คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP.1
EP.1
You let me down
#Junhwan
“คุณครับ วันนี้ผมมีงานที่ไหนบ้าง”
เสียงของสามีผมในตอนนี้ถามผมด้วยเสียงเรียบเช่นเคย
สายตาที่เขาใช้มองผมมันมีเพียงแต่ความว่างเปล่าที่ผมไม่อยากได้
เขาเป็นคนเดียวที่ใจดีกับผมแต่บางทีเขาก็ใจร้ายกับผมเหมือนกัน เราสองคนแต่งงานกันมาได้สองปีแล้วแต่เขาไม่เคยสนใจผมซักนิดแต่ยังไงก็เถอะผมไม่เคยคาดหวังอะไรในตัวเขามากนักหรอกเพราะเขาไม่เคยให้ผมหวังอะไรได้
“จุนฮเว คุณมีประชุมสิบโมงที่บริษัท”
“มีอะไรอีกมั้ย”
“ไม่มีครับ”
แล้วบทสนทนาของเราก็จบลง ผมคือ จินฮวาน เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของจุนฮเว
ผมในตอนนี้อายุ 26 ปีผมเข้ามาในฐานะภรรยาและมีอำนาจรองจากจุนฮเว
คนที่ทำงานในบ้านหลังนี้เรียกผมว่า “คุณหนูจิน” ผมมาจากตระกูลใหญ่เช่นเดียวกับจุนฮเว
บริษัทเราต่างต้องการอาศัยกันจึงจำเป็นที่จะต้องแต่งงานและเข้ามาอยู่ที่นี่
“คุณหนูจินคะ วันนี้คุณพ่อจะเข้ามาเยี่ยมเวลาเที่ยงตรงค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งในบ้านเดินเข้ามาบอกผม
“อืม ไปเตรียมห้องรับแขก ส่วนคุณ...ประชุมเสร็จแล้วกลับมาบ้าน”
ประโยคหลังที่ผมหันหน้าไปคุยกับจุนฮเว เขาเพียงพยักหน้าตอบรับเท่านั้น
ผมไม่รู้ว่ากำแพงในใจเขาสูงแค่ไหนหรือหนาแค่ไหนทำไมเขาถึงอดใจไม่รักผมได้ขนาดนี้ทั้งๆที่ตัวผมเองใช้เวลาเพียงไม่นานที่ตกหลุมรักเขา
ผมเอาแต่มองร่างสูงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟอยู่ตรงข้ามกับผม
“คุณครับ” เขาเรียกผม
“เย็นวันนี้ผมมีนัด”
เขาบอกผมทั้งทีสายตาเขาไม่ได้มองมาที่ผมเลยซักนิด
“ครับ อย่ากลับดึกมากนะ” ผมจะไปขัดใจอะไรเขาได้ล่ะ
ถามอะไรไปก็ได้แต่ความเย็นชากลับมา
“อืม” เขาตอบผมแค่นั้น
เที่ยงตรง...
ผมออกมารับคุณพ่อของผมที่หน้าประตูบ้านผมส่งยิ้มบางๆให้พ่อที่กำลังลงรถมาหาผม ผมมองไปด้านหลังก็เจอคุณแม่ผมรีบวิ่งไปขอกอดทันทีดห็นหน้าท่านสองคนแล้วผมอยากจะร้องไห้จริงๆ
“เป็นไงบ้างลูก สบายมั้ยคะจิน” ฟังประโยคนี้ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่
คิดถึงบ้านจัง
“ผมคิดถึงแม่กับพ่อมากๆเลย ทำไมไม่ค่อยมาหาเลยครับ” ผมพูดพร้อมทำท่าทางงอนๆใส่ท่าน
“ฮ่าๆมากอดพ่อด้วยสิจิน” ผมยิ้มให้กับความอบอุ่นของพ่อ
“แล้วตาจุนไปไหนล่ะ” พ่อถามหาไวจริงๆ จุนฮเวยังไม่กลับเลย
“ยังไม่กลับจากบริษัทอ่ะ วันนี้มีประชุม”
“ทำไมทำหน้าหงอยแบบนั้นล่ะลูก แม่ซื้อของมาให้ลูกเต็มเลยนะ” แม่บอกแล้วชี้ไปที่คนใช้บางส่วนกำลังหอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มไปหมด
“ซื้อมาเยอะจังมีแต่ของแพงๆทั้งนั้น” ผมบู้ปากใส่แม่
ท่านชอบให้ผมใส่แต่แบรนด์เนมจริงๆ
บรื้นนน บรื้นนนน
เสียงรถสปอร์ตแล่นเข้ามาในตัวบ้านขัดผมกับพ่อแม่ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่
คุณพ่อผมเลิกสนใจผมแล้วเดินออกไปหาจุนฮเว เขามาแล้วล่ะ ผมกับแม่ตามออกไปบ้างดีกว่า
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” เขาพูดแล้วยิ้มบางๆให้ท่านสองคน
“เป็นไงตาจุน น้องทำหน้าที่ภรรยาดีมั้ยจ๊ะ” แม่ถามอะไรก็ไม่รู้
“ดีครับแม่ ไม่บกพร่องเลยครับ” เวลารับแขกที่สนิทเขาจะมีท่าทางยิ้มแย้มเสมอต่างจากเวลาเขาอยู่คนเดียว
“คุณครับ วันนี้ทานข้าวเที่ยงหรือยัง” เขาหันมาถามผม
“ยังเลยคุณ” เราสองคนเล่นละครตบตาพ่อแม่กันอยู่น่ะ
ผมตกลงกับจุนฮเวไว้ว่าถ้าพ่อแม่ฝ่ายไหนหรือญาติใครมาเยี่ยมก็ทำเป็นรักกันไว้หน่อยเพื่อให้พ่อแม่ผมสบายใจแต่ผมดันรักเขาขึ้นมาจริงๆน่ะสิ
“คุณพ่อคุณแม่เชิญทานข้าวกันนะครับ” เขาพูดแล้วเชิญให้พ่อแม่ผมไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
ผมสั่งแม่บ้านแล้วล่ะว่าให้ทำอาหารต้อนรับท่านสองคน
หลังจากที่พ่อแม่ผมกลับไปจุนฮเวก็ไปหมกตัวอยู่ที่ห้องทำงานเหมือนเดิมทุกวัน ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หน้าที่ผมก็แค่ดูแลจุนฮเวนั่นแหละ แค่รับรู้ตารางงานของเขาและงานบัญชีของบริษัทแต่ส่วนมากก็มีแต่เลขายุนทำทั้งหมดแล้ว ผมเลยไม่ต้องทำอะไรมากแค่เช็คความเรียบร้อยก็เท่านั้น เขาเดินลงมาจากห้องทำงานแล้วมุ่งหน้ามาหาผมที่นั่งอยู่ห้องหนังสือชั้นล่าง ทำไมเขามองผมด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นล่ะ มีอะไรหรือเปล่านะ
“คุณ มาเช็คดูบัญชีเงินหมุนให้ผมที”
ก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องงาน
นี่แหละครับในชีวิตจุนฮเวไม่มีอะไรหรอกมีแต่งานเท่านั้นแหละ มีบ้างที่เขาออกเที่ยวกลางคืนแล้วหิ้วผู้หญิงกลับมา
ผมได้แค่มองดูเท่านั้นแหละ ผมถอนหายใจแล้วเดินตามเขาขึ้นไปที่ห้องทำงาน ผมก้มลงตรวจดูข้อมูลที่เลขายุนส่งมาให้ผมเริ่มจะกังวลแล้วสิ...
“คุณ เงินหายไปไหนสิบล้าน” ผมเอ่ยถามจุนฮเวที่หน้าเครียดอยู่แล้วยิ่งเครียดกว่าเดิม
“สิบล้าน...” เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องทันที ผมวิ่งตามเขาและดึงแขนเขาให้หันมาคุยกับผมก่อน
“คุณจะไปไหน”
“ผมจะไปบริษัทหายุนฮยอง”
“ผมไปด้วย ยังไงเรื่องนี้ผมก็รับผิดชอบ” เขาไม่เคยโกรธที่ผมทำงานพลาดเพราะเขารู้ว่าผมให้เลขายุนรับผิดชอบแทน
“มาสิ”
เรามาถึงบริษัทแล้ว
สิ่งแรกที่จุนฮเวทำคือเข้าไปในแผนกบัญชีและเรียกประชุมทันที
ผมที่เดินตามเองก็ทำได้แค่เงียบเพราะจุนฮเวน่ะโกรธน่ากลัวที่สุด
“อะไรอ่ะจิน” ยุนฮยองที่กำลังสับสนหันหน้ามาถามผม
“ไปฟังในห้องประชุมเถอะ”
บรรยากาศในห้องประชุมเครียดเกินจนผมไม่กล้าจะปริปากถามใครเพราะจุนฮเวกำลังนั่งมองหน้าคนในแผนกบัญชีด้วยสายตาที่ผมยังกลัว
“คุณพูดสิ” จุนฮเวหันหน้ามาบอกผมที่นั่งอยู่ข้างๆ
ผมเลยพยักหน้ารับ
“วันนี้ผมตรวจบัญชีที่มีเงินเข้ามาล่าสุด...” ผมเงียบแล้วให้จุนฮเวพูดเอง
“เงินมันขาดอยู่สิบล้าน!” ปั้ง!! จุนฮเวพูดเสียงดังพลางตบโต๊ะจนคนในแผนกต่างก้มหน้างุดเพราะกลัว
“ยุนฮยอง ในฐานะที่ผมให้คุณรับผิดชอบเรื่องนี้ คุณตอบได้มั้ยว่าเงินหายไปไหน”
ยุนฮยองมีสีหน้าเครียดทันทีที่ฟังคำถามจากผม
“จินเราออกมาคุยกันหน่อยได้มั้ย”
ยุนฮยองถามผมแต่หันหน้าไปทางจุนฮเว
เขาพยักหน้าให้ผมไปกับยุนฮยองได้
“จิน เรื่องนี้มันไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ จะจัดการกับมันยังไง” ยุนฮยองหนักใจที่ผมกับจุนฮเวไม่ยอมทำอะไร
ทั้งๆที่รู้ว่าใครเป็นคนเข้ามาสืบเรื่องในบริษัทและกำลังทำให้บริษัทวุ่นวาย
“ใจเย็น กลับเข้าไปในห้องประชุมก่อนอย่าให้มันสงสัย” พูดเสร็จผมก็เดินนำเข้ามาทันที
“พวกแกยกเว้น มินโฮ ออกไปให้หมด” เข้ามาแล้วก็ได้ยินจุนฮเวสั่งทันที
“ไหนบอกผมมาสิคุณมินโฮ คุณทำงานให้พวกนั้นได้เงินเท่าไหร่”
จุนฮเวเริ่มพูดโดยที่ผมกับยุนฮยองยังนั่งอยู่ตรงนี้
“รู้จนได้นะจุนฮเว...” หมอนี่มันบ้าชัดๆมากวนโมโหจุนฮเวให้ตัวเองคอขาดหรือไง
“หึ รู้มานานจนคุณมินโฮทำให้บัญชีเงินผมวุ่นวายเลยนะครับ”
นี่ก็กวนกับเขา
“เอายังไงดีล่ะ ไล่ออกเหรอ” มินโฮยังไม่หยุด
“ไม่รู้สิ แต่ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม” จุนฮเวเริ่มเล่นกับมินโฮแล้วสิ
“พวกแกสองคนออกไป” มินโฮหันหน้ามาบอกผมกับยุนฮยองที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ
จุนฮเวเองก็หันหน้ามาส่งสายเป็นเชิงว่าให้ออกไปรอ ผมเดินออกมาแล้วตรงไปยังห้องทำงานของจุนฮเวทันทีเพื่อไปคุยกับยุนฮยอง
“จิน มันต้องมีข้อต่อรองแน่ๆถึงไล่เราออกมาข้างนอก” ยุนฮยองเปิดประเด็นทันทีที่เข้ามา
“เรื่องนี้คงต้องรอถามจุนฮเว”
[ จุนฮเว ]
ผม จุนฮเว เป็นสามีของจินฮวาน
ตอนนี้ตรงหน้าของผมมีชายมาดใหญ่นั่งทำหน้าเย้ยหยันหลังจากที่ไล่จินฮวานและยุนฮยองออกไปจากห้องนี้ได้
ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่าง มินโฮ จะทำอะไรได้บ้าง
“จุนฮเว คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมมีอะไรในมือ” มันพูดแล้วเลิกคิ้วใส่ผม
“รู้แล้วทำไมครับ คิดว่าแค่นั้นจะทำอะไรผมได้เหรอ” ผมรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือมันคืออะไร
“อ๋อ คงยังไม่รู้สินะ” มันพูดแล้วเดินอ้อมไปเสียบแฟรชไดรฟ์ใส่โน๊ตบุ๊คแล้วส่งมาให้ผมดู
บ้าชิบ...นั่นมันรูปของจินฮวานที่เปลือยเปล่านอนบนเตียงที่โรงแรมที่ไหนก็ไม่รู้แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันไมใช่จินฮวานเลยแม้แต่นิด
ผมเพ่งมองกี่ครั้งทั้งขนาดตัวและร่างกายอยู่หลายครั้งแต่มันไม่ใช่จินฮวาน
ผมรับรู้แล้วว่ามันคือรูปตัดต่อแต่ถ้าโดนปล่อยไป ชื่อเสียงของภรรยาผมก็คงเสียหายมาก
ลามไปจนถึงครอบครัวฝ่ายจินฮวานที่ผมเคารพอีก ถ้าผมปล่อยให้รูปนั่นหลุดไปไม่อยากจะคิดเลยว่าจินฮวานและครอบครัวจะเป็นยังไง
“ยังไงล่ะจุนฮเว” มันถามผมย้ำอีกครั้ง
“รอบนี้จะไม่ทำอะไร แต่ถ้ามีรอบหน้าก็อย่าคลานเข่ามาขอโทษแล้วกัน”
ผมหงุดหงิดที่มันทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้
จินฮวานคือภรรยาของผมไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์จะได้เห็นร่างกายเขา
ทุกอย่างของจินฮวานคือของผมคนเดียว ถึงแม้ว่านั่นจะรูปตัดต่อก็เถอะ
ผมต้องจัดการรูปนั่นไปก่อนค่อยจัดการมินโฮแล้วกัน
ความคิดเห็น