คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ความเดียวดายกลางป่า
ปริาพยายามลั้นหายใให้นานที่สุอนแทนุโปะยาสลบเธอ แม้ะไม่ไ้สูมโยร แ่ฤทธิ์อมันยัมี
อนนี้สิปริาึไม่เ็มร้อยนั
เธอรู้สึเวียนหัวสะลึมสะลือเหมือนอนินยานอนหลับ
ร่าบาพยายามลานหนีไปให้ไลาุ่อนัวมาที่สุ หิสาวึลาันับเอมอรับพัราภาที่ามึ้นมา่วย
สอสาวที่มาภายหลัึไ้เพียร่าไร้สิอพ่อเลี้ยโสภลับไป
พลบ่ำอาาศหนาวมาเยือนลมเย็นพัปะทะผิวายพาให้ร่าสลบไสลลืมาึ้นอย่าเหนื่อยอ่อน ปริาเมื่อยบปวร้าวทั่วสรรพา์าย เธอสะบัศีรษะสอสามทีัฟันลุเินแ่าเ้ารรมลับอ่อนแรนร่าบาล้มลไปอบนพื้น
เธอไม่ยอมแพ้สอส่อสายาหาไม้เท้ามา้ำยัน
ร่าบาพยายามลานไปเ็บไม้แห้อันเหมาะมืออย่าทุลัทุเล
หาสิเธอปิ ไม้แ่นั้นเินไม่ี่้าว็ถึ
แ่นี้เรี่ยวแรเธอแทบไม่เหลือ้วยอาารมึนๆๆเาะุมไปทั่ว
ปริาพยายามใ้ไม้้ำยันพยุร่านสามารถยืนทรัวไ้ ้าวแ่ละ้าวไร้น้ำหนัร่าายเบาโหวอบลเือบล้ม็หลายที
ทั้เวียนหัว
ท้อไส้็แสบมวนไปหม ้วยอ้าวั้แ่อนเย็น หาไม่มีอะไรถึท้อ
ะรอยเธอเอาีวิรอารนี้ไม่ไ้ เินไ้หลายสิบ้าวมู็รับรู้ถึลิ่นมะม่วป่าสุอมลอยลมมา ปริายิ้มออ
‘ไม่อายแล้ว’
ปาบาัแทะเล็มมะม่วสุที่หล่นใ้้น
สมอน้อยๆประมวลผลทบทวนเหุาร์เพิ่ผ่านพ้นไป
ารไ้รับอาหารมาเิมเ็มพุน้อยๆอเธอทำให้สมอเริ่มลับมาทำานไ้อีรั้
ารพบเพลิมโยบัเอิราวอีฝ่ายรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
ทั้สุาิและแทนุที่ามมาไ้อย่ารวเร็วทั้ที่เธอับโสภใ้เวลาเินั้นานสอนาน ทุน้อาร่าเธอปิปาทำไมัน ทำไมพวเาึระแวพวสายลับนานี้ หมู่บ้านนาบแอบุ่อนอะไรไว้ันแน่
มันเี่ยวันไหมับารสวมรอยเ้ามาอเมธัส แล้วแทนุล่ะลเาีหรือร้าย
สมอเธอีันมั่วไปหม ‘ัน้อรอีวิไปาที่นี่’ ปริาบอัวเอ
บาทีพี่เมธีอา่วยเธอไ้ ปริาลุึ้นบ่ายหน้าามทิศที่เธอโยนหินเสี่ยทาย
ทำไไ้เธอไม่เยหลป่า
‘ไม่มีอะไระเสียอี่อไปแล้วเอาไเอาัน มัน้อทะลุถนนให่สัวันล่ะน่า
นอย่าปริาสาวน้อยแห่บ้านโนนสูไม่เยยอมแพ้อะไรอยู่แล้ว’
แสบเพลิอันิ๋วสะุามาแ่ไลท่ามลาวามมืมิ หิสาวที่แฝายบน้นไม้สูยิ้มออ ‘ลาป่านี่อาะมีบ้านน!’ ว่าะปีนึ้นมาบนห้าเ่าอพรานป่าเล่นเอาหมแรันไป้าหนึ่
ยิ่ึอาาศยิ่หนาวร่าบาสั่นันอัวเอแน่นไพล่นึถึอ้อมอแสนอบอุ่นอใรบานที่เยสวมอเธอ วแนแ็แร่นั้นูปลอภัยและพร้อมะปป้อเธอาทุอย่า
'นายเป็นยัไบ้านะ...เมธัส'
น้ำารื้นลอหน่วยาู่าม วามลัวเาะินหัวใบอบบา
หิสาวันเ่าบหน้านวลที่บันี้มอมแมมไป้วยราบน้ำาปนเศษิน
สุท้ายวามอ่อนเพลีย็นะทุสิ่ เธอผล็อยหลับไปทั้น้ำา
เอเนอาศัยวามมืแห่รัิาลพราายออาบ้านไหมแ้ว
เาใ้โอาสที่หลายรอบรัววุ่นวายับารเรียมสัมภาระอพยพโยย้ายที่อยู่ลัลอบเินสำรวรอบหมู่บ้านเพื่อหาเรื่อรบวนสัา ‘หมู่บ้านนี้อาศัยเรื่อปั่นไฟในารให้พลัานไฟฟ้า
เรื่อแมมิ่้อใ้ไฟฟ้าในารทำานบาทีมันอา่อนอยู่แถวนั้น’
ไร้วี่แวว!
ไม่มีเ้าเรื่อที่ว่าในรัศมี 20 เมรรอบเรื่อปั่นไฟ เอเนเริ่มร้อนรน พลันสามีภรรยาูมือผ่านหน้าเาำ้อหลบ
รอยยิ้มามผุึ้นบนริมฝีปาหนาหลัับใวามบทสนทนาอนที่เพิ่ผ่านไป ‘ศาลผีหมู่บ้าน’
ศาลเพียาเ่าร่ำร่าทว่าสะอาสะอ้านทำาไม้หลัให่พอที่นัวโๆะเ้าไปนั่ไ้
แ่ที่แปลือไม่มีเรื่อสัาระเ่นไหว้อย่าศาลเ้าที่ที่เาเยพบทั่วๆไป
มีเพียอไม้ป่าธรรมาๆปลูไว้โยรอบทว่าูามและเพิ่มวามลั
ไม้แะสลัเป็นรูปนนั่สมาธิอ์โเท่านริ แววาล้ายทอมอสอสามีภรรยาที่มาราบไหว้อพรเพื่อะไปแสวหาที่อยู่ใหม่อย่าอารี
เอเนออาที่่อนทันทีที่นทัู้่าไป เาพยายาม้นหาวามผิปิในศาลผีนั่น
าม้อมอใบหน้าหุ่นไม้แะสลัแล้ว้อผะ วยแล้ว!
วาหุ่นนั่นือล้อวรปิ!
ไม่้อิเลยอนนี้หน้าเาโว์หรายัอภาพที่ศูนย์บัาารพวมันเรียบร้อยแล้ว
“อีไม่นานมีนแห่ยโยันมาที่นี่แน่”
พูไม่ทันาำ
ท่อโลหะเย็นๆ็แนบับศีรษะทุย
หามันมีแ่ระบอสอระบอไม่ามือายหนุ่ม นี่เล่นยันมาทั้หมู่บ้าน รอยา! เอเนูสอมือเหนือศีรษะเป่าลมออปา เหื่อผุพรายามไรผมทั้ที่อาาศ่อนไปทาเย็น
“แเป็นใร มาทำอะไรที่นี่”
ัยผู้นำหมู่บ้านถามเสียเหี้ยม
เอเนัวสั่นอบเป็นภาษารัสเียเร็วปรื๋อทำเอานฟัทั้หลายมอหน้าันเลิ่ลั่
ายหนุ่มถูับุเ่ามัมือไพล่หลั
แม้ะพยายามหาวามผิปิทาสีหน้าหรือวัถุแปลปลอมทาร่าายไม่พบ าวบ้านยัไม่ไว้ใาย่าาิ่าภาษาอยู่ี
ู่ๆเาะโผล่มาที่นี่โยไม่มีรอยี่วนไ้อย่าไร
“ใรพาแเ้ามาที่นี่”
ัยถาม
เป็นไปไม่ไ้ที่นนอะลัลอบเ้ามาไ้โยุษี รอบรัศมี 5 ิโมเมร่อนเ้าหมู่บ้านเ็มไป้วยับัที่เอาไว้ันแปลหน้าโยเพาะ นอา ‘นายท่าน’แล้วไม่มีใรที่ะอาหาเ้ามาโยหวัว่าะไ้ลับออไป
“ันเอ”
ไหมแ้วเินผ่าลุ่มลับแลมุเธอสะพายเป้ประำัวเอเน่อนโยนมันล้าัวเา เสียโลหะ้าในระทบันัเร้! เอเนบรามแน่น
สมายเทอ้าในออมาอพบเพียมีพสอเล่มับอาหารแห้ไม่ี่อย่า
หนุ่มรัสเียลอบถอนหายในึอบุวามรอบอบอนที่แอบ่อนอาวุธไว้้าทา่อนเ้าหมู่บ้าน และอบุไหมแ้วที่เธออุส่าห์เ็บอุปร์ปมพยาบาลทั้อาหารระป๋อที่ไม่มีายทั่วไปเอาไว้ที่บ้าน
“เาเป็นนอ
‘นายท่าน’ ันเอเาอนหัว่ำทาเ้าหมู่บ้าน
อหมู่บ้านเราือเมื่อมาถึ้อมารายานัวับศาลผีไม่ใ่หรือ และเา็ทำามแล้ว” ไหมแ้วอบเร็วหลายนที่มุพยัหน้าเออออาม แ่หัวหน้าหมู่บ้านหรี่ามอับผิ
“ันไม่เยโหลุ็รู้”
เธอยืนพื้น่อนล่าว่อ “เว้นแ่ันะโนเาหลออีน”
ไหมแ้วล่าวพลาเม้นามอนที่ถูับนัุ่เ่าล้ายบอให้เาล่าวอะไรบ้า
“มิสเอร์โอี้ส่ผมมา ะูแลพวุ”
สำเนียไทยแปร่ๆออาปาผู้้อสสัย
เอเนพยายามัเสียใหู้ล้ายพวฝรั่หัพูไทย่าแนบเนียนสมริ
รวมถึท่าทาูหวาลัวน้อยๆพอเป็นพิธีนั่น
หาไม่รู้ัเามา่อนไหมแ้วหลเื่อเสียสนิทใ
“โห!” ัยะอ
“พวุ็น่าะรู้
พวหมู่บ้าน้าล่าไม่พอใที่ะถอนัวออาาน พวเาไม่อยู่เย” ‘เอาล่ะวะ อบส่ๆไป่อน
รอารนี้ไปไ้่อยหาทาแ้ไแล้วัน’ใบหน้าเร่เรียบวับน้ำเสียริัส่ผลให้ำพูออน่าเื่อถือึ้นมาทันทีโยเ้าัวเอ็ไม่รู้ว่าสิ่ที่เาเพิุ่ึ้นมาำลัะเป็นวามริ
ความคิดเห็น