ก็ได้ๆ"

           ผมเดินขึ้นมายังห้องนอนก็พบว่าเขาอาบน้ำเสร็จพอดี แต่ผมของเขายังเปียกอยู่เลย ผมเดินเข้าไปหาเขาที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

          "คุณ รีบเช็ดผมสิเดี๋ยวไม่สบาย"

          "เช็ดให้หน่อย" เขาพูดด้วยเสียงอ่อนๆที่น่าแปลกใจสำหรับผม แบบนี้เรียกอ้อนหรือเปล่า

          "เงยหน้าขึ้นดีๆสิเดี๋ยวเช็ดให้" พูดเสร็จเขาก็เงยหน้าขึ้นเป็นจังหวะที่ผมมองหน้าเขาจากกระจก เราสองคนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น จุนฮเวเองก็หล่อ จมูกโด่งเป็นสัน หน้าเรียวได้รูป ผิวนุ่มที่ใครๆก็อยากสัมผัส

          "เช็ดสิคุณ" เสียงเขาปลุกให้ผมดึงสติกลับมาได้

          "ยุนฮยองชวนไปทานข้าวข้างนอก" ผมบอกทั้งที่มือผมยังเช็ดผมให้เขาอยู่ เขามองหน้าผมในกระจกแล้วพูดว่า

            "ไม่ไปหรอก คุณไปเถอะ" คำตอบเดิมเหมือนทุกครั้ง ผมควรชินสินะ

           "อืม"

            ผมเช็ดผมให้จุนฮเวเสร็จก็ลงมาหายุนฮยองเพื่อที่จะออกไปข้างนอกด้วยกัน

          "ไปนานจัง" 

          "เช็ดผมให้จุนฮเวอยู่ ไปเถอะ" ผมยิ้มบางๆแล้วก็เดินนำไปที่รถ

          "หมอนั่นไม่ไปเหรอ" 

           "ก็บอกแล้วว่าไม่ไป" ผมหันหน้าไปตอบยุนฮยองอย่างเอือมๆ

          "จริงๆเลย"

          คนขับรถก็พาพวกผมสองคนมาถึงร้านอาหารที่อยู่ใจกลางเมือง ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังทานอาหารในร้านอย่างเอร็ดอร่อย ยุนฮยองเดินนำไปหาดงฮยอกที่รอเราอยู่ห้องโซนวีไอพี

          "จินฮวาน ไม่เจอกันนานเลยนะ" เขายังใจดีเหมือนเดิมสินะ

          "งานเยอะนิดหน่อย แล้วร้านเป็นไงบ้าง" ผมถามกลับ

          "ก็อย่างที่เห็น ลูกค้าเยอะกว่าแต่ก่อน"

          "สั่งๆๆๆได้แล้ว มัวแต่คุย" ยุนฮยองคงหิวมากสินะ

         "ไม่ต้อง เตรียมไว้แล้ว" ดงฮยอกพูดเสร็จก็กวักมือให้พนักงานนำอาหารมาวางเรียงรายเต็มโต๊ะ

          "แบบนี้จะกินหมดเหรอ" ผมพูดแล้วนึกเสียดาย ยังไงก็ไม่หมดแน่ๆ

          "เอาน่า กินไปเถอะ" 

           แล้วเราสามคนก็นั่งกินและคุยกันเรื่องทั่วไปจนเลยเวลาที่ผมควรจะกลับบ้าน

          "นี่มันสองทุ่มแล้ว กลับเถอะจิน" ยุนฮยองหันหน้ามาบอกเป็นเชิงว่าควรกลับได้แล้ว

           "อื้ม กลับแล้วนะดงฮยอกแล้วก็ขอบคุณสำหรับอาหารนะ" ผมไม่ลืมที่จะขอบคุณที่เขาเลี้ยงอาหารผมวันนี้

            "กลับดีๆนะ"

           ผมให้คนขับรถไปส่งยุนฮยองที่บ้านแล้วค่อยวนกลับมา บ้านปิดไฟเงียบสนิท จุนฮเวไม่อยู่หรอเนี่ย ผมคิดแล้วก็เดินเข้าบ้านไปบอกให้แม่บ้านเปิดไฟเพื่อรอจุนฮเวกลับมา ผมเดินขึ้นมาชั้นสองเพื่อจะไปอาบน้ำแล้วเข้านอน

            แต่ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนนอนหลับอยู่บนเตียง อีกคนเป็นสามีผมเองที่นอนเปลือยข้างหญิงสาวจากที่ไหนก็ไม่รู้ ให้ตายเถอะผมโกรธนะที่จุนฮเวทำอะไรไม่ไว้หน้าภรรยาอย่างผมซักนิด

            ผมเดินเข้าไปหาจุนฮเวเพื่อปลุกให้เขาตื่นก่อน ผมสะกิดไปที่ตัวเขาก็ยังไม่ตื่น

           "คุณ ตื่นเถอะ" หลังจากที่พูดเสร็จตาเขาก็ปรือขึ้นมาเล็กน้อยและลุกขึ้นนั่งข้างเตียงทันที ผมยืนมองเขาเงียบๆอยู่อย่างนั้นแหละ

             เขาหันไปสะกิดผู้หญิงคนนั้นให้ตื่นเพื่อให้เธอกลับบ้าน เธอตกใจที่เห็นผมยืนอยู่ในห้องจนต้องรีบคว้าเสื้อผ้าไปเปลี่ยนและรีบออกไป ส่วนผมหลังจากที่เธอออกไปก็ได้แต่เก็บเศษซากของจุนฮเวแล้วเข้าไปอาบน้ำ วันนี้ผมคงต้องไปนอนอีกห้อง...

             ผมอาบน้ำเสร็จก็รีบแต่งตัวแล้วเดินออกมายังห้องนอนอีกห้องที่อยู่ข้างๆ จุนฮเวคงรู้ว่าผมไม่ชอบนอนบนเตียงที่สกปรกนั่น เขาพึ่งเอากับคนอื่นแล้วจะให้ผมไปนอนได้ยังไงล่ะ

            "คุณ" จุนฮเวเดินตามผมมา

            "หืม มีอะไร" ผมอยากจะโวยวายให้จุนฮเวรู้ว่าผมเองก็เสียใจที่เขาทำแบบนั้น แต่คงได้แต่เงียบอยู่แบบนี้แหละ

              "ผมนอนด้วย" จุนฮเวพูดเสร็จก็เดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับไปในทันที คงเหนื่อยสินะจุนฮเว

            "เฮ้อ" ผมถอนหายใจแล้วเดินไปปิดไฟเพื่อเข้านอนให้ลืมเรื่องที่เจอวันนี้ไปซะ