Bron again

 เสียใจด้วยนะครับหัวหน้า แต่มันเป็นไปตามกฎของบริษัทคนทำผิดต้องยอมรับบทลงโทษของบริษัทที่กำหนดขึ้น ผมคงไม่สามารถช่วยอะไรหัวหน้าได้ มันคงผิดที่หัวหน้าดื้อรั้น มากเกินไป มันทำให้หัวหน้าต้องตกที่นั่งลำบาก แต่พูดไปก็คงจะไม่ได้ช่วยอะไร ขอให้หัวหน้าโชคดีนะครับ หึหึ อ้อ!! เกือบลืมไปเลย ขอบคุณสำหรับตำแหน่งนะครับ ถ้าคุณฉลาดมากกว่านี้คุณคงไม่เป็นแบบนี้หรอก

ใช่ครับทุกคน ถ้าผมฉลาดแล้วนึกคิดให้มากกว่านี้ชีวิตผมคงไม่ เลวร้ายขนาดนี้หรอก พวกคุณคงจะนึกสงสัย สินะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับก็แค่ผมโดนไล่ออกจากตำแหน่งหัวหน้าแบบงงๆ หรือเปล่า งงแบบไหนหรอ ก็การที่อยู่ดีๆผมก็เป็นคนกระทำความผิดร้ายแรงของบริษัททั้งๆที่ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย แต่จะพูดว่าไม่ได้ทำอะไรเลยก็คงไม่ถูก ผมก็แค่คัดค้านโปรเจคที่มันไม่ถูกต้อง ของพวกเบื้องบน ที่สักแต่ว่าจะเอาประโยชน์เข้าตัวเอง และผลักภาระหน้าที่ความรับผิดชอบให้กับลูกน้องตัวเล็กๆคนอื่น ด้วยหน้าที่ตำแหน่งของผมที่เป็นคนคัดค้าน ทำให้ โปรเจค ดำเนินต่อไปไม่ได้ ซึ่งพวกนั้นคงจะหมดความอดทน เลยรวมหัวกันสร้างความผิดขึ้นมาให้ผม ทำให้ผมโดนไล่ออกจากตำแหน่งและบริษัท

 ที่ผมพูดมาคงจะดูเหมือนว่าผมเป็นคนดีนะ แต่เปล่าเลยมันไม่ใช่ ผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก ผมมันก็แค่เป็นคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้นเอง ที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเองตามอารมณ์ มันคือแค่ผมคิดว่าผมไม่อยากให้โปรเจคนี้เกิดขึ้นมาผมก็เลยคัดค้านมันก็แค่นั้นเอง และด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ ในตัวลูกน้องของผมทำให้ผมไม่ได้คิดอะไรเลย กับการที่อยู่ดีๆลูกน้องของผมทำตัวแปลกขึ้น คอยถามกำหนดงาน ทั้งยืมคอมใช้ ทั้งๆที่ลูกน้องของผมก็มีคอมพิวเตอร์กันทุกคน น้องอาสาตรวจเอกสารงานของผม ให้แฟนผม โดยการอ้างเหตุผลที่ว่าผมเห็นหัวหน้าเหนื่อยมากพอแล้วครับผมก็แค่อยากช่วย ก็อย่างนี้แหละครับมันทำให้ชีวิตผม ดิ่งลงเหวกับอาชีพพนักงานออฟฟิศ 

แต่ถึงพูดไปยังไงก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะฉะนั้นกลับบ้านดีกว่าครับ

บ้านของผมก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่ผมหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เมื่อผมถึงบ้านผมผมก็ได้เดินเข้าไปที่ห้องทำงานของผม 

ใช่ครับห้องทำงาน ถึงผมจะบอกว่าเป็นบ้านหลังเล็กๆแต่บ้านผมก็มีหลายห้องนะครับ ห้องนอน ที่มีหลายห้องเหลือเกิน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมผมต้องทำมาเยอะๆ ผมก็แค่ทำตามใจตัวเอง บางคนอาจจะสงสัย ว่าลำพัง เงินเดือนของพนักงานออฟฟิศตำแหน่งหัวหน้าเล็กๆทำไมถึงพอที่จะสร้างบ้านของผมได้ ผมก็อยากจะบอกทุกคนว่าผมไม่ได้ทำแค่อาชีพพนักงานออฟฟิศนี่ ผมมีอิสระในชีวิตมากพอที่จะไม่จมปลักกับแค่การนั่งอยู่ในออฟฟิศแค่ ช่วงเช้า ช่วงสายช่วงบ่ายช่วงเย็น แต่ผมยังไม่บอกหรอกครับว่าผมทำอาชีพอะไร มันจะแค่อาชีพที่ทุกคนสามารถทำได้ แล้วถ้าถามถึงพ่อแม่พี่น้องผมคงต้องบอกว่า ไม่มีหรอกครับ ผมเป็นเด็กกำพร้า คุณแม่ที่บ้านเด็กกำพร้าบอกผมว่า เจอผมที่หน้าประตูบ้านของบ้านเด็กกำพร้า ผมอยู่ในห่อผ้าสีขาวและข้างๆตัวผม ไม่มีใครเลย ผมเป็นเด็กที่ไม่ส่งเสียงร้องออกมาเลย ผมทำแค่มองออกไปรอบๆและหยุดเป็นบางจุดมันเหมือนเด็กที่สงสัยในสิ่งรอบตัวว่ามันคืออะไร

นายครับมีรายงานด่วน เห้อ!! ทำไมต้องมีคนมาขัดจังหวะการเล่าเรื่องชีวิตของผมด้วยนะ

ว่ามาสิมีอะไรล่ะ แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรคงรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อีกฝ่ายที่ได้ฟังประโยคของอีกคนพูดก็รู้สึกเหมืเหงื่อตกขึ้นมาทันทีเกิดความกลัวขึ้นในใจ

เออ. คือว่า พวกฝ่ายตะวันตก กำลังรวมตัวกับฝ่ายตะวันออกมาถล่มที่นี่ครับบอส

เห้อ..จริงๆเลยนะพวกนี้นี่ ผมเบื่อแล้วนะ

ตอนนี้ผมเบื่อมากเลยคุณรู้ไหม ความสนุกในชีวิตของผมมันหายไปไหนหมดนะ

นาย ไปบอกให้พวกเราเตรียมตัวรับมือซะ แล้วจบเรื่องพวกนี้ให้เร็วที่สุดเพราะผมเบื่อแล้ว

ครับบอส!! หลังจากที่ฝ่ายรับคำก็รีบหมุนตัวออกจากห้อง แจ้งข่าวให้ลูกน้องคนอื่นเตรียมตัว แต่ชายคนนั้นคงไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่เขาเดินออกจากห้องไปเขา จะไม่มีวัน ได้เจอกับบอสของเขาอีกแล้ว

หลังจากที่ลูกน้องของผมออกจากห้องไป ผมก็นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ของผม แต่มันคงจะไม่มีอะไรเลย ถ้า........

ว่าไงครับบอสดูเหมือนชีวิต ของบอสจะสนุกขึ้นทุกวันเลยนะครับ.

พูดจบก็แทงมีดเข้าที่ลำคอของอีกคนทันที

แต่ผมเบื่อการเล่นสนุกนี้แล้ว ลาก่อน

อ่า...ผมตายคาเก้าอี้เลยแหละครับทุกคน

ผมรู้โดยตลอดว่ามีอีกคนอยู่ในห้องด้วย ผมรู้ว่าเค้าจะฆ่าผม ผมรู้ว่าเค้าเป็นสายให้ศัตรูผม

แล้วไงหละครับทุกคน ก็ผมเบื่อแล้วอะ เห้ออ

ผมว่าคงพอแค่นี้หละครับ บายครับทุกคน ผมขอจบการใช้ชีวิตของผมแต่เพียงเท่านี้ครับ

ลาก่อน.

ลาก่อนบ้าบออะไรหละครับ ทำไมหละ ผมยังไม่ตายเหลอ ทำไมผมยังหายใจอยู่ แต่ลืมตาไม่ขึ้นเลย ง่วงชมัด เสียงใคร เสียงผู้หญิงร้องไห้ มีอีกหลายเสียงดังเข้ามา รำคาญจัง หลับก่อนดีกว่า ง่วง