[FIC] You let me down ความผิดหวัง #Junhwan

ลำดับตอนที่ #13 : EP.12

B
E
R
L
I
N
❀

 

EP.12
You let me down
#Junhwan

     ภายในบ้านที่เปิดไฟสว่างและบอดี้การ์ดนับว่าหลายสิบคนทั่วบ้าน ซึงฮุนกำลังมองเข้าไปในบ้านหลังนั้น เขาสลัดคราบคุณชายแสนดีออกเหลือเพียงร่างของผู้ชายใจร้ายโหดเหี้ยม

     ธุรกิจของเขากำลังไปได้สวยถ้าไม่นับบริษัทลูกของจุนฮเวที่พ่อของเขาดูแลอยู่ จุนฮเวโกหกหน้าตายมาตลอดว่าเขามีบริษัทออกแบบและผลิตเฟอร์นิเจอร์อย่างเดียว ตอนนี้สิ่งที่จุนฮเวกำลังทำคือสร้างบริษัทใหม่ซึ่งเป็นคู่แข่งของซึงฮุน

     เขาอยากจะฆ่าพ่อแม่ของจุนฮเวเหมือนที่เขาฆ่าพ่อแม่ของมินโฮเมื่อห้าปีก่อน และเขาได้ทุกอย่างมาครอบครอง แต่จุนฮเวกลับทำได้ยากกว่าที่คิดและเขามีเพื่อนที่ครอบคลุมพื้นที่ส่วนมากไม่น้อย การที่คนของซึงฮุนทำร้ายจินฮวานได้ก็ถือว่ามากพอ นิสัยที่แก้ไม่เลิกของซึงฮุนก็คือ ลอบกัดและโยนความผิดให้คนอื่น

     "ท่านครับ ผมว่าเราอยู่ตรงนี้นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว" คนขับรถของซึงฮุนบอกเขา เขาจึงกวาดสายตาไปยังบอดี้การ์ดที่ออกมาเดินตรวจตรา มองจุนฮเวน้อยไปอีกแล้ว

     "กลับบ้าน" ซึงฮุนบอกแค่นี้และรถก็ออกไปอย่างรวดเร็ว


     ภายในบ้านที่กำลังคึกครื้นไปด้วยเสียงพูดคุยและการต้อนรับคนตัวเล็กกลับบ้าน รอยยิ้มปรากฏบนหน้าของจินฮวานและเรียกรอยยิ้มของจุนฮเวเป็นอย่างดี

     "เออนี่ มาเล่นเกมกัน" ฮันบินออกความคิดเห็นและเรียกความสนใจจากเพื่อนได้ทันที

     "เกมไรดีอ่ะ"ยุนฮยองทำหน้าครุ่นคิด

     "หมุนขวดกัน!" ดงฮยอกขยิบตาใส่ฮันบิน

     "อยากขยี้บางคนพอดี เอาเลย" ฮันบินพยักหน้าตอบดงฮยอกและยิ้มร้ายใส่กัน

     ฮันบินเป็นคนหมุนขวดก่อน ทั้งเจ็ดคนมองขวดที่หมุนอยู่กลางโต๊ะแบบไม่กระพริบตา ขวดค่อยๆหมุนช้าลงจนไปหยุดที่ชานอู

     "กูๆๆๆ กูถามเอง" ดงฮยอกยกมื้อขึ้นก่อนใคร

     "ถามมาเลยสิ" ชานอูผายมือสองข้างทำเป็นเหมือนว่าชิว

     "มึงคบกันไอ้ยุนหรือยัง" ดงฮยอกถามจี้จุดจริงๆ ทุกคนรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

     "..."

     "มึงเงียบมึงต้องแดกเหล้าเพียวนะสัด" บ๊อบบี้พูดแล้วรินเหล้าเพียวครึ่งแก้ว

     "เออๆ เอามานี่จะกิน!"

     "โอ้โห! คำถามแรกก็มันส์เลย ฮ่าๆ" ดงฮยอกขำกับความเด๋อด๋าของเพื่อนตัวเอง

     ชานอูเป็นคนหมุนขวดอีกรอบ รอบนี้ไปหยุดอยู่หน้าฮันบิน

     "มึงตายแน่ กูถามเอง" ชานอูที่โดนมาแล้วก็ตั้งคำถามทันที

     "ไอ้สัด มาลงที่กูได้ไง" ฮันบินบ่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

     "กับบ๊อบจะแต่งเมื่อไหร่" จินฮวานหัวเราะกับคำถามของชานอู เพราะคำถามนี้เขาถามฮันบินมาตั้งแต่ที่ฮันบินกลับมา

     "ปะ...ปลายปี" ในที่สุดฮันบินก็เอ่ยปากออกมา

     "เย้!!!!" จินฮวานกับยุนฮยองเผลอตะโกนดีใจจนทำให้ทุกคนหัวเราะ แสดงว่าเอาบ๊อบบี้อยู่หมัดจริงๆ


     ฮันบินลงมือหมุนขวดอีกรอบคราวนี้ขวดกลับไม่ได้หยุดง่ายๆ ทุกคนจ้องไปยังขวดที่หมุนลงช้าๆแล้วไปหยุดที่หน้าจุนฮเว

ทุกคนจ้องไปยังจุนฮเวแต่ก็ยังไม่มีใครถามอะไรขึ้นมา

     "กูถาม!" ฮันบินยกมือและยิ้มกรุ่มกริ่มใส่

     "โรคจิต.."

     "มึงรักจินฮวานมั้ย" 
JINHWAN PART
     "มึงรักจินฮวานมั้ย" ผมอึ้งกับคำถามของฮันบินและกำลังเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆเพื่อทบทวน

     "รัก" เขาตอบอย่างไม่ลังเลจนผมเขินม้วนตัวบิดเป็นเกลียว ผมก้มลงจนคางชิดอกและกำโซฟาแน่น

     ผมไม่รู้หรอกว่าทุกคนทำหน้ายังไงเพราะผมไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาใคร จะว่าผมเขินเป็นเด็กก็ได้ เพราะมันเรื่องจริง

     "น้องจิน..." เสียงจุนฮเวเรียกผม ผมช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงที่นั่งข้างผม จุนฮเวเอียงคอนิดหน่อยและมองผม สายตาแบบนี้ มันอ่อนโยนมากจริงๆ

     "อะ...เอ่อ" ผมก้มหน้าลงอีกครั้งเพราะจุนฮเวจ้องผมนานเกินไปจนทำให้หน้าผมร้อน เหงื่อผมผุดตามไรผมและมือ

     "มาหมุนต่อ!" ยุนฮยองตะโกนขึ้นท่ามกลางความเงียบและจุนฮเวเริ่มหมุนขวดอีกครั้ง ผมจ้องมองขวดนั้นไม่ละสายตาและมันมาหยุดที่ผม...

     "ใครจะถาม!" ฮันบินตะโกนถาม

     "กูๆๆ" ยุนฮยองที่กำลังยิ้มร่าอยู่ตรงหน้า ผมกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่เพราะรู้ว่ายุนฮยองจะถามอะไร

     "แล้วจินรักจุนฮเวมั้ย" ไม่ผิดคาด ยุนฮยองถามแบบนี้จริงๆ ผมก้มหน้าลงอีกครั้งพลางคิดว่าควรตอบออกไปหรือไม่ แต่ก็คิดถึงคำตอบจุนฮเวก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่ารักผม บางทีผมควรตอบ

     "ระ...รัก"

   

     "อ๊ะ!" จุนฮเวก้มลงประกบริมฝีปากทันที จากความร้อนแรงกลายเป็นความอ่อนโยน เขาบดจูบลงบนริมฝีของผมอย่างไม่ลังเล ไม่นานลิ้นร้อนก็เข้ามาตักตวงความหวานจากโพรงปากของผม ส่วนผมไม่ขัดขืน...

     "แฮ่ก"

     จุนฮเวถอนจูบออกมาอย่างแผ่วเบา เขามองหน้าผมและก้มลงจูบอีกครั้งแต่คราวนี้เขารุกล้ำเข้ามาและดันตัวผมให้ไปเบียดเสียดกับร่างกายของเขา ผมลืมตามองก็พบว่าเพื่อนหายไปหมดแล้วทิ้งเขาไว้ตรงนี้กับจุนฮเว

     จุนฮเวอุ้มจินฮวานในท่าเจ้าสาวขึ้นไปยังห้องนอน และจัดการล็อคประตูให้สนิทก่อนจะวางคนตัวเล็กบนเตียงอย่างเบามือ เขาก้มลงสูดกลิ่มหอมที่ซอกคอและใช้ลิ้นร้อนชิมรสหวานจากร่างกายของอีกคนและใช้ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามร่างกาย

     "อ๊ะ!" จินฮวานรู้สึกมวนท้องเพราะจุนฮเวลงไปเล่นกับหน้าอกของเขาและมือที่ไม่อยู่นิ่งกำลังปลดตะขอกางเกงของจินฮวานออก

     จุนฮเวเบียดร่างกายเข้ากับคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ยิ่งจินฮวานไม่ขัดขืนเขายิ่งห้ามตัวเองไม่ได้ ร่างสูงก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนที่เขาจะเริ่มบทรักของคืนนี้


"อ๊ะ! อืมม"

CUT

@เช้าวันใหม่


     ผมรู้สึกเจ็บช่องทางหลังและลามมาจนถึงร่างกายส่วนบน คิดถึงเรื่องเมื่อคืนผมก็อดที่จะทึ้งหัวตัวเองไม่ได้ที่ไม่ยอมห้ามจุนฮเว แต่ยังไงก็เถอะผมเป็นภรรยาเขานี่นา ก้มลงมองตัวเองก็มีแต่กางเกงแถมจุนฮเวยังฝากรอยไว้ที่ตัวผมเป็นจ้ำๆเลย

     "โอ้ย!" ผมจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ดันเจ็บจี๊ดมาซะดื้อๆ

     "จิน! ไม่ต้องลุก" จุนฮเวที่ออกจากห้องน้ำแล้วปรี่เข้ามาพยุงผมทันที

     "งื้อ" จุนฮเวอุ้มผมขึ้นบนเตียงอีกครั้ง

     "อาบน้ำมั้ยเดี๋ยวอาบให้"

     "หา?" ผมก้มลงมองตัวเองแล้วก็เงยหน้ามองจุนฮเว

     "เมื่อคืนเห็นหมดแล้วจะอายอะไร" ก็เพราะเห็นหมดแล้วไงถึงอาย

     "..."

     "จะอาบไม่อาบครับ" เขานั่งลงข้างผมแล้วสบตา ผมไม่รู้จะตอบอะไรก็คนมันอายนี่

     "อาบ..." ผมบอกเบาๆแล้วจุนฮเวก็จัดการอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำและเขาลงมือทำทุกอย่างเอง



JUNHOE PART


     ผมมองคนตัวเล็กที่กำลังนอนซมเพราะพิษไข้บนเตียง เมื่อคืนเป็นครั้งแรกของจินฮวาน ผมรู้แต่ห้ามตัวเองไม่ได้และจินฮวานไม่ขัดขืนอะไรแต่ผมคงทำเกินไปจริงๆแหละเพราะบทรักมันจบครั้งเดียวไม่ได้หรอก
     
     "น้องจิน กินข้าวก่อนสิ"

     ผมตักข้าวต้มจ่อปากจินฮวานแต่คนตัวเล็กกลับเม้มปากแน่น

     "ร้อน เป่าก่อนสิ" ผมชักมือตัวเองกลับมาและเป่าให้หายร้อน

     "ดีขึ้นมั้ย" หลังจากอาบน้ำแล้วจินฮวานขอผมนอนอย่างเดียว ผมแปลกใจเลยจับหน้าผากจินฮวานดู ตัวร้อนยังกับไฟ

     "อื้อ" ขี้อ้อนชะมัด ถ้ารู้ว่าเอาแล้วจะขี้อ้อนแบบนี้ผมจะไม่ไปเอากับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด

     "กินอีกนะครับ" ผมมองดูถ้วยข้าวต้มที่ยังไม่ลดถึงครึ่งจินฮวานก็เม้มปาก

     "อิ่มอ่ะ" คนตัวเล็กยู่ปากก่อนจะอ้าปากรับอีกคำ กินน้อยแบบนี้ไงถึงผอมขนาดนี้

     ผมเอื้อมมือไปเช็ดปากให้จินฮวานเพราะคนตัวเล็กนี่กินเหมือนเด็ก ใครบอกว่าผมไม่รักไม่แคร์ ผมแคร์จินฮวานคนเดียวมาตลอดถึงแม้ว่าผมหิ้วผู้หญิงต่อหน้าต่อตาก็เถอะ

     "กินยาด้วยนะครับ" ผมยื่นถ้วยยาและน้ำให้ก่อนที่จะเอาถาดข้าวลงไปเก็บ


     ครืด ครืด!


     "เออว่าไง"

     (ซึงฮุนมาหากูที่บริษัท)

     "ไปทำไมวะ"

     (มาขอให้กูสืบเรื่องมินโฮ)

     "มึงรับงานหรือยัง"

     (ยัง ถ้ารับไปแล้วอาจจะเป็นแผนของพวกมันเอง กูไม่ไว้ใจ)

     "ก็ดี ถ้ามึงสืบให้มันก็จะรู้ว่าเรามีข้อมูลอะไรบ้าง"

     (ใช่ กูเลยให้เลขากูเอาข้อมูลไปให้มึง)

     "เอามาให้กูทำไม"

     (ข้อมูลล่าสุดของซึงฮุน)

     "อืม"

     ผมวางสาย

กริ๊ง!

     เสียงกระดิ่งหน้าบ้านดังขึ้นผมละจากครัวและเดินไปยังประตูบ้านสั่งให้การ์ดออกไปดูว่าใครมา

     "มันบอกว่าเลขาของคุณบ๊อบบี้ครับ"

     "อืม ให้มันเข้ามา"

     "ครับ"

     ผมมานั่งรอในห้องรับแขกและสั่งให้แม่บ้านหาของมารับแขก

     "สวัสดีครับคุณจุนฮเว"

     "ครับ เชิญนั่งสิ"

     "คุณบ๊อบบี้คงบอกคุณแล้ว นี่ของครับ"

     "อืม เอามาหมดแล้วใช่มั้ย"

     ผมเงยหน้าจากของตรงหน้าสบตามัน แต่ท่าทางมันกลับลุกลี้ลุกลนทั้งๆที่ผมพูดไปเพื่อความรอบคอบ แสดงว่าหมอนี่ไม่ใช่สินะ

     "ว่าไง ครบมั้ย"

     "อะ..เอ่อ.."

     ผมชักปืนออกมาจ่อที่หน้าผากมันทันที ผมไม่ใช่คนใจดีที่จะรอเวลาอะไร ถ้าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ผมพร้อมจะกำจัด

     "ตอบกูมาตรงๆ มึงเป็นคนของใคร"

     มันยกมือขึ้นไหว้และตัวสั่นอย่างกับลูกหมาหงอย เข้าถ้ำเสือมันก็ต้องเจอเสืออย่างผมนี่แหละ

     "ซะ...ซึงฮุน"

     "มันต้องการอะไร!" ผมกระแทกปลายกระบอกปืนใส่อีกครั้งทำให้มันกลัวไปอีกหลายเท่า อย่าคิดว่าผมมีความรักแล้วสัญชาติญาณการกำจัดผมจะลดน้อยลง ผมแค่ไม่ทำต่อหน้าจินฮวานเท่านั้นแหละ

     บอดี้การ์ดที่วิ่งมารอบตัวผมจ่อปืนไปที่ตัวของมัน เหงื่อผุดอย่างกับอะไร คงกลัวมากล่ะสิ

     "เอามันไปกำจัด ที่อื่น"

     ผมสังแค่นั้นแล้วลดกระบอกปืนลงส่วนข้อมูลที่เหลือผมสั่งให้ลูกน้องไปเอาจากในรถมา ผมต่อสายกลับไปหาบ๊อบบี้อีกครั้ง

     (อืม กูรู้เรื่องแล้ว)

     "หนอนบ่อนไส้ มึงเลี้ยงไว้ทำไม"

     (เปล่า มันดักคนของกู)

     "จะยังไงก็ช่างเถอะ กูสั่งกำจัดมันไปแล้ว"

     (ข้อมูลมีสองกระเป๋า เดี๋ยวกูไปดูเองว่าครบหรือเปล่า)

     "อืม"

     ผมตัดสายและระงับอารมณ์โกรธของตัวเองอยู่ห้องรับแขกสักพัก บ๊อบบี้ก็มาถึงพร้อมกับฮันบิน

     "จินอยู่ไหน"

     "ไม่สบาย นอนบนห้อง"

     "มึงทำเพื่อนกูแรงเหรอจุนฮเว! พวกกูหลีกทางให้แต่ทำกับเพื่อนกูแรงๆหรอ! นี่แหนะ!"

     "โอ้ย! จะเขกหัวกูทำไมเนี่ย" มันฟึดฟัดเดินขึ้นไปหาจินฮวาน

     "ไหนของ"

     "อยู่นี่ไง" ผมบอกมัน

     "ไม่ครบ"

     ผมกับบ๊อบบี้มองหน้ากันอย่างรู้ใจ

     "เวรเอ้ย!/เวรเอ้ย!"

     ผมกับบ๊อบสบถพร้อมกัน

     "กูมีข้อมูลสำรอง แต่ที่มันเข้ามาขัดขวางเราแบบนี้แสดงว่ามันรู้ตัว" บ๊อบบี้ชี้หน้าผมและทำหน้าครุ่นคิด

     "มันคงจะระวังตัวมากขึ้น"

     "กูว่าเราเงียบไปก่อนดีกว่า เพราะมันระวังตัวมาก"

     "เออ"

     "เป็นไงเมื่อคืน หวานปะ" บ๊อบบี้ยิ้มล้อเลียนผม จริงๆเมื่อวานพวกมันไม่ได้จะหนีหรอกแต่ผมใช้มือผมไล่พวกมันกลับไปเอง จินฮวานคงคิดว่าพวกนี้เกรงใจแต่มันไม่ใช่ พวกนั้นถ่างตามองผมจูบจินฮวานด้วยซ้ำ

     "ไอ้สัส หยุด"

     "ฮ่าๆ แสดงว่าหวานมาก กี่ครั้ง"

     "สาม"

     "เวร ก็ว่าทำไมนอนซมไข้ขนาดนั้น" บ๊อบบี้พูดแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ

     "มึงกับฮันบินปลายปีจริงหรอ" นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดที่จะถามไม่ได้ บ๊อบบี้ตามขอแต่งงานฮันบินก่อนที่จะไปเรียนเมืองนอกถึงแม้ว่าจะคบกันมานานแล้วแต่ฮันบินใจแข็งไม่ยอมตกลงสักที

     "อืม"

     "ทำไมตกลงง่ายจังวะ"

     "กูทำแบบมึงทำเมื่อคืนแหละ" โอ้โห...ทำไมเราสองคนเหมือนกันจังเลยวะ

     "ฮ่าๆ" ผมหัวเราะกับบ๊อบบี้ เพราะสองคนนั่นต่างกันอย่างกับอะไร จินฮวานใจอ่อน ฮันบินใจแข็ง จินฮวานอ่อนโยน ฮันบินห้าวใส่ บ๊อบบี้โดนฮันบินสยบมันถูกต้องแล้ว


     "จุนฮเว!" เสียงฮันบินเรียกผมจากชั้นสอง

     "อะไร"

     "จินถามหามึงอ่ะ ไปดูหน่อย" ผมกำลังลุกไปก็เจอคนตัวเล็กออกมา ดูสภาพแบบนั้นสิ

     "งั้นพวกกูกลับนะ บาย" บ๊อบบี้กับฮันบินกลับไปแล้ว ผมไปจัดการคนดื้อซะก่อน


     "ออกมาทำไม" ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นและหยุดถามก่อน

     "ได้ยินเสียงโวยวาย มีอะไรกันเหรอ" อ่า...คงจะได้ยินเสียงผมกับคนของซึงฮุนสินะ

     "เปล่า ไม่มีอะไร"

     "แน่ใจเหรอ บ๊อบบี้มาทำไมล่ะ" ถามเก่งจังเลยนะช่วงนี้ ผมพยักหน้าแล้วเดินต่อไม่ตอบคำถามอะไร

     ผมวางคนตัวเล็กลงบนเตียงแล้วจัดท่านอนให้ใหม่ ผมมองดูผ้าปูที่นอนสีครีมและดึงผ้าห่มขึ้นไปห่มให้จินฮวาน

รอยเลือด...เวรเอ้ย!

     "ชิบ.." ผมสบถแล้วรีบอุ้มจินฮวานไปยังอีกห้องทันที ถ้าให้เห็นละก็คงกลัวการมีอะไรกันกับผมแน่นอน

     "อะไรอ่ะ อุ้มมานี่ทำไม" จินฮวานเอียงคอมองหลังจากผมพามานอนที่ห้องนอนเก่าของผมเอง

     "นอนห้องนี้ไปก่อนนะ จะให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องนั้น"

     "อ๋อครับ" พูดแล้วก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น


     ผมผละออกมาแล้วจัดการดึงผ้าปูที่นอนออกและสั่งให้แม่บ้านเปลี่ยนเป็นสีขาวตามที่จินฮวานชอบ ส่วนผ้าปูกับผ้าห่มชุดนี้ผมไม่ให้ใครเห็นทั้งนั้น ผมยัดใส่หลังรถแล้วใช้การ์ดเอาไปเผาทิ้งที่อื่น

     "เกือบแล้วกู" ผมพึมพำกับตัวเองแล้วขึ้นไปหาจินฮวาน

You let me down

#ผิดหวังจุนฮวาน