ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC] You let me down ความผิดหวัง #Junhwan

    ลำดับตอนที่ #2 : EP.1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 849
      59
      27 พ.ย. 61

    B
    E
    R
    L
    I
    N
     

      

    EP.1

    You let me down

    #Junhwan



       “คุณครับ วันนี้ผมมีงานที่ไหนบ้าง


         เสียงของสามีผมในตอนนี้ถามผมด้วยเสียงเรียบเช่นเคย สายตาที่เขาใช้มองผมมันมีเพียงแต่ความว่างเปล่าที่ผมไม่อยากได้ เขาเป็นคนเดียวที่ใจดีกับผมแต่บางทีเขาก็ใจร้ายกับผมเหมือนกัน เราสองคนแต่งงานกันมาได้สองปีแล้วแต่เขาไม่เคยสนใจผมซักนิดแต่ยังไงก็เถอะผมไม่เคยคาดหวังอะไรในตัวเขามากนักหรอกเพราะเขาไม่เคยให้ผมหวังอะไรได้


         “จุนฮเว คุณมีประชุมสิบโมงที่บริษัท


         “มีอะไรอีกมั้ย


         “ไม่มีครับ


         แล้วบทสนทนาของเราก็จบลง ผมคือ จินฮวาน เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของจุนฮเว ผมในตอนนี้อายุ 26 ปีผมเข้ามาในฐานะภรรยาและมีอำนาจรองจากจุนฮเว คนที่ทำงานในบ้านหลังนี้เรียกผมว่า คุณหนูจินผมมาจากตระกูลใหญ่เช่นเดียวกับจุนฮเว บริษัทเราต่างต้องการอาศัยกันจึงจำเป็นที่จะต้องแต่งงานและเข้ามาอยู่ที่นี่


         “คุณหนูจินคะ วันนี้คุณพ่อจะเข้ามาเยี่ยมเวลาเที่ยงตรงค่ะสาวใช้คนหนึ่งในบ้านเดินเข้ามาบอกผม


         “อืม ไปเตรียมห้องรับแขก ส่วนคุณ...ประชุมเสร็จแล้วกลับมาบ้าน


         ประโยคหลังที่ผมหันหน้าไปคุยกับจุนฮเว เขาเพียงพยักหน้าตอบรับเท่านั้น ผมไม่รู้ว่ากำแพงในใจเขาสูงแค่ไหนหรือหนาแค่ไหนทำไมเขาถึงอดใจไม่รักผมได้ขนาดนี้ทั้งๆที่ตัวผมเองใช้เวลาเพียงไม่นานที่ตกหลุมรักเขา ผมเอาแต่มองร่างสูงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟอยู่ตรงข้ามกับผม


         “คุณครับเขาเรียกผม


         “เย็นวันนี้ผมมีนัด เขาบอกผมทั้งทีสายตาเขาไม่ได้มองมาที่ผมเลยซักนิด


         “ครับ อย่ากลับดึกมากนะผมจะไปขัดใจอะไรเขาได้ล่ะ ถามอะไรไปก็ได้แต่ความเย็นชากลับมา


         “อืมเขาตอบผมแค่นั้น



     

    เที่ยงตรง...


         ผมออกมารับคุณพ่อของผมที่หน้าประตูบ้านผมส่งยิ้มบางๆให้พ่อที่กำลังลงรถมาหาผม ผมมองไปด้านหลังก็เจอคุณแม่ผมรีบวิ่งไปขอกอดทันทีดห็นหน้าท่านสองคนแล้วผมอยากจะร้องไห้จริงๆ


         “เป็นไงบ้างลูก สบายมั้ยคะจินฟังประโยคนี้ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ คิดถึงบ้านจัง


         “ผมคิดถึงแม่กับพ่อมากๆเลย ทำไมไม่ค่อยมาหาเลยครับผมพูดพร้อมทำท่าทางงอนๆใส่ท่าน


         “ฮ่าๆมากอดพ่อด้วยสิจินผมยิ้มให้กับความอบอุ่นของพ่อ


         “แล้วตาจุนไปไหนล่ะพ่อถามหาไวจริงๆ จุนฮเวยังไม่กลับเลย


         “ยังไม่กลับจากบริษัทอ่ะ วันนี้มีประชุม


         “ทำไมทำหน้าหงอยแบบนั้นล่ะลูก แม่ซื้อของมาให้ลูกเต็มเลยนะ แม่บอกแล้วชี้ไปที่คนใช้บางส่วนกำลังหอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มไปหมด


         “ซื้อมาเยอะจังมีแต่ของแพงๆทั้งนั้น ผมบู้ปากใส่แม่ ท่านชอบให้ผมใส่แต่แบรนด์เนมจริงๆ



    บรื้นนน บรื้นนนน



         เสียงรถสปอร์ตแล่นเข้ามาในตัวบ้านขัดผมกับพ่อแม่ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ คุณพ่อผมเลิกสนใจผมแล้วเดินออกไปหาจุนฮเว เขามาแล้วล่ะ ผมกับแม่ตามออกไปบ้างดีกว่า


         “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ เขาพูดแล้วยิ้มบางๆให้ท่านสองคน


         “เป็นไงตาจุน น้องทำหน้าที่ภรรยาดีมั้ยจ๊ะแม่ถามอะไรก็ไม่รู้


         “ดีครับแม่ ไม่บกพร่องเลยครับเวลารับแขกที่สนิทเขาจะมีท่าทางยิ้มแย้มเสมอต่างจากเวลาเขาอยู่คนเดียว


         “คุณครับ วันนี้ทานข้าวเที่ยงหรือยังเขาหันมาถามผม


         “ยังเลยคุณเราสองคนเล่นละครตบตาพ่อแม่กันอยู่น่ะ ผมตกลงกับจุนฮเวไว้ว่าถ้าพ่อแม่ฝ่ายไหนหรือญาติใครมาเยี่ยมก็ทำเป็นรักกันไว้หน่อยเพื่อให้พ่อแม่ผมสบายใจแต่ผมดันรักเขาขึ้นมาจริงๆน่ะสิ


         “คุณพ่อคุณแม่เชิญทานข้าวกันนะครับเขาพูดแล้วเชิญให้พ่อแม่ผมไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ผมสั่งแม่บ้านแล้วล่ะว่าให้ทำอาหารต้อนรับท่านสองคน

     

     

         หลังจากที่พ่อแม่ผมกลับไปจุนฮเวก็ไปหมกตัวอยู่ที่ห้องทำงานเหมือนเดิมทุกวัน ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หน้าที่ผมก็แค่ดูแลจุนฮเวนั่นแหละ แค่รับรู้ตารางงานของเขาและงานบัญชีของบริษัทแต่ส่วนมากก็มีแต่เลขายุนทำทั้งหมดแล้ว ผมเลยไม่ต้องทำอะไรมากแค่เช็คความเรียบร้อยก็เท่านั้น เขาเดินลงมาจากห้องทำงานแล้วมุ่งหน้ามาหาผมที่นั่งอยู่ห้องหนังสือชั้นล่าง ทำไมเขามองผมด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นล่ะ มีอะไรหรือเปล่านะ



         “คุณ มาเช็คดูบัญชีเงินหมุนให้ผมที ก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องงาน นี่แหละครับในชีวิตจุนฮเวไม่มีอะไรหรอกมีแต่งานเท่านั้นแหละ มีบ้างที่เขาออกเที่ยวกลางคืนแล้วหิ้วผู้หญิงกลับมา ผมได้แค่มองดูเท่านั้นแหละ ผมถอนหายใจแล้วเดินตามเขาขึ้นไปที่ห้องทำงาน ผมก้มลงตรวจดูข้อมูลที่เลขายุนส่งมาให้ผมเริ่มจะกังวลแล้วสิ...


         “คุณ เงินหายไปไหนสิบล้าน ผมเอ่ยถามจุนฮเวที่หน้าเครียดอยู่แล้วยิ่งเครียดกว่าเดิม


         “สิบล้าน... เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องทันที ผมวิ่งตามเขาและดึงแขนเขาให้หันมาคุยกับผมก่อน


         “คุณจะไปไหน


         “ผมจะไปบริษัทหายุนฮยอง


         “ผมไปด้วย ยังไงเรื่องนี้ผมก็รับผิดชอบเขาไม่เคยโกรธที่ผมทำงานพลาดเพราะเขารู้ว่าผมให้เลขายุนรับผิดชอบแทน


         “มาสิ

     

         เรามาถึงบริษัทแล้ว สิ่งแรกที่จุนฮเวทำคือเข้าไปในแผนกบัญชีและเรียกประชุมทันที ผมที่เดินตามเองก็ทำได้แค่เงียบเพราะจุนฮเวน่ะโกรธน่ากลัวที่สุด


         “อะไรอ่ะจินยุนฮยองที่กำลังสับสนหันหน้ามาถามผม


         “ไปฟังในห้องประชุมเถอะ


         บรรยากาศในห้องประชุมเครียดเกินจนผมไม่กล้าจะปริปากถามใครเพราะจุนฮเวกำลังนั่งมองหน้าคนในแผนกบัญชีด้วยสายตาที่ผมยังกลัว


         “คุณพูดสิ จุนฮเวหันหน้ามาบอกผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมเลยพยักหน้ารับ


         “วันนี้ผมตรวจบัญชีที่มีเงินเข้ามาล่าสุด...ผมเงียบแล้วให้จุนฮเวพูดเอง


         “เงินมันขาดอยู่สิบล้าน!” ปั้ง!! จุนฮเวพูดเสียงดังพลางตบโต๊ะจนคนในแผนกต่างก้มหน้างุดเพราะกลัว


         “ยุนฮยอง ในฐานะที่ผมให้คุณรับผิดชอบเรื่องนี้ คุณตอบได้มั้ยว่าเงินหายไปไหนยุนฮยองมีสีหน้าเครียดทันทีที่ฟังคำถามจากผม


          “จินเราออกมาคุยกันหน่อยได้มั้ยยุนฮยองถามผมแต่หันหน้าไปทางจุนฮเว เขาพยักหน้าให้ผมไปกับยุนฮยองได้


         “จิน เรื่องนี้มันไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ จะจัดการกับมันยังไงยุนฮยองหนักใจที่ผมกับจุนฮเวไม่ยอมทำอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าใครเป็นคนเข้ามาสืบเรื่องในบริษัทและกำลังทำให้บริษัทวุ่นวาย


         “ใจเย็น กลับเข้าไปในห้องประชุมก่อนอย่าให้มันสงสัยพูดเสร็จผมก็เดินนำเข้ามาทันที


         “พวกแกยกเว้น มินโฮ ออกไปให้หมดเข้ามาแล้วก็ได้ยินจุนฮเวสั่งทันที


         “ไหนบอกผมมาสิคุณมินโฮ คุณทำงานให้พวกนั้นได้เงินเท่าไหร่ จุนฮเวเริ่มพูดโดยที่ผมกับยุนฮยองยังนั่งอยู่ตรงนี้


         “รู้จนได้นะจุนฮเว...หมอนี่มันบ้าชัดๆมากวนโมโหจุนฮเวให้ตัวเองคอขาดหรือไง


         “หึ รู้มานานจนคุณมินโฮทำให้บัญชีเงินผมวุ่นวายเลยนะครับ นี่ก็กวนกับเขา


         “เอายังไงดีล่ะ ไล่ออกเหรอมินโฮยังไม่หยุด


         “ไม่รู้สิ แต่ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมจุนฮเวเริ่มเล่นกับมินโฮแล้วสิ


         “พวกแกสองคนออกไปมินโฮหันหน้ามาบอกผมกับยุนฮยองที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ จุนฮเวเองก็หันหน้ามาส่งสายเป็นเชิงว่าให้ออกไปรอ ผมเดินออกมาแล้วตรงไปยังห้องทำงานของจุนฮเวทันทีเพื่อไปคุยกับยุนฮยอง


         “จิน มันต้องมีข้อต่อรองแน่ๆถึงไล่เราออกมาข้างนอกยุนฮยองเปิดประเด็นทันทีที่เข้ามา


         “เรื่องนี้คงต้องรอถามจุนฮเว

     

    [ จุนฮเว ]

     

         ผม จุนฮเว เป็นสามีของจินฮวาน ตอนนี้ตรงหน้าของผมมีชายมาดใหญ่นั่งทำหน้าเย้ยหยันหลังจากที่ไล่จินฮวานและยุนฮยองออกไปจากห้องนี้ได้ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่าง มินโฮ จะทำอะไรได้บ้าง


         “จุนฮเว คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมมีอะไรในมือมันพูดแล้วเลิกคิ้วใส่ผม


         “รู้แล้วทำไมครับ คิดว่าแค่นั้นจะทำอะไรผมได้เหรอผมรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือมันคืออะไร


         “อ๋อ คงยังไม่รู้สินะมันพูดแล้วเดินอ้อมไปเสียบแฟรชไดรฟ์ใส่โน๊ตบุ๊คแล้วส่งมาให้ผมดู


         บ้าชิบ...นั่นมันรูปของจินฮวานที่เปลือยเปล่านอนบนเตียงที่โรงแรมที่ไหนก็ไม่รู้แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันไมใช่จินฮวานเลยแม้แต่นิด 


         ผมเพ่งมองกี่ครั้งทั้งขนาดตัวและร่างกายอยู่หลายครั้งแต่มันไม่ใช่จินฮวาน ผมรับรู้แล้วว่ามันคือรูปตัดต่อแต่ถ้าโดนปล่อยไป ชื่อเสียงของภรรยาผมก็คงเสียหายมาก ลามไปจนถึงครอบครัวฝ่ายจินฮวานที่ผมเคารพอีก ถ้าผมปล่อยให้รูปนั่นหลุดไปไม่อยากจะคิดเลยว่าจินฮวานและครอบครัวจะเป็นยังไง


         “ยังไงล่ะจุนฮเวมันถามผมย้ำอีกครั้ง


         “รอบนี้จะไม่ทำอะไร แต่ถ้ามีรอบหน้าก็อย่าคลานเข่ามาขอโทษแล้วกันผมหงุดหงิดที่มันทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ จินฮวานคือภรรยาของผมไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์จะได้เห็นร่างกายเขา ทุกอย่างของจินฮวานคือของผมคนเดียว ถึงแม้ว่านั่นจะรูปตัดต่อก็เถอะ ผมต้องจัดการรูปนั่นไปก่อนค่อยจัดการมินโฮแล้วกัน

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×